vrijdag 26 februari 2016

Voor altijd jong blijven? (Niet) mogelijk.

De cosmetica industrie, plastische chirurgie, marketing en allerhande ‘gezondheid’ producten en behandelingen laten ons geloven dat we voor altijd jong kunnen blijven. De uiterlijke show moet doorgaan en biljoenen worden verdiend aan uitwendige verandering die mensen jonger laten lijken dan ze zijn.

Het is ons tegengestelde denken (als we jong zijn willen we ouder zijn en als we ouder zijn willen we jonger zijn), die ons gemakkelijke prooien maken voor de meestal dure ‘oplossingen’ om jonger te lijken.

Een wetenschappelijk en biologisch bewezen feit is dat tenminste elke zeven jaar alle cellen van ons lichaam vernieuwd worden. En nog steeds… dat maakt ons niet jonger.
Je lichaam verzorgen door het fit te houden, bewust te eten, schoon te houden, etc., houdt ons gezond. Het voortdurende en natuurlijke verouderingsproces kunnen we er niet en nooit mee stoppen of vertragen.

We kunnen ons lichaam met mooie kleding bedekken en mee doen aan de laatste trends van de mode en toch… het helpt niet tegen ouder worden.

Over het algemeen verzorgen we ons lijf best goed. Maar welke aandacht geven we onze binnenkant, onze geest?
Het boeddhisme vergelijkt onze geest soms met een tuin. Die tuin is vol met vuil waartussen de zaken die we echt nodig hebben nog nauwelijks te vinden zijn. Alle ‘afval’ van alles dat we tot ons nemen uit de wereld om ons heen vergiftigt die tuin. Een zorgzame tuinman om de tuin gezond te houden en zaken te ordenen ontbreekt, net als een wacht die bewaakt wat er de tuin in komt en uit gaat.

We kunnen altijd jong blijven. De fout die we maken is dat we dat jong blijven over het algemeen alleen maar aan de buitenkant zoeken. Onze zintuigen en onze verlangens zijn naar buiten gericht. Laat je verrassen als je meer aandacht aan de binnenkant, aan je geest, geeft. Dat is waar je je jeugd verloren bent en dat is de enige plek waar je het kunt vinden.

Geloof niet in marketing en in de industrie. Je kunt niet voor altijd jong aan de buitenkant blijven. Omarm en vier je leeftijd. Blijf voor altijd jong aan de binnenkant. Daarmee word je niet ouder met de jaren maar jonger met de dag.

Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 19 februari 2016

Maak je wat minder druk om je vakkenpakket of studiekeuze. Bloeien zul je.

Ik herinner me nog hoeveel spanning en feitelijk ook stress het bij zowel kinderen zelf als bij ouders op riep als het aan kwam op het kiezen van een vakkenpakket, halverwege de middelbare school, of het kiezen van een verdere vervolgopleiding of studie.

Inmiddels ben ik in een kleine vier jaar tijd enorm veel volwassenen tegen gekomen die voor hun programma of tijdens een stuk life- of talent coaching bij ons hun autobiografie vertelden of zelfs op schreven.
In die periode ben ik tot nu toe nog maar één persoon tegen gekomen die nog steeds op een soort rechtlijnig pad als vervolg op die eerdere keuzes volgt. De anderen, ik zou haast zeggen steevast, helemaal niet.

Toen ik hier afgelopen week met een gast over sprak vond ik het tijd worden om die ervaring maar eens in dit blog te delen. Wie weet maak ik er jongeren en ook ouderen blij mee of kan ik die ‘keuzestress’ wat verminderen.

Jongeren maken heel vaak de keuzes op basis van wat ze om zich heen zien of ervaren. Banen, posities, levensstijl, etc., van mensen die ze kennen of vanuit verhalen die ze horen. Het is helemaal niet vreemd dat je op jonge leeftijd nog niet precies weet wat je toekomst brengt. Dat is zelfs op oudere leeftijd niet zo. Je missie kennen, en dat is iets dat van binnen uit komt, is vaak nog heel ver weg.

