vrijdag 25 april 2014

Je doet je kinderen wat aan door naar het buitenland te gaan.



Door als ouders te kiezen voor een leven in een ander land doe je je kinderen wel wat aan.

Twee en een half jaar geleden kregen wij wel heel regelmatig de opmerking van diverse andere ouders, een aantal leerkrachten en zelfs van mijn schoonmoeder: “Dat doe je je kinderen toch niet aan? Het is een onverantwoorde verstoring van de opvoeding… Dat jullie dat zo graag willen is tot daar aan toe maar laat je kinderen er niet de dupe van worden.” En dit waren slechts een paar van die opmerkingen die we te horen kregen. Er waren er veel meer en zelfs de jongste werd er aardig mee en door beïnvloed.

Natuurlijk moet je die opmerkingen vanuit een positieve, zorgzame en liefdevolle invalshoek bekijken. Ook hier reageert ieder vanuit zijn of haar eigen ervaringen en overtuigingen en invalshoeken in het leven.

Is één van je taken als ouders immers niet om een veilige stabiele (leer)omgeving te bieden voor je opgroeiende kinderen? Mogen anderen die zich daar betrokken bij voelen je daar niet aan herinneren? Je kinderen uit hun vrienden en kennissenkring weghalen omwille van jouw eigen ideeën, wensen en verlangens voor een andere toekomst, als ouders kan wel eens heel erg egoïstisch en kortzichtig zijn.

Eerlijk is eerlijk, ieder mag zijn eigen mening gelukkig hebben, maar het is eigenlijk geen moment in me opgekomen om, om de reden van het hebben van de zorg voor kinderen, de stap naar het buitenland niet te zetten. Natuurlijk bespraken we zaken met ons (oudste) kroost. Dit soort dingen doe je immers maar niet even ‘zomaar’. Een stem in ons besluit om de stap te zetten kregen ze echter niet.

Die opmerkingen begonnen mij, nee ik moet zeggen ons, langzamerhand aardig te vervelen.  Zeker weten dat het vertrouwen in één van onze natuurlijke talenten ‘de zwerver’ daarin een rol vervulde. Als je jezelf kent en vertrouwt in die rol, zelf hadden we al op aardig wat plekken gewoond, dan weet je dat je overal wat laat en zeker ook overal wat vindt. Onze invalshoek was en is nog steeds dat de wereld een dorp is. En, althans zo vergaat het ons, wie zijn nu nog steeds je waardevolle vrienden van de basisschool? Échte vriendschappen verlies je niet en uiteindelijk blijkt dat die er ook maar weinig zijn (met excuus aan alle Facebook 'Vrienden'. Het merendeel zijn super goede kennissen.).

De stap zetten naar het buitenland geeft, juist ook voor die kids, heel erg veel unieke (extra) kansen.  Onze ervaring leert inmiddels, nu we ook heel veel contacten met andere expats uit diverse landen hier hebben, dat er nogal wat voordelen zijn.


Onlangs lazen we een artikel hierover waar ik, gemakshalve, wat van die kansen of voordelen opsom.

  • Integratie en communicatie met andere culturen wat bijdraagt aan ontwikkeling van zelf vertrouwen.  
  • Een beter gevoel van hoe het er in de wereld écht aan toe gaat. 
  • De continue verwondering van steeds meer nieuwe dingen. 
  • Een natuurlijke talen ontwikkeling. 
  • Over het algemeen betere vervolgstudie kansen (en ja, helaas heeft dat ook met geld te maken is inmiddels onze ervaring). 
  • Persoonlijke ontwikkeling en aanpassing. 
  • Meer mogelijkheden bij het oplossen van problemen. 
  • Leren op een bezielende manier contacten (ook op afstand) te onderhouden.
  • Een mooie aanvulling van Corrie Lith (moeder die het zelf heeft mee gemaakt toen haar kinderen vertrokken naar Costa Rica) Ze hebben een enorm incasseringsvermogen gekregen en kunnen een beetje pech goed verwerken.


