vrijdag 30 december 2016

Ouder worden. Vecht er niet tegen. Accepteer de prachtige stroom om steeds meer nieuw te krijgen. Een ‘oude jaar’ gedachte.

Veel mensen lijden onder ouder worden. Hoe ouder ze worden hoe meer ze er tegen in gaan. Een strijd, voor sommigen zelfs een oorlog, die je nooit kunt en ook nooit zal winnen. De cosmetische industrie en ziekenhuizen (plastische chirurgie, cosmetische 'geneeskunde' / botox) zijn er dol op, omdat ze er gigantisch aan verdienen. Heb je er ooit over nagedacht dat je puur gif (botulinetoxine) in je lichaam brengt om de verbinding tussen je zenuwen en de spieren te verlammen? Volgens mij staat dat ver af van 'genezen'. En inderdaad, ik ben geen arts...  
En marketing helpt ons om in de leugen dat we voor altijd jong kunnen blijven (mits we maar willen investeren) te blijven geloven. Het is dan ook een hele kluif, elke dag weer, én het kost je ook nog eens kapitalen, om jezelf te helpen en te blijven volharden altijd jong te blijven. Je verandert eigenlijk stap voor stap en meer en meer jezelf om aan de buitenwereld te laten zien wie je niet meer bent. Je laat de buitenwereld juist zien dat je niet jong meer bent. Wordt wakker. Als je een douche neemt en jezelf in de spiegel ziet dan zie je hoe het werkelijk zit óf… je wilt het gewoon niet zien en probeert gewoon in iets anders te blijven geloven…

Een gast waarmee ik mocht werken was er naar mij gewoon eerlijk over. Ze had veel problemen met ouder worden en hoe de buitenwereld daar tegenaan keek. Het werd een steeds dieper fantastisch mooi gesprek dat veel inzichten opleverde. Blij om te delen zo op het eind van het – ouder worden – van het jaar.

Als je praat over je 'zelf' zal je in ieder geval ontdekken dat daar tenminste twee zaken mee verbonden zijn (Ik schreef er een paar maanden geleden al eens over). De combinatie van je lichaam (fysiek) en geest. Er wordt van uit gegaan dat onze hersenen de zetel zijn van onze geest. En onze hersenen zijn ‘slechts’ een orgaan. Deel van ons fysieke lichaam.

Trap niet in de marketing truckjes dat je voor eeuwig jong kunt blijven. Als je er eens heel even bij stil staat om er dieper over na te denken, over deze verhalen en de prachtige fotoreportages die zijn gefotoshopt, dan weet je toch zelf best dat het allemaal leugens zijn. Als sommige mensen een keer echt lachen dan breekt hun make-up denk ik wel eens. Kom je dichterbij dan zie je pas echt hoe fantastisch het ‘schilderij der verberging’ is. Ik vraag me dan werkelijk wel eens af of ze zich soms schamen voor hun lichaam. Begrijp me niet verkeerd. Ik waardeer het, nee vind het zelfs mooi, als vrouwen soms nét dat tikkeltje meer dat ze uitstralen met make-up accentueren. Het maakt ze voor mij, ongeacht hun leeftijd, net nog wat meer authentiek sprankelender.

Je wordt dus, heel gewoon, ouder en kan dat proces niet stoppen. Het is gewoon een feit. Je bent, net als ik, slechts tijdelijk en je kunt blij en gelukkig zijn (als jij daar voor kiest) om heel oud te worden. Als je daar voor open staat… accepteer dan de natuurlijke verandering. Veel gezichten die ik hier van mensen op het platteland zie vertellen een uitnodigend levensverhaal, weet je?

Als je bereid bent om na te denken over het proces van het ouder worden, sta je open voor een grote verrassing. Je krijgt en wordt elke dag meer en meer nieuw!

Jawel, je (fysieke) lichaam vergrijst, met inbegrip van je hersenen. Heel gewoon een natuurlijk proces. Je verstand, je geest, wordt nieuwer met de dag! Dit is je zogenaamde geestelijke groei (denk niet aan Godsdienst). Je bouwt meer en meer wijsheid op. En ... de meesten van ons zijn zich absoluut niet bewust van dit proces.

