vrijdag 26 juni 2015

De gift van mijn vaders…

Afgelopen week werd er in delen van de wereld, zo ook in Nederland door veel gezinnen aan Vaderdag aandacht besteed . Intimi weten dat het voor mij dan altijd Vadersdag is. Ik ben iemand die zich gelukkig prijst met twee vaders en dat voelt super goed. In religieuze zin kan ik zelfs zeggen dat ik er drie heb maar ik wil het nu even houden bij die twee vaders. Misschien kun je het ook al aan mijn ogen zien. Ik heb twee verschillende en ook daarmee ben ik al weer anders. Slechts één op de honderdduizend mensen heeft dat.

Mijn eerste boek, Speurtocht naar persoonlijk meesterschap, dat in juni 2010 uit kwam heb ik ook opgedragen aan mijn twee vaders en mijn moeder.

Eergisteren sprak ik met een Thaise collega van me. Ze werkt in de centrale receptie en reserveringen. Twee maanden terug verloor ze haar vader, 55 jaar. Kanker en na een maand ziekbed moest ze hem los laten. Haar kracht… ik ben 50% hem…

En dan ga je in en na zo’n gesprek toch ook weer even denken. Het klopt, ik ben 50% mijn vader(s). En dat geldt voor iedereen. En hoe goed of hoe slecht er ook over je vader wordt gedacht of gesproken je komt toch echt voor de helft uit je vader voort. Zonder jouw vader en jouw moeder was je er niet. En als de tempel waarin je vader of moeder woont hun ziel niet langer meer kunnen ondersteunen in verdere groei en ontwikkeling dan laten ze, net als jij op enig moment, hun tempel achter. Dat is de Boeddhistische, in mijn ogen prachtige, beleving van ‘dood gaan’. Hier ga je dus ook niet écht dood. Het is hier een tussenstap om je ziel te bevrijden zodat je verder kunt groeien en je kunt ontwikkelen. Je houdt niet vast aan je lichaam en van de liefdevolle mensen die dat lichaam en die ziel zo dierbaar zijn wordt verwacht dat ze dat lichaam los laten. Je gunt het de ziel om stappen in levens te zetten. En het Boeddhisme leert ook dat het eigenlijk fantastisch is omdat je ouders in en met jou door leven (waar je in mijn geval heel blij mee kunt zijn, maar ik weet dat dat lang niet voor iedereen geldt).  

Kahil Gibran zegt zo mooi over kinderen:

Your children are not your children. 
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.

They come through you but not from you,

And though they are with you, yet they belong not to you.

You may give them your love but not your thoughts.
For they have their own thoughts.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth. 


En als ik naar mezelf kijk dan heb ik wel heel veel van mijn vaders in mijn pakketje mee gekregen. Op de grafsteen van mijn vader staat ‘Onze Optimist’.  Van hem heb ik “optimist tot in de kist en enthousiast tot de laatste snik” (slechts één van zijn gevleugelde uitspraken) mee gekregen en verder… "Met de Vut? De fut is er als je niet uit kijkt uit. Als je doet wat je passie is ga je er mee door tot het einde". Hij maakte het waar met zijn massage en yoga praktijk tot 93 jaar…
En van mijn andere vader krijg ik de voortdurende impuls mee om te groeien door te delen en mijn (ik voel heel vaak zijn) ‘nieuws’ niet te beperken tot een selecte groep. Diverse mensen wachten er kennelijk op en dat merk ik in de internationale omgeving hier om me heen aan gasten en deelnemers aan programma's.

Wat een gesprekje met een Thaise collega al niet opleverde. Zeker weten dat als ik tot mijn pensioen gewacht had om dat te doen dat ik nu, nog totaal fit en gezond, kan en mag doen en beleven dat het te kort was geweest... Wat ben ik dankbaar dat ik in mijn gevoel twee levens in dit ene leven mag en kan leiden.

De giften van mijn vaders (en natuurlijk ook moeder) leven dus zalig voort. Voor mij zijn ze een voortdurende overstromende bron van inspiratie en energie. Ik wens je toe dat dat ook bij jou zo is als je er even bij stil staat misschien leuk om in jezelf eens te ontdekken.


