vrijdag 30 augustus 2019

De groei van individualisering

Een paar weken geleden stuurde mijn vriendin me een foto (zie hiernaast) hoe ze na haar werk op de metro in Bangkok stond te wachten. Ze reist met het openbaar vervoer (trein, boot, metro en scootertaxi) en weet dat je in dit metropool niet de enige gebruiker bent.

Tijdens ons contact die avond vertelde ze me dat ze er meer en meer een slecht gevoel van kreeg. Geen face-to-face communicatie meer en iedereen die alleen nog maar voor en in zichzelf in de weer is.

Je ‘moet’ immers verbonden blijven met het (altijd al oude) nieuws. Je kunt geen marketingpromoties missen. Koop, koop, en koop nog meer. Dat garandeert dat je gelukkig wordt en blijft. Je moet de buitenwereld blijven laten zien hoe gelukkig je bent en wat voor soort leven (vaak met veel onzichtbare schulden) je je kunt veroorloven. Laten zien dat je er bij hoort en in het systeem tenminste probeert om de beste te zijn. Het draait alleen om mij. Ik, ik, ik. In mode, in gezondheid, in gedrag, in relatie en wat dan ook. Onbewust dat je zelf het management over je leven verloren bent en nog volledig afhankelijk bent van externe impulsen en voort gaat en reageert op de onechte show van je omgeving.

Als ik zo nu en dan de dierenwinkel bezoek, ben ik altijd geïntrigeerd door de wikkels om blikjes voedsel voor huisdieren. Ik moet bekennen dat op veel van die blikjes het eten er absoluut geweldig, zo niet super lekker, uitziet. Maar dan…, als je het blik opent ... nou nee. Meestal is het niet echt aantrekkelijk daar binnenin. Zelfs mijn hond lust het vaak niet eens. De buitenkant van het blik is zeker niet wat de realiteit is aan de binnenkant.

De foto die mijn vriendin me stuurde, helpt me steeds meer te geloven dat mensen verslaafd zijn en bereid zijn zich over te geven aan systemen om de meest geweldige individuele wikkels (buitenkantjes) te worden die de meest fantastische externe shows van hun leven op internet delen. Kennis en ervaring van welke vorm van zelfredzaamheid zonder het gebruik van het internet is ook totaal verdwenen.

Van binnenuit delen? Zelfs als het daar toch ook nog steeds aantrekkelijk is, zijn velen niet meer beschikbaar voor anderen om te helpen of in welke andere vorm ook ondersteuning te bieden tenzij het wat oplevert.

In een deel van Nederland (Gelderse Achterhoek en delen van Twente) kennen ze het woord; ‘Naoberschap’. De betekenis is om de verantwoordelijkheid te hebben om beschikbaar te zijn voor de gemeenschap waarin je woont om advies te delen of te geven. Eigenlijk om de groep op een soepele manier bij elkaar te houden en te laten door gaan als zich problemen voordoen. Geen egoïsme maar sterk zijn door samen sterk te zijn en te zorgen. Ook iets geweldigs overigens in crisissituaties en bij rampen waar creativiteit in samenwerking, zonder internet, helpt (nee noodzakelijk is) om te overleven.

Vergeet niet te investeren in ‘Naoberschap’. Je hebt het misschien ooit nog eens nodig en het leeft echt anders verbonden.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 
Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com



vrijdag 23 augustus 2019

Banen met gouden toekomst door de “Smart Phone Nek”

Ik hoorde afgelopen week een verhaal dat in Singapore veel studenten die naar het middelbaar onderwijs gaan gemiddeld 2,5 tot 5 cm korter in lengte zijn geworden dan de studenten van voorgaande generaties. Onderzoek heeft aangetoond dat dit komt omdat hun nek inmiddels rond geworden is en vergroeid en ze hun hoofd niet meer rechtop kunnen houden. Alles door hun smart phone verslaving. Ik geloof overigens niet dat dit alleen in Singapore het geval is maar dat het meer en meer een wereldwijde 'evolutie' aan het worden is of gewoonweg al lang is. 

