vrijdag 31 maart 2017

Een ervaring en verhaal over kunnen zien

Een paar weken geleden verminderde het zicht in mijn rechter oog. Een rare ervaring kan ik je zeggen. Het voelde eerst alsof er wat stof aan de buitenkant over mijn oogbol heen en weer gleed. Maar zelfs met een speciale vloeistof die ik van de apotheek kreeg, verbeterde mijn zicht niet. De apotheker adviseerde me naar een oogspecialist in het ziekenhuis te gaan. Dat heb ik dan ook gedaan.

Een erg vriendelijke, jonge, oogarts in ons Lanna ziekenhuis onderzocht met een speciaal soort microscoop mijn oog en stelde de diagnose dat ik leed aan achterste glasvochtmembraanloslating. Nog nooit van gehoord. Ik wist niet eens dat ik een achterste glasvochtmembraan had als ik eerlijk ben.

Het was een zelfde soort ervaring als een paar maanden geleden. Ik wilde toen opstaan en mijn been zat op slot en kon een paar uur niet lopen. Je neemt het eigenlijk heel gemakkelijk maar voor vaststaand feit aan dat je zonder problemen fysiek kunt functioneren en toch zijn dit van die ervaringen die je met de neus op de feiten drukken dat het toch echt anders in elkaar zit.
Als je gezichtsvermogen ok is maak je je er ook helemaal nooit druk over. Je bent jezelf er niet eens bewust van dat je ogen, voor de meesten van ons, altijd en haast eeuwig beschikbaar zijn en ons altijd ondersteunen bij alles wat we doen. Kijken neemt ongeveer 70% van onze zogenaamde ‘zintuigenergie’ in beslag. Hoe zit het met dat zicht van ons?

Er is een gevoel dat we allemaal blind geboren zijn. Minuten na onze geboorte gaan onze nieuw geopende ogen een verscheidenheid van vormen, kleuren en oppervlakken waar nemen. Het heeft even tijd nodig om langzaam onze vader en moeder, ons bed, vreemdelingen en bijvoorbeeld kleur te gaan herkennen. Het kost tijd om echt vormen en oppervlakken, objecten, relaties en de betekenissen daarvan te gaan ontdekken. En door het zien van voorwerpen, gaat een soort tweede gezichtsvermogen in ons hoofd aan de slag met het creëren van niet tastbare beelden. Visualisatie en impuls voor onze verbeelding. Zo beginnen we onze ‘eigen’ wereld te creëren, onze eigen waarheid (het grootste deel van de tijd niet eens van bewust dat dit alleen is onderdeel van een veel grotere waarheid), ons veroordelen komt in relatie tot hoe we zelf zijn geprogrammeerd en… ons piekeren start.

Zelfs als je goeie en gezonde ogen hebt ben je toch heel erg vaak ‘blind’. We kunnen niet verder of dieper kijken dan slechts de oppervlakte. We houden niet van wat we zien. Waarom zijn we eigenlijk vaak zo bang of kortzichtig; wat veroorzaakt dat bang zijn om dieper te kijken?

Misschien zijn we bang en voelen we ons bedreigd door een wereld die we vaak niet meer kunnen bevatten, een wereld die meer en meer gevormd wordt door sociale media met informatie over zaken die buiten ons bereik liggen, een wereld die we niet kunnen controleren. Misschien we zijn we wel bang voor een nieuwe wereld (die we nog niet zien maar er al lang is) die ons uitnodigt om onze angsten los te laten, tijd te nemen om te ontdekken, ons te verwonderen en te verbazen. Als we over onze ‘blindheid’ heen durven stappen, meer bewust bezig zijn met de kunst van dieper kijken, kun je door dat oppervlakkige. Absoluut niet meer bang voor de verstoring van dat wat we niet kunnen begrijpen of controleren. Nieuwsgierig zijn om te gaan zien en te leren van dat wat tot dusver voor je onzichtbaar was. Er is veel meer voor ons voorhanden dan we denken. We hoeven er maar de tijd voor te nemen om ons er voor open te stellen.