Nieuwe dingen zijn over het algemeen goed. Het leven is één voortdurende stroom van veranderingen. Hoe je daar mee omgaat is en blijft een natuurlijke keuze.

Tot op de dag van vandaag hebben we nooit stil gestaan of de keuze om naar het buitenland te gaan voor kinderen wel de juiste beslissing was. Met kinderen naar het buitenland gaan biedt ze een unieke kans en levenslange ervaring waarvan ze veel profijt kunnen hebben. Nooit neemt iemand ze die nog af. En als je zelf als ouders gelukkig(er) bent met zo'n stap dan straal je dat in positieve zin ook uit. Mooi meegenomen. 

Zeker weten dan ook dat je je kinderen wat aan doet door naar het buitenland te gaan. 

Frans Captijn


vrijdag 18 april 2014

Contact maken verbreedt en verandert werelden



Het lijkt wel of de wereld steeds banger wordt om persoonlijk contact te maken. Steeds meer staan hoofden schuin naar beneden gericht en zijn ze verbonden met kleine of grotere beeldschermpjes en wordt getracht met de wereld contact te onderhouden. Mensen stralen minder en dat voel je aan hun energie. Die is naar binnen gekeerd in plaats van dat hij open is en straalt.

Ik werkte diverse jaren als brandweercommandant in de gemeente Kerkrade. Wekelijks had ik een afspraak met de burgemeester. Omdat ik altijd vroeg was en de gesprekken bij de burgemeester met mijn voorganger meestal uit liepen, had ik vooraf meestal even een korter of langer contact met de secretaresse. Diverse verhalen van haar herinner ik me nog steeds.

Als mensen door het gemeentelijk apparaat vaak ten einde raad waren namen ze regelmatig als laatste redmiddel of strohalm de stap om een afspraak te maken met de burgemeester. Stevig opgefokt kwam ze dan aan en ook die mensen moesten vaak toch nog even wachten tot het gesprek met hun voorganger door de burgemeester was afgerond. En ook die kwamen dan, wachtend, even bij de zelfde secretaresse terecht. Zij had oor naar de verhalen van de inwoners, schonk een kopje koffie in, schiep zonder het zelf te weten een sfeer waarin adem gehaald kon worden. Geen enkele bedreiging, open. Mensen liepen met hun verhalen leeg en het oprechte en geïnteresseerde luisterende oor veranderde hun wereld. De secretaresse deelde eens met mij dat in meer dan ¾ van de gevallen de mensen na het contact met haar de burgemeester niet eens meer hoefde en ook niet meer wilde spreken. Het probleem was vanuit zichzelf opgelost.

Jaren lang was ik fan van het televisie programma ‘Hello Goodbye’ waarin op een open en uitnodigende manier met mensen die op Schiphol stonden te wachten op reizigers / dierbaren of die juist vertrokken contact werd gemaakt. De eerste presentator van dit programma, Joris Linssen, zegt daarover; “Er zijn veel meer bijzondere mensen dan ik altijd dacht. Ook weet ik nu dat je prettiger leeft als je mensen opbouwend toespreekt in plaats van quasi-kritisch of afbrekend. Je krijgt veel meer uit mensen als je nog geen oordeel hebt.”

In het leven dat we hier in Thailand leiden is er tijd om te luisteren. Met mensen een praatje te maken, het persoonlijke contact aan te gaan. Verbinding te voelen. Het is geweldig om te merken dat dat voor zoveel mensen een verademing is. De opluchting dat er kennelijk eindelijk iemand is die oprechte interesse toont, niet oordeelt maar alleen maar spiegelt als daarom wordt gevraagd. De dialoog in plaats van het debat aan gaat. Vanuit een betrokken nieuwsgierigheid dieper vraagt naar het onderliggende gevoel.

Ieder mens is uniek, een meesterwerk, vol met fantastische en soms ook dramatische verhalen. Verhalen over ervaringen, verhalen over leven. Daar naar te kunnen en mogen luisteren verbreedt en verandert niet alleen je eigen wereld maar ook die van de persoon waarmee je dat contact be-leeft.

