vrijdag 28 april 2017

Geluk is niet zo goed voor de economie. Marketing helpt je dan ook je ongelukkiger te voelen.

Hoe simpel kan het zijn? Hoe triest is deze wereld?

De wereld wordt meer en meer ingericht om ons somber te voelen. Geluk is niet erg goed voor de economie. Als we blij zouden zijn met wat we hebben, waarom zouden we dan nog meer willen of moeten?

"Hoe ga je een crème tegen veroudering verkopen? Je gaat er voor zorgen dat mensen zich zorgen gaan maken over vergrijzing. Hoe win je zieltjes om op een politieke partij te gaan stemmen? Je gaat mensen helpen zich zorgen te maken over de toekomst. Hoe krijg je verzekering verkocht? Door mensen te helpen zich werkelijk zorgen te maken over van alles wat ze zouden kunnen verliezen of zouden kunnen overkomen. Hoe breng je plastische chirurgie aan de man(of meestal vaker vrouw)? Door mensen te wijzen op hun fysieke gebreken en te laten geloven dat dat in de maatschappij niet past. Hoe krijg je mensen zover om naar tv te kijken? Door slechts emotie te tonen of ze zich zorgen te laten maken over het missen van de show. Hoe krijg je je nieuwe smartphone verkocht? Door mensen er in te laten geloven dat ze achterblijvers zijn als ze het nieuwste model niet hebben."

(Persoonlijke vrije vertaling van pagina 189 van het boek; ”Lessons to stay alive” van Matt Haig)

Wikipedia:
“Marketing is een economische wetenschap gebaseerd op de Engelse termen market (markt) en getting (krijgen) en heeft betrekking op alle activiteiten die een bedrijf uitvoert om de verkoop van producten of diensten te bevorderen in relatie tot consumentenbehoeften. Marketing is bij uitstek een discipline geworden waarbij het identificeren van behoeften centraal is komen te staan.”

Het woord consumentenbehoeften spreekt me daarbij enorm aan. Maar draait het daar echt (nog) om? Marketing mag dan een vak zijn maar in mijn beleving toch in de meeste gevallen met een totaal andere insteek. Het is verworden tot een kunst om verlangens te kweken en aandacht te trekken voor dingen waar feitelijk helemaal geen behoefte aan is. Er wordt een economie ontwikkeld door bang, ongerust, niet compleet, niet tot de algemene norm, niet mooi genoeg, onvoldoende status uitstraling, etc., te kweken. Behoefte of geen behoefte. De behoefte wordt gewoon gecreëerd.
Ooit leerde ik in de Economie (Professor Heertje) dat een organisatie of bedrijf overlevingskracht en waarde heeft als het met haar producten en/of diensten voorziet in de behoeften van haar omgeving.

Misschien is het raar om te stellen dat marketing misschien wel andersom werkt. Er wordt een behoefte gekweekt door ongeluk te zaaien waardoor we kunnen produceren en geld verdienen.
Het verhaal van de Furby. Je deelt er 100 gratis uit aan kinderen (die de kunst van het blijven zeuren om te krijgen meestal goed verstaan) en de rest gebeurt vanzelf. Of daarin écht in een behoefte werd voorzien kun je je afvragen. Wat de waarde is om voor zo’n organisatie te werken (anders dan een salaris te verdienen) volgens mij overigens ook.

