In mijn blog van 16 juni jl. vertelde ik al over mijn, wederom, negatieve ervaring met Tambun (de verdienste van geven vanuit het Boeddhisme). Het is bij de mensen hier met de paplepel ingegeven en via de dorpsluidsprekers die hier overal in de dorpen en steden hangen om mensen op de hoogte te houden van activiteiten en dorpsnieuws, wordt er regelmatig ook toe opgeroepen. De idee is dat je zoveel mogelijk moet geven om een beter volgend leven te krijgen. Met het geven aan tempels en monniken schijn je de meeste 'punten' daarvoor te vergaren. Geven aan andere dingen levert naar ik heb horen zeggen minder voor je 'toekomst' op.
Dat hele Tambun is een aardig goeie business heb ik het idee.
Een Duitse vriend van ons vertelde me dat in het dorp waar zijn vrouw gewoond heeft, de hoogte van de donaties met de namen van de gevers via de dorpsluidsprekers worden omgeroepen.
Kijk, dat werkt. Ook al heb je niet veel om weg te geven, je wil ook geen gezichtsverlies leiden (en al zeker niet in de cultuur hier). Je doet dus maar mee en geeft dus ook.
Onze ervaring van het tempel Tambun evenement op zaterdag 10 juni in Chiang Mai was voor ons de druppel. Niet om regelmatig wat weg te geven maar wel om de richting van giften aanzienlijk bij te stellen. Tempelgebouwen, Boeddha beelden, crematoria en 'sober' levende monniken met vette bankrekeningen (waarover de media helaas meer en meer publiceert) die zich hoog boven anderen verheven voelen, zijn er in onze ogen voldoende. Sponsors, met name ouderen en zakenlui, die aan deze 'doelen' blijven geven zijn er ook nog steeds te over. Reden genoeg om onze 'tambun koers' te verleggen zowel voor wat betreft de doelen als voor wat betreft het geven van geld.
Op zestien juni vertelde ik al dat we die verdienste van geven alleen nog rechtstreeks doen aan mensen, dieren en situaties in onze omgeving die dat in onze ogen echt nodig hebben. En dan als uitgangspunt in natura en niet meer met geld. Er zijn veel schrijnende situaties die een steuntje in de rug goed kunnen gebruiken en er ook nog eens super blij mee zijn. Dat voelt anders dan dat een gift met de (on)nodige arrogantie in ontvangst wordt genomen.
De hele wereld kunnen we, hoe schokkend de situaties en beelden die goede doelen organisaties met een verzoek om donaties ook vaak zijn, niet helpen.
Hier op deze plek zijn we niet voor niets terecht gekomen denken we en hier kunnen we rechtstreeks een helpende hand bieden.
Tambun, dit keer hondenvoer, dus aan een hondenopvang waarover ik eerder al sprak. Ons bezoek moest een weekje worden uitgesteld tot zaterdagmiddag 24 juni jl. We hadden 40 kg hondenvoer bij onze dierenarts hier gekocht en die gaf er gratis voor ons goeie doel nog twee pakken met kluiven bij.
Toen we er naar toe gingen was het letterlijk hondenweer. Bakken en bakken regen en we waren vooraf gewaarschuwd oude kleren aan te trekken. Dat bleek een goed advies.
We troffen een jonge vrouw aan die werkelijk vanuit passie haar leven heeft ingezet om straathonden te helpen en met name om ze te laten castreren en steriliseren. Tempels barsten van de honden en ook op straat in Thailand kun je ze niet missen. De opvang zelf was eigenlijk niet de inzet maar er was geen andere keuze. Thuis hield ze er maar liefst dertig honden. In de opvang die wij bezochten waren er ongeveer twintig en alles bij elkaar (met tempels erbij) draagt ze inmiddels de dagelijkse zorg voor meer dan honderd honden. Slechts enkelen worden er geaddopteerd en dat geeft soms wat verlichting.
Te triest om te horen dat mensen en ook tempels niet of nauwelijks iets over hebben voor honden. Als ze er komt wordt er zelfs soms om een donatie voor de tempel gevraagd. En de monnik die vertelde helaas geen geld te hebben om te helpen, verscheen hier pas geleden in de krant omdat hij door de politie was opgepakt met miljoenen Thaise Baht op zijn bankrekening. Te triest en het moet niet gekker worden.
De vrouw, samen met maar een paar mensen die soms wat bijspringen, zorgt voor al die honden door het aanbieden van hondenvoer, medicatie, sterilisatie, castratie en het in uiterste noodzaak bieden van onderdak. En dat naast haar fulltime baan.
Over passie gesproken. Ze kende de namen van alle honden en wist van iedere hond veel achtergrond te vertellen. Dat voer van ons kwam direct heel goed terecht.
We zijn er een uurtje gebleven en werden, toen we weer vertrokken, vanaf een soort van uitkijktoren door diverse dieren met hun kwilspelstaarten uitgezwaaid.
Kijk, en deze koers voelde voor ons nu eens super goed. Iets waarmee we zeker ook door zullen gaan. Niet voor een (nog) beter volgend leven. Dat wachten we, als dat er al in zit voor ons, wel af. Meer om daadwerkelijk een heel klein beetje bij te dragen aan dingen die er in onze ogen en in onze omgeving weldegelijk toe doen.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
