vrijdag 29 maart 2013

Thaise Cultuur? Een waardevolle andere invalshoek!



Afgelopen zaterdag woonde ik wederom de maandelijkse bijeenkomst bij van de Chiang Mai Expats Club in het Le Meridien hotel in de stad.

De rode draad van het programma ging over wat je eigenlijk allemaal nog moest weten als je hier een tijdje woonde maar waar vaak maar weinig over gesproken werd. Zaken zoals hoe kun je je als buitenlander hier verzekeren, slimme tips over het invullen van een kaartje met gegevens ‘In case of emergency’, wat moet er allemaal gebeuren als hier een dierbare overlijdt, is een buitenlands testament hier wel geldig, etc., etc..

Er was ook een Thaise vrouw die een lezing gaf over de achtergronden van de Thaise Cultuur. Stel je eens voor dat je als Nederlander ineens in het Thais een lezing moet geven voor een grote zaal goed gevuld met mensen. Zij, zeker vanuit haar Thaise cultuur en achtergrond, deed het in het Engels. Een knap staaltje werk van laten zien dat je er iets voor over hebt om jouw cultuur met andere culturen (het gezelschap bestond uit mensen afkomstig van over de hele wereld) te delen.

In de zaal kon je een speld horen vallen. Ze vertelde hoe ze als vijf jarig meisje van oma naar de tempel moest gaan terwijl ze daar absoluut geen zin in had. Wat ze er van vond om voordat  je de tempel binnen gaat uit respect je schoenen buiten te moeten laten staan. Hoe ze met een hangslotje de slippers van haar oma op slot deed zodat ze zelf niet de tempel in hoefde en haar oma niet achter haar aan kon om haar terug te halen. De zaal moest er om lachen. En vooral, hoe ze er nu, vanuit haar cultuur tegenaan kijkt. Er aan gewend is, er steun aan heeft en er in mee gaat.

Drie hoofdzaken deelde ze over de Thaise cultuur met het publiek in de zaal. Ze ondersteunde de uitspraken met mooie pakkende voorbeelden. De hoofdzaken spraken me zo aan dat ik ze graag in dit blog wil delen. Volgens mij kunnen we er in het westen nog wat van leren.


  • Je bent hier op aarde om met alles wat je in je hebt goed dingen te doen en een positieve bijdrage te leveren.
  • Wij geloven dat onze bestemming hier vooraf vast ligt. Je levensweg is om van te leren.
  • We hebben geleerd in iedere situatie onze mond te houden. Dat biedt de mogelijkheid om twee keer na te denken en om er voor te zorgen dat we onszelf en de ander niet in de problemen brengen. We geven nooit andere mensen de schuld of nemen ze iets kwalijk.


Het zette mij en andere mensen in de zaal aan het denken. Hoe anders kan het zijn, wat kunnen we veel van elkaar leren en wat zou de wereld er dan misschien heel anders uit zien. In ieder geval een waardevolle andere invalshoek om eens over na te denken (deze paasdagen?) hoe het misschien ook kan...

Vrolijk Pasen!


Frans Captijn







vrijdag 22 maart 2013

Waar voor (wat er nog over is van) je geld?



Met een gast die een tijdje geleden bij ons was kwam het gesprek op een avond over ‘waar voor je geld’. Al pratende kwamen we er achter dat er van ‘een zuur verdiende euro’ eigenlijk maar heel weinig te besteden over blijft. Zuur wordt heel letterlijk dan ook nog eens duur verdiend.

Je zit in het systeem en, omdat je in de ‘ratrace’ mee gaat, sta je er eigenlijk niet eens meer bij stil. Je schrikt even als de benzineprijs weer stijgt of de aardappelen door ‘mislukte oogst’ duurder worden (en daarna na zoveel gelukte oogsten nooit meer goedkoper). En toch, je tankt geen liter minder en ook met het aardappel gebruik gaat het gewoon op de oude voet en tegen een hogere prijs door.