Marketing en onze buitenwereld helpt ons om te blijven geloven dat we moeten werken aan ons (fysieke) lichaam, ons lijf. Ze sporen aan om allerhande dingen te kopen en om onszelf stap voor stap te veranderen en ons ware zelf meer een meer onder een sluier te verbergen en ons zo te presenteren. Om naar de sportschool te gaan om ons lichaam een paar keer per week een fitness shot te geven. Wetende dat je daar uiteindelijk (althans de meeste van ons) niet tot het eind van je leven mee door kunt en zult gaan (let wel, ik heb niets tegen de activiteiten op zich). We blijven ons fysieke lichaam aandacht geven. En alles wat je aandacht geeft groeit. We ontdekken meer en meer en zien het aanbod van aantrekkelijke dingen om ons te helpen om in ons idee te blijven hangen (mits we bereid zijn er ook voor te betalen) om voor eeuwig jong te blijven.

Sta je er voor open om met de dag nieuwer te worden? Verander je levensstijl!

Accepteer dat de stroom van ouder worden en geniet er van. De natuur is een prachtige spiegel. Stop met geld te besteden aan je ‘strijd’ tegen je veroudering. Start om anders te leven. Luistert naar de stroom die je met de dag nieuwer maakt.

Het is slechts een kwestie van bewustwording en je open stellen om gebruik te maken van de natuur die gratis als spiegel voor je beschikbaar is. Je bewust zijn van dat wat je eet en als je eet, je bewust te zijn van eb de tijd nemen om te eten (dus niet ook nog eens multitasking en geen i-pone op tafel). Jezelf meer tijd geven om te rusten (te luisteren naar de natuurlijke impulsen van je lijf). En vergeet niet om diezelfde i-phone op je nachtkastje gewoon uit te zetten (het ding werkt als je hem uitzet gewoon als alarm). Je bevrijd jezelf uit de straling van het apparaat die je nachtrust verstoort. Breng meer tijd door in de natuur. Gewoon om te ademen en niet zo nodig om er in rond te rennen. Slechts om te bewegen en te aanschouwen. Loop eens wat vaker of neem de trap in plaats van de lift. Gebruik de fiets daar waar het kan. Verbind je oprecht met mensen en herstel de face-to-face communicatie in plaats van het digitale ‘gesprek’. Luister meer naar het kind in jezelf. Stop met veroordelen. Sta wat vaker stil bij wat de reden en meerwaarde van jouw bestaan is. Het zijn slechts een paar dingen uit een veel breder scala van zaken die je geen geld kosten en die je gezonder doen LEVEN (Niet alleen een kwestie van je alleen gezonder voelen).

Door dit te doen bouw je automatisch meer wijsheid op (dat is heel iets anders dan het opbouwen van kennis). Je wordt nieuwer met de dag... krijgen als respons - geloof het of niet (nog) niet – een jongere uitstraling. Je lijf beloont je voor deze aanpak en gaat meer en meer schijnen.

Het is gewoon een gratis andere en natuurlijke aanpak en je kunt er zonder moeite tot je definitieve rust mee door gaan.

Ik wens je een gelukkig (rust in je hoofd) en steeds nieuwer Nieuw Jaar 2017 / 2560 (Dat is het jaar waarin wij hier in Thailand al officieel gaan leven).


Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 23 december 2016

Je tijd raakt op! Te veel signalen om niet eens bij stil te staan (op het eind van het jaar)

Je tijd raakt op! Leef eens een keer zonder klok en ervaar LEVEN (zeker op het eind van het jaar).

Je tijd raakt op! Nee, niet de tijd. Die zal waarschijnlijk nog wel even door gaan. Jouw tijd. 

Heb jij tot dusver je tijd verstandig gebruikt? Om af en toe eens stil te staan? Om dankbaar te zijn voor jouw uniekheid? Om je droom met je uniekheid te leven in plaats van je leven te dromen?

Van een Russisch / Oekraïens gezin, moeder, vader en twee kinderen, waar ik pas geleden een week mee mocht werken kreeg ik als dank na afloop een boek. “The Time Keeper” (van de auteur Mitch Albom). Al een aantal jaren organiseer ik hier op verzoek het programma “Tijd is alles” en het lezen van het boekje bracht me wederom met dit fantastische thema en de inzichten die daar aan vast zitten in verbinding. Afgelopen week na mijn scooterongeval en wederom een bericht van een goede voormalige collega die te vroeg zijn ogen voor altijd sloot, werd ik wederom met mijn neus op de feiten gedrukt. 

