vrijdag 23 februari 2018

Ratio versus emotie. De voortdurende strijd die niets met het volgen van je hart te maken heeft.

Nog voordat we geboren zijn, bestaat ons gevoel. Je voelt je verbonden met en in relatie tot je leven. Gevoelens zijn persoonlijk ontwikkelde reacties in relatie - en als een persoonlijke onbewust gekozen reactie - op twee belangrijke basisvragen: "Hoe overleef ik?" En "Hoe blijf ik veilig?".

Onze ratio (keuzes maken / beslissingen nemen uit de berekening van de relatie tussen dingen en uitkomsten uit geleerde feiten) bestaat dan nog niet echt. Het heeft een relatie met leren. We leren ratio dus aan.

"Leren is het verwerven van nieuwe, of het aanpassen en versterken van bestaande kennis, gedragingen, vaardigheden, waarden of voorkeuren en het kan het samenvoegen van verschillende soorten informatie omvatten" (Bron: Wikipedia).

Al snel in het leven beginnen we te leren en worden we, zonder het zelf te weten, geprogrammeerd. Leven en leren, dus gevoel en ratio, gaan de eerste paar jaar van ons bestaan in balans hand in hand samen.

Steeds vroeger in ons leven, gedreven door de verwachtingen van onze omgeving, cultuur, marketing (ik zie dat als het cultiveren van verlangens), vervaagt het gevoel in relatie tot het leven (dus emotie) en neemt leren (ratio) een enorme vlucht. Emotie komt daarmee op de achtergrond te staan.

Ouder en misschien wijzer, ontdekken mensen dat het leven helemaal niet berekend kan worden of berekenbaar is. Ze ontdekken een gebrek aan gevoel en proberen ze soms hun emoties te tonen en vrij te maken. Vaak weten ze niet hoe ze hiermee om moeten omgaan. Vreemd om te zeggen, ze moeten het leren. Of misschien beter om te zeggen dat ze moeten ontleren dat alles in het leven berekenbaar is. Ze komen er meer en meer achter dat alleen een rationele benadering duurzame vriendschappen en diepere persoonlijke relaties juist schaadt.

Managementtools helpen ons te begrijpen dat er een 'masculiniteit' (basale mannelijke manier van ratio en overtuigen / debat) en een 'feminiteit' (fundamentele vrouwelijke manier van emotioneel verbinden en dialoog) is. Maar in ons leven, wanneer we echt eerlijke en oprechte connecties willen, dus geen nep aangeleerd empathie gedrag, zijn managementvaardigheden niet nodig, zelfs niet gewenst. Er moet een goede mix, weer die juiste ratio – emotie balans, zijn en mensen moeten in staat zijn om deze mix te gebruiken in hun authentieke benadering van situaties.

Zogenaamde 'zelfhulpboeken' en tijdschriften met betrekking tot 'gezondheid', 'relatie' en 'jezelf ontdekken', geven ons meer en meer het advies om vanuit ons hart te handelen en dat hart te volgen in plaats van onze rationele gedachten. Maar is dit echt de beste oplossing? Is dit de echte waarheid? Wat betekent het om je hart te volgen? Is het echt mogelijk? Is het hart het centrum van onze emoties? Nee dus!

Op een rationele manier leert Mind Science ons dat ons orgaan hersenen, door evolutie, opgebouwd is uit drie hersentypes. Het reptielenbrein (overlevingsinstinct), het zoogdierbrein (gevoelens / emoties en geheugenvorming) en het deel van de neocortex / het menselijk brein (taal, redenering, logica en toekomstplanning). En ja ik weet dat er inmiddels ook weer nieuwe kennis is. Maar laten we dit even nemen om zaken iets beter te kunnen begrijpen.

De hersenen hebben twee hersenhelften. De rechterkant van de hersenen heeft meer te maken met verbale emotionele (gevoel) zaken. De linkerkant meer met rationele / logische. De innerlijke voortdurende strijd tussen onze ratio en emotie wordt veroorzaakt door onze hersenhelften, dat geevolueerde menselijke deel daar van, die steeds met elkaar in ‘gevecht’ zijn. Ooit een kat of hond zien lijden aan zijn verleden of zijn toekomst? Ik vermoed dat ze meer dan wij mensen leven in verbinding met het nu.

Dus niet ons hart, maar ons brein is die algemene manager die verantwoordelijk is voor het selecteren van een rationele benadering (keuzes in relatie tot onze waarheid (dé waarheid is meestal veel groter)) of de emotionele (gevoel / intuïtie / innerlijke wijsheid) benadering. En dat emotionele gevoel komt weer op uit ervaringen vanuit het verleden. Niets met hart te maken dus. Misschien eerder nog als je dan toch naar dat hart wilt wijzen met het hartchakra.