Graag neem ik je even mee in een deel van het verhaal dat ontstond op die avond.

Als je je geld op een nette normale manier verdient betaal je belasting die met een mooie term ‘Inkomen uit werk en woning’ wordt genoemd. Afhankelijk van hoeveel je verdient is dat 37%, 42% of 52%. Daarmee hou je dus op een euro 63, 58 of 48 Eurocent over om nog ‘te besteden’. Beetje zuur maar á la, we doen het er voor.

Dan denk je misschien wel klaar te zijn maar van dat geld dat je om te besteden over houdt ga je nog veel meer betalen. Wij kwamen die avond zo uit de losse pols op:
21 % Bruto toegevoegde waarde op de meeste goederen en diensten. Dan is het netto bedrag dat je van die euro nog over houdt  circa 50, 46 of 38 Eurocent per Euro.
Rare term overigens, Bruto Toegevoegde Waarde. Wordt het dan meer waard of wordt het alleen maar duurder en dus houd je minder over?

Dan moet je belasting betalen op leidingwater en energie. Belasting van personenauto’s en motorrijwielen, motorrijtuigen belasting, accijns op brandstof (minerale oliën en LPG) soms nog met een brandstofheffing, alcohol en tabak.

Vanuit de gemeente waar je woont, Onroerend Zaak belasting, parkeerbelasting, eventueel hondenbelasting, en diverse heffingen zoals rioolrecht en afvalstoffen heffing.

Vanuit het waterschap krijg je te maken met heffingen zoals zuiveringsheffing en watersysteem heffing. 

Tel dat allemaal op en kijk wat er van je zuur/duur verdiende euro eigenlijk te besteden over blijft. Dat is natuurlijk allemaal om mee te kunnen blijven doen in ons economische systeem én om onze stelsels in de lucht te kunnen houden. En toch… ook daar beginnen dingen heel erg te rammelen.

Ik werd onlangs gewezen op de film ‘Thrive the movie’. Een aardige zit van twee uur en 12 minuten en even doorzetten (een dipje ontstond bij ongeveer een half uur) om toch helemaal af te kijken. Ontluisterende feiten… De film zien? Door op de titel te klikken krijg je de link naar de Nederlandse versie. Verbaas je zelf. Van harte aanbevolen.

Waar voor je geld? Nou voor wat er nog van over is…

Des te meer geniet ik regelmatig van een soft-ijsje bij KFC in Chiang Mai (nee ik eet er geen ‘kip’). Precies zoals op het plaatje op het reclamebord staat aangegeven wordt het vers voor je ‘getapt’. De prijs… 9 Baht (zo’n 23 Eurocent). In mijn beleving nog waár voor je geld én ook nog eens lekker.

(Overigens, voor een originele Magnum betaal je hier één Euro en voor een Royal Cornetto 58 Eurocent. Ze komen dan wel in exact dezelfde verpakking van Wall’s in plaats van van Ola maar als je verder kijkt is het gewoon Unilever;))


Frans Captijn 




vrijdag 15 maart 2013

‘The show must go on’, maar waarom eigenlijk?



Zowel in de westerse wereld als in de oosterse wereld draait het toch vaak om uiterlijk vertoon. 
Toen wij hier kwamen wonen vertelde een goede kennis van ons die al jaren in Thailand woont dat we toch vooral moesten kiezen voor een grote mooie, blinkende, auto. Anders stelde je misschien niets voor en was het een belemmering om zaken met je te kunnen gaan doen. Uiteindelijk kozen we toch voor twee scooters.

Mensen die hier een nieuwe auto kopen proberen hier zo lang mogelijk met hun rode kentekenplaat (die je voor de eerste ca. zes weken van de garage krijgt tot je je uiteindelijke (witte) kentekenplaat krijgt) te rijden om te laten zien dat hun auto nieuw is. Meisjes in winkels zijn, tussen de bedrijven door, haast continue bezig zichzelf in een spiegeltje te bekijken en zich van de buitenkant nóg mooier te maken.