Op de luifel boven de voordeur van mijn kleine huis hier in Thailand heb ik al jaren geleden de tekst geplaatst: “The clock won’t find you here” (De klok zal je hier niet vinden). Die betekenis is dubbel. Enerzijds geeft het aan dat we in mijn huis geen klok hebben (met uitzondering van één klok die ik bewust permanent op vijf voor twaalf heb staan) Ik wil me thuis niet door de klok laten leiden (of lijden). Anderzijds dat we de mensen die in dit huis willen komen uitnodigen om er voor elkaar te zijn, met aandacht, oprechte verbinding en zonder gehaast. Je kunt je klok of mobiel als je dit huis bezoekt dan ook beter en rustig ‘thuis’ laten maar niet de verbinding met elkaar laten beïnvloeden.

Ik woon hier inmiddels ruim vier en een half jaar. Ooit was ik gek op horloges. Ik had er geloof ik meer dan twintig. Ik moet ze nog ergens in een verhuisdoos hebben liggen maar ben ze tot op heden niet tegen gekomen. Ik draag ze ook helemaal niet. Mijn hond en uil die bij me wonen overigens ook hun leven lang al niet. Dat klinkt misschien lachwekkend maar als je er iets langer over na denkt hebben wij mensen de klok in ons leven gebracht. Door dat fenomeen kunnen we, denken we, inmiddels niet meer zonder. Dieren hebben geen klok. Ze bewegen mee met de natuur, met hun gevoel, met het ritme van de dag en de seizoenen.

Meer en meer beheerst de klok het leven van mensen. Zelfs time-management blijkt om te lachen te zijn en lost niets meer op in de stress die we ervaren. We hollen ons leven alsof de tijd op raakt. De tijd raakt nooit op! De tijd gaat ‘tot het einde der tijden’ door. Heb je er wel eens bij stil gestaan dat jouw tijd op raakt? Een gewoon en heel natuurlijk beginsel gekoppeld aan leven.

En als je je dat realiseert, vraag jezelf dan - misschien juist in deze periode van het eind van het jaar – eens af: “Waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Wie bevredig ik met mijn gehol? Waar leidt het toe? Tof om met mijn maandelijkse hypotheek banken te spekken en mezelf kapot te werken en mijn huwelijk wellicht, we hollen immers allebei, aan gort te helpen. Mijn omgeving is er trots op (denk ik slechts zelf).”
We willen altijd meer, beter zijn, een hogere stap op de maatschappelijke ladder (ik weet er alles van) tot we er achter komen wat voor schade we onszelf en anderen al hebben berokkend en nog steeds berokkenen. En tijd…gaat dan wel altijd door, stopt nooit,… maar komt nooit meer terug.
Onze ademhaling geeft het aan, en ook daar slaan we nauwelijks bij stil. Als die ademhaling stopt…geen hebbedingetjes meer. En dat geldt voor iedereen, arm of rijk, al dan niet in de show van status of positie. Je komt er wellicht pas dan, te laat, achter dat alleen jij je eigen toekomst (onbewust) bepaald hebt.

Tijd is je grootste troef. We hollen er stevig op los alsof er ook nooit een eind aan komt. En dat einde kan dan wellicht nog wel misschien even duren (hoewel? Mijn praktijk brandweer, ambulancezorg,  rampenbestrijding en crisisbeheersing was anders.) maar dat duurt dus 100% zeker voor jou geen eeuwigheid.

Tijd heeft misschien veel gebracht en heeft heel veel ‘meetbaar’ gemaakt. Tijd heeft ook veel verkracht en met het ons blijven vastklampen aan tijd maken we onszelf en onze omgeving meer en meer kapot en genieten we nog nauwelijks van ieder moment dat we kunnen be-leven. Op naar de toekomst iets dat we nooit kunnen en zullen bereiken omdat de toekomst tot het einde der tijden vooruit schuift.

Leef eens zonder klok. Ga naar bed als je moe bent, word wakker als de vogels buiten beginnen te fluiten en ga wandelen in de natuur. Doe je horloge af en laat al die klokken in je huis aan de muur, op je nachtkastje, in je combi-oven, je mobiel (dat wordt dus uit zetten), in de keuken, of waar dan ook (je zult verbaasd zijn hoeveel je er hebt), je leven eens een keer niet regeren door ze uit te zetten.