Emoties zijn persoonlijk gerelateerd en kunnen voor elke persoon anders zijn. Het positieve of negatieve gevoel dat je krijgt heeft te maken met je pré- of onderbewuste geest. Je hebt in het verleden geleerd om deze gevoelens te krijgen of op te wekken in relatie tot bekende of onbekende situaties. Dus, misschien zonder zelfs maar te weten, zijn je gevoelens reacties die je bij een situatie waarin je bent of die je tegemoet ziet kiest en niet emoties die je overkomen. Tijdens de eerste jonge jaren van je leven en uit je levenservaringen heb je ze jezelf 'aangeleerd'.

Als volwassene of op zijn minst als een wat 'oudere' persoon, kun je jezelf de vraag stellen of die emoties je nog steeds op de best passende manier dienen en je helpen in groeien, met anderen verbinden, delen, liefhebben en genieten.

In je persoonlijke, maar ook in je werk heb je een balans nodig in je respons uit ratio en emotie. Hoe ouder je wordt en hoe meer levenservaring je hebt opgedaan, hoe meer je ontdekt dat het leven kunst is. We hebben allemaal het gereedschap in ons om met het leven om te gaan. Niemand kan het leven berekenen. Je leven Leven is je leven voelen. Tijdens het opgroeien en het stappen zetten in onze loopbaan zijn we het gevoel meer en meer verloren. Het weer terug krijgen is slechts een kwestie van ont-leren.

Wees je bewust van de keuzes in het leven die je al hebt gemaakt (of uit je beste bedoelingen voor je door je verzorgers werden gemaakt). Zoek eens wat dieper naar de bron van emoties die je verontrusten en stop ze gewoon. Makkelijk gezegd en misschien ook wel makkelijker gedaan als je die bron kent en er nu om kunt lachen of een andere keuze kunt maken. En ja, open je hart, zodat je innerlijke energie kunt geven en ontvangen, maar verander je gedachten en gedachtenpatronen.

Verander de strijd van je piekeren en lijden die wordt veroorzaakt door keuzes uit ratio of emotie. Stap vaker in de rol van toeschouwer en begrijp het speelse spel tussen die twee.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 


captijninsight@gmail.com


vrijdag 16 februari 2018

Wat is vakantie voor jou?

De soort gasten die het resort waar ik naast woon bezoeken zijn aan het veranderen. Dit heeft alles te maken met een verandering van het concept dat een nieuw management introduceert. De eens rustige 'one-stop-bestemming voor gezond leven' brengt nu meer en meer gezinnen met jonge kinderen die hun vakantie doorbrengen naar hier. Niets mis mee, alleen anders.

Vandaag in dit blog twee ervaringen van een verschillend begrip van de betekenis van 'vakantie'. Wat is vakantie voor jou?

Een paar maanden geleden deed ik een mindful communicatiecafé met een gezin. Een Russische vader, de moeder uit Oekraïne en hun twee jonge kinderen, een jongen en een meisje. Er verscheen een prachtig inzicht.
De ouders werken en het gezin woont in Bangkok. Een keer per jaar brengen ze een familiebezoek aan Rusland en Oekraïne. De kinderen zien hun grootouders weer en ze vinden het leuk.

In het communicatiecafé wilde de dochter praten over wat vakantie is. Ze deelde haar ervaring dat zelfs tijdens de vakantie, vooral haar vader, geen vakantie had of genoeg tijd aan het gezin besteedde. Ze vond het een rare ervaring om haar vader bijna nooit te zien vanwege zijn werk in Bangkok en als hij dan in Rusland is dat hij dan haast alleen aan het huis van haar opa en oma aan het werken was.

De dialoog die in het communicatie cafe ontstond gaf haar het inzicht dat haar vader weldegelijk echt vakantie meemaakte omdat hij samen met zijn gezin was, ze brachten heerlijke avonden samen door, ze waren als gezin bij elkaar en het werken aan het huis van de ouders was een verademing voor hem. Afstand nemen van zijn dagelijkse werkzaamheden en lekker met zijn handen aan de slag. Zijn ouders helpen met het regelen van sommige dingen in het huis omdat ze te oud waren om deze dingen zelf te doen en niet genoeg geld om er een ​​bedrijf voor in te huren was iets wat hij voor zijn ouders wilde doen. De vader vertelde het gezin dat hij juist erg van zijn vakantie genoot. Tijd hebben om met elkaar van alle maaltijden van de dag te genieten. Geen verstoringen door zijn werk, genieten om te zien hoe de kinderen en zijn vrouw met hun (groot) ouders omgingen en genieten van het buitenleven. Het doorbrengen van lange avond gesprekken met de kinderen en het gezin en het verzorgen van de dieren op de boerderij. Verbinding met elkaar en verbinding met de natuur.

