vrijdag 28 augustus 2015

De voortdurende strijd tussen ratio en gevoel...

We piekeren wat af en vaak. Meestal gaat dat piekeren tussen de rede (dat wat we allemaal kunnen bedenken) en dat wat je voelt (dat wat je positief of negatief beleeft). En het piekeren zelf zijn die stemmen in je hoofd die je maar heen en weer slingeren tussen die twee zogenaamde waarheden.

Deze week werd ik er zowel door het werken met gasten over het thema ‘veranderen’, als vanuit allerhande perikelen in mijn gezin, weer aardig mee geconfronteerd. Heel vaak zeg ik dat je vooral je gevoel moet volgen en eerlijk is eerlijk ik denk nog steeds dat dat meestal het beste past. Maar is dat gevoel dan ook dé oplossing? Dé waarheid?

De ratio of rede kun je zien als een verhouding, iets dat je kunt afmeten. Je kunt het bedenken én helemaal begrijpen en ook uitleggen. Het is een logisch en meestal helder gevolg van een beslissing die je neemt. Althans, dat denk je. Wat je soms vergeet is dat het bedenken voort komt uit (slechts) jouw werkelijkheid van de situatie. In werkelijkheid is die werkelijkheid eigenlijk altijd vele malen groter dan dat stukje dat jij als werkelijkheid aanneemt.
Het gevoel is een signaal in en uit jezelf. Vaak een waarschuwing gebaseerd op angst of vanuit een verlangen. In je leven heb je jouw gevoel ontwikkeld. Jouw leefstijl, jouw reageren op dat wat je mee maakt, heb je jezelf aangeleerd en is er de basis van. In die levensstijl heb je jezelf, zonder dat je er wellicht erg in had, geleerd hoe je in verschillende situaties veilig kunt blijven en hoe je in die situaties kunt overleven. Aan die patronen van handelen en beleven zit een gevoel, een emotie gekoppeld. Die emotie komt, als waarschuwing of als stimulans, direct op wanneer je voor een beslissing staat die je meestal nog niet eerder in je leven genomen hebt en dus vreemd voor je is. Meestal iets onbekends.

Het onbekende heeft altijd twee kanten. Angst en uitdaging/ontdekking. Je kunt er zelf heel bewust voor kiezen welke kant van benadering jij kiest maar neemt er meestal niet eens de tijd voor vanuit het patroon of de vicieuze cirkel waarin je vaak zit.  

In een sessie met een vlieg instructeur van Boeing deze week kwamen we er achter dat zowel de ratio als het gevoel misschien wel alle twee niet de juiste raadgever zijn bij verandering. Verandering is een continue proces dat je niet eens kunt stoppen. Het ‘oude’ kun je op termijn niet blijven vast houden. De natuur is er een voorbeeld van met de seizoenen. Als je jezelf vertrouwt en weet dat je je hele leven al bewezen hebt dat je veilig blijft en kunt overleven dan is het maken van een sprong absoluut niet een duistere sprong in het duister. Het is het avontuur van groei in gaan.

Door mee te gaan op en in de stroom van verandering, soms maar niet eens te voelen laat staan te denken, zet je stappen op een avontuurlijk pad van groei. In het Boeddhisme noemen we het ook wel ‘flow’.

Een strijd tussen ratio en gevoel is dan ook regelmatig het je verzetten tegen de flow die voor je klaar ligt om te groeien.


Frans Captijn
www.captijninsight.com


vrijdag 21 augustus 2015

"Met mijn talenten is de wereld mijn thuis."

Steeds vaker ben ik me bewust van de verrassingen die ik in mijn leven mee mag maken. Deze week is één van mijn gasten een artiest uit Cirque du Soleil. Op dit moment werkt ze met het circus twee maanden in Australië. Op zich is het al verbazingwekkend om te horen wat voor een gigantische organisatie dit eigenlijk is. Er is niet één circus maar er zijn er meerdere die de wereld over trekken.

