Speciaal voor jou! Echt voor mij?

Jaren geleden had ik van mijn werk een BlackBerry mobiele telefoon. Dag en nacht kreeg ik veel telefoontjes en sms-berichten. Die telefoon was gevuld met veel contacten, veel van zogenaamde ‘VIPs’ van overheid en internationale organisaties.

Hier in Thailand heb ik al jaren een prepaid mobiel telefoontje zonder touchscreen die me ongeveer 60 Eurocent per maand kost. Er staan maar een paar contacten in. Mijn dochter, zoon, vriendin, broer en zussen en maar een paar vrienden. Mijn echte VIPs in het leven.

Meestal rust mijn mobieltje op de plank in de keuken en niet aan mijn riem. Misschien word ik eens in drie of vier dagen gebeld. Niemand stoort me met telefoontjes van speciale promoties (ik haat ze) maar ... met een goedkoop abonnement krijg ik soms een sms-bericht. Als een soort van konijn dat onverwacht uit een hoed getoverd wordt. Vanmorgen ontving ik er weer eentje. 

Als ik ontdek dat ik een bericht kreeg, lees ik het. Berichten in het Thais verwijder ik onmiddellijk omdat ik ze niet kan lezen. En als ze echt belangrijk zijn heb ik al geleerd dat mensen me wel weten te vinden. Meestal draait het dan om geld.

Tekstberichten in het Engels beginnen meestal met: 'Speciaal voor jou!' Als eerste zin.

En zoals iedereen begrijpt, is dit niet waar. Er is niets speciaals voor mij in deze berichten, dus meteen verwijder ik ze ook zonder tijd te verspillen aan het lezen van de rest van de tekst. Het is weer een marketingcampagne die me smeekt om speciaal te kopen voor het bedrijf dat wil dat ik iets koop dat ik helemaal niet nodig heb. Misschien speciaal voor hen, zeker niet voor mij. Zoals ik al schreef, haat ik al deze promoties.

Op dezelfde manier als ik iets in een winkel moet kopen dat ik echt nodig heb. In veel winkels komen medewerkers direct naar me toe om me te vertellen dat ze een speciale promotie voor me hebben. Niet wat ik wil. Sorry daarvoor en bedankt.

Hierin zit voor mij persoonlijk niets speciaals. Het gaat alleen om het verhogen van de graad van consumptie. Om consuméérderen. Ja, het heeft alles met economie te maken, maar niet met mij. De Kerst is voor de meeste bedrijven ook weer zo'n tijd. Het draait nog slechts om het koopgedrag en niet meer om daar waar het ooit om begon. 

Geweldig om een ​​bijna lege mobiele telefoon te hebben en een rustige geest die me absoluut niet aanspoort om dingen te kopen die ik niet echt nodig heb. Geen ongewenste konijnen nodig. Alleen die die ik zelf kies.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

De natuur heeft ons gigantisch veel te vertellen maar … Als voorbeeld mieren

Ik ben absoluut geen fan van mieren in huis. Anderzijds moet ik ook eerlijk zijn dat niet zij maar wij de indringers zijn met onze huizen hier in het pracht paradijs waar ik mag wonen. Zij waren er eerder maar toch… buiten blijven.

Het is 11 november, volle maan. Thailand viert Loy Krathong dag met geweldig mooi cultuur vertoon. Onder andere wordt eer gebracht aan de watergeesten als dank voor het regenseizoen dat wordt afgesloten. Iedereen weet wat voor enorme invloed de maan heeft op ons leven. En volle maan staat daar meestal volop in het teken van. Hier in Thailand is het ook altijd een zogenaamde Boeddha dag.

Nagenoeg alle lessen van deze grote leraar Boeddha (geen God) zijn afkomstig van de natuur. Bekend is dat de natuur de hoofd inspiratiebron was voor de Boeddha. Of wij het allemaal nog zien wat de natuur ons te vertellen heeft en wat we er van leren is voor mij steeds meer een vraag. We hollen wat af. Meer dan mieren overigens die een fantastisch ritme van afwisseling kennen in hun werk en rust patroon.

Over die mieren gesproken.

Zoals gewoonlijk springt mijn hond elke ochtend op de treeplank van de scooter, jawel dit is Thailand, om naar een steeds andere plek in de omgeving te gaan voor een lange ochtendwandeling. Deze Loy Krathong dag gingen we naar het bos achter mijn huis naar een groot meer waar een weg is naar een tempel op de heuvel achter ons. Een pracht plek en mooie route om te luisteren, af en toe stil te staan, te kijken en te ruiken. Elke keer weer anders. Zo ook die dag.

