vrijdag 31 juli 2015

Zelfmoord lost niets op…

Hoe kom je er op om hier een blog over te schrijven? En dat nog wel in de vakantieperiode...
Het kwam eigenlijk vorige week vrijdag al in mijn hoofd op en gisteren, tijdens de viering hier in Thailand van Asahna Bucha dag, werd die roep eigenlijk nog groter. Waar die roep vandaan komt weet ik niet maar ik geef er maar eens aan toe omdat het zijn reden wel zal hebben.

Op de jaarlijkse boeddhistische Asahna Bucha dag, die gevierd wordt op de eerste volle maan van de achtste maand, wordt onder andere ook de start van de Dharma (de boeddhistische leer en levenswijze) gevierd. De herinnering aan de boeddhistische leer wordt bij iedere tempel aangeduid met een gele vlag met daarop een rood spaakwiel. Het zogenaamde Dharma wiel. Een symbool dat in het Boeddhisme ook nogal wat voor stelt en waaraan je heel veel kunt verbinden. Basis is dat alles cyclisch is zoals bijvoorbeeld de seizoenen en dat er in een continue stroom voortgang (groei) geboekt wordt.


Het stelt ook de voortdurende en doorgaande cirkel van geboorte, dood en wedergeboorte. Het boeddhisme, geen formele religie overigens maar een leer, stelt dat je ziel in een continue leer en groeiproces zit en door blijft gaan. Je lichaam - tempel waarin de ziel tijdelijk verblijft - is vergankelijk. En als je in je huidige leven goede dingen doet dan kom je in je volgende ‘opnieuw zijn-periode’ een stapje verder in je groeifase. Met het zelf beëindigen van je leven versnel je dit proces niet maar vertraag je het juist.

In mijn vorige werk had ik, of liever gezegd en in letterlijke zin hadden mijn mensen, regelmatig te maken met het ‘opruimen’ van dat wat over bleef na een zelfmoord. Geloof het of niet, met het werk dat ik hier in Thailand nu doe heb ik er ook regelmatig mee te maken. Het ‘opruimen’ echter op een andere en eigenlijk hele mooie manier. Inmiddels heb ik al met diverse mensen hier mogen werken die nog steeds geen plek of manier hadden gevonden hoe om te gaan met die zelfmoord die in hun gezin, familie of vriendenkring plaats vond.

In het ‘Manual of peace’, dat hier vanuit de boeddhistische filosofie aan kinderen op de basisschool wordt bij gebracht staat dat je zelfmoord kunt zien als een vorm van aandacht trekken en/of emotionele chantage van mensen om je heen. Persoonlijk vind ik dat nogal een pittige uitspraak maar het geeft in mijn beleving tenminste één invalshoek naast diverse anderen die er volgens mij zijn. Een van die anderen is er zelf bewust voor kiezen om ‘af te zijn’ van de kwellingen die je geestelijk of lichamelijk ondervindt. Een proces op zich dat de nodige kwellingen met zich mee draagt en dat helaas vaak in eenzaamheid en voor de buitenwereld onzichtbaar wordt ervaren

Het boeddhisme leert dat zelfmoord niets op lost en feitelijk dan ook geen zin heeft. In het leven dat je hebt/dat je leeft, kom je om te leren, te groeien en jouw talenten met de wereld om je heen te delen. Ieder leven kent bergen en dalen en ieder leven kent licht aan het eind van de tunnel. En ja, dat licht zien en ervaren kan wel eens even duren. Sommige tunnels zijn immers niet recht...

