Gisteren, alaaf, op de kop af 66 jaar jong en gelukkig nog steeds sterk en gezond.
Iets dat de afgelopen week ook bleek uit een onaangenaam avontuur dat ik mee maakte. Bij een vroege ochtend wandeling met de honden kreeg ik een voltreffer aanval van 8 wespen waardoor ik in een ambulance op weg naar het ziekenhuis door mijn allergie in shock raakte en op de IC van het Lanna ziekenhuis in Chiang Mai belandde. Gelukkig nog net op tijd en gezond er weer uit om mijn verjaardag te kunnen vieren. En ook mijn hernia is gelukkig zo goed als over.
Inmiddels al meer dan vijf jaar blij met Phatsamon die, in relatie tot mij door ons leeftijdverschil, van een soort tussen generatie is.
Het 'nieuwe en digitale normaal' staat me steeds meer tegen. Als ik er mee word geconfronteerd ben ik steeds vaker blij en gelukkig dat er nog zat dingen in mijn kennelijk kleinere wereld over zijn die voor mij meer waardevol zijn en diepgang hebben.
Gemiddeld zo'n twee keer per jaar gaan we voor een periode van ongeveer een maand naar mijn huis in Chiang Mai. En hoewel dat voor ons een soort van vakantie is, is het toch ook altijd een drukke tijd. Vrienden bezoeken, naar onze tandarts hier, de dieren vaccineren (dit keer de sterilisatie van Singto), enzovoort.
In Chiang Mai wonen heel veel expats en de stad is daarop met meer voorzieningen voor (grotere) buitenlanders ingesteld.
In Surin is het voor mij bijvoorbeeld moeilijk om aan kleding en schoeisel te komen die mij passen. Maatje 44 schoenen blijven te klein voor iemand die gewend is aan 46 bijvoorbeeld. In Chiang Mai is het allemaal vrij eenvoudig te krijgen.
Naast het aanhalen van de diverse contacten die we er hebben gaan we dan ook steevast shoppen. Er zijn meerdere moderne en grote winkelcentra. Phatsamon, yep het 'tussen generatie gen', wil dan altijd ook graag voor de lunch naar haar 'Dragon restaurant'. Toen ze nog voor een bank in Bangkok werkte ging ze er bij speciale gelegenheden met collega's wel eens naar toe. Twee weken geleden op een zaterdag gingen we er samen voor.
Helaas voor ons moest je voor de Dragon buiten wachten tot er een tafeltje vrij was. Niet mijn ding. We vonden dus een andere 'aanrader' van Phatsamon. Restaurants te kust en te keur en vanuit allerhande landen.
En hier begint het eerste 'niet aan kunnen wennen'. Ik heb jaren in de horeca en op diverse plekken gewerkt. Een restaurant is voor mij een restaurant en dat heeft toch andere kenmerken dan de modern ingerichte eetzalen in een shopping mall. Zelfs het kleine dorpsrestaurantje waar we wekelijks een paar keer in Surin naar toe gaan ademt een veel gemoedelijkere sfeer uit. Maar je moet soms ook eens meebewegen. Dus... naarbinnen met de geit.
Om je heen mensen die aan zo'n zelfde tafel met bestel tv zitten en vooral in hun mobiel hangen. Een volgende voortdurende ergernis voor me. Waar is het echte contact? Maar goed, meebewegen zei ik al. Het is immers het 'nieuwe normaal'.
Na een paar minuten rijdt er ineens een karretje met een muziekje en digitale draaiende ogen en een smile naar onze tafel. 62 staat er op (ja er gaan veel tafeltjes in zo'n eetzaal). Dat is ons nummer! Hoe geweldig!. Het karretje rijdt eerst iets voorbij, draait dan om en begint iets in het Thais te lullen.
In zijn 'buik' staat achter perspex deurtjes het eten dat Phatsamon had ingedrukt. En even later nog een keer zo'n karretje. Ja, mijn vriendin was er nu weer een keertje dus dat moesten we natuurlijk ook een beetje vieren. En de prijzen? Een biertje bijna drie keer zo duur dan in een normaal en gezellig restaurant hier in de buurt.
Bediend worden door een robot. Hoe fantastisch is dat niet? Grrrrrrr, niet mijn ding.
Frans, je wordt een ouwe zeur! Dat kan dan wel wezen. Helaas pindakaas. Ik kan (en wil) er niet aan wennen. Dat middagje 'shoppen' was voorlopig voor mij voor een half jaartje wel weer genoeg.
Gelukkig zijn er nog heel veel dingen om me heen die me een stuk blijer maken.
Mijn moeder zou zeggen: "Je hebt in ieder geval voor Phatsamon een offertje gebracht" 😃.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