Frans Captijn
www.captijninsight.com



vrijdag 19 juni 2015

Het wonder van diep kijken…

Bij mijn verhuisspullen zaten ook een paar dozen met boeken. Dat uitpakken heeft wel wat kan ik zeggen. Ooit kreeg ik van een vriendin uit Arnhem een boek “Jungles” van Frans Lanting. Nu is het ineens in Thailand. Juist dat boek, vol met foto’s van natuur, nam ik afgelopen zondag toen ik visite had in mijn handen.

Zeker als fotografie een grote hobby is dan raken de foto’s je. En dat gebeurde niet alleen met mij maar ook met mijn visite. Je draait de pagina om en je voelt de verbinding met dat wat je ogen zien. Het is veel meer dan kijken, veel meer dan zien. Het is een eenheid voelen en door stil te staan, soms net zoals in een schilderij, steeds meer dingen te ontdekken. Je bent één met het beeld, je bent in het beeld.

Zonder er erg in te hebben ben je dan heel snel een uur kwijt en dan heb je nog maar een paar foto’s gezien. Kijken op deze manier is dan ook veel meer dan alleen je ogen te gebruiken. Een Godsgeschenk op zich dat net zo gewoon lijkt te zijn als het open draaien van een kraan of het in en uitschakelen van een lamp als het ’s avonds donker wordt. Maar zo gewoon is het helemaal niet.
Afgelopen week heb ik een paar dagen op bed gelegen vanwege een voedselvergiftiging en had ik de tijd om over dat kijken nog wat meer te ervaren met een van mijn huisdieren.

Als er één in mijn huis is die aardig stevige ‘kijkers’ heeft dan is het mijn uil Otus wel. Dit dier laat je eigenlijk kennis maken met dat wat kijken kan zijn. Kijken doe je namelijk met je hele lijf. Van heel veel kanten zodat je een veel en veel beter beeld hebt. Het biedt je daarnaast creatieve invalshoeken mocht je die in geval van nood of gewoon voor je plezier nodig hebben. Het kijken van een uil verraadt eigenlijk ook hoe verbonden het dier is met alles wat het observeert. Kijken is lichaamstaal vanbuiten en verbinding vanbinnen.

Ik noem het diep kijken. Een gepassioneerd observeren met de ogen van een meester, een schilder, én de verbinding leggen vanuit je hart.

Een fantastisch mooi boek, een voedselvergiftiging en wat aandacht voor mijn huisdier maakten het wonder weer eens voelbaar.

Wonderen ontvouwen zich. De wereld is veel mooier dan je ziet (en dus denkt) als je de tijd neemt om eens dieper te kijken. Misschien een tip voor de komende vakantie.


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 12 juni 2015

Je vergissen in anderen

Mijn afgelopen week stond redelijk bol van het mezelf vergissen in anderen. Nou eigenlijk is het de laatste twee weken weer stevig hevig. En steeds trap ik er op mijn levensweg met beide benen weer in. En dat terwijl er bosjes mensen om me heen zijn of waren die me er voor waarschuwen of waarschuwden. Heb jij dat nu ook dat je je soms stevig vergist in anderen?

Een aantal persoonlijke voorbeelden van de afgelopen twee weken. Bewust cursief. Sla ze als je weinig tijd hebt gewoon over want voor de clou doen ze er eigenlijk helemaal niet toe. 

Inmiddels heb ik een paar keer gehad dat mensen (collega’s in het veld van persoonlijke- & organisatie-ontwikkeling) me via Skype - of zelfs soms persoonlijk hier in Thailand tijdens hun vakantie - benaderen om ideeën op te doen voor een gezamenlijk programma. Ze hebben er zelfs de deelnemers al voor.  Het maakt me steeds weer enthousiast en het begint aanstekelijk te bruisen met als gevolg dat ik hun verzoek begin te voeden. Diverse keren, zo ook weer deze week, komt er in de praktijk uiteindelijk niet veel van terecht en zie ik de door mij geïntroduceerde ideeën en zelfs geheel uitgewerkte programma´s elders en onder hun eigen naam terug.

Diverse potentiële deelnemers aan onze programma´s vragen je per mail van alles en nog wat over dat specifieke programma waaraan ze steevast willen deelnemen. Je houdt er zelfs ruimte voor vrij om er voor ze te zijn en ineens is er complete radiostilte en laten ze na het altijd plezierig opgebouwde contact gewoon helemaal niets meer horen.

