Verliefd met een mondkapje. (Corona) Griepvirus gekte en paniek.

Vorig weekend was ik met mijn vriendin in Bangkok. Ik volg geen nieuws maar het viel me op dat bijna iedereen met een mondkapje op liep. Eindelijk verstandig dacht ik met al die luchtverontreiniging hier.

Nou, dat was een verkeerde inschatting. Het schijnt dat, hoewel de luchtvervuiling met het jaar hier toeneemt de meeste mensen zich daar niet meer aan storen laat staan beschermen. Nee, er was ‘Corona’ uitgebroken in Wuhan in China. Waar…? Ik had nog nooit van die plaats gehoord. Toch een plek waar zo’n 11 miljoen mensen dicht bij en op elkaar wonen. Ik had bij de aardrijkskundeles vroeger ook beter moeten opletten.

Er was een aardige paniek want ook in Thailand waren op dat moment al een paar mensen ziek geworden werd me verteld en die waren nu in quarantaine.

In de metro, meer dan overvol, viel ik zonder mondkapje op. Een verliefd stel liet kussen ook maar uit den boze en in de buurt van Chinezen komen dat moest je vooral laten. Alsof 1.4 miljard Chinezen allemaal ziek zijn...

Mijn vriendin vertelde dat veel mensen winkelcentra waar veel Chinezen kwamen mijden om de kans om met het virus in aanraking te komen zo klein mogelijk te houden. Wij de dag erop naar Chinatown. En niet om stoer te doen maar gewoon omdat het niets 'helpt' zonder mondkapje.

Denken mensen nog na? Grenzen sluiten? Chinezen mijden? Een mondkapje tegen dit virus dragen? Wie brengt al die enge verhalen die mensen gek maken in de wereld.

Het mooiste vond ik nog een man die zijn kapje liet zakken om een sigaretje te roken. Echt lachen.

Goeie tijden voor de mondkapjes industrie. Ze waren net klaar met hun werk voor nieuwe luchtfilters voor de zogenaamde 'air purifiers'. Nu zijn de mondkapjes niet aan te slepen. Een bonus zit er aan het eind van het jaar zeker in. 

Herinneringen aan mijn vorige werk kwamen weer terug. En als ik dit weer mee maak komt bij mij het doorslaan in ‘veiligheid’ en zaken willen regelen met allerhande plannen weer boven drijven.

Over dat Corona virus was nog niet veel bekend. Wel dat het tot op dat moment nog onbekende vorm van griep was. Een nieuw griepvirus dus. En met een papieren mondkapje, helaas pindakaas, houd je geen virusinfectie tegen. Als je moet hoesten of niezen en je draagt zo’n kapje dan bescherm je een klein beetje je buurman. En wat te denken over oog bescherming? Zijn je ogen geen slijmvlies die dit virus zouden kunnen oppikken? Met een duikmasker gaan rondlopen zou misschien dan beter zijn. 

Jaarlijks komen naar schatting (bron Wikipedia) 56.000 mensen om door griep. En je hoort mij niet zeggen dat dat niet erg is. Maar, kennelijk net als met de luchtverontreiniging hier, daar maken we ons niet of nauwelijks druk om. Nu in een paar weken tijd zo’n 200 sterfgevallen door deze nieuwe soort. Jawel, het zal je kind, man, vrouw of familielid maar wezen en toch… brengt dat enige verandering in die 56.000 mensen?

En het is weer fraai als je op het Nederlandse nieuws waar ik op ging kijken leest en hoort dat er tot nu toe geen Nederlanders bij betrokken zijn… Waar slaat die opmerking toch op.

Doe gewoon en zoals altijd draag zorg voor normale hygiëne. En blijf genieten van dat zalige Chinese eten en die mooie mensen. Hou ze niet buiten de deur. En... vergeet ook niet om gewoon lekker (zonder mondkapje) te kussen.

En voor de mensen in Thailand, een mondkapje tegen de luchtverontreiniging doet het stukken beter dan tegen deze gewone griepvirus. Blijven dragen dus en veel beter nog…, met het 'burning season' weer voor de deur, stop eens met het branden. Goed voor jezelf, je kinderen en hun kinderen die nog van deze pracht wereld willen genieten.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Opvoeding op afstand

Laat ik er maar mee beginnen om te zeggen dat ik van een vorige generatie ben. Niet als een excuus maar meer vanuit het oogpunt van verwondering, het leren van nieuwe dingen en toch ook het spiegelen.