En als een soort automatisch antwoord, een soort van 'het licht gaat aan', zei de dochter tegen haar vader dat ze hier nooit zo tegenaan gekeken had. Ze legde op haar manier uit dat ze nu begreep dat er twee soorten werk zijn. Een die je moet doen voor geld, een soort van must. De andere om andere mensen te helpen en te ontspannen en verbinding te maken. Het maakte haar zelfs blij (en het zorgde voor enkele tranen in de ogen van haar vader en moeder).

Het tweede verhaal is hier een week geleden gebeurd.
Kinderen willen spelen. Helemaal normaal, ik denk dat ze ook moeten spelen. Dus wat gebeurde er ... sommige kinderen van gasten, hoewel rond het Labyrint bordjes aangeven dat deze plek een spirituele plek voor meditatie is, schopte het labyrint een stevig overhoop. Ze groeven er zelfs gaten in.

Het maakte me boos. Vooral omdat ouders hier absoluut niet op hun kinderen letten. Ik viel uit tegen een van de kinderen.
Een vader kwam nadien naar mijn huis en zei me: "Mijnheer, door u is mijn zoon nu aan het huilen."
Ik antwoordde: "Uw zoon liet mij al eerder huilen."
Ik legde hem de betekenis van het labyrint uit. Dat ik een half jaar vrije tijd had besteedt om het te bouwen. Dat het een spirituele en ingezegende plek is voor meditatie en dat er overal om het labyrint heen bordjes (zelfs in hun taal) hangen dat dit is geen plaats voor kinderen is. Zijn zoon was de gene die gaten in het wandelpad aan het graven was en dat maakte me niet blij. Ik denk dat kinderen ouders hebben om op ze te letten en om ze te begeleiden. Is dat niet hun verantwoordelijkheid?

Hij vertelde me dat ze op vakantie waren en samen wat quality family time wilden doorbrengen. Hij verontschuldigde zich voor de schade en vertelde me dat hij het zijn zoon niet had zien doen. Ik weet het, ik heb het hem gezegd. U zat naast het labyrint, helemaal opgezogen in uw telefoon. U sprak er zelfs tegen. Hij antwoordde me dat dit iets belangrijks was van zijn werk en mijn laatste antwoord toen was: noemt u dat dan quality vakantie tijd met uw familie...?

Wat is vakantie voor jou?




Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com



vrijdag 9 februari 2018

Leven is als een reis met de trein

Een van mijn buren verliet plotseling  onze mooie residences. Anderhalve maand geleden nog nodigde ze mij, een paar andere mensen die bij mij in de buurt wonen en een paar van haar vrienden nog uit voor een nieuwjaarsdiner. Zonder een enkel woord van afscheid te nemen, vertrok ze. Een paar dagen later vertrok ook een andere persoon, een vriendin van haar. Ze woonde een maand lang naast me en zonder een enkel woord van gedag zeggen of een klein berichtje was zij ook vertrokken.

Met een andere buur sprak ik over deze een beetje trieste en tegelijkertijd ook grappige en leerzame ervaring.  Ze vergeleek het leven als een ritje in de trein. Het idee raakte me en ik begon erover na te denken. Eigenlijk een prachtige spiegel, dat trein idee.

Je kunt die trein zien als je tijdelijke levenspad in de eindeloze, voortdurend veranderende en ontwikkelende, wereld. We reizen allemaal op de korst van deze kleine planeet, Aarde, en nergens anders. Dit is een vast staand gegeven.
Het veranderende landschap, prachtige velden, landelijke dorpen, grote steden, industriële parken, vuilstorts, stranden, bergen en tunnels komen langs als de invloeden waar je in het leven mee te maken hebt. Ze komen en gaan allemaal voorbij. Op verschillende stations stopt de trein. Een mogelijkheid of kans om uit te stappen en voor een langere of kortere tijd te verkennen of ... om gewoon verder te gaan. Maar altijd een stop zodat je even kunt nadenken over of je even wilt uitstappen of verder gaan.

