vrijdag 25 oktober 2013

Leiderschap schiet nog aardig te kort in bezieling.



Van iemand uit mijn kennissenkring kreeg ik een berichtje. Het ging onder andere over de organisatie waarin zij werkt. Het verhaal van haar maakte me een beetje verdrietig omdat ik het zo enorm herken. Wij zetten met onze programma’s juist op dat stukje wat zij mist in. Vooral vanuit ondernemend Nederland is die handreiking nog niet opgepakt. In mijn ogen een gemiste kans. Het lef om de stap te zetten ontbreekt (nog). Een stuk tekst uit haar mail:

“Wat ik vooral jammer vind aan de branche waarin ik werk is dat er zo weinig aandacht is voor balans en ontplooiing van het individu. En dan nog te bedenken dat we veel langer moeten door werken en zo’n beetje iedereen door bepaalde fasen gaat in zijn leven. Daar schiet het leiderschap nog behoorlijk te kort, want ik zie in mijn omgeving dat er steeds meer mensen op zoek zijn naar zingeving en dat is nou niet echt een onderwerp waar bij stil wordt gestaan! Bezieling is vaak ver te zoeken…en juist dat is mijn (enige) drijfveer, kom ik steeds meer achter. “

Ik begrijp niet dat, misschien wel juist in een tijd van crisis, management niet veel en veel meer inzet op het vrij eenvoudige fenomeen bezieling. Er wordt gelukkig wel steeds meer over gesproken maar in de SMART systemen waarmee wordt gewerkt is het zo verrekte weinig ‘meetbaar’. Gevoel, waar bezieling mee te maken heeft, is ook moeilijk in punten uit te drukken nietwaar. Dus gewoon niet aan beginnen en lachwekkend afdoen met ‘geitenwollen sokken gedoe…’ en met een soort ‘generaal excuus’ van ‘zullen we het weer eens over de échte dingen waar het om draait gaan hebben…?’.

Hedendaags werken is drastisch veranderd. Meer dan de helft van de organisaties werkt met teams. Netwerkorganisaties zorgen voor ander gewenst leiderschap en dragen bij aan een explosieve groei van verbonden  ‘collega’s’. Gigantisch snelle technologische ontwikkelingen en communicatienetwerken verbinden mensen met elkaar die elkaar niet echt kennen.  

Daar waar mensen in teams letterlijk samen op de werkvloer werken wordt steeds meer ingezet om kennis, ervaring en specifieke talenten van de individu in te zetten om het gemeenschappelijk belang te dienen.

Verbindend en dienend leiderschap dragen er aan bij dat leidinggevenden individuele medewerkers kennen en met hun specifieke talenten op de juiste wijze in zo’n team positioneren voor een beter resultaat. Vaak draagt alleen dit al bij aan een betere betrokkenheid, meer inspiratie en prestatie van zowel de individu als ook van het team.

Als je medewerkers weet te bezielen om die kwaliteiten aan een klus bij te dragen waarin zij juist uniek zijn dan maak je ze bewuster van hun waardevolle bijdrage aan het geheel. Op deze manier wordt werk wat steeds sneller op ons af komt kwalitatief beter, met minder fouten en daardoor ook nog eens sneller gedaan. Dat is pure winst is voor zowel de organisatie als voor het boeien en binden van medewerkers zelf. En was dat niet de basis van ondernemen? Winst maken?
Met de toevoeging van bezieling…veel meer dan alleen in geld uit te drukken!

Heb jij het lef om de speurtocht naar bezieling in jezelf of in je organisatie aan te gaan? Zet er op in en ga het doen. Een lage investering met een zeer hoge opbrengst. Bevlogen unieke handen maken sneller en beter werk.
Kan ik iets voor je betekenen? Je weet me vast te vinden.