Het boeddhisme leert dat als je uitsluitend de dalen aandacht blijft geven het erg moeilijk wordt om de berg op te komen laat staan over die berg heen te gaan. Je ziet er immers als een berg tegenop. Het heeft geen zin om met je wandeling te stoppen. Er is altijd hoop als je niet op geeft.
Doe je dat toch… dan kom je, en dat is ook de leer van de Dharma, in een volgend leven terug om het nogmaals te leren en ‘dunnetjes over’ te moeten doen. Alles op je levenspad, hoe moeilijk dat soms ook te accepteren is, heeft volgens het boeddhisme een doel. Het doel, ook al zie je dat niet op dat moment, om je verder te brengen jouw uniekheid te delen en het mogelijk te maken om verder te groeien.

Je leven kan dus niet verkeerd gaan. Er zelf een eind aan maken lost niets op omdat je dat waar je juist van af wil opnieuw zal moeten ervaren...


En ja, die levenswijze en levenswijsheid te leven is soms een pittige opdracht en zware leerschool…

Frans Captijn

vrijdag 24 juli 2015

Laat je kinderen (meer) los. Ze zijn niet van jou.

Het is zomervakantie in Europa en regelmatig kloppen ruim voor die vakantie vrienden en kennissen met kinderen dan bij me aan. Standaard is haast de vraag of het wel veilig voor hun kinderen is om alleen of met een paar vrienden of vriendinnen met een rugzak hier naar toe af te reizen en of ik nog tips heb.

Het is wat om je kinderen los te laten, niet (meer) te sturen en ze hun eigen weg te gunnen…
Ik dacht er in alle rust bij een waterval eens even over.

Eigenlijk is het vreemd dat, zeker in de Westerse wereld, we nergens leren hoe je moet opvoeden. Ik heb wel eens het idee dat we maar een dotje doen. Een dotje dat we, met name gedreven vanuit onze eigen jeugd ervaringen, invulling geven. Ooit volgde ik eens in Maastricht een cursus over opvoeding en gedrag in zogenaamde ‘nieuw samengestelde gezinnen’. Jeetje wat een inzicht. Maar ja ik deed dat pas toen ik voor de tweede keer een stuk verantwoording kreeg en nam in een nieuwe gezinssituatie.

In de opvoeding van mijn kinderen koos ik met name de weg om die dingen die ík als niet goed of minder wenselijk in mijn opvoeding heb ervaren aan hen niet mee te geven en omgekeerd.

Nu pas ben ik er achter dat ik, vanuit overigens mijn beste bedoelingen, veel en veel te veel heb lopen sturen in die richting die ik voor die twee dacht dat het beste zou zijn. Eigenlijk te gek voor woorden. Ik heb vorige week zelfs mijn excuus aan mijn dochter aangeboden voor wel wat erg overdreven overweldigend bulderend gedrag in relatie tot haar inzet voor haar studie op de middelbare school. Mijn ouders pushte me en ik accepteerde dat. Zelf ben ik blij dat ik hun uiteindelijk gevolgd heb. En toch, ik haal het heel vaak aan, als ik was gaan doen wat ik destijds in gedachten had dan was ook dat zeker een super succes geworden. Alles heeft te maken met de innerlijke drive die je in je hebt om met je talenten te doen wat je hier hebt te doen.

Ik ben er inmiddels achter dat ieder mens een missie in zijn leven heeft. Een missie die hij of zij op een eigen manier moet vinden en er uiting aan moet geven. Die weg heet… LEVEN.
Daarnaast ben ik er achter dat je kinderen helemaal niet jouw kinderen zijn. Ze komen door je en uit jou voort maar ze hebben hun eigen weg te bewandelen.

Het super mooie, en daarop kun en mag je vertrouwen, is dat ze de eerste ca. 8 jaar hun eigen levensstijl opbouwen. Een stijl die primair gericht is op het invulling geven van twee vragen; “Hoe overleef ik?" en "Hoe blijf ik veilig?”. En die levensstijl ontwikkeling heeft enorm veel te maken met hoe de wereld om hen heen reageert op die zaken die ze in die periode mee maken. De rest van hun leven, je eigen leven tot nu toe, werkt je onderbewuste en onbewuste met juist die levensstijl nog steeds door. Vaak met goed resultaat maar soms ook met de nodige, onnodige, beperkingen.

