vrijdag 27 januari 2017

Een relatie maakt je niet gelukkiger

Op het eerste gezicht misschien een wat 'botte' uitspraak. Wees eens heel eerlijk naar jezelf... Herken je er iets in (al zou het maar zijn in relatie tot je buren) neem dan even de tijd om verder te lezen. Herken jij je hier absoluut niet in? Gefeliciteerd. Je hoort dan denk ik tot een selecte(re) groep die dat extra geluk wél gevonden heeft. Sla het lezen van mijn blog deze week dan gewoon lekker over. 

Je kent dat vast wel. Van die samenlopen van omstandigheden. Afgelopen week keek ik tijdens mijn werk weer eens naar een presentatie van Nick Vujicic (de Australiër zonder armen en benen). Dit keer een zogenaamde ‘keynote speech’ in relatie tot het bereiken van doelen. Wederom moest ik lachen om een van zijn uitspraken richting zijn publiek.

“Mijn inschatting is dat de meesten van jullie op enig moment in jullie leven zijn getrouwd. En je ziet dan al die verliefde tieners en studenten zo snel denken; "Ik kan niet wachten tot ik kan gaan trouwen". En hun doel is om te trouwen. En nadat ze getrouwd zijn ontdekken ze dat het niet alles is wat ze ervan hadden verwacht. Ze dachten: "Oh mijn leven zal veel makkelijker zijn als ik getrouwd ben. Ik zal gelukkiger zijn… Maar mis. Elke persoon die getrouwd is zal ze kunnen zeggen; "Schat, als je niet eerst met jezelf blij en tevreden bent, dan zal je dat ook nooit zijn als je getrouwd bent.”. Kan ik een "Amen" horen? En het publiek zegt: "Amen". Hij antwoordde: "Kijk, dat zijn de getrouwde mensen. Die begrijpen dit inmiddels."

Nog diezelfde dag tijdens mijn studie hoorde ik een docent over het zelfde onderwerp een uitleg geven en in de avond pakte ik, ad random, voor een sessie een verhaal uit mijn werkboek - geloof het of niet - over al dan niet gelukkiger zijn in een relatie.

Veel mensen die alleen zijn kijken uit naar, of zoeken, een partner. Dat zou toch ‘compleet’ maken. Zij die het met hun partner niet meer zien zitten kijken uit naar de vrijheid van weer alleen en weer zichzelf kunnen zijn. Vroeger, veel vaker dan nu, bleven stellen dan bij elkaar. Tegenwoordig zien mensen in dat als je, ondanks veel proberen, door wat voor reden of verstoring dan ook niet individueel én samen kunt groeien, het wellicht beter is om een andere en individueel nieuwe koers te gaan varen.

Cijfers (2014) gebaseerd op statistieken van de Verenigde Naties (United Nations, Department of Economic and Social Affairs) geven in die periode een “Scheiding – huwelijk – ratio” van gemiddeld 43% wereldwijd. De kroon spannen België met 71%,  Amerika (53%) en Rusland (51%) in die periode.
Allemaal koppels die besloten hebben om niet door te gaan omdat uiteindelijk kennelijk hun relatie te weinig meerwaarde voor hen of voor één van hen opleverde. Daar zitten vanzelfsprekend niet de stellen bij die bij elkaar bleven kwakkelen en/of dat nog steeds om wat voor reden dan ook doen. Echt blij met elkaar zijn ze in ieder geval niet. Ze nemen de situatie zoals die inmiddels is ontstaan maar ‘op de koop toe’, wat moet je anders, je weet wellicht financieel wat je hebt en je hebt toch ook je verantwoordelijkheden én ook nog steeds een buitenwereld die er iets van zou kunnen vinden. 
En natuurlijk, laten we wel wezen, zijn er ook koppels die ronduit uitstralen hoe gelukkig ze met elkaar waren en nog steeds zijn en dat ook écht zijn. Gelukkig maar. En misschien gaat mijn blog dan wel juist over hen.

