vrijdag 30 april 2021

Weinig of geen ruimte voor gemopper, gezeur en geklaag.

Mijn oudste zus merkte afgelopen week in een gesprek met me op dat er in Nederland tegenwoordig alleen maar kritiek op alles is. Volgens mij overigens niet alleen in Nederland maar wereldwijd.
 
De overkill aan informatie die we dag in dag uit zelf toelaten. Het zogenaamde persoonlijke ‘geluk’ dat door velen via sociale media wordt verspreid. De levende encyclopedie die ‘internet’ heet waar we antwoorden op alles wat je maar wilt weten kunt vinden. Het maakt ons in alles ‘deskundig’ en ‘specialist’ en nodigt ons uit om overal iets van te vinden en ook alles beter te weten. Communicatie afstand. Meningen van anderen. Groepscultuur en volgzaam meehuilen met de wolven in het bos. Jaloezie, kleinzieligheid en natuurlijk de moeheid die wereldwijd toeslaat door een virus waardoor onze vrijheid al veel te lang stevig is ingeperkt. En ook ik doe er soms aan mee. Klagen.
 
Op 26 maart jl. schreef ik al eens in mijn weekblog over de vergiftigende werking op jezelf en jeomgeving van klagen.
Gisteren las ik ergens: “Als je dankbaar bent blijft er weinig of geen ruimte over voor gemopper en geklaag.” Het is een mooi aanvullend inzicht.
 
En nee, natuurlijk ben je niet altijd alleen maar blij en dankbaar en toch, wederom, voor een heel groot deel heb je het zelf in de hand. 
 
Er is meer dan genoeg om (ook) dankbaar voor te zijn. Het is maar waar je op let en welke houding je aanneemt in relatie tot het Leven van je leven.  


Frans Captijn (Gangey Gruma) 



Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 23 april 2021

Een huisdier, echte vriend voor het leven, is geen speelgoed maar een pittige verantwoordelijkheid.

De “nieuwe aftandmaatschappij” zorgde afgelopen jaar voor een gigantische groei in gezelschapsdieren. Aanspraak, gezelligheid, of wat al niet meer zij, nu meer mensen dan ooit thuis zijn moeten gaan werken of meer aan huis gekluisterd zijn. Dierenasiels raakten (tijdelijk?) zo goed als leeg en winkels in dierenbenodigdheden deden en doen goeie zaken. Elk nadeel heeft immers ook zijn voordelen.

Huisdieren hebben, althans in onze cultuur, heeft naast fijne en leuke kanten ook zo zijn beperkingen. Van huis uit kreeg ik mee dat als je een huisdier hebt, je er ook verantwoordelijk voor bent. Ze kosten zorg, geld en tijd. En hoewel dat misschien voor een goudvis wat anders is dan voor bijvoorbeeld een hond blijft het principe in stand.

Dieren zijn leuk, zeker als ze superjong zijn. Kittens, puppy’s, en noem maar op. Super aantrekkelijk en ze brengen je erg laagdrempelig in een situatie om ‘Ja’ tegen ze te zeggen.

Toen ik in oktober 2012 in een tempel in Saluang, provincie Chiang Mai in Thailand, tegen puppy Kadhow aan liep klikte dat direct. Hij vond mij en ik vond hem en ja zeggen heeft daarin meerdere kanten. Het is, in mijn ogen, zo goed als de zorg voor een kind die je op je neemt. Met die restrictie dat kinderen op enig moment uitvliegen en dieren doorgaans blijven.

Ik wist waar ik ja tegen zei omdat ik in mijn leven al veel vaker de zorg voor dieren op me genomen heb. Vogels, konijnen, eenden, katten, honden en zelfs een paard.

Toen ik mijn vriendin een jaar of drie geleden leerde kennen gaf ze me gekscherend eens aan dat er in Thailand wel eens gezegd wordt dat je als vrouw uit moest kijken voor een Farang (buitenlander) met een hond. Die hond stond namelijk nogal hoog op de ‘ladder’. In het begin schreef ik al dat de plek van dieren in verschillende culturen kan verschillen. In Thailand struikel je haast over de honden en velen krijgen andere zorg dan dat wij in onze cultuur ‘normaal’ vinden.

Dieren hebben is een pittige verantwoordelijkheid. Afgelopen week werd ik weer eens met die verantwoordelijkheid geconfronteerd.

Een paar weken geleden kwamen er opeens vijf ongenode gasten (honden) op ons erf. Daar was Kadhow het niet zo mee eens. Maar een hond is niet, zoals hij inmiddels aardig gewend is, een koe die je weg kunt blaffen of kunt afschrikken en zeker niet als ze met z’n vijven zijn.

Een beet in zijn oor leverde hem na een paar dagen een hematoom op dat niet meer met medicijnen te stoppen was. En daar ga je dan… opereren. En dat voor ‘wilde wolf’ Kadhow. Die al helemaal in de stress schiet als hij zijn jaarlijkse ‘cocktail’ aan vaccinaties tegen allerhande ziektes krijgt.

