vrijdag 28 december 2012

Ze komen er aan: In the black box vakanties!



Het schoot me door mijn hoofd met kerst. Ik dacht dat er nog niet op was ingespeeld maar de eerste voorbeelden zijn er al lang. Even checken op het internet en de plaatjes vliegen je al om de oren. Echte vakanties zullen ook wel snel komen. 

Met kerst was ik weer even in de stad. Als je door de straatjes in het centrum loopt dan zie je enorm veel ‘gamende’ mensen. Ik vraag me, als ouderwetse pa, dan af wat die mensen eigenlijk in zo’n prachtig land komen doen. Het is de nieuwe manier (en zelfs niet eens alleen meer de nieuwe generatie) die zo vakantie viert.
Contact met natuur, cultuur, temperatuur, een totaal andere omgeving, even ‘halt houden’ om weer op te kunnen laden... Speelt dat nog wel in onze steeds snellere wereld? Volgens mij is het gewoon een zeer ‘oudbollige’ gedachte.

Alles draait om snelheid, ‘handel’, macht en positie (daar gaan immers de meeste games volgens mij over als ik mijn kinderen daar om vraag) én je begeven in een meestal ‘onechte’ wereld. Je zult er van leren en toch… het echte leven biedt volgens mij veel meer dan vaak de vlucht in de wereld van het beeldscherm. 

En als het dan toch om handel draait… Zeker weten dat er binnenkort ‘In de Zwarte Doos’ Gamevakanties komen. Jammer voor de luchtvaartindustrie want je blijft er gewoon voor in je eigen buurt. De zwarte dozen komen op wielen naar je toe. Je neemt er in plaats, stelt de temperatuur op jouw gewenste waarde in en begeeft je in de onechte droomwereld om geestelijk ‘verrijkt’ en ‘uit-gerust’ na twee weken weer de andere wereld in te stappen. Happy holidays.

Het blijft natuurlijk waar je van houdt. Smaken kunnen en mogen verschillen. Ik geniet meer van buiten en live contact met echte mensen, dieren en natuur waardoor je in mijn beleving zeker kunt groeien door te delen.

Frans Captijn   

vrijdag 21 december 2012

Veel geluk in de Nieuwe Tijd! Happy New Ages!

Vandaag is dan de grote dag! Happy New Ages! 

Mij geeft 21 december 2012 enerzijds het gevoel van heel veel (onzinnig) gedoe zoals ik dat destijds, overigens met veel plezier, in Kerkrade bij de millennium wisseling mee maakte. En toch, zeker vanuit de beleving hier in Thailand... Het voelt wel degelijk alsof er vandaag iets in de lucht hangt.

Heel veel is er wetenschappelijk en ook vanuit gevoel en inzichten uit diverse culturen over deze dag verteld en geschreven. Wat er allemaal wel of niet gaat gebeuren... we zullen het vandaag, al dan niet, wel zien. En toch... moet je altijd zien om iets te geloven?

Wij zijn het zo gewoon om elkaar, zonder dat we er eigenlijk écht een gevoel bij hebben, op de automatische piloot gelukkig nieuwjaar te wensen. Het wegtikken van seconden betekent verandering. Vaak willen we dat niet en toch, het kost je meer energie om je vast te houden aan 'het oude' (wat overigens niet eens lukt) dan om je te laten mee gaan op de stroom van verandering. De dag van vandaag heeft wel een hele speciale betekenis (en hier ook gevoel) mee gekregen van verandering. Zeker geen negatieve!

Hier wordt gezegd dat deze dag een markeerpunt is. Een dag van de inzet van een totale verandering. Dag na dag en stap voor stap. Een punt van kentering in voelen, denken en beleven. 'Transitions to the ages of change and challenge and a time of new beginning'.  Ook volgens mij zit er weldegelijk verandering in de lucht en is het er ook de tijd wel eens voor. 

Gevoel, beleving, inspiratie, bezieling, oprechte betrokkenheid, groeien door te delen, 'onderwaterprofielen' van mensen en organisaties... het zijn zaken die steeds grotere rollen gaan spelen. Het gaat steeds meer draaien om échtheid. Toe te laten wie je bent en daar trots op te zijn. Jij bent immers met jouw talenten, kwaliteiten en voorkomen, uniek! Wees wie je bent en leef wat zich aan dient. 

Oprecht wens ik je dus, zeker vandaag, veel geluk in de Nieuwe Tijd!