We realiseren ons niet meer het geluid dat de wereld maakt - tenzij, natuurlijk die tijd eens stopt. Dan, als het weer begint, hoort het weer aan als een orkest.

Een uitnodiging om dat eens een keer in je leven en zo op het eind van het jaar te be-LEVEN.

Voor mij voelt het super. De klok vind je hier in mijn huis (bijna) nooit meer en om mijn pols ben en blijf ik vrij.

Een fijne kerst en een bewust(er) 2017 of, 2560 (want dat is het jaar waarin ik hier in Thailand komend jaar al ga leven. Het kan verkeren).


Frans Captijn

www.captijninsight.com




vrijdag 16 december 2016

VIP? De show en gevangenisstraf van de niet zo enorm “V” (u) “P”.

Steeds vaker bekijk ik van een afstand de voortdurende tentoonstelling die mensen van het leven maken waarin ze tonen wie ze denken dat ze zijn. Meestal is het slechts de uitdrukking van hun ego.  Ze noemen zichzelf VIP of andere mensen hebben ze de status van VIP opgeplakt en ze voelen zich er lekker bij.

Ik denk dat het bij mij te maken heeft met de programmering die mijn ouders mij mee gaven en met mijn culturele achtergrond, waar ik overigens super dankbaar voor ben, waardoor ik me nooit zo onder de indruk heb gevoeld van die VIP-shows en vertoningen. In het midden van de aandacht staan, soms zelfs de schijnwerpers, invloed vanuit je macht of positie uitoefenen op het resultaat en met mensen om je heen die zich als een soort van slaaf gedragen.
Eigenlijk voelde ik altijd dat dit soort mensen zichzelf helemaal niet kunnen zijn of zichzelf een beetje kwijt zijn. Zich moeten gedragen en aanpassen aan de verwachtingen en daardoor meestal niet echt in staat om hun echte eigenheid, hun uniekheid, te laten zien. Geen echt privéleven meer hebben. En jawel, ook ik hield er (en hou er nog steeds best) van om af en toe in de schijnwerpers te staan. Het hoorde ook regelmatig bij mijn vorige werk. Maar om mezelf nu VIP te noemen of te voelen, ga toch weg…

Ik herinner me nog goed, als jonge brandweercommandant in Kerkrade, dat ik regelmatig met een deel van de collega’s in het kantoor van Defensie, die er haar dependance had, ging lunchen. Zeker weten dat een aantal mensen die via de sociale media nog steeds met me verbonden zijn zich het volgende voorval herinneren. Ze waren er immers bij.
Op een bepaald moment tijdens een van onze lunches veel 'paniek' en iedereen werd opgeroepen om naast zijn of haar stoel te gaan staan omdat de generaal het restaurant zou binnen komen om ook te lunchen. Hij werd voorgesteld als een VIP die notabene feitelijk een bezoekje bracht aan zijn eigen (nou nog niet eens zijn eigen) bedrijfsrestaurant. Dat mensen daar prijs op stellen is natuurlijk prima. Je kunt het ook zien als gewoon onderdeel van zijn taak. Maar waarom die paniek, waarom die show?
En ja, ik weet dat het mogelijk een manier is om respect naar iemand te tonen, maar moet je je daarbij als slechts zakelijk gezien ‘ondergeschikte’ slaafs aan de man, die je waarschijnlijk ook nog niet eens kent, tonen om je soort van afhankelijkheid van hem te laten zien?
Een uniek mens komt slechts een plek, notabene ‘hun’ bedrijfsrestaurant, vol met andere unieke mensen binnen...
Wij bleven dan ook zitten en na de lunch had in nog een grappige gesprek met de generaal. Het uniform (destijds) van de brandweer had heel veel gelijkenis met het uniform van de Koninklijke Marine. Hij kwam heel gewoon als een normaal mens, zoals ieder van ons, op me over.