Tijdens mijn opleiding tot yoga docent en ook voorheen al tijdens de Mentastic lessen (van Satsavya Mertens met de Träger approach) die ik ooit volgde, leerde ik dat ons hoofd gemiddeld tussen de zes en zes en een halve kilo weegt. Dat hoofd is in balans en rekt de spieren dan ook niet of nauwelijks op als we nagenoeg recht vooruitkijken en het hoofd recht op de atlas wervel laten rusten. Het gewicht wordt dan rechtstreeks via de rug evenwichtig naar de voeten en de aarde geleid. Iets dat geen energie kost. “Hoe licht kan het zijn?” Was het zinnetje dat er vaak tijdens de praktijklessen bij werd gevraagd. En van bijvoorbeeld de vrouwen in Afrika die zware lasten, naar het lijkt zonder moeite, op hun hoofd dragen kennen we dat beeld haast allemaal. 

Tijdens de les kregen we ooit, als vergelijking, de vraag hoe het zou voelen als je zo'n zestien uur per dag met een zak aardappelen of rijst van zes kilo in je hand zou rondlopen. Na tien minuten zou je die zak weg zetten. Met je hoofd doe je dat alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Als je al zo'n acht uur slaap zou vatten op een dag dan blijven er toch zo'n zestien uur per dag over waarop je immers met je spieren en pezen je hoofd in balans houdt. 

Mijn vader, die tot op drieënnegentigjarige leeftijd fysiotherapeut en yoga docent was, had er vast raad mee geweten. “Recht op jongen!” werd me aardig wat gezegd als ik op de bank lag te hangen om een boek te lezen of naar de tv te kijken. Toen waren dat, in vergelijk met nu, korte momenten. Mensen nu trainen met hun halter (dat hoofd genoemd wordt) haast continue hun nekspieren in verlenging en oprekken zonder er überhaupt erg in te hebben. Zelfs hoofd- en nekpijn schijnt te wennen.

Zoek je naar een vak met een gouden toekomst?
Chiropractor, Mensendieck en bijvoorbeeld Orthopeed kunnen niet anders dan een goudmijn zijn en blijven.

Blijven? Ja, in ieder geval voorlopig. Wie weet komt de techniek met nieuwe speeltjes, het kan haast niet anders dan dat ze al zijn uitgevonden, waardoor je weer rechtop kunt gaan lopen.

Wat een nieuwe wereld aan mogelijkheden en ervaringen zal er dan voor heel veel mensen opengaan. Vast even vreemd en zeker weten wennen.
Mensen worden weer groter. Ze kijken elkaar weer aan. Een uitnodiging tot communicatie en om de wereld om hen heen weer te kunnen zien. En ook een verademing. Dat lukt immers ook nog eens beter met een hoofd wat gewoon weer rechtop staat.

Het duurt vast nog even dus als je nog twijfelt… Chiropractor is zo’n gek vak nog niet mits je zelf niet verslaafd bent aan je mobiel natuurlijk. Je moet immers wel het goede voorbeeld geven.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 16 augustus 2019

Verander je invalshoek en grondhouding van denken en ontdek dat je veel meer kunt bereiken.

Zeker weten inmiddels! Het zit ingebakken in de oosterse cultuur.
Ik ben ervan overtuigd dat het merendeel van de mensen hier er van uit gaan, en dus denken, dat veranderingen niet kunnen of dat zaken of oplossingen niet voor handen zijn. Het lijkt soms wel een soort gemakzucht.
Als je bijvoorbeeld naar een bouwmarkt hier gaat dan wemelt het werkelijk van personeel en als je vraagt of ze iets dat je zoekt hebben dan is het antwoord haast steevast; “My mee” (Nee dat hebben we niet). Twee schappen verder in dezelfde winkel loop je er dan ineens toch zelf tegenaan. Of je krijgt een antwoord; “My dy” (Nee, dat kan niet).

Nee, het is eigenlijk niet iets typisch oosters. Bij verreweg de meeste mensen zit een (dit) denken vanuit mogelijke bedreigingen veel dieper in gebouwd, geworteld, dan een denken vanuit mogelijkheden en vooral kansen. Nee, natuurlijk is niet altijd alles mogelijk, te bereiken of te verwezenlijken. Daar zijn heel wat onderliggende zaken debet aan. En toch…

Zelfs in de fotografie leer je al dat als je vanuit een andere invalshoek een foto maakt of je eigen standpunt wat veranderd, je zaken in een heel ander licht zet. Soms een ware ontdekking.
Mijn hond helpt me er vaak bij omdat er toch snel 130 cm hoogteverschil zit in hoe hij en hoe ik anders tegen de zelfde wereld aan kijken. En soms eens door je knieën gaan levert regelmatig verrassende plaatjes op.

