vrijdag 29 december 2017

Nieuwjaarswens 2018 van Frans Captijn


Nieuwjaarswens

Elke wens is een geschenk
Als je iemand iets moois toewenst geef je iets moois
Als je iemand iets lelijks toewenst geef je iets lelijks
En als je dan nagaat dat we alles wat we geven in honderdvoud terugkrijgen
('Wie wind zaait zal storm oogsten') dan is het eigenlijk hoogst merkwaardig
en uiterst betreurenswaardig dat we maar een paar dagen per jaar de tijd
nemen om anderen mooie dingen toe te wensen en dat die wensen zich
meestal niet uitstrekken tot buiten onze familie-, vrienden- en kennissenkring.
We doen onszelf en de mensen om ons heen feitelijk zo enorm tekort.

Daarom wens ik jou in het komende jaar de volgende dingen toe:

Genoeg onderscheidingsvermogen om alles wat er op je levenspad komt als noodzakelijk te zien voor jouw persoonlijke groei en precies op het juiste moment te doen wat de situatie nodig heeft.

Genoeg vertrouwen in de natuurlijke loop van de dingen om jezelf niet gedwongen te voelen om te concurreren.

Een moeiteloos meestromen en aanwezig zijn voor dat wat aan je verschijnt.

Genoeg ruimte in je leven om elke dag even de tijd te nemen om iedereen op de wereld allerlei moois toe te wensen.

Genoeg licht in je hart om niemand van deze wens uit te zonderen
of, als dat niet lukt, voldoende stilte in je geest om oprecht uit te zoeken wat je tegenhoudt.

En verder nog;

Dat je mag ontdekken wat je het aller- aller- allermooiste en aller- aller belangrijkste in je leven vindt en dat je alles gegeven mag worden wat nodig is om die diepste wens te (gaan) leven.

Uiteraard beperkt deze wens zich niet tot jou alleen maar geldt die ook voor de mensen om je heen, alle mensen die ik ken en alle mensen die ik niet ken (voor zover er verschil is tussen die laatste twee groepen)

Een briljant 2018!
Frans Captijn
Gastheer Captijn Insight werkretraiteprogramma's

(Captijn Insight wenst jou een mooie overgang naar een jaar waarin je liefde en vriendschap mag ontvangen, het beste van jezelf kan geven in functie van je eigen ontwikkeling, en de moed en kracht ontwikkelt om de volgende stappen op je levenspad voluit vorm te geven, daarbij ondersteund door een goede gezondheid (door er in eerste instantie zelf verantwoordelijkheid voor  te nemen).


We hopen je in 2018 op één van onze werkretraites te ontmoeten.

(Met dank aan mijn voormalige leraar en de Satsang van het Padma Centrum in Middelburg-NL voor de inspiratie)

vrijdag 22 december 2017

Afleiding. Het voortdurend verbinden met onrust... De angst en vlucht voor rust en thuis komen.

Veel mensen die hier op de plek waar ik woon en werk al eens geweest zijn zeggen onafhankelijk van elkaar regelmatig dat ze vinden dat ik in het Paradijs woon. Eerlijk is eerlijk dat voelt als een super compliment over dat wat ik 'thuis zijn' noem.

Het is voor mij vooral de ervaring van de hoge energie hier, de natuur (flora en fauna) en de cultuur. De voor mij veel sterkere band met dat wat LEVEN in verbinding met die natuur je gratis aanbiedt.

Het Pavana Chiang Mai Resort, waar ik woon en werk, noemt zich ‘The one-stop destination for healthy living’. Iets dat je kunt vertalen als het enige loket waar je hoeft te zijn om gezond leven te ervaren. Een holstische benadering. Gezond zijn heeft immers niet alleen te maken met je lijf. Ook je geest, emotionele balans, spirituele verbinding & verdieping en inzicht in- en aanpak van je energie leveranciers en energie zuigers maken er deel van uit. Allemaal van groot belang om je intens 'gezond' te voelen en dus ook te kunnen noemen. 

In de aanpak van dat lichaam werkt het resort ook samen met een externe organisatie die zich vooral richt op de fysieke fitness. Mensen van letterlijk alle soorten/kom-af en maten die zich hier een week of soms meer zeer intensief met hun lijf bezig houden. En bij de temperaturen hier en in relatie tot het zware programma is dat niet altijd een pretje kan ik je zeggen. Een programma van vooral intensief bezig zijn. Niet stilstaan maar hollen, fietsen, trainen, zwemmen, etc., doen. Als ik de verbitterde gezichten vaak zie vraag ik me af en toe wel eens af of ze het niet ervaren als een tijdelijke lichamelijke pijniging voor het 'goede doel' in plaats van de mogelijke introductie van een langdurig gezonder en plezieriger leven. Of mensen het nadien ook echt een plek geven in hun leven...?
En dat is overigens niet anders met de ontgiftingsprogramma’s die we hier aanbieden. Een eenmalige gigantische schok aan je lichaam geven kan in mijn ogen niet echt gezond zijn. De bedoeling is om het als een start te zien en om van daaruit gezonder te gaan door-leven.

Onlangs toen ik naar de Sala, mijn open lesruimte op de heuvel hier, toe liep, kwam ik een man van dat fitness programma tegen. Uiterlijk gestresst, volledig in gedachten, koptelefoon op zijn hoofd (meer en meer mensen zie ik er mee rondlopen).
Ik probeerde hem aan te spreken. Natuurlijk hoorde hij me niet. De harde disco muziek op zijn oren kon ik van een afstand al horen. Helemaal in een soort van ‘trans’. Hij zag mijn toenadering en nam de moeite om zijn koptelefoon even om zijn nek te hangen. In het lawaai dat uit het apparaat door ging vertelde ik hem dat hij de gratis fantastische vogel- en dierengeluiden in dit paradijs miste bij het onwaken van de dag. Als blikken konden doden…

Toen ik weer thuis kwam zag ik dat ik die ochtend nog niet de bladzijde van de dag van mijn boek “wijsheid uit het verre oosten 365 dagen” had omgedraaid. Dat deed ik dus alsnog. En dit kwam tevoorschijn:

“De wind waait en gaat liggen. De vogels fluiten. In de diepe vallei van de berg valt een druppel van een blad. Nog rustiger is de berg.”
(Meester Keizan)  

Er kwam een lach op mijn gezicht. Dat is ook ‘toe-vallig’. Ik hoor die vogels elke dag, ik ben haast elke dag getuige van de steeds weer andere zonsopgang. Ik hoor die druppels inderdaad vallen, mijn hond en mezelf ademen, mijn voetstappen en zijn gedribbel en vooral… al die fantastische ochtend geluiden die de dieren bij het krieken van de dag maken. Die fantastische energie van de omgeving. De geur van het bos, het land onder de dauw of van de rijstvelden. Het chanten van monniken in de verte. De man die zijn koeien in het land brengt en zijn huppelende dochtertje in haar school uniformpje er achter aan. Ze is al klaar voor de schoolbus maar nog even de koeien met papa mee helpen wegbrengen. Ja… inderdaad…een paradijs.