De wereld is een dorp, daar kom je achter als je contact durft te maken. Eigenlijk niets engs aan alleen zijn we het steeds meer verleerd. Probeer het eens. Zeker weten dat het een verademende "win-win" situatie oplevert die jullie werelden verbreedt en verandert.



Frans Captijn


vrijdag 11 april 2014

Wat is meesterschap en wat moet je er mee?



Een echte definitie wil ik er bewust niet aan geven. Daarmee plaats je ook meesterschap al direct weer in in een hokje.

Ik zie het als een losse en betrokken vorm van bekwaamheid uit wijsheid ontstaan uit groei, ontwikkeling en rijping. Meesterschap gaat ‘deskundigheid’, ‘levenservaring’ en ‘vakbekwaamheid’ voorbij. Het is een houding van persoonlijke vrijheid waarin je bent wie je helemaal bent in een omgeving waarin je dat ook helemaal kan en mag zijn. Het zou immers voor jezelf en je omgeving spijtig zijn als je niet alles laat zien wat er in je zit.

Meesterschap kent een speelse natuurlijke controle over jezelf of dat wat je doet. Een persoonlijk leiderschap waarin je je vrij en niet opgejaagd voelt. Waarin je door aanvoelen weet wat je aan een situatie kunt en moet bijdragen en wat er van je wordt verwacht.

Je deelt jouw complete, unieke en specifieke set aan kwaliteiten en talenten om, al dan niet met anderen, verder te komen in je leven. Dat kost je op die manier nauwelijks moeite. Je hebt je gaven immers niet voor niets in je rugzak mee gekregen en je weet balans te houden. Je houdt regelmatig even stil om te genieten van het resultaat, om te leren van ervaringen en op te laden voor je volgende kleine stap.

Die meesterlijke kwaliteiten die jij niet hebt weet je snel genoeg door je energie, je enthousiasme en je inspiratie, in anderen te vinden en aan te spreken. Het wordt ervaren als een uitnodigende manier tot oprechte en stimulerende samenwerking met respect en waardering voor ieders specifieke kwaliteiten. Bewust probeer je niet om je die zelf eigen te maken. Dat verzwakt jou immers, kan relaties onder spanning zetten, en het kost teveel tijd die jij veel beter kunt inzetten en gebruiken om jezelf en de wereld om je heen beter en mooier te maken. 

Waarom zou je op zoek gaan naar het meesterschap in jezelf en/of in je organisatie? 

Er is veel meer waardevols en moois uit mensen en organisaties te halen dan dat er over het algemeen gebeurt (en waar voor betaald wordt). Mensen, en daarmee ook organisaties hebben veel meer in huis om vrijer en eenvoudiger verder te komen op de weg die leven, groeien of ‘winst maken’ heet. En dat is niet door vaak krampachtig en volgens allerhande procedures en/of vaste patronen nog meer te sturen of misschien wel te managen. Grip willen houden is een loffelijk (en soms meetbaar) streven maar brengt ook verstarring en verkramping met zich mee.

In de haast waarin we leven en werken komen we er nog nauwelijks aan toe om naar onszelf te kijken en te luisteren. Om inspiratie, soms uit minder bekende bronnen, toe te laten en uit andere invalshoeken naar onszelf en de uitdagingen om ons heen te kijken. Inzetten op meesterschap is kiezen voor verbinding, betrokkenheid, passie, talenten, creativiteit en vooral vrije (innerlijke) ruimte. Meer plezier beleven waarin de persoon centraal staat. Een hogere kwaliteit van leven zoals het volgens mij bedoeld is. Een hogere kwaliteit ook van de bijdrage die je levert.