Vlak voordat ik dit blog begon te schrijven kreeg ik via LinkedIn op 26 november jl,. van een voormalige collega die veel contacten met burgemeesters onderhoudt, een berichtje. Het bericht gaaf aan dat mensen heel erg onder de indruk waren van een burgemeester in Nederland (jawel een VIP maar ook een gewoon mens) omdat die burgemeester zijn excuus had aangeboden aan een boer in zijn gemeente. Zonder voldoende voorkennis van zaken had de burgemeester zich negatief over de boer uitgelaten. Toen hij meer info had stelde hij zijn visie bij en bood hij, niet meer dan normaal in mijn ogen, zijn excuus aan de boer aan die dat excuus accepteerde. Opgelost dus in mijn ogen en niet meer dan normaal menselijk contact. Iedereen maakt immers wel eens fouten en die kun je dus herstellen.
Reacties van mensen op een artikel met als kop Ëxcuses van een burgemeester” als; “Mijn hart maakte een salto…”, “Respect” en “Mooi”. Kom op… wat heb jij van huis uit mee gekregen, kwam in mijn hoofd op.

Steeds meer bezoekers die we in ons resort krijgen lijken een 'VIP-status' te hebben of te krijgen. En dat is niet vanwege de manier waarop we hier vanuit normaal respect al met onze gasten om gaan. De rol van waarnemer aannemen laat me steeds meer van de show van deze mensen genieten. Medewerkers raken soms wat nerveus en proberen zich nog beter te gedragen omdat een ‘beroemdheid’ arriveerde.

Als ik deze gasten over mijn vorige werk als algemeen directeur vertel raken ze altijd geïnteresseerd en vragen me naar de organisatie en waar ik dat deed. Ik vertel ze dan enthousiast dat dat in de provincie Zeeland in Nederland was. Vragend word je dan regelmatig aangekeken. Nieuw-Zeeland? Nee… het spijt me. Dat is niet de plek. Het heet Zeeland! Waar is dat? Ze weten het meestal niet... Ik voel me verdrietig dat ze er nog nooit van gehoord hebben. Soms nog niet eens weten waar Nederland ligt
Ik vraag hen dan of ze onze minister president of voormalige commissaris van de Koningin kennen die ook ooit minister in ons land was? Of de voorzitter van het algemeen bestuur van onze organisatie en ik noem hun namen, of de burgemeester van de hoofdstad van onze provincie, Middelburg. Die mag je toch allemaal op een zekere manier VIPs noemen denk ik, maar ... het antwoord blijft nog steeds nee ... Onbekend. Soms kennen mensen onze fijne huidige koningin.

Een van mijn buren hier is een voormalige piloot uit Amerika, nu is hij een piloot trainer en vlieginstructeur. Hij vertelde me, toen we over het VIP-thema spraken, dat hij een paar keer VIPs aan boord van de vliegtuigen die hij vloog gehad had. Beroemde Hollywood-filmsterren. De bemanningsleden waren altijd heel enthousiast en soms zelfs een beetje opgewonden en wilde gaan voor een handtekening (tegenwoordig mogelijk zelfs een selfie). Het boeide hem niet vertelde hij. Zijn gedachten waren altijd: "Hij of zij was helemaal geen geschiedenis in zijn tijd, hij was slechts waardevolle historie in zijn of haar eigen gedachten.”

Heel belangrijke personenblijken meestal niet zo 'heel' belangrijk. Ze zijn misschien bekend in een deel van de samenleving, een stad of een dorp. En zelfs met een miljoen volgers op Facebook of op Weibo zegt (althans voor mij) niet dat je zeer, zeer beroemd, bijzonder of belangrijk bent. Je bent net als ik en ieder ander Uniek. Van de meeste ‘beroemdheden’ of VIPs heb ik nog nooit gehoord en zij hebben nog nooit over mijn uniekheid gehoord (of hebben zich er in verdiept). Waarom moet je ook heel belangrijk zijn? Draagt het ergens aan bij?

De show die rond een zogenaamde VIP wordt gemaakt zet die persoon (P) in een soort gevangenis. Zelfs hun huizen worden vaak bewaakt, zijn ommuurd en behangen met camera en veiligheidssystemen. Lekker privé leven…

De zogenaamde belangrijkheid van een persoon wordt gemaakt uit status, positie, macht, narcisme, geld en afhankelijkheid die we (denken) te hebben. Niet vanwege zijn of haar uniciteit. Het is meestal meer een vorm van pleace-en van mensen waar we vaak feitelijk niet écht iets mee hebben maar denken ons voordeel mee te kunnen doen. Onze afhankelijkheid tonen. Voor mij iets heel anders dan respect.
Wees als VIP ook respectvol naar alle andere unieke mensen. Heel vaak zie ik hier, en ken ik nog vanuit mijn verleden, een vorm van hoogmoedswaanzin gedrag van de mensen met dit predicaat. En als ze dan eenmaal hun functie niet meer bekleden dan is kennelijk zowel het “Very” als het “Important” pardoes vertrokken. Het kan verkeren.