Frans Captijn.

vrijdag 14 december 2012

Klaag wat minder. Het ligt NIET altijd aan anderen.

Jij kent ze vast ook. Die mensen die, als je ze spreekt, altijd klagen. Ik noem ze notoire Zeurdozen. Niets deugt. Er is altijd wel weer wat anders om over te klagen. Hun mondhoeken hangen meestal standaard naar beneden. In hele erge gevallen straalt zelfs hun hele houding het uit.

Het viel me afgelopen zondag op toen ik met de scooter door het drukke centrum van Chiang Mai reed en er even halt hield. Het wemelt er werkelijk van de 'Farang' (buitenlandse toeristen). Door die Farang vallen de Thaaien haast niet eens meer op me de glimlach op hun gezichten. En, of de duvel er mee speelt, zelfs in de zalige zon en verwend met (in mijn ogen) zoveel lekkers om te eten en te drinken... de meeste mensen besteden veel tijd aan zeuren in plaats van aan genieten.  Of je nu op een terrasje kijkt, naar wandelende mensen op straat, naar Farang in de busjes van het openbaar vervoer... Waarom 'stralen' die mensen niet eens wat meer?

Ze zijn afgezet door een taxi chauffeur. Het linnengoed in de kamer van het guesthouse was niet schoon. De kamer van het guesthouse is te rumoerig. De staf van het hotel lacht wel maar begrijpt hen niet. Dat paar in het reisgezelschap zoekt geen contact en voelt zich 'veel meer' dan hen. De reisorganisatie had meer moeten letten op de samenstelling van de groep. Het eten is te 'spicy'. In de cola moeten we geen ijsblokjes (hoewel er niets mis is met dat ijs maar goed, je iets laten aanpraten is ook iets). De reisleider bekommert zich te weinig om het gezelschap en vult zijn eigen zakken. Ze hebben nu wel genoeg tempels gezien, de stad is vies en stinkt... en zo kan ik nog wel even door gaan. En jawel... het ligt altijd en allemaal aan anderen. Het is niet eerlijk...

Ik vraag me echt soms af wat mensen bezielt om zo'n Euro 750 voor een retourvlucht neer te tellen om, vaak net als thuis, ook op hun zalig voorgestelde vakantie nog steeds de zeurdoos te blijven uithangen. Zeuren ze dan thuis ook altijd zo? Helaas heb ik ervaringen genoeg om dat te kunnen en durven stellen!

Natuurlijk zijn er grenzen en mag/moet je daar iets van zeggen maar toch...
Zeuren en klagen voor en in jezelf is dan één maar het daarmee besmetten van je omgeving is nog weer wat anders. Zonder dat veel van deze zeurdozen het in de gaten hebben stralen ze één bonk negatieve energie uit en verzieken het ook nog eens voor anderen. Via sociale media verspreid dit virus van negativiteit zich zelfs nog vele malen sneller.

In een boekje van Henry Holmes en Suchada Tangtongtavy met de titel: 'Working with the Thais' las ik een stukje tekst dat volgens mij absoluut niet specifiek voor Thaaien van toepassing is. Het stelt tussen de regels door diverse vragen:
  • Wat is je eigen houding (welk referentiekader gebruik je) hoe je naar de dingen wilt kijken?
  • Waarop richt je je om de dingen om je heen te beleven en te bekijken?
  • Heb je jouw eigen verwachtingspatroon ooit eens onder de loep genomen?
  • Kun jij er gemakkelijk voor kiezen om zaken en situaties te negeren?
  • Ben je je bewust dat er altijd andere kanten zijn die jij nog lang niet gezien, gevoeld en/of ontdekt hebt? Stel je je daar open voor? De waarheid bestaat niet. Het is slechts die van jou.
  • Welke (verschillen in) waarden deel je anderen toe?
  • Welk begrip breng je op naar je omgeving? Wat is jouw veerkracht?
  • Weet je dat een glimlach andere personen meestal rustiger maakt? 
  • Weet je dat jou klagen en zeuren feitelijk een enorme spiegel is van hoe en wie jij zelf bent?
  • Wat heb je zelf gedaan om zaken te veranderen?
En ook hier geldt... misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Toch zou de stad en omgeving er nog veel mooier uit zien en nog meer positieve energie uitstralen als ook Farang wat meer een glimlach opzetten en niet altijd wijzen naar anderen. Zeurdozen... ze mogen wel wat minder. Volgens mij geldt dat overigens niet alleen in Thailand.