En heeft dat te maken met hier? Volgens mij niet hoewel het zeker ook mee speelt. Het nodigt misschien meer uit. Hoewel het voor de koptelefoonman kennelijk geen enkele aantrekkingskracht uitoefende. Veel meer echter heeft het volgens mij te maken met de levensstijl en je eigen keuze om je te kunnen en mogen verbinden met dat wat er al lang voor je is. Gratis beschikbaar. Met de stilte. En begrijp me niet verkeerd. Stilte is niet het ontbreken van iets. Juist niet. Het is de uitnodiging om je gewaar te zijn van alles wat er voor je is. Voor mij een andere verbinding dan alleen met popmuziek in de natuur. 

Altijd en eeuwig maar weer die afleiding. En als je het mensen vraagt dan doen ze dat om juist om te ontspannen... Voor mij een weglopen voor jezelf. Angst om thuis (in jezelf) te durven komen…

Wat mij betreft dan ook geen koptelefoon in die fantastische natuur. Lekker in de wilgen er mee.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com

vrijdag 15 december 2017

Pure natuur, pure verbinding. Geen enkel getrap op een hometrainer die nergens naar toe gaat. Dankzij Kadhow.

Vorige week zaterdag werkte ik met een geweldige groep van 10 zakenvrouwen uit Myanmar. De dames hadden zichzelf een cadeautje gegeven. Een vier daags programma vol beweging en eigenlijk vol stil staan. Een prachtige manier om weer eens hun diepere en echte verbinding op te zoeken. Tijd om adem te halen.

Die avond organiseerde ik een kampvuur bijeenkomst met de mooie ‘Chiang Mai Khom Fai lantarens’. Een speelse manier om bezig te zijn met loslaten of om iets te wensen. En na dat kampvuur werkten we met elkaar aan verbindingsdans. Het accepteren van flow en het ervaren van vertrouwen. En dat ging tot bijna middernacht door.

Die middag, tijdens hun pause, kwamen er twee van de dames naar mijn huis en ze vroegen me of ik die avond mijn hond Kadhow kon meenemen omdat iedereen van de groep dierenvriend was. Die vraag had ik nog nooit eerder gehad en dus breng ik, met uitzondering van de wekelijkse Hike, nooit mijn hond mee naar een van mijn lessen. Soms deed ik dat overigens wel met de uil die tot voor kort nog bij me woonde en nu vrolijk met zijn of haar vriend of vriendin in de bossen rond mijn huis woont. Maar mijn hond… nee nooit.

Ik keek Kadhow eens even in zijn ogen en zijn staart begon al te kwispelen bij de gedachte. En dus dacht ik; ik doe het! Het bleek voor zowel de gasten als voor mijn hond en ook voor mij een hartstikke leuke ervaring te zijn en hij gedroeg zich perfect.

Vanzelfsprekend kreeg ik allerhande vragen over hem. Hij kwam als nog maar 6 weken oude pup in mijn leven. Eigenlijk zocht hij mij uit. Een cadeautje van een monnik van de temple in Saluang, een minuut of twintig hier vandaan. Nu alweer vijf jaar oud, of liever gezegd jong. Ik vertel iedereen die naar het ras vraagt dat hij een Koninklijke Thaise Tempel hond is. Dat maakt indruk omdat ‘gewone’ tempelhonden hier vaak worden geassocieerd met monikken die in hun vorige leven niet helemaal op het rechte monikkenspoor gebleven zijn en dus alles nog eens even dunnetjes mogen over doen om opnieuw te leren. Als ik eerlijk ben dan denk ik dat Kadow nog wel een paar levens als hond van een tempel te gaan heeft omdat hij nog steeds kinderlijk actief is en gedrag van een huppelende wolf blijft vertonen die niet veel leert. Een inbreker die altijd krijgt wat hij hebben wil. Eigenlijk altijd happy.
Toen ik hem net had stuurde mijn zoon Rik me een boek op over hoe je een puppy kon opvoeden. Het boek staat vol met foto’s die de lichaamstaal van de hond uit drukken. Weggegooid geld een beetje want Kadhow komt maar overeen met 1 foto uit het boek. Altijd alert en blij en met zijn staart in een grote krul.  

Ik deelde met mijn gasten dat Kadhow mijn boeddhistische monnik en leraar is. Hij is mijn fitness instructeur, onze waakhond, mijn alarm in het bos voor slangen of andere dieren die ik zelf niet of moeilijk waarneem. De gids die ons de weg om te hiken wijst. Degene die mijn toch al lage drempel om contact met andere mensen of dieren te maken nog meer verlaagt of eigenlijk gewoon laat verdwijnen. Degene die empathie en begrip toont. Mijn wekker als ik, overigens slechts zelden, niet op tijd wakker word en op sta. Degene die me laat zien wat onvoorwaardelijke liefde werkelijk voorstelt en is. Mijn kameraad.
En afgelopen zaterdag liet hij me ook nog eens zien hoe hij op de roedel dames kon passen (ze noemen het wellicht instinct en het is prachtig om waar te nemen) en sleepte hij voortdurend uit het bos nieuwe takken aan om het kampvuur gaande te houden en daarmee de fijne gesprekken en de gezelligheid.

Het verleden is voorbij, de toekomst is er nog niet. Het moment van het hier en nu is het enige moment dat je in je leven kunt aanraken. En als je je daar heel bewust van bent dan eindigt dat dus nooit. En dat is de les die mijn boeddhistische tempel hond mij steeds weer leert. Stop met piekeren, met zeuren en klagen. Wees gewoon wie je bent en geniet van dat wat er op dit moment voor je is. 

Het kampvuur glimt in zijn glinsterend uitnodigende, charmante en speelse ogen.

Pure natuur, pure verbinding. Ik ga toch niet een partijtje zitten rond trappen op een hometrainer die nergens naar toe gaat of me thuis extra inspannen om mijn lijf fit te houden? Zonder enige moeite krijg ik dat gratis en met veel plezier en liefde van mijn hond.

Wat een geweldige ervaring om een, voor mij DEZE, hond als Kadhow te hebben! 



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com


vrijdag 8 december 2017

Verwacht niet minder… wees blij met de spiegel dat je anders bent

Deze week had ik een gesprek op Skype met mijn dochter die in Australie woont en werkt. Ze had een vervelende ervaring in relatie tot haar verwachtingen. En nog steeds, keer op keer, heb ik dat zelfde gevoel (en mijn zoon overigens ook). Me gewoonweg soms rot voelen omdat verwachtingen niet uit komen.

