vrijdag 29 augustus 2014

Soms geweldig om bijna niets te kunnen lezen



Chiang Mai is een pittig grote stad met zo’n dikke 200.000 inwoners. De provincie, waar wij in het deel Mae Rim met zo’n 95.000 inwoners wonen, telt er zo’n dikke 1.7 Miljoen. En eerlijk is eerlijk met al die toeristen hier kun je de aantallen aardig wat groter stellen. Er is aardig wat ‘handel’.

Er is wat te halen, er is wat te brengen er is wat te verkopen, te kopen en te verdienen. En dat schreeuwen ze hier, zelfs op de vele markten, NIET van de daken. Het is hier geen Turkije waar je als Nederlandse toerist niet meer kunt lachen om de opmerking: "Kijken, kijken, niet kopen."

Hier is de houding (een enkele handelaar op de dagelijkse nachtmarkt uitgezonderd): "We zouden wel gek zijn. Zo ga je niet met je potentiële klanten om!". 
Marktkooplieden en winkeliers nemen er hun tijd voor en als klanten interesse tonen dan komt dat contact op een natuurlijke manier wel. Oprecht contact en regelmatig met een zekere trots. En natuurlijk ga je met elkaar in ‘onderhandeling’. Niet in de supermarkt maar zeker wel op straat. Een paar woordjes Thai kunnen spreken en je Thaise legitimatie tonen doen daarbij wonderen. We horen inmiddels aardig tot de ‘dorps-, stads-, en provinciegenoten dus… moet kunnen. Het wordt zelfs gewaardeerd. Diverse gasten deden er met plezier hun voordeel al mee.

En natuurlijk worden producten aangeprezen. En dat doe je met een bord. Nou ja, één bord? Met borden vol. Je ziet door de reclameborden haast de borden niet meer.

Vorige week, toen ik met een gast achter op de scooter reed, viel me ineens op dat die borden me alleen maar vanwege de kleur al dan niet aan trekken. Wat er allemaal in het Thai op staat kan ik voor 97% niet lezen. Dat moet je ook helemaal niet willen overigens op je scooter want het is nog gevaarlijk ook.

En weet je wat nu zo gek is, ook zonder die stille schreeuwende reclameteksten (althans dat neem ik maar even aan) kopen we precies dat wat we nodig hebben.

Eigenlijk wel lekker om het allemaal (nog) niet te kunnen lezen. Al eerder merkte ik op dat reclame en marketing eigenlijk alleen maar gedaan wordt om mensen te verleiden dingen te kopen die ze niet nodig hebben (en waarvoor ze vaak ook nog niet eens het geld hebben).

Het lukt ons inmiddels toch al zo’n twee jaar om ons, ook zonder die reclameborden te kunnen lezen, in onze gemakken te voorzien. En nu ik dit zo schrijf is dat misschien toch ook een reden waarom ik zo’n 10 kg ben afgevallen.

Ik geniet van de kleurenpracht van de borden en maak me om de teksten maar niet al te druk. Een stuk rustiger in mijn hoofd. Ik ben toch niet gek?!

Frans Captijn

vrijdag 22 augustus 2014

Het verschil tussen plezier en geluk

Soms ga ik naar de boeddhistische universiteit hier in de stad en volg ik met gasten een lezing. Die gaat altijd over de basis beginselen van het boeddhisme en geeft achtergrond info over meditatie. 
Iedere keer is er wel een andere monnik die op zijn eigen manier het zelfde thema belicht. Geweldig om de verschillen te zien en ook de verdieping vanuit andere persoonlijke invalshoeken bezieling en beleving te ervaren. 

De Boeddha heeft ons heel wat levenslessen, geen leefregels die je moet volgen, gegeven. Het zijn slechts richtingaanwijzers of handreikingen die je zou kunnen volgen. Als je ze volgt helpen ze je om piekeren, jezelf zorgen maken (sommigen noemen het geestelijk lijden), te verminderen of te stoppen. Je staat veel meer open voor het ervaren van geluk (Happiness) dat er elke dag al lang voor je is.

De monnik die onlangs de uitleg gaf ging eens wat dieper in op het verschil tussen plezier en geluk. Allemaal zo enorm simpel en toch volgens mij niet verkeerd om die simpelheid eens te delen. 