Van jongs af aan kent ze haar artistieke talenten en kwaliteiten en is ze er door haar ouders die ook veel reisden in gestimuleerd. Ze vertelde me dat ze haar talenten leeft en dat het kennelijk voldoende voor haar oplevert om 8 dagen hier in Thailand een programma te kunnen doen.
Haar uitspraak is dan ook: “Met mijn talenten is de wereld mijn thuis”. Enthousiast en met volle overgave van energie vertelt ze over haar aandeel in het circus. Over de energie die ze krijgt van andere culturen in de vele werelddelen die het circus aan doet. Over kunnen loslaten en ook volledig bij zichzelf blijven. Over zichzelf lief hebben en mooi vinden, kunnen werken in een groep maar ook over het kunnen terug vallen op haarzelf. Ze weet waarin ze uniek is, loopt daar niet mee te koop maar geniet er van om die uniekheid te mogen delen en er applaus voor te mogen ontvangen. Het maakt haar blij en, eerlijk is eerlijk, ze straalt het ook helemaal uit.

Wat een leven zullen veel mensen misschien denken, ieder zijn of haar eigen keuze, maar LEVEN is het zoals ik dit uit haar enthousiasme voel weldegelijk.

Met mijn talenten is de wereld mijn thuis… Die zin spookt al even door mijn hoofd en ik projecteer die zin op mijn kinderen en op mijzelf. Ik zie de ontwikkeling die ze mee maken en ook hun insteek dat de wereld eigenlijk niet meer dan een heel groot dorp is.
En als ik naar mezelf kijk… Ik word steeds blijer van het feit dat ik mijn ervaring mocht opbouwen in een veilig thuis- en familie-front in Nederland. Ook mijn ouders hebben me gestimuleerd om uit te zoeken waarin ik goed ben en waarvan ik blij word.

Pas nu kom ik er steeds meer achter dat wat er met mij gebeurd is, een eenzijdig ongeval in de Westerscheldetunnel en daarna 13 maanden uitval en aan mezelf werken om weer een beetje ‘terug’ te kunnen komen, eigenlijk een super gift was. Het heeft me in een internationale omgeving gebracht waar ik mijn talenten op een totaal andere manier (of misschien ook wel helemaal dezelfde) kan en mag delen. In een internationale omgeving. De wereld komt steeds meer en vaker naar me toe.
Ook ik kan en mag, net zoals deze artiest, zeggen dat met mijn talenten de wereld steeds meer mijn thuis is. Als ik wekelijks de oprechte reacties van mensen hoor en vooral voel dan ben ik zo blij dat ik steeds meer mag groeien door in en met een internationale omgeving te delen in plaats van dat ik dat met een relatief kleine groep in en uit Nederland was blijven doen. Let wel, ook dat was voor mij een fantastische leeromgeving. Deze stap geeft me het gevoel dat ik twee levens in een levensperiode mag leven.

Je talenten met de wereld delen. Is dat niet eigenlijk tenminste één onderdeel van de missie van je leven? Die dingen doen waarin je goed bent en die je blij maken en daarmee de wereld om je heen blij maken. Ik noem dat meesterschap. Te veel mensen doen dingen die ze eigenlijk niet (meer) willen om geld te verdienen waardoor ze door kunnen gaan met het doen van dingen die ze eigenlijk niet willen. Het maakt niet blij en je levert in mijn beleving niet je optimale bijdrage.

Misschien een aardige opmerking om zelf ook eens over te denken… Met mijn talenten is de wereld mijn thuis. Ontdek jouw specifieke uniekheid. Deel die met de wereld. Steek geen energie in dingen die je niet liggen. Uiteindelijk wordt je er nooit een meester in en maak je eigenlijk niemand ook optimaal blij.


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 14 augustus 2015

Ziekmakende omgeving

Afgelopen week werd spontaan en zonder dat ze het van elkaar wisten, door gasten met mij gesproken over de omgeving waarin ze privé leven en werken. Met elkaar werkten we aan een persoonlijk onderzoek naar de holistische balans in relatie tot je gezondheid. Je omgeving is daarbij één van de factoren die invloed heeft.