Op diverse plekken over de weg liepen slierten mieren. Duizenden op rij in een vast patroon. Eigenlijk geweldig om te zien. En dit keer, nieuw voor mij, droegen de meesten een ei. Althans, dat dacht ik. Het zag eruit als een trein vol witte puntjes. Over teamspirit, zorg en management gesproken. Het inspireerde me en ik vroeg me af waarom juist vandaag die stoet niet zwart maar gespikkeld was. En niet op één plek maar op weg naar die tempel diverse van die bewegende lange sporen met witte puntjes.

Ik vroeg me af wat het te betekenen had en ging op snor in de encyclopedie die internet heet.

Twee keer kreeg ik een soort van ‘Whooow’ moment.

Allereerst kwam ik erachter dat die mieren, inderdaad onder invloed van die volle maan en het eind van de regentijd, hun eieren terugbrachten naar hun ‘winteroord’. Dat is in dit klimaat een ruimte die voor hen meer comfortabel is maar in de regentijd risico loopt om onder water te lopen. Clever.

Ik ging met mijn camera, die ik vanmorgen was vergeten, terug om het eens in beeld te brengen. Die mieren met hun ‘eieren’.

Mijn tweede Whooow moment kwam toen ik het beeldmateriaal op mijn laptop verder bekeek. Het was me op de plek zelf niet opgevallen. Die mieren droegen helemaal geen eieren maar, net als honden en katten, hun baby’s in hun bek. En de (oranje) kleuters konden zelf wel lopen. 
Het was een gigantisch baby transport naar een beter oord wat ik gezien had. En ook deze baby’s weer ieder met hun eigen identiteit en uniekheid. Eigenlijk een beetje triest hoe ik dan met die 'indringers' in mijn huis om ga...

Geen wonder dat die Boeddha zo geïnspireerd was van en door de natuur. Blij dat het mij ook meer en meer begint op te vallen. Geweldige levenslessen in het meebewegen met je levensstijl door de natuur te lezen en ervan te leren. En ja, daarvoor moet je niet in de ‘holstand’ blijven staan. 

Overigens waren er de 12^e minder sporen en die er waren, waren allemaal weer ‘gewoon’ zwart.

Triest in dit kader is om te zien hoe wij, en daar hoor ook ik met mijn auto en scooters bij, met onze wegwerpcultuur met die natuur omgaan en de boel de boel maar laten voor volgende generaties…

Dit soort zaken, die ik hier diezelfde dag op een andere route met de hond tegen kwam doe je niet…

Misschien een idee om toch eens wat vaker van die natuur te genieten en vooral van te leren voor je eigen leefstijl en eens te spiegelen. Elk seizoen heeft iets speciaals in peto. Zeker weer in de mooie herfst die ook weer prachtige en leerzame verhalen herbergt.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Mensen komen voor een tijdje in ons leven, met een reden, en we zijn voor-goed veranderd.

Precies een maand geleden verhuisde mijn twee en zeventig jarige Duitse buurvrouw. Ze woonde voor ongeveer twee en een half jaar twee huizen verderop. We hadden veel contact. 

Toen ik vanmorgen met mijn hond in het bos wandelde dacht ik er over na hoe gigantisch veel mensen er al in mijn leven voorbij zijn gekomen. Bij mij geldt dat overigens ook voor dieren. Welke reden dat had en wat die langere of kortere zaken- en privérelaties, niet alleen voor mij natuurlijk, maar ook voor die ander, invloed hebben gehad. Ze hebben me voorgoed veranderd.

Als je er even bij stil staat is niets voor eeuwig. Televisie series bijvoorbeeld als de Flintstones of Popeye the sailor man uit mijn jeugd hebben plaats gemaakt voor nieuwe dingen nu. En ook die huidig populaire dingen zijn weer tijdelijk want er komt zeker nieuw.

De overeenkomst die ik zie in al die mensen die ik op school, tijdens stages, in de horeca, tijdens cursussen, in service clubs, in mijn werk in Nederland en het Buitenland, tijdens calamiteiten en crises, in retraite programma's en life-coaching, en privé tot nu toe ben tegen gekomen is dat ze een richtingaanwijzer zijn geweest of nog steeds zijn in de ontwikkeling van mijn leven.  

Gelukkig kijk ik terug op heel veel goede ontmoetingen. Talloze om het voorzichtig uit te drukken. En als ik er even bij stil sta, of me verwonder tijdens die boswandeling, kan ik me er nog heel, heel veel van herinneren. 