Al meer dan vijf jaar heb ik op de spiegel in de badkamer boven en beneden de enige (ik hou niet van tegeltjeswijsheid aan de muur) quote in mijn huis geplakt. De foto daarvan vind je bij dit blog.
En de manier om die ‘simpele’ regels te begrijpen blijkt gewoonweg minder simpel dan ze zijn.

Vaak krijg ik bijvoorbeeld vragen over de programma’s die ik hier aanbied over flow, zoektocht naar talent, levensmissie, hoe om te gaan met grote veranderingen in je leven, persoonlijke ontwikkeling, enzovoort. Mensen delen levensverhalen met me en dat resoneert enorm bij mij. Het zet me aan om maatwerk te leveren en dieper op hun wensen en verlangens in te gaan om iets moois van de persoonlijke ontdekkingsreis die ze mogelijk met zichzelf willen aan gaan te maken. Vaak een paar weken intens mail contact en zelfs contact op Skype.
Geloof het of niet. Na deze intense verdiepingen hoor ik gemiddeld van 1/3 van deze mensen nooit meer iets. Het contact valt ineens stil voordat ze een beslissing willen maken om al dan niet aan een programma deel te nemen. Nog geen dank je wel of berichtje van ‘ik/we zien er toch liever van af.’. Voor mij heeft het veel te maken met respect, beleefdheid en… voor mijzelf … met leren.

Steeds meer gasten die ons hier bezoeken vragen of ze een foto met me mogen nemen. Velen willen graag een kopie van een verhaal, gedicht of oefening. En natuurlijk sturen ze je de foto ook toe (althans dat beloven ze je). 90% Doet het nooit. Je stuurt ze de gevraagde info. 75% Geen enkele reactie terug. Nog geen dank je wel. En ik kan nog wel even doorgaan met veel andere ervaringen buiten mijn werk om delen van diverse inmiddels ‘ex’ sociale media ‘vrienden’.

Mensen vragen me bijvoorbeeld om op LinkedIn te linken. De eerste herkenning dat ze dat echt graag willen is voor mij dat ze niet standaard slechts de onpersoonlijke knop indrukken; ‘Frans, ik wil graag deel uitmaken van jouw LinkedIn netwerk’, maar een iets persoonlijkere boodschap sturen. Teken voor mij dat ze iets meer tijd in een netwerkcontact willen steken. En de vele boodschappen die afsluiten met ;’gr.P’ (met vriendelijke groet, Peter) is voor mij het teken van het haastwerk waarin we zitten. De boodschap van ‘veel tijd heb ik helaas niet voor je’. De wonderbaarlijke digitale snelle wereld.

Ben ik dan niet tevreden met dit soort dingen en de vele andere zaken die ik vluchtig noemde? Eigenlijk heeft het helemaal niets te maken met tevreden zijn. Het heeft alles te maken met die persoonlijke verwachtingen. Mijn persoonlijke verwachtingen. En dat onder ogen zien geeft me aan dat ik nog veel te leren heb.  

De Spiegel van die voortdurende ervaring is dat ik anders ben (niet beter). Mijn ouders hebben me een andere manier voor geleefd. Voor mij de fundering van oprechte interesse, de bezieling om op een dieper niveau comtact maken, elkaar respecteren, en ‘afspraak is afspraak’ waar te maken zodat mensen op je kunnen rekenen en je kunnen vertrouwen. Voor mij normaal.

En als ik dat hier nu zo neer schrijf, wat ik dan te leren heb is om vanuit die ervaringen, het niet uitkomen van mijn verwachtingen, me niet rot te voelen, maar mijn emotie om te draaien. De motion (beweging/het effect) in mijn geest anders te ervaren. Juist blij met die emotie te zijn. Blij omdat ik in deze steeds snellere wereld van ‘Mij’, ‘mij’, ‘mij’ en ‘Ik’, ‘ik’, ‘ik’,  door met deze Spiegel geconfronteerd te worden ervaar dat ik (in mijn beleving) anders ben. Het is de Spiegel van… ‘Wees blij dat je anders bent’.

Voor mij is het dan ook geen slecht idee om dat laaste simpele statement ‘verwacht minder’ om te draaien in ‘Accepteer dat je anders bent en wees daar blij mee’.
Voor mij een reden om mijn energie meer en meer te delen met mensen die dat anders zijn van mij in mijn ogen en beleving weten te respecteren en de verbinding daarmee willen aangaan.



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com




vrijdag 1 december 2017

Een grote verrassing en fantastische beleving. We kunnen de gevoeligheid van onze zintuigen verhogen

Een tijdje geleden kwam mijn zoon hier bij mij in Thailand weer aan. De tweede keer dit jaar. Dit keer nam hij een vriend van hem mee. Ze hadden een prima tijd hier en regematig trok ik samen met ze op om onze prachtige omgeving te ontdekken.

Zijn vriend rookt. Omdat ik niet rook en ook roken in mijn huis niet prettig vind rookte hij dan ook vanuit respect buiten. Geen enkel probleem.

Op een ochtend wilden ze een kookles in de stad volgen en moesten ze vroeg opstaan. Voor de vriend van mijn zoon begint de dag altijd met een sigaretje buiten. Toen ik die ochtend de trap af liep was ik meer dan dat ik ooit eerder had ervaren gevoelig voor die sigaretten lucht. En nee dit had er niets mee te maken dat ik ooit bij de brandweer was.

Het maakte me alert dat ik de gevoeligheid van mijn zintuigen, zonder er erg in te hebben, de afgelopen Jaren had verhoogd. Kan dat dan? En hoe was er dan gebeurd?

Toen ik er met een gas teen gesprek over voerde ontdekte ik tenmiste vier oorzaken voor dit gevoeliger, bewuster, zijn.

Ten eerste heeft het naar mijn mening alles te maken met de omgeving waarin ik nu woon. Ik woon en werk in een gezondheids- en wellnessresort in een meer dan prachtige en natuurlijke omgeving in het noorden van Thailand. Het is een energieke en vredige plek die je echt uitnodigt om op een diepere manier contact te maken met jezelf en met de natuur. Eten en drinken zijn eigenlijk ook altijd anders dan in mijn vorige thuisland. Het is hier bijna altijd vers en met een uitnodigende rijke mix aan smaken en geuren.