Of zeven weken periodiek aan mensen die er om vragen iets gratis toesturen en op de slotvraag hoe het hen bevallen is om met het gratis programma bezig te zijn geweest geen enkele respons krijgen.

Als ik een rekening moet betalen dan betaal ik altijd op tijd. En als ik geld tegoed heb van mensen en ze spreken met mij af wanneer ze betalen dan ga ik er van uit dat ze dat ook doen. Helaas moest ik ook deze keer voor de derde keer iemand hier aan herinneren.

En als mijn huidige baas mij iets uit China in relatie tot verdere samenwerking toezegt dan ga ik er van uit dat hij dat ook waar maakt. En ook dat mocht deze week voor de derde keer op rij helaas nog steeds niet gebeuren.

Garantie op mijn gerepareerde dak. Bij de eerste stortbui toch weer lekkage. De aannemer neemt het serieus op en belt me binnen twee dagen terug over hoe hij het gaat oplossen. Inmiddels zijn er al vijf dagen verstreken...zonder belletje.

Een persoon ontmoeten die ineens werkelijk een wolf in schaapskleren bleek te zijn wat ik gelukkig net op tijd door had. Wat een mooie glimlach en een geweldig verhaal in letterlijke zin had kunnen kosten... Een soort phishing.

En zelfs mensen die je wel heel dierbaar in je leven zijn of zijn geweest die je heel erg zwaar in hun gedrag teleur stellen en zelf zeggen dat ze zich in jou zo hebben vergist...

Wat gebeurtenissen van mijn twee weken tussen overigens, let wel en gelukkig, heel veel super positieve zaken.

Deze ervaringen, waarin ik me zelfs in twee situaties eigenlijk lichtelijk bestolen voel, zette me gisterenmiddag vanuit een gevoel van boosheid, machteloosheid, misschien is het meer verdrietigheid aan het denken.

Vergis ik me nu eigenlijk wel in anderen of… vergis ik me in mezelf?

Ooit zei de voormalige burgemeester van Tholen, Willem Nuis, tegen mij: " Is je verwachtingspatroon van en in anderen niet te hoog?". 
Mijn verwachtingspatroon van en in anderen te hoog? Wat is dat nu voor een vraag? Mijn verwachtingspatroon komt voort uit mijn normen en waarden, mijn levensstijl, mijn opvoeding, mijn achtergrond en mijn gedragsregels hoe je volgens mij met elkaar zou behoren om te gaan.

In deze lange zin staat wel enorm vaak het woordje ‘mijn’. Het is dus inderdaad mijn referentiekader en dat is dus absoluut niet dé waarheid, maar slechts één waarheid. Die van mij. En tegen die misschien wel ‘bekrompen’ blik loop ik nu op. Ik heb dus gewoon last van mijn achtergrond, mijn normen en waarden, misschien wel mijn onderliggende motieven en verlangens.

Als ik me dus in anderen denk te vergissen, dan vergis ik me gewoon in mezelf. En dat is misschien nog wel zo gemakkelijk ook. Die ander kan ik namelijk niet veranderen. Mijn eigen opstelling en houding wel. Mijn verwachtingpatroon in anderen is te hoog. Die burgemeester had toen al gelijk.

En toch… wat ben ik blij met mijn normen en waarden en met mijn verwachtingen van en in anderen. Ze weerspiegelen hoe ik graag met anderen om ga. Uitgangspunt daarbij blijft respect en verbinding. En dat dat soms niet helemaal lukt… je bent en blijft mens.

En die gedachtegang maakte me door het schrijven van dit week-blog toch eigenlijk weer super blij.

Ik besloot dan ook om gisteravond daarvoor mezelf maar eens te trakteren op een avondje bioscoop (de film 'Spy', wat mij betreft een aanrader). Hoefde ik me daarin tenminste niet te vergissen. En die positievere houding en het geloof in mezelf maakte van dat bioscoopbezoek een fantastische avond. En als, zoals vanmorgen, je ochtendklas dan bezocht wordt door 17 betrokken internationale gasten... dan vergis ik me in mezelf toch nog niet zo denk ik dan maar.