Nieuwe marketing trends? 
Een artikel in het blad MT van ongeveer een half jaar geleden stelt:
Het wordt steeds beter mogelijk om je klanten geautomatiseerd en toch persoonlijk te benaderen, te volgen en te begeleiden bij een aankoop. Wij spotten drie trends.
  • Customer journey management (Via slimme technologie de ‘reis’ van klanten volgen om tot een aankoop over te gaan. Om vrij precies te weten te komen welke kanalen zij daarvoor op internet gebruiken en te bepalen welk moment bepalend is voor de aankoopbeslissing. 
  • Customer service bots (Geautomatiseerde klantenservices (Chat robots) die klanten te woord staan en vragen beantwoorden op een manier waarop klanten zich ‘gehoord en geholpen voelen’. Ze worden gezien als een waardevolle toevoeging zijn op de klantenservice en spelen een belangrijke rol spelen in customer-journey management.)
  • App-marketing. (App’s gebruiken en pushberichten inzetten om klanten te benaderen en te verleiden. Via een app kun je klanten een ‘gepersonaliseerd’ voorstel doen. Door klantgegevens te verzamelen en de sensoren van de smartphone in te zetten, kun je klanten overhalen om naar de website of webwinkel te gaan. 
 Hoe slim kan het zijn? Hoe triest is deze wereld meer en meer aan het worden? 

Aan mij is (helaas voor de economie) steeds minder te verdienen. Ik heb al meer dan genoeg. Geen magazines die voor 2/3 slechts gevuld zijn met reclame, kranten, of huis aan huis bladen meer en ook geen commerciele TV… Misschien een geluk indicator? 

Mij maakt het in ieder geval blij en dat valt steeds meer mensen op.


Frans Captijn

www.captijninsight.com


vrijdag 21 april 2017

Gewenste en ongewenste snelheidsbeperkers in je leven. Bijstellers van prioriteiten.

In korte tijd heb ik van een aantal vrienden/kennissen nu een aantal keren gehoord dat ze het roer in hun leven om moeten gooien. Hun partner of zijzelf werden ineens bijvoorbeeld geconfronteerd met kanker. Dat overkomt, denk je eerst, altijd anderen. Tot je er zelf, persoonlijk of in relatie tot die mensen die je het dierbaarste zijn, middenin zit. Ongewenst loop je tegen een snelheidsbeperker in je leven aan.

Alles leek zo volmaakt, nu wordt je leven op zijn kop gezet. Misschien zou je je wel voor de buitenwereld willen verbergen. Je komt in een crisisperiode terecht, je lijkt omringd door angst, die je oog in oog brengt met dat wat de waarden van leven echt voor je betekenen. Misschien zelfs wel om het roer om te gooien naar hoe je feitelijk zou moeten leven omdat je de koers juist kwijt was.

Onlangs werkte ik met een gast die haar leven rent. Hoe jong ook, de tijd raakt op dus je moet vooral alles in je leven toch mee maken omdat je slechts één keer leeft. Rennen dus, je optrekken aan het uiterlijk getoonde geluk door anderen en tenminste dat niveau willen bereiken. Alles werd eigenlijk slechts aangeraakt als een vlinder. Niets werd diep geleefd en derhalve be-leefd. Depressie en slapeloosheid namen toe in combinatie met een haast continue verbinding met sociale media. Een overkill aan impulsen die alles bij elkaar gewoonweg ziek maakt weet je?

Ze maakte de keuze om gewenst eens even voor haarzelf te proberen om een time out te nemen. Te besluiten om eens in retraite te gaan. Niet te wachten tot ze, zeker weten, op enig moment ongewenst in een retraite terecht zou komen. Een time out om dingen te overwegen, levensbalans op te maken en prioriteiten tegen het licht te houden. Een zelfmoord door een van haar vrienden met een gelukkig gezin met twee jonge kinderen tijdens haar retraite werd een verdoving van ongeloof.

Hoe gek het misschien ook klinkt. De praktijk leert dat dit soort gewenste en ook ongewenste snelheidsbeperkers van leven vaak ongelooflijk waardevolle lessen bevatten. Het brengt je bij de waarden van je leven, bij dat waar het eigenlijk allemaal echt voor jou om draait, bij diegene die je eigenlijk bent. Niet de gene die meestal stap voor stap vanuit wensen, verlangens, omgevingsoordelen, marketing, etc., is ontstaan.
Dit soort processen kun je zien als steile (maar achteraf gezien vaak voortreffelijke) oefenhellingen die je weer maken tot de persoon die je feitelijk altijd al was.