Het tweede is dat mijn levensstijl volledig veranderd is. Meer dan 30 jaar, tot het eind van 2010, was ik een zeer drukke manager die geleefd werd (nu besef ik dat ik eigenlijk moet schrijven; Die zich liet leiden (of misschien wel lijden))) door een overvolle agenda. Ik was verbonden en wilde ook verbonden zijn met werkelijk alles wat er in de wereld om me heen gebeurde. Het volgen van de kranten en het (inter) nationale nieuws op radio en televisie. Ik was 24 x 7 beschikbaar voor alles en iedereen. Veel contacten en ‘vrienden’ via de ‘sociale’ media. Altijd onderweg en aan het rennen.

Al meer dan vijf jaar ben ik nu een persoon zonder horloge, geen I-Phone, geen agenda meer (nog slechts een kalender). Iemand die geen kranten meer leest of het (inter) nationale nieuws bekijkt. Ik heb meer dan een half jaar geen sociale media meer. Heb geen vaste planning meer en leef met de dag. Geniet van face-to-face gesprekken en boven de ingang van mijn huis vind je de tekst: "De klok zal je hier niet vinden.". Wandelen met mijn hond en daarbij regelmatig stil staan en tijd nemen om te ontdekken wat ik zie, voel, hoor, ruik of zelfs proef.
Confusius had gelijk met zijn uitspraak: “Overal is er schoonheid maar sommige mensen zien het niet”. Ik horde ooit bij die groep die het bijna niet zag. En dat is in die veranderde levensstijl dus ook volledig veranderd. Wat een weldaad en weelde om dankbaar voor te kunnen zijn.

Het werk dat ik nu doe, als derde ding, heeft alles te maken met mindfulness en bewustzijn. En zonder er dus eigenlijk erg in te hebben gehad ben ik vijf jaar geleden eigenlijk de training gestart om dagelijks die zintuigen en mijn geest te trainen. Meditatie (zoals op de foto), mindful fotograferen en Tantra-workshops zijn continue prikkels voor de zintuigen en de geest om gevoeliger te worden.
En het leuke is, dat werkt dus ook bij onze gasten. Vanmorgen merkte een gast die hier inmiddels al drie keer is geweest op dat hij vanmorgen tijdens mijn les negen verschillende vogelgeluiden had gehoord.

En last but not least heeft het volgens mij alles te maken met terug een terug naar de basis (moeten) gaan van wat met een mooi woord 'onthouding' heet. Doodeenvoudig omdat je hier van bijna niets zeker bent (waar wel overigens?). Niet alles is beschikbaar op het moment dat je dat wilt hebben en vaak het hartste voor jezelf denkt nodig te hebben. Elektriciteit, water, internet, melk, boter, brood, noem maar op. Er regelmatig om moeten wachten maakt je vaak heel creatief om andere invullingen en oplossingen te vinden. Aan de andere kant maakt het je veel bewuster (en dankbaar) voor die dingen die er als je ze nodig hebt dus wel zijn.

Het met mijn zintuigen en waarneming veel gevoeliger zijn dan ooit te voor geeft me gratis meer begrip en waardering voor het leven dat ik ter beschikking heb. 



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com

vrijdag 24 november 2017

De ongezonde stressbal van november tot nieuwjaar is weer onderweg

Onlangs heb ik de film "A bad Moms Christmas" gezien. De komedie volgt drie overbelaste vrouwen terwijl ze rebelleren tegen de uitdagingen en verwachtingen van de 'Wereld Cup' voor moeders: Kerstmis.

En weer maakte het me overduidelijk wat een gekke, in veel opzichten ongezonde, 'show' de meeste mensen niet alleen van Kerstmis maken. Nog meer hoe de meeste mensen helemaal zelf van november tot net na nieuwjaar voor zichzelf en anderen een grote stressbal creëren. Allemaal omdat iedereen het doet. Ze kunnen toch niet achter blijven, of zijn bang om 'anders' gevonden te worden en te zijn.

Waarom ongezond?
Allereerst ongezond omdat ze tegen de natuur in gaan met hun leven. De natuur toont immers, in diezelfde periode december, althans in de westerse wereld, dat het juist tijd is om rust te nemen na het loslaten en jezelf de tijd te gunnen om op te laden. Om (weer) verbinding te maken met de kern van het leven. Daar waar het leven echt om draait.
In het Christendom bijvoorbeeld is er de periode die Advent wordt genoemd. Of je nu religieus bent of niet, het is een periode die je de gelegenheid biedt om te stoppen, een tijdje na te denken omdat (de oorspronkelijke betekenis van het woord Advent) een opmerkelijke persoon in aantocht is. Met betrekking tot Kerstmis heeft het alles te maken met nieuw leven dat er weer aan komt.
De natuur dus,en ook Advent, biedt ons van november tot nieuwjaar dus aan om juist NIET te gaan stressen. Het is de spiegel en uitnodiging om te stoppen met rennen en om in contact te komen met waar het leven, jouw leven, echt om draait.

Ongezond op nog een andere manier omdat in veel gevallen december een deadline lijkt. In werk, in projecten, financiële / fiscale (belasting) zaken, enzovoort. En dat is het dus van oorsprong dus eigenlijk total niet. Het is precies het tegenovergestelde. Het vieren en voorbereiden van een nieuw begin (en dat druk je dus uit met dat stukje natuur, die natuurlijke groene kerstboom of die kersttak, die je in je huis kunt brengen).

En marketing en allerhande advertenties helpen ons wel om te laten zien wat ‘gezelligheid’ zou moeten inhouden. We moeten elkaar cadeaus geven en / of zouden ze toch tenminste moeten ontvangen. God weet waarom…Hoe zouden we anders immers vorm en inhoud aan onze ‘eindejaarsgelukshows’ kunnen geven. Marketing en reclame creëerden de 'nep' kerstman en daarnaast ook de 'heilige' Sinterklaas. Dubbele ‘pret’.

Begrijp me niet verkeerd, het vieren van Kerstmis en Sinterklaas hebben zeker hun charme en ik heb er zelf super goeie herinneringen aan. De manier waarop we dat vaak ‘vieren’, vorm en inhoud geven, is door er overweldigende shows van te maken, zonder uberhaupt te beseffen wat de achterliggende betekenis is. En die is juist in feite materialistisch gezien juist super sober en spiritueel en in relatie tot je gezondheid gezien meer dan rijk. 

