vrijdag 23 februari 2024

Mis je iets als je het nieuws mist?

Mijn schoonmoeder, ja nu ik weer getrouwd ben kan ik daar over praten, merkte een paar weken geleden op dat het nieuws op televisie steeds negatiever wordt. Op haar leeftijd van (dit jaar) 80 jaar, ziet ze steeds meer schietpartijen, misdaad, tragische ongelukken, diefstal, corruptie, moorden, dierenleed en berichten over oorlogen en andere ellende in de wereld. Ze vertelde het onlangs aan Phatsamon. Het wordt er allemaal niet vrolijker op zei ze en het maakte haar wat verdrietig en ook een beetje moe. Haar toekomst is nog maar kort maar wat een toekomst krijgen haar kleinkinderen?
Zet de radio en televisie gewoon uit is misschien een makkelijke oplossing. Hoewel...

Ook voor mij blijft het zo af en toe volgen van het nieuws en lezen van de koppen toch verslavend werken. Wellicht omdat ik hier in dit dorp waar we aan het bouwen zijn een van de weinigen niet Thai ben en toch wat 'op de hoogte' van de buitenwereld wil houden. Van alle 'sociale' media heb ik jaren geleden afscheid genomen. Tot op de dag van vandaag bevalt me dat nog steeds prima.
En toch, ondanks dat er in ons dorp zat gebeurt, dat 'verslavende' nieuws...

Ik moet mijn schoonmoeder gelijk geven. Als ik al op de websites van NOS punt nl of Nu punt nl kijk dan gaat er bijna geen dag voorbij of de eerste reeks artikelen gaan over doden, moord, verkeersongelukken, ontvoering, demonstraties, drugs laboratoria en handel, branden, oorlogen, wapenwedloop (om de vrede te bewaren???), machtsspelletjes en politiek gedoe. Ik kwam er achter dat je je op misdaadberichten zelfs kunt abonneren. Dan 'mis' je tenminste gelukkig niets...

En zeker weten is die toenemende negatieve nieuwsstroom niet alleen in en vanuit Nederland. Het zijn veel invloeden (of beinvloeding) van ver daarbuiten. En ja, de wereld is een dorp maar wat moeten we nu als voorbeeld toch al jaren met al die berichtgeving en schandalen over blerbek Trump? Is het niet verspilde tijd om dat te weten, laat staan je daarin te verdiepen?

Ik heb een hele goeie Franse kennis, Olivier Morin, die regelmatig vertelt dat we niet voor niets op een bepaalde plek in de wereld wonen. Op die plek kunnen we onze talenten delen en proberen te helpen bij dat wat nodig is. 
Die hele grote wereld is voor iedeereen te groot. Alles dat daarin gebeurt leidt af en draineert je energie in relatie tot dat wat je weldegelijk direct om je heen kunt betekenen. 

Energie drainage. Inderdaad. De media overdracht gaat sneller en sneller en we proberen maar bij te blijven met het 'nieuws'. Met dat wat er om ons heen gebeurt. De vraag is alleen wat de keuze van onze persoonlijke reikwijdte is van dat 'om ons heen'. Is dat alle negativiteit, waaraan je niets kunt veranderen, van de hele wereld? Geniet je er van (en heb je er tijd voor over) om je dag in dag uit te laten besmetten met negativiteit als een soort van nieuwsmasochisme? Wat moet je er allemaal mee? 

Eigenlijk is 'nieuws', als je er heel even bij stil staat, ook altijd al oud. Het is verworden tot een haast voortdurende negatieve beinvloeding van ons, afgewisseld met reclames voor dingen die je niet nodig hebt en waar je ook al niet op zit te wachten. 
Zeker als je er ook maar een heel klein beetje bevattelijk voor bent, en wie is dat niet, levert het je allemaal geen extra levensvreugde op anders dan dat je er misschien met anderen 'over mee kunt praten'. Of je moet misschien voortdurend dankbaar zijn dat jouw, hele kleine wereld om je heen, er anders uit ziet en dat je tot nu toe van al die andere ellende bespaard bent gebleven. 
Als het echt nodig is dat je iets moet weten, dan hoor je het toch nog wel op tijd is mijn ervaring. 

En misschien is dat het beste antwoord op de 'verslaving' van het volgen van het nieuws en de media. Al die negativiteit slurpt voortdurend je energie weg en maakt, net als de ervaring van mijn schoonmoeder, alleen maar somber. Energie en tijd die je veel en veel beter kunt besteden aan zo lekker mogelijk Leven. 