Ook mindere natuurlijk zoals bijvoorbeeld in Barneveld waar ik een periode mocht werken en waar ons gezin te maken kreeg met geloofsdiscriminatie en ikzelf met een poging tot ontvoering. Of in Zeeland waar, in mijn ogen en althans in de periode dat ik er werkte, regelmatig op de zogenaamde ‘hogere beslis niveaus’ de gun-factor ontbrak, en eilanden cultuur en machtsspelletjes een belangrijke verkapte rol in ontwikkelingen speelde. Maar of dat dan slechte ontmoetingen waren? Vanuit mijn richtingaanwijzer overeenkomst die ik net noemde waren ze dus heel zo slecht nog niet. 

Al die mensen (en dieren) en hun ontmoetingen hadden en hebben een reden. En ja, die waren en zijn dubbel ‘voor-goed’. Om richting te geven aan dat wat voor mij goed was en is én voorgoed omdat ze me voor altijd hebben veranderd. Ze hebben me op mijn levenspad gestuurd tot waar ik nu ben.

Ze hebben veel gebracht. Nieuwe levensvisies bijvoorbeeld. Ze openden levensvensters en deuren die ik misschien nooit alleen had geopend.

Geweldig om regelmatig nieuwe mensen te ontmoeten en eigenlijk ook om oude contacten te mogen los te laten. Het geeft aan dat je nog steeds groeit en ook beschikbaar bent om anderen verder te laten groeien.

En ja, soms maakt dat wel eens een beetje droevig. Vooral bij die personen die goed voelen zoals bijvoorbeeld ook die Duitse buurvrouw. En toch…, niet klagen maar juist dankbaar zijn en erop vertrouwen dat weer nieuwe deuren en ramen (overigens niet alleen voor jezelf maar ook voor die ander) opengaan.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Geweldige service van mijn Thaise tandarts. Zo kan het dus ook.

Net zoals in Nederland ga ik ook hier elk half jaar naar de tandarts voor, ik noem het altijd, mijn periodieke onderhoudsbeurt. Ik heb al ongeveer zeven jaar dezelfde kliniek (https://www.facebook.com/RROMDDENTALCLINIC). Check & Clean en meestal doet de tandarts gelijk kleine ingrepen die nodig zijn. Ook dochter Carlien gaat hier naar dezelfde kliniek als ze vanuit Perth (Australië) bij me op visite/vakantie komt.

Afgelopen week kwam ik erachter dat ik acht maanden geleden voor het laatst voor controle was geweest. Twee maanden later dan normaal. Gewoonweg vergeten een afspraak te maken.

Zondag, 3 november, op weg naar de kerk kwam ik langs de kliniek. Ze waren open zoals meestal op zondag en ik stapte even binnen. Ik kon de dag erop om zeven uur ’s avonds al terecht. Dat was supersnel.

Het is een moderne en drukke kliniek waar zes tandartsen praktijk houden en ook orthodontie wordt gedaan.

Ik was vroeg die maandagavond. Bloeddruk meten en wachten in de volle wachtkamer.

Even over zeven werd ‘Khun Frans’ opgehaald. Binnenkomst is altijd een beetje een feest omdat de hele stoel (automatisch) verbouwd moet worden. 1.91 Meter halen de meeste Thaien namelijk niet. Twee assistentes en toen alles in gereedheid was een operatiedoek met een gat over mijn hoofd, spot aan en controleren maar. Voelen, prikken, prutsen, spuiten met lucht en water (althans zo voelt het) en na een grondige inspectie ging de lap er alweer af.

Ik kreeg een compliment. Alles zag er perfect uit en zelfs reinigen zou onzin zijn. ‘Mijn complimenten. Uw gebit is in prima conditie en u verzorgt het geweldig. U mag van mij weer naar huis. Ik hoef hier niets aan te doen. Mocht u klachten krijgen dan weet u ons te vinden en anders zie ik u graag terug over een half jaar.”

Echt? Ik mag zo weer naar huis? Yep!

En om kwart over zeven stapte ik weer op mijn scooter. 

Enigszins verbaasd liep ik de kliniek weer uit en groette de vriendelijke receptioniste in haar operatiekleding.

Toen ik thuiskwam dacht ik erover na of ik het allemaal wel goed begrepen had. Ik hoefde dan wel geen gebitsreiniging (wie weet omdat ik al maandenlang nagenoeg nergens meer suiker in neem) maar er is toch aan me gewerkt en spullen werden toen ik vertrok gelijk weer schoon gemaakt?

Het voelde eigenlijk wel leuk maar toch niet helemaal goed.

En dus besloot ik om jl. dinsdagmiddag om vijf uur terug te gaan. Dezelfde receptioniste in nieuwe operatiekleding. Ik legde mijn vraag even voor. Er werd vriendelijk gelachen en gezegd: “Nee hoor, u hoeft niets te betalen. Het is goed zo. Tot over een half jaar”.
Ik hoefde dus feitelijk alleen mijn eigen voorrijkosten te betalen ;). 