Die stressbal december draait feitelijk nog bijna alleen om kopen en materialisme. Goed voor de economie, mensen slechts tijdelijk gelukkig maken en ze er in te laten geloven dat dat ook echt helemaal lukt door te kopen. Meerdere malen zelfs jaloers of ongelukkig makend. 
Het begint al met de klachten over het kerstpakket van de baas. Waarom krijgen we die pakketten overigens? Ze zijn zelfs aan belastingregels gebonden. Word eens wat meer creatief met dat geld en die geste. Overigens, ooit probeerde ik dat in mijn loopbaan eens en uit een soort van angst voor het onbekende gaf de ondernemingsraad aan dat het toch maar beter was om de ‘vaste’ lijn te volgen. Blij maken en worden met nootjes die soms vaak bijna over de datum zijn en met dingen waar je toch feitelijk helemaal niet op zit te wachten. Dat pak koffie en die kandelaar? Inderdaad, maak er iemand blij mee die daar echt misschien op zit te wachten maar jij toch niet? Als ik er weer aan terug denk…

Mensen veranderen in december. Ze laten op hun ‘sociale’ media zelfs nog gelukkigere gezichten, gezinnen, kleding, en blinkende sieraden zien. Allemaal onderdeel van de show. Een tijdje geleden las ik op internet ergens een artikeltje dat het aantal echtscheidingen na de ‘feestdagen’ (en de zomervakantie) het hoogste is. Als of het niet gezellig genoeg was.

Het was eigenlijk best even een genot om naar die film 'A bad Moms Christmas' te kijken en op een speelse manier weer eens op die stressbal en ‘geluk- en gezelligheidshows’ te worden gewezen.

De plaats waar ik woon ligt op ongeveer 25 kilometer van de Thaise stad Chiang Mai. Een stad, dag na dag, overvol met toeristen. In onze omgeving hebben we zelfs grote Makro-winkels en ja ... er is ook iets te verdienen in dit boeddhistische land in oktober, november en december. Dus… plastic kerstbomen en meer. Iedereen voelt dat het hier niet hoort. De Thai genieten van de knipperende Karaoke lichtjes en begrijpen er verder ook niet veel van. Het zijn dan ook bijna alleen de Farang (buitenlanders) die deze versieringen (die zelf al allamaal nep zijn) kopen. Niet om een echte december-sfeer te creëren naar mijn idee. Hoe lukt dat met bijvoorbeeld vandaag weer een tropische temperatuur van ongeveer 32º C.

Voor mij inmiddels al jaren geen december stress meer. En eigenlijk heeft dit dus ook helemaal niets met december te maken. Het voelt voor mij elke maand, elke dag als ‘Kerst’. Op mijn manier elke dag nieuw be-LEVEN. En jawel hoor kerst, in zijn oorspronkelijke betekenis, en het einde van het jaar verbonden vieren maken daar gewoon deel van uit. Geen extra cadeaus, geen extra winkels voor nodig. Dit jaar valt 25 december op een gewone maandag. Net als iedere dag van de week overigens zijn de winkels ook gewoon open en ook de overheid heeft geen vrij (dat hebben ze overigens meer dan genoeg omdat hier heel, heel veel wordt gevierd (stil gestaan). En zeker weten verwacht niemand sneeuw dus ook dat verlangen is snel in de kiem gesmoord. Dus hoe zit dat dan met een kerstgevoel? Laat me niet (meer) lachen. Het spel hoort er neem ik maar aan op deze manier maar gewoon bij en... het houdt de glimlach op mijn gezicht in stand.

Het zal niet goed zijn voor de economie en toch. Geniet van een gezond en stressvrij einde van het jaar (wat de wereld om je heen daar ook over denkt). Neem de tijd om je op te laden en in contact te komen met dat waar het/je leven echt om draait. Misschien kun je de natuur eens ingaan om in de spiegel te kijken en wellicht wat te ont-leren van wat je altijd aangeleerd hebt gekregen als waar.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com


vrijdag 17 november 2017

Ga afvallen, of je nu mager, 'gewoon' bent of dik, en… ont-dek wie je ook al weer was (en nog steeds bent).

Van een voormalige, nog jonge, collega die ongeneeslijk ziek is en zijn dagen bewust telt kreeg ik een bericht dat hij met de dag meer gewicht verloor. Mijn eerste indruk was dat dat fysiek gewicht was door die ziekte en dat bleek niet zo te zijn. Hij verloor, hij noemt het, ‘ik’ gewicht.

Door het proces, feitelijk van aftakeling, waarin hij fysiek terecht is gekomen is hij beland op een pad van letterlijke ‘ik’ verlichting. Dagelijks laat hij stukjes los die zijn ‘ik’ door de jaren heen gevormd hebben. Zijn echte ik in zijn leven hebben omhuld. Ik noem het voor het gemak maar even ‘sluiers’. En die sluiers leg je vanuit levenservaringen heel geleidelijk om je heen. Dikker en dikker. Sluiers die je denkt nodig te hebben om je te beschermen. En daarmee dekken ze dus je echte ik gewoonweg af. Je verandert en verandert en je noemt dat gemakshalve ook nog even ‘aanpassen’. Ja inderdaad het woord zegt het zelfs. Je past meer en meer (sluiers) over elkaar heen aan. In mijn boek ‘Speurtocht naar persoonlijk meesterschap’ schreef ik er al eens eerder over.

Als je daar de tijd voor neemt om er wat dieper naar te kijken kan je er achter komen dat daar twee primaire vragen onder liggen. Hoe overleef ik en hoe blijf in veilig. En als je nog dieper kijkt dan ligt onder die twee vragen als basis… Ik wil (over)leven.

Na mijn scheiding, uiteindelijk in 1999, kreeg ik van heel veel mensen te horen dat ze me eindelijk weer herkende. In de negen jaar huwelijk had ik me te veel aangepast. Let wel wat hier staat. Hier staat het word ik. Ik heb dat dus zelf gedaan en dat is niet een sort schuld van de moeder van onze twee kanjers van kids. Vanuit de beste intentie, en waar had ik dat immers ooit geleerd (iets waarin ik in de wereld niet uniek ben), heb ik mijn ik aangepast om het beste uit onze relatie te halen. Om zowel samen als alleen ‘veilig’ te blijven en onze relatie te laten overleven. Helaas pindakaas dat werd hem dus niet. Het werd meer en meer een last, en niet alleen voor mij, om er mee door te gaan en mezelf kwijt te zijn geraakt.

En dit is ‘slechts’ een van mijn eigen voorvallen als voorbeeld. Ik kan er uit mijn leven nog heel, heel veel opnoemen. Niets unieks aan.
Hoe zit het met jouw ‘aanpassingen’ die je in je leven allemaal al gedaan hebt en waarmee je die person die je (diep) van binnen eigenlijk echt bent, bent gaan verliezen? Die zaken die, als je nu terug kijkt, je eigenlijk stapje voor stapje ‘een ander mens’ hebben gemaakt dan je van binnen echt bent?

Aanpassingen die je zelf hebt gedaan en waardoor je jezelf zonder er erg in te hebben stapje voor stapje en ongewild ging veranderen. Door je ouders, je broers en zussen, je leefomgeving, je school, religie, je werk en positie, je relatie(s), en ga zo maar door.