Half januari was het weer de dag van het jaar voor mij. De verlening van mijn jaarvisum bij de Thaise immigratiedienst in Chiang Mai. Afgelopen jaar nam dat een uur in beslag maar door gewijzigd management en wederom nieuwe regels duurde het voor mij dit keer zeven uur en moest ik de dag erop ook nog voor een uurtje terug. Het prima nieuws is dat ik hier weer legaal een jaar langer mag blijven.

In de middagpauze ging ik om de tijd te doden maar even het nabijgelegen winkelcentrum bezoeken. Ik ben daar niet zo van maar om de hele dag binnen in dat gebouw van de immigratiedienst te zitten tussen heel veel negatieve energie van bezoekers was het ook niet voor mij. Vanuit mijn achtergrond van het werken met en de invloed van omgevingsenergie heb ik medelijden met de mensen die daar dag in dag uit moeten werken.

In het winkelcentrum liep ik langs een winkel en ik zag er een leuk cadeautje voor mijn vriendin die binnenkort jarig is. Even binnen kijken. Een nette verkoopster van rond de veertig jaar liet me dat wat ik mooi vond zien. Naast de kassa stond een mobiele telefoon open. Op het beeldscherm zag ik een jongetje van een jaar of vijf op een bank voor de televisie zitten. En hij drukte op iets waardoor er een geluid van een koe door de winkel ging. Een oproep van hem voor zijn moeder, de verkoopster, zo bleek. Ze excuseerde zich even en sprak haar zoontje toe die weer verder tv ging kijken.

Ik keek haar met vragende ogen aan en ze vertelde dat hij er al helemaal aan gewend was. Zij moest werken (let wel 10 uur per dag) en hij zat thuis. Als grapje zei ik haar dat dat tegenwoordig toch allemaal wel supermodern en gemakkelijk is en dat ze zelfs via Grab of de Foodpanda die ze hier hebben wel op afstand eten voor hem kon bestellen. Dat deed ze dus ook dagelijks en hij mocht voor een deel zelf uitkiezen vertelde ze me. Vol verbazing keek ik haar aan en liet haar mijn kleine Nokia telefoontje zien.

Dit is allemaal nieuw voor mij en ook niet mijn ding zei ik haar.

Is dit tegenwoordig de manier waarop je je zogenaamde ‘liefdesbaby’s’ opvoedt? Het kan er bij mij echt niet in. En yep, ik ben van een eerdere generatie.

Toen ik de winkel uitliep zei in nog dat het misschien fijn was om die avond een pizza bij hem te laten bezorgen. We moesten samen erg lachen…

Te triest (vind ik) en wellicht krijgt het jongetje vlak voordat hij zijn bed in gaat nog heel veel persoonlijke aandacht zodat hij ook leert hoe korte afstand relaties voelen.

Volop verwondering voor mij. 
Ik ken de verdere achtergronden natuurlijk niet en kan en wil er niet over oordelen het is slechts die spiegel... Niet mijn ding. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Onze bouwreis is begonnen. Bouwen als meditatie.

Het is zover. Op 28 december vorig jaar hebben we de knoop doorgehakt om definitief met onze bouwreis te beginnen. En als verrassing gingen na dat besluit op oudejaarsdag de eerste palen de grond al in. Elektriciteitsplan wel te verstaan.

Bouwreis? Jawel.

Als we familie, vrienden en kennissen vertellen over onze ideeën komt steevast de vraag wanneer we gepland hebben dat het af is. Iedereen is er zo aan gewend dat je voor je met bouwen begint weet wanneer het af is. En als het dan niet op dat tijdstip klaar is, wat heel vaak het geval is, dan komt stressen om de hoek en komen zelfs regelmatig 'boeteclausules' boven tafel. 
Niet ons ding. Geen einddatum in beeld dus. Het is klaar als het af is. Stap voor stap kwaliteit neerzetten en geen (of zo min mogelijk) stress.

