dinsdag 26 september 2017

Bid niet voor de vrede! Hij maakte en maakt nog steeds het leven een beetje mooier. Ode aan mijn oudste broer Fons Captijn

Foto auto zegening door Fons in Santpoort - NL
Met dank aan Ron Pichell / RTV Seaport
Ik heb net bericht gekregen dat mijn oudste broer is overleden.

Dit is geen ‘in memoriam’, als vorm van herinnering van iets dat geweest is en af en toe nog even terug kan of mag komen in onze geest. Het is een ode. Een eerbetoon en een actieve oproep. Een aansporing om juist door te gaan. Slechts een herinnering doet immers veel en veel te kort.

Mijn oudste broer Fons is de eerste uit ons gezin van vijf kinderen en ik ben de laatste. Tussen hem en mij zit dertien jaar. Een of twee generaties verschil. 
Voor mijn ouders was het destijds een eer, vanuit hun en onze katholieke achtergrond, dat Fons in Driehuis aan het seminarie en op het gymnasium voor priester ging studeren. Bij de ‘Missionarissen van het heilig hart’, MSC. Uiteindelijk besloot hij geen priester te worden en werd, na een paar korte omzwervingen, toch een soort van priester. Hij trouwde, werd vader van een gezin met twee kinderen en werkte in diverse parochies in Noord-Holland als inspirerende diaken. Voor mensen die dit woord of deze professie niet kennen kun je het het eenvoudigste in mijn ogen vertalen naar ‘lekenpriester’. Een persoon die door een bisschop gewijd is om als helper diensten in en voor de kerkgemeenschap te verrichten.

Voor mij is het de ervaring dat een zogenaamd priesterboordje lang niet altijd nodig is om verdieping, beleving, hoop en stroming te brengen. Fons deed dat op zijn eigen creatieve, humoristische (zie foto) en soms wat progressieve manier. Midden tussen de mensen. De huidige paus Franciscus zou er denk ik van smullen. Hij bracht en brengt mensen in beweging. Hij bezielt mensen.

Bid niet voor de vrede! Slechts één van zijn uitspraken en toespraken - die hij tijdens een kerstnacht dienst deed - uit heel, heel veel andere die mensen even aan het wankelen brengen. Wakker schudden met als intentie om ze (weer) in balans te brengen.
En als je alleen al even over die zin, die uitspraak, nadenkt, word je dan van binnen niet even wakker?

Wat een verspilde tijd en moeite om te bidden voor de vrede. Is er ooit vrede in de wereld geweest? En ligt dat aan de wereld? En denk je dat er ooit vrede komt? Het niet hebben van vrede is van alle tijden. Er voor bidden is je hoofd een beetje neerleggen omdat jij het ook niet meer weet of ziet zitten. Je geeft je wens aan een ander, iets groters, iets super groots in de hoop dat die er dan misschien voor kan zorgen. Ben je jezelf niet op een gigantische manier voor de gek aan het houden? Bidden voor de vrede? Hou er mee op! Flauwe kul.  

Mensen maken er een puinhoop van. En ook bidden om die puinhopen niet meer te hebben zal niet helpen. Mensen zijn anders, culturen zijn anders, religies zijn anders (en eigenlijk allemaal gelijk), en omdat dat anders niet in je eigen straatje past is er dus geen vrede.

Stop met die moeite en de tijd om daar voor te bidden. Begin gewoon zelf. Het eerste daarin is dat je moet begrijpen dat je ‘slechts’ mens bent. En mensen maken fouten. Niets mis mee. Je leert er waarschijnlijk van en dat proces heet leven. Een van de dingen in het leven die zeker zijn is dat je niet alleen leeft. Er zijn mannen en vrouwen om je heen. En ook dat zijn mensen die ‘fouten’ kunnen maken. En of dat écht fout is of niet… dat is dan weer jouw oordeel. Jij raakt er van overstuur, wordt boos, angstig, verdrietig, jaloers, haatdragend, en dat doe je helemaal zelf en niet die ander. Het heeft allemaal te maken met jouw programmering vanuit het verleden en daarmee met jouw veroordelen. Heb jij de intentie om fouten te maken? Hebben anderen de intentie om fouten te maken om onrust bij en in jou te veroorzaken?