Misschien, door meer bewust van - en dankbaar voor - de mogelijkheid van ons zicht vermogen te zijn, moeten we onze ogen eens wat meer openen voor de wonderen die overal om ons heen zijn. Om een bekende rabbijn Abraham Joshua Heschel te citeren: “‘Ons doel zou moeten zijn om het leven te leven in radicale verwondering… ’s Morgens opstaan en zó naar de wereld kijken dat niets wat je waarneemt vanzelfsprekend is. Alles is fenomenaal! Alles is ongelofelijk. Behandel het leven nooit zonder aandacht. Spiritueel zijn is verwonderd zijn’. Verwondering is – eerder dan twijfel – de wortel van alle kennis. Ook over jezelf…

De verstoring van mijn zicht doordat ik ouder aan het worden ben bracht me dieper bij nog bewuster en dieper kijken. Me meer bewust zijn van het dagelijkse cadeau dat ‘kunnen zien’ heet en van de mogelijkheden die me dat geeft. Een uitnodiging om verder te kijken dan slechts het oppervlak of de buitenkant van de wereld om me heen. Het is gewoon slechts een keuze om de tijd te nemen om bewust te zijn van LEVEN.



Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 24 maart 2017

Horen is passief. Luister actief en word je bewust van een fantastische 'nieuwe' wereld die voor je klaar ligt

Een tweede blog dit keer over geluid. Na het blog van vorige week over de snelle verandering van ons geluidlandschap nu een blog over horen en luisteren.

Ik werk inmiddels nu al weer een tijdje in diverse programma’s die ik hier met internationale gasten doe met een aardig grote set Tibetaanse klankschalen, Ghantas (Bellen), Tingshas (bekkens) en Gongs. Als je die tijdens meditaties en lichaamswerk gebruikt, kom je in aanraking met de kenmerkende mix van harmonische resonanties van die instrumenten. Een vorm van geluidsvibratie/geluidmassage om stress te verminderen, innerlijke energie banen en centra (chakra’s) in balans of synchronisatie te brengen en zelfs om spontane genezingsprocessen te bevorderen.

Als je tijdens het werken daarmee voor het eerst bewust raakt van het fenomeen ‘Harmonics’ (boventonen), verandert je hele manier van luisteren. Je luisteren wordt gevoeliger en je kunt die harmonics in het druppelen van een kraan of in het ruizen van een storm langs je raam gaan herkennen. En door die herkenning verandert je luisterpatroon, en met dat, verandert je bewustzijn. Jij maakt jezelf beschikbaar, of je opent jezelf, voor de geluiden van leven en die geluiden van leven maken zich meer beschikbaar voor jou.

Luisteren is één van de grote actieve ervaringen waarin we heel gemakkelijk weer kunnen leren om  ons met onze omgeving beter en intenser te verbinden. Het is er een beginsel dat we feitelijk en heel natuurlijk bij onze geboorte hebben mee gekregen. Als we ouder worden verliezen velen die ervaring.

Horen is een passieve ervaring waarin we geluiden, eenmaal door onze oren waargenomen, al dan niet naar onze hersenen door kunnen sturen om die hersenen te stimuleren.
Luisteren daarentegen is niet passief. Het is actief. Luisteren behelst het daadwerkelijk bewust gebruik maken van onze oren als bewustzijn orgaan. Als we horen, maken we geen onderscheid tussen de geluiden om ons heen. We kunnen ons immers zelfs helemaal niet eens bewust van geluid zijn (iets dat bijvoorbeeld in een slaaptoestand optreedt). Dit is dan ook een voorname reden dat  letterlijk in stilte te zitten, - hier in de buurt hebben we daar een fantastisch mooie grot bijvoorbeeld voor -, onze sensitiviteit van luisteren aanmoedigt en krachtiger maakt. Er zijn vele niveaus van luisteren.

# Het eerste niveau betreft de al enorm grote stap om uit te stijgen boven het passieve proces van horen en de stap te maken naar actief luisteren. Je gewaar worden van de pluraliteit, de mix van het grote aantal, van de geluiden die je omringen. Door actief te luisteren kun je je stap voor stap meer open stellen voor geluid. Elk geluid komt op uit stilte, neemt vorm aan, manifesteert zich en valt weer terug in stilte. Op deze manier kun je geluiden zien als richtingaanwijzers naar stilte.
# Het tweede niveau van luisteren heeft betrekking op het waar gaan nemen van die harmonics, de overtonen, in de geluiden die we horen.
# Het derde niveau van luisteren betreft ons voorstellings- en inleving vermogen. We doen dit vaak heel natuurlijk als we naar bepaalde muziek luisteren die ons mee neemt naar bijvoorbeeld een ander gevoel.
# Een vierde niveau draait om de verandering van onze feitelijke waarneming van geluid naar een andere realiteit. We worden door het geluid mee genomen naar een andere of aanvullende beleving in ons bestaan.
# Een vijfde niveau om dieper te kijken of om op te mediteren is weer die stilte. Zoals we uit stilte zijn begonnen, vertrokken, komen we daar ook weer bij uit. En stilte is niet de afwezigheid van iets maar het bewustzijn van alles dat voor je beschikbaar is.