Geen ontkomen aan. Door het Thaise nieuwjaar hier (dat drie tot vijf dagen lang wordt gevierd) was het moeilijk om een kliniek die open was te vinden. Uiteindelijk slaagden we er vorige week zaterdag in.

Afgelopen week had hij veel zorg nodig. Onze bouwactiviteiten gingen bijna plat en onze nachtrust werd regelmatig aardig verstoord. Het hoort erbij en regelmatig hoorde ik de woorden van mijn moeder: “Als je een dier wilt dan neem je er ook alle zorg en verantwoordelijkheid voor.

En zo is en hoort het, in mijn ogen, ook.Huisdieren zijn geen speelgoed. Deze echte vrienden voor het leven zijn van ons afhankelijk en verdienen door dik en dun onze zorg voor dat wat zij ons geven. Niet meer dan normaal.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

 

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 16 april 2021

Bedwing je 'nieuwsgierigheid’. Geen goed begin van de dag dat lezen van het nieuws.

Vorige week woensdagmorgen was ik weer eens 'nieuwsgierig’. Ik haalde ik het in mijn hoofd om de dag te beginnen door op NU.nl te kijken. De eerste schreeuwende kop met een foto van een doodskist op de voorpagina dat er tenminste twintig duizend mensen in 2020 in Nederland aan het virus waren overleden. Of er niets anders meer te melden is. Je staat er al meer dan een jaar mee op en je gaat er mee naar bed.
NB. Ik kan het niet laten. Het schijnt geen nieuws te zijn dat er ongeveer tweeëntachtigduizend mensen dat jaar aan kanker en hart en vaatziekte zijn overleden. En aan griep gerelateerd overlijden, volgens Wikipedia toch ook ‘goed’ voor zo’n zeseneenhalf duizend mensen per jaar, overleed in 2020 niemand omdat het er in 2020 kennelijk ineens niet meer was...  
 
De andere ‘voorpagina’ berichten niet anders. Uitsluitend mededelingen van ellende. Ik had het er pas nog met mijn dochter over die hetzelfde beeld (en de oplossing) herkent. Het nieuws maakt je ziek.
Het gaat bijna allemaal over dat wat er in de wereld zo snel misgaat en mis is. Nieuws en sociale media verspreiden zich snel. De gewoonte van slecht nieuws is dat dat proces nog sneller gaat.
 
Het ziet er hopeloos uit. ‘Kranten’koppen geven altijd dat beeld. Regelmatig vraag ik me af of het lezen van het nieuws, om de dag mee te beginnen, niet het ergste is om je dag mee te beginnen. De krantenkoppen schreeuwen het uit over wat er allemaal mis is in de wereld. 

Al ruim een jaar niets anders dan foto's met doodskisten, begrafenissen, injectiespuiten, mensen in witte pakken met mondkapjes. Het creeeren van angst. En daarnaast de reguliere politici die gewoonweg vaak liegen, dingen vergeten, en gaan voor eigen eer en macht. Moord, doodslag en demonstraties. En daartussendoor voortdurende marketing over zaken die je helemaal niet nodig hebt en hoe de AEX index zich ontwikkelt en niet te vergeten de Bitcoin. Je kunt er maar voor leven. Als je nog niet ziek bent dan moet je het toch gewoon wel worden. Walchingwekkend haast. 
 
Die nieuws ‘inkt’ heeft de eigenschap dat het aan ons blijft kleven. En misschien is het allemaal ook wel zo hopeloos. Het lijkt er op dat slecht nieuws ons altijd weet te bereiken. Wat kun je er allemaal aan doen. Het is te ver van je af en je leeft op een plekje op deze wereld waar je eigenlijk alleen maar in een kleine straal om je heen zaken kunt verbeteren. En zelfs dat lukt vaak maar moeizaam.
 
Je bent er niet om alle wereldproblemen op je hals te halen, laat staan ze op te lossen. En toch doen we eraan mee en pompen we ons, zonder er meestal erg in te hebben, continue vol met negatieve energie en beperken onze vrijheid van denken en hoop, en voeden onze angsten. Geen wonder dat depressie gestaag groeit.
 
Ik denk wel eens dat datgene wat ons het meeste verhindert om werkelijk vrij te zijn, onze neiging is om verstrikt te raken in angsten en verwachtingen over wat we ‘hadden moeten’ of ‘zouden moeten’ doen of zijn en ons verhinderen om nieuwe ruimtes te ontdekken.
 
De oplossing? Zet dat nieuws wat vaker uit, kijk of lees het niet aan het begin van je dag. Geniet wat meer van de natuur en dingen die je opbeuren om je heen. Wees binnen de mogelijkheden vrij jezelf in de omgeving waar je woont en werkt.
 
Het is slechts daar waar ik de wereld kan verbeteren door met mezelf te beginnen.

Ik heb de app van NUpuntNL en andere 'nieuws'apps van mijn telefoon verwijderd. Het brengt me eigenlijk alleen maar negatieve energie. Politiek? Het zal nooit veranderen. Nieuws is 'oud' en dat wat er gedeeld wordt draait nagenoeg altijd om dat wat er mis is terwijl er zo gigantisch veel goed is en goed gaat. Ik wil me er niet langer 'ziek' door laten maken.