Kijk, dat noem ik nog eens geweldige service. Zo kan het dus ook…

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

De andere benadering van de huisarts. Over de kracht van positief denken gesproken.

Je zult tegenwoordig maar huisarts zijn. Het lijkt me slopend om steeds maar weer in je praktijk mensen met allerhande kwalen en kwaaltjes op je spreekuur te krijgen die op voorhand het hele internet al hebben afgestruind naar wat er mis met ze is. Als dokter krijg je de oorzaak en oplossing al op je bureau gegooid en je hoeft nog maar ja of nee te zeggen. Althans, zo’n idee heb ik. Mensen gaan ‘voor de zekerheid’ toch nog maar even langs en als je medicijnen nodig hebt dan heb je toch in de meeste gevallen een recept nodig. Wat mij betreft nog meer petje af voor dit vak in deze tijd. 

De focus ligt op de kwaal en daarop wil je ook antwoord en oplossingen. Lijkt me logisch of toch niet…

Ik was laatst even een bakkie aan het doen bij een goeie kennis hier in de buurt. Hij deelde met me dat hij jarenlang een relatie gehad heeft met een vrouwelijke huisarts. Iemand met grote kennis, kunde en vooral ook gevoel. Hij verbaasde zich er destijds over dat ze in de nacht als ze dienst had soms aan de mensen adviseerde een paracetamol te slikken en de dag erop naar het spreekuur te komen en in een andere situatie, voor hem ogenschijnlijk hetzelfde, het bed uit sprong en met spoed naar de patiënt reed. Achteraf gezien nagenoeg altijd de juiste beslissing zo bleek. Als hij haar ernaar vroeg zei ze altijd dat het haar gevoel was. Geweldig en, uitgaande van zijn verhaal, in mijn ogen een vakvrouw.  

Toch had ze iets negatiefs over zich zo vervolgde hij zijn verhaal. Naast bazig dacht ze bijna altijd vanuit een negatieve benadering. Vanuit pessimisme en van wat allemaal fout kon gaan in plaats vanuit optimisme van wat er allemaal goed was en zelfs nog beter kon.

Vanuit zijn vakgebied en grondhouding gaf hij haar, zo vertelde hij me, eens het volgende voorbeeld.

Als een patiënt bij je komt met een kwaal, dan duik je vanuit je vakkundigheid meestal gelijk op en in die kwaal. Hoe zou het zijn als je dat verhaal eens aan hoort en eerst eens anders zou reageren. Iemand heeft bijvoorbeeld maagklachten. Als arts zou je dan kunnen zeggen (en niet alleen denken): “Uw longen horen goed aan, uw hart vertoont mij op het eerste gezicht geen enkel probleem. Uw ogen zijn niet alleen mooi maar zijn ook erg helder. U kunt me goed horen. Uw lichaam ziet er voor uw leeftijd eigenlijk heel goed uit. De grip van uw hand, toen u mij een hand gaf, is stevig. U bent dus eigenlijk in mijn ogen heel gezond. En wat voelt er niet goed met uw maag?

Toen hij het me vertelde moest ik haast schateren van het lachen. En toch… ja, de energie was ook voor mij nu nog gelijk anders. En natuurlijk is het zo dat de meeste mensen die naar de dokter gaan met een kwaal eigenlijk gewoon hartstikke gezond zijn. Heel veel van ons een keer niet goed voelen zit alleen maar in ons hoofd. En natuurlijk wil ik met dit blog niet bagatelliseren en ik ben ook geen arts.

Hij vertelde dat zijn vriendin van destijds ook heel hartelijk om het verhaal moest lachen en er toch mee aan de slag ging. En het had zichtbaar resultaat op haar patiënten. En tijdens terugkom dagen met andere artsen deelde ze haar verhaal en ervaringen.

Inderdaad zit een deel van het kijken naar je werk en de wereld om je heen in je aard. Of eigenlijk ook helemaal niet. Zijn verhaal dat hij verder met me deelde was dat zij het, zonder het zelf te weten, had aangeleerd. In het gezin waarin ze opgegroeid was werd ook altijd vanuit een negatieve zin naar dingen gekeken. Vanuit bedreiging, gevaar en risico. Ze had het ‘mee gekregen’. En dat is dus een kwestie van afleren. Iets dat heel goed mogelijk is.

Ik ken gelukkig niet veel dagen tot nu toe in mijn leven met negatief denken.

En in het land van de glimlach waarin ik hier mag wonen is dat nog eens een extra winst in mijn ogen.

Er is (bijna) altijd wel iets positiefs, een andere mogelijke wending, op de weg die op dit moment (nog) negatief lijkt.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com