Op speurtocht naar persoonlijk meesterschap? Dat kan wel eens een verrassend nieuw avontuur zijn. Een expeditie om inzicht in (levens)vragen te krijgen en wellicht onverwachte creatieve oplossingen te vinden die je/jullie weer laten ademen en verder op weg helpen. Je hoeft de ontdekking maar aan te gaan… 

Frans Captijn






vrijdag 4 april 2014

Veranderingen die moeten gaan slecht



Als er een oprechte wil en open staan is om te veranderen (aan te passen of te vernieuwen) dan is er eigenlijk geen sprake meer van verandering. Dan beweeg je mee als bamboe en heb je flow.

Als urgentie een drijfveer is om te veranderen dan ligt de nadruk op drang, op noodzaak. Een moeten. Moeten veranderen gaat bij veel mensen en organisaties vaak met veel weerstand gepaard. Met de mond wordt de verandering met een lach op het gezicht beleden maar in de praktijk komt er weinig van terecht. Van bekende en onbekende kanten wordt regelmatig  individueel of als groep/organisatie geprobeerd om verandering uit noodzaak of drang om te buigen, af te zwakken of tegen te gaan. Onzichtbaar wordt ‘ondergronds’ gedoken om met resultaat zand tussen de wielen te gooien, negatief nieuw te verspreiden of te verzieken.

Vanuit een ‘moeten’ bereik je uiteindelijk nooit een kwalitatief hoogwaardige en duurzame verandering die omarmt wordt. Het is geen natuurlijke proces en het ontbreekt aan de betrokkenheid en bezieling die je in een mens of organisatie écht zou willen. Niets is immers minder menselijk…

Heel veel mensen en organisaties kampen met het vraagstuk van hoe om te gaan met veranderingen.  Alsof veranderen iets unieks is. Tijdens een communicatiecafé dat we hier hadden was ‘veranderen’ het thema. Er is wel heel erg veel over te vertellen zo bleek.

In mijn loopbaan liep ik keer op keer aan tegen situaties waarin veranderingen eigenlijk nauwelijks konden of mochten worden toegelaten. Debet in mijn beleving zeker aan de gevestigde organisaties waarin ik werkte. Bol van techniek (waarin liever gisteren dan vandaag de laatste snufjes –veranderingen - werden toegelaten) en vooral ook emotie (wars van verandering). Dat had ook weer te maken met het grote goed ‘betrokkenheid’. En toch… het sloeg in mijn beleving wel eens wat door. Soms werden dingen ook met elkaar vermengd om veranderingen toch vooral maar niet toe te laten.

Ook zelf heb ik me regelmatig, in samenspraak met mijn OR, ingezet om veranderingen in de organisatie een halt toe te roepen. Ik wilde rust en stabiliteit in onze hechte club en met name voor ons menselijk kapitaal. Rust voor de medewerkers zodat ze eindelijk eens wisten waar ze aan toe waren. Rust voor mijn bestuur zodat ik meetbare (SMART) resultaten kon laten zien en we eindelijk eens aan ons werk toe kwamen in plaats van blijven praten en schrijven. Om de beste waar voor het geld (Kwaliteit) voor de mensen waaraan we ons product, al dan niet in nood, wilden aanbieden, te leveren.

Inmiddels heb ik diverse andere inzichten en ervaringen. Veranderingen zijn een gegeven, een basis. Het is niet meer dan een natuurlijk proces. Het hele leven, de hele maatschappij, is één grote continue verandering en als mens en organisatie moet je daarin mee. Er is geen (vast)houden aan.

Het is boeddhisme noemt het een voortdurende natuurlijke stroom (levenswiel) van opgaan, blinken en verzinken. Een cyclus in een opgaande lijn van leerervaringen en groei waarin je alleen maar vooruit kunt. Geweest is immers geweest en stil staan in ontwikkeling is niet eens een optie. De palmboom in onze tuin op de foto hiernaast geeft er een aardig beeld van. Iets wat ooit waardevol was laat je op enig moment zonder probleem los. Het nieuwe heeft zich dan al aangediend en de stam groeit steeds dikker in wijsheid en ervaring. En ook die boom beweegt mee.