Osho schrijft in zijn boek ‘The Search, Find your inner power, your potential’:
"Een zeer ingewikkelde, complexe zaak die moet worden begrepen is dat als je niet verliefd bent je je meestal eenzaam voelt. In liefde, echte liefde, word je alleen. Eenzaamheid is droefheid; alleen zijn is geen droefenis. Eenzaamheid is een gevoel van onvolledigheid. Je hebt iemand nodig en die persoon is niet beschikbaar. Eenzaamheid is duisternis, zonder uitzicht op licht. Een donker huis, wachten en wachten tot iemand komt om het licht aan te doen.

Alleen zijn is geen eenzaamheid. Alleen zijn betekent het gevoel dat je volledig (al-een) bent. Eigenlijk is er helemaal niemand extra nodig, je hebt genoeg aan jezelf. En dit gebeurt in echte liefde. Door die liefde raak je je innerlijke volledigheid aan. Die liefde maakt je compleet. Diegenen die die liefde ervaren delen met elkaar, maar dat is niet hun behoefte, dat is hun overvloeiende energie.

Twee eenzame mensen gaan op zoek om contact met elkaar te leggen. Ze hebben dat verliefde gevoel (nog) niet herinner je je dat nog even. Ze blijven eenzaam. Het enige dat verandert is dat ze hun gevoel van eenzaamheid tijdelijk kwijt zijn. Ze misleiden zichzelf. Hun zogenaamde liefde is niets anders dan een truc om zichzelf en de buitenwereld te misleiden: Ik ben niet eenzaam - iemand anders is hier. Wanneer twee in beginsel eenzame mensen elkaar ontmoeten, wordt hun eenzaamheid verdubbeld of zelfs vermenigvuldigd. Dat is wat gewoonlijk gebeurt.

Hoe kunnen twee eenzamen die samenkomen volledig, samen één, zijn? Niet mogelijk.
Tegen de tijd dat de wittebroodsweken voorbij zijn, begint het huwelijk al af te brokkelen. Het is maar zeer tijdelijk houdbaar. Het is slechts een illusie.

Echte liefde is geen zoektocht in het tegengaan van eenzaamheid. Echte liefde is om eenzaamheid om te zetten in alleen zijn. Om de andere daarin te helpen. Je hoeft hem of haar niet aan te vullen. Je helpt de ander om alleen en vrij in de relatie te zijn. Als een persoon zich daarin helemaal vrij voelt kan hij of zij, maar dat is geen noodzaak, delen uit zijn of haar eigen overvloed. Dan is continue groei mogelijk. Hij of zij geeft omdat er uit eigen overvloed te geven is.”

Mijn docent van een internationale Boeddhistische universiteit in China vertelde online dat relaties in verreweg de meeste gevallen helemaal niet gelukkiger maken. Ze leveren na een eerste gelukkig begin, waarin meestal ook de normale biologische elementen tussen mensen een rol spelen, juist beperkingen en een lijden op. Mensen voelen zich vaster en vaster roesten in veel relaties. Ze komen er achter dat ze er achteraf gezien andere voorstelling van hadden. Ze hebben zichzelf te veel aangepast en ingeperkt en eigenlijk is dat, wederom achteraf gezien, tegen hun eigen zin in gebeurd. 

Als je jezelf - tegen je feitelijke eigenheid en zin - aan een ander aanpast wreekt zich dat op enig moment. En met dat aanpassen hebben ze dat wat ze konden delen van hun uniekheid en konden leren met hun uniekheid beperkt. Ze hebben niet alleen zichzelf maar ook hun partner/gezin daarmee feitelijk schade berokkend. Er is een routine ontstaan. Een neerwaartse spiraal in persoonlijke groei en ontwikkeling van ieder individueel en van de relatie.

