vrijdag 24 april 2015

Geen wonder dat je hoofdpijn krijgt. We hebben onszelf een onmogelijke puzzel aan opdrachten gegeven.

Dat brein van ons krijgt nogal wat te verwerken in een leven. En als je er wat dieper naar kijkt is het eigenlijk een wonder dat we niet vaker hoofdpijn hebben. We hebben onszelf onmogelijke opdrachten gegeven. Je computer, je brein, het besturingssysteem van je leven, probeert aan al die opdrachten die je op de harde schijf en het werkgeheugen hebt gezet te voldoen. Zaken die je er meestal zelf in gebracht hebt. Zaken ook vanuit je cultuur en wellicht ook je religie. En dat zet je aan het denken vanuit een "Ik, mij, mijn" concept of gericht op het vinden van de juiste oplossing. Al die gedachten en dwalingen worden bij een Boeddha voorgesteld als de krullen op (en niet meer in) zijn hoofd.  

Je hebt je brein bijvoorbeeld gezegd; “Ik wil dat ik aardig gevonden word en in de smaak val. Ik wil niet dat er slecht over me gesproken wordt. Ik wil dat alles wat ik zeg en doe anderen aan staat. Ik wil geen "nee" zeggen. Ik wil niet gekwetst worden. Ik wil geen dingen op mijn pad die me niet bevallen. Ik wil positieve aandacht en bemind worden. En ook al heb ik een rot humeur dan wil ik dat dat in ieder geval voor de buitenwereld verborgen blijft. Ik moet wel opvallen en de clown uithangen (of juist vooral me rustig houden om niet te veel op te vallen). Ik moet bij bepaalde type mensen uit de buurt blijven. Ik wil van alles wat er om me heen en in de wereld gebeurt zo snel mogelijk op de hoogte zijn. En ik wil zoveel mogelijk leuke dingen doen. Ik wil dat anderen zien dat ik enorm mijn best doe en lange dagen maak. Ik wil me bewijzen. Hou die en die speciaal in de gaten want die spelen een spel met me of proberen de poten onder mijn stoel vandaan te zagen.” Enzovoort, enzovoort, vul maar aan zou ik zeggen...

En als je dit soort dingen dan allemaal in gebracht hebt dan zeg je tegen je brein; “Nou brein, zoek voor me uit hoe je al deze dingen voor mij kunt realiseren ook al moet je er dag en nacht mee aan de slag.” En natuurlijk heeft je brein gezegd; “Akkoord baas, ik ben al aan de slag. Ik zal er continue aan werken.”

Het idee voor dit blog komt voort uit een kort fragment dat ik in een boekje las dat in de boekenkast hier op het resort lag en dat me doodeenvoudig even riep. Het ging over de opdrachten die we onze brein geven en toen ik, zoals hierboven nu opgeschreven mijn gedachten een beetje de vrije loop liet moest ik er eigenlijk hartelijk om lachen. En nee, natuurlijk zal het niet voor iedereen zo gelden hoewel…

Maar bij mij kwam wel het beeld op dat het eigenlijk gek is dat we niet veel vaker hoofdpijn krijgen. We proberen ons in allerhande bochten te wringen, voor onze omgeving, vanuit onze eigen overtuigingen, onze levensstijl, onze religie, vanuit onze invalshoek en onze waarheid. En zie het repeterende ‘onze’ daar vooral in. We hebben nog nauwelijks vrijheid om zaken ‘open’ te kunnen observeren. We zetten ons leven vast. We zijn gefocust op (al weer) onze verstoringen die we niet meer als een soort evenement kunnen zien.  

Zelfs op onze vakantie slagen we er niet in. Ik merk het aan mensen hier. Het is volgens velen hier een paradijs maar, en natuurlijk is het mijn beleving, een serieuze klacht van een gast om dubbel glas in de hotelkamers te plaatsen omdat je ’s ochtends wakker wordt van het geluid (ze noemen het lawaai) van tropische vogels die ontwaken…??? het kan verkeren. Waarschijnlijk aan het brein opdracht gegeven om natuurgeluiden te weren en al zeker op vakantie.