Misschien kunnen we wellicht VIPs helpen om net als iedereen VUPs (Very Unique Persons) te worden. Misschien nog beter en korter UP's (Unieke Persoon, zoals iedereen) te maken. Helpen ze uit hun gevangenschap van VIP te bevrijden. Ieder heeft hier in deze wereld immers zijn unieke taak en rol en daarvoor hoef je je niet hoger verheven boven anderen te voelen.

Zoals mijn ouders me vertelden: "Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg". Mijn kinderen zeggen me: "Lekker belangrijk". 
Respecteer ieder mens, zolang hij of zij het op een normale manier verdient en ook jou respecteren. Ze zijn niet God.

De Thaise manier van de zogenaamde "Wai" groet (betekenis:.. "Een lotus voor jou, ik nodig je uit de Boeddha in jezelf te tonen, uniek jezelf te zijn" blijft voor mij geweldig. Al die anderen zijn immers al door anderen in gebruik.

Toon slechts je uniekheid en niet hoe belangrijk je bent. Ook jij bent hier immers net als ieder ander slechts tijdelijk… Dat proces om af te schakelen zal wel enige tijd duren. Misschien wel tot in de eeuwigheid denk ik. In de tussentijd ga ik, steeds meer in de rol van waarnemer, genieten van de show die mensen van hun leven maken om de buitenwereld te laten zien dat ze nog unieker zijn dan anderen.



Frans Captijn

www.captijninsight.com



vrijdag 9 december 2016

Heb jij je doelen al bereikt dit jaar? Ben je Future Fit? Zeker weten! Hoe?

Wat een vragen... Van een goeie kennis kreeg ik vorige week, marketing technisch keurig op tijd geplaatst, een bericht via de sociale media. Een gepersonifieerde groepsmail.

“Beste Frans,
Het aftellen is begonnen. 2017 staat voor de deur. Een nieuw jaar met nieuwe kansen. Kansen die je alleen kan verzilveren, als de organisatie daar klaar voor is. Een Future Fit organisatie werkt voortdurend aan de verbetering van haar dienstverlening. Continu worden haar mensen en processen verder ontwikkeld.”

Vanuit mijn ‘oude’ levensstijl heel geen verkeerde zakelijke stellingen.
Persoonlijk kun je er de vragen aan koppelen als: “Heb jij je doelen al bereikt dit jaar? Ben je Future Fit?. Kortom de mail nodigde me uit om in ieder geval weldegelijk persoonlijk, één op één, te reageren. Als geen ander ken ik vanuit een voormalige samenwerking de geweldige passie en creativiteit van de afzender en de wil om die passie te delen. En juist daarom durfde ik mijn gevoel te spiegelen. Iets dat ik ook in en met dit blog graag openbaar doe.

Ik heb de ‘doelen’ die ik in mijn leven had inmiddels meer en meer los gelaten. Ik lach er steeds meer om. De vele, vele management trainingen met de vraag waar ik over vijf jaar zou willen zijn. Hoe ik dat kan bereiken. Wat ik er voor zou moeten doen. Je krijgt aangeleerd om vooral de doelen in je leven acterna te hollen. En als je die dan überhaupt al haalt dan vier je dat niet of nauwelijks omdat je meestal al lang weer op weg naar je volgende doel. Hoe stom dat ik dat nooit eerder zag...

In het vak waarin ik zat, brandweer, hulpverlening, rampenbestrijding en crisisbeheersing, had ik al veel eerder veel beter moeten weten. Te veel heb ik in dat pracht vak gezien en ervaren dat alles slechts tijdelijk is en leven letterlijk in één klap voorbij kan zijn. Te veel vrienden en kennissen verloor ik met hun dromen over de toekomst. Hun dromen over wat te doen na hun pensioen gerechtigde leeftijd (volgens mij ben je altijd gerechtigd om te stoppen met werken maar dat is weer wat anders). 
Ik leerde om er voor te gaan om het doel over een, twee, drie, vier of vijf jaar te bereiken. Als ik er was dan holde ik al weer verder (in plaats van dat ik er oprecht van genoot dat ik er gekomen was) naar het volgende doel voor over vijf jaar. Veel schade heb ik er mee aangericht zowel in relatie tot mezelf als naar mijn gezin (ik schreef er een paar maanden geleden al over). "Als je maar wilt dan kun je alles bereiken!", was (en is misschien nog steeds) de leus (of leugen).