Frans Captijn

vrijdag 7 december 2012

Je hebt nog geen 20 kg nodig om happy te kunnen zijn



Wat heb je eigenlijk nodig om 'Happy' te zijn? Naast de vraag wat 'Happy' eigenlijk als gevoel is, een leuk thema.

We kwamen er in één van onze  communicatiecafé's (dialogen) tijdens een Villa-Asia programma achter dat happy zijn vaak te maken heeft met het innerlijke en uiterlijke spel van ego bevrediging. ‘Ik moet dit’ en ‘ik wil dat’. Een spel dat voortkomt uit ons bewustzijn dat een wereldse intentie voortbrengt. 

Het is een soort motor die, zonder dat je dat overigens bewust bent, steeds op de achtergrond mee draait en maar blijft zuigen en roepen om meer. Een Boeddhistische leraar omschreef het als: 


"We are hungry for everything. Wanting does not stop. It is a kind of intense mental masturbation. You are dominated by this greater power (consciousness/ego) inside you and manipulated by propaganda outside you."

Als je hebt wat je wilde blijk je zelfs niet voor één seconde gelukkiger want dan komt, net als bij de ademhaling die zonder daar bij na te denken blijft doorgaan, het volgende wat je wilt hebben al weer in je op. Een voortdurende race die pas letterlijk ophoudt op het moment dat je ademhaling definitief stopt. 

Juist op dat moment had je misschien alles om gelukkig te kunnen worden en kon je niet meer genieten van gelukkig zijn. Letterlijk laat je ook nog eens alles dat je bezat achter. Dan pas blijkt, maar daar had je misschien nog nooit bij stil gestaan, dat je alles slechts 'te leen' om je heen had proberen te verzamelen. Het beperkte je wellicht zelfs in je vrijheid.

Wat heb je dan nodig, zo kwam het verderop in het gesprek? 
Hier in Thailand wemelt het van de zogenaamde backpackers. Ze hebben maar één rugzak en soms wat handbagage en kunnen er een toeristenvisum periode (30 dagen lang) mee vooruit. Ik ken heel veel vrienden en kennissen die in hun zomervakantie ook ‘back to basic’ gaan. Nou ja, of dat helemaal zo is op die luxe campings van tegenwoordig is natuurlijk de vraag maar toch. Het voelt goed om op te laden met maar weinig om je om te hoeven bekommeren. En ja, natuurlijk moeten er wel wat financiën zijn om te kunnen overleven maar zelfs daarop gaan wij Nederlanders prat dat ons het in de vakantie vaak met zo weinig lukt.Waarom doen we dat slechts alleen op en voor onze vakantie?

Ik dacht terug aan mijn eigen vertrek naar Thailand. Al weer meer dan een half jaar geleden. 20 Kilo bagage van dat wat ik tenminste van mezelf bij me moest hebben. En wat blijkt? Ik nam eigenlijk veel te veel mee. 

Waar het in mijn beleving echt om draait is genieten van alles wat je hier mee maakt. Het ontvangen van alles wat je nodig hebt om te groeien en jezelf en anderen blij en gelukkig te maken. Aan materiële zaken heb je echt minder dan 20 kg nodig. Op zich is dát alleen al een aardige ervaringsles in wijsheid vind ik.   

Frans Captijn


vrijdag 30 november 2012

Weg met stress! Waar draait het leven echt om?



Dagelijks zie ik diverse keren het beeld van de foto hiernaast.
We glimlachen er bij (zou dat Thais zijn?) en ook nu weer kwam onze pup Kadhow ineens als leermeester naar voren.

In een dialoog werd gesteld dat het Boeddhisme eigenlijk geen stress kent. Natuurlijk wel het woord ‘Stress’ maar niet zozeer de uitwerking. 

Een van de docenten gaf aan dat stress alleen door jezelf wordt veroorzaakt. 'Je kiest voor je eigen lijden' gaf hij aan. De stress komt door alle tollende gedachten in je hoofd. Je bent continue, en vaak zonder dat je dat zelf in de gaten hebt, in gevecht met jezelf. Je accepteert niet de signalen en geluiden uit jezelf van wat je echt ‘van harte’ wilt. Zegt onvoldoende 'nee' en probeert om van het pad dat onder je ontstaat steeds maar weer af te wijken. Meestal om anderen een plezier te doen en/of je ego te bevredigen. Eigenlijk wijs je jezelf af. Omwille van wat…?

