Ik
herinner me nog de discussies die achter gesloten deuren, of terwel ‘besloten’,
plaats vonden over het salaris dat de regionaal commandant brandweer en
directeur Veiligheidsregio moesten ontvangen. Het ministerie had daar richtlijnen
voor uitgegeven.
In
regio’s als bijvoorbeeld Amsterdam, Rotterdam, Den Haag of Utrecht vormde dat
niet echt een probleem. De stedelijke kernen waren en zijn, althans voor
Nederlandse begrippen, immers ‘groot’. Maar voor regio’s met centrum gemeenten
die relatief klein zijn was het altijd toch een aardig heet hangijzer.
Het
bestuur van de gemeenschappelijke regeling die een veiligheidsregio vormt
bestaat uit de burgemeesters van die regio en meestal levert de grootste
gemeente (qua inwoners) de voorzitter.
Hoe
kan een regionaal brandweercommandant en/of directeur veiligheidsregio als
basis nu meer verdienen dan een burgemeester? Het was soms wat zuur om met een
bevordering of rangniveau in te stemmen als bestuur. En in mijn tijd werden
zelfs de ‘Balkenende’ normen erbij gehaald. Ik haalde, overigens volledig
onterecht, het landelijke nieuws dat ik in één jaar tijd in 2011 maar liefst
bijna een half miljoen euro als ‘veelverdiener’ had opgestreken. Ik heb jaren
op mijn balkon op de uitkijk gestaan wanneer het zou arriveren maar helaas. Het
kwam nooit. Ik kreeg slechts een excuusbriefje achteraf van mijn bestuur over fout geleverde
informatie en van Google het bericht dat ze de onjuiste berichten over mij daarover niet konden verwijderen.
Maar toch… Ik verdiende een prima salaris en betaalde overigens vanzelsprekend ook pittig belasting
daarover.
Daarover
gaat het in dit blog niet. De titel luidt immers: “We denken te bekrompen”.
Al
eerder heb ik geschreven dat de blik van velen, in mijn ogen, erg beperkt is. En
hoewel we over een World Wide Web beschikken gebruiken we dat dáár niet of
nauwelijks voor. Zelfs Europa is voor velen te ver weg terwijl datzelfde Europa
nagenoeg alles voor Nederland bepaalt. En buiten Europa kijken is voor de meesten helemaal een ver weg show. En dat terwijl oplossingen voor nagenoeg alle problemen in de wereld al lang voor het oprapen liggen. Ik kom daar zo nog even op terug. Nee, we navelstaren in ons eigen kleine wereldje en willen vooral ook alles zelf bedenken en oplossen.
Mijn
eerste letterlijke ervaringen met dat over grenzen kijken deed ik op in 1980 tijdens
mijn werk als uitvoerder in de bouw voor de firma Ballast Nedam in Dharaan, Saoedi-Arabië.
Inderdaad hard werken en daar stond een uitstekend salaris tegenover. Haast
niet te vergelijken met dat wat mensen op mijn leeftijd in Nederland
verdienden.
Hetzelfde
zie ik inmiddels met mijn dochter (33 jaar jong). Zij werkt op dit moment voor
haar baas tijdelijk in en voor een nikkelmijn in Kalgoorlie, Australië. Inderdaad ook heel hard werken en vooral ook je organisatietalent gebruiken en je koppie erbij
houden. Dagelijks hebben we contact en ze straalt over haast alles wat ze daar
te doen heeft en meemaakt. En het salaris? Ze verdient momenteel meer per maand dan ik op het eind
van mijn loopbaan als directeur van een veiligheidsregio. Super tof. Nee, vertel me wat, geld maakt zeker weten niet gelukkig. Aan geluk kun je zelf veel doen en je moet er ook een beetje geluk mee hebben. Toch brengt ze met dit extra spaargeld haar jeugddroom sneller dichterbij.
Afgelopen
week zei ze me dat ze enorm veel werk hadden en mensen via onderaannemers er voor
zochten. Ze verdienden er zoveel geld mee dat ze van gekkigheid niet meer
wisten waaraan ze het uit konden geven.
Over
grenzen kijken en durven te stappen. En ja dat is soms wat loslaten, lef
hebben, in jezelf geloven, niet zeuren en gewoon doen. Het leven is een leerschool en kan
een fantastisch avontuur zijn. En neem je in zo'n avontuurlijke expeditie niet altijd jezelf mee? Als je daarop al niet kunt vertrouwen, waarop kun je dan nog vertrouwen? Wat kan er dus eigenlijkmisgaan?
Die bekrompenheid heeft vaak te maken met dat stemmetje in je hoofd. En daarmee bedoel ik niet die fantastische intuitie die in je leeft. Het is het stemmetje dat in je is ontstaan door verhalen van anderen die je, meestal goed bedoeld, zijn ingeprent. Dat dit niets voor jou is, dat jij dat niet kunt, dat het niet bij je past, de risico's die er aan vast zitten, collega's en vrienden die je 'verliest', etcetera. Angst. Als er al een idee in je ontstaat zorgt dat stemmetje er direct al voor dat de lol snel van dat idee af is en je het maar laat om het door te zetten.
Dat over grenzen durven stappen geldt dust zeker weten niet alleen voor de hoogte van je salaris. Ook voor problemen
of uitdagingen waar je tegen oploopt in je werk. Alle oplossingen zijn al lang voor
handen merkte ik hierboven al op. Je moet ze alleen weten te vinden. Die ervaring deed ik op tijdens mijn
werk voor het internationale Rode Kruis. Hoezo werkt een netwerk (en dat bedoel
ik niet in relatie tot kruiwagenspelletjes om hogerop te komen)? Diverse mensen in de 'grote' wereld zijn gespecialiseerd en hebben ervaringen met problemen waar jij misschien ooit maar een keer in je leven tegen aan loopt. Er is zoveel
kennis, ervaring en kunde op deze wereld. Dat Rode Kruis wist er kundig gebruik van te maken. Een les in mijn leven.
Denk
out of the box, laat je niet leiden door wat anderen van je vinden of door
regeltjes en omstandigheden die je eigenlijk gevangenhouden. Zie jezelf groter dan je soms
denkt te zijn en neem geen genoegen met minder. Je bent het toch waard? Inderdaad ben je in de ogen van
anderen dan misschien wat ‘anders’. So what?
Niet slaphangen, lullig kijken en Facebooken op de bank met de gedachte, op voorhand, dat je al moe wordt van werken, maar gewoon aanpakken en je talenten voor jezelf en de wereld om je heen inzetten. Je bent immers uniek en waardevol.
En, als jij echt zo goed bent, en
dat ben je, en anderen willen daarin niet mee, dan missen die een geweldige
kans door die top set aan talenten van jou om dingen beter te laten werken niet te gebruiken. Op naar de volgende die daar wel waardering voor kan opbrengen. En daarin is mijn zoon weer een aardig talent. Handen uit de mouwen en als het niet zint happy verder bij een ander.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