We hebben allemaal verschillende waarden, gebaseerd op onze voorstelling van tevredenheid en geluk. Als je gelooft dat mensen alleen van je houden als je financieel rijk bent, is geld je belangrijkste waarde. Als je gevoel van eigenwaarde verbonden is met je uiterlijk (iets dat in de Thaise cultuur volgens mij bij dames bovenaan staat), staan je gezicht en je figuur wellicht boven aan je prioriteitenlijst.
En als je uiterlijk ‘achteruit’ gaat, verdwijnt dan ook je geluk? En als je ogenschijnlijk niet kunt wedijveren in levensgeluk met je vrienden of kennissen, ga je je dan ellendig voelen?

Het leven daagt je voortdurend uit om je prioriteiten bij te stellen. De beslissing bijvoorbeeld om gezondheid tot een van je prioriteiten te maken kan een ommekeer zijn. Er kan een heel nieuwe wereld voor je open gaan. De ontdekking van een reusachtig reservoir aan innerlijke kracht en vreugde. De ontdekking dat die persoon die jij daadwerkelijk bént jezelf en anderen echt gelukkig maakt.

Als jouw kijk op jezelf gebaseerd is op oppervlakkigheden, moet je je prioriteiten misschien nog eens op een rijtje zetten en een paar belangrijke veranderingen aanbrengen.

Onlangs is er een verkeersdrempel gekomen voor mijn huis (zie foto). Het remt gasten die in hun golf buggy voorbij komen af en nodigt daardoor uit om zich nog meer te verwonderen over onze pracht omgeving. Een enkele wandelende gast wordt er, soms pijnlijk, aan herinnert om de aandacht niet bij de mobiel te houden maar bij dat wat in balans lopen ook al weer was. 

Ga, voor het te laat is, eens gewenst een bewuste snelheidsbeperking aan om je weer te verbinden met dat waar jou leven eigenlijk echt om gaat en holistische balans te houden.

Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 14 april 2017

Tot de dood ons scheidt en/of zolang liefde verbindt en groei stimuleert? Gelukkig zijn in je relatie.

Ik ben in mijn leven één keer getrouwd geweest. Trots dat daaruit onze twee kinderen uit liefde zijn voortgekomen. Na negen jaar liep ons huwelijk, ondanks van alles met elkaar nog proberen, op de klippen met alle zeer langdurige nare emotionele en juridische gevolgen van dien. Twee jaar lang heb ik daarna geen vrouw aan durven raken. En ook aan die tijd kwam gelukkig weer een einde.

Als ik nu terug blik dan ken ik een aantal korter en langer durende relaties. Veel mensen kunnen dit niet begrijpen of zelfs accepteren. Al zeker niet vanuit mijn geloofsachtergrond en de maatschappelijke functies en posities die ik ooit in Nederland en in de wereld bekleedde. Zoiets ‘doe’ je in de ogen van velen niet en het staat haaks op dat wat je van huis uit hebt mee gekregen.

Vanuit mijn ervaring en beleving durf ik te zeggen dat dit met een wel of niet ‘doen’ eigenlijk niets te maken heeft. Het overkwam me. En geloof het of niet, mijn intentie was ooit om met de vrouw waarop ik verliefd werd en ooit gelukkig was, voor altijd samen te blijven en oud te worden. Letterlijk te gaan ‘tot de dood ons scheidt’. Als nakomer en laatste in een gezin van vijf kinderen had ik, toen het idee van trouwen in ons als koppel op kwam, tot dan toe goede voorbeelden aan mijn twee broers en twee zussen. Na negen jaar lukte het mij in ieder geval niet meer om die oprechte en ook nog eens beloofde intentie vol te houden. Geen gemakkelijk besluit en een lijdensweg om dat besluit zowel voor wat betreft de wet als ook in relatie tot mijn geloof een nieuwe en voor mij leefbare wending te geven. Dat is me uiteindelijk gelukt. Maar daar gaat het hier niet over.