Is dat je kop dan maar in het zand steken? Volgens mij niet. Aan 99.9% van al die berichten kun je helemaal niets veranderen laat staan dat je er enige invloed op kunt uitoefenen. Wil je immers 24 uur per dag met je standaard demonstratiebordje 'BAH', dat zo goed als overal op van toepassing is, gaan rondlopen? Ook dat verandert niets.

Mis je iets als je het nieuws mist?
Zeker weten! Je mist dagelijks bakken met negativiteit die over je heen wordt gegooid. En die constatering is geweldig nieuws wat mij betreft!

Mijn wijze uil Otus liet zich door het nieuws ook nooit verstoren. Hij/zij wist het eigenlijk al lang. 
Zonder al die negatieve invloeden en beinvloeding leef je gezonder, blijf je beter in balans en ben je stukken vrijer en blijer. 
En, als bonus, je bespaart op tijdverspilling. Je houd immers stukken meer tijd over om te genieten van- en dat te doen- waar het leven voor jou echt om draait.
 
Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 16 februari 2024

Steeds vaker en sneller ziek. Vanzelfsprekend nietwaar?

In mijn laatste job in Nederland heb ik super fijn mogen samenwerken met Frits Hendriks die op dat moment interim directeur van de GGD in Zeeland was. Hij is arts en heeft een, in mijn ogen,  super nuchtere kijk op zaken in zijn vakgebied. Iets dat me enorm aansprak. 

Hij vertelde me ooit terloops een keer over handenwassen dat dat op zich allemaal prima was maar dat we ons er bewust van moesten zijn dat je handen na dat wassen alweer snel besmet zijn omdat het om ons heen krioelt van de bacterien en virussen. 
En toch wordt je daar niet ziek van. Je bent immers beschermd door je natuurlijke afweer. En mocht je toch een hand krijgen van een 'ziek' persoon dan merk je eigenlijk haast nooit dat jij daar ook een heel klein beetje ziek van wordt zo vertelde hij. Je lichaam bouwt dan gelijk ook weer een antistof op waardoor je daar in de toekomst niet meer 'ziek' van wordt. 

Een logisch en nuchter verhaal dat ik me overigens ook nog kon herinneren van de biologie lessen  op de lagere - en middelbare school. Zonder bacterien en virussen kunnen we immers niet eens leven.

En nu hoor ik meer en meer om me heen dat mensen steeds vaker en ook steeds sneller ziek zijn dan jaren geleden. 
En overigens dat niet alleen, in de twee regio's waar ik hier woon sneuvelen ze met bosjes. Alleen deze week alweer drie personen in onze directe omgeving. En er gaat geen week voorbij dat we niet in de super vroege ochtend wederom getrakteerd worden op het overlijdensdeuntje uit de luidsprekers. Gevolgd, drie dagen later, door zware knallen van vuurwerk bij de crematie. 
Vorige week merkte mijn Duitse vriend in Mae Rim nog op dat ook in het dorp waar hij met zijn vrouw woont het aantal crematies steeds verder en sneller stijgt. Maar goed, laat ik het even bij het onderwerp 'Steeds vaker en sneller ziek' houden.    

In een artikel dat ik pas geleden op internet tegen kwam leggen virologen uit hoe dit komt. Kennelijk is het inderdaad een gegeven, en niet slechts mijn veronderstelling, dat mensen tegenwoordig veel sneller en vaker ziek worden dan een jaar of vijf geleden. 
De specialisten concluderen bij de meerderheid van de bevolking een 'immuniteits gat' in het menselijk stelsel. Bij velen is het lichaam ontwend om op een voorheen natuurlijke manier om te gaan met bacterien en virussen om ons heen. Een soort van gat in de ozonlaag idee. De bescherming is 'beschadigd' en werkt dus niet meer optimaal. Vandaar vaker en sneller ziek. 

Toen ik die uitleg las moest ik een beetje lachen. Vanzelfsprekend nietwaar? 
Door het, in mijn ogen volledig doorgeslagen, pandemie beleid zijn mensen langdurig met mondkapjes gaan oplopen, begon de voortdurende stroom van handenwassen en gingen we 'sociaal' afstand van elkaar houden. We werden bang gemaakt om elkaar nog een hand te geven of aan te raken. Wij kregen hier zelfs te maken met 'adviesregels' over hoe je tijdens seks afstand kon blijven houden. Je moet maar willen adviseren ;). Thuis werken, etc.. 
Opsluiten en afsluiten van de buitenwereld om het gemakkelijk te zeggen. En alles wat je uitademt omdat je lichaam zichzelf wil reinigen, adem je gewoon lekker in een continue stroom met dat steeds viezere masker weer zelf in. 