Hier valt het ons heel erg op. In het westen is het echter niet anders. Uiterlijke schijn en prachtige uiterlijke vertoning.

Hoe vaker ik inmiddels mensen in onze programma’s en omgeving ontmoet hoe meer ik de bevestiging krijg dat mensen vaak gewoon moe worden van de uiterlijke vertoning en schijn. Ze komen er hier vaak pas achter hoe 'gewoon' dat inmiddels allemaal geworden is en vooral wat het juist niet (meer) dient. En zeg nu zelf, kijk eens in je straat, naar buren, vrienden of kennissen. Het lijkt vaak allemaal prachtig en misschien wil je wat je ziet of voelt ook hebben om gelukkiger te zijn. Tot je je verdiept en merkt wat er zich achter voordeuren werkelijk af speelt. Dan wil je vaak absoluut niet meer ruilen. Andermans boeken zijn duister te lezen. Als je je geluk zoekt in tijdelijke hebbedingetjes of uiterlijk vertoon dan zal dat geluk in de meeste gevallen ook maar zeer tijdelijk zijn.

Uiterlijke schijn bedriegt. We zijn allemaal maar mensen en niemand blijft gespaard voor mooie momenten maar zeker ook niet voor dieptepunten.
Zandkastelen, kijk om je heen, storten inmiddels steeds vaker in. Gebakken lucht blijkt zelfs niet eens meer gebakken...

Wat ik me steeds vaker af vraag is waarom we toch zo enorm bezig zijn met het ophouden van uiterlijke schijn en niet onszelf gewoon tonen zoals het is, zoals we zijn. Is het een menselijk trekje? Da’s wel erg kort door de bocht.

Ieder mens heeft zijn talenten en kwaliteiten. Ieder mens wil op zijn of haar manier groeien. Ieder mens is uniek en kan zijn uitzonderlijke bijdragen, noem het met een mooi woord levensmissie, waar maken. En toch… Ik zie het in de politiek, in de kerk, in verenigingen, tussen ouders en kinderen op scholen (kijk alleen maar naar de zogenaamde impact van Cito toetsen), in wijken, buurten, straten, etc.. We houden de schone schijn op en en gaan met ons toneelspel door. En het mooiste is eigenlijk nog wel dat iedereen het vermogen heeft om te voelen wat er écht speelt. Je hebt dus snel in de gaten dat er een spelletje wordt vertoond. Eigenlijk word je een beetje belazerd en/of belazer je zonder het je bewust te zijn je zelf en daarmee anderen.

Wat heeft het voor zin om je van buiten ‘compleet’ en ook ogenschijnlijk gelukkig voor te doen als je je van binnen op diverse punten gebroken voelt?

Iemand die rijk is kan arm zijn. Iemand die arm is heel rijk…

Wees gewoon jezelf. Je bent mooi en perfect zoals je bent! (En iedereen voelde dat al lang.)

Frans Captijn

vrijdag 8 maart 2013

Er is niets verkeerd aan niets doen.

‘Zet de scooter hier eens stil en zet de motor eens af. Moet je je helm nu eens afzetten en alleen maar luisteren en voelen’.

Deze opmerking maakte één van onze gasten tegen me toen we uit de bergen, in schitterende natuur, terug naar Villa-Asia reden. Onderweg passeerden we wilde zwijnen met hun biggetjes en genoten we van het fantastisch palet aan kleuren groen en bruin.

De scooter stond stil, de motor af en zonder de helm was het een intens genieten. Even helemaal niets doen. Automatisch hoor je de stem in jezelf. Met niets doen ontmoet je jezelf.