En ook hij kwam met de opmerking dat je allereerst gelukkig met jezelf moet leren te zijn, je vrij moet voelen en onvoorwaardelijke liefde voor jezelf moet hebben. Jij bent degene die 24 uur per dag met jezelf leeft. En die on-voorwaardelijkheid van liefde  naar jezelf betekent dat je jouw geluk door niets en niemand anders laat afhangen dan alleen van jezelf. Als daar dan nog wat extra bij komt is dat mooi meegenomen.

Als die liefde voor en erkenning van jezelf overstroomt, en het kan niet anders dan dat je die energie naar alle kanten uit straalt, heb je een vrije keuze om dat op welke manier dan ook met anderen te delen. Je bent daarmee één met jezelf en ervaart jezelf één met alles en iedereen. Een specifieke liefdesrelatie met een andere persoon is daar absoluut geen noodzaak voor. Die verstoort dat proces op de langere duur juist heel erg vaak. 

Ongeacht de keuze en manier moet je er voor jezelf altijd alert op blijven dat je niet onder dat niveau van volledige en onvoorwaardelijke liefde voor- en eenheid met jezelf komt.
Is dat niet een beetje egoïstisch? Als je voor minder zou gaan kun je er toch niet optimaal voor die ander(en) zijn? En wellicht is dat wat die mensen die daadwerkelijk met elkaar gelukkiger zijn ervaren. Ze zijn en blijven er allereerst voor zichzelf, blijven zich in hun relatie vrij voelen, genieten van onderlinge en gezamenlijk groei en zetten samen stappen voorwaarts waar ze beiden voor 100% achter staan als een natuurlijk proces. 

Het was weer een dag met aardig wat invalshoeken om inzichten te kunnen krijgen. Misschien door het lezen van dit blog niet alleen voor mij. 

Al één zijn. Alleen of in een relatie? Een relatie hoeft je zeker niet gelukkiger te maken…
De eerste stap is om er voor jezelf te zijn zodat je vanuit je eigen overvloed naar de ander optimaal en in vrijheid je uniekheid kunt delen. Niets egoïstisch aan en wellicht nog veel te doen.



Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 20 januari 2017

Je slaapkamer is om te slapen en voor seks. Het toilet om jezelf te ont-lasten en te rusten.

Een paar weken geleden kreeg ik een gast op bezoek die al jaren last had van slapeloosheid. Ze had al van alles geprobeerd en kon inmiddels niet meer slapen zonder, een steeds hogere dosering, aan slaapmiddelen. Ze waren inmiddels verslavend geworden. Ze vroeg zich af of meditatie misschien een oplossing zou kunnen brengen om van haar verslaving af te komen. Zo ver zijn we eigenlijk in ons gesprek helemaal niet gekomen.

Slaapmiddelen zijn effect bestrijding. Dat doet de brandweer, mijn oude werk, ook. Het is veel effectiever om op zoek te gaan naar de bron. Meer en meer kom ik er, zeker ook vanuit mij voortgaande studie in de filosofie, achter dat als er een effect is je de zekerheid hebt dat er ook een bron is. Als je de bron weg neemt, in brandweer terminologie de gaskraan dicht draait, kan het effect, vuur, niet optreden. Simpel zat.

Al heel snel ontdekte ze een aantal bronnen - uit het verleden en in het heden -  die de oorzaak zijn of in ieder geval zouden kunnen zijn. En over één van die bronnen wil ik het deze week graag hebben. Het zou zo maar kunnen, nee ik weet het zeer zeker, dat meer mensen er last van hebben. Het heeft te maken met je levensstijl, nou eigenlijk misschien in relatie tot de vraag van deze gast, met onze ‘In slaap kunnen vallen en blijven slapen stijl’.