Het is geen wonder dat onze gedachten niet tot rust komen. Ze zijn met veel te veel dingen tegelijk bezig en proberen je eigenlijk in een continue stroom te ‘beschermen’ vanuit angst. Het gevolg is dat je slecht slaapt, je moeilijk kunt concentreren en, jawel, er koppijn van krijgt.

Jezelf stapje voor stapje wat meer vrijheid en openheid geven kan helpen. Het heet volgens mij gewoon "leven". 
Als je immers aan jezelf vraagt van wie dit allemaal zo nodig moet dan kom je eigenlijk weer altijd bij jezelf uit. Wie weet werk aan de winkel om die cirkel te doorbreken. Degene die dat alleen maar kan dat ben je helemaal zelf.


Frans Captijn.  

vrijdag 17 april 2015

We barsten van de energie maar blokkeren die zelf

Een te mooie ervaring van afgelopen week om niet met je te delen. Probeer het zelf maar uit en ervaar het.

Je hebt van die periodes in je leven dat je je aardig down kunt voelen. Er komt niets uit je handen, je hebt nergens zin in, je bent moe en voelt je soms zelfs misschien wel wat depressief. Op zijn zachtst gezegd straal je absoluut niet en/of niets uit. En dat terwijl je gisteren, vorige week, vorige maand of nog erger vorig jaar nog zo geweldig in je vel zat en bruiste van enthousiasme en energie. Het kan verkeren of…liet je het zonder er ook maar enigszins erg in te hebben gehad, gewoonweg toe?

Een dag zit vol met wat ik maar noem ‘energie slurpers’. Om er een paar te noemen; onze gedachten, herinneringen, emoties, het - omwille van het geachte sociale gedrag - beheersen van onze emoties, of het beteugelen van onze drive. En zo zijn er veel en veel meer.
Heb je je wel eens afgevraagd waar deze energie vandaan komt? Waarom die energie er de ene keer wél en de andere keer helemaal niet is? Eten helpt meestal in een situatie van geen of weinig van deze energie niet echt. Onze spieren hebben eten als brandstof nodig en de energie waarover ik het heb is van een totaal andere orde.

Denk je er even dieper op door en ben je eerlijk tegenover jezelf dan leveren die kop koffie, die sigaret of dat glas bier of wijn toch ook niet op wat het wat jou betreft zou moeten opbrengen. Het zijn meer aangeleerde routines, schijn, aangeleerde zaken die ons tijdelijk energie lijken te geven.

Als je, omgekeerd, eens naar een situatie kijkt waarin je super enthousiast of gemotiveerd bent, misschien verliefd, dan blijkt dat je ineens een overschot aan energie hebt en je zelfs niet eens hoeft te eten. Er is dus een vorm van ‘vrije’ energie in ons die helemaal niets met calorieën of Joules te maken heeft. Een vorm van andere energie die per direct beschikbaar is. Verliefdheid kan je er bijvoorbeeld heel snel mee in aanraking brengen. Als hij of zij, die ware die je intens gelukkig kan maken, ineens voor je deur staat dan bloei je helemaal op, klaag je helemaal niet meer over moeheid en kun je zonder enig probleem tot in de vroege uurtjes door. Hoe doe jij dat? Draai jij dan ergens ineens een kraan open? En zo ja, waar zit die kraan dan en zou je die niet open kunnen laten staan of is die energiebron eindig?

Afgelopen week leerde ik dat er inderdaad een soort van kraan is die jij zelf bedient en die je zou kunnen laten open staan voor die onuitputtelijke energie. Hoe? Het klinkt misschien vreemd en te eenvoudig maar je kunt het door die kraan niet meer te sluiten waardoor je de toestroom dan deze oneindige energie blokkeert.