Er is een hoop te ontdekken door 'alleen maar' te luisteren. Actief luisteren naar geluiden kan je bewust maken van richting, afstand, volume, toonhoogte, vibraties, vorm, ritme, melodie, harmonie van en in het hier en nu. Je kunt zelfs namen aan geluiden geven (zoals het fluiten van een vogel of het geluid van een auto).

En... luisteren is gratis. Je hoeft er feitelijk niet voor te betalen en je hebt ook nog eens de vrijheid van keuze waar je al dan niet naar wilt luisteren.
Ik hoop dat het blog van deze week je aanzet om luisteren weer eens een kans te geven.
Een uitnodiging om jezelf dit cadeautje van het je bewust zijn van de geluiden van leven te geven.

(Met dank voor het diepere inzicht door de lessen van Jonathan Goldman, Suren Shrestha, Inayat Khan, de Chinese International Buddhist Temple en de  Buddhist University ‘Wat Suan Dok’ in Chiang Mai).


Frans Captijn

www.captijninsight.com



vrijdag 17 maart 2017

Geluid vernietiging. De mens rukt verder op.

Vanmorgen liep ik met mijn hond lang door het bos. Meer en meer kent hij de weg en gaat hij waar hij wil gaan. Ik volg. Wie laat wie nu eigenlijk uit denk ik wel eens? We blijven er samen vitaal bij.

Op een stil bospad trok zowel bij hem als bij mij het geluid van een prachtige grote vogel onze aandacht. Eigenlijk stonden we samen tegelijkertijd stil om te luisteren naar de harmonie van al die geluiden daar op die plek.
Misschien komt het ook omdat ik de laatste maanden steeds meer met geluid werk en me er door studie in verdiep. Meer en meer gewaar en bewust ben van de fantastische geluiden in de natuur om ons heen.

Als je je meer bewust wordt van de harmonie in geluid, wordt je hele manier van luisteren gewijzigd. Je kunt de harmonie horen in een druppelende kraan of je gewaar zijn van de boventonen van de wind die wind die tijdens een storm langs je raam vliegt. Je luisterpatroon verandert en als dat gebeurt verandert je bewustzijn feitelijk ook. Je verbind je op een dieper niveau.

Luisteren neemt ongeveer 70% van onze sensitiviteit in beslag. We kunnen er gemakkelijk door leren om ons met onze omgeving te verbinden. Iets dat we van nature gewend zijn om te doen. Helaas verliezen de meesten van ons dat als ze ouder worden. Er zijn andere dingen belangrijk om ons op te richten.

Wetenschap toont aan dat een van de basis functies van onze oren is om door natuurlijk geluid het energie van onze hersenen en van 90 – 95% van ons lichaam op te laden.

Elke ochtend start ik in de Sala hier op het resort. Carlien, mijn dochter, noemt het de ‘vogel disco’. Het is fantastisch om de tijd van de dag inmiddels steeds meer te kunnen ‘lezen’ door de geluiden om je heen. Als je je bewust bent van de combinatie van het werken van je zintuigen heb je de klok niet meer nodig. Ik draag dan ook al vijf jaar geen horloge meer. In één woord zalig.

Op die plek in dat bos, actief met dat luisteren samen in de weer, hoorde we in de verte het geluid van een motorfiets, nog een en nog een. Het bleken cross motoren te zijn die, als idioten, door het bos en over de wandelpaden kwamen scheuren. Grote stofwolken en een oorverdovend lawaai. Nog net op tijd kon ik mijn hond aan de riem vast maken om een aanrijding met de eerste motorrijder, die niet in de gaten had dat er ook nog iemand ‘stil’ stond te luisteren, te voorkomen. Ze scheurden alle drie voorbij. Ik bleef kuchend in het stof en met mijn aangeslagen hond achter. We bleven maar even stil staan tot het stof weer was neergeslagen. Het geluid was anders geworden. De stilte, de ervaring van de aanwezigheid van alles, was ‘dood’ geworden. Dat alles wat er was… was er ineens niet meer. Uitgedoofd, vernietigd, door de plotselinge verstoring. De een zijn plezier, de ander moet maar even slikken (of beter gezegd stof happen).