In mijn ‘burn-out’ periode vroeg een arts me om hem te omschrijven of en zo ja hoe ik ’s nachts bereikbaar was in mijn functie als directeur veiligheid en regionaal commandant brandweer. Met trots vertelde ik dat ik altijd bereikbaar was.
“De brandweer is immers nooit gesloten weet u”, zei ik met een lach op mijn gezicht. Ik was nog van de tijd van een alarmontvanger en een ouderwets telefoontoestel aan een telefoonkabel op mijn nachtkastje.
“En weet u dokter, het klinkt misschien vreemd, nog voor de alarmontvanger zijn signaal begint af te geven hoor ik al de zachte klik die er aan vooraf gaat om dat signaal uit te zenden. En ik ben dan al in één keer klaar wakker als de telefoon gaat. Soms zei een centralist die de nachtdienst draaide me zelfs dat het soms leek alsof ik startklaar en helemaal helder was alsof ik op het telefoontje zat te wachten”.
En jawel, zo was het ook. De dokter keek me in mijn stralende gezicht bij dit verhaal met vragende ogen aan. Hij vroeg me of ik er trots op was en of ik wel wist wat ik eigenlijk verteld had. Geen idee (toen).

In het gesprek met de vrouw kwam dit weer in me op. Het is volkomen ongezond om dag in dag uit zo’n alarmontvanger, alleen al vanwege de straling, naast je te hebben staan als je slaapt of dat althans probeert te doen. Daarnaast maak je in je geest al een verbinding, een alertheid, zodat je tenminste minder diep kunt slapen.

De vrouw vertelde me dat ze in haar slaapkamer tv keek voor het slapen gaan, soms een boek las, dan haar pillen innam, nog even Facebook en laatste e-mails op haar IPhone bekeek en die dan op haar nachtkastje legde. Toen ik haar vroeg over haar gedrag op de ‘rest-room’ (toilet) vertelde ze me met een lach dat ze standaard haar IPhone mee nam naar het toilet en de ‘zittijd’ gebruikte om haar mails te checken en de ‘sociale media’ te volgen.

Is het alleen al vanuit dit gedrag niet vreemd dat je slecht slaapt? ’s Nachts naar het toilet gaan en als je terug komt midden in de nacht de berichten op je IPhone bekijken. Jezelf niet alleen een continue portie van straling dicht bij jezelf toedienen maar ook je nachtrust willens en wetens laten verstoren door jezelf in je rust periode allerhande nieuwe prikkels toe te dienen. De noodzaak, en verslaving, aan pillen om nog te kunnen slapen is wel haast verzekerd.

Laten we de stap naar meditatie nog maar even niet zetten. Verander je ziekmakende en jezelf (maar ook je buurman of buurvrouw die eventueel naast je ligt) verstorende gedrag. Mijn vrouw, waar ik ooit mee getrouwd was, kon aan mijn continue bereikbaarheid destijds maar slecht ‘wennen’ vond ik. Maar ik was gek! Je kunt er ook helemaal niet aan wennen.

Een slaapkamer is om te slapen en voor seks. De ‘rest-room’ (zoals Amerikanen zo mooi het toilet noemen) om je te ont-lasten en om te rusten (wat in ieder geval die Amerikanen daar zelden of nooit doen. Volgens mij zijn ze in de wereld niet uniek).
De eerste stap om van je slapeloosheid af te komen is om je op de nacht voor te bereiden. De bronnen van slaap verstoring te stoppen of uit de weg te gaan. Dat betekent zeker geen verbinding met digitale prikkels en stralende apparaten voor een periode van tenminste een half uur voor je slaap én gedurende je hele aaneengesloten periode van rust / slaap die jij nodig hebt (of jezelf gunt).
Je laatste e-mails checken voor je diner en een periode van niets doen inbouwen voor je gaat slapen. Moeilijk omdat je wellicht dan in aanraking komt met jezelf (en daarmee zou toch meditatie wellicht iets kunnen betekenen).

In onze Thaise tempels tref je meestal naast het centrale boeddha beeld aan een kant goud en aan de andere kant zilver aan. Dat heeft een betekenis.
Goud is verbonden met de zon, de dag, met actie. Zilver is verbonden met de maan, de nacht, met rust. Om gezond te kunnen zijn en blijven dient daarin een goede balans te zitten, zonder verstoring.