Frans Captijn

vrijdag 18 oktober 2013

Een fototoestel… schild om niet te willen voelen en zien…

Onlangs moest ik weer even in de stad zijn. Mijn motorscooter had een onderhoudsbeurt nodig. Ik moest even wachten of kon een wandeling gaan maken. Ik koos voor de laatste optie.

Chiang Mai, een stad die qua inwoners groter is dan Amsterdam, wemelt van de toeristen. En ja, er is veel te zien. Zeker als je de Thaise cultuur niet kent. Het wemelt er bijvoorbeeld van de boeddhistische tempels. Alleen in het centrum kun je er bijvoorbeeld al meer dan 200 vinden. Het is raar om te zeggen maar door de invloed van het toerisme zie je steeds minder van de Thaise cultuur. Het is een mix geworden van alles dat maar geld wil verdienen. Zelfs de grote bekende fastfood concerns hebben er (helaas) voet aan de grond gekregen. Lichtreclames, die ik gelukkig nog niet goed kan lezen, schreeuwen je ook hier toe.

Toeristen, maar ook steeds meer de Thai zelf, zie je met een (digitale) fotocamera of een apparaat dat een functie om te kunnen fotograferen in zich heeft. Hele groepen mensen tref je om je heen die maar blijven foto’s maken. Of ze ook echt iets zien en/of beleven vraag ik me steeds meer af. Lukraak fotograferen is een gedrag, een houding, uit onrust geworden zo lijkt het mij. De toeristen komen terug met soms wel 1000 of meer foto’s van hun vakantie. Je kunt ze, omdat dat zo gemakkelijk is met digitaal, toch weer zo wissen…?  En jawel, dat is zo. Maar heb je ook echt iets ervaren. Iets gevoeld. Iets opgeslagen dat je echt raakte?

Eén van onze gasten merkte laatst op dat ze haar fototoestel niet had meegenomen. Ze sloeg haar ervaringen op in haar geheugen en die ervaringen waren voor haar heel gemakkelijk terug te halen.

Mij deed de ervaring herinneren aan de tijd dat ik op een avond thuis, na mijn werk voor Ballast Nedam in Saoedi Arabië, mijn familie mijn dia’s liet zien. Ik vond die dia’s dan wel leuk maar… Mijn familie vond de eerste indrukken leuk en daarna vervaagde de aandacht. Logisch, ze waren er niet bij, mijn gevoel ontbrak, en wat boeit het anderen dan nog echt…?

Wat ik merk is dat mensen, in de onrust van hun leven, fotograferen om vooral maar niet de échte confrontatie aan te gaan. Een plat plaatje als zogenaamde her-innering die meestal ook niet eens meer wordt bekeken. Je ‘ren-momenten’ ook nog eens vastleggen. Wat een waanzin eigenlijk. Stel je eens open om oprecht te genieten.

Natuurlijk maak ook ik foto’s. Haast elke dag probeer ik mensen van mijn ervaringen te laten meegenieten door het plaatsen van een foto. Die foto’s maak ik meestal omdat ik er een gevoel bij heb dat ik wil overbrengen.
Niet voor niets gaat ons werkprogramma 'Mindful photography' er over om eerst te kijken en vooral te voelen. Pas daarna zet je er op in om met je camera je gevoel over te brengen. Een geweldige ervaring. 

Het is voor mensen die hier voor hun vakantie komen vakantietijd. Waarom uitsluitend in de vakantie zo (enorm) veel foto’s. Het boeddhisme leert… als je kijkt ben je dan bewust van kijken. Gebruik je camera of waar je dan ook mee fotografeert eens wat minder als schild. Kijk en be-leef bewust en geniet zoveel meer van jezelf open stellen in een omgeving die er kennelijk voor jou toe doet. Daarvoor ging je toch op vakantie?

Frans Captijn  

  

vrijdag 11 oktober 2013

Zorg eerst eens voor jezelf!



Als je niet eerst goed voor jezelf zorgt kun je er ook niet optimaal voor de wereld om je heen zijn. En nee, dat is nu eens niet egoïstisch! Dit gaat immers niet over het materialistische ‘hebben’.