Je moet soms eens even over grenzen, met name van jezelf, heen durven kijken. Ja, inderdaad, dat is misschien een beetje lef hebben. In het zogenaamde ‘diepe’ springen nodigt uit om creatief te worden en om te zoeken naar wegen om boven water te blijven nietwaar? En soms vergt dat een aardige inspanning. Het is ook een persoonlijke ontdekkingsreis.
En zeg nu zelf en vanuit je eigen ervaring. Kun je, achteraf gezien, meestal niet super trots zijn op jezelf omdat je die sprong gewaagd hebt? Geen spijt. Het opent nieuwe mogelijkheden en… verandering is groei (hoewel je dat op het eerste gezicht misschien niet zo ziet).

‘Het kan niet!’? Stop daar eens even mee. Neem een stapje terug en begin eens vanuit een andere invalshoek te denken als bijvoorbeeld: “Dat zou wel eens een aardig avontuur kunnen zijn en… wie weet!”.

En ik doel daarmee niet op een vorm van roekeloos gedrag. Wel op lef tonen om stappen in je verdere ontwikkeling en groei te zetten of, zoals in het voorbeeld hierboven, je vak beter te verstaan en een houding van oprechte klantenbinding te laten zien en voelen.
Overigens, voor wat dat laatste betreft, moet je het toch immers van die klanten hebben om je salaris maandelijks te kunnen blijven ontvangen. Daarvoor hoeven overigens wat mij betreft klanten geen koning te worden genoemd of als koning te worden behandeld.

Wat creatieve mensen die vanuit een grondhouding van “Yes, I can” handelen in de praktijk laten zien (deze foto kreeg ik onlangs als voorbeeld van mijn dochter uit Australië) is dat er, vanuit anders denken en een beetje creativiteit veel en veel meer kan dan je ooit voor mogelijk had gehouden. En het levert ook nog eens wat op.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 9 augustus 2019

Voor je juiste (nieuwe) leefomgeving moet je je als je wilt gaan verhuizen of emigreren drie keer thuis voelen.

Een gast uit Singapore waarmee ik een jaar geleden met talenten gewerkt heb bezocht me hier opnieuw. Stevige stappen had hij inmiddels gezet in het leven van zijn ontdekte missie.

In ‘de reis van de held’ – zo ik het altijd uitdruk – was hij nu op het punt gekomen om meer aandacht te gaan besteden aan de juiste leefomgeving. Geboren in Taiwan, had hij inmiddels op veel plekken in de wereld gewoond, gestudeerd en gewerkt. Tijd wellicht om nu eens te gaan settelen.

In de dialoog die over zijn juiste leefomgeving ontstond kwamen we erachter dat je eigenlijk drie keer thuis moest kunnen komen. Heel eenvoudig is het om een lijstje te maken waarin je gaat plussen en minnen in relatie tot diverse plekken waar je zou kunnen of willen wonen. En toch blijkt in de praktijd dat dat helemaal niet werkt. Meestal staan op dat lijstje rationele zaken en soms ook gevoelszaken genoemd. En hoewel je daar een + of een – factor achter zou kunnen zetten en ze dan op tellen werkt het toch niet. Verrassend zal je erachter komen dat cultuur niet vergelijkbaar is met bijvoorbeeld werkaanbod of dichtbij of verder van je familie afwonen is. Ieder ding heeft een kwaliteitsfactor en ook die kwaliteitsfactoren zijn voor iedereen weer anders. De verrassing zit hem in het feit dat als je naar de uitkomsten van dat rationele lijstje zou gaan kijken je, vanuit je gevoel, gaat lachen omdat die uitslag voor jou dus gevoelsmatig niet klopt.

Niet vreemd want de voor jou juiste leefomgeving heeft, hoe ouder je wordt, steeds meer te maken met gevoel en niet met ratio. Met jouw interactie met de energie die je op een nieuwe plek vindt.
Hoe meer je toe legt op dat gevoel, dat gevoel wegcijfert, hoe meer ziek je jezelf maakt. En als je jong bent ben je in de acceptatie daarvan (of hoe je daar mee om kunt gaan) vaak veel flexibeler dan als je ouder gaat worden. En ook hier geldt weer dat alles dat je aandacht geeft groeit. Als je dus bewust juist minder van een specifieke verstoring of energie-slurper wilt hebben dan vallen die verstoringen juist veel meer en steeds vaker op.