De bouw van ons privé centrum met Pyramides is geen project maar een proces. En hoe zalig is het niet dat we niets te maken willen hebben met SMART formuleringen of doelstellingen. Tijdgebonden en heel specifiek? Laat me niet lachen. Ook de bouwaanvragen doen we steeds per onderdeel en vanzelfsprekend moeten die specifiek zijn. Ondertussen hebben we de tijd om zaken voor het vervolgtraject eventueel vooraf weer aan te passen.

Realistisch ja. Met twee benen op de grond en meetbaar is het achteraf als we de kwaliteit zien van dat wat we met eigen handen met volle aandacht hebben neergezet. En natuurlijk hebben we een begroting gemaakt. En beter nog, we hebben besloten dat we steeds een nieuw stukje van onze bouwreis maken als we vooraf het geld ervoor bij elkaar hebben. Er is dus steeds een onderdeel helemaal af. Ook een lekker gevoel.

Zalig om met deze werkwijze flexibel te zijn en vooral creativiteit toe te laten tijdens het proces. Dit bouwen voelt als meditatie.

Een notaris werkt op dit moment aan alle vereiste papieren en het wachten is op de eerste officiële vergunning zodat we daadwerkelijk ook zelf aan de slag kunnen. 

Als we anderen vertellen dat het misschien wel vijf of zes jaar, of wie weet nog wel langer kan gaan duren dan zien we fronsende wenkbrauwen. Yep, het is anders. Wij zijn anders en we hebben absoluut geen haast. En wat anderen er misschien van vinden ach... helemaal prima. Wij doen het op deze manier. 

Het klimaat hier, de hoge temperaturen, heftigheid van de regentijd en droge periode, pollen (mijn allergie), het met eigen handen willen bouwen en vooral onze gezondheid zijn factoren die je niet in de hand hebt. 

Zoveel mogelijk genieten van elke dag van het proces is onze insteek. Op het eind van iedere dag even terugkijken en trots zijn op dat wat we samen al dan niet weer hebben geleerd en bereikt. En als er aan dat genieten misschien toch plotsklaps, door wat voor reden dan ook, een eind zou komen (het kan immers verkeren) dan hebben we aan al die dagen ervoor toch aardig wat plezier beleefd.

Wil je onze bouwreis af en toe eens volgen? Dat kan. Kijk dan op: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Regelmatig publiceren we (in het Engels) op dit blog onze ervaringen. Successen en ook onze tegenslagen in dat proces. En dat is zeker weten vanuit dat SMART toch nog een beetje realistisch 😉

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Hoe is het met uil Otus?

Nog steeds krijg ik regelmatig deze vraag van vrienden, kennissen en voormalige gasten waarmee ik hier mocht werken.

Pas kwam ik weer eens wat foto’s van hem (of haar) tegen en niet alleen dat. Een paar maanden geleden ook Otus zelf.

Ik heb zo’n vier jaar voor deze bijzondere vogel (Collard Scops Owl) mogen zorgen. Kadhow, mijn hond, en ik vonden hem begin mei 2014 in het bos. Otus kreeg een vriend of vriendin die hem ’s nachts regelmatig kwam opzoeken. Op advies van zoon Rik, die in een dierentuin in Nederland dierenverzorger is, gaf ik Otus weer de vrijheid.

Gedurende zijn verblijf hier thuis en in het resort waar ik werkte trok hij veel aandacht. Hij werd redelijk fotogeniek. Eerlijk is eerlijk, het is een bijzondere ervaring een uil in je huis.

Ongeveer twee weken nadat ik hem de vrijheid teruggegeven had kwam hij in de nacht naast mijn slaapkamer op het balkon zitten. Hoe ik weet dat hij dat was? Hij heeft als enige ‘wilde’ uil een speciaal ringetje om zijn poot waarmee ik hem in de avond aan een dun kettinkje in bomen kon vastzetten als ik hem mee nam naar kampvuur bijeenkomsten of als hij gewoon voor het huis in de boom zat.