Of de duvel er mee speelt. Nagenoeg iedereen die hier in het Resort waar ik mag werken een Detox, ‘New me now’, Meditation, Fitness, Cleansing of fasting programma doet, kampt met een onderliggende vraag. 

Ontevreden over iets of worstelend met iets anders. Meestal wordt, eerst, ingezet op ‘herstel’ van de buitenkant. Gedurende het programma komen ze er vaak achter dat het nóg beter is om maar eens aan de binnenkant, de échte oorzaak, te gaan werken. Soms is deelname aan zo’n programma slechts een vlucht en een mooi verhaal aan de buitenwereld dat je aan jezelf werkt. Maar als je met je buitenkant aan de slag gaat, beweegt ook je binnenkant mee. Dat kan wel eens confronterend zijn. Die binnenkant doet er er veel meer toe. Het is prachtig om mooi te tonen maar als je bijvoorbeeld een geruïneerd thuis hebt… dan kun je dat, energetisch gezien, toch niet verbergen. Je moet dus op zoek naar de, voor jou, juiste met een mooi woord holistische balans. Een balans tussen het fysieke, mentale, emotionele, spirituele en causale (je omgeving met energie aftappers en/of energie leveranciers).

Voor mij staat inmiddels vast dat als je altijd blijft doen wat je deed, je ook altijd weer dat wat krijgt wat je kreeg. Doorbreek de vicieuze cirkel en neem stappen vanuit je gevoel door (eindelijk) eens te leren luisteren naar wie je écht als unieke persoon bent. Luister eens naar die stem in jezelf en geef er aan toe. Natuurlijk komt gelijk je generale excuus op om niet te luisteren en te blijven doen wat je deed of in ieder geval niet naar die stem te luisteren.

Als je niet luistert naar wat je echt wilt, is je leven tijdverspilling. Uitsluitend en alleen af gaan op geld, macht, positie, status… het maakt je uiteindelijk niet gelukkig en zorg er ook nog eens voor dat je in een wereld beland waar je je niet thuis voelt. Je over geven aan je passie en missie lijkt wel moeilijk maar brengt je in een andere wereld, jouw wereld. Een wereld die voor jou bestemd is en die al jaren op je wacht. Je treft er voor jou je geluk. Iets dat met geen salaris te betalen is.

Neem eens tijd om jezelf beter te leren kennen (of je alleen open te stellen om naar jezelf oprecht te luisteren) en maak schoon schip met die zaken waar je definitief van af wilt. Zeker weten dat je fris en met nieuwe creatieve ideeën bewustere stappen op je levenspad gaat zetten. Wellicht je leven eindelijk eens gaat leven… 

Vaak horen wij dan dat je daar lef voor moet hebben. Is dat eigenlijk niet vreemd? Als je jezelf met al je kwaliteiten al niet vertrouwt, wie kun je dan wél vertrouwen. Volgens ons dus weinig met lef te maken maar meer met de weg onder de stappen die je dan wel moet zetten te laten ontstaan. Je overgeven aan het avontuur dat leven heet.

Een steuntje in de rug nodig? Laat maar weten.

Frans Captijn



vrijdag 4 oktober 2013

Zichtbare leegte (visible emptiness) een pracht fenomeen


Door nagenoeg elke week een blog te schrijven kom ik er achter dat de titel weldegelijk lezers aantrekt. Vandaag een niet pakkende titel, en derhalve wellicht minder lezers dan normaal. Gemiste kans want dit kan wel eens een aardige eye-opener zijn. 