Je begint je treinrit direct na je geboorte. Eigenlijk al vanaf de conceptie. En je bent niet alleen in het leven, dus niet in die trein. Een van de dingen die Alfred Adler in zijn boek 'Wat het leven voor jou kan betekenen' verklaart als een tweede vast staand feit. 'Niemand van ons is het enige lid van de mensheid. Er zijn altijd anderen om ons heen (in die levenstrein), en we bestaan door verbinding met hen." Dus als je de mensen om je heen leuk vindt of niet ... totale isolatie is niet mogelijk. We zijn altijd vloed voor anderen. Adler noemt een derde vast staand feit; Menselijke wezens bestaan uit twee geslachten.
Individuele psychologie heeft geconstateerd dat alle menselijke problemen kunnen worden gegroepeerd onder drie hoofdrubrieken: beroepsmatig, sociaal en seksueel.

Dus daar gaan we dan in onze levenstrein. Sommige mensen zitten dicht bij ons in de buurt. Anderen wat verder weg, sommige heel ver weg. We kennen ze meestal niet eens. Mensen stappen de coupe binnen voor een korte reis of een langere reis. Ze blijven dus kort of langer en misschien nemen ze zelfs bijna dezelfde reis dan jij, maar zitten ze in een ander compartiment van de trein en je hebt ze nooit gezien of gekend. En op een bepaald moment bereik je het moment van ‘oceaanzicht’, einde van je tijd. De levenstrein gaat zonder jou door en jij hebt ruimte gemaakt voor iemand anders om je plaats in te nemen. Voor een korte of langere rit ...

Je kunt je leven en de connecties met anderen die je daarin hebt dus vergelijken met een treinrit. Voel je er niet verdrietig door. Het is onze natuur en wederom een vaststaand feit. Sommige mensen gaan en creëren ruimte voor nieuwe mensen die weer plaats kunnen nemen. Het is slechts aan jou om je open te stellen voor interacties met anderen. Aan die ander is het om daar al of niet op in te gaan of op te reageren. Ook aan die andere mensen om op hun eigen manier gedag te zeggen als ze vertrekken of niet. Wees alleen een spiegel. Begrijp dat een spiegel geen emoties kent. Jij hoeft je daardoor dus niet te laten beinvloeden.

Tegenwoordig communiceren mensen steeds minder face-to-face met elkaar in de trein. Ze zijn in hun eigen digitale wereld. Zelfs niet bewust van het veranderende landschap dat buiten voorbij raast. Maakt het ze nog wat uit?

Misschien in hun tijd van ‘oceaanzicht’ pas... Dan ontdekken ze dat ze zoveel kansen en waardevolle gratis geschenken voorbij hebben laten gaan die hun levenstrein ze allemaal gratis wilde laten zien. Nu rijdt dezelfde trein, met een andere passagier op hun stoel, zonder hen. Wees niet bedroefd. Geen emoties, het is gewoon slechts een levensles.




Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com


vrijdag 2 februari 2018

De vier soorten voeding die we dagelijks tot ons nemen en die ons gezond(er) kunnen maken of vergiftigen

Tijdens een van mijn lessen kwam het onderwerp ‘hoe lief te hebben?’ ter sprake. Ik gebruikte er een Dharma-lezing van de Vietnamese monnik Thich Nhat Hanh voor. Het bracht veel inzicht en een mooi begrip over de enorme hoeveelheid invloeden die we in relatie tot het houden van jezelf en houden van anderen hebben vanwege de verschillende soorten ‘voedsel’ die we elke dag consumeren.

Heb je er ooit bij stil gestaan dat we elke dag, zonder er ons bewust van te zijn, vier verschillende soorten voeding krijgen. En die voedingsbronnen kunnen ons gezond(er) maken of ons vergiftigen.

Deze vier bronnen waarmee we onszelf voeden zijn:
  1. Eetbaar voedsel (dat wat we in onze mond stoppen om ons lichaam te voeden)
  2. Zintuiglijk voedsel (wat we ruiken, proeven, horen, voelen en aanraken)
  3. Wil / Verlangen (de motivatie en intentie die ons van brandstof voorziet)
  4. Bewustzijn (dit omvat ons individuele bewustzijn en ons collectief- of omgevingsbewustzijn).
Ons lichaam is de tijdelijke tempel van de ziel. Hoe behandel je jouw tempel (lichaam, geest) en je ziel?

In de buurt van de plaats waar ik woon, is er een heel groot en luxe behandelcentrum voor mensen die verslaafd zijn aan alcohol en drugs. En zoals iedereen weet zijn er veel meer verslavingen. Roken, te veel of te vet eten, koffie verslaving (zonder dat zou je je dag toch niet kunnen beginnen), en de laatste paar jaar internet en onze verslaving aan onze tablets en I-phones.

