donderdag 25 december 2014

Kerst in Thailand? Een koud kunstje.



Elk voordeel, het mogen wonen in Thailand bijvoorbeeld, heeft ook zijn nadeel. Of laat ik het positiever zeggen; ‘heeft ook een andere kant van eenzelfde medaille’.

Dit blog een dag eerder dan lezers gewend zijn. Doodeenvoudig omdat het vandaag eerste kerst dag is en dit blog over kerstmis gaat.

Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Een best frisse start van de dag met zo’n 12°C. Toen ik de hond ging uitlaten zag ik de vuilniszakken van buurtbewoners bij het inzamelpunt staan. Ja, die worden hier natuurlijk gewoon met kerst opgehaald. Even later hoorde ik dat ook de basisschool naast het huis waar ik gehuurd woon alweer aan het opstarten was. Deze dag anders. Jingle Bell, We wish you a merry Christmas en allerhande andere kerstliedjes schalde door de luidsprekers nadat het Thaise volkslied was gespeeld. Op de hekken van de school lege ingepakte en met strikken versierde dozen die kerstcadeaus voor stellen.

En net zoals altijd komen de kinderen ook op ‘onze’ eerste kerstdag naar school. Wellicht blij van eindelijk eens een keer totaal andere muziek dan ze gewend zijn aan het begin van de schooldag. Verbazing over wat er nu weer gevierd wordt. Lekker die warme kerstmuts die bij binnenkomst op hun hoofd wordt gezet. Thailand viert wat af en dus vier je mee. Waar het om draait maakt eigenlijk niet uit. Geen enkele klacht. Gewoon mee doen.

En als de kinderen dan al Engels verstaan dan maakt “Hark! The herald angels sing, glory to the new born King” zeker indruk. De verering van de koning hier is diep geworteld in de Thaise cultuur. Dat het hier om een ‘andere’ koning gaat maakt toch niets uit?

Nee, het voelt niet om in een tropisch land kerst te vieren en dat heeft natuurlijk alles te maken met je eigen culturele achtergrond en opvoeding. En ook het bijwonen van de kerkdienst, ondanks alle goede bedoelingen, voelt met een grote kerstman, deuren open en 28 graden en een wat koele kerststal anders. Hoewel de priester wel weer een aardig staaltje overdenking stof mee gaf.
Kerst is hier een (commercieel) spelletje dat wordt opgevoerd waarbij geprobeerd wordt om een ‘kerstgevoel’ los te maken. In elke ‘shopping mall’ of grotere winkel hoor je kerstmuziek en voel je mensen een beetje verdwaald zijn. Thaise caissières met een Rudolf gewei als haarband op hun hoofd…??? Het voelt gewoon niet.

En eens buiten valt je het gewone Thaise leven weer op. Er wordt gewerkt. Crisis? Nee niet echt. Ik schat in dat een op de vier vrachtwagens, die ook op eerste kerstdag in grote getale rijden, een beton auto is op weg naar super snelle groei. Échte kerst is hier ver te zoeken en natuurlijk ligt dat ook aan mijn eigen cultuur en familie achtergrond die ik als spiegel gebruik.

En is Kerst in Nederland of Europa dan anders? Best wel en ook steeds minder, in mijn beleving. Spontaan vieren waar het eigenlijk allemaal ooit om draaide is in heel veel gevallen helemaal weg. Het móét met elkaar gezellig zijn. Als je Joep van het Hek de kans zou geven denk ik dat hele theater zalen dubbel van het lachen zouden liggen als ze op zijn manier te horen zouden krijgen van hoe dat dan gaat. Mensen wringen zich in aardig wat bochten. De eerste kerstdag bij de schoonfamilie vieren betekent dan meestal dús de tweede dag bij de eigen familie. En lukt dat niet dan zetten we als joker oudejaarsavond in. Je moet iedereen te vriend houden en dat betekent dus ook dat de commercie door moet draaien. Ook de woonboulevard in Heerlen is morgen dus gewoon open voor publiek voor het echte kerstgevoel.