Zweverig verhaal Frans. Geloof je het zelf?

Yep! Ik ben er van overtuigd geraakt. Het lukt me nog niet altijd maar het gaat meer en meer de goeie kant op. De wereld waarin ik momenteel mag vertoeven zit vol met dit soort, in mijn ogen, fantastische ont-dekkingen. Bij een ontdekking is het er al lang maar zag je het nog niet. Je moet het stof of de deksel er dus even af halen om te zien wat er afgedekt was.

Vanuit de traditionele Chinese leer noemen we die energie Chi, de joga beoefenaars hier op ons Thaise centrum noemen het Shakti, in het Westen noemen we het spirituele verbindingsenergie. Hoe je het ook wilt noemen, ze hebben te maken met onze energie centra in ons lichaam die we de Chakras noemen. Je hart-chakra kun je zien als hét energie centrum dat zich kan openen of sluiten. En daarmee open je de deur voor oneindige vrije energie om je te voeden maar ook om jezelf naar de buitenwereld toe te verbinden. Kortom, flow.

Ervaringen en gevoelens vanuit je verleden, je onderbewuste of je onbewuste, zorgen er voor dat je je energie blokkeert (je hart sluit) als je alleen al denkt dat je iets negatiefs voor jou zou kunnen gaan mee maken. Een fantastische ‘geur-herinnering’ kan er voor zorgen dat je je in één keer helemaal open stelt en je in een hogere energie terecht komt. Kortom, deze kraan is te bedienen maar we zijn ons er nauwelijks van bewust en sluiten ons liever af waardoor we ons letterlijk ziek kunnen maken.

Als je je rot voelt zou je er bewust voor kunnen kiezen om juist meer energie toe te laten en dat doe je door jezelf open te stellen. Kort en goed om te oefenen om de deur, als hij eenmaal open staat, niet meer te sluiten. Jij bent de meester van je leven, jij bent de wacht, jij kunt bepalen wat er gebeurt. Niet die angst of die verstoring waartegen je je verzet.

Geloof het niet, probeer het voor de gein eens een keer uit en verras jezelf.

Je omgeving zal merken dat je meer straalt en aanwezig bent en alleen al dat energetisch goeie gevoel kan je dag in een ander dag-licht brengen.


Frans Captijn

vrijdag 10 april 2015

Laat je gedachten je leven niet regeren. Kruip in de rol van onpartijdige toeschouwer en geniet meer!

Wie is er de baas in jouw huis? Meestal niet jij maar je kamergenoot, je gedachten! 
Heb je er wel eens bij stil gestaan dat je gedachten eigenlijk niet meer zijn dan stemmen in je hoofd. Meestal krijg je allerhande, ongevraagde, opmerkingen en adviezen gebaseerd op het verleden en regelmatig gaan ze ook over de toekomst die jij voor jezelf in gedachten hebt. En het lijkt er op dat negatieve gedachten ons meer in de greep houden dan positieve. Gedachten gaan in een continue stroom 24 uur per dag maar door. Er gaat een verhaal dat het er zo’n 60.000 op een dag zijn en dat 95% daarvan gedachten zijn die je ook gisteren al had. Een aardige energie verslindende bezigheid al dat denken.

De hele dag door ben je in gesprek met je gedachten en je geeft ze meestal nog antwoord ook. Ik las de tip om er eens een keer stevig op te letten als je een douche neemt. Als je dat namelijk doet dan doen de meeste mensen dat zonder een horloge en zonder hun mobiele telefoon. In zo´n situatie ben je je wat meer bewust van het feit dat je douchet. Je be-leeft meer wat je doet. Je douchet je om je lichaam te reinigen en soms ook om even lekker te verkwikken, om wat spanning los te laten en letterlijk van je af te laten glijden. Anders dan het water dat op je lijf spat is er denk je weinig afleiding. Dat denk je dus maar. Juist dan ben je je nog meer bewust van die stemmen. Soms leveren ze je creatief goeie ideeën op omdat je eindelijk toe geeft aan even stilte en rust. Meestal blijven ze maar ‘aan je hoofd zeuren’.