JIJ bent aan zet. Ga je gang maar. Leef eerst eens zelf die vrede. Niet voor bidden, gewoon doen. Die oorlog in jezelf eerst maar eens onder de loep nemen in plaats van oplossingen in de buitenwereld te zoeken en anderen de schuld te geven. En jawel dat kan even uitdagend en confronterend zijn en toch ben je dan aardig goed bezig. Beter dan bidden.

En overigens, vanuit mijn inmiddels meer dan vijf jaar verblijf in Thailand, is dit ook nog eens een heel waardevolle Boeddhistische benadering.

Fons is anders, Fons gaat door. Te veel heeft hij geplant en gezaaid. Te veel mensen heeft hij in beweging gebracht en dat proces is door niets en door niemand meer te stoppen. En daarmee maakte hij en, let wel, maakt hij steeds meer "LEVEN een stukje mooier". Omdat die anderen daarmee door gaan. Met die inzichten en met die inspiratie. En zij geven dat op hun eigen manier ook weer door.
Ooit studeerde hij bij de Missionarissen van het Heilig Hart. Hij werd geen missionaris. Hij was het al lang. Die missie, die passie, om er voor anderen te zijn met een boodschap is zijn leven en hoewel dat fysieke omhulsel van Fons nu niet meer beweegt wat uitsluitend zijn buitenkant liet zien, is dat toch geen afscheid. Hij gaat door. 

Feitelijk is het slechts een begin. Een begin om gehoor te geven aan die oproep; “Bid niet! Ga aan de slag! Breng in de praktijk!” En ja, dit zijn mijn eigen woorden.
Een actieve oproep een aansporing. Geen herinnering voor nodig. Het zaadje dat gezaaid is of het plantje dat geplant is heeft slechts water, temperatuur en lucht nodig (actie) en af en toe wat zon. Het juiste seizoen? Daar hoef je niet op te wachten. Dat kun je makkelijk zelf creëren...

En daarmee gaat hij dus ook gewoon door. In memoriam? Nee, niet voor mijn broer. Daarvoor was en is zijn leven te waardevol. Mensen die hem kennen en met hem te maken hebben gehad weten niet wat ik bedoel. Ze voelen het gewoonweg en gaan met hem door, net zoals ik!


En daarom voel ik dit ook niet als afscheid. Veel meer is het een gevoel van mogen loslaten in de volste overtuiging dat hij ook in mij diep geworteld is en ik ook met zijn leven door mag en kan.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com






vrijdag 22 september 2017

Autonomie: Ontneem mensen hun autonomie en ze worden depressief. Terugblik op mijn leven na vijf jaar wonen in het buitenland.

Ik help een vriend in Nederland bij een cursus “Beter slapen in vijf weken” die hij aan het ontwikkelen is. Ik ervaar het als heerlijk om dingen met elkaar te delen en verdiepingsslagen in jezelf aan te gaan.

In een reactie op een dialoog over zingeving merkte hij op:
Nog een aanvulling op zingeving: de mens kent twee elementaire behoeftes:

1. Deel uitmaken van een groep
2. Aanzien binnen deze groep.

Autonomie: ontneem mensen hun autonomie en ze worden depressief.

En als ik nu na zo’n vijf jaar hier in Thailand wonen en werken eens terug kijk op mijn leven tot nu toe dan herken en erken ik meer en meer die laatste zin. Mijn autonomie. Ik omarm die autonomie meer en meer en daarmee neem ik ook meer en meer afstand en afscheid van 'groepen', laat staan van aanzien. Voor wat betreft dat laatste is dat in uiterlijke zin heel goed zichtbaar. Mijn uniform dat ik ooit droeg is aardig veranderd en ook als je ziet wat ik nog in huis heb of wat van 'mij' (overigens ook altijd maar tijdelijk) is. Geen auto meer, geen chauffeur, niet veel luxe, geen kasten vol met colbertjes, broeken, pakken en stropdassen of verschillende lederen Floris van Bommel schoenen…

Korte broeken met gaten. Slippers. Shirtjes die ik in Nederland echt nooit zou dragen omdat ze soms zelfs een beetje kapot zijn maar 'het nog doen'. Niet om geld te sparen maar omdat het niet hoeft. Ik kan en mag mezelf zijn zonder uiterlijke show of vertoon.