Plezier, zei hij, is eigenlijk altijd van korte duur en wordt altijd opgevolgd door piekeren en je (weer en meestal dieper) zorgen maken. Als je je zinnen zet op kortdurende pretjes, aankopen in winkels, op tijdelijke dingen die je even blij maken, dan is je 'geluk' ook maar van zeer korte duur. Meestal heeft het te maken met het willen hebben van materiële zaken, met lust of met het even verdringen (door het gebruik van alcohol, drugs en soms ook roken) van zorgen die je hebt. 

Plezier is geen geluk. Het is als het najagen van de bal tijdens een voetbal spel. Je doet er alles aan om die bal in je bezit te krijgen en als je hem dan hebt dan schop je hem weer weg om je weer druk te maken over hoe je hem weer krijgt. Een vorm van hollen en nooit stil staan, nooit de bal omhelzen, noemde hij het. 

Oprecht geluk is daarentegen geworteld, van lange duur en kent geen 'opvolging' door piekeren. 
Geluk is een capaciteit die je al lang bezit, maar je hebt er echter vaak nog niet of nauwelijks mee gefunctioneerd, nog niet of nauwelijks mee gewerkt. Het is zoiets als een kind dat nooit toestemming kreeg om te leren lopen en nu kreupel is. 

Direct popt dan natuurlijk de vraag op hoe je dan dat oprechte geluk kunt krijgen. Dat willen we toch allemaal? 

En dan wordt het, ondanks dat de uitleg zo simpel is, voor ons toch wat moeilijker. Het roept op tot actie en eigenlijk... is het juist zo goed als geen actie meer.
De monnik omschreef het als een leven waarin je eens dieper kijkt naar al je verlangens en je bewuster af vraagt of je nog wel zo heel veel nodig hebt om gelukkiger te zijn. Waarin je tevreden bent met de unieke persoonlijkheid die je bent en met dat wat je hebt. Waarin je je gehechtheid aan dingen wat meer los laat. Een leven waarin je als eerste geeft. Waarin je al jouw fantastische talenten deelt met de wereld om je heen en niet jaloers bent op de talenten die anderen hebben. Samen kun je immers je talenten delen en sta je sterker. Een leven waarin je je open stelt om vanuit de praktijk te leren en te ervaren om er jezelf en anderen nog beter en mooier mee te maken. Een leven waarin je geen energie verspilt aan vijandschap, haat of afgunst. Waarin je stopt met tobben, kiest voor een simpele levensstijl en minder van anderen verwacht...
En zoals hij zo mooi aan vulde; "Als je leven draait om het doen van goede dingen, je je onthoudt van het doen van slechte dingen en je je geest zuivert, dan heb je zeker een gelukkig leven."

Het is maar wat je wilt, alles draait om persoonlijke keuzes en voor ons in de westerse wereld vooral ook om los willen laten van dat wat je allemaal, uiteindelijk slechts tijdelijk, 'bezit'. 
Je hoeft de filosofie maar te volgen...

Frans Captijn

vrijdag 15 augustus 2014

Met nadenken worden oplossingen niet echt beter.

Nadenken maakt mensen langzaam gek heb ik wel eens het idee. Nadenken doe je niet om dingen te begrijpen. Die zoek je immers rationeel uit en snap je of je snapt ze niet. 
Ons na-denken is meestal een piekeren. Een vorm van doorslaan in denken. Een wikken en wegen, plan A, B, C en als dat ook niet lukt dan verzinnen we nog een ander alternatief.
En het rare is ook nog dat we ons veel sneller allerhande negatieve gedachten en beelden in ons hoofd halen van wat ons zouden kunnen overkomen (maar waarvan we eigenlijk wel weten dat ze niet zullen gebeuren) dan dat we ons focussen op de positieve effecten die er zijn als je zaken laat ontstaan of accepteert zoals je zijn. 

We zitten zo enorm alleen nog maar in ons hoofd dat we ons gevoel, dat er vanuit onze totaliteit is (en ja daar maakt je hoofd óók deel van uit), nog nauwelijks herkennen, ervaren, laat staan toelaten. Als je totaal verliefd raakt dan laat je die totaliteit bijvoorbeeld wél helemaal toe, je vraagt dan ook niet aan jezelf 'waarom' je nu verliefd wordt of inmiddels bent. Nadenken laat je hier zo goed als helemaal los. 
Als je een winkel uit loopt met de mededeling aan de verkoper of verkoopster dat je over een aankoop 'nog even moet nadenken' dan geef je meestal aan dat je al lang gevoeld (en besloten) hebt dat dit product om wat voor reden dan ook niet echt iets voor jou is. 