In Thailand zijn er nog steeds hordes mensen die met dat masker, soms zelfs op basis van een toenmalig advies twee over elkaar heen, oplopen of rondrijden. Sommigen zeggen dat dat tegen de luchtverontreiniging is maar achter die woorden schuilt nog steeds de gigantische (en met hulp van sociale media ingepeperde) angst om 'besmet' te raken... 
En zo kom je massa's mensen, zoals op de foto bij dit blog, op de scooter tegen die 'voor hun veiligheid' dat masker blijven dragen en voor diezelfde 'veiligheid' hun helm omdat het te warm is en zo'n bescherming om je hoofd wat zwaar is, maar achterwege laten. 

En dat masker na jaren uiteindelijk dan toch eens af...? Ja, dat maakt snel en vaker ziek. Veel mensen hebben met al die langdurige maatregelen hun natuurlijke immuunsysteem totaal ontregeld en zijn meer dan vatbaar geworden. 

De virologen in het artikel geven aan dat het ook nog wel een paar jaar zal duren omdat het lichaam weer moet wennen aan bacterien en virusen. Door steeds een klein beetje ziek te worden bouw je weer natuurlijke immuniteit op. Het komt allemaal weer goed...

Die Frits Hendriks en ook die biologie lessen van de lagere- en middelbare school gaven het al aan. Je hoeft er geen viroloog voor te zijn. Een baby ontdekt toch ook de vloer (en veel meer) door die eens te ruiken en te proeven. Sterk genoeg zo'n kleintje om er absoluut niet ziek van te worden. Lekker een keertje in de modderpoel (er schijnt in Nederland zelfs een modderpoeldag te zijn). Geen ouder die zich er volgens mijn druk om maakt dat een kind misschien daarvan wel ziek zou kunnen worden terwijl ze zich met veel plezier letterlijk vol bacterien smeren. Hoe geweldig en eenvoudig werkt dat lichaam van ons niet?

Het is allemaal erg vanzelfsprekend en toch zit je mogelijk nog jaren met de gebakken peren en ellende als je je zo goed 'beschermd' had tegen de pandemie. 

Al die doorgetrokken maatregelen hebben mensen, blijkt nu ineens, juist zwakker gemaakt. Hopen dat die immuniteit voordat de volgende pandemie uitbreekt toch weer op orde is. Misschien moet je momenteel dus wel blij zijn met wat sneller en vaker ziek zijn. Je lichaam bouwt immers weer resistentie op.

Hopen dat ook de Thai zonder helm en met masker dat na zoveel jaar gaan inzien. Af die smerige zooi die je immuunsysteem zo heeft verzwakt. Het maakt het straatbeeld in mijn ogen ook nog eens veel meer Amazing... 
Terug naar het land van de weer zichtbare smiles.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 9 februari 2024

Bar "De Koperen Scheepsbel" al 48 jaar springlevend

Mijn zus moest voor een kleine huid behandeling in Haarlem naar het ziekenhuis. Ze bezoekt voor controle regelmatig daar haar dermatoloog. Hij is een vorige klasgenoot van mij. We zaten samen op het Mendelcollege in Haarlem. 

Regelmatig komt het in hun gesprekken ook over 'die goeie ouwe tijd'. Wij hadden een bijzondere en vooral levendige klas om het maar zo uit te drukken. En dat kwam zeker weten ook door de (illegale) bar "De Koperen Scheepsbel" die ik op zolderverdieping van ons grote huis op "De Krim" in Haarlem had. Veel studenten liepen op school rond in het T-shirt van de bar.

Mijn bar werd op 31 juli 1976 geopend getuige de inscriptie van die koperen scheepsbel die regelmatig voor het geven van een 'rondje' werd gebruikt. 

Ons huis had drie verdiepingen en nog een zolder. Mijn vader gebruikte op de eerste verdieping de grootste kamer als zijn praktijkruimte voor massage en bewegingsleer. Boven waren de slaapkamers van de kinderen. En omdat ik als jongste een nakomer ben, mijn jongste zus en ik schelen zeven jaar met elkaar, werd het op de bovenverdieping steeds leger. De andere 'vogels' vlogen eerder uit en ik kreeg steeds meer ruimte. 

Mijn eerste project waar ik van mijn ouders toestemming voor kreeg was de bouw van een fotostudio met donkere kamer. Zelf ontwikkelen en vergroten. En geld verdiende ik door naar de scanner met de kanalen van de Haarlemse politie te luisteren en op de brommer van mijn oudste zus foto's van ongelukken te maken. Verzekeringen betaalde er voor.  