En die rust heet hier ‘opladen’ en als je daar aan toe geeft dan laat je innerlijke wijsheid toe. Je hoeft er niets anders voor te doen. Door blijven gaan met je beschikbaarheid en bereikbaarheid en willen reageren op iedere impuls, die zich via Line of wat dan ook aan dient, verstoort die opbouw en maakt je niet alleen minder productief. Je levert de dag erop een slechtere kwaliteit van actie. Bent sneller geirriteerd, laat piekeren nog meer toe en maakt meer fouten. Het geeft je minder energie voor de dag en een (nog) slechtere slaap. Aardig ongezond dus. En alweer neem een voorbeeld aan de natuur.
Vreemd dat mensen meestal absoluut niet vergeten hun Smartphones tijdig op te laden en nog niet eens stil staan dat ze ook zelf tijdig moeten worden opgeladen... 

In ons land hebben we de slogan: “Alcohol maakt meer kapot dan je lief is”. In mijn beleving kunnen we al lang een nieuwe slogan introduceren vanwege de nieuwe verslaving die er bij velen is: “Een IPhone maakt meer kapot dan je lief is”. Helaas heb ik er al ervaringen mee opgedaan… Ook hier geldt; “Disconnect to connect” Gun jezelf en je relatie aandacht en goeie (nacht) rust…

Slaap lekker!

Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 13 januari 2017

Aandacht, populariteit en goedkeuring. Ik voel me eenzaam en in mijn relatie ben ik jaloers en niet al te gelukkig.

Vorige week kreeg ik van voormalige collega van de ambulancedienst in de Gelderse Achterhoek, een bericht over een onderzoek naar het gebruik van 'sociale' media. Voor mij was dat artikel de spijker op de kop. En in de stad en de cultuur waar ik nu woon, misschien een nog wel hardere klap op die spijker. Het was voor mij de uitnodiging om er eens over te denken en wat gedachten, deels dezelfde en zie het dan maar als aanvulling, daarover te delen.

Veel mensen schijnen een vorm van bevrediging te krijgen als ze op de dingen die ze op de sociale media plaatsen veel 'likes' krijgen. Ze streven ernaar om meer en meer 'vrienden' te krijgen en daarmee hun ‘populariteit’ te verhogen. In ruil daarvoor ‘liken’ ze haast alles van wat ze van hun ‘vrienden’ ook maar tegen komen. Of ze het nu wel of niet ‘leuk’ vinden.

Ik ken mensen die inmiddels een paar duizend ‘vrienden’ hebben. Alleen al daar aan denken maakt me moe en ook erg druk in mijn hoofd. Als je bijvoorbeeld alleen al gemiddeld aan zo’n 10 verjaardagen per dag een beetje persoonlijke aandacht zou willen geven. Je wilt immers ‘vrienden’ blijven. Je hebt er bijna twee IPhones voor nodig en jawel, dat soort mensen lopen (althans hier) rond.
Aan de andere kant heeft het ook iets heel fijns. Je kunt elke avond, als die vrienden een beetje in de buurt wonen, zo’n 10 verjaardagen bezoeken. Je hebt er wel haast een privé chauffeur voor nodig maar bent er in ieder geval lekker druk mee. En als je daar dan bent dan neem je selfies en verzorg je vanzelfsprekend je andere contacten om te zeggen dat je er aan komt of om aan te geven waar je uit hangt. Verrassing!

Ik vraag mezelf zelfs af of het überhaupt nog mogelijk is om nog te werken. Je bent er immers maar druk mee. En eerlijk is eerlijk, als ik de stad hier bezoek of de (fantastisch mooie) winkel centra dan zie ik de winkelbedienden in ieder geval niet betrokken bij daar waar ze voor zijn aangenomen (contact met klanten leggen, ze helpen en kennis over hun producten uit wisselen om te verkopen). Ze zijn alleen verbonden met hun IPhone. Bang om contacten te leggen of een communicatie aan te gaan? Deze generatie is misschien ook wel bang om persoonlijke contacten te leggen. Ze hebben het niet of nauwelijks geleerd. Zelfs in tijdelijke verkoop events, zoals onlangs de presentatie van nieuwe BMW auto’s hier in de Central Airport Plaza, waren de 9 ‘verkopers’ in ieder geval absoluut niet verbonden met daar waar ze daarvoor stonden. Heel ‘normaal’ hun IPhone riep. Werkelijk een fantastisch bizar ‘visitekaartje’ van dit merk (en dit is slechts een voorbeeld. Er zijn er tientallen zo niet meer). Blijf thuis! En… wees blij dat ik je baas niet ben.