Het deed me denken aan een hele korte filmimpressie die in onlangs kreeg toegestuurd over de musicus en natuuronderzoeker Bernie Krause. Hij is een van 's werelds toonaangevende experts op het gebied natuur geluiden. Krause neemt gedurende een lange periode en steeds op een zelfde plek zogenaamde "soundscapes" op en gaat ze nadien met elkaar vergelijken. De wind in de bomen, het getjilp van de vogels, de zang van bultruggen. Dat doet hij al meer dan veertig jaar en hij heeft het grootste archief ter wereld daarover inmiddels opgebouwd. Hij kan in kaart brengen hoe de de geluiden in en van het landschap in de loop van de tijd zijn veranderd. Deels door klimaatverandering maar ook omdat de mens steeds verder oprukt en verstoort. Verandering en verstoring in de omgeving. (Als je zelf wilt luisterenklik dan hier. De stilte spreekt boekdelen.

Het lijkt wel of we niet meer zonder extra geluid kunnen. De radio of muziek in de auto, muziek tijdens sporten of hardlopen, muziek in huis en tijdens onze studie, overal extra geluid. En met al dat extra geluid verjagen we als het ware dat geluid dat er ooit was om ons juist te bedienen van rust, verbazing, eens even stil te staan (zoals ik dat in het bos even mocht doen).

Is er een manier om je beter met de wereld om je heen te verbinden? Tenminste kun je er op inzetten om beter te luisteren. Door beter te luisteren naar het geluid van leven, in plaats van die geluiden om zeep te helpen, komen we in een magnifieke speurtocht terecht naar het holle geluid van diegene die we zijn. Diepere lagen van luisteren en diepere verbinding met onszelf en onze omgeving.  

De mens rukt op, het heet groei en groei is verandering waarin we mee moeten. Op zich niets verkeerds aan. We moeten en willen meer. Het draait om ‘ik’. En de wereld om ons heen moet dat maar respecteren. Stofwolken en lawaai of niet. IK, MIJN plezier. Klimaatveranderingen laten ons grotendeels koud. Van dat wat we verder van en voor onszelf vernietigen zijn we ons steeds minder bewust. Dat nieuwe generaties ook nog verder willen staat niet op ons lijstje. De techniek lost dat dan wel weer op…

Ik hoop dat mijn vogeldisco nog lang stand houdt en na het zien en horen van het korte filmpje van Bernie Krause heb ik daar toch een hard hoofd in. Natuurlijke stilte, open staan voor het ervaren van de aanwezigheid van alles... Ik ga er dagelijks nog meer voor open staan nu het hier nog even kan.  


Frans Captijn

www.captijninsight.com



vrijdag 10 maart 2017

Service clubs. 100% intentie om te helpen? Of om trots te zijn op jezelf over wat je bereikt hebt?

“Een serviceclub is een vrijwillige non-profitorganisatie waarvan de leden elkaar regelmatig ontmoeten om liefdadigheidswerk te doen door metterdaad bij te dragen of door het werven van middelen voor andere organisaties. Een serviceclub is in eerste instantie gericht op haar maatschappelijke missie, hetgeen externe dienstbaarheid wordt genoemd. Ten tweede wordt zijn gekenmerkt door interne dienstbaarheid. Leden worden gestimuleerd bij te dragen aan sociale activiteiten, netwerken en mogelijkheden tot persoonlijke ontplooiing.”
(Bron Wikipedia, de vrije encyclopedie)

Vele jaren ben ik met veel plezier van verschillende serviceclubs lid geweest. Als jonge beroepsbrandweerofficier werd ik lid van Junior Chamber International. Als brandweercommandant in een andere gemeente werd me gevraagd om een lid van de Round Table International te worden. Toen ik veertig werd ging dat lidmaatschap over in de zogenaamde 40+ club. Ik werd toen benaderd voor Kiwanis International en ben daar jarenlang in Nederland nog lid van geweest.

Ik heb er nog steeds vele goeie herinneringen en vriendschappen door.

Er is nog steeds heel veel liefdadigheidswerk op deze wereld te doen. Wat mij het meeste in de clubs die ik noemde aan sprak was de hands-on mentaliteit (gewoon werken om iets voor anderen te bereiken in plaats van je eigen beurs trekken) en de sterke vriendschapsbanden. Eens over iets anders praten dan je werk en op een fijne manier samen werken om de doelen voor anderen te helpen bereiken.