De ‘keuzestress’ komt dan ook, vanuit de verhalen die ik hier hoorde uit een internationaal gezelschap van mensen, veel meer voort uit de gedachte dat je door die keuze op dat moment je verdere toekomst bepaalt. Dat je jezelf vast legt. En juist dat is in de praktijk, zo blijkt, totaal niet waar.
Het dwingt je helemaal niet om die weg, rechtlijnig te volgen. En ja, dat kan maar hoeft absoluut niet. Achteraf blijkt dat eigenlijk geen enkele keuze 'verkeerd' was maar juist de basis is geweest voor en van dat wat je uiteindelijk - en dus vaak in afwijking - bent gaan doen.

Die roep om die dingen uiteindelijk te gaan doen die daadwerkelijk bij jouw uniekheid, jouw passie en jouw missie liggen, komt meestal pas achteraf. En ook dan kun je er meester in worden. Feitelijk ben je er al meester in. Je hoeft die missie immers slechts toe te laten.

Het blijkt dat het vooropleidingsniveau, ervaring, kennis van je talenten, enthousiasme en drive in bijna alle gevallen veel en veel meer zoden aan de dijk brengt.

De idee is dan ook om dat aan vakkenpakket of studierichting te kiezen waar je op dat moment verbinding mee hebt en er vooral niet, of in ieder geval niet teveel, over na te denken over welke deuren je met die keuze dan allemaal voor je toekomst ‘dicht’ zou slaan. Je keuze blijft veel en veel vrijer dan je denkt en jouw pad zal ook onder je voeten ontstaan.

Enorm veel verhalen van mensen, ook in je eigen vrienden en kennissenkring, zijn er van mensen die iets doen waar hun passie ligt, waarmee ze hun geld verdienen, waar ze blij mee zijn en waarvoor ze absoluut niet voor hadden gestudeerd.

Geloof in jezelf en gaan voor verbinding en vrijheid is in mijn beleving dan ook veel belangrijker dan welke ‘keuzestress’ dan ook.

En ook aan mezelf merk ik dat het fantastisch is om aan anderen te vertellen uit welke opleidings- en ervaringswereld je komt in relatie tot die missie die ik nu met passie mag vervullen.

Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 12 februari 2016

Kinderen van gescheiden ouders zijn helemaal niet altijd de dupe.

Zo vaak hoor je het gezegde dat kinderen als ouders gaan scheiden ‘altijd de dupe’ zijn. Meer en meer kom ik er achter dat dat meestal eigenlijk helemaal niet zo is of tenminste niet hoeft te zijn. Getriggerd door het werken met een koppel hier waarin dit onder andere een gespreksonderwerp was schrijf ik mijn gedachten er maar eens in dit blog over op.  

Als ouders de kinderen gebruiken of liever gezegd misbruiken in het proces van de scheiding dan lopen kinderen beschadigingen op. Soms worden kinderen door de ene ouder opgezet tegen de andere. Persoonlijke emoties van de ouders (energie) vangen kinderen als geen ander op. Met bijvoorbeeld continue zich herhalende en vaak elle lange klaagzangen over de ex-partner tegenover familieleden of vrienden maken ouders niet alleen zichzelf maar ook hun omgeving ziek. Zeker als kinderen daar bij in de buurt zijn of vanuit hun slaapkamer van alle zich repeterende ‘privé’ gesprekken van de ouder mogen mee genieten. 

Vrienden, kennissen en ook kinderen voelen vaak de druk om voor de ene of de andere ouder te moeten kiezen en daarmee de andere ouder te verliezen. Iets waar helemaal niet om wordt gevraagd en wat feitelijk ook nooit het doel van een echtscheiding is. En als familieleden, vrienden of kennissen dan toch de behoefte voelen om te kiezen...eigen kinderen hoeven dat toch zeker niet? Ze komen immers voor 50% uit de ene ouder en voor 50% uit de andere ouder voort. Hoezo zouden ze dan moeten kiezen? Waar is het goed voor? Het kweekt enkel verwijdering die er uiteindelijk voor zorgt dat ze weldegelijk de dupe kunnen zijn. 
Het zijn in mijn beleving dan ook de ouders zelf die de hoofdrol spelen in het proces van separatieangst dat bij kinderen vaak ontstaat. En laat ik er maar gelijk heel eerlijk over zijn en naar mezelf kijken, het is in zo'n proces niet gemakkelijk om daar in voldoende mate bij stil te staan.