Ga afvallen! Ga ont-dekken. Laat die sluiers vallen. Gooi dat gewicht van je schouders af. Breng je aanpassingen terug naar de zee. 
Niemand, maar dan ook echt niemand zit op die schijnvertoning die je van jezelf hebt gemaakt te wachten. Je maakt er jezelf en de wereld om je heen ook absoluut niet blij mee. En weet dat velen feilloos in de gaten hebben en voelen dat jij jezelf niet bent. Stop met het verstoppertje spelen voor jezelf.   

Wie ben je eigenlijk echt?
Laat elke dag wat gewicht van je schouders vallen. Maak je vrij om weer te zijn wie je echt ben en juist die uniekheid te leven. Een verademing!

En let wel, doe het nu. Wacht niet tot je ongewild in omstandigheden terecht komt waardoor je er ‘uiteindelijk’ bij stil komt te staan om over dit sort zaken te gaan nadenken. Het zou wel eens te laat kunnen zijn. Beter om lekker jezelf, je IK, te leven NU.



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com



vrijdag 10 november 2017

Ben je bang om dood te gaan?

Eind oktober, na mijn eerste vroege les die ik gaf, kwam er een Chinese vrouw naar me toe. Ze vroeg of ze me een hele persoonlijke vraag mocht stellen. Natuurlijk! Het maakte me nieuwsgierig.
“Frans, ben jij bang om dood te gaan?”

Nou, dat was even een aardige binnenkomer op de vroege ochtend. Spontaan, alsof ik op de vraag was voorbereid, gaf ik het antwoord. “Nee hoor, helemaal niet. Over de manier waarop dat gaat gebeuren is voor mij weer wat anders. En omdat ik niet weet wanneer het zal zijn ga ik me daar zeker op dit moment dan ook maar niet druk om maken.”

Ik had die zinnen, die recht uit mijn hart (of ziel) kwamen, eigenlijk nog niet uit gesproken – ik hoorde ze mezelf als het ware zeggen -, toen ik er over dacht hoe ik dit antwoord nu eigenlijk zomaar kon geven. Ja het is waar voor mij en waarom komt dit antwoord, zonder er over na te denken, ineens zo spontaan naar buiten?

En eigenlijk kwamen de achtergronden oover dat antwoord dat ik gaf de dagen daarna pas goed boven en kreeg ik veel duidelijkheid over mijn antwoord.

Nee, ik wil niet gaan nadenken of piekeren over hoe ik die - overigens meest normale zaak die voor iedereen bij leven hoort, de dood, - ga tegen komen. Me nu al druk maken over de manier waarop... Voor mijn gevoel een beetje tijd, en daarmeeleven, verspilling. Het komt wel zoals het komt en op het tijdstip dat achteraf gezien waarschijnlijk het beste was of het beste paste. Daar ben ik dus snel mee klaar.

Maar niet bang zijn voor de dood… Dat is toch even iets anders… Hoewel…?

Toen ik meer en meer over die vraag en dat antwoord na dacht kwam heel spontaan in me op dat ik helemaal niet dood ga. Dat is eigenlijk altijd mijn beleving al geweest en vanuit mijn ervaringen hier in Thailand en mijn verbinding met het Boeddhisme is dat nog sterker geworden. Het is niet eens meer een geloof, het is veel verder verdiept naar een vol vertrouwen.

Er moet al gigantisch veel liefde voor mij zijn geweest nog voordat ik was geboren en nog voordat ik zelf kon en mocht beginnen met het terug geven van aandacht en liefde. 

Denk maar eens hier aan; Mijn fantastische ouders heb ik 'slechts' gekregen. Ik heb niet bewust gevraagd om deze inspirerende levensmanagers. . niet gekozen. Ik heb ze gekregen. Zij bliezen als het ware de levensenergie in me. De adem om te leven. De plek waar ik ben geboren heb ik niet gekozen maar slechts gekregen. Mijn omgeving om op te groeien kreeg ik. Ik kreeg mijn dierbaarste spirituele gids, die in mij door leeft en werkt, wiens naam ik met eer mag dragen. Lieve mensen om me heen (en ook de in mijn ogen wat minder lieve) kreeg ik om me te laten groeien en ontwikkelen tot de person die ik ben. Twee goeie benen, armen,  ogen een compleet en gezond lichaam.  Ik ontving gevoel en de mogelijkheden om me met anderen te verbindenen om liefde terug te geven. 

Volgens mij uit een bijzondere liefde, met een doel en met een opdracht om er goed gebruik van te maken omdat er hier iets op deze wereld ook voor mij iets specifieks te doen is. Zoals dat voor iedere persoon (die immers uniek is) in mijn beleving geldt. 
Ik heb dus om niets gevraagd, ik heb het allemaal uit een hele bijzondere liefde gekregen (dat is althans mijn volledige overtuiging). En dat is voor mij iets Goddelijks waarvoor is hartstikke dankbaar ben.

Mag je dan iets terug geven? En is dat dan ‘slechts’ iets tijdelijks?
Voor mij gaat dat dood gaan over het afscheid van slechts het omhulsel waarvan je tijdens je ‘leven’ gebruik mocht maken. Die tijdelijke tempel van en voor je ziel. Die kruiwagen om je te laten leren en te laten groeien. Die kan je op enig moment niet meer verder dienen en hoe mooi is het dan dat je daar afstand, afscheid, van kan en mag nemen. Het is een zielloos lichaam. Heel, heel vaak heb ik in mijn vorige loopbaan binnen de brandweer en hulpverlening en ook prive van die zielloze lichamen gezien. Je hoeft er geen expert voor te zijn om gelijk te zien en, hoe mooi eigenlijk, ook te voelen dat de ziel, die sprankeling, die tinteling, die levensenergie plotsklaps verdwenen is.

In de natuurkunde leerde ik ooit een basis wet; "Energie gaat nooit verloren."

En omdat, in mijn beleving, die ziel dus door gaat ga je dus helemaal niet dood en hoef je daar dan ook helemaal niet bang voor te zijn. Ik heb twee kinderen waarin ik voor 50% mijn levensenergie heb mogen blazen en met die levensenergie gaan zij dan ook door. Iets dat ik dagelijks voel vanuit de nabijheid van mijn overladen ouders.
En al zou ik geen kinderen op deze wereld hebben mogen zetten… ook dan ging het delen van mijn uniekheid (zoals iedere persoon zijn eigen uniekheid heeft) door. Alle contacten, alle ideeen die werkelijkheid zijn geworden of waarop ik invloed op mocht en kon uitoefenen, het lesgeven en noem maar op… die energie gaat door.

En ik ben vrij om weer stappen voorwaarts te maken in verdere groei… Wat mij betreft lekker doorgaan.