En eigenlijk kwamen we er achter dat het niet alleen aan de omgeving te wijten is maar dat het juist gaat om de relatie tussen jou en je omgeving. Kijk maar eens om je heen in een woonwijk met allemaal, aan de buitenkant, de zelfde huizen. Ik herinner me het nog als ik ’s avonds met mijn hond rond wandelde en in zo’n wijk in de huizen wel eens naar binnen keek. De binnenkanten van de individuele huizen waren allemaal anders ingericht. Kleur, licht, gebruik van materialen, kunst aan de muur, etc..

Iedere persoon heeft zijn of haar eigen smaak en dat vind je vaak terug in hun huis of in de eigen plek die ze in huis hebben. Die omgeving kun je deels zelf creëren. Op het werk is het meestal anders. Ooit waren kantoortuinen zo gigantisch ideaal en toch… ook al had je een persoonlijk koffertje met een foto van je geliefde… echt lekker voelen deed het lang niet altijd. En wat een hogere productiviteit betreft zet ik er nog steeds mijn vraagtekens bij.

Met je talenten presteer je het beste op een plek die voor jou het beste voelt. Regelmatig zag je dan ook dat ‘kantoortuin plekken’ al snel steeds door dezelfde mensen ‘in beslag’ werden genomen.

Je omgeving doet er dus toe en dit is nog maar slechts de fysieke omgeving. Veel en veel erger is het gesteld met de mentale en emotionele omgeving en met de energie waarin je verkeert. Ooit eerder gaf ik er al aandacht aan in een blog over de gunfactor. Wat (en wie) geeft/geven je energie en wat vreet energie. Heb je er ooit bij stil gestaan?

Lachende gezichten en mooie woorden aan de buitenkant maar ‘onderhuids’ is er vaak iets heel anders aan de gang. Jaloezie, afgunst, bedreiging, het ontbreken van een ‘klik’, niet passen in een groep, etc.. Die invloed van gedachten, intenties en zelfs geluid hebben een veel en veel grotere invloed op je dan dat je misschien denkt. Gedachten, negatieve energie, intenties en geluiden hebben zelfs het vermogen om de moleculaire structuur van water (en jij bestaat toch voor zo’n 85% uit water) te veranderen. Invloeden die je ziek kunnen maken en in ieder geval energie van je vreten. De Japanse arts Masuru Emoto deed hier een bijzonder onderzoek naar. De foto bij mijn blog toont zijn foto van een waterkristal van gedestilleerd water waarop de gedachtenstroom van; "Jij maakt me ziek, ik vermoord je" was los gelaten.  

Het je bewust worden van je omgeving (open stellen voor voelen) is de eerste stap om er iets aan te doen en gezond te blijven of weer te worden. Denken je er tegen te kunnen afschermen is meestal helaas geen optie.

Word je meer bewust van de omgeving die JIJ nodig hebt om gezond te zijn en te blijven. Het houdt je in balans en zorgt zowel privé als zakelijk voor betere prestaties.


Frans Captijn
www.captijninsight.com 


vrijdag 7 augustus 2015

Je leven liften…



Mijn dochter Carlien is hier zes weken op zomervakantie om dan door te reizen naar China voor het vervolg van haar studie. Afgelopen dinsdagavond waren we samen hier op de dinsdagmarkt in Mae Rim. Er is daar een klein Thais restaurantje voor locals en eerlijk is eerlijk ik vind het daar veel leuker dan ‘Steak of the day’. 

Carlien vertelde over een van haar nichtjes van de kant van mijn ex-vrouw. Met haar vriend reist ze met een busje de hele wereld over en op dit moment zijn ze al weer voor zon dikke twee jaar in Australië. Ze stoppen daar waar ze willen stoppen, werken om noodzakelijk geld te verdienen en wat me in haar verhaal vooral op viel… ze LEVEN. 