Misschien is het vreemd om te zeggen en veel therapeuten, mensen die er voor gestudeerd hebben,  zullen me misschien zeggen dat ik het mis heb. Maar kan het zijn dat verslavingen alles te maken heeftbben met hoe je je eigen leven beheert (of eigenlijk niet kunt of wilt beheren)? Heb jij wel de leiding over je eigen leven? Wie is er eigenlijk de baas van jouw leven?

En die vier soorten voedsel hebben hier alles mee te maken.

Als we met mate eten, alleen het voedsel eten dat ons lichaam helpt om sterk en gezond te zijn, dan tonen we liefde en respect voor ons eigen lichaam en voor de aarde. Dit betekent niet dat je veganist of vegetariër moet zijn of wat dan ook. Het betekent ook niet dat je jezelf dus alles moet ontzeggen. Juist het tegenover gestelde. Wat niet betekent dat je jezelf van niets hoeft te onthouden. Het draait om die eerste zin in deze alinea. Wat helpt je lichaam om sterk en gezond te zijn en te blijven. Af en toe een frietje met een hamburger eten hoef je niet voor altijd uit te sluiten. Het is gewoon een kwestie van jezelf meer bewust zijn. Bewuster zijn van wat je eet en waarom.

We consumeren zintuiglijke indrukken met onze ogen, oren, neus, tong, lichaam en geest. Wanneer we een tijdschrift lezen dan consumeren we. Wanneer we een televisieprogramma bekijken, consumeren we. We consumeren de hele dag door Facebook, Twitter of wat dan ook op het internet. We weten niet meer van ophouden en denken niet meer zonder te kunnen. En ja, dat is dan een verslaving.
Dat wat we consumeren, beïnvloedt ons lichaam en onze geest. Als we giftige tijdschriftartikelen, films, videogames, enzovoort, consumeren voeden ze ons verlangen, onze boosheid en onze angst.
Als we elke dag wat tijd zouden nemen om in een vredige omgeving te zijn, om in de natuur te wandelen, of zelfs alleen maar om aan een bloem te ruiken of de lucht te bekijken, dan zal die schoonheid die er gratis is ons kunnen raken en daarmee onze eigen liefde en ons gevoel van plezier voeden. Die beinvloedende middelen (vaak ‘stoorzenders’) een aantal keren per dag (en al zeker gedurende je nacht) eens helemaal uit schakelen is al een eenvoudige en kleine stap in de betere richting van respect naar jezelf.

De energie die je in leven houdt, is je verlangen, je hoop, je aspiratie, je wil. Jij wilt iemand zijn. Je wilt iets zinvols met je leven doen (althans daar ga ik even van uit). Als je gemotiveerd bent door mededogen en liefde, zal je wil je de energie en richting geven om te groeien en zelfs meer liefdevol en medelevend te worden.
Als je, koste wat het kost, van alles wilt bezitten of alleen maar uit bent op ‘winnen’, dan wordt die zelfde wil gif voor je (en daarmee ook voor je omgeving). Het is een kwestie van jezelf op een dieper niveau proberen te leren kennen en vooral te gaan begrijpen.

De vierde bron van voeding is collectief bewustzijn en individueel bewustzijn. Ons individuele bewustzijn wordt beïnvloed door het collectieve bewustzijn van onze omgeving.
Is jouw omgeving, de plek waar je woont, je werkplek, voor jou de juiste plek om te zijn en om te kunnen floreren?
We absorberen en reflecteren wat er om ons heen is en gebeurt. Als we op een plek leven waar mensen boos en gewelddadig zijn, zullen we uiteindelijk net zo worden zoals zij.

Veel verhalen die ik me herinner uit het televisieprogramma "De reizende rechter" van buren die elkaar niet langer konden verdragen vanwege allerlei dingen die meer en meer gingen irriteren. En levert zo’n uitspraak van die rechter dan iets op? Er is nooit een winnaar hoewel het programma dat lijkt te geven. Uitsluitend verliezers en blijvend ziekmakende taferelen. Voor de hangende mensen op de bank is het smullen (ik was er ooit een van). Een beetje jammer van mijn tijd denk ik nu. Had ik niets beter te doen?

Als we in een gezin of gemeenschap leven waar er een cultuur is van begrip en medeleven met elkaar, waar mensen elkaar nog kennen en om elkaar geven (iets wat ik hier in het dorp waar ik mag en kan leven tot op heden mee maak), zullen we van nature rustiger, vrediger en liefdevoller zijn. Kinderen die opgroeien in een dergelijke omgeving leren spelenderwijs om zorgzaam en vriendelijk te zijn. Het land van de glimlach heet het hier niet voor niets.

Wees je bewust wat je dagelijks als voeding tot je neemt, manage je leven en wordt of blijf gezond. 


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com