Gelukkig zijn er natuurlijk heel veel plekken waar kerst van origine spontaan gevierd wordt of waar die super gezelligheid spontaan ontstaat. Een weerzien, een vieren, een spontane ontmoeting. En als daar dan ook nog een beetje kerstgedachte bij zit - een kind ter wereld brengen, loslaten, en zijn of haar missie vrij laten vervullen bijvoorbeeld - dan is het volgens mij toch een beetje echte kerst.

Voor mij is kerst in Thailand maar een erg kille belevenis. Een koud kunstje.
De andere kant van de medaille is dat er zo enorm veel andere dagen dan die twee zijn waar ik stukken meer van geniet. En dat is dan weer die andere kant van de medaille.

En toch… Vrolijk kerstmis ;)

Frans Captijn

vrijdag 19 december 2014

Wonderbaarlijk, 2 x bevrijd.



Een goede kennis van mij hier heeft zo´n twee maanden geleden, een zwaar ongeval gehad met zijn scooter. Hij heeft zeer ernstig hersenletsel opgelopen en heeft een lange tijd, in coma op de Intensive Care unit (IC) van het ziekenhuis doorgebracht. Toen hij langzaam uit zijn coma werd gehaald lag hij vastgebonden in bed zodat hij niet de mogelijkheid had om alle slangen en bedrading van apparatuur waaraan hij verbonden lag los te kunnen trekken. Een heel triest aanzicht.

Na dik twee weken op de IC en heel veel onderzoeken en proefbehandelingen verder zagen de artsen er geen heil meer in dat zijn hersenen na de enorme klap die ze, ondanks de helm, toch hadden opgelopen nog goed zouden kunnen herstellen. Nog steeds vastgebonden en stevig ‘de weg kwijt’ moest hij tijdelijk naar een ander ziekenhuis en van daaruit naar een verzorgingsinstantie.

De weg die dit gegaan heeft zorgde er bij mij voor om in gesprek met mijn kinderen aan te geven om in een vergelijkbare situatie ‘de stekker er maar uit te laten trekken’. Dit te zien en te moeten meemaken als mens is onmenselijk.

Mijn kennis volgde de stappen naar het andere ziekenhuis, naar een verzorgplek waar ik hem ook (nog steeds vastgebonden) bezocht en door een vermeende epileptische aanval weer naar het ziekenhuis. Van daaruit wist hij in zijn pyjama te ontsnappen onder het mom dat hij naar huis ging. Nog steeds, letterlijk de weg kwijt, werd hij door passanten in een busje op straat gezien en terug gebracht naar het ziekenhuis. En dat was het laatste bericht van vorige week.

Woensdagavond, 17 december 2014, ging ik met mijn partner en de jongste uit eten. Dat doen we woensdags avonds meestal op dezelfde plek halverwege de plek waar we wonen en mijn werklocatie. Elke woensdagavond werk ik met gasten en dan ben ik al mooi op de route. Na het eten ging ik iets eerder weg om nog wat voorbereidingen te doen om de gasten te ontvangen. Toen ik die avond thuis kwam lagen de andere huisgenoten al te slapen.

De volgende morgen kreeg ik een enthousiast verhaal te horen en, nadien een foto te zien. “Raad eens wie er gisteren nog in het restaurant van René ineens verscheen?” Weet ik veel. Er komen zo veel gasten die ik ken. Toen zag ik de foto met daarop… die kennis. Herboren! Beter dan ooit, fris en fruitig, rap van de tong gesneden en ja aardig wat kilogrammen kwijt.

Gisteren ben ik even bij hem thuis op bezoek gegaan met een bos bloemen om hem weer welkom te heten. Niets aan de hand, veel emotie van alles wat er de laatste paar dagen gebeurd was en het zich niet kunnen herinneren wat er nu eigenlijk aan de hand is geweest. Letterlijk bevrijd, vol levensenergie en nieuwe plannen. En de weg kwijt? Helderder dan ooit te voren.
Werkelijk een wonder en dat zo voor kerst. Zijn dochter, die hier met haar man en kinderen ook woont, had er mee ingestemd dat hij weer naar huis ging.