Wat me ook meer en meer hier in mijn leven bevalt, ik sprak er gisteren met mijn Duitse buurvrouw over, is dat gasten hier komen en gaan. En als ik daarbij naar mezelf kijk dan bevalt het me om me intens en diep voor een korte termijn te verbinden om daarna weer los te mogen en te kunnen laten. In de volle overtuiging dat het naar twee kanten toe iets heeft gebracht. Flow en groei. Ik noem het ‘Straat Universiteit van Leven’. Het 'klitten' ben ik kwijt.

Geen routine. Open staan voor wat de dag en mensen om me heen brengen. En heel misschien is het ook wel de verbinding met een nieuwe routine. Echter… onvoorspelbaar en vrij. Intens, vernieuwend, uitdagend, voldoende tijd, rust, groei, respect, verbinding vanuit gevoel, speelsheid, authenticiteit, natuur en zelfs verliefdheid/liefde.

Meer en meer vrijheid van allerhande gedachten die ooit in mijn hoofd opkwamen, van alle spelletjes die mijn geest met me uithaalde; vrijheid van zoveel structuren, vrijheid in de verbinding met de ander. Geen discipline. En als die discipline in jezelf ontbreekt, je de regelzucht in jezelf meer en meer los laat, kom je ineens in een hele andere toestand in jezelf terecht. Voor mij een ervaring van steeds meer toegangen tot inzicht. Het gebeurt gewoon. Het creëert gewoon ruimte voor nieuwe dingen die komen. Puzzelstukjes die ontbraken vindt je pardoes en vallen op hun plek. 

En als ik hier dieper naar kijk dan lukt het me denk ik ook niet meer om zonder die voortdurende voeding voor groei etc.. dit pad in goeie conditie te lopen. Leven voelt voor mij hier super vanwege korte intense contacten en vooral juist die autonomie.
Die autonomie is zo krachtig dat ik eigenlijk juist die twee genoemde elementaire behoeftes absoluut niet meer voel. In ieder geval niet meer zo voel of nog ken zoals ze ooit voor mij weldegelijk waren. 

Het liefste hoor ik gevoelsmatig eigenlijk bij geen enkele groep omdat het een aanslag kan zijn op mijn autonomie die ik juist zo aan het terug vinden ben. Wat een vreemde nieuwe ervaring…
En natuurlijk weet ik dat ik dan nog steeds bij vele groepen hoor. Zoals nog steeds Nederlander, bij de 'groep' Nederlanders in Thailand, bij de 'groep' mensen die in Mae Rim wonen etc.. Dat begrijp ik maar of ik me ook 'groepslid' voel...? Niet echt. 

Het speelt voor mij zelfs in persoonlijke relaties en naar mijn gezin. Het draait daarbij eerst in en op het alleen zijn ‘All – één’. En ik zie dat niet als egoïstisch. Holistisch gezien (lichaam, geest, emoties, spiritualiteit, en energiebalans in relatie tot je omgeving) goed in je vel zitten om er op de beste manier voor de ander te kunnen zijn. Vrijheid in verbondenheid noem ik het dan ook regelmatig. En het is meer dan geweldig om van mijn twee kinderen eigenlijk ook die spiegel terug te krijgen. Vrijheid in verbondenheid en een band vanuit een basis van respect en vertrouwen naar en in elkaar. Ik schreef daarover in relatie tot mijn dochter een tijdje geleden al eens een blog. (http://franscaptijn.blogspot.com/2017/08/leef-zonder-streven-accepteer-je-leven.html). 