En vanuit dit inzicht kun en mag je op enig moment je kinderen vrij laten om te ontdekken wat er te ontdekken valt. Je kunt en mag trots zijn op jezelf omdat je ze vanuit jouw opvoeding kan en mag vertrouwen. Leven kan niet verkeerd gaan.

Ik wilde zo graag sturen, mijn wereld stortte bijna in toen mijn ideeën niet gevolgd werden door mijn kids. Gek werd ik van mijn dochter in haar ‘World of Warcraft’. Voor mij een verslaving en afzondering van de wereld waar we (ook) deel van uit maken.
Nu zeg ik, mijn ideeën konden ook helemaal niet gevolgd worden. Hun leven en hun missie is niet mijn leven en mag ook niet mijn leven zijn. Ze moeten hun eigen missie kunnen vervullen en hun eigen pad volgen en ja ook dat gaat met vallen en opstaan.

En als ik dan nu zie wat mijn kids klaar maken, de wereldburgers die ze zijn, de verantwoordelijkheid die ze nemen, hoe ze zaken aanpakken en de filosofie die ze leven van `De wereld is een dorp´… Dan heb ik me achteraf gezien wel heel erg druk gemaakt. Ik wist toch wat ik er samen met mijn ex-vrouw en vanuit andere relaties had ingestopt. Ze weten hoe veilig te blijven en hoe te overleven. Ik had er op kunnen vertrouwen dat ik ze veel eerder veel losser had kunnen laten.   

Als je de deur naar je kinderen open houdt dan kun je ze gewoon veilig laten gaan. Net als bij de waterval waar ik bij zat draagt het bij aan ´flow´. 


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 17 juli 2015

De waarde van een dagboek voor je kinderen na je besluit te scheiden.

Best wel aardig om de zomervakantie van je dochter hier te mogen beleven. Mijn dochter Carlien is hier voor 6 weken en hoewel ik hier, op de stek waar ik in Thailand woon, gewoon mijn dingen moet doen is het toch heel veel zogenaamde ‘quality-time’ samen. Iets dat ik, als mijn zoon Rik er is ook zo ervaar.

En ja, dan komen gesprekken op gang. Kijk je terug en vooruit. Bij mij speelt dan onbewust - maar eigenlijk super bewust - ook door mijn hoofd van wat voor soort vader je eigenlijk was en bent. Nog steeds speelt op de achtergrond bij mij een idee wat je je kinderen ‘hebt aangedaan’ toen mijn ex-partner en ik besloten om te gaan scheiden. Carlien was toen 7 jaar en Rik 4 jaar oud. En eerlijk is eerlijk, het is zo zalig om nu eens de mogelijkheid te hebben om met hen samen op mijn en hun leven terug te kunnen kijken.

Een scheiding waarbij we als uitgangspunt het geluk van onze kinderen hadden en ook de vrijheid om individueel gelukkiger te worden. Een erg romantisch beeld, meer een romantische droom, waarin toch aardig wat averij is opgelopen om het maar netjes uit te drukken. Zeker ook voor de kids op diverse punten een vaak harde leerschool.

Na ons besluit om uit elkaar te gaan ben ik jarenlang een dagboek gaan bijhouden. Mijn achtergrond daarbij was dat mijn kinderen alle verhalen over mij mochten geloven en me de grootste …. mochten vinden, mits ze ook mijn beleving en met name mijn relatie en omgang met ze in die moeilijke tijd hadden gezien. Ik wilde niet dat ze het voor hun 18e jaar lazen. Het dagboek heeft jaren veilig liggen wachten bij mij en bij hun peetoom en peettante en afgelopen jaar heb ik het ze zelf gegeven.