Te veel focus op de toekomst, te weinig genieten van dat waar ik bovenop stond. Ik zag het niet (ik stond er immers bovenop). En zodra ik weer een doel bereikt had… hup, op naar het volgende doel. Te weinig mijn melkkrukje pakkend om eens even stil te staan bij de bloemen die ik gezaaid had (en het onkruid dat er ook tussen stond). Niet eens wakker worden, maar slechts heel kort van de leg raken, van vrienden om me heen die op jonge leeftijd het leven lieten. 

Mijn roer is om. Heb jij je doelen al bereikt dit jaar? Hoe Future Fit ben jij? Wordt wakker! Er is slechts één doel in het leven (woorden van OSHO die ik inmiddels leef) en dat is TE LEVEN.

Confucius, de Chinese wijsgeer, zei al dat elke reis met de eerste stap begint. Voor mij begint iedere dag met de eerste stap. Morgen niet met de tweede maar heel bewust weer met een eerste. Zonder al die bekende doelen te leven zorgt er bij mij voor dat ik elke dag en tot nu toe steeds weer, op een onbekende bestemming kom en ben. Een levensavontuur. Daar aangekomen even terug kijken en leren, gaan slapen zonder of tenminste met veel minder gepieker en morgen al weer een kans voor een nieuw begin als ik tenminste weer wakker mag worden. Zo niet, dan was het ondanks dieptepunten, die ider mens in zijn of haar leven kent, super mooi geweest. 

Ik had het al veel eerder kunnen weten maar wilde er niet aan toegeven. Ik had er een ongeluk in de Westerscheldetunnel voor nodig. Nu ben ik er dankbaar voor dat ik met deze levensfilosofie elke dag mijn ‘doel’ bereik. Dat ik door fantastische inzichten door het werken met veel verschillende mensen en culturen, in de wat ik noem ‘Straat Universiteit’, elke dag weer precies Future Fit genoeg ben om zonder enige stress en met plezier weer de eerste stap te zetten. 
Stop met het zoeken van zondebokken en het maken van generale excuses alsof het voor mij nu heel gemakkelijk praten is en dat je toch je 'verantwoordelijkheden' hebt. Ook voor mij was het een harde ont-leerschool. Ik voel me meer en meer vrij. 

Omhels je leven, je toekomst ontstaat vanzelf, ga de strijd niet aan. Bouw je brug terwijl je er overheen loopt. Elke dag genieten van de eeste stap en steeds trots zijn op het behaalde resultaat. 

Doel bereikt en je blijft continu toekomst fit. Hoe mooi kan het zijn?



Frans Captijn

www.captijninsight.com




vrijdag 2 december 2016

Ons leven is een leven van afzien (en van heel veel wonderen)

Sommige mensen begrijpen dit, anderen (nog) niet.

Nu ik steeds meer mag leren over de persoonlijke levens van mensen uit verschillende culturen en van over de hele wereld, laat iedereen me merken dat het leven helemaal niet gemakkelijk is. We denken slechts dat anderen veel gelukkiger zijn dan wij. Maar in de praktijk is het gras altijd groener aan de andere kant van het hek totdat je daar bent. Snel en vaak zal je er dan achter komen dat dat leven een mooie show voor de buitenwereld is. Een met een glimlach verbergen van persoonlijke ellende.
Zelfs mensen die denken en zeggen dat dit niet de waarheid is, zullen als ze ouder gaan worden en richting hun laatste rust gaan ontdekken dat dit weldegelijk de waarheid is.

Ons leven is een leven van geestelijke en - zeker als je ouder wordt - lichamelijk lijden. Dit wordt in het boeddhisme zelfs de eerste van de zogenaamde "Vier Edele Waarheden" genoemd.

De vraag echter is; 'Hoe ga je om met die malaise, met dat lijden?'.
Veel mensen richten de aandacht op zichzelf, op hun niet gemakkelijk leven. Ze hebben een vorm van medelijden met zichzelf, klagen over veel, vragen aandacht voor hun ellende in het leven, en vergiftigen zichzelf én ook hun omgeving er mee. Zij zien alleen maar het lijden in hun leven. Maar lijden is niet de ware aard van het universum. Er is veel meer.