Die vijf jaar, dat eerste lustrum, is voor mij een ervaring om hier maar lekker en op mijn manier hier door te leven en niet terug te gaan naar het land van mijn geboorte.
En toen ik dit naar mijn vriend met deze woorden toe stuurde reageerde hij als volgt:

Je maakt me iets duidelijk en ik snap het volledig. Hoe belangrijk voor jou autonomie is.

In de omschrijving van jouw autonomie en bij een groep horen, kwam dit in mij naar boven. Het is niet de verbinding met de groep, maar het oordelende karakter en de verplichtingen aan de groep waar jij je los van maakt. Vanuit jouw autonomie heb je geleerd te verbinden en los te laten. Zoals je dit beschrijft lijkt het op balans, zoals de balans tussen dag en nacht en de afwisseling der jaargetijden. Vanuit jouw autonomie ervaar je het ritme van het pure leven, waarin je volledig bent wie je bent en wat je van de anderen, de groep, regelmatig wellicht niet mag zijn. Het oordelende karakter en de verplichtingen aan de groep, roept weerstand bij je op.

De afstand is in figuurlijke en letterlijke zin zo groot geworden, dat hij onoverbrugbaar lijkt.

Bedenk wel dat enkele mensen hier die verbinding zoeken met jou zonder verplichtingen en oordelen. Vanuit pure liefde voor jou als mens, die de authentieke Frans, in hun hart hebben gesloten. Misschien vormen ze in zekere zin een groepje, waarbij je af en toe wel hoort zonder het oordelende karakter en de verplichtingen. 

En deze reactie raakte me, ontroerde me. De spijker op de kop. Vrijheid in verbondenheid. Wat ben ik dankbaar voor het leven dat ik hier mag en kan leven.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com






vrijdag 15 september 2017

Ik mis je en dat maakt me gelukkig. Het verbindt me nog meer met het hier en nu.

Gisteren schreef ik in een e-mail aan een goede vriendin van mij: "Ik mis je en dat maakt me gelukkig. Het verbindt me nog meer met het hier en nu".

Even later kreeg ik een reactie van haar en stelde ze me twee vragen:
# Laat me weten hoe “Ik mis je zo” je gelukkig kan maken?
# Laat me weten hoe "Ik mis je zo” je meer kan laten verbinden met het hier en nu?

Natuurlijk kan ik begrijpen dat dat wat ik schreef misschien op het eerste gezicht wat vreemd over komt en raar kan voelen. En toen ik wat dieper over deze twee vragen dacht om haar te antwoorden, kon ik - en daarmee als uitleg ook haar – mijn gevoel, de diepere betekenis en inzichten ook beschrijven. En ik wil die inzichten graag delen omdat ‘iets of iemand missen’ meestal juist een gevoel van droefheid oproept of andere negatieve denkbeelden.

Toen mijn moeder was overleden, volgde ik om haar te eren, een avondcursus acteren. Mijn moeder was actrice en ik wilde ontdekken of ook ik die talenten van haar had mee gekregen. Mensen die mij kennen zullen nu wellicht een glimlach op hun gezicht krijgen, omdat ze me meteen zullen vertellen dat ik dat niet hoef te ontdekken door ook nog eens een cursus te volgen. Ze hebben die innerlijke nar van mij al lang ontmoet.

Een van de dingen die ik in die fijne cursus heb geleerd is dat er verschillende manieren zijn om gevoelens te uiten en dat dus ook op toneel als persoon die je speelt uit te drukken. Ik leerde dat ons gedrag is te spiegelen aan de basiselementen van de natuur. Aarde, Water, Vuur, Lucht en Ether. Je kunt ze zien als een soort onderliggende energieën.

De zelfde energie van het element Vuur bijvoorbeeld kun je gebruiken om een ​​gelukkig gevoel te creëren en te tonen (je laat dat zien door bijvoorbeeld te lachen, door twinkelende ogen, je open stellen voor verbinding). Anderzijds kun je diezelfde energie gebruiken om droefheid te uiten. (je houdt de energie binnen jezelf, je zoekt geen verbinding met anderen, zondert je af, misschien krijg je zelfs tranen in je ogen van verdriet).