Het is als liften, je over geven aan de stroom (van verandering) die zich aan dient. Ergens uit komen doe je altijd. Het is één continue avontuur. En als je je met jouw talenten en kwaliteiten open stelt voor dat wat zich aan dient dan wordt je nog steeds, en overal op deze wereld, hartelijk ontvangen. Een beetje zoals het voormalige BNN tv-programma Nu we er toch zijn. Hoe gastvrij is’. Het hoeft absoluut niet veel, soms bijna niets, te kosten en de ervaringen die je op doet zijn haast met geen pen te beschrijven. En ja, het zal ook wel eens een niet zo ‘romantische’ ervaring zijn. Maar is thuis blijven dat dan altijd wel…? 

Het leven liften… De term voor dit blog kwam jl. dinsdagavond op die markt ook zo in me op. De dag ervoor nog had ik mogen werken met een jonge vrouw die bij een internationale organisatie werkte. Ze had nog nauwelijks het gevoel dat ze leefde en vroeg zich werkelijk af hoe ze door moest. Ze zag er letterlijk moe en uitgeput uit. Voelde zich niet alleen maar was inmiddels ook verantwoordelijk voor heel erg veel en pakte ook eigenlijk alles op. Maar nog LEVEN? Tijd voor haarzelf, tijd voor plezier, avontuur, ontdekken en laat staan voor groei, was weggeëbd. En zelfs na een vijf dagen hier op ons fantastische resort relaxen haalde eigenlijk, en ja dat is mijn interpretatie, nog nauwelijks iets uit. Ze zat in de tred molen en wist niet dat het haar eigen keuze was om er uit te (willen) stappen. 

Op die dinsdagmarkt kwamen door het verhaal van mijn dochter die twee verhalen ineens samen. Het idee om inmiddels, zonder er überhaupt erg in te hebben gehad, gevangen te zitten in een leven dat je hebt laten gebeuren of het leven open laten, te laten ontstaan, zich te laten ontvouwen. En dat laatste ongeacht wat je omgeving daar ook allemaal van denkt of vindt. 

Het verhaal van het nichtje van Carlien staat voor mij niet op zich. In inmiddels ruim drie jaar heb ik meerdere van deze verhalen gehoord en ook mensen getroffen die het lef hadden (maar is dat wel het goede woord?) om voor zichzelf te kiezen en op zichzelf te vertrouwen. Het leven te laten ontstaan, andere culturen op te snuiven, te groeien door te delen en veel vaker bewust stil te staan dat je het leven kunt vieren. Te vaak willen we van A naar B en als we dan eindelijk bij B beland zijn dan zijn we alweer op weg naar C. We vieren niet en hollen alleen maar. Niet aan alle zogenaamde  standaard en soms ongeschreven ‘normen en waarden’ van de maatschappij voldoen heeft soms administratief wat voet in de aarde maar laat je weldegelijk LEVEN. 

Beide verhalen, van de vrouw van maandagmiddag en van het nichtje hebben uiteindelijk te maken met het maken van persoonlijke keuzes. Het heeft te maken met het leven willen accepteren zoals het zich aan dient en te accepteren dat je vrij bent om voor jezelf te kiezen wat goed of slecht voor je is. En die keuze, zonder angst, maken en met jezelf aan gaan is niet egoïstisch. Het is kiezen voor dat wat je vrij maakt om jouw missie in je leven (misschien beter) te kunnen vervullen en de wereld er mee te helpen. 

Denken die keuzes niet te kunnen maken en te komen met allerhande generale excuses beperkt je, in mijn beleving, in de vrijheid om altijd te kunnen kiezen voor het leven dat je eigenlijk wilt. En ja, als je JOUW keuze van leven maakt dan verlies je wellicht ‘vrienden die het zich met jou allemaal anders hadden voorgesteld.  Het boeddhisme leert daarbij dat je dat kunt zien als het vallen van de bladeren aan een boom. Het positieve is dat er ruimte ontstaat. Ruimte voor nieuwe vriendschappen, ruimte voor groei en bloei, ruimte voor nieuwe ervaringen en vernieuwing. Een continue reis van de held. 

Het liften van je leven… Aan het eind van de dag ben je altijd weer op een bestemming die je kunt en mag vieren. 

Frans Captijn