Klagen, je helpen herinneren, je ongevraagd advies geven, zeuren. En als je dit in de praktijk mee maakt dan weet je dat je eigenlijk in een continue stroom niet alleen maar met z’n tweetjes bent. Jij, als de toeschouwer én je gedachten. Je gedachten zijn je continue kamergenoot. Gedachten zijn regelmatig net als zeurende kinderen. Ze smachten om aandacht. En om van het gezeur af te zijn geven we ze even iets als afleiding. En net als je denkt dat ze dan stil zijn dan beginnen ze weer over iets totaal anders. Vind je het gek dat je er soms hoofdpijn van krijgt…?

We trainen onze computer, ons hart de hersenen, nauwelijks. We gaan in een continue stroom met onze stroom van gedachten mee. Stel je eens voor dat je je gedachten verpersoonlijkt. Zie ze eens echt als een persoon en stel je voor dat die persoon als je televisie kijkt of een boek leest naast je zit. Terwijl je naar de televisie kijkt of je boek leest blijven ze je maar afleiden met de meest waanzinnige vragen en opmerkingen. En dat terwijl jij wilt kijken of lezen. Aan kijken of lezen kom je niet toe. Weer die kamergenoot die je stoort met alweer iets nieuws. In zo’n situatie vraag je vriendelijk maar toch zeker luid en duidelijk dat je kamergenoot eindelijk zijn of haar hoofd eens wil houden. Stop er mee en laat me kijken/lezen. Maar je weet helemaal niet hoe je afstand moet nemen van die kamergenoot. En zelfs als je opstaat om – als laatste redmiddel - te vertrekken, dan weer en misschien nog wel actiever, volgt je kamergenoot je.

Als je de vraag stelt wie JIJ dan eigenlijk bent dan kun je niet anders tot de conclusie komen dat jij de gene bent die vanuit jezelf naar buiten kijkt, die je ervaringen beleeft, die observeert en een keuze hebt. En het gekke is dat we dat nog nauwelijks zien en die keuze niet weten te pakken. We hollen achter onze gedachten aan, oordelen en veroordelen vanuit onze overtuigingen alles en iedereen. Onze gedachten houden ons van een bewust waarnemen, een zuiver observeren zonder te oordelen en een oprecht en vrij genieten, af. Onze kamergenoot regeert ons leven en we hebben eigenlijk in onze schooltijd niet of nauwelijks geleerd hoe we daar anders mee om zouden kunnen gaan. Hoe we ons eigen leven weer zelf in onze handen kunnen nemen…

Kruip in de rol van de toeschouwer. Het is stappen zetten van persoonlijk lijderschap via persoonlijk leiderschap, naar persoonlijk meesterschap - LEVEN.

Frans Captijn
www.villa-asia.nl


vrijdag 3 april 2015

Angst? Het zijn slechts Gremlins in je hoofd…

 “Angst is niets meer dan een monster in je hoofd dat je successievelijk zelf in het leven hebt geroepen. Een negatieve stroom van bewustzijn. Al je angsten zijn niets meer dan denkbeeldige kleine Gremlins die gedurende je leven je besef zijn binnen geslopen en je geest hebben verontreinigd.” Uitspraak van een monnik.

Nou zo heb ik daar nog nooit tegenaan gekeken. En hij ging door met te stellen dat ze je, meestal vals, behoeden tegen het zetten van waardevolle groei stappen in je leven. Je wakkert daarmee hun vuur zelfs aan. Maar als je je angsten weet te veroveren, dan verover je je leven.  