Toen ik in mijn vrije tijd als student in Overveen en Zandvoort in de Horeca als kelner ging werken beviel dat steeds beter. De horeca wereld sprak me gigantisch aan. Ik haalde er ook mijn diploma's voor maar mijn toenmalige vriendin zag fulltime werk daarin niet helemaal zitten. Toch was die horeca/hospitality vonk zo groot dat ik, wederom met toestemming van mijn ouders (of liever gezegd mijn moeder en mijn vader hobbelde er meer een beetje achteraan op dat moment) toestemming kreeg om de hele boven verdieping om te toveren in een heuse bar. 

Elke vrijdagavond was ik open vanaf acht uur tot een uur 's nachts. En het 'klantenbestand' groeide tot uiteindelijk zo'n 85 (meest) studenten. Het garagepad stond altijd vol fietsen en brommers en de bomen aan de overkant van de straat werden als parkeerpalen voor fietsen gebruikt. 
Onze buren hadden gratis toegang en ook mijn vader draaide bij omdat hij na sluiting altijd nog even een sherry of rode wijn kwam drinken. 
Al onze familiefeestjes waren in de bar. Makkelijk want alles was voor handen tot sate, tosties, eieren en hamburgers aan toe. 7 zitplaatsen aan de bar. Diverse zitbanken en tafeltjes en zelfs een kleine dansvloer met disco verlichting. Super (Bose) geluidsinstallatie en nog een fijne heuse bandrecorder met top muziek. Super gezellig. 

Van brandveiligheid had ik toen nog niet gehoord maar roken deden we boven in ieder geval niet. 

De instemming voor de bar van mijn moeder was volgens mij meer ingegeven door het feit dat ze zich dan geen zorgen om me hoefde te maken waar ik in het weekend uit hing. Ik was zelf immers altijd door de bar thuis. Daarnaast kende ze bijna al de meiden en knullen die vrijdags kwamen. Ze gingen beneden, omdat daar de keuken was waar we ook het eten voor de bar klaar maakte, soms een praatje met haar maken. Slim want van mijn moeder kregen ze een gratis biertje. 

Kortom, bij de klasgenoot dermatoloog kwamen de verschillende verhalen weer boven. 

Ik vertelde mijn zus dat die bar nog steeds spring levend is. Zeker nu we ook Carlien en Daniel op bezoek hadden en steeds vaker vrienden over de vloer krijgen. De bar en zitruimte binnen zijn kleiner maar buiten hebben we ons heerlijke terras en ook nog eens een kampvuurplaats waar we regelmatig een bbq doen. En die koperen bel met inscriptie... die hangt nu dus in de TED's (Talk, Eat & Drink place) hier op ons land in Thailand (op de foto rechts boven in de hoek bij het plafond).

Kortom, al achtenveertig jaar gaan de fijne ervaringen nog steeds lekker door en er is hoop voor een lange verdere toekomst. 



Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 2 februari 2024

Na 13 maanden wachten eindelijk de 'geboorte' van de grote wens van Carlien

Vanmorgen super vroeg was dochter Carlien, na een fijne vakantie bij ons in Surin, weer terug in Perth (Australie). Na meer dan dertien maanden wachten, hoe achterlijk kan het niet zijn, ging vanmiddag om twee uur (Nederlandse tijd 07.00 uur) dan eindelijk haar grote wens in vervulling. 

Van jongs af aan heeft ze al iets met auto's. Boven haar tienerbed hing aan het plafond al een embleem van een BMW en, haar kendende..., die gaat er zeker ook komen.

Na haar opleiding in Maastricht en China in de Chinese taal en communicatie, bleek dat er voor haar toch nog veel meer en anders in petto lag. Ze ging naar Australie en werkt er nu met racepaarden, volgde een opleiding in de techniek en veiligheid, en verdiept zich inmiddels verder in management van administratie, het besturen van zware voertuigen, en in de hotelbranch. 
Bij elkaar levert het een pittig gevarieerde gecombineerde baan op van werken op de farm, op het paarden race-circuit, in de mijnen, op kantoor in verzekeringen, en mogelijk in de nabije toekomst ook voor een hotel. 

Ze heeft het meer dan super getroffen met haar baas die haar steeds verder uitdaagt om andere dingen te doen en daar de vereiste papieren voor te halen. Voor mij een soort veilig gevoel want hij is een soort tweede vader voor haar. Ik ken hem. Een fijn en goeie vent. 