En het tweede wonder? Hele verhalen gisteren. Hij weet zich van het ongeluk, van dat wat er allemaal met hem gebeurd is, wat hij heeft moeten ondergaan, helemaal niets maar dan ook niets te herinneren.
Ook uit mijn vorige werk in de hulpverlening ken ik van heel veel mensen achteraf die verhalen. De omstanders maken er hun eigen beeld van en bij. De gene die het betreft maakt het onbewust of misschien wel heel bewust niet eens mee. Je blijft of wordt persoonlijk gespaard voor deze beleving. En ook dat is eigenlijk een bevrijding. Wat is een mens toch een fantastisch mooi fenomeen.

Wonderbaarlijk, 2x bevrijd. 

Frans Captijn


vrijdag 12 december 2014

Je moet er toch niet aan denken om missionaris te zijn? Je bent het al lang!



Hoe een eigen beeld je voor de gek kan houden.
Mijn moeder heeft altijd iets gehad met missionarissen. Ooit zat mijn oudste broer op het seminarie en dat werd geleid vanuit de congregatie “Missionarissen van het heilig hart” (MSC). Mijn moeder onderhield diverse contacten met missionarissen die in het buitenland vertoefden en stuurde bijvoorbeeld met kerst een pakket. De hele familie volgde, tot de aankomst, dagelijks dat pakket door de scheepvaartberichten in de krant te lezen. Het was toen niet anders. En als er destijds een missionaris op een welverdiend kort verlof vanuit bijvoorbeeld Papoea Nieuw-Guinea (Indonesië) terug naar Nederland kwam dan was het bij ons een warm onthaal en een super groot feest. Missionarissen zitten zo in ons familiebloed.

Als ik hier met de speurtocht naar talenten van gasten bezig ben dan komt ook de missionaris als archetype door hun handen. En bijna altijd worden daar de wenkbrauwen bij gefronst. Nee, écht niet en zeker niet als je alle verhalen hoort die met de kerk en het priesterschap te maken hebben. Veel mensen hebben van dit talent een afkeer en blijven in verhalen en ideeën hangen. Steevast zijn ze dan ook in hun ogen absoluut geen missionaris. Eerlijk is eerlijk, er zijn er ook steeds minder over. Wie weet kan Nederland, die ze ooit in grote getale uitzond, ze vanuit een op deze tijd afgestemde invalshoek, onder aanvoering van paus Franciscus, aardig gebruiken.

Geen missionaris dus. En toch, volgens mij zijn we allemaal missionaris en zou het juist jammer zijn als je dat (nog) niet bent.

Ieder mens heeft, althans dat is mijn achterliggende gedachte, een missie in het leven. Niemand is hier ‘zomaar’ of ‘bij toeval’. Om je missie te kunnen vervullen heb je een specifieke set aan talenten, ik noem ze je ‘unieke talenten-DNA’ mee gekregen. Als je die schat van jezelf kent dan hoef je geen gebaand pad te lopen. Dat is immers het pad van een ander. Je kunt jezelf zijn (en daarmee tevreden en gelukkig) en als je ze gebruikt en met je omgeving deelt dan bewijs je jezelf en de wereld om je heen precies de juiste dienst. Je maakt jezelf en de wereld om je heen uiteindelijk het meeste blij.

Als je de weg van je hart gaat en jouw specifieke set aan talenten deelt dan ben je in mijn ogen een op en top missionaris (hoewel je er niet aan zou moeten denken om missionaris te zijn).

Je hoeft jezelf maar te zijn en je in het contact met de wereld, de dingen, de dieren en de mensen maar open te stellen.

Er schuilt geen missionaris in je. De kans is heel groot dat je het wellicht al lang bent.

Frans Captijn     

vrijdag 5 december 2014

Niets is meer gek. Alles went. Je tickets betaal je bij de buurt supermarkt



Schoenmakers blijven al lang niet meer alleen bij hun leest.

Ik herinner me nog dat de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam (HEMA) telefoonkaarten en verzekeringen ging verkopen. Daar keken we aardig van op.

Een paar maanden geleden moest ik even heen en weer naar Maleisië, naar het eiland Penang. En ja, dat is van hieruit ‘gewoon’ een korte vlucht. Via internet hadden we de vluchten van Chiang Mai naar Bangkok en van Bangkok naar Penang opgezocht. Alles ingevuld en uiteindelijk komt het op afrekenen aan. 