Een leven dat vol zit met nadenken kan wel eens een heel onecht leven zijn. Een leven vol met voorgeborchten, jezelf wegcijferen voor anderen en zonder een vaste ondergrond. Nadenken is de hindernis tussen jou en de realiteit van leven. We zoeken voor ons zelf uitvluchten om maar niet geraakt te kunnen worden en om altijd ons antwoord klaar te hebben. Met nadenken bouw je voortdurend ontsnappingsclausules in. Nadenken werpt steeds meer, soms dwaze, vragen op die je dan beantwoord met soms nog dwazere antwoorden. Je ontwerpt er de beren op je eigen weg mee en speelt een soort verstoppertje met het inzicht dat je al lang hebt. Het is een tijdverspillende bezigheid omdat je niet aan jezelf, je eigen innerlijke wijsheid, durft toe te geven. Niet kiest voor jezelf.

Nadenken komt voort uit een vorm van voortdurende angst. Het is vaak extra tijd nemen om dingen tegen elkaar af te wegen vanuit (slechts) jouw realiteit, de voor jou beste alternatieven te zoeken die je eigen gewenste gevoel het beste benaderen, generale excuses op te ratelen, reacties voor te bereiden om bijvoorbeeld dat wat anderen over je zouden kunnen gaan zeggen recht te zetten, een compromis met jezelf aan te gaan, etc.. Alles onder het mom van dingen kunnen en willen begrijpen en persoonlijk grip op de situatie denken te kunnen houden. 
Met hoofdpijn, stress, slapeloosheid, beperking van creativiteit en veerkracht en soms zelfs letterlijk minder (adem)lucht als gevolgen 

Heb je wel eens stil gestaan bij het woord na-denken? Je hebt dus al lang gedacht (meestal zonder het eigenlijk in de gaten te hebben gewoonweg gevoeld) en gaat over die gedachte of dat gevoel nog eens denken en over dat wat dan ontstaat denk je dan ook weer na. En dat is nu precies piekeren. Een vorm van zinloos recyclen van gedachten. Oplossingen worden helemaal niet beter. Eigenlijk is er met na-denken ook nog nooit iets echt goed opgelost. Vaker is de uitkomst een compromis. Een voorstel waarmee eigenlijk niet goed te leven is omdat het net niet dat is wat je zelf wilde. Je doet het er maar mee en steeds weer word je er op een of andere manier aan herinnerd dat het het nét niet is wat het voor jou zou moeten zijn. Daarmee geef je de gekozen oplossing (die dus niet echt een oplossing voor jou was/is) aandacht. En alles dat je aandacht geeft groeit. Kortom, je maakt je met je eigen gedachten, met je zorgen maken, een beetje ziek. 

Gedachten kun je niet stoppen en dat is maar goed ook. Als er geen denken zou zijn dan zouden we niet kunnen functioneren. De keuze om 'na' te denken, tijd te nemen om je eerdere gedachten nogmaals te overwegen en te gaan piekeren, is echter een persoonlijke vrije keuze die je jezelf aan doet en barstens veel energie vreet.

Frans Captijn



vrijdag 8 augustus 2014

De praktijk van aantrekkingskracht

Zaken komen naar je toe als jij jezelf laat zien zoals je werkelijk bent en open staat voor dat wat je wil benaderen. 

Het was diverse keren letterlijk een fantastische ervaring die onze gasten beleefden tijdens de bootcamp; 'Stappen naar meesterschap' afgelopen juli.

Zeker als jonge professional probeer je van jezelf meer dan alles te geven van dat wat je in je hebt. Je wilt immers laten zien wat je waard bent en je gaat er voor om je doelen te bereiken. 

Veel te vaak is dat tijd en energie steken in dingen waar je niet zo goed in bent en onvoldoende aandacht (blijven) geven aan de kwaliteiten die je (latent) in je hebt. En juist dat afdwalen van het pad van de dingen die bij je horen levert piekeren en na-denken op. 's Nachts wakker liggen, uit balans raken, alternatieven zoeken en vooral in actie blijven. Lange dagen en korte nachten maken.