De voor jou juiste leefomgeving draait om ‘Thuis voelen’. En dat is dan dus ook een gevoel en niet een redenering of rationele benadering van wat jij denkt dat het beste voor je is.

We kwamen erachter dat als je écht de meest optimale en juiste leefomgeving voor jezelf wilt hebben dat je dan drie keer thuis moet kunnen komen. En al die drie stappen kun je zelf eenvoudig of soms minder eenvoudig maken. Heel veel ligt weeldegelijk ook aan jezelf. Aan je eigen opstelling en houding. Ik kom daar iets verderop nog op terug.
  1. Thuis voelen in jezelf
  2. Thuis voelen in je huis of kamer
  3. Thuis voelen in je woon- en werkomgeving
Thuis voelen in jezelf
Dat thuis voelen in jezelf heeft heel veel te maken met weten wie je eigenlijk bent en jezelf dan ook kennen zowel van binnen als van buiten. Tijd nemen voor jezelf, hoe je je voelt, waar dat gevoel vandaan komt, even stil staan, voldoende rust nemen, jezelf in geestelijke en lichamelijke balans houden spelen daar onder andere rollen in. En je kunt daar eenvoudig zelf aan werken. Een kwestie van keuzes willen maken. Meditatie kan daar bijvoorbeeld behulpzaam in zijn.

Thuis voelen in je huis of kamer
Thuis voelen in je huis of kamer heeft te maken met jouw privé plek (ik mag tenminste hopen dat je die ergens hebt). Hoe is die ingericht, wat voor dingen in die ruimte maken dat jij je daar thuis voelt? Wat geeft je energie in die ruimte, wat rust of juist de onrust als jij die nodig hebt. Wat houdt je in balans. Is het er opgeruimd of juist een rommel (het is maar waar jij je het lekkerste in voelt). En geloof het of niet. Jouw huis of kamer en hoe dat er met name van binnen uit ziet spiegelt veel over jou. Heel eenvoudig is een huis of kamer van binnen voor jezelf energierijker te maken. Je kunt dat doen door licht, kleur, decoraties, planten, meubilair, etc. en het hoeft niet veel te kosten en het hoeft ook absoluut niet allemaal nieuw te zijn. Zonder dat je daar misschien bij na denkt heeft de ruimte waarin jij woont een gigantisch effect op hoe jij je, daar komt hij weer, voelt. Binnen een paar weken ben je vaak een ander mens…

Thuis voelen in je woon- en werkomgeving
Thuis voelen in je woon- en werkomgeving is vaak wat moeilijker te veranderen. Inderdaad, je zou van baan kunnen veranderen of kunnen gaan verhuizen. Vaak zijn dat wat rigoureuze maatregelen. En jawel, ze werken top. Weet overigens dat je in een andere baan of een andere woonlocatie na verloop van tijd ook weer iets vindt waaraan je je wellicht stoort en toch… Verandering van spijs doet eten…
Je kunt ook van je woon- en werkomgeving beter gebruik maken. Als jij je bijvoorbeeld goed voelt in natuur, waarom dat als je naar je werk gaat niet langs of door dat park in je stad of dorp rijden of gaan joggen in het bos in plaats van door de straten.

Je eigen opstelling en houding
Een andere woonomgeving brengt veel nieuwe invloeden met zich mee. Al zeker als je zou gaan emigreren. Culturele competenties gaan spelen.
Culturele competentie betekent begrip, aanpassing, acceptatie en waardering van het nieuwe gebied of het nieuwe land en zijn mensen.

Als je je verzet, gaat klagen, gaat vergelijken en gaat vermijden, mis je je vroegere plek of land waar je woonde omdat je weg bent en mis je de vreugde, ontdekking en het avontuur van de nieuwe plaats / het nieuwe land omdat je er ook niet echt bent.

Ik heb op heel veel plekken kunnen en mogen wonen. Ik kwam er pas achter dat ik in mijn leven al zes keer een ander huis gekocht heb en ik ben al weer in de mood om te gaan verkassen. Nu binnen Thailand. Daar waar ik nu in Thailand woon geeft drie keer het gevoel van thuis te zijn voor mij. En dat brengt een gevoel van geluk (rust in mijn hoofd). Ik slaap prima, ik woon en doe mijn activiteiten met heel veel plezier, ik geniet intens van alles om me heen en ik voel me vooral gezond. En dat laatste blijft altijd maar een tijdopname waarvan ik me bewust ben.