Via de creditcard een toeslag én er was een andere optie. Binnen 12 uur betalen bij de supermarkt bij ons op de hoek van de straat zonder toeslag. Nou moe… kan dat dan ook? En nog wel in een land als Thailand? Niets vreemds aan zo bleek. 

Als toch nog wel Nederlander ging ik even met de scooter naar de 7-11 supermarkt op de hoek bij ons. Even de code geven en prompt verschenen op de kassa alle gegevens van mijzelf, de luchtvaartmaatschappijen, de vluchtnummers, etc., etc.. en natuurlijk het te betalen bedrag.

Ik had nog niet betaald of ik kreeg op mijn mobieltje een bevestiging en thuis de tickets die ik nog even moest printen en als dat niet ging ook weer een andere optie.

Afgelopen maand werd bekend dat we binnenkort niet meer elke 90 dagen onze neus even hoeven te laten zien bij het emigratie bureau. Ook dat kan op korte termijn bij… de supermarkt.

En zo is het eigenlijk met alles. Veranderingen en vernieuwingen… je kunt ze maar beter aan gaan. Tegen houden is absoluut geen optie meer en kost je meer energie dan mee gaan in de stroom van verandering. En je over al die vernieuwingen verbazen… ook dat wordt steeds minder. En wat de privacy betreft waar we zo op gesteld waren? Die hebben we helemaal niet meer en ook daar nog langer over blijven zeuren… ook dat went kennelijk.

En de vluchten naar Maleisië en weer terug? Mede dankzij de buurtsuper liepen ze gesmeerd.

Frans Captijn

vrijdag 28 november 2014

Afscheid nemen bestaat niet. Het is de start van een nieuw weer-'zien'.



Van huis uit heb ik mijn emotie van weerzien en afscheid nemen mee gekregen. Een vreemde sensatie die je blij maakt bij weer-zien, opnieuw contact maken en die best pijn doet bij afscheid nemen, loslaten.

Marco Borsato zingt in één van zijn songs: “Afscheid nemen bestaat niet. Ik ga wel weg maar verlaat je niet.” Toen ik vanmorgen met onze hond door het bos liep terwijl de kinderen weer aan het inpakken zijn om voor een best lange tijd, verwacht ik, wederom afscheid te nemen spookte deze tekst door mijn hoofd.

Marco Borsato heeft hartstikke gelijk. Ook het Boeddhisme onderstreept dat eigenlijk. Afscheid nemen en, op 
welke manier dan ook, weer-zien is een heel normaal dagelijks fenomeen. Adem in en adem uit is er al zo een leren we in de meditatie. Een loslaten en opnieuw ontmoeten. En als je ’s avonds je bed in stapt neem je zonder er erg in te hebben ook, je hoopt voor even, ‘afscheid’ van jezelf.Dagelijks zeg je misschien wel ‘goeie morgen’, tot straks, en welterusten. En zo draait de cyclus dus gewoon door.

Zeker door hier in Thailand te wonen, je te verdiepen in het wel en wee van gasten en er een band mee op te bouwen, je kinderen gelukkig regelmatig te treffen, etc… is weer-zien en afscheid nemen een thema dat voor mij, in vergelijk met vroeger thuis in Nederland, sterker en bewuster leeft.

Die sensatie, die emotie, die blijdschap en die pijn die er bij horen zeggen feitelijk iets heel moois over de band die je met anderen heb. En als Marco Borsato aan geeft dat afscheid nemen niet bestaat dan werpt dat een fantastisch mooi licht op dit fenomeen.

Het is een loslaten in de wetenschap dat de relatie, vaak zelfs nog veel en veel steviger, die onder dat fysieke loslaten ligt voor altijd blijft. Nee, sterker nog er altijd IS.  En daar helpen gedachten, energie, ether verbinding en herinneringen als dragers enorm bij.

Afscheid nemen, ook al doet het misschien wat pijn, is slechts een topje van de berg dat je aandacht geeft. En dit terwijl de berg zelf geworteld en verbonden blijft met dat wat blijft en is. Als je oprecht afscheid neemt dan stel je je open voor opnieuw weer-‘zien’ terwijl je mag vertrouwen dat de verbinding, op welke manier dan ook, altijd blijft.

Afscheid nemen bestaat niet.

Frans Captijn