Als je aan die signalen uit jezelf geen gevolg geeft, zorgt je geest er voor dat je langzaam aan lichamelijke klachten gaat krijgen. Zoiets van; ‘Wie niet horen wil, die moet maar gaan voelen.’ Geef je ook daaraan geen of onvoldoende aandacht dan worden die signalen sterker. Tot je, zoals ik zelf ervoer, in een burn-out terecht komt. Veel andere en misschien veel ergere uitwerkingen zul je vast ook kennen. Ik kan en mag het gelukkig nog na vertellen.

Als een stemmetje in je hoofd (ego?) je continue opdrachten geeft om, tegen je zielgevoel in, door te gaan, te presteren, zaken neer te zetten, of iets dergelijks, dan gaat dat een tijd lang goed. Toch put je je batterij van ‘geven’ op een negatieve manier uit. Je levert immers continue een innerlijke strijd. 
Doe je echter de zaken vanuit je hart, die dingen die je oprecht liggen, je levensmissie volgen, dan lukt dat zonder problemen veel en veel langer. Het is zoiets als de energie die je krijgt als je verliefd bent. Ik heb nog nooit gehoord dat mensen een burn-out kregen door verliefdheid. Ze konden de ‘rat race’ van hun werk er zelfs in die periode zonder problemen nog beter door aan.

En toch. Voor jou vanuit een positieve of negatieve invalshoek energie leveren, acteren, kan alleen als je regelmatig tijd neemt voor ontspanning, de batterij opladen én (veel)bewuster leven. Kadhow leert ons dagelijks dat na een tijd van spelen en plezier er ook een tijd van totale ontspanning nodig is. Recharging Hij weet dat van uit zijn natuur. Wij leren het deelnemers in onze programma’s op een fantastisch mooie en fijne manier weer aan. De meeste mensen zijn het afgeleerd in de wereld van ‘Ik ren dus ik ben’.

In het 2e nummer van het blad Rootsmagazine (de opvolger van het natuurblad Grasduinen), las ik in 2010 een artikel over rust en ontspanning. Zelfs werkmieren verdelen hun tijd goed. Kadhow geeft ons aan dat tegenover een uur spelen ook ongeveer een uur rust/ontspanning staat. In het westen zijn wij mensen er echter trots op om anderen te zeggen dat we maar 6 uur of minder slaap nodig hebben. Als daar ook nog zo’n 6 uur ontspanning bij komt dan is de kans op stress nihil. Meestal is dat echter niet zo.

Boeddhistische monniken hebben ook genoeg aan 5 – 6 uur slaap maar ze ‘werken’ anders en houden zich met heel veel andere dingen bezig vanuit de acceptatie dat alles precies op het juiste moment komt en is zoals het nu eenmaal is. Een andere levenshouding, geen innerlijke strijd.

Waar draait het leven bij jou écht om? Geluk, plezier, vrede, liefde, gezondheid? Stop je je geluk in tijdelijke dingen dan kun je er van uit gaan dat je ‘geluk’ ook tijdelijk is. Geluk komt niet op jouw af. Je moet het zelf zoeken en oppakken. De factor ‘TIJD’ is daarbij de grootste waarde. Wacht dus niet te lang om te luisteren naar je echte zelf. Pak je kansen.

Ren niet, zoals ik dat deed, door omwille van …? Neem een voorbeeld aan een pup en neem tijd voor rust. Je zult zien dat je daardoor ook veel beter presteert en creatiever wordt. Jij en je omgeving genieten zoveel meer.

Stress zit in je hoofd? 
De dialoog gaf mij in ieder geval aanleiding om op dit blog te delen.
En, o ja, ik slaap al maanden achtereen werkelijk ‘als een kanon’.

Frans Captijn

vrijdag 23 november 2012

Je hebt geen zekerheden dus je hoeft ze ook niet vast te houden.

Onlangs werd ik gevraagd voor een heel leuk interview. Eén van de onderwerpen in dat gesprek ging over het loslaten van je zekerheden. Een onderwerp dat regelmatig in onze programma’s aan de orde komt. Eigenlijk zijn het er twee. Zowel ‘loslaten’ als hoe om te gaan met ‘zekerheden’.