Steeds meer mensen posten, in een voortdurende stroom, sprankelend stralende selfies. In Chiang Mai, als je ook maar heel even bij de Tha Phae Gate (oude stadspoort) zit kun je dit fenomeen dag en nacht gade slaan. Het is werkelijk soms om te lachen. Mensen struikelen met hun selfie stick nog haast over de duiven. En stelletjes al dan niet met IPhone, selfiestick of wat dan ook, doen precies het zelfde. De foto bij dit artikel heb ik werkelijk binnen een minuut toen ik bij de poort liep gemaakt. En zie het geluk van de vriend uit straalt.
En het meest wonderlijke wat er te zien is als je op deze ‘Selfie mensen’ let is dat je hun gezicht per direct weer in hun echte stemming ziet veranderen als ze weer de zoveelste selfie hebben gemaakt. Daar even zitten is werkelijk een kostelijk gratis vermaak van hoe mensen hun onechte leven slechts showen.

Willen ze laten zien hoe mooi ze zijn? Wat is mooi? Ooit geprobeerd om dat woord 'mooi' te beschrijven? En ja, gemakkelijk om te zeggen dat het het tegenovergestelde van 'lelijk' is. En wat is 'lelijk' dan? Als je veel cosmetica nodig hebt om te verbergen hoe mooi je (slechts) aan de buitenkant bent - om als een onechte jij te schitteren voor de buitenwereld - wat is er dan eigenlijk mooi? Je bent dan gewoon niet blij en ontevreden met hoe mooi je eigenlijk bent. Je ziet dat niet meer omdat marketing, ingehuurd door bedrijven die geld aan je willen verdienen, je anders vertelt. En jij gelooft daar in. Mooi zit dus uitsluitend en alleen in jouw hoofd. Iedereen is mooi en inderdaad valt er over smaak niet te twisten. Dit mooi heeft te maken met natuurlijke aantrekkingskracht tussen mensen. En ja hoor, ook ik vind dat tikkeltje accentuering van die sprankelende ogen, de spiegels van de ziel, aantrekkelijk. 

Onderzoek, er is al veel op het internet ook hierover te vinden, toont aan dat de meeste mensen die zo’n voortdurende stroom van breed lachende selfies in de meest fantastische poses op de sociale media plaatsen zich eenzaam voelen. Zelfs al hebben ze duizenden 'vrienden'. Het is gewoon een voortdurende schreeuw om aandacht.
Koppels, vooral de dames van het team, die op de sociale media voortdurend hun lachende relatie foto's en stemmingen posten blijken veel en veel minder gelukkig dan dat ze werkelijk zijn. Heel vaak heeft dit te maken met jaloezie, bezitterigheid (vastklampen) en van het verkrijgen van een vorm van goedkeuring van de buitenwereld dat ook dit stel in het ‘ideale plaatje’ past. Huis(je), boompje, beestje, kindje en een voortdurende fantastische relatie? We denken slechts dat dit de maatschappelijk geaccepteerde waarde is en proberen in die stroom dan maar mee te gaan. En als zo’n relatie uiteindelijk dan toch op de klippen mocht lopen dan reageren al die ‘vrienden’ dat ze dat van dat paar nou helemaal nooit hadden gedacht. Ze waren een voorbeeld! Een voorbeeld van hoe fantastisch je (met overigens heel veel persoonlijk leed en ellende voor het hele gezin) je de uiterlijke schijn slechts probeert vast te houden.  