Je moet op zoek gaan naar de oorzaak. Dat kan je van de malaise waarin je vaak zit bevrijden.
Lijden is het gevolg van de manier waarop we leven en van ons verkeerde begrip van dat wat leven is en waar het werkelijk om draait. Het gevolg van onze onwetendheid. Een verkeerde manier van kijken naar de werkelijkheid.
We nemen het leven als gegeven aan, hollen ons leven, streven naar steeds meer, en marketing helpt ons om steeds meer wensen te creëren. Niet het hebben van verlangens, maar ons vastklampen aan onze verlangens veroorzaakt veel van ons lijden. Denken bijvoorbeeld dat iets (eigenlijk alles) dat vergankelijk is, permanent is en altijd zo blijft kun je zien als onwetendheid.
En uit die onwetendheid of onbekendheid komt onze hebzucht, woede, angst, jaloezie, en talloze andere vormen van lijden voort.

Wij richten ons volledig op onze zorgen, ons lijden. Denken dat we het slachtoffer zijn, maar eigenlijk creëren we zelf daar een slachtofferrol mee.
Dit is helemaal niet alleen een leven van lijden, van ellende, van zorgen hoeven maken. Dit is ook een leven van enorm veel wonderen. Maar als je je niet verbindt, je niet open stelt, blijft hangen in die negativiteit, dan kun je die wonderen die op dagelijkse basis voor je beschikbaar zijn ook niet zien. En als je ze niet ziet, ze niet ervaart, kun je ze ook niet leven. Je blijft hangen in je droom in plaats van je droom te leven.

Toen ik nog in Nederland woonde ben ik meerdere keren - als 'brancardier' en helper – mee geweest op een gezamenlijk bedevaart naar Lourdes (De Pyreneeën, Frankrijk / Europa) met een groep van de meeste ouderen en gehandicapten. Er wordt gezegd dat er zich op deze heilige plek wonderen voor deden en nog steeds voor doen. Ik geloof dat niet. Ik weet het zeer zeker. Mensen die lijden aan een of andere geestelijke of lichamelijke ziekte of onder de zorgen zitten, komen er andere mensen met problemen tegen. Ze verbinden zich daar met elkaar. Ze horen en voelen elkaars verhalen. Het eerste wonder dat daar gebeurt is… Het maakt ze stil. Ze horen verhalen en situaties die nog veel erger zijn dan die waarin ze zelf zitten. Het werkt als opluchting, verlichting, bevrijding.

We blijven ons maar richten op de dingen die ons storen in het leven. Gezondheid, geld, verstoringen en teleurstellingen in vriendschappen en relaties, problemen in ons werk, etc ..
Je kunt ze ook zien als dingen om van te leren, om door te kunnen groeien. Meestal krijg je niet de dingen die je wilt. Pas later begrijp je dat de dingen die je kreeg juist die dingen waren die je nodig had om te groeien ... En ja dit kan vaak niet gemakkelijk zijn. Zeker niet als je die specifieke situatie zit. Het is dan moeilijk om vanaf een afstand en onpartijdig naar die situatie te kunnen kijken waarin je zit.

Narigheid houdt ons bezig en richt ons steeds weer opnieuw op die dingen waar we ons zorgen over maken. Het houdt ons af van de mogelijkheden die we hebben om ons juist te richten op de vele wonderen die hier en nu voor ons in ons leven beschikbaar zijn.

Focus je op de wonderen, wees dankbaar voor alles wat je hebt en kreeg. Geniet meer van LEVEN en voedt en bemest je gras om mooi groen te zijn en te blijven. Geen uiterlijke show voor nodig. Slechts plezier.

Overwin je onwetendheid, verklein je onbekendheid, wees meer nieuwsgierig, overschrijd grenzen en hekken, verbind je grensoverschrijdend en hekken, verbind je met al het moois dat al lang ook voor je beschikbaar is. Stop met het vinden van excuses. Ga voor creatieve ideeën om elke dag weer de eerste stap te zetten om je te verbinden met de vele wonderen in je leven.

Ware bevrijding.



Frans Captijn

www.captijninsight.com