Een warme, fijne, vriendschap en zeker een relatie kent als het goed is op heel veel manieren verbinding. Een soort holistische connectie. Emotioneel, mentaal, spiritueel, omgeving (energie gevend of energie slurpend) en ook fysiek/lichamelijk. Het is een interactie van je zintuigen met jezelf en met een ander zo we in Tantrisch werk leren. Ik denk dat er in de tegenwoordige tijd een enorm gebrek is aan deze intense verbindingen. Sommige mensen zijn zelfs bang voor aanraking. Maar goed, dat is weer iets heel anders en daar gaat het hier in dit blog nu niet over.

"Jou missen maakt me gelukkig"? Omdat de verbindingservaring en energie die ooit op een natuurlijke manier tussen ons optrad, zelfs nu als je fysiek niet dicht bij elkaar bent, me nog steeds de energie levert om te sprankelen, nog meer alert te zijn, open te staan om te geven en te kunnen ontvangen. De droevige kanten (het andere gebruik van de zelfde energie van de elementen) ben ik tot nu toe nog niet tegen gekomen. Het raakt me (nog) niet omdat het er ook (nog) niet voor me is.

Laat me uitleggen waarom. Voor mij is het essentieel om te weten en te blijven voelen dat er nog steeds vormen van verbinding zijn ook al is het letterlijk elkaar kunnen aanraken dan niet mogelijk (en ook helemaal niet altijd noodzakelijk). Het regelmatig sturen en ontvangen van korte berichtjes aan elkaar bijvoorbeeld, helpt me om die energie, die verbindingsdraad, te herinneren. Te voelen dat die energetische verbinding er nog steeds is. Voor mij is dat anders dan zo af en toe eens een keertje een berichtje te krijgen. Voor mij werkt het als de wortels van een plant regelmatig water geven en de plant zo af en toe eens in de zon zetten of lekker in de regen een verfrissende douche geven. Noem het aandacht (elke persoon heeft dat naar mijn mening nodig. Niet meer dan natuurlijk.). Niet dat ik me vastklamp aan het moeten krijgen van aandacht. Als er op de natuurlijke manier die ik net omschreef aandacht voor elkaar is dan voelt dat voor mij helemaal OK. Vrij zijn in het gevoel van verbondenheid.
En het andere dat ik daardoor en daarbij voel is dat er een tijd zal zijn, ik weet niet wanneer, dat we wellicht toch weer een tijdje dichter bij elkaar zijn. En aan die gedachte zit verlangen vast. En dat gevoel levert mij een geweldige energie.

Met betrekking tot de tweede vraag heb ik eigenlijk al het antwoord tussen de regels gegeven.
Deze positieve energie van 'jou missen' maakt me (tot nu toe) niet verdrietig, maar geeft me eigenlijk zoveel positieve energie. Energie om nog meer open te zijn, alerter, meer verbonden. Het is een soort gevoel van opwinding en oog hebben om alles te willen ontdekken. En geloof het of niet ... dit verbindt me nog meer met het hier en nu.

Hoe geweldig om door twee simpele vragen, na een uitspraak op papier, nog meer het inzicht te krijgen dat vrij bent in de keuze om de energie van de elementen op een stimulerende manier te gebruiken. Vrij beschikbare, gratis, energie om een ​​nog hoger niveau van gemoedsrust (geluk) te creëren en te bereiken.

Frans Captijn


www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com



vrijdag 8 september 2017

De zelfbevrediging van; "Er is altijd beter en daar MOET je voor gaan!" (?) Verwoest je leven niet.

Een tijdje geleden werkte ik met een gast uit Shanghai. Vol trots vertelde hij me over alle doelen die hij in zijn leven al had gehaald en wat hij allemaal al had bereikt. Hij was eerlijk, hij had ook een paar grote dompers in zijn leven gekend. Een paar keer al had hij niet de eerste prijs gehaald in relatie tot zijn werk. Eigenlijk was dat heel oneerlijk en mogelijk was de jury bevooroordeeld omdat zijn werk, zijn vrienden hadden het allemaal gezegd en je kon het ook zien, toch stukken beter was.