Een van de rapporten die ik vond zegt:
"Als mensen gelukkig zijn en zich vrij voelen in een relatie leven ze in het hier en nu. Onderzoekers hebben ontdekt dat mensen die geen gebruik maken van sociale media over het algemeen veel gelukkiger zijn dan degenen die dat wel doen. Ze zijn zichzelf namelijk niet constant aan het vergelijken met hun collega's en vrienden, die meestal altijd alleen maar op de een of andere manier aan de buitenkant lijken ‘beter’ of ‘gelukkiger’ te zijn. We vergeten maar al te vaak dat daar waar het écht om draait ons ware leven is, onze oprechte relaties en vriendschappen, onze ervaringen en onze gevoelens.. Niet de eindeloze zoektocht naar aandacht, populariteit en goedkeuring online "

Iets om misschien toch eens bij stil te staan. Voor mij in ieder geval een impuls om mijn ‘sociale’ media meer en meer te mijden. Twee keer per dag kort checken en daarbuiten uit. Ik ben nog steeds super blij dat ik geen IPhone of Tablet heb. Het geeft me de mogelijkheid om me écht te verbinden met (slechts een handje vol echte) vrienden en mijn fantastische collega’s hier waarmee ik mag werken. Technologie is slechts een stuk gereedschap en niet een doel. Het werkelijke doel is altijd ‘offline’ conversatie en verandering. Face-to-face en in oprechte verbinding met elkaar.

Je eenzaam voelen? Misschien zou je het kunnen omdraaien in het jezelf toestaan van je zelf allereest eens alleen te voelen. Het heet helemaal één. De rest komt vanzelf. Gewoon door je open te stellen om weer eens een face-to-face gesprek aan te gaan. Nog steeds de basis van onze maatschappij. Elkaar ontmoeten.



Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 6 januari 2017

De gevangenschap van de programmering van veel ouders

Als ik mijn ervaringen van het afgelopen jaar overweeg zijn die dingen die me misschien wel het meest hebben geraakt de vele verhalen die ik van jongere generaties heb gehoord over hun ouders en over de verstoringen in hun relaties met hen. Met name over hoe hun ouders gevangen zitten in hun programmering. Hun cultuur, religie, tradities, status, positie, (familie) eer en hoe ze denken dat over hen en over hun gezin wordt gedacht.

Diverse soms zeer trieste verhalen. Van mensen uit Europa, Amerika, Afrika, Australië, Nieuw-Zeeland, Vietnam, Maleisië, Singapore, Korea, maar vooral uit Hong Kong, Taiwan en China.

De jongere generatie gelooft steeds minder in het 'oude geluk'. Ze proberen de oude vicieuze cirkel te ontsnappen. De voortdurende gedachte dat geld, positie en uiterlijke show van het ego gelukkig maken. Ze ontdekken dat het blijven volgen van deze - door voormalige generaties – ingeprente ideeën al lang niet meer langdurig blij maken. Het blijkt steeds meer een onwaar verhaal. Geluk is gemoedsrust. Steeds meer en meer geld hebben betekent juist geen gemoedsrust. Er is immers nooit genoeg en als je al genoeg geld hebt om een gelukkig leven te leiden, begin je je zorgen te maken over hoe je dat geld veilig moet stellen en in je bezit kunt houden. Dus… hoezo gemoedsrust? En wat als morgen voor jou de zon niet meer op gaat…? Het kan maar zo gebeuren! Een rijke vrouw of man kan straat arm zijn en een arme vrouw of man steen rijk…

De nieuwe generaties willen meer en meer hun wensen volgen. Hun uniekheid delen met de wereld om hen heen en daarmee een normale boterham verdienen en gelukkig te zijn. Een wereld die steeds meer een groot dorp blijkt te zijn. Ze denken er diep over na wat hen gelukkig zou maken als geld niet leidend zou zijn. Vinden creatieve wegen om die weg meer en meer te volgen en de betekenis van het leven te begrijpen. Om hun persoonlijke missie, ongeacht wat er door anderen van gevonden wordt, te volgen. De economie verandert.