Willens en wetens bij elkaar blijven in een relatie die - ondanks veel en anders proberen - toch niet meer ondersteunt in wederzijdse groei lijkt de slechtste optie. De niet elkaar stimulerende of zelfs negatieve energie tussen de ouders vergiftigt heel langzaam als een soort infuus het leersysteem van kinderen om te voelen wat houden van, liefde en met elkaar op een veilige en oprechte manier plezier beleven is. Het biedt ze feitelijk een onveilige biotoop om dat gevoel op de meest natuurlijke manier op te doen.

Als ouders, na een periode van houden van, feitelijk op enig moment niet meer samen verder kunnen of willen dan is het zaak om elkaar als ouders los te laten en je weer vrij te voelen. Regel dat dan ook in één keer in plaats van elle lange juridische procedures en strijd die juist ook weer de kinderen de dupe maken. 
De betekenisvolle zin: “Tot de dood jullie scheidt” is en blijft het meest mooie en moet ook uitgangspunt zijn bij de trouw in een liefdesrelatie. Als dat uiteindelijk ten koste van elkaar (en daarmee van de kinderen) gaat moet je je toch afvragen welke keuze het beste dient in individuele groei vanuit respect naar elkaar en naar de kinderen toe. 
En als ouders elkaar dan omwille van die individuele verdere groei los willen/moeten laten dan betekent dat nog niet dat je dan de kinderen die uit die relatie zijn voor gekomen los laat. Het tegenover gestelde zou moeten gebeuren. De individuele band met de kinderen zou er feitelijk juist sterker mee moeten worden. En inderdaad blijven de ouders, ook na een scheiding, door kinderen feitelijk toch altijd met elkaar verbonden.

Met een in diepe treurnis blijven hangen help je jezelf niet, laat staan je kinderen. En nee, natuurlijk kan de knop in de meeste gevallen niet direct om. Zeker niet als één van de partners besluit om met de relatie te stoppen. Er op inzetten om zo snel mogelijk toch (weer) happy te zijn en de nieuwe wegen die ontstaan zonder een afgeven op elkaar te bewandelen helpt.     

Kinderen passen zich heel snel, soms zelfs spelenderwijze, aan de situatie die ontstaan is aan. Ze zijn slimmer dan je vaak denkt en halen op een creatieve manier het beste uit de nieuwe toestand waarin ze terecht zijn gekomen. En alleen staan ze allerminst. Meestal hebben ze diverse vriendjes of vriendinnetjes om zich heen in een vergelijkbare situatie en neemt die creativiteit uit die contacten zelfs toe. Ze weten om te gaan met de soms verschillende regels die gelden in nieuw samengestelde gezinnen die ontstaan. Ze krijgen regelmatig een grotere vrienden en kennissen kring. Ze worden sneller zelfstandig. Vanuit de tijdelijke disbalans vinden ze nieuwe balans. Regelmatig gaan ze prat op twee keer vakantie, twee keer verjaardag vieren, etc.. Ze leren het leven vanuit andere en soms zelfs meer kansen of tenminste inzichten te leven. Het belangrijkste is misschien wel dat ze hun ouders weer blij en in groei om zich heen voelen. En in en vanuit die situatie zijn ze in mijn beleving veel minder de dupe dan dat haast standaard wordt beweerd. En jawel dit kan dus wel. Voorbeelden genoeg.

Kinderen zijn dan ook niet de dupe. Ze worden door het gedrag van ouders soms de dupe gemaakt.
En ja, dat is in de situatie waarin je - vaak nog ondersteund door de zogenaamde ‘recht-spraak’ - in sommige gevallen nog dieper van liefde in haat belandt, niet altijd gemakkelijk. Ook mij lukte het helaas niet of lang niet altijd. Blij dat ik in ieder geval nog steeds een stevige band met mijn kinderen heb.

Frans Captijn
www.captijninsight.com


vrijdag 5 februari 2016

Wat stel je voor? Welke ruimte neem je maar in? Maak je minder druk om alles en LEEF.

