Cultuurverschillen waaraan ik niet kan wennen (en geluksvogels)

Op 13 januari jl. ging mijn blog over het genieten van de open volière hier. 
Eigenlijk kort daarna zagen we steeds minder fantastische mooie vogels om ons heen. Het lijkt nu wel een dieptepunt. Onze vijver wordt niet meer door vogels bezocht. Ook de geluiden van de Otus uilen in de avond en nacht zijn inmiddels vertrokken.
In plaats daarvan in de vroege ochtend en late middag een brommer met iemand uit het dorp die een blauw net met zich mee draagt. Vreemd. 

Het broedseizoen is inmiddels aangebroken dus misschien is dat de oorzaak is van minder tot geen vogels dacht ik eerst nog. Maar nee...

We kwamen er achter dat de persoon op de brommer al bijna twee maanden lang drie super grote netten in het bos gespannen heeft en daarmee de (exotische) vogels en uilen vangt. 

Afgelopen zondagavond ineens grote zoeklichten in de bomen van het kleine bos aan de overkant van ons land. Plotseling een geweerschot. Weer een vogel aan gort. Even later hoorden en herkenden we aan de scooter de schutter uit het dorp.  

Dit jagen met flinterdunne netten en afschieten van uilen en de meeste andere vogels is illegaal en volgens 'The Wild Animal Reservation and Protection Act (2019) verboden. Niemand die zich daar iets van aantrekt. 

De vogels worden met een borrel erbij met vrienden als snack opgegeten. 

Het is allemaal heel 'gewoon' hier. Het hoort kennelijk bij de cultuur. 

Ik kan er niet aan wennen. Dit zijn voor mij ook niet het type mensen waarmee ik een warme band heb of mee kan opbouwen. Het heeft zeker te maken met mijn opvoeding maar dit (voor de fun) lijden van dieren in vallen past niet in mijn straatje. 

Op de natuur wordt hier mondjesmaat toch toezicht gehouden en ook de vogelstand wordt daarbij een beetje in de gaten gehouden. We vertelden de man op de scooter er over en nu komt hij in de middag niet meer om geen problemen te krijgen met mogelijke toezichthouders. Wij willen natuurlijk ook geen problemen. 

Afgelopen zaterdagmorgen wandelden we met de honden en liepen haast pardoes tegen twee van de grote, aan bamboe gespannen, netten aan. Ze waren in rijstvelden vlak voor bomen geplaatst. Een dode vleermuis, duif en 'onze' vriend kingfisher hingen er verstrikt in. Het maakte me verdrietig. 

We liepen naar huis en ik wilde er een foto van maken om er dit blog over te schrijven. 

Toen ik met mijn camera terug kwam bleek de kingfisher nog te leven, net als de duif. Ze konden zich, totaal 'ingepakt' door het net, niet meer bewegen en waren in de volle zon en bij de extreme hitte hier, denk ik bijna aan het koken. Ik liep snel weer naar huis om een schaar uit de EHBO doos te halen en de vogels te bevrijden. En dat lukte. In een andere net ook een pracht dier dat verstrikt was. Een buurboer zag ons de dieren bevrijden en dus zal het verhaal vast snel rond gaan in het dorp en vinden mensen me niet meer aardig. Thuis haalde ik samen met Phatsamon de net 'verpakking' van de dieren. 

De vogels zijn na hun bevrijding even op adem gekomen en hebben inmiddels het luchtruim weer gekozen. Afgelopen maandag trof ik wederom een prachtige kingfisher aan die ik gelukkig kon bevrijden. Vier letterlijke geluksvogels inmiddels. 

Als we de man op de scooter weer zien zullen we hem wat geven waarmee hij snacks kan kopen voor de borrel met zijn vrienden. Of hij daar blij van wordt weet ik niet. We zullen hem vertellen wat we gedaan hebben en hem vragen de netten te verwijderen. Eigenlijk gaat het nog maar om slechts een net. In de andere twee zijn jonge koeien blijven hangen en die laten zich daarmee niet vangen. Beide vallen zijn kapot.

Eigenlijk heb ik er, als gast hier, niets mee te maken. Toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om die spartelende vogels niet te bevrijden. Het is een cultuurverschil waaraan ik nooit zal wennen. 

Hopen dat we snel weer mooie vogels om ons heen krijgen en dat de natuurbescherming er voor zorgt dat de netten weg gaan en blijven. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Hagel wervel wind

Afgelopen zaterdagmiddag, 18 maart, werd ook mijn huis in Mae Rim, Chiang Mai, getroffen door de gigantische zomer storm (meer een hagel wervelwind). 

Op onze residences waaiden vele bomen om, ramen werden uit hun sponningen geblazen en dakpannen sneuvelden bij bosjes. En niet alleen onze residences maar diverse districten om ons heen veranderden in een ramp locatie. Honderden gebouwen, auto's, electriciteitspalen, en wat al niet meer liepen grote schade op. 

De reguliere aannemer van onze residences is er druk mee. Hij merkte ook bij mijn huis de schade op door de afgewaaide en gebroken geglazuurde leien die om mijn huis in de tuin lagen. Vanmorgen is de schade hersteld. Diverse leien waren gesneuveld en er was een gat in het dak van ruim een meter breed en twintig centimeter hoog geslagen. Shit happens.

Klimaatverandering? Misschien. Gedragsverandering speelt zeker ook een rol. 

Terug van weg geweest in het Noorden van Thailand, na twee jaar, is het 'smokey season'. En eigenlijk niet alleen in Thailand maar in grote delen van Azie. Afkloppen maar in Surin hebben we er niet al te veel last van. 

In het begin van het jaar worden bossen en velden in de fik gestoken. De rijstvelden om de as van de stoppels van de afgelopen oogst als kunstmest te gebruiken voor de nieuwe oogst. De bossen om de gevallen bladeren te verbranden zodat de grond sneller regenwater op kan nemen en paddestoelen sneller kunnen groeien. Die worden in grote getalen geplukt en verkocht. De vraag is groot. 

Waarom in Surin bijna niet? Daar gaan de koeien overdag de stoppelvelden in en wordt het rijststro in balen opgeslagen voor als ze weer op stal moeten. De koeien vreten de stoppels en het onkruid dat er tussen op komt op en produceren mest dat, ongeveer over een maandje, weer bij het omploegen en gereedmaken van de velden de voedingsbodem maakt. 

Afgelopen week kreeg ik van de Chiang Mai Expats club een krantenartikel toegestuurd waarin stond dat bijna 200.000 mensen met ademhalingsklachten in Thaise ziekenhuizen zijn opgenomen. Het lijkt of niemand zich daar druk om maakt. Er moet immers geld worden verdiend en wat dat voor je gezondheid, de natuur, het klimaat of nieuwe generaties betekent is niet van belang. 

En de laatste week werd de verontreiniging veel en veel te gek. Chiang Mai voerde de wereldranglijst van vervuilers weer aan. Te triest. 

Het leger zet dan soms vliegtuigen in die zilverjodide verspreiden om regen op te wekken. Dit keer vermeldde de krant (Bangkok Post) dat het werd gedaan om hagel tegen te gaan. Of dit dus aan de lokale zomerstorm ten grondslag ligt is niet te zeggen.

Hoe dan ook, het blijft voor velen super vervelend. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

  

Onze eerste ananas (en meer).

De seizoenen zitten hier anders en toch ook weer hetzelfde in elkaar dan in Nederland. Thailand ligt immers boven de evenaar op het Noordelijk-Halfrond. 

We kennen hier de regentijd en de droge tijd. De droge tijd kent een koele en een warme periode en zo kom je hier op drie seizoenen. 

Als je het naar de Nederlandse maatstaven zou 'vertalen' dan kom je ongeveer uit op:

- Winter is droge koele periode.

- Lente  is droge warmer wordende periode.

- Zomer is natte warme periode.

- Herfst is (zeer) natte koeler wordende periode.

Wij zitten hier inmiddels in de lente en de temperaturen lopen al weer stevig op. 38 graden Celcius in de schaduw overdag is geen uitzondering meer en de verwachting dit jaar is dat die temperaturen weer tot rond de 43 graden celcius volgende maand door zullen stijgen. 

Hoogtepunt is hier half April als ook het Thaise Nieuwjaar (Songkran/waterfestival) wordt gevierd. Het kan gelukkig weer na een paar jaar. 

Op dit moment is het nog steeds (kurk) droog. Over een maandje komt daarin de eerste verandering. 

Dat het lente is en de natuur uitkijkt naar water beginnen we om ons heen te zien. Oude bladen liggen op de grond. Het krakende geluid ervan is niet te missen als onze drie honden er 'sochtends en 'smiddags met plezier doorheen hollen. De nieuwe (grote) bladeren zijn al uit. Waar ze het water vandaan halen weet ik niet maar het heet natuur.

Phatsamon verzorgt onze tuin zo goed als ze kan en dat betekent ook diverse keren per week stevig de planten water geven en natuurlijke meststoffen toedienen. Dat kost toch aardig wat tijd in zowel de ochtend als de late middag. Een kwestie van aandacht geven wat ze met plezier doet. 

Schitterend om te zien hoe de kleuren weer terugkomen en... dit jaar als primeur onze eerste eigen ananas. 

En, hier toegestaan, ook cannabis. Ze gebruikt het in thee en als kruid in gerechten. Zelf merk ik nauwelijks het verschil maar het schijnt ook homeopatisch gezien goeie invloed op van alles en nog wat in je lijf te hebben. Prima dus.

Diverse planten die in Nederland in een tuincentrum als kamerplant te koop zijn goeien hier gewoon in het wild. Ze zijn vaak ook veel te groot om uberhaupt als kamerplant gebruikt te kunnen worden. Het klimaat, samen met wat water en verzorging maken het verschil. 

Phatsamon leerde van haar vader al hoe je plantstengels snijdt, in de grond duwt (of een stukje ingraaft) en wat water geeft. De rest gaat vanzelf. Nagenoeg alles groeit hier al kool (als het maar water krijgt). En wat dat water betreft hebben we al drie jaar aardig gemak van onze eigen 60 meter diep geboorde put, tanks en pompen. Afkloppen maar tot nu toe nagenoeg geen storingen. 

En wat onze tuin betreft is er meer. 

Ook tientallen cactussen, die ze uit het wild gekweekt heeft beginnen het nu geweldig te doen. De eerste bloemen beginnen weer te komen en samen met de dagelijkse kleurrijke vogels die ons bezoeken maakt het ons dagelijks ontbijt buiten op de veranda een genot.  

Een beetje aandacht voor en hulp aan de natuur maakt het hier goed toeven. Hoewel die 43 graden ook voor ons toch wel een beetje (te) veel van het goede is. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Geluksmoment. Een goeie start in onze kleine wereld.

Vanmorgen vroeg: 
Een koele bries. De zon komt langzaam weer op. Start van een nieuwe dag. Allerhande verschillende vogels fluiten. Koeien grazen in ons weiland. Een aantal kalveren komen drinken uit de waterbak die we, dicht bij ons huis dat we aan het bouwen zijn, dagelijks met fris water uit onze bron vullen. 

Ik mediteer en doe mijn dagelijkse uur Kundalini yoga. Tegen mij aan ligt steevast hond Cupid. Onder aan de trap van de veranda op de mat geniet Kadhow van de eerste zonnestralen van de dag. Singto houdt vanuit haar prive 'villa' het vee op het land in de gaten. Phatsamon plant Dragon Fruit planten in onze tuin. Onze bouw vordert zonder enige haast. 

Ik ben me bewust van wederom een geluksmoment en een goeie start van de dag.

Wat ben ik blij en dankbaar dat ik hier al bijna elf jaar in Thailand kan en mag wonen. Ik ben, voor zover ik weet, nog steeds super gezond. In ieder geval al die jaren hier al. Ook nog steeds sterk genoeg om helemaal zelf en samen met Phatsamon tot nu toe onze bouw te kunnen realiseren 

Al drie jaar dagelijks in werkkleding en met veiligheidsschoenen. Totaal niet mee in de 'laatste mode' of met de laatste trends. Wat boeit het? Een goed, haast dagelijks, contact met de kids en een fijne relatie met mijn vriendin. 

Geen rekeningen voor gas, water, waterschapslasten, WOZ, rioolrecht, afvalstoffenheffing, vastrecht voor diverse meters, energietransportkosten, of andere in Nederland zo bekende rekeningen. Geen hypotheek, leningen, afbetalingen of schulden. Nagenoeg geen verzekeringen. Maar beperkt last van de (ook hier) torenhoge inflatie. Heerlijk geen 'sociale' media. 

De radio en televisie staan eigenlijk nooit aan. We hebben er de tijd niet voor over. Dat geeft ook een redelijke afstand van het wereldnieuws. 

Kortom geen zorgen en het voelt als een soort van voortdurende vakantie. En natuurlijk zijn we ons er van bewust dat dat in een klap zou kunnen veranderen. De wereld is broos en mensen zijn broos. Het is niet mijn kop in het zand steken want ik weet nog steeds redelijk wat er allemaal speelt maar toch is het een bewuste keuze om me te focussen op onze eigen kleine wereld. En wat het is is het, maar dat wat er in de grote wereld aan spelletjes gespeeld worden en trucks worden uitgehaald is vanuit die kleine wereld steeds sneller, vaker en beter te doorzien en zelfs vaak te voorspellen. Dat is overigens geen complotdenken.  

Achteraf ben ik meer dan super blij dat ik met 54 jaar door mijn burn-out niet meer met werken in het stressvolle klimaat door kon en moest stoppen. Blij ook om toen de keuze te hebben gemaakt om toekomstig verlies aan pensioen maar op de 'koop' toe te nemen, het roer van mijn leven definitief om te gooien, om te scholen en te kiezen voor Leven. 

Hoe anders is het dan voorheen en voor velen nog steeds nu. 

Je moet toch ziek worden van al het steeds negatievere nieuws en wereldklimaat waarin we leven. Het nieuws lijkt wel een voortdurende film die haast alleen nog maar draait om criminaliteit, moord-, schiet- en (het schijnt modern te zijn) steekpartijen. Bedreigingen, drugs, oorlog, vernietiging, martelpraktijken, moordwapen leveranties, vluchtelingen, en machtspelletjes. Corruptie, witte boorden criminaliteit, zakkenvullerij en armoede. Stakingen, klimaatverandering, natuurrampen, virus angst creatie, spionage, en wat al niet meer. Er lijkt maar weinig optimistish te melden. En al die berichten worden tussendoor ook nog eens allemaal vrolijk afgewisseld met de ontwikkelingen van de financiele markten en indexen (yep, lekker belangrijk) en voortdurende en verstorende schreeuwende marketing. Je moet immers toch wel blijven kopen. Wat een wereld... Een wereld die meer en meer door mensen ziek wordt gemaakt. 

Wat een toekomst voor nieuwe generaties. Je moet je in mijn ogen als (mogelijk toekomstige) ouders toch eens afvragen in hoeverre je nog de verantwoordelijkheid kunt, wilt en durft te dragen om kinderen in deze wereld te zetten.  

Blij met, en dankbaar voor, de geluksmomenten hier in onze kleine wereld op onze stek in Thailand. Het was zomaar deze morgen weer eens een overweging...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

HiSo honden, die Chinese Labrador en Koninklijke Thaise Tempelhond van ons

In de thaise cultuur is het onderschijd in klassen voor bijna iedereen van grote waarde. De koning, samen met de boeddha staan op het hoogste voetstuk. De rijstboeren, letterlijk met hun blote voeten in de modder, op het zevende en laagste plateau.

De term HiSo wordt hier veelvuldig gebruikt waarmee mensen aangeven dat ze van hoge komaf (high society) zijn, 'hoge' posities met veel invloed bekleden, veel geld (of schulden?) hebben en/of zeer goeie relaties hebben (vrienden) in of met het hogere ambtelijke of politieke milieu. Er wordt hoog tegenop gekeken. 

Het is even wennen, goed om te weten en soms toch ook een beetje om te lachen waar mensen zich allemaal al niet druk over maken. Mijn hele leven heb ik er zelf weinig mee gehad. Leuk om 'baas' te zijn maar als je team met de handen in de zakken blijft staan...Wat stel je dan eigenlijk voor? In de Westerse cultuur stel je samen juist meer wat voor in mijn beleving en ervaring. 

Dat HiSo wordt ook pittig in nagenoeg alles door de mensen hier nagestreefd. Velen maken er een fantastische uiterlijke show van waarbij ze zich tot gigantisch diep in de schulden steken om maar te laten zien dat ze een of een paar klassen hoger zijn dan ze daadwerkelijk zijn. Pracht en praal en vooral glimmende heilige koeien (auto's, is schreef er al eens eerder over) op afbetaling. Hoe het huis er, zeker ook van binnen uit ziet is niet van belang. Het uiterlijk telt. Die auto, kleding, schoenen, sieraden en niet te vergeten de laatste 'mode' mobiele telefoon. Het schijnt een meerwaarde te hebben op het werk en in de sociale contacten bijvoorbeeld. Marketing speelt er handig en eenvoudig op in. 

De Chinese namaakindustrie vaart er wel bij. Het is big business. Werkelijk alle 'merken' zijn hier voor een prikje en haast niet te onderscheiden van echt, als namaak te koop. 

Als je als Thaise man of vrouw een relatie met een buitenlander hebt dan heb je ook een HiSo streepje voor. Bij ons is dat er inmiddels hier helemaal af. Wij lopen bijna zeven dagen in de week en al bijna drie jaar lang in onze werkkloffies. De gedachte is dat wij 'stikky' (op onze centen zitten) zijn. Wie bouwt er nu zelf zijn eigen huis? Dan kun je kennelijk geen werklui betalen en dus zit je niet ruim bij kas, is de gedachte. Anderzijds wordt er ook wel weer gekeken en gepraat over de voortdurende stroom van bouwmaterialen die we hier aanvoeren. Soms, en voor de gein om roddelen een beetje aan te wakkeren, rijd ik een soort van 'ererondje' met onze truck door het dorp als we weer spullen hebben gehaald. 

Onlangs zaten er een aantal dorpsbewoners bij elkaar naast een weiland toen achter elkaar drie betontrucks bij ons kwamen afleveren. Toen vroeg er iemand aan me:"Drie???" met drie vingers in de lucht en een vragend gezicht met een uitdrukking van 'Toemaar Pietje' dat kost een paar centen. Dan moet er toch iets aan de hand zijn? Vast een dikke vette lening (helaas ook mis gegokt). Toch een beetje HiSo met die andere manier van bouwen dan dat we hier gewend zijn? Nee, dit kan niet!"

Ik vind het werkelijk genieten en af en toe vangen we via, via wat van de gesprekken en gedachtes op. 

Afgelopen week kwamen we er wederom achter dat zelfs honden in dat roddel en HiSo gedrag een rol spelen. Dit land heeft er een overkill aan en jawel, inmiddels hebben wij er nu ook drie. Kadhow, die mij bijna 11 jaar geleden in een tempel uitkoos, Cupid die haast exact een jaar geleden geboren werd als pup van de hond van Phatsamon's moeder, en sinds ongeveer drie weken Singto die als ongeveer vijf weken oude pup in het bos vlak bij ons gedumpd was.  

Al jaren terug werd me duidelijk dat een tempelhond in het HiSo-streefmilieu niets, maar dan ook niets voorstelt. Je moet toch wel een 'merk' hebben. 

Ik vind het gewoon zielig om hier huskies te zien rondlopen (rondhijgen) bij deze temperaturen. Die honden kunnen zich in dit klimaat, in mijn ogen, niet echt lekker voelen. Maar goed. 

Als puppy werd nog gedacht dat Kadhow een Duitse herder was maar niet dus. Gewoon een heerlijke tempelhond. 

Ik kwam op het idee om Kadhow als 'merk' 'Royal Thai Tempel Dog' te geven en jawel hoor... hij kwam in de omgeving direct op een hoger plan te staan. 

Pas kwam het in ons praathuis ook weer ter sprake. Voor de 'brands' wordt aardig wat geld neergeteld en jawel... dan hoor je er wel bij. Kadhow, Cupid en Singto hebben niets gekost (hoewel ze toch aardig wat kosten natuurlijk maar ze leiden dan ook een aardig HiSo leventje bij ons). Die horen hier dus niet in een HiSo status. Geweldig.

Cupid werd ook aangehaald als maar gewone Thaise straathond. En dat is ze natuurlijk ook, hoewel weldegelijk een scheet van een dier. Phatsamon werd er een beetje pissed over. 

Toen we thuis kwamen had ze al snel een oplossing. Ze zei me; " Kadhow, Royal Thai Temple Dog'. Voor Cupid heb ik een andere oplossing. Shenshen Labrador. De vader van Cupid woont hier in het dorp en is een labrador. 

Shenshen Labrador? Wat is dat in vredesnaam nu weer?

Nou het is een kopie merk. En Shenshen in China staat er in Thailand om bekend als stad waar de namaakindustrie floreert. We hebben dus gewoon een Labrador kopie uit China. Een Chinese Labrador.

Iedereen weer blij en tevree en voor de omgeving doen we 'gelukkig' met onze zalige dieren weer mee met en in de HiSo race. Er is weer iets nieuws, en heel speciaals, om over te praten. 

Voor Singto komt over een tijdje vast ook een HiSo oplossing van haar afkomst. Ze moet eerst nog even wat groeien en dan maken we er ook wat moois van. 

Je blijft lachen. Mee doen met de uiterlijk vertoon show. 😊😇

(P.s. Alle foto's bij dit blog zijn van gisteren).

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com