Het is maar hoe je er tegenaan kijkt en niet wat je geloofd maar wat je veel dieper voor 100% vertrouwt…



Frans Captijn

www.captijninsight.com 

vrijdag 3 november 2017

Slapeloosheid? Word wakker! Stop er mee en ga slapen!

In mijn ‘vorige leven’ in dit leven, in mijn rol als algemeen directeur van een organisatie, kampte ik regelmatig plotseling wakker worden in de nacht en door al mijn gedachten niet meer in slaap kunnen komen.

Bij mij werkte het eigenlijk zo. Ik had mijn bed nog niet geroken of ik viel haast in slaap. Het had meer te maken met fysieke en mentale uitputting (wat later ook de vorm van een burn-out aan nam). En door die overbelasting viel ik dus weldegelijk diep in slaap. Althans, zo voelde het.
Na een paar uur kwam ik als een dobber die door een vis even naar onderen werd getrokken en plotseling weer werd los gelaten, als een soort raket weer plotseling ‘naar boven’. Als een raket weer klaar wakker. Kon niet meer in slaap komen. Piekeren over allerhande situaties, projecten, problemen, et cetera, zowel zakelijk als privé.

Nu ben ik er achter wat er eigenlijk gebeurde. De hele dag, tot zelfs vlak voordat ik ging slapen was ik in mijn hoofd aan de weer met allerhande problemen en situaties. In mijn werk, thuis, in de kleine en grote wereld om me heen, soms zelfs in mezelf. Ik ging maar door en gunde me geen 'cool-down' periode voor ik ging slapen. Altijd en overal bereikbaar en beschikbaar. En als je dan gaat slapen dan schakel je ineens de invloeden van je vijf basis zintuigen uit. Echter je hoofd draait nog op volle toeren en gaat dus aan de slag met van alles en nog wat dat het maar kan vinden. Soms in de meest gekke kronkels en soms zelfs dromen. 

Sinds ik in Thailand leef en werk ken ik nachten met slapeloosheid eigenlijk niet meer. Ze komen dan ook nagenoeg niet voor. Ik slaap goed, val rustig en als een blok in slaap en wordt door mijn biologische klok vroeg wakker. Mijn lijf neemt gewoon de rust die nodig is om op te laden.

Slapeloosheid is een effect. En als er een effect is dan is er dus ook een bron. Medicijnen helpen bij effect bestrijding. Zeker als voormalig brandweermens weet ik dat het vele malen beter is om niet de bron te bestrijden maar de bron niet te laten ontstaan. En juist daarin ligt de kern volgens mij van de aanpak en de, overigens in mijn ogen zeer natuurlijke, oplossing. 

Het is fantastisch om te weten hoe zaken werken en het is ook fantastisch dat farmaceutische bedrijven pilletjes, al dan niet via de dokter, aanbieden die je helpen om te kunnen slapen. Feitelijk maken ze je afhankelijk en vaak werkt zo’n pilletje op den duur verslavend. Het lost dus eigenlijk niets meer op dan een doekje voor het (blijven) bloeden.

De basis van slapeloosheid ligt in onszelf en in onze leefstijl. En jawel, ervaringen die we in het verleden hebben opgedaan en vormen van (oer) angst gaan met onze geest aan de slag en houden ons dus uit onze slaap. We kunnen ons afvragen waarom baby’s (in veruit de meeste gevallen) zalig kunnen slapen en zich niet gestoord voelen door waar ze zijn of wat er om hen heen gebeurt. Wat hebben wij onszelf dus aangedaan? Waarom lukt ons dat niet meer om waar dan ook in slaap te kunnen vallen.

Ik herinner mij onze twee kids nog tijdens de carnaval in de Rodahal in Kerkrade. Harde muziek, oeverloos veel mensen, gezelligheid en veel rumoer. En allebei lagen ze zalig in hun clownspak op de grond in een hoekje op de grond te slapen. Veilig vanuit het oer vertrouwen dat er op ze werd gelet omdat er om ze werd gegeven en er dus niets kon gebeuren (Ik adviseer je niet om zoals op de foto op straat te gaan slapen tenzij er een oogje in het zeil gehouden wordt).
Overigens is mijn hond, die ik als mijn persoonlijke boeddhistische leraar zie, ook zo'n voorbeeld. Hij maakt zich niet druk over gisteren en ook niet over morgen en slaapt waar hij maar slapen wil en kan. Meer dan alert als we er samen regelmatig lekker in de natuur op uit trekken. 

Tijdens onze groei en opvoeding zijn we ons niet bewust dat we onze eigen 'portier' of 'bewaker' van informatie niet kennen. We kennen de ‘uit’ knoppen niet. We gooien een overkill aan informatie in ons hoofd als een soort vuilnisvat naar binnen. We zijn overmand door de hang naar informatie en verbinding met alles en nog wat om ons heen. Zijn verslaafd. We zijn het ritme van de natuur kwijt geraakt en passen ons slechts tegenovergesteld aan. In de lange avonden gaan we langer doorwerken en in de zomer gaan we bij meer energie rusten op het strand.

Op slaap dien je je voor te bereiden. Niet alleen voor die slaap maar je dient je er bewust van te zijn dat het een normaal en natuurlijk onderdeel, een ritme, is van de dag. Dat voorbereiden doe je door de prikkels die je de hele dag tot je neemt in balans te houden en voor de nacht af te bouwen (in plaats van juist op te bouwen). Een cool-down zoals ik het eerder noemde. En door je minder op te winden over - of om - zaken die vanuit de buitenwereld grip op je proberen te krijgen (meditatie is bijvoorbeeld en methode om dat te leren). 

Een van mijn leraren zei een tijd geleden tegen me; “Frans, als jij in je leven terug kijkt op al dat piekeren en al die slapeloosheid die je jezelf hebt aangedaan, heeft het je oplossingen gebracht? Heeft het je wat opgeleverd?”. Als ik eerlijk ben dan moet ik erkennen dat het me uitsluitend slapeloosheid heeft opgeleverd. Het is gewoonweg tijdverspilling. En al die ideeën die ik in mijn hoofd liet opkomen bleken in de praktijk allemaal anders uit te pakken dan ik gedacht had. En ik kon er mee omgaan anders kan ik dit hier en nu niet schrijven. Ik leef nog steeds. Ware tijdverspilling is het geweest. En vanuit die ervaring is het dus beter om er mee te stoppen.  

Echte oplossingen vind je niet in de buitenwereld maar in jezelf. Werken aan rust en inzicht hoe dingen werken zorgen voor 'verlichting' (lichter maken van jezelf). De bewaker (manager) van je eigen leven worden is de kunst. Een van de hoofdzaken daarbij is om weer in balans te komen en te ervaren dat het niet hebben van al die contacten en informatie je meer in balans brengt en houdt dan je denkt. 