Eergisteren kwam plotseling een deel van dat dagboek, terwijl ik samen met mijn dochter achterop de scooter onderweg was naar de stad, ineens bij haar boven. Ze herinnerde zich een passage en vertelde me die. Ik kreeg de rillingen over mijn lijf en direct was ik weer in die situatie terug. Het verhaal zat in mijn onbewuste en door het even aan te raken was het gelijk weer helemaal in mijn bewustzijn terug.

Het leuke is dat ook de kinderen zich situaties ineens vanuit hun beleving weer herinneren. En ja, ook mijn beeld van toen is slechts mijn beeld, invalshoek en gevoel. Inmiddels heb ik hier wel geleerd dat dé waarheid helemaal niet bestaat maar dat het slechts je eigen waarheid is. Alleen dat al in zien is een verademing en had, achteraf gezien, heel veel dingen misschien wel veel gemakkelijker kunnen maken in het hele proces dat met die scheiding gepaard is gegaan.

Nu blijkt me wat een gigantische waarde dat dagboek nu heeft voor zowel die twee als voor mij. Terug kijken heeft weldegelijk zin als je open staat om met elkaar van ervaringen te leren. Het mooie is als je dat samen met je kinderen, de hoofdpersonen in ‘de film’, nu ze volwassen zijn kunt en mag doen. Niet om op situaties af te geven, om na te trappen of om jezelf op te hemelen. Nee, gewoon om vanuit jezelf slechts te zeggen hoe het voelde, hoe je dingen hebt aangepakt en niet om te oordelen of te veroordelen. De waarheid bestaat immers niet.

Ondanks alle averij die het proces van scheiding in onze situatie heeft opgeleverd ben ik er super dankbaar voor dat één van de succesverhalen van die ‘romantische droom’, die ook ik had, is dat ik nog steeds een super band heb met mijn kids. Wereldburgers die ook in Thailand regelmatig thuis komen.  

Wat een verademing… je dagboek met je kinderen openen…over quality time gesproken.


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 10 juli 2015

Het emotieloze tijdperk is aangebroken… we gaan emoticoniseren!

Vorige week mocht ik met een hele jonge gast werken. Een man van net 19 jaar. Iemand, in mijn beleving, met aardig wat groei potentie en grote wijsheid in aanleg.

Hij wilde een aantal persoonlijke zaken samen met mij verdiepen en dat was op zich al een geweldige ervaring zowel voor hem als voor mij.

Hij gaf aan dat hij van de nieuwe generatie was. De generatie die zich steeds verder achter beeldschermen verstopte en steeds minder echt contact maakte. Uitzonderlijk dat iemand van die generatie dat zelf op merkt vind ik. Het kwam over dat echte contact, het voelen van emoties en na onze gesprekken dacht ik er dieper op door.

Ook ik maak me er steeds meer ‘schuldig’ aan vind ik. Ik heb dan wel voor mijn huis een bordje hangen van ‘No Wifi-zone’ en toch... Iedereen die bij mij op bezoek komt om met mij te werken houdt zich er keurig overigens keurig aan en er is gelijk een gespreksonderwerp. Maar boven, in wat ik inmiddels een beetje heb uitgebreid en verbouwd tot kantoortje en logeerplek, staat wel mijn pc. Ik gebruik hem voor het contact met mijn kids, vrienden en potentiële deelnemers aan onze programma's. En elke dag deel ik een foto van dat wat ik hier zie op mijn Facebook pagina. En ook daar valt het me steeds meer op...

Ik wordt werkelijk steeds gekker van allerhande ge-hihi en emoticons. Die moeten de stemming van iemand kennelijk aangeven maar komt met zo’n plaatje die stemming werkelijk over? Hou toch op… We voelen steeds minder. 

Afgelopen twee weken heb ik heel veel mensen vanwege mijn werk mogen ontmoeten. Gewoon één op één. Ik noem dat verbinding en heb er geen emoticon voor nodig om de stemming en sfeer te voelen.