Proberen om aan de gevestigde vicieuze (familie) cirkels te ontsnappen veroorzaakt meestal veel problemen, verstoorde verhoudingen, verkeerd begrip, zelfs uitsluiting.
Vreemd eigenlijk als we ons er van bewust zijn dat de meest natuurlijke basis wetmatigheid (en intentie) tussen ouders en kinderen, over en weer, ON-voorwaardelijke liefde is. Wat er ook gebeurt…

Er is veel te leren en veel te begrijpen voor beide generaties.
Voor de ouders, in de eerste plaats, dat je kinderen niet jouw of jullie kinderen zijn. Ze behoren je niet toe. Ze komen inderdaad door jullie maar zijn daarmee geen bezit. Besef dat ze voor 50% van ieder van jullie de genen dragen. Is het dan niet mogelijk om te de stappen die ‘jullie’ kinderen in de toekomst nemen te vertrouwen? Om de deur altijd als een veilige haven in tijden waarin ze (meestal alleen zelf) denken het even niet te kunnen trekken, altijd open te houden? Om je kinderen te druven loslaten in plaats van ze vast te klampen en op een tactische manier in een richting te duwen waarin slechts jij denkt dat ze gelukkig worden? Om te genieten (en trots te zijn) en ze te ondersteunen bij hun manier van creatieve wegen te vinden om hun missie te volgen (misschien heb jij er altijd alleen maar van kunnen dromen)? Om te zien en te voelen dat je kinderen gelukkig zijn? En ja, net als voor jou is dat levenspad, een pad van vallen en opstaan. We noemen het accepteren van groei en aanvaarden van verandering. Het leven gaat immers niet achteruit, noch vertoeft het in gisteren. Jullie zijn de bogen van waaruit je kinderen als levende pijlen worden uitgezonden op hun eigen vrije manier. Accepteer het doel dat ze willen bereiken.

Voor de nieuwe generatie, je ouders hebben de beste bedoelingen en voor hen is het soms moeilijk om te begrijpen wat er gaande is. Ze zijn immers afkomstig van een eerdere generatie weet je? Dus accepteer hun manier om te proberen om er voor je te zijn. Beschikbaar om je, als je daar voor open wilt staan en de manier je aan staat, te begeleiden (niet te duwen) in je vrije keuze van je leven en het vinden van jouw geluk.
Veel meer dan zij ooit mee kregen, ben jij gezegend met communicatieve vaardigheden om uit te leggen wat er met je aan de hand is, wat er in je speelt en met dat wat je wilt. Er is niets te overtuigen, geen debat, alleen dialoog en proberen te begrijpen dat dat van beide kanten moet komen. Niets digitaal. Face-to-face.
En ja je bent de nieuwe generatie en ook jij zal weer 'oude' generatie in een van de komende decennia gaan worden. Dus bereid je daar dan ook op voor en leer van dit proces. Kinderen hebben de toekomst. Volg en leef jouw missie en laat je ouders uiteindelijk zien dat je gelukkig bent en t==dat ze trots op je mogen en kunnen zijn, wat de omgeving daar ook van denkt.  En vergeet nooit dat jij misschien met jouw generatie wel in een veel gelukkigere positie zit dan je ouders ooit waren om de kansen te benutten om het pad van jouw levensmissie te kunnen volgen.

Houd het gesprek gaande ook al is dat soms moeilijk. Blijf in contact uit alleen al wederzijds respect en voel je vrij om JOUW leven te leiden en jezelf, de wereld om je heen - en zeker eindelijk ook je ouders – op de beste manier met jouw uniekheid gelukkig te maken.
Open de deur en doorbreek de vicieuze cirkel. Alleen jij kunt dat voor jezelf op jouw manier doen…


Frans Captijn

www.captijninsight.com