Succes verhalen, bereikte doelen, drive naar nog meer en nog beter. Hij was bekend en ook steeds meer beroemd. Iets waarin ik zelf overigens ook ooit geloofde. Niet zo zeer in dat beroemde maar toch… veel mensen kenden me en waren mijn ‘vriend’ op de sociale media. Hier hadden ze overigens nog nooit van me gehoord en hoe zalig is dat. Het maakte me helder dat het allemaal wel mee viel en valt met dat wat ik (en ieder ander) daadwerkelijk voor stelt. Niets ‘VIP’s’ aan.

Wat me in het verhaal van mijn gast triggerde was dat hij nog niet in het bezit was van de volgende trofee of hij was al weer aan de slag en onderweg naar het bereiken van nóg beter en nóg meer.

Hij leefde letterlijk het Chinese gezegde van: “Er is altijd meer, er is altijd beter.” Of hij het daadwerkelijk ook begreep is een andere kant van de medaille en dat inzicht kreeg hij toen hij hier bij ons aan de slag was met zichzelf.

Het gezegde zegt bijvoorbeeld; Er is altijd een mooiere en of (nog) lievere vrouw, en altijd een mooiere of (nog) lievere man”. Er is altijd een hogere plaats te bereiken, een hogere positie, een hogere status, gewoon meer. En al zou je de hoogste plek bereiken… het is allemaal slechts tijdelijk. De Olympische spelen tonen het bijvoorbeeld al aan.

Onze hang naar roem, bekendheid, meer, show, heeft veel te maken met de zelfbevrediging van ons Ego. Er komt geen eind aan.

Is het dan verkeerd om doelen na te streven? Die vraag mag iedereen zelf beantwoorden en weet dat je ook kunt leven zonder ‘doelen’. In veel gevallen leef en be-leef je meer. En doelen om te halen kunnen een drijfveer zijn. Drijfveren allereerst in relatie tot je basis behoeften, daarna in persoonlijke ontwikkeling en groei en last but not least (en meestal als je ouder wordt) in relatie tot dat waar je leven eigenlijk écht om draait (we noemen het ook wel spiritueel).

En hoewel zelfbevrediging van het Ego ook een heel natuurlijk proces, een drijfveer, is, kun je daarin, aardig uit balans raken.
Er is altijd meer te bereiken, er is altijd meer, er is altijd mooier, er is altijd liever. Geniet je ook en sta je af en toe eens stil bij dat wat je allemaal (al lang genoeg) hebt? LEEF je eigenlijk wel echt of hol je achter een nooit te bereiken eindstreep aan.

Als je een doel voor ogen hebt om een eindstreep te halen is er niets uitputtender dan dat je steeds maar weer die eindstreep verlegt en vaak nog vlak voor het behalen van die finish. En je doet dat helemaal zelf. Als je je doelen achterna holt en steeds maar weer verder weg legt mis je de ervaring van alle indrukken van je reis. Je focus ligt op het doel en al die dingen die je onderweg zomaar, gratis en voor niets toe-vallen, merk je niet eens op.

Ego bevrediging? Heb in de gaten dat het een oneindige put is waarin je energie weg loopt. En wie je uiteindelijk (nog) kennen (Ik praat een beetje uit ervaring)?
Misschien is het nog niet zo’n gek idee om eens te beginnen met leven en aandacht voor jezelf, voor de juiste balans, ook in levensstijl en daarmee in relatie tot een betere gezondheid.

Er is altijd beter, er is altijd meer, er is altijd mooier. Geniet meer van de reis in plaats van het succes (dat je meestal vergeet te vieren).

Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com

vrijdag 1 september 2017

Durf te stoppen en ervaar je grootste stap voorwaarts

Een paar weken geleden ontmoette ik een Chinese collega. Bij toeval kwamen we elkaar hier tegen toen zij een gezondheidsprogramma op ons resort volgde. 