Afgelopen week was ik weer hier in de stad Chiang Mai. Het krioelt er van de toeristen die, vaak nog met lange gezichten ook, de stad ‘verkennen’. Het blijft uniek om al die verschillende gezichten en culturen te zien. Iedereen in de wereld een ander gezicht. Wat een wonder! 

Toen ik er zo naar keek en de krioelende meute aan mensen als mieren door elkaar zag hollen, ieder met zijn eigen ‘ding’ bezig, dacht ik terug aan een lezing die ik een tijdje geleden bijwoonde.

Ik zocht er even wat aantekeningen bij die in mijn beleving wel eens heel goed kunnen slaan op dat waar al die krioelende mensen op onze wereld zich allemaal druk over maken. De woorden van de leraar;

“Je neemt slechts een minuscuul stukje ruimte in op deze geweldig grote planeet die deel uit maakt van een oneindig universum vol met andere planeten. Waarom maak je je toch om zo ontzettend veel zaken druk? 

Wat stel je in de wereld voor en welke invloed heeft dat dan? Je kunt niet de hele wereld op je schouders nemen laat staan de hele wereld beïnvloeden.

Veel mensen zijn in een voortdurende strijd met zichzelf gewikkeld om voor de buitenwereld 'de beste' te zijn. Ze beseffen niet dat ze al lang de beste zijn. Ze proberen slechts aan de door henzelf opgelegde eigen verwachtingen te voldoen waarvan ze zeggen en denken dat de buitenwereld hen dat vraagt. Het is een vorm van innerlijke strijd om dat wat feitelijk niet bij hen hoort van anderen te kopiëren en om er daarmee voor zichzelf en anderen te zijn. Ze zoeken in en spiegelen met de buitenwereld terwijl ze nog nooit de moeite hebben genomen om de uniekheid, het beste in zichzelf, te ontdekken. Je maakt jezelf en de wereld om je heen pas echt blij als je deelt van jou specifieke overvloed. Het is een jouw eigen natuurlijke missie vervullen en niet proberen jezelf een missie op te leggen.

Je bent uniek en kunt op jouw juiste plek in de wereld met jouw specifieke talenten en kwaliteiten invloed op je naaste omgeving uitoefenen. Als je zelf blijheid uitstraalt dan beïnvloed je niet alleen jezelf maar ook de wereld om je heen.

Rang, stand, positie, inkomen of bezittingen maken helemaal niets uit om gelukkiger te zijn. De aandelenmarkten bijvoorbeeld hebben de laatste tijd laten zien dat het geluk daar niet in zit. Eerder leveren ze een extra last op in de rugzak met persoonlijke problemen die je toch al met je mee draagt.

Wat zonder er erg in te hebben is ontstaan is uiterlijk vertoon, toneel spelen, en het opbouwen van schijnbare persoonlijke zekerheid. En in die acteur in dat uiterlijke vertoon zit altijd van binnen een heel gewoon mens, met zijn of haar eigen zorgen en problemen of misschien door de geuitte ‘rijkdom’ nog wel veel meer zorgen en problemen. 
Net als iedereen nemen ze slechts een minuscuul stukje ruimte in en op deze geweldig grote planeet. Waar zijn mensen mee bezig en waar doen ze het voor? Sta er eens bij stil.

Als jij er met en in dit leven niet meer bent dan draait de wereld gewoon door. Biljoenen voorouders hebben het ons al laten zien. Slechts een enkeling wordt nog genoemd in een geschiedenisboek. Waar heb jij je prioriteiten in het leven dan gelegd?

Je vervuilt je geest met alles in en uit de hele wereld te willen weten en te willen volgen. Je kunt aan die dingen niets veranderen. Je kunt jezelf veranderen en dat wat jou hier te doen staat met je naaste omgeving delen. Meer wordt er niet van je gevraagd om gelukkig te zijn en gelukkig te maken.

Je staat bovenop je eigen succes en geluk en ziet het daardoor meestal niet. Wat is leven je waard? Maak je eens wat minder druk om alles, neem niet alles zo serieus en LEEF.”

Zomaar een fragment uit een les die ik mocht bijwonen op de Boeddhistische universiteit. Weer iets om eens bij stil te staan.


Frans Captijn
www.captijninsight.com