Dit blog gaat over gelukkig zijn in een relatie met een andere persoon van welk geslacht of welke geaardheid dan ook. Tot de dood je scheidt óf tot de liefde niet sterk genoeg meer is om nog langer te verbinden en je belet in je persoonlijke ontwikkeling, het vervullen van je levensmissie en je persoonlijke en gemeenschappelijke groei. En natuurlijk kan dan gelijk de idee en de stempel direct alweer geplaatst worden dat dat wel een zeer egoïstische en egocentrische benadering is.
Ik nodig je uit om die stempel nog even achterwege te laten en vanuit nieuwsgierigheid en een open houding zonder direct te veroordelen verder te willen lezen. Mogelijk zijn er, met alle respect, toch meer kanten en een grotere waarheid dan uitsluitend jouw kant en waarheid.

Ik ben anders, van een andere generatie en nieuwere tijd dan mijn oudste broers en oudste zus zo heb ik onlangs nog van mijn oudste broer gehoord. En dat is in mijn ogen een volkomen terechte opmerking. Daarnaast heb ik me verder verdiept in de filosofie van het hebben van een relatie en de doelen die je daar aan kunt verbinden. Ik leef inmiddels a; weer vijf jaar in een cultuur die ook nog eens voor mij een nieuw licht laat schijnen op onder andere persoonlijke missie, groei, ontwikkeling, karma (actie) en vooral ook op onderliggende intenties.

Meer en meer ben ik er achter gekomen dat liefde allereerst draait om de relatie die je met jezelf hebt. Jij bent de gene die 24 uur met jezelf op trekt. Ken je jezelf eigenlijk, neem je tijd en besteed je aandacht aan dat complete ‘zelf’ (meer dan alleen de buitenkant)? Ken je jouw missie? Ben je al één of voel je je alleen? Welke levensstijl sta je voor (en daarmee bedoel ik de manier waarop jij op zaken die met je gebeuren reageert)? Ben je gelukkig met jezelf?

Aandacht aan die vragen geven en daar inzicht in krijgen hebben mij in mijn ogen een enorme groei en ontwikkeling opgeleverd. Let wel, ik zeg daarbij niet dat ik die ontwikkeling in een voortdurende relatie met één persoon niet had kunnen hebben. Ik heb die ervaring immers niet.

Mijn relaties na mijn huwelijk zijn tot verhoudingen verworden die, hoewel ik me dat dus ooit anders had voorgesteld, niet meer gaan over ‘tot de dood ons scheidt’ maar veel meer draaien om een voortdurende ‘zolang liefde, persoonlijke én gezamenlijke groei ons bindt’. Ik ben niet meer bezig met een soort toekomst doel, leef meer en ga meer voor wat de dag brengt of kan brengen, laat staan wat iedereen om me heen wel van mij zou kunnen denken of vinden. Er wordt al zo veel gedacht over wat er gedacht wordt. Een aardige energie verspilling en roddel leverancier.
Ik zie mezelf in die keuze niet als een soort playboy en persoon die anderen willens en wetens ongelukkig wil maken vanuit een eigen belang. Het is juist precies andersom. Mijn levensstijl is alleen misschien wat anders dan vele anderen. Mijn laatste lange relatie tot nu toe was zelfs bijna anderhalf keer zo lang als de huwelijksverbinding die ik ooit aan ging. Ik volg wederom voor velen wellicht niet het ‘algemeen aanvaarde patroon’ een patroon waarin ook leeftijd verschil voor velen een geweldig item is om vooral op voorhand te veroordelen in plaats van je eens te verdiepen in levenservaringsniveau, begrip voor elkaar en face-to-face communicatie (oprechte verbinding).

Het is niet de verantwoordelijkheid van je partner, zo heb ik inmiddels geleerd, om jou gelukkig te maken (en van jou om hem/haar gelukkig te maken). Dat is en blijft te allen tijde je eigen verantwoordelijkheid. En als je zelf van dat geluk over vloeit dan kun je daarvan met een ander delen.
Als de nabijheid in en van een relatie op enig moment voor een langere tijd dat geluk in de weg staat en je komt samen niet tot een nieuwe flow, dan gun je de ander (en jezelf) juist vanuit die verantwoordelijkheid een nieuwe kans voor liefde. Een nieuwe kans om verder te groeien. Voor mij is dat in ieder geval niet een aan de kant zetten van een ander of bij het grof vuil zetten maar het kan door die partner en door de buitenwereld weldegelijk zo worden gezien of ervaren.