Ja, ja, leuk bedacht was mijn eerste indruk. Even later kwam ik het verhaaltje van hieronder tegen. Alweer over angst:

Angst hoor altijd bij het verleden.
(Shri H.W.L. Poonja)

Toen de Advaita-leraar Shri Poonja deze uitspraak deed, stak het slimste jongetje van de klas zijn vinger op en zei: ‘Als ik straks naar buiten ga en een politieman tegenkom, word ik bang. Die angst treedt op dit moment op en is daarom een angst van het nu.’ Shri Poonja, niet voor één gat te vangen, gaf als antwoord: ‘Maar ik zeg je, dat die politieman al in je geheugen zat. Op het moment dat je de agent in het heden ziet, keer je terug naar de agent in je geheugen die ooit iets deed waarvan je bang werd. De agent uit het verleden verandert dan in de agent van het nu. Zal die agent gekomen zijn om mij op te pakken? Dat is de toekomst, gebaseerd op het verleden. Er is geen enkel verschil tussen verleden en toekomst. De basis van de toekomst ligt altijd in het verleden.’

Een tijdje geleden had ik hier een gast die werkelijk panisch van honden was. Toen ze hier de witte goed verzorgde ‘zwerfhond’ - die mijn dochter Carlien maar ‘beschermhond’ heeft genoemd omdat hij alles en iedereen hier beschermt – zag wilde ze het liefste de eerste vlucht met het vliegtuig terug nemen. Achteraf bleek dat ze vroeger helemaal nooit bang was geweest van honden. Maar als jong kind was ze tijdens het spelen met honden door een hond gebeten en was er door de omgeving nogal panisch op gereageerd. In dit geval heeft Shri Poonja in mijn ogen dus gelijk.

Als je een baby bekijkt dan kent die baby eigenlijk geen grenzen. Baby’s gaan over het algemeen aardig onbevreesd naar die grenzen opzoek. Het is het gedrag en de reacties om hen heen, van hun verzorger(s), het gezin, de cultuur, de omgeving waaraan ze zich spiegelen. Ze hebben en kweken heel snel een hang naar het (opgebouwde) bekende (ook als dat door emoties of negatieve energie invloed tijdens de zwangerschap al is opgebouwd). En daarmee een soort angst voor het onbekende ondanks een aangeboren ontdekkingsdrang naar die grenzen. Er is immers een nog onontgonnen vallei aan mogelijkheden. Ervaringen die ze opdoen zijn in wezen niet droevig of plezierig. Ons denken en de reacties van anderen koppelt die woorden aan hun ervaring. Een baby zou je kunnen leren om een fantastisch zonnige dag als deprimerend te ervaren.

Ik las in een boek dat ik aan het lezen was: “Angst is een geconditioneerde reactie: een levens opzuigende gewoonte die energie vreet, je creativiteit de das om doet en je geest verontreinigt waardoor je minder uit je leven haalt dan mogelijk is. Angst heb je zelf gecreëerd.”
Het advies van ‘de deskundigen’ is om stapje voor stapje te leren je angsten tegemoet te treden.

En dit brengt me weer bij het Labyrint dat ik hier wekelijks begeleid. Daar gaat de oude Griekse mythe ook over verstorende angsten en gedachten voorgesteld door een Minotaurus die zich schuil houdt/gevangen gehouden wordt in het hart van het labyrint. Al heel wat mensen die het labyrint hier hebben gelopen zijn hun ‘minotaurus’ in het labyrint tegen gekomen. Uit hun verhalen nadien merk je dan dat ze zich soms wel heel erg druk hebben gemaakt over dingen waar ze vanuit hun ervaring na het lopen nu kunnen lachen.

Het zelfde heb ik al diverse keren beleefd als ik met mensen aan het thema angst werk. Vol spanning beginnen ze hun oefening om nadien stralend en met een trotse creatieve ervaring erbij, de oefening af te ronden.

En toch, het blijft allemaal gemakkelijk gezegd maar is zo eenvoudig nog niet gedaan. Ook ik moet regelmatig nog wat Gremlins de deur wijzen.


Frans Captijn