Ik kan, gelukkig, terug kijken op een fantastische jeugd. Mijn ouders hadden, net als iedere andere ouder, van hun ouders heel veel meegekregen. Zij brachten die opvattingen, vermengd met hun eigen inzichten, weer aan mij over. Eén daarvan was dat het niet verkeerd was om te gaan voor zekerheden in je leven. Als je ze kreeg of had dan moest je ze koesteren. Je kon het zien als de ankers in en van je leven.

Werk, een vast gegarandeerd en liefst jaarlijks stijgend inkomen, een eigen huis, een goeie relatie, status en positie in de maatschappij. En zo kan ik er nog wel een heel aantal opnoemen. Bij jou zal dat denk ik ook wel zo zijn. En als het vertrouwen op zekerheden dan niet op de eerste plaats kwamen, dan had je altijd nog het mooie woord dat je toch ‘verantwoording’ voor anderen had te nemen. Zo iets als nog een anker er bij.

Zonder er bij stil te staan ben je dagelijks bezig die zekerheden, zoals een jongleur de bordjes op lange pennen in een circus, in de lucht te houden. Als er één uit balans dreigt te raken spurt je er naar toe om er letterlijk weer een draai aan te geven en dan hobbelt het weer voor even. Hoe meer ‘ballen’ je in de lucht moet houden hoe zwaarder het wordt en hoe minder tijd je voor jezelf hebt om überhaupt nog om je heen te kunnen kijken naar andere dingen dan jouw ‘zekerheden’. Jaren was ik er mee bezig. Zeeën van energie kostte het me.

Nu ik steeds meer bordjes hier in Thailand maar laat vallen blijkt dat er eigenlijk helemaal niets valt. Er waren namelijk helemaal geen bordjes, geen zekerheden. Waarom zag ik er dan zo tegenop om ze los te laten. Ik ben er nu pas achter dat ik vreselijk veel inspanningen geleverd heb voor dat wat eigenlijk ‘gebakken lucht’ was en is. Pas nu begin ik te leren en ervaren wat leven is. 

Ik ben er, zeker ook door inzichten vanuit het oosterse denken waar ik hier dagelijks mee word geconfronteerd,  achter gekomen dat zekerheden helemaal niet bestaan. Je kunt ze dus ook niet vasthouden. Verantwoording hoef je alleen maar voor jezelf te nemen. Daarmee lever je het beste uit jezelf aan en voor anderen.

De wereld staat momenteel een beetje op zijn kop. Zogenaamde zekerheden blijken eindelijk schijnvertoningen te zijn. De crisis drukt ons met de neus op de feiten. Dat geldt voor alles. Voor al die zaken die je wilt of moet hebben (omdat je dan gelukkig bent?), voor geld, voor relaties en noem maar op. Vraag eens aan mensen die met pensioen konden gaan na een fantastische tijd in een organisatie wat er van alle interne en externe relaties nog over is.

Hier ben ik er achter gekomen dat er eigenlijk maar twee zekerheden zijn. 
  1. Zeker weet je dat je het op deze planeet niet voor eeuwig vol houdt. 
  2. Het tweede dat je zeker weet is dat je voor alles dat je wilt of voor jezelf moet doen bent aangewezen op jezelf. Zie het als een druppel kwik. Die hecht aan niets. Al die zaken en zekerheden die je ogenschijnlijk 'hebt' heb je slechts voor even te leen. 
Is het niet vreemd dat de meesten van ons zich dag/dagelijks absoluut niet bezig houden met het moment dat je alles terug geeft? De eerste zekerheid die ik noem. 
Dag in dag uit stap je in je bed in het vertrouwen (de on-zekerheid) dat de zon voor jou de volgende dag weer op gaat. Wat als dat nu eens niet meer gebeurt... Je piekert 's nachts over het kwijt raken of niet in bezit kunnen krijgen van zogenaamde zekerheden die je dus helemaal niet eens hebt.

Vasthouden aan ‘zekerheden’ is je slechts verschuilen achter jouw generale excuus om die dingen die je werkelijk ter harte gaan uit te stellen en dus niet te doen.

Ga eens op zoek en vind jouw generale excuus. Besteed aandacht aan jezelf en wat minder aan de show die niet leven, maar uiterlijke schijn ten koste van jezelf is. Dat maakt rustiger, je houdt energie over én, je ziet, hoort, proeft, voelt en ruikt zoveel meer. Er ontstaat ruimte voor een wereld die er al lang is maar die je door jouw blikveld en blindheid nog niet eerder had gezien.

Laat je door leven verrassen (nu het nog kan)!

Frans Captijn