Ik vraag me letterlijk af (ja ik ben ouderwets) hoe de ‘nieuwe generatie’ zoals mijn jonge gast het uit drukte nog emoties en gevoelens leert laat staan er mee om gaat.

Emoticons leert ze het in mijn beleving in ieder geval helaas niet. Wellicht gaan we een emoticon koel en koud tijdperk tegemoet. Wie zal het zeggen. Blij dat ik nog steeds letterlijk voel. Geen plaatje kan dat verbeteren…


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 3 juli 2015

Excuus aanbieden is ballen tonen en… maakt super blij!

Bijna had ik grote ruzie met iemand om een zwerfhond. Wat gebeurde er?

Dinsdag in de namiddag kwam een stel, dat hier een stuk verderop op de residences een huis bezit, door de straat waar ik aan woon lopen. Ze waren al een hele tijd niet meer ´thuis´ geweest door het werk dat ze meestal in het buitenland doen. Nu waren ze er weer even.

Eigenlijk ligt in de straat, vaak ook voor mijn huis een witte hond. Nou ja, wit, alleen als hij schoon is. Het is een hond van een voormalige tuinman die altijd dronken was en die werd ontslagen. De tuinman ging weg. De hond bleef. De hond is van niemand maar een Amerikaan die hier een paar huizen verderop woont geeft de hond elke avond eten en drinken doet hij bij mij uit de vijvertjes in de voortuin. Als mijn buurman weg moet dan geeft hij mij een seintje en dan neem ik het voeren ´s avonds even over. De hond, Whitey is zijn naam,  voelt zich buiten op zijn gemak en hangt hier altijd rond. Hij is van niemand.

De wat oudere man van het stel, geen echte hondenliefhebber, sprak me op een zeer agressieve en negatieve manier over het dier aan. Zelfs zijn vriendin schrok er van. Bijna ontaarde het gesprek in een fikse ruzie. Ik bedankte hem voor het gesprek en ging naar binnen. Luid schreeuwend volgde de man de aanwijzingen van zijn vriendin om ook maar naar huis te gaan. Eerlijk is eerlijk, waar dit over ging wist ik werkelijk niet en ik was heel even wat van de leg. Waarom die stoot van negatieve energie om niets. Blij dat ik naar binnen was gegaan. Maar lekker zitten deed het me allerminst.

Woensdagmorgen stond ik er niet meer bij stil, na mijn ochtendklas was ik aan het ontbijten toen mijn eigen hond, Kadhow, even blafte om aan te geven dat er iemand voor mijn open deur stond. Het was de ´boze buurman´.  Eerst schrok ik eigenlijk een beetje maar ik opende de vliegendeur waarop de man oprecht zijn excuses aan mij aanbood voor dat wat er gisteren door hem gebeurd was…

Eerlijk is eerlijk, dat voelde bij mij zo verdomde goed. Voor mij is dat gewoonweg ´ballen tonen´. We omhelsden elkaar zelfs en ineens kwamen er allerhande oprechte verhalen en gedachtewisselingen los. Direct een super verbinding en waarom niet in dit fantastische paradijs waar ik mag wonen. Dat is dus het gevoel van iets oplossen en gelijk dat ‘verleden’ ook los laten. Wat kan het toch simpel zijn om een keer te buigen voor dat wat verkeerd ging. Zeker weten dat er bij hem (of misschien wel tussen het stel) heel wat aan vooraf gegaan is. De stap zetten als volwassen mensen was en is voor mij petje af.

Direct geef je een nieuwe kans. En dat heet volgens mij met een misschien wat spiritueel woord ‘vergeven’. Niet een tweede kans maar zonder verdere condities een nieuwe kans.

We zijn allemaal mensen met ook ieder zijn eigen stemmingen en ja in contact kan wel eens wat mis gaan. Het nadien op deze manier oplossen…alles gaat weer stromen.
"Excuus aanbieden is ballen tonen en... maakt super blij!


Frans Captijn
www.captijninsight.com