Ze vertelde me over diverse ervaringen met haar gasten in China en al snel kwamen we op de ommekeer die zowel zij, zes jaar geleden, als ik - eigenlijk ook zo'n zes jaar terug - door mijn eenzijdig ongeval, in ons leven maakte. 

We werden stop gezet. Eigenlijk hadden we dat stoppen nog nooit zo ervaren. Altijd 'onderweg' naar het volgende doel, altijd gericht op meer bereiken zowel als persoon als met je organisatie of bedrijf. Zij werkte ooit bij een groot Chinees bedrijf als directeur HRM en nu, net als ik, zelfstandig. En ook zij nam de pen ter hand om boeken te schrijven. 

Dat stoppen werd een heel mooi onderwerp. Zij gaf aan dat er een Chinees gezegde bestond dat luidt: "Als je stopt zet je de grootste stap voorwaarts." Een zin om eens wat dieper over te filosoferen. 

Stoppen, eigenlijk niets doen, betekent veel en veel meer dan ik ooit dacht. En nog steeds heb ik vaak moeite met te stoppen. Heel 'gewoon' alles los te laten waar je mee bezig bent. Nou zo gewoon is dat voor mij niet, ik mag inmiddels zeggen was dat voor mij niet. Altijd maar bezig. Bezig met veel dingen tegelijk. Eigenlijk ben je op een fantastische manier op de vlucht voor jezelf zo is me inmiddels gebleken. En zelfs die ervaring begrijp je op het moment dat je bezig bent niet zo. 

Je, of beter zo bleek ook uit het gesprek over dit onderwerp met die Chinese collega, we zijn we altijd op zoek naar iets buiten onszelf. Een oplossing, een richting, een antwoord. We proberen de wereld om ons heen naar onze hand te zetten of ons bedrijf of onze organisatie verder te helpen door... te doen. 

En door die focus op het alweer volgende doel raken we uit het oog wat er allemaal aan oplossingen in onszelf verscholen liggen. Je vindt, als je je in situaties niet prettig of niet optimaal voelt, de echte oplossingen niet in de buitenwereld. Die liggen al lang in jezelf opgeslagen om te ont-dekken. En om te ontdekken moet je eerst thuis komen. Thuis komen in en bij jezelf. 

Als je durft te stoppen zul je er achter komen dat je wellicht eerst het gevoel hebt dat je een confrontatie met jezelf aan gaat. En is dat eigenlijk niet een fantastische uitdaging? Jij bent immers de gene die 24 uur met jezelf door brengt. Jezelf eens wat beter leren kennen is veel meer een gunst dan een bedreiging. Zeker weten dat je dat op enig moment zelf zult ervaren. Altijd maar bezig. Altijd maar verder. Je laat te veel kansen en mogelijkheden die voor het oprapen liggen gewoonweg liggen. 

Stoppen. Even bij jezelf de 'kluizenaar' uit hangen is een fundering en verdieping van innerlijke wijsheid. Een luisteren naar het resoneren van je eigen klok waarin je zelf de klepel bent. Geen enkele studie of school voor nodig. Gewoonweg even afzonderen om naar jezelf te luisteren. Hoe gaat het met mij? Waarom doe ik dit? Wat is de oorzaak dat ik hier last van heb? Hebben anderen dat ook? Waarom wel en waarom niet? Wat stoort me en is het nodig dat ik me hier nog langer aan stoor? Ben ik niet te kortzichtig? Heeft de ander of hebben anderen daadwerkelijk de intentie om mij of ons iets 'verkeerds' aan te doen. Ben ik nieuwsgierig genoeg? En zo kan ik nog wel even door gaan.

Stoppen zal blijken je grootste stap voorwaarts te zijn in creativiteit, oplossingen, anticiperen in plaats van reageren, in rust, in gezondheid. 

Stoppen, zo blijkt ook bij mijn gasten hier, is stappen voorwaarts zetten. Niets egoistisch aan. Het hoeft allemaal niet zo nodig... 


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com