Het  deed me denken aan een presentatie die ik ooit zag van de Vietnamese monnik Thich Nhat Hahn. In die presentatie vroeg hij aan de luisteraars om hem heen of ze het mooiste ogenblik uit hun leven al hadden meegemaakt. Hij vertelde dat velen zouden denken dat dat nog niet het geval was maar zeker wisten dat het binnenkort wel zou komen. Hij vulde dat aan met de opmerking dat die mensen ook heel goed wisten dat als ze op dezelfde manier zouden doorgaan als de afgelopen 20 jaar, dat moment ook de komende 20 jaar waarschijnlijk ook niet zou komen. En toch blijf je die periode maar hopen en geloven dat dat moment ooit zal aanbreken.

De monnik gaf aan dat je dat moment voor jezelf kunt bespoedigen. Doodgewoon door eens stil te staan, niets te doen en je bewust te zijn van het hier en nu. Zo’n moment hadden wij op die berg, met de motor uit en de helm af.

We zijn haast bang om onszelf te horen. Om de confrontatie met ons zelf aan te gaan. Als we een moment van 'rust' of vrije tijd hebben pakken we gelijk onze i-phone of een boekje om in te bladeren om daarmee te vluchten voor onszelf in de wereld om ons heen in plaats van in onszelf.

Dat moment op die berg gaf ons weer eens aan dat er helemaal niets verkeerd is aan niets doen. Het is een open-baring.

Van harte aanbevolen.



Frans Captijn


vrijdag 1 maart 2013

Tijd nemen om waar te nemen... een openbaring!

Niet alleen ik maar ook onze gasten beleven hier zoveel meer. Raar eigenlijk. Wat is dat dan?

Een paar jaar geleden sprak ik met een collega directeur, Michiel Wildschut van Connexxion, over waarom het toch vaak beter was om er met vakantie op uit te trekken en je comfortzone thuis eens te verruilen voor een totaal andere omgeving. Het voelt anders en je kijkt met andere ogen. Die omgeving is immers meestal nieuw en die wil je waar-nemen. Je bent nieuwsgierig.

Nu ik hier al weer een tijdje in Thailand verblijf is het nieuwe en het vakantiegevoel er toch wel een beetje af en toch... ik neem steeds meer waar.

Die andere omgeving is één en ook in mijn beleving zeker van belang. De nieuwsgierigheid naar het nieuwe eveneens. En, zo heb ik inmiddels als extra ervaring opgedaan..., tijd nemen om te kijken. Waar te nemen. Het Boeddhisme hier leert; 'Als je kijkt, kijk dan ook.' Dat betekent dat je je niet ook nog eens met andere dingen bezig houdt. Je laat je uitsluitend door te kijken inspireren en je zet je open (of laat je verwonderen) om ook onderliggende gedachten, ervaringen of standpunten tot een object dat je bekijkt toe te laten. Vanuit een houding van; 'Interessant...'. Zonder direct te oordelen. Je ziet dan zo enorm veel meer.

Begin februari werkte ik in een programma met een vrouw uit Australië die van haar hobby, fotografie, haar passie gemaakt had. Het was haar ontspanning geworden en met het apparaat in de hand nam ze de tijd om daadwerkelijk te focussen en vanuit verschillende invalshoeken waar te nemen. Ook mijn dochter is er inmiddels mee begonnen. Misschien wel in de voetsporen van pa, die het jaren en jaren gedaan heeft.

Door te werken met die gast werd bij mij in ieder geval weer een lampje aangestoken. Ook mijn voormalige hobby en passie staat inmiddels weer stevig in de stijgers. Ik heb er zelfs een specialist in het vak bij gevonden om die lamp nóg feller te laten branden. Niet fotograferen als een soort houding of om weg te duiken met je hoofd achter een camera. 
Nee, juist de tijd nemen om meer van de realiteit te laten zien (eigenlijk voelen) dan je ogenschijnlijk ziet. Waarnemen en je gevoel laten doorklinken. 

Een kunst! Mindful fotograferen.We hebben er inmiddels zelfs een speciaal werk programma voor open gesteld met die naam.

Neem wat meer tijd om waar te nemen en je ziet zoveel meer van de echte 'waarheid'.

Frans Captijn