Wat een rust en... zoals mijn dochter ook regelmatig zegt... je mist niets. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

 
Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 9 april 2021

De meeste mensen deugen.

Helaas, we raken er zo langzamerhand aan gewend, hadden we vorige week donderdag voor de zoveelste keer weer pech met onze Kia truck. Dit keer begaven de radiateur en de waterpomp het. Wederom rook die onder de cabine uitkwam en de motor die afsloeg. We moesten de wagen opnieuw langs de snelweg laten staan. 

En daar sta je dan. We hadden net een op maat gemaakt deurkozijn opgehaald. Hond Kadhow genoot van de trip nadat we de truck drie dagen voor deze pech van de garage hadden opgehaald in verband met een andere storing. Helaas pindakaas... 

Er stopte vlak bij ons een pick-up van een aannemer met twee mannen die iets langs de snelweg wilden kopen. Mijn partner vroeg hen of ze ons konden helpen en wellicht naar huis konden brengen. Geen probleem. Met kozijn en al in de bak van de pick-up werden we met z’n drietjes (Phatsamon, Kadhow en ik) en met het kozijn keurig naar onze bouwlocatie gebracht. Het leverden de twee ieder een fles bier op en een fooi. Niet dat ze dat wilden aannemen maar ik stond erop. 

Even later kwam ik erachter dat ik tijdens het uit de bak helpen uitstappen van Kadhow zijn riem per ongeluk in de bak van hun pick-up had laten liggen. Beetje stom en balen. Op zoek naar een goeie nieuwe en dat is hier niet zo eenvoudig. 

Afgelopen maandag moest ik voor een servicebeurt met de Tricity scooter naar de stad. Toen ik begin van de middag weer terugkwam hing daar aan het hekwerk van onze bouwplaats Kadhow zijn riem. Keurig netjes door dezelfde mensen neem ik aan terug bezorgd. Toppie. 

Dit weekend had ik met een Nederlandse vriend een discussie over dat de meeste mensen deugen. Er is zelfs een boek over geschreven zo prees hij me aan. Ik ga het niet lezen.


Voor mij is de ervaring met het aanbieden van hulp en het ook nog eens terug brengen van die hondenriem  wederom een prima voorbeeld dat dat gewoon zo is.

Helaas lopen diverse vriendschappen stuk. Dat is niet omdat jij of die ander niet deugt. Het is meestal de communicatie die die vriendschap de nek om draait. Er wordt iets op een verkeerde manier gezegd of opgevangen terwijl het eigenlijk altijd zo is dat de onderliggende intenties van zender en ontvanger gewoonweg deugen.  

Fijn als basis er van uit te kunnen gaan dat de meeste mensen deugen. En ja, ook hier horen heel af en toe teleurstellingen bij als blijkt dat die intenties bewust juist niet de goeie waren. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 2 april 2021

Ervaringen van een dagje als leraar

Een paar weken geleden ben ik gevraagd om vrijwillig een dagje mee te draaien als extra leraar tijdens de Engelse dag op de Prakumarn school in Surin hier in Thailand. Leuk om die uitnodiging te krijgen.

Het verzoek was om in het Engels over verkeersborden en symbolen te vertellen. Afgelopen woensdag was het zover. Een dagje geen bouwactiviteiten voor mij. Prima om het beton te laten harden. 

Van het Land & Transport office in Surin had ik voor kinderen een paar boekjes en een poster over verkeersregels en borden gekregen. Zowel in het Thai als in het Engels. Verder had ik op YouTube wat dingen gevonden die goed van pas kwamen. 

Maar liefst zes klassen van dertig leerlingen kwamen op de les af. Een les vol met humor, spel en dans. Leuk om wat ervaringen te delen in dit blog.

Ik ben gewend om rond zes uur in de morgen op te staan. Ik doe dan mijn meditatie en yoga. Woensdag, om op tijd (half acht) op school te zijn, liet ik voor een keer mijn oefeningen schieten. 

Onderweg naar school kwam in me op hoe zalig het is om 'vrij' te zijn. Om me heen scooters, motoren, songthaews en auto's met mensen die naar hun werk moesten. Ik ben daar al bijna negen jaar hier vrij van. Goed om het weer eens te beseffen. Iets om dankbaar voor te zijn. 

Ongekend de discipline die er is en vooral ook het respect voor de docenten. Ik ben ook de hele dag geen mobieltje in een hand tegen gekomen. Kinderen die werkelijk super geinteresseerd waren. Oudere kinderen die ongevraagd kinderen van lagere groepen helpen. Een genot om binnen op blote voeten te lopen. Een super verzorging de hele dag door en een uitstekende lunch. 

En wat me verder opviel was hoe fris en vol energie, zelfs om half vier in de middag, de kinderen bleven. Let wel het was 41 graden C en lang niet iedere ruimte waar gewerkt werd had de beschikking over airconditioning. Knap!

Na een super leuke dag heb ik in ieder geval diep geslapen ;). 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 




 

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)