Vorige
week zaterdag werkte ik met een geweldige groep van 10 zakenvrouwen uit Myanmar. De dames hadden zichzelf een cadeautje gegeven. Een vier daags
programma vol beweging en eigenlijk vol stil staan. Een prachtige manier om weer
eens hun diepere en echte verbinding op te zoeken. Tijd om adem te halen.
Die avond
organiseerde ik een kampvuur bijeenkomst met de mooie ‘Chiang Mai Khom Fai
lantarens’. Een speelse manier om bezig te zijn met loslaten of om iets te
wensen. En na dat kampvuur werkten we met elkaar aan verbindingsdans. Het
accepteren van flow en het ervaren van vertrouwen. En dat ging tot bijna
middernacht door.
Die
middag, tijdens hun pause, kwamen er twee van de dames naar mijn huis en ze
vroegen me of ik die avond mijn hond Kadhow kon meenemen omdat iedereen van de groep
dierenvriend was. Die vraag had ik nog nooit eerder gehad en dus breng ik, met
uitzondering van de wekelijkse Hike, nooit mijn hond mee naar een van mijn lessen.
Soms deed ik dat overigens wel met de uil die tot voor kort nog bij me woonde en nu
vrolijk met zijn of haar vriend of vriendin in de bossen rond mijn huis woont.
Maar mijn hond… nee nooit.
Ik keek Kadhow eens even in zijn ogen en zijn staart begon al te kwispelen bij de
gedachte. En dus dacht ik; ik doe het! Het bleek voor zowel de gasten als voor
mijn hond en ook voor mij een hartstikke leuke ervaring te zijn en hij gedroeg
zich perfect.
Vanzelfsprekend
kreeg ik allerhande vragen over hem. Hij kwam als nog maar 6 weken oude pup in
mijn leven. Eigenlijk zocht hij mij uit. Een cadeautje van een monnik van de temple
in Saluang, een minuut of twintig hier vandaan. Nu alweer vijf jaar oud, of liever
gezegd jong. Ik vertel iedereen die naar het ras vraagt dat hij een Koninklijke
Thaise Tempel hond is. Dat maakt indruk omdat ‘gewone’ tempelhonden hier vaak
worden geassocieerd met monikken die in hun vorige leven niet helemaal op het
rechte monikkenspoor gebleven zijn en dus alles nog eens even dunnetjes mogen
over doen om opnieuw te leren. Als ik eerlijk ben dan denk ik dat Kadow nog wel
een paar levens als hond van een tempel te gaan heeft omdat hij nog steeds
kinderlijk actief is en gedrag van een huppelende wolf blijft vertonen die niet
veel leert. Een inbreker die altijd krijgt wat hij hebben wil. Eigenlijk altijd happy.
Toen ik
hem net had stuurde mijn zoon Rik me een boek op over hoe je een puppy kon
opvoeden. Het boek staat vol met foto’s die de lichaamstaal van de hond uit
drukken. Weggegooid geld een beetje want Kadhow komt maar overeen met 1 foto uit het boek.
Altijd alert en blij en met zijn staart in een grote krul.
Ik deelde
met mijn gasten dat Kadhow mijn boeddhistische monnik en leraar is. Hij is mijn
fitness instructeur, onze waakhond, mijn alarm in het bos voor slangen of
andere dieren die ik zelf niet of moeilijk waarneem. De gids die ons de weg om te
hiken wijst. Degene die mijn toch al lage drempel om contact met andere
mensen of dieren te maken nog meer verlaagt of eigenlijk gewoon laat
verdwijnen. Degene die empathie en begrip toont. Mijn wekker als ik, overigens
slechts zelden, niet op tijd wakker word en op sta. Degene die me laat zien wat
onvoorwaardelijke liefde werkelijk voorstelt en is. Mijn kameraad.
En afgelopen
zaterdag liet hij me ook nog eens zien hoe hij op de roedel dames kon passen (ze
noemen het wellicht instinct en het is prachtig om waar te nemen) en sleepte
hij voortdurend uit het bos nieuwe takken aan om het kampvuur gaande te houden
en daarmee de fijne gesprekken en de gezelligheid.
Het
verleden is voorbij, de toekomst is er nog niet. Het moment van het hier en nu
is het enige moment dat je in je leven kunt aanraken. En als je je daar heel bewust
van bent dan eindigt dat dus nooit. En dat is de les die mijn boeddhistische tempel
hond mij steeds weer leert. Stop met piekeren, met zeuren en klagen. Wees gewoon wie je bent en geniet van dat wat er op dit moment voor je is.
Het kampvuur glimt in zijn glinsterend uitnodigende, charmante en speelse ogen.
Het kampvuur glimt in zijn glinsterend uitnodigende, charmante en speelse ogen.
Pure natuur, pure verbinding. Ik ga toch niet een partijtje zitten rond trappen op een hometrainer die nergens naar toe gaat of me thuis extra inspannen om mijn lijf fit te houden? Zonder enige moeite krijg ik dat gratis en met veel plezier en liefde van mijn hond.
Wat een geweldige ervaring om een, voor mij DEZE, hond als Kadhow te hebben!
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten