vrijdag 30 mei 2014

Zet je poort open. Er is niets te verbergen. Ont-dek meer.



Nu we al enige tijd in Thailand zijn ben ik me steeds meer bewust van allerhande toegangspoorten die de mensen die hier wonen om hun huis hebben. We zijn net verhuisd en hebben nu ook een poort.

Poorten in Thailand zijn er niet alleen als bescherming. Heel vaak staan ze gewoon open. Ze tonen welzijn en rijkdom. Als je een grote tuin hebt dan bouw je je huis achteraan op het stuk grond op het uiteinde van de laan die bij de poort begint. Het is een soort indruk maken met uiterlijk vertoon en een de ‘ego-show’ moet doorgaan.’

Het beeld van een poort roept steeds meer ervaringen in me op. Toen we nog in Nederland woonden merkte ik, nadat ik een kijkje achter de deur/de schermen van vrienden en kennissen kreeg, dat ik blij mocht zijn dat ik een eigen deur had waarachter ik me achteraf weer terug kon trekken. Helemaal zo slecht nog niet dan ik soms dacht.

Er gaat heel wat lijden achter deuren schuil. De buitenwereld wordt getoond hoe geweldig de buitenkant allemaal is. Als gebruiker van Facebook zie ik haast alleen maar hoe geweldig de wereld van iedereen is. Iedereen (en ook ik doe er aan mee) laat meestal het beste zien. Het is allemaal pracht en praal en vooral geluk wat er straalt. Als je je er echter voor open stelt, er bent, dan hoor en voel je hele andere verhalen. Veel mensen snikken diep van binnen.

Mensen verschuilen zich tussen muren en hebben een sort drempelwachter die hun beschermt om (opnieuw) beschadigd te worden of hun echte wereld te tonen. Labyrinten laten, op een mooie manier, de binnen wereld en buitenwereld ervaren. Veel mensen zitten gevangen in hun binnenwereld. Als ze die wereld moeten verlaten dan beginnen ze voor anderen te zorgen op een manier waardoor ze hun eigen oorlog van binnen niet onder ogen hoeven te zien.

Ze zitten in een vicieuze cirkel en geloven dat hun toekomst het zelfde is als hun verleden dat door een andere deur binnen komt. Ze weten niet hoe ze af moeten en kunnen komen van hun storende overtuigingen doordat ze steeds hun innerlijke stem horen. Feitelijk de stemmen vanuit het verleden van anderen, cultuur, religie, ouders, leraren, etc.. Naar hun eigen bron, stilte, gaan ze vooral niet op zoek.

Verschuilen is een natuurlijk patroon dat we hebben aangeleerd vanuit ons vroege verleden. Meestal hebben we dat op dit moment waarin we leven helemaal niet meer nodig. Het heeft te maken met ons, niet bestaande, ego dat vooral gelukkig en waardevol moet zijn tonen.

Osho zegt: “Denk je dat je ego iets waardevols is? Mensen lachen er gewoon om. Met uitzondering van jij zelf, geeft helemaal niemand om je ego. Met uitzondering van jezelf, kent iedereen het belachelijke er van, van jouw ego.

Wat is ego? Het is een belachelijk standpunt. Het ego zegt; ‘Ik ben het centrum van het universum. Het universum is er voor mij.” Maar je bent helemaal niet het centrum van de wereld – de wereld was er immers al toen jij er nog niet eens was. Je kunt het hart helemaal niet zijn. Als er een God bestaat, dan kan alleen God zeggen “IK”, niemand anders. Het is natuurlijk helemaal OK als uitdrukking. Het (niet echt bestaande) ego geeft je een denkbeeldige rots om op te staan. Het is slechts een droom. Het ego verklaart “Ik ben gescheiden van anderen – gescheiden van bomen, de lucht, de zee, je voorouders – maar dat is helemaal niet zo. “IK” zeggen is eigenlijk gewoon absurd. Je kunt niet onafhankelijk zijn, geheel onafhankelijk. Ben er dus gewoon en weet dat ego alleen een inbeelding is.

Hoe ver staat jouw poort open? Wat wil je verbergen? Als je je poort open zet dan is er een heel veel waardevolle realiteit te ont-dekken. Voor jezelf, buiten je poort, en voor anderen (zelfs zonder aan te kloppen) bij jou van binnen.

Als je weet wie je bent is er niets te verbergen. Het is waardevol te delen. De wereld zit er op te wachten. Je hoeft er niets heldhaftigs voor te doen. Voer geen show op maar leef gewoon.

Frans Captijn

vrijdag 16 mei 2014

Echt geld heeft meer waarde



Vanmiddag moest ik even in een bank zijn. Net als in Nederland, bij de bakker of slager als het druk is, moet je even een nummertje halen. Keurig wordt dat nummer afgeroepen in zowel het Thai als in het Engels. Er waren nog een aantal (Thaise) wachtende bezoekers voor me.

Het is een komen en gaan van Thaise mensen in hun werkkleding en schortjes van de markt. De zakken meestal aardig dik gevuld of een katoenen draagzak die bol staat.

Toen ik in die ruimte stond te wachten verbaasde het me hoe gemakkelijk, en vooral open, mensen hier met en over geld praten. Bij een afspraak in de stad die ik onlangs met een dame had verbaasde ik me er (nog) over dat zij haar tas gewoon aan haar stoel liet hangen terwijl ze in alle rust een gebakje in een vitrine van een bakker uit zocht. Hier heel normaal. Het kan gewoon, nee… het is gewoon. Zo hoort het ook te zijn. Ik ben dus eigenlijk nog steeds onvoldoende gewend.

Maar goed, terug naar dat geld. Voordat de Thai hier met hun nummertje worden opgeroepen halen ze uit hun zakken en tassen stapels geld. Ze lopen er zonder enig probleem zo mee over straat. Hier is dat normaal. Wat van jou is, is van jou en daar blijf je dus (meestal) met je vingers gewoon af. Mensen vragen hier ook rechtstreeks naar wat je voor iets betaald hebt. En je geeft daarop ook antwoord zoals het is. Ik herinner me nog tijden in Nederland dat dit soort vragen werd ontweken of werd ontweken met ‘zoveel… en veel minder dan we gedacht hadden. Het was een koopje…’ Wat een onzin eigenlijk (nu we dat hier zo meemaken). Het heeft niet meer en niet minder een zogenaamde ‘marktwerking’.

Met het geld dat ze verdiend hebben zitten ze te wachten tot ze het kunnen storten op hun rekening. Pinnen in winkels zal hier volgens mij in Bangkok wel langzaam bekend zijn maar het is in onze omgeving nog absoluut geen bekend fenomeen. Chippen al helemaal niet. Je betaalt dus contant en eerlijk is eerlijk… dat heeft wat.

Als de tuinmannen, kamermeisjes/jongens, koks, receptionistes, etc., hier hun loon ophalen dan krijgen ze het nog in een ‘ouderwets’ bruine envelop waar ze voor moeten tekenen. Alles wordt hier contant betaald. En jawel, we hebben hier pinautomaten om juist dat contante geld te kunnen opnemen. Écht geld in handen, zo ervaren ook wij hier,  heeft gewoon een andere waarde. Je gaat er anders mee om. Je beseft veel meer de waarde die je voor iets dat je koopt geeft.

Die bruine envelop heeft iets maar ook dat bankbiljet of dat muntje in je hand. Veel meer dan de koude cijfers op een bank of giro afschrift. Cijfers, zo leerde onze crisis immers, waar geen of nauwelijks waarde achter zat/zit.

Op de markt hier in Mae Rim betaal je voor een portie zalige noedels contant 10 Baht (ca. 25 eurocent). Dat betaal je contant. En met dat contante geld geniet je, althans ik, dubbel. Het heeft gewoon voor mij meer en bewustere waarde.

Uit verhalen van mijn vader weet ik dat het ontvangen van die bruine envelop zo aan het eind van de week of maand een bijzonder moment was. Nu begrijp ik dat zoveel meer. Ook wij gaan op die momenten met de werknemers van onze buren even de kroeg in om (na) te genieten van werk en vooral te genieten van kunnen en mogen leven. Het contante geld geeft mij het gevoel van een nog veel hogere (bewustere) waarde.

Frans Captijn.

vrijdag 9 mei 2014

Waar draait leven om?


Tijdens een buddyprogramma volgde ik met mijn gast een college in de tempel Wat Suan Dok (verbonden met de Boeddhistische Universiteit) in Chiang Mai.

Boeddhisme is geen godsdienst. Het is een levensfilosofie gericht op het eindigen van piekeren en lijden. Dit keer was het thema / de vraag; “Waar draait het leven eigenlijk om?”

Ik wil proberen om in mijn eigen woorden een samenvatting van de les te geven. Ik begreep dat het leven draait om vrede (harmonie/rust), missie en vergeving.

Die vrede, heeft in de eerste plaats te maken met de harmonie en rust in jezelf. Als je lijdt heeft dat in het merendeel van de gevallen te maken met de disbalans tussen het denken (het creëren van jouw eigen realiteit, maar niet dé (hele) realiteit) en voelen (je intuïtie / inzicht / innerlijke wijsheid). En als je niet in balans, in oorlog, met jezelf bent, dan is het heel erg gemakkelijk om in oorlog te raken met mensen om je heen. Als je wilt leven wie je bent dan moet je dus eerst aan die ‘innerlijke vrede’ met jezelf werken en jezelf (als compleet) accepteren zoals je bent.

Niemand is hier voor niets. Je komt iets doen. Iets leren en je missie hier vervullen. Die missie ontdekken is de eerste stap. Het is niet meer dan al je talenten ontdekken en jouw weg (je roeping) te volgen om die talenten optimaal met de wereld te delen.

De tweede stap is dan ook om in actie te komen. De missionaris te zijn om al je (jouw unieke set) talenten, in plaats van maar een paar, in de wereld te brengen. Jij bent aan zet om de dingen te doen die je hier hebt te doen. Er wordt door anderen op gewacht. 

Vergeving is een onderwerp op zich. Niet echt iets waar in het Boeddhisme specifiek aandacht voor is. Leven draait NIET om lijden. Pijn is onvermijdelijk. Dat is niet een pessimistische blik. Het is de realiteit van het leven. Hoe je er onder lijdt is een vrije keuze. Stop met alle generale excuses, denk out of the box en zie je belemmeringen meer als uitdagingen. Je bent geen mislukkeling als je fouten maakt. Iedere fout is een stap in de richting van je succes.

Vergeving is loslaten. Een nieuwe kans geven om goed te doen. En weet daarbij dat alleen jij degene bent die, vanuit jouw realiteit, de keuze maakt van wat goed is of slecht. Het is jouw beleving.

Je kunt teleurgesteld zijn of misschien wel beschadigd in je verwachtingen of verlangens. Er zijn veel dingen in het leven die ons beschadigd hebben. Je kunt je gehavend voelen door wat andere mensen je hebben aangedaan. Maar mensen zijn mensen, ze maken fouten, ze staan soms onder stress, ze zeggen een scherp woord of slaan de verkeerde toon aan. En als jouw hart open staat dan kun je geraakt worden. Maar in de meeste gevallen is er geen bewuste kwaadwilligheid in het spel, niets persoonlijks. Mensen zijn gewoon feilbaar en handelen in diverse situaties te gehaast en maken fouten. Het is erg gemakkelijk om jezelf als de verongelijkte op te stellen…, om te denken: “Dit overkomt mij ook altijd…”, iedereen is ook tegen mij.

Misschien kun je vanuit een andere invalshoek denken, ze proberen me een succes te maken. Wij zijn niet altijd perfect.

Laat vergeving wat meer toe. We hoeven ons niet aangevallen of wraaklustig te voelen als zaken zich tegen ons lijken te keren. Omdat eigenlijk iedereen zijn beste aandeel en betrokkenheid wil tonen maar het soms niet tonen. Sommige mensen hebben helaas zo’n afstand tot compassie, liefde en wijsheid dat ze hardnekkig dingen blijven doen die anderen raken of beschadigen. Dat is triest maar we moeten de moed niet verliezen als we daar tegenaan lopen. Sommige mensen zijn zo wanhopig verward en moeten leren dat er de levensweg veel meer het los laten van verlangens en het ontwikkelen van vriendelijkheid naar de wereld om hen heen is.

Daar wat meer bij stil staat maakt het mogelijk om grootmoedig te leven, te leven om de juiste bijdrage te leveren aan de wereld om je heen die geluk en harmonie bevorderen.

Leven gaat over vrede, missie en vergeving. Een mooi in-zicht. 

Frans Captijn 


vrijdag 2 mei 2014

Wanneer heb jij voor het laatst de zonsopgang gezien?


Bijna dagelijks zie ik hier in Thailand de zonsopgang. Het blijft een fantastisch fenomeen. Heel maf misschien maar ik ben er ook bijna elke ochtend even heel erg stil onder als ik met onze hond de heuvel op loop en me even omdraai om die geweldige energiebal achter de heuvels in het Oosten te in al zijn pracht te zien gaan gloeien. In nog geen vijf minuten tijd is hij volledig aanwezig.


Deze pracht wordt aangekondigd door een kunstzinnig schouwspel van veranderende kleuren en schaduwen in de atmosfeer en het wijzigen van de tropische woud geluiden. De nachtgeluiden verdwijnen en de geluiden van dorpsleven dat opstart en het ontwaken van de natuur maken je blij. De koele frisse lucht maakt je bewust van ademhalen. Van iets tot je nemen en zonder enige moeite weer los laten. Een soort zuiveren.



Ja, blij, is nu ik dit zo schrijf hét woord. Blij dat ik kon en mocht opstaan. Blij met de ervaring dit mee te mogen en kunnen maken. Blij om weer een nieuwe kans te krijgen. Om te leren, te mogen genieten, te mogen groeien, te mogen leven. Een geschenk, een beleving, elke dag opnieuw en anders. Geweldig om mee te maken. Een fantastische start van de dag.



Als ik in mijn vorige leven wel eens vroeg op moest om ergens op tijd en voor de files te zijn dan baalde ik vaak stevig. Als ik dan vanuit Middelburg over de autosnelweg A58 reed dan werd ik halverwege enorm blij en rustig als ik die vuurbal ineens boven Zeeuws-Vlaanderen zag boven komen. Ik vroeg me dan af waarom ik eigenlijk zo gebaald had om vroeg op te staan. Ook mijn voormalige secretaresse deelde meer dan eens haar ervaringen over dat vroege opstaan. Over die zon en de reeën in ‘Oranjezon’.

Hier leven we meer met de natuur. Als het licht wordt sta je op en je gaat iets vroeger dan in Nederland, gewoon als je je moe voelt, je bed in. Een natuurlijk mee bewegen en toegeven aan dat waar je lichaam om vraagt volgens mij.



Meer dan ooit begrijp ik dat met op één oor blijven liggen betekent dat je vaak heel veel gratis ochtendblijdschap laat liggen.



Zeker met de zomer / vakantie in zicht nodig ik je uit om eens een keer mee te maken wat ik elke dag mag mee maken. Verbaas je over het geschenk dat je met dat vroege opstaan zo maar en ‘gratis’ ontvangt.



Frans Captijn