Het hebben van een relatie zie ik niet als een vorm van ‘hop-on hop-off bus’. Het draait weldegelijk voor mij om liefde, respect en geluk (vanuit mijn be-leving van die woorden). Een partner is geen speeltje. Te veel en te vaak zie ik dat in de wereld om ons heen en uit de reacties op onder andere de sociale media.
Wat ik met name hier in mijn werk tegen kom, en dat speelt in alle culturen, is een zich meer en meer opgesloten voelen in een relatie. Elkaar niet of nauwelijks nog iets te vertellen hebben. Geen enkele groei en zelfs soms een verloedering of haast verkettering van elkaar en achter de rug van elkaar om over elkaar met je ‘vrienden’ kletsen over hoe moeilijk je het niet hebt. Vanuit de verantwoordelijkheid voor de ander je eigen geluk maar achterwege laten. Creativiteit in veel gevallen zelfs missen en ‘stiekem’ anderen er op na houden. In diverse culturen kennelijk ook nog eens heel gewoon ‘geaccepteerd’. En dat past dus weer niet in mijn invulling van het woord respect. Ik doe er maar liever gewoon open over.

Als liefde, hoe je dat woord vanuit welke generatie dan ook maar interpreteert, tot een uiterlijk ogenschijnlijk geluk vertoon is verworden dan mag je jezelf afvragen hoe je jezelf en de ander daadwerkelijk respecteert en wat je jezelf en de ander gunt.

Van mij mag de relatie die ik heb, en vanuit het gevoel dat we samen hebben, voor altijd zo door gaan. Dat is geen streven. We leven het elke dag en bereiken daarmee elke dag een bestemming…

En of dat door mijn familie, mijn omgeving of de buitenwereld wel of niet wordt geaccepteerd… Dat blijft een keuze van anderen en het blijft mijn/onze keuze van vorm en inhoud aan onze relatie te geven op de manier waarin wij dat (vrij in elke keuze) zelf willen. 



Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 7 april 2017

Huisje, boompje, beestje & ratrace versus het avontuur van (je) leven aan gaan.

Vorige week kreeg ik een email van een voor mij wildvreemde jonge vrouw. Ze had een persoonlijke vraag naar aanleiding van een bericht dat ik op een Nederlandse facebook pagina met verhalen en tips over Thailand had geplaatst. Haar vraag inspireerde me voor mijn blog van deze week.

We worden geboren in een wereld van verwachtingen, regels, competitie, competenties, macht en prestige. Twee weken geleden wilde ik in een warenhuis een cadeautje kopen voor mijn vriendin. Ineens hoorde ik een aanmoedigend gegil van jewelste. Eens even kijken wat daar aan de hand was… Een baby race! De foto bij dit blog neemt je er een beetje in mee. Krijsende ouders die hun baby’s, in karretjes met wieltjes gehesen, op de meest bijzondere manieren aanmoedigen om de allerbeste te zijn en de winnaar te worden. Het kan verkeren.

Bij mij schoot door mijn hoofd dat het hier al begint met het afleren van authentiek leven. En in elke cultuur is het eigenlijk het zelfde. Je moet toch vooral proberen om de beste te zijn en je toekomst te hollen. En dat wat je bereikt laat je aan de buitenwereld zien. Je toont je bezit. Plaatst mooie foto’s over hoe gelukkig je bent op de sociale media. Je gedraagt je naar de door anderen in onze maatschappij aan jou opgelegde regels en normen. Je probeert te voldoen aan verwachtingspatronen die anderen wellicht van je zouden kunnen hebben.