Een paar maanden geleden reed ik ’s avonds met Kadhow en mijn vriendin op de scooter het bos in voor de avondwandeling. We spraken over Otus en of de duvel er mee speelde, toen ik zijn toontje floot, kwam hij aanvliegen en landde in het licht van de koplamp. Kadhow, blij er gelijk naar toe. Even later vloog hij weer weg. Mijn vriendin geloofde het eerst niet en vroeg of hij het nogmaals zou doen. Dat is even een kwestie van proberen. En jawel, op mijn fluittoon kwam hij weer aanvliegen.

Tot voor kort was hij er dus in ieder geval nog steeds. Geweldig om te zien.  

Otus heeft kennelijk op diverse mensen veel indruk gemaakt.

Een jong stel dat een paar jaar geleden hier met mij werkte heeft hun zoon als tweede voornaam zelfs de naam Otus gegeven. Het kan verkeren. Otus leeft voort om het maar zo te zeggen.

Is iedereen weer bij.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Wat is eigenlijk karakter? Een filosofie.

Wat is eigenlijk karakter of aard? Die vraag kwam onlangs na een gesprek met iemand in mij op.

Ik zocht in Wikipedia en vond:

“Karakter of inborst is de combinatie van vaste innerlijke eigenschappen of karaktertrekken van een persoon. Deze combinatie bepaalt hoe een persoon met bepaalde dingen omgaat. Dit zijn relatief stabiele eigenschappen die moeilijk te veranderen zijn, dikwijls pas na intensieve en volgehouden training of therapie. Daardoor onderscheidt de karaktertrek zich van de gewoonte, wat meer een aangeleerde manier van reageren op zijn omgeving is die men weer kan afleren. Van invloed op het karakter zijn opgedane ervaringen.”

Verder schijft Wikipedia:

“Vermoedelijk ligt een deel van het karakter vast in erfelijke eigenschappen, maar zeker is hoe dan ook dat de omgeving een grote invloed heeft op het karakter. De opvoeding speelt dus ook een belangrijke rol.

De uitdrukking geen karakter hebben wil zeggen dat iemand geen eigen wil heeft of deze niet doorzet.”

En ja, ik kan me in dat eerste deel van die omschrijving over wat karakter zou betekenen aardig vinden. Voor wat betreft die aanvulling over waar het vandaan en hoe het beïnvloed wordt houd ik er inmiddels een iets andere filosofie op na. 

Het vastliggen van karakter en karaktereigenschappen gaat volgens mij veel verder dan erfelijke eigenschappen. Karakter is voor mij de energie van de ziel. De ziel als krachtbron om met de unieke set die ieder mens aan talenten heeft dát neer te zetten (het waarom van je leven) waar je hiervoor gekomen bent. Spiritueel? Misschien, slechts een filosofie.

En de omgeving en die opvoeding hebben natuurlijk een belangrijke rol. Maar niet om vorm en richting aan karaktertrekken te geven maar juist om te laten zien in welke mate de ziel van een persoon in het uitvoeren van zijn of haar specifieke taak (vanuit mijn opleiding tot talentcoach noem ik het de levensmissie) gestimuleerd of juist tegengewerkt wordt. En juist bij tegenwerking laat het karakter zich sterker zien omdat het een strijd aan gaat om de richting te kunnen behouden. En dat wordt heel vaak niet als positief ervaren.

Vaak hoor je de opmerking: “Dit heeft hij of zij van zijn vader, of dit van zijn of haar moeder of oma.” Dat kunnen overeenkomsten zijn maar dat hoeft nog niet iets erfelijks te betekenen.

Karakter is voor mij de energie van de ziel om je doel of missie te bereiken. Een uniek pakketje dat je bij je geboorte al volledig mee gekregen, niet geërfd, hebt en dat zich in meerdere of mindere mate uit in hoe je in je leven bij het vervullen van je taak wordt gestimuleerd of tegen gewerkt. Een pakketje dat een op een met die ziel, als je vanuit de Boeddhistische filosofie kijkt, met levens doorreist. Een soort voortdurende unieke vingerafdruk.

En als de uitdrukking ‘Geen karakter hebben’ zou betekenen dat iemand geen eigen wil heeft of deze niet doorzet, dan kun je er in mijn beleving haast gif op innemen dat diezelfde omgeving of opvoeding die door Wikipedia wordt aangehaald erin geslaagd is om deze persoon niet in zijn of haar missie te laten slagen maar juist tegen te werken.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com