En daarom ga ik ook altijd slapen met een dank je wel voor alweer een dag met een geweldige LEEF-ervaring erbij in de voor mij geweldige LEEF-omgeving van hier.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 



vrijdag 2 augustus 2019

Geen agenda, geen horloge, geen smart phone, geen sociale media en toch nog steeds in leven

Ja, het was een pittige omschakeling. Mijn leven werd geregeerd door mijn agenda, die door mijn secretaresses werd gevuld, en de klok. Nee, de ‘sociale media’ regeerden mijn leven niet en toch slokte ze met de dag meer tijd op. Afspraken kon je vaak pas na zes weken met me maken en ik vraag me achteraf af of ik eigenlijk wel echt vrije tijd had.

Mijn buurman kwam afgelopen week even een bakkie doen. Hij had een bouwbedrijf in Amerika en terloops merkte hij op dat hij zich niet meer kon voorstellen hoe hij ooit al zijn activiteiten in een dag kon proppen. Toen ik daar over dacht kwam bij mij hetzelfde gevoel op. Eigen was het meer dan belachelijk. Mijn agenda bepaalde mijn leven en stap voor stap werden de nog wat ‘vrije’ momenten ook nog eens ingevuld met ontbijt-, lunch- en diner bijeenkomsten. Waanzin gewoon!

Al meer dan zeven jaar heb ik geen agenda en horloge meer. Ongeveer twee jaar ook geen ‘sociale’ media. Geen zogenaamde netwerk contacten meer die me rechtstreeks kunnen aanspreken. Wat een rust. Ik heb ook helemaal geen agenda meer nodig. Mijn hoofd is zo enorm leeg dat ik de enkele afspraken die ik maak gewoon kan onthouden. En als ze heel, heel ver vooruit zijn… dan heb ik nog een (vrijwel lege) kalender waar ik iets op kwijt kan.

Hoe heb ik ooit een leven kunnen leven zoals ik dat deed? Zoveel op een dag kunnen doen, zoals mijn buurman opmerkte, zoals ik ooit deed? Ik rende mijn leven.
Ze noemen het hier busyness. En of het werkelijk allemaal effectief en efficiënt was, iets oploste en hogere doelen diende? Ik vraag het me steeds meer af. En jawel, je werd wel gekend, althans ook dat dacht je maar. Misschien in je hele beperkte omgeving waarin je woonde en werkte. Je maakt jezelf nogal wat wijs.
Zalig, geen agenda, geen horloge, geen i-phone, geen doelen die gehaald zouden moeten worden, geen ‘sociale’ media meer. Weg afhankelijkheid. Ruimte om adem te halen en te leven. En elke dag gaat (gelukkig) nog steeds om.

Als ik aan deze enorme verandering in mijn leven en van mijn levensstijl denk, dan pas ik inmiddels volgens mij nu meer in de bijna tijdloze cultuur van het landelijke Thailand. Veel mensen kiezen er daar nog steeds voor om geen horloges of klokken te hebben. Het gedrag van de zon en de maan bepalen het leven hier veel meer, niet het tikken van een klok. Mensen staan 's morgens op als de dag aanbreekt en het licht wordt. Ze lunchen halverwege de dag als de zon op zijn hoogst staat. Ze maken het avondeten klaar als de zon onder gaat en gaan naar bed als de duisternis voorbij is en het echt donker is. Weinig plekken, met uitzondering van de grote steden, waar we hier te maken hebben met dat mooie (of trieste) woord 'lichtvervuiling'.  
Zelfs in onze stedelijke gebieden is het voortdurend kijken hoe laat het is geen onderdeel van de cultuur. Misschien moeilijk te geloven en ja, het duurde even voordat ik eraan gewend was. Als gevolg van dit alles is er geen haast of stress van de westerse manier van leven en gewoonten om dingen allemaal 'op tijd' te doen en af te krijgen. Nogmaals, het is effe wennen en voelt op enig moment best goed (en vooral vaak bevrijdend). 

Het mooie is dat als ik ’s avonds in mijn mandje stap en even de tijd neem om terug te kijken op de dag… dan was mijn dag toch gewoonweg vol. Ik had (of nam) tijd voor de dingen die ik deed. Geen haast en… die mensen die om wat voor reden dan ook iets met me te doen willen of wilden hebben… die weten en wisten me gewoon te vinden.

Achteraf gezien kan het zo vrij en simpel zijn als je uit het systeem bent gestapt. In mijn beleving leeft het meer.

Frans Captijn (Gangey Gruma)