En ja, zo'n 'vreemde' baan is hard werken en goed 'je best doen' maar het levert ook aardig wat op. En daar weet dochter Carlien goed mee om te gaan. 
Sparen zit een beetje in het bloed en aan schulden heeft ze, net als zoon Rik, een kindje dood. Er wordt niets aangeschaft of het moet gewoon betaald kunnen worden en anders is het wachten of dan maar niet kopen. Daar ga je immers niet dood aan. 

Anders dan voor een hypotheek voor een huis ga je toch geen geld voor dingen lenen of zaken financieren? Je gaat je toch niet in de schulden steken om, zoals zo bekend van de 'sociale' media, mee doen met de ogenschijnlijk 'gelukkige' massa. 
In mijn ogen ben je een beetje gek in je hoofd als je er bewust voor kiest om een of andere bank of lening-slaaf maand in maand uit en vaak jaren lang nog eens extra met je zuur verdiende geld te bevredigen. Dat doen er al meer dan genoeg. 
Fijn dat zowel dochter- als zoonlief dat 'gen' hebben meegekregen. 

Carlien had voor haar grote kado van vandaag ongeveer vijf jaar nodig om de Australische dollars bij elkaar te sparen. Ze wilde haar kado al een jaartje eerder krijgen maar helaas. De kleur en ook de opties en het open dak die zij graag wilde, was in Australie door de fabriek niet op korte termijn leverbaar. 
Na de bestelling, en een heleboel gedoe, duurde de levering dan ook ruim 13 maanden. Tot vanmiddag dus. En wachten duurt lang en wordt uiteindelijk natuurlijk toch beloond. Een super blije dochter met...

Tadaaaaaa.....Haar spiksplinternieuwe blauwe Kia Sportage


Een paar weken geleden toen ze het verlossende telefoontje kreeg dat de auto eindelijk geleverd kon worden plaatste ze op sociale media enthousiast deze foto. En, zoals bijna iedereen weet, veel mensen hebben haast en nemen geen tijd om iets te lezen. 
Lachwekkend! Ze kreeg veel felicitaties met haar (13 maanden?) 'zwangerschap'. Zelfs ik ontving een felicitatie van een kennis dat ik opa werd. Nou, dat zit er dus niet in en ik zit er ook niet op te wachten. Ik heb twee 'kleinzonen' die me lief zijn. Lucifer, de zwarte kater van Carlien, en Pippin, de rode kater bij Rik in Eygelshoven. 

Carlien begon ik Perth met een hele goedkope kleine auto. Die werd een leuk aanvullend oefenobject tijdens haar opleidingen daar in de autotechniek en hydrauliek. Er viel aan dat wagentje uiteindelijk niets meer te repareren. Het was gewoon einde oefening. 
Voor de aller, allergrootste wens, die BMW, had ze nog niet het geld bij elkaar en langer wachten was geen optie door gebrek aan vervoer. Regelmatig kon ze de auto van haar vriend gebruiken als hij, twee uur vliegen 'fly-out' in de continue dienst bij de mijnen, aan het werk was. Ook de auto van haar baas hielp een beetje mee om het vervoersprobleem te beperken. Het was allemaal wat plannen en behelpen. Daaraan is nu een einde doordat haar droomdoel vandaag is bereikt. 

Deze Kia Sportage heeft zeven jaar fabrieksgarantie. Tijd genoeg dus om even wat jaartjes verder te sparen en wie weet komt dan die (blauwe lievelingskleur) BMW in beeld. Toekomst misschien en daarom NU genieten van dit hoogtepunt dit jaar. Goed bezig!

In Thailand kocht ik een talisman, een medaille van de beschermheilige Sint Christoffel, voor in haar auto. Op mijn manier hebben Phatsamon en ik er onze beschermende energie extra aan gegeven. 
Hij komt als eerste in haar nieuwe auto. Mijn oudste broer Fons, had haar auto vast en zeker als pastor graag een autozegening gegeven. Misschien doet hij dat met de eerste regen in Perth binnenkort wel uit de hemel. Dat zal nog even wachten zijn want de temperatuur is er momenteel tussen de 40 en 46 graden C (het is er nu herfst). 

En ja, veel van veiligheid heb je zelf in handen maar je bent meestal nooit alleen op de weg. En, in mijn geloof en vertrouwen, helpt dit net een klein tandje meer. We willen Carlien en Rik nog heel graag en heel lang en gezond hier in Thailand en bij hen thuis zien.

Gefeliciteerd Carlien en heel veel fijne en veilige kilometers in deze meer dan prachtige blauwe car. Net als op Rik, Super trots op je! 


Pa, Phatsamon en de doggy clan. 





Frans Captijn (Gangey Gruma)