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 5 juni 2015

Het gevoel van thuiskomen.

Er gebeurt veel in me en met me de laatste weken. Een gevoel dat ik al lang verwacht had en dat maar niet los wilde komen. Langzaam begint er iets los te komen en nog steeds is het absoluut niet helder. Een soort van opgewondenheid in berusting. En nu net vanmorgen, op de verjaardag van mijn moeder, een deel van mijn inboedel hier met een vrachtauto is aangekomen neemt die berusting toe en komt er een gevoel van overgave. Voor mij heeft het in ieder geval te maken met een gevoel van thuis komen.

In 2010 kwam mijn boek; “Speurtocht naar persoonlijk meesterschap” uit. Een tijd lang heb ik destijds getwijfeld of ik er ook een bijlage in op zou nemen. De bijlage gaat over de speurtocht in en van mijn leven tot het moment dat het boek uit kwam. Ik heb er voor gekozen om het privé te houden en niet op te nemen. Soms krijgen Nederlandse gasten die deelnemen aan een programma het van me als ze er interesse in hebben. Gewoon een stuk achtergrond delen omdat ook zij regelmatig een beknopte autobiografie insturen.

Ik zocht het van de week eens op en kon het gelukkig in mijn dropbox vinden. Toen ik het begon te lezen ontstonden er emoties. Een goed teken want voor mij betekent dat ook verbinding. Ik citeer hier een stukje tekst over dat gevoel van thuis komen dat ik in het jaar 2000 op een super manier ervoer. In dat wat er momenteel met me gebeurt geeft het me een stukje helderheid.
  
“Azië zit, zonder dat ik dat eerder bewust ben, gewoon al letaal in mijn bloed. Als ik in Huan In, in Vietnam als grote, lange, kale, man door een straat loop, word ik ineens als grote vriendelijke reus bij iemand binnen geroepen. Ik ken geen Vietnamese taal. Ik ervaar dat communiceren veel meer is dan praten. Je hebt spreken helemaal niet nodig. Misschien maakt het zelfs het echte contact wel veel hechter zonder spreektaal. Ik kom, bukkend door een kleine deur, in een kamer. De ruimte waar via het dak daglicht binnen valt, is donker en daarbij toch licht. Aan de wand, tegen de rand van het dak, hangen diverse familieportretten. Ik mag op de grond tussen de familieleden gaan zitten. Een oude vrouw, naar ik aanneem de vrouw des huizes, naast me. Ik ben THUIS. Ik ken die mensen die er zijn en ook op de portretten die er hangen. Ik voel een gigantische stroom van warme oprechte en zalige energie. Het is familie. Ik word zeer emotioneel, het kon gewoon en ik hoef me nergens voor te schamen. Ik drink er thee en loop door het huis even naar het achterplaatsje. Een balkonnetje boven een watertje dat er maar een heel klein beetje dieper onderdoor loopt. Mijn box heeft er gestaan, ik weet het zeker.Het voelt gewoonweg allemaal perfect. Een middag lang laat ik dit gevoel in een tempel iets verderop in de straat op me inwerken. Thuis!!! Niet zozeer alleen gekoppeld aan dat specifieke huis, zo ontdek ik. Wel aan de cultuur, de omgeving, de sfeer, de lucht, de glimlach van mensen, oprechtheid, jezelf kunnen zijn. Een tegelijkertijd thuis zijn in jezelf. Warm voelen en automatisch in de aanbodstand worden gezet.
Het jaar 2000 is de trigger voor mij naar Zuid-Azië. Een trigger die mij al tien jaar steeds weer periodiek thuis doet komen. Misschien wel ooit voor altijd ...”

En daar zit je dan. Nu inmiddels drie jaar. Niet gedacht dat er eigenlijk vrij kort nadat het boek uit kwam dat signaal, mijn eenzijdige ongeval in de Westerscheldetunnel, kwam wat de trigger was om achteraf gezien eindelijk weer thuis te komen.

Met de spulletjes uit de vrachtauto is dat het huiselijke gevoel, en met dat wat er in en met me aan de hand is, de ontdekkingsreis naar een nog veel dieper thuis komen in mezelf.

Een ervaring…


Frans Captijn
www.captijninsight.com