Het resultaat? Geen pilletjes meer nodig, een betere nachtrust, kunnen slapen waar je eigenlijk maar wilt of waar het, net als mijn kinderen tijdens de carnaval, maar mogelijk is. De natuur een beetje als spiegel volgen en… je apparaatjes waar je de hele dag maar mee rond loopt gewoon lekker vroeg in de avond uitzetten bijvoorbeeld. Geen email na het avondeten.

Stop je slapeloosheid. Hou je niet voor de gek dat anderen of situaties je dit aan doen. Pas je levensstijl aan. Wordt je er van bewust dat piekeren slechts tijdverspilling is en je op jezelf kunt vertrouwen. Je hebt het slechts zelf in de hand.

Slaap lekker.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com





vrijdag 27 oktober 2017

Vrouwen hebben meer lef om zichzelf te bevrijden dan mannen.

Als ik terug kijk op meer dan vijf jaar wonen en werken hier in Thailand dan heb ik inmiddels de ervaring dat vrouwen veel meer open staan en ontvankelijk zijn om zichzelf beter te leren kennen dan mannen. 

Het proces in durven te gaan om zichzelf te ontdekken zoals zij zelf – authentiek – zijn.
En ja, er is wat lef voor nodig om die ontdekkingsreis in en met jezelf aan te gaan. Antwoorden te zoeken op wie je eigenlijk bent, wat het doel van je leven is en om die roep, als die helder is geworden, ook daadwerkelijk te volgen. Noem het persoonlijke ontwikkeling. 
Geen truckendozen, geen management of andere curssussen meer, geen toneel om feitelijk te laten zien wie je juist niet bent. Gewoonweg stappen zetten in het process van ‘ont-leren’. Dat is te leren wie je eigenlijk echt bent (altijd al was) door af te leren en jouw manier, jouw weg, te ontwikkelen om te (kunnen) zijn wie je bent en te doen wat je echt zou willen doen. Niet meer gestoord of afgeleid door wat de wereld om jou heen daar allemaal van vindt. En dit allemaal op het gebied van je fysieke gezondheid, gezonde aandacht voor – en training van - je geest, je emoties, je spiritualiteit (jezelf bijvoorbeeld de vraag stellen; wat doe ik in vredesnaam met mijn leven terwijl ik weet dat mijn tijd op raakt? Is zo’n spirituele vraag), en je omgeving (energie nemers en energie gevers).

Dit proces heeft meestal van doen met het jezelf bevrijden van allerhande dingen van het verleden die een last zijn geworden of, zonder dat je het misschien zelf de gaten hebt, je beperken in te zijn wie je daadwerkelijk bent. Van die dingen waarvan jij denkt dat de wereld om je heen wel niet over jou denkt (alles bij elkaar heel veel denken zonder zeker te weten nietwaar?). Met het stoppen van aan het wensenpatroon van anderen te voldoen of in de noden van anderen te voorzien en daarbij jezelf uit het oog te verliezen. Met een jezelf open stellen om de weg die jij nodig hebt voor jouw meest optimale groei (en die voor je klaar ligt) in te slaan.
En ook om de wereld van ego, macht, en het alleen slechts aan de buitenwereld (bijvoorbeeld met een brede lach via de sociale media) te laten zien hoe een fantastisch fijn en 'rijk' (vaak aan de binnenkant erg arm) leven je speelt.   

In mijn international ‘praktijk’ ligt de ‘balans’ op ongeveer 75% vrouwen en (slechts) ongeveer 25% mannen. Een Chinese collega, laat me op foto’s keer op keer haar ‘score’ zien. Bedroevend. Ongeveer 95% vroouwen en nog niet eens 5% mannen. Cultureel verbonden met hoe je in deze cultuur de buitenwereld moet laten zien hoe ‘sterk’ en ‘hard’ mannen zijn en om de ‘familie eer en traditie’ levend en hoog te houden (een proces dat heel veel mensen hun persoonlijke leven, ben ik inmiddels hier achter gekomen, ruineert).

Afgelopen week dacht mijn Duitse buurvrouw Josefine in relatie tot het werk dat ik hier doe en het leven dat ik hier leef even aan me. Ze stuurde me een Youtube video met de naam ‘Slomo’ die haar (en nadien ook mij) heel erg inspireerde. Opnieuw een inspirerend verhaal over een ‘rijke’ man, met een voorheen fantastische positie en status, die er achter kwam dat hij meer en meer een absurd leven ‘leefde’ zoals overigens zo velen dat doen.

Toen hij een man van 93 jaar in het bedrijfsrestaurant van het ziekenhuis waar hij als directeur werkte ontmoette kreeg hij zijn 'wake-up call'. Hij keek naar hoe deze emmabele man zijn dienblad met nogal wat eten vulde en als een grap vroeg hij de oude man: “Hoe kan een wel gebouwde jonge man als ik een oude wijze slimmerik als u worden?”. De oude man draaide zich om en gaf hem als antwoord: “Doe dat wat je wil doen!”.

Deze uitspraak, in combinatie met een problem in gezichtsherkenning dat hij ervaarde, gaven hem het lef om voor zichzelf te kiezen en weer naar zichzelf (zijn innerlijke kind) van binnen te gaan luisteren. Het roer om te gooien en te gaan leven hoe hij wilde leven. Basaal, geen materiele luxe meer, meer verbonden met de wereld om hem heen en met de natuur (zee), gaan roller-skaten (zeg maar liever haast vliegen) als een jongen van 11½ jaar.
Spelenderwijze meer en meer geluk en vrijheid in zijn hoofd laten ontstaan en… ook nog eens een veel gezonder leven leven.

En natuurlijk kun je als je dit leest gelijk weer naar je Generale Excuses die direct in je hoofd opkomen luisteren die je zeggen dat dat voor jou nooit mogelijk is. Je hebt immers toch geld nodig om te bestaan, je hebt je verantwoordelijkheden tegenover anderen (hoe zit het met die tegenover jezelf trouwens?), en… ga maar door. Ga daar lekker mee door en maak jezelf dan minder gelukkig door in jouw eigen gebouwde gevangenis te blijven. Wees sterk, stop met dromen, denk vooral niet buiten je kaders, en vraag jezelf dan ook nooit meer af, terwijl je weet dat je tijd op raakt, of jij jouw levensdoel, jouw levensmissie in je leven wel hebt geleefd…

Mannen (en nog steeds ook vrouwen) wordt wakker! Wees niet verlegen voor jezelf. Wees sterker om jezelf te ontdekken en te bevrijden van alles dat je jezelf (vaak door anderen) hebt aangeleerd om te zijn wie je vaak niet meer bent. Zet stappen om (meer) te gaan leven…




Frans Captijn

www.captijninsight.com