Veel van die regels en normen zitten overigens slechts in ons hoofd. De moed om er van af te wijken en niet te voldoen aan het zogenaamde ‘ideaal plaatje’ – wat dat plaatje dan ook maar mag zijn – ontbreekt velen. Je past je aan en… stap voor stap kun je jezelf daarbij en zonder er zelfs in beginsel erg in te hebben, meer en meer te kort gaan doen. En op enig moment kun je jezelf de vraag dan gaan stellen wat jou leven nu eigenlijk waard was. Wat je er van gemaakt hebt. Of je wel het leven geleefd hebt wat jij ZELF eigenlijk echt wilde. Ja je hebt voldaan aan het plaatje wat anderen je voor hielden en je hebt wellicht zelfs de familie eer hoog gehouden. En inderdaad is je die vragen kunnen stellen in een met name Westerse Cultuur toch een aardige luxe positie. Mijn ouders stelden die vragen bijvoorbeeld niet. Het was een andere tijd. 

Wie ben ik? Wat wil ik écht? Wat kom ik hier doen? Wat maakt me gelukkig? Heb ik niet eerst eens de verantwoordelijkheid voor mezelf, in plaats van voor anderen te dragen? Wat zou ik willen doen als geld geen item was? Welke keuze zou ik in deze situatie maken als ik wist dat ik nog maar een paar maanden te leven had? Wat zegt mijn stilte mij in plaats van mijn intuïtie, mijn hart en/of de stemmen in mijn hoofd?   

Heb je er wel eens bij stil gestaan dat die stemmen in jouw hoofd helemaal niet jouw stem is? Het zijn de stemmen die afkomstig zijn van ons systeem, onze ouders, leermeesters in ons leven, onze omgeving, cultuur en bijvoorbeeld religie. En jawel, over het algemeen allemaal vanuit de beste intentie bedoeld. Dat soort stemmen drijven je vaak een kant op die achteraf blijkt niet jouw kant te zijn. Innerlijk stil worden en je verbinden met jouw passie en missie geeft vaak andere inzichten.

Veel kennissen en vrienden begrijpen niet dat ik de keuzes van mijn kinderen ondersteun om het avontuur van leven te ontdekken. Eigenlijk verrekte weinig doelen te hebben anders dan het leven aan te gaan, af en toe stil te staan, terug te kijken en er achter te komen dat je leven helemaal niet verkeerd kan gaan. Ze hoeven van mij niet te gaan voor dat koophuis met een zware hypotheeklast, die blinkende auto op afbetaling, die over gelukkige relatie, status en positie in hun baan, en wat al niet meer is. Pa, ik dus, heb ze dat allemaal al voor gedaan.
Nu treffen ze een vader aan die anders LEEFT. En jawel, blij dat ik dat allemaal heb mee gemaakt maar nog veel blijer met dat wat ik nu mag be-leven. Balken en sterren kwijt, nog meer gewoon en zalig Frans zijn. En juist dat is wat mijn kinderen en mijn vriendin zo aanspreken. Ze zien het niet alleen, ze voelen het des te meer.

Waar wil je voor gaan? Voor huisje, boompje, beestje & ratrace of voor het avontuur van je leven aan gaan. En let wel. De ene optie hoeft niet beter of slechter te zijn dan de andere. Het is maar waar jij écht en oprecht voor wilt gaan zonder er later (of als het te laat is) achter te komen dat het wellicht voor jou toch anders had moeten zijn.

Laat het een bewuste keuze van jeZELF zijn en niet van de stemmen in je hoofd van anderen. Laat het kind in jezelf meer toe en luister daar naar. Wees creatief en lach om je generale excuses om dingen niet te doen. Droom je je leven of leef je je droom?

En wat die huilende ‘achterblijver’ op racebaan 3 op de foto betreft? Het zou me niets verbazen als die aan het eind van zijn leven het meeste gelachen en geleefd heeft en feitelijk de echte winnaar is. Wat anderen daar ook van denken.

Frans Captijn

www.captijninsight.com