Niet of nauwelijks sta je er bij stil om al je (latente) talenten eens aan te boren en ze, afhankelijk van de situatie waarin je terecht komt, authentiek en specifiek in te zetten. Je bekommert je om datgene waarvan je denkt dat anderen van je denken. Je wilt aan de verwachtingen van anderen voldoen en als je juist daar eens diep over denkt dan kom je er achter dat dit complete onzin is. Alleen jij hebt dat beeld in jezelf gecreëerd vanuit de idee om 'aardig' gevonden te worden. Aard-ig. Een leuk woord dat je er aan zou kunnen herinneren dat dat toch vooral met aarding, jezelf zijn, te maken heeft. En als je bent wie je daadwerkelijk bent en dat ook aan de omgeving toont dan gaat er iets heel natuurlijks gebeuren. Mensen (en dieren) die zich niet (meer) tot je aangetrokken voelen die vertrekken en omgekeerd komen mensen (en dieren) die zich juist wel tot je aangetrokken voelen naar je toe. 

Gasten hier vonden hun unieke set aan talenten en vooral hoe ze in verschillende situaties konden en kunnen spelen met de kwaliteiten die ze in zichzelf hebben. Werken, als energie verslindende bezigheid, wordt ineens een energie gevende inspirerende ervaring. En het mooiste... je hoeft eigenlijk helemaal niet meer achter zaken aan. Dat wat jij nodig hebt komt naar je toe. 

Als jij jouw unieke set van kwaliteiten en talenten durft te laten zien dan raak je de 'energy drainers' om je heen als 'vrienden' kwijt en open je deuren voor die mensen die werkelijk op jou zitten te wachten en op wie jij eigenlijk zit te wachten. 

Durf jezelf te laten zien zoals je bent en niet meer dan dat. Het is letterlijk een verademing. Nieuwe ruimte, creativiteit, inzicht, balans en plezier zijn dat wat je retour zult krijgen. Puur door de praktijk van aantrekkingskracht.  

Dat hoef je niet te geloven. Vertrouw er op!

Frans Captijn 


   

.


vrijdag 1 augustus 2014

Waar DENK je aan? Kies juist niet voor meer piek(-er)en.



Een paar weken geleden moest ik even heen en weer naar Maleisië. Toen ik, na een transfer in Bangkok, de toegangsslurf naar het vliegtuig in ging liep er een ouder echtpaar uit Australië voor me. Ze werden aangetrokken door reclamefoto’s van een Thaise bank.

De man en de vrouw stonden foto voor foto heel even stil. Ze keken naar het beeld en spraken de tekst uit die over de foto heen was geprint. Het begon met de zin: “Waar DENK je aan?”

Daarna stopten ze steeds weer en spraken de navolgende teksten uit:

“Hij DENKT aan het beginnen van een eigen bedrijf.”,

“Zij DENKT aan het aanschaffen van een nieuwe auto”,

“Zij DENKEN aan het kopen van een groter huis.” (bij een foto van een tweepersoons bed waarin een echtpaar en een stuk of vier vijf kinderen),
"Hij DENKT aan een verre en lange vakantie",
“Zij DENKT aan de toekomst van haar baby.”,

En zo ging het nog wel even door. De man van het stel begon ineens heel erg hard te lachen toen hij de laatste zin zag? Die luidde: “DENK je hier aan? DENK dan aan onze bank!

Ik vroeg hem waarom hij eerst zo betrokken naar de foto’s keek en daarna zo enorm moest lachen. Met een smile op zijn gezicht zei hij? “Leuk gevonden deze reclame. Weet u wat er eigenlijk staat? Wij kweken als bank bij u het verlangen en helpen je wensen te vervullen zodat je, maar voor heel even, blijer kunt zijn. Wat er niet staat is dat je pas daarna, als je met die bank in zee bent gegaan, echt gaat nadenken. Vooral nadenken van hoe moet ik dit in vredesnaam allemaal gaan afbetalen en wat betaal ik toch uiteindelijk een hoop meer… Meneer, ze laten je geloven dat ze zo blij zijn om je gelukkiger te kunnen en willen maken. Waar het echt en alleen maar om draait is pure business. Om aan jou geld te verdienen. Absoluut dus NIET om jou gelukkiger te maken.”

“Ik heb van mijn ouders geleerd om pas iets te kopen als je er het geld voor hebt. Dat denkt een stuk gemakkelijker en uiteindelijk stukken minder of misschien wel helemaal niet. Dat is wat wij noemen niet in zee willen gaan met piekeren. Een leven met veel minder zorgen. Ik moet er niet aan denken.”

En met een lach liep hij met zijn vrouw die ook nog steeds aan het lachen was naar achter door om de zitplaatsen op te zoeken… 

Frans Captijn