In Thailand ben ik geen lid meer van een service club. Regelmatig zie en hoor ik discussies van heel veel verschillende clubs die over de wereld zijn verspreid. Ik heb meer en meer het gevoel dat de basis intentie soms dreigt te worden ondergesneeuwd. Zeker als ik af en toe de discussies hoor over de publieke zichtbaarheid van deze fantastisch mooie organisaties.

De hoofddoelstelling is en moet dienstverlening aan de gemeenschap zijn en blijven. Niet alleen als club, maar ook als individuele leden. Het voelt voor mij totaal verkeerd, ik zie het als lidmaatschap vervuiling, als ik hoor dat een bedrijf voor zijn of haar werknemer het lidmaatschap betaald. Onderliggend speelt daardoor het bedrijfsbelang. Mogelijk zakelijke voordelen binnen halen door dat lidmaatschap. Hoe zo persoonlijke ontwikkeling. Als een lid echt wil werken aan persoonlijke ontwikkeling en groei ... het draait dan dus om een persoonlijke en niet om een bedrijfsmatige zaak, dan betaal je je lidmaatschap gewoon zelf. De zaken moeten helder en duidelijk blijven en de service gedachte moet altijd prevaleren.

En hoewel een serviceclub niet per se exclusief hoeft te zijn in de ideologische motieven, identificeren veel clubs zich er wel degelijk mee. En dat is dan ook het tweede wat me als minpuntje meer en meer begint op te vallen. In mijn beleving hebben de mensen die lid zijn van deze clubs toch een zekere sociale status of positie. Een lidmaatschap kunnen ze zich over het algemeen in financiële zin gemakkelijk veroorloven. Maar hoe zit dat met die intenties? Is het de bedoeling die voor 100% op de gemeenschap zijn gericht, gaan om vriendschap en persoonlijke ontwikkeling? Als ik rond kijk op het internet (en in de omgeving waar ik woon) zie ik dat het meer en meer kennelijk de bedoeling is om aan de buitenwereld te laten zien hoe goed we als club wel niet zijn. Marketing troef. Om status te krijgen of wellicht hoog te houden.

De buitenwereld tonen hoe trots ze zijn om lid van te zijn (en ja, zo was ik regelmatig ook) en te laten zien tot welke prachtige dingen ze allemaal niet in staat zijn als liefdadigheid. Met de nadruk op: “Vergeet niet dat 'WIJ' dit gedaan hebben...

Als je echt aan liefdadigheid, vanuit je overvloed, creativiteit, netwerk en hands-on mentaliteit, doet dat is meer dan geweldig. Op veel plaatsen en voor tal van individuen of groepen in de samenleving is dat nog steeds meer dan nodig. Gelukkig dat er (o.a.) serviceclubs zijn. Maar is daar dat ‘lifetime label’ plaatsen voor iets dat over het algemeen een vooral leuke, gezellige en eenvoudige job is (en jawel het kost tijd en organisatie) voor nodig? Om de aandacht aan dat wat je geleverd hebt te geven en je eigen identiteit te ‘verhogen’?

Ik vind het bijvoorbeeld triest om te zien hoe hier door de stad goedwillende oudere mannen, zwetend op hun driewielers, ‘rijke’ gasten vervoeren met een enorme plaat achterop hun fiets dat een serviceclub hun zweten heeft gesponsord. En jawel, natuurlijk begrijp ik dat de man hierdoor op een eerlijke manier voor zijn gezin wat geld kan verdienen. En toch…

Is niet een fundamenteel iets in je leven, en daarvoor hoef je geen lid van een serviceclub te zijn, om te groeien door te delen? Is het eigenlijk niet je morele plicht als je het beter hebt dan zoveel anderen? Het heeft alles te maken met het leven en het vervullen van je missie. Je hoeft daar geen ‘bord’ of 'label' aan vast te plakken omdat het alles te maken heeft met je missie (en ook die missie is groei). En ja nogmaals, ook ik betrap mezelf er soms nog steeds op dat ik mijn 'goede daden' zo graag zichtbaar met de wereld wil delen. Als je je daarvan bewust bent, ben je al weer een stapje dichterbij om gewoon te doen wat je hier hebt te doen. En als anderen mensen dat op welke manier dan ook waarderen is het de kunst om dat ook gewoon te accepteren. Bereid zijn om dat oprechte ‘dank je wel’ in ontvangst te nemen. Soms voor jou eigenlijk geen enkele moeite maar voor anderen een groot gebaar. Iets dat ik ook moest leren (en waarderen) in plaats van te zeggen ‘het was niets, geen enkele moeite’. Dat ontvangen is meer dan genoeg. Geen standbeeld voor nodig. 

Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 3 maart 2017

Als je je missie leeft heb je geen doelen in je leven meer nodig.

“Waar zou je willen zijn over vijf jaar? Welke positie in de maatschappij? Wat wil je dan bereikt hebben? Wat is je doel? Richt je er op! Je kunt het bereiken! Geloof in jezelf!”
Deze idiotie heb ik jaren geleefd. Ik leerde het niet in één management training maar in heel veel cursussen en trainingen in relatie tot mijn vorige baan als algemeen directeur.

Stel je doelen, focus je op je doelen en geloof in jezelf. Je kunt het. Je kunt er komen. Niets is onmogelijk. Ik holde mezelf dan wel voorbij en was gericht op de toekomst maar dat mocht de pret allemaal niet drukken. En jawel, ik kwam er ook nog en vraag niet hoe. Als ik was aangekomen holde ik alweer door naar waar ik dan wel weer niet over vijf jaar zou willen zijn. Als ik nu terug kijk ben ik blij dat ik er nog op terug kan kijken.

Afgelopen week mocht ik werken met een koppel uit Australië. Hard werkende mensen in een eigen super goed lopend bedrijf en toch… niet voldoende verbonden met hun daadwerkelijke passie en missie. Ze zijn op een punt in hun leven over hoe moet het verder? De tijd raakt op. Wat gaan we met de tweede helft van ons leven (als dat er tenminste in zit) verder doen? 7 Dagen in de week hard werken. Een grote staf van medewerkers in de voorbereidingen en uitvoering in hun bedrijf. Altijd bereikbaar en inzetbaar (voor het eerst eens tijd vrij genomen in tien jaar). Geen tijd meer voor zichzelf en vaak te moe om verder te investeren in elkaar en toch nog lang niet in en met elkaar uitgekeken. Geweldig om een tijdje samen met ze te mogen optrekken.

Vandaag een hele vragenlijst over mijn eigen verandering in het leven. Iemand in Nederland is over mensen die een grote verandering in hun leven hebben gemaakt een boek aan het schrijven en ik ben er één van die daarin naar zijn ervaringen wordt gevraagd. En ook daarin kwam het leven, of liever gezegd niet leven, van je missie volop naar voren.

Gaande het programma met mijn Australische gasten ontdekte de man iets fantastisch en de vrouw nam dat over. En juist daarom noem ik het werken met onze gasten hier letterlijk ‘Street University’ (leren door te doen). Zowel de man als de vrouw raakten hun missie en passie in het leven door het programma zelf aan. De ontdekking van de man was dat als je je missie daadwerkelijk durft te leven je geen doelen meer in je leven nodig hebt. Elke dag weer bereik je in vrijheid en met energie een bestemming en je bouwt je leven alsof je een brug bouwt terwijl je er op staat. Je laat het leven ontstaan en geeft je er aan over.

Heeft al je tobben en het jezelf zorgen over van alles en nog wat maken je leven ooit al verlengd? Maak je niet bezorgd over morgen. Morgen kan wel voor zichzelf zorgen.

Als je je missie leeft laat je het meesterschap van je uniekheid toe. Je leven komt in flow en je geeft je over aan dat wat je bereikt en geniet anders en meer van de reis. Geen doelen meer nodig je krijgt onmens veel meer.

En die boodschap kwam vorige week zondag ook nog eens voorbij en mocht ik vanuit mijn eigen ervaring ook in het interview van de schrijfster delen.

Wat een rijkdom om zo te leven. En wat dat over vijf jaar betreft? Zeker ik had moeten weten dat het waanzin was om die vraag te leven. Mijn achtergrond en ervaring in de rampenbestrijding en crisisbeheersing toonde mij zeer regelmatig heel veel menselijk en dierlijk leed. Geen morgen meer. Helaas, pindakaas.

Als voor mij de zon morgen niet meer op gaat kan ik zeggen dat ik mijn missie heb geleefd. Wat een geluk, het was nog (net) niet te laat. En wat de wereld om me heen er allemaal van vind en van denkt… Dat is aan de wereld om me heen. Ik LEEF en wens zo’n leven in flow iedereen toe. Je hoeft je zogenaamde 'zekerheden' - die je overigens niet eens vast kunt blijven houden - maar los te laten, jezelf te vertrouwen en de stap te zetten. Het leven wordt een fantastisch avontuurlijke reis.

Frans Captijn

www.captijninsight.com