Afgelopen week liep ik er haast letterlijk hier weer tegen aan. De kleine en grote kristallen bollen die soms in de handen van Boeddha beelden liggen of voor hun voeten staan. Ze representeren onder andere ‘zichtbare leegte’. En dan wordt het voor veel mensen vaag en/of zweverig dus lees vooral niet verder… of juist toch…

In onze denkwereld zijn we zo enorm gewend aan onze basis overtuigingen en onze opgebouwde waarheden dat we er de hele wereld om ons heen, zonder er überhaupt erg in te hebben of er nog over na te denken, mee 'afrekenen'. In onze hokjes zetten. Ons ergens aan willen verbinden of juist er helemaal niets maar dan ook niets meer mee te maken willen hebben.

Ons denken, onze geest, neemt vaak een loopje met ons. Heel veel misverstanden ontstaan doordat wij denken ‘de waarheid in pacht’ te hebben terwijl dé waarheid helemaal niet bestaat. Het is een waarheid, jouw waarheid, waarbij je eigenlijk alleen maar jouw kant van de medaille ziet. Je afkomst, opvoeding, ervaringen, etc.. zijn er debet aan dat je aan een half woord, een geur, een aanraking, een toon, een smaak, genoeg hebt om er in no-time een heel verhaal omheen te maken. Vanuit die, ongemerkte, overtuiging treedt je de wereld om je heen tegemoet. Anderen kijken vaak anders.

Niet de moeite nemen om eens even over hun schouders mee te kijken is feitelijk een gemiste kans. Zij zien de buitenkant wellicht anders terwijl wij, in de tijd dat zij proberen uit te leggen wat zij zien, diezelfde tijd gebruiken om ons antwoord om hen van ons gelijk te overtuigen al weer aan het voorbereiden zijn. We luisteren niet eens. Ons antwoord is doorspekt met onze (voor)oordelen en ervaringen en het verhaal dat onze brein, door met slechts een heel beperkt signaal aan de gang te gaan, er omheen heeft ‘verzonnen’. En dan ontstaan de conflicten. Let wel… over dat wat er eigenlijk nog maar aan de buitenkant zichtbaar of voelbaar is. Meestal gaat dat nog niet eens over de inhoud of wat eigenlijk de achterliggende reden is van waar de discussie over gaat. We zetten in op overtuigen, op debat, op energie rijke acties. 
Dialoog, oprecht tijd nemen om te luisteren en te begrijpen vanuit het perspectief van de ander, zit er niet in. Uiteindelijk geeft een ander zich dan misschien wel gewonnen. Er ontstaat een compromis zeggen we dan. En toch… in de praktijk blijken er meestal twee verliezers.

Ik herinner me een verhaal over één sinaasappel waar twee doctoren om streden omdat ze een levensreddend medicijn moesten maken en daar die sinaasappel voor nodig hadden. Toen ze uiteindelijk heel veel tijd hadden besteed aan debatteren, dat uitmondde in haast letterlijk vechten en elkaar na het leven staan, kwamen ze er bij toeval achter dat de ene de sinaasappel schil en de andere de pitten nodig had. Super veel negatieve energie, verstoring van de relatie en (langdurige) verstoorde communicatie.

Die kristallen in het Boeddhisme zijn er dan ook in deze cultuur onder andere voor om je er aan te herinneren dat je doodeenvoudig moet proberen om kristal helder vanuit een leegte te kijken. Gewoon vanuit verschillende kanten, open, of ondersteboven te kijken naar dat wat er alleen maar is. Te focussen op de inhoud, daar waar het echt om gaat. Door je geest niets aan een verhaal toe te laten voegen en er ook niets van af te halen. Zien wat je op dat ene moment ziet en er geen ‘ouwe koeien’ of ‘wishfull thinking’ aan toe te voegen. Helder en vanuit leegte benaderen en ervaren.

Hoe meer ik er mee bezig ben, er over praat en het met deelnemers aan programma’s ondervindt… hoe mooier, echter en oprechter de ervaringen worden. Vanuit leegte leren. een open-baring. Van harte aanbevolen. Neem er de tijd eens voor en ervaar zoveel dieper.


Frans Captijn