Je werkwijze aanpassen en vaste werkpatronen durven verlaten is dan ook geen discussie maar zou je gewoonweg op voorhand vanuit jouw persoonlijke bijdrage of vanuit de missie van een organisatie moeten willen. Het is een gegeven om mee te kunnen blijven spelen in het spel dat leven, dienen en ondernemen heet.

Ons communicatiecafé leverde op een heel natuurlijke manier twee stromingen naast elkaar. Eén gebaseerd op angst voor het onbekende, de bedreigingen. De andere die juist uitging van het omarmen van een wijziging. Van het enthousiasme en de opwinding, de kansen, de uitdagingen die verandering met zich mee kan brengen. Van vertrouwen in de kracht van de individu of groep. Eigenlijk van twee verschillende energieën/uitingen gekoppeld aan eenzelfde emotie.

Als urgentie de drijfveer voor veranderingen is dan zet je snel(ler) die angst bovenaan het emotionele lijstje.

Een natuurlijke manier van veranderen is flexibiliteit en vanuit je persoonlijk of organisatorisch meesterschap vanuit wijsheid anticiperen. Daarvoor moet je eerst je eigen kracht, waarden en motieven goed kennen. Waartoe ben je hier op aarde? Wat is je bijdrage aan het grotere geheel?

Ga voor plezier en ken en respecteer je eigen grenzen. Ken de kracht, talenten en vaardigheden (die veel groter zijn dan hun functieomschrijving) van je medewerkers. Wat willen mensen persoonlijk leren, wat zijn hun ‘onderwater profielen’, wat inspireert ze?

Ken de kracht van je samenwerkingspartners. Doe die dingen waarin jij goed bent en laat die zaken waarin je niet goed bent aan anderen. Dat is niet meer en niet minder dan het respecteren van ieder zijn of haar kennis en kunde en vooral van dat laatste gebruik maken. En daar waar het draait om ‘macht’, competitie of concurrentie... Een samenwerking scoort alleen maar samen. Dat doe je mede op basis van een gunfactor.

Ieder die zijn vak écht verstaat durft, omwille van een situatie die daarom vraagt, van gebaande wegen af te wijken. Ze acteren niet vanuit hun eigen realiteit maar vanuit een gezamenlijke realiteit die vele malen groter is en meerder creatieve oplossingen biedt. De vraag wordt gesteld wat heeft deze situatie van mij/van ons nodig. Kan ik dat alleen of krijgt mijn bijdrage nog een extra waarde als ik dat samen doe (meestal overigens wel).

Hij, zij of ze maken keuzes en jawel daarvoor zijn ze dan ook verantwoordelijk. Mag het? Het draait om vertrouwen. Ik noem dat een vorm van meesterschap. Dan durf je professioneel te improviseren. Dat is toch geen andere werkwijze? Dat ben je niet meer dan aan het meesterschap en die mensen die je met je product dient verplicht. Niet een vorm van ‘doe maar wat’ maar juist een doe samen dat wat deze situatie vereist. Wat vraagt de klant van jou/jullie.

Plannen zijn voor de voorbereiding. Meesterschap, bezieling en betrokkenheid met oog voor de situatie is voor de uitvoering, de praktijk. Ze geven je vrijheid van handelen vanuit vertrouwen in jouw of jullie specialisatie.

Vertrouwen heb je voor 100% of gewoonweg niet. 99% Vertrouwen is 100% wantrouwen. En bij twijfel haal je dus niet in. Als er vertrouwen is dan ga je er (al dan niet samen) met enthousiasme voor. Je leert, je doet dat (of verrassend meer) dan wat er van je verwacht mag en ook kan worden.

En in een organisatie is dat vanuit vertrouwen vooral (samen) doen in plaats van praten. Een mee bewegen vanuit een krachtenbundeling van individuele kwaliteiten. Een continue natuurlijke stroom van verandering en een steeds verrassende unieke werkwijze. Standaard klanten en standaard situaties bestaan immers niet.

Als je mee gaat met veranderingen dan wordt werken nog eens leuk, onvoorspelbaar en vooral aantrekkelijk omdat het maatwerk dat je levert waardering oplevert.

Frans Captijn