vrijdag 29 april 2022

Covid oren, een nieuw fenomeen?

Het kan, en zal wellicht, wel alleen aan mij liggen maar het valt me steeds meer op en winkelpersoneel hier spant voor mij de kroon. Ik noem het Covid oren.
 
Op de lagere school, ja dat is toch snel zo’n 55 jaar geleden voor mij, kwam het fenomeen orthodontie steeds meer in opmars. Mensen die het konden betalen kozen ervoor om hun kinderen naar deze tandarts of specialist te sturen. En dat zag je gelijk. 

Meer en meer zogenaamde ‘Buitenbeugels’ verschenen op school. Meestal geen pretje voor die kinderen omdat ze vaak werden uitgelachen met een staaldraad buiten je mond rond je kaak en een band net onder je achterhoofd in je nek. Je hoorde niet meer zo bij de groep.
 
Ook hier bood marketing een oplossing. Orthodontie werd en is immers hele goeie business. Met steeds meer cartoons met stoere tekenstripfiguren, meisjes met naveltruitjes vol zelfvertrouwen en stoere jongetjes die een beugel droegen, werd op een slimme manier de beugel geïntroduceerd. En zie nu, je hoort er als kind (en vaak ook nog volwassene) haast nu niet meer bij als je géén beugel met allerhande fancy en glow in the dark kleuren draagt. Goed werk marketeers!
 
Ik ben geen specialist maar de beugel kan ervoor zorgen dat scheve tanden in de onder of bovenkaak weer recht komen te staan. Een beugel trekt en duwt tanden en kiezen in de goede richting. Dat gaat stapje voor stapje en kost aardig wat tijd. Het resultaat zou zijn dat je een ‘fijner aangezicht’ en meer zelfvertrouwen (ook weer marketing) kunt krijgen en je je tanden gemakkelijker kunt schoonmaken.
 
Stapje voor stapje, heel voorzichtig, trekken en duwen. En dat is wat ik nu al ruim twee en een half jaar met de ‘nieuwe buitenbeugels’ (mondkapjes) hier om me heen zie. De meeste ‘moderne’ soorten trekken je oren er bijna af met hun elastiek en zorgen er, althans bij mij, voor dat je bijna niet meer kunt ademhalen. Geen pretje voor je oren en geen vreemd idee als ze, net als bij tanden bij een beugel, rechter zouden gaan staan.
 
Afgelopen zondag bezocht ik twee grootwinkelbedrijven hier in Thailand. En echt, het valt me op dat oren van mensen steeds meer naar voren komen. En ik dacht… zou dat het mondkapjesbuitenbeugel effect zijn? Winkelpersoneel werkt hier zes dagen per week tien uur per dag (voor een salaris van gemiddeld tweehonderdvijfenzeventig Euro per maand overigens). Die buitenbeugel werkt dus tenminste 60 uur, en in de praktijk veel en veel langer, op die oren in.

Een andere groep waarbij het me begint op te vallen zijn jonge kinderen die nog niet hier naar school gaan. Ze zitten buiten met gebogen nekken de hele dag op hun digitale 'Nanny' te kijken. Woensdagavond hadden we er een in het restaurant waar we regelmatig komen. Hij was dinosaurussen met veel lawaai aan het afschieten. De ouders waren ook diep verzonken in hun eigen 'sociale' digitale wereld. Toen het joch ineens met zijn trekkende mondkapje omkeek waren zijn oren niet te missen.  

Zelf schrok ik ervan om op een parkeerplaats van een van die bedrijven een schaduw op de grond van mijn eigen oren te zien met de striemende elastieken van de verstikkende buitenbeugelbescherming. En ik droeg en draag die dingen nog geen uurtje per dag. Het ziet er toch niet uit? Complete wurging haast. En nog beter horen? Volgens mij niet. Wel,voor de meeste mensen die hier op hun scooter wel een mondkapje maar geen helm dragen, meer wind vangen.
 
Eigenlijk moest ik er erg om lachen (en het is ook nog steeds een beetje april) maar wie weet, als het waar is en waarom niet, wordt ook hier snel marketing op losgelaten en zijn naar vorenstaande (flap)oren binnenkort wel totale mode. Ik doe er niet aan mee. En als het geen mode wordt dan kan plastische chirurgie hier weer stevig geld aan verdienen.
 
Blij dat wij hier op ons ‘eiland’, zo’n vijf honderd meter van het dorp, zonder mondkapjes en spatschermen voor ons hoofd kunnen wonen en niet de hele dag die rukkende en snijdende elastieken achter onze oren hebben. Misschien zijn die smerige ongezonde dingen voor mij 
(Azië) ook wel een te kleine maat.
 
Ik blijf, wat er dan ook recht of scheef aan me staat en wat de mode ook is of wordt, graag lekker zoals ik ben. Geen Covid oren aan mijn lijf. Dus af die ‘beugel’ en met zelfvertrouwen en mijn gewone aangezicht gewoon met mensen contact en verbinding blijven houden.

een verademing dat er op veel plekken op de wereld weer wat versoepelingen in de regelgeving rond de pandemie plaats vinden. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


 

vrijdag 22 april 2022

Een nieuw gezicht. Cupid!

Toch wel even een blog waard. Een nieuw gezicht, grote verandering en aanwinst. 

Sinds afgelopen woensdag hebben we gezinsuitbreiding in Thailand met Cupid. Ze is geboren op 25 februari dit jaar en is inmiddels nu een paar dagen bij ons. 
Gewoon een Thaise hond hoewel ze op een labrador (wellicht haar pa?) lijkt. 
Cupid is een dochter van Yoke (foto hiernaast samen in het rijstveld), de hond van de moeder van Phatsamon. Ze kreeg een nestje puppy's en Phatsamon wilde dolgraag een van die dieren adopteren. Het werd van de zeven hondjes deze zwarte. 

Er was wat discussie voor nodig. Kadhow wordt in september al weer tien jaar en hoe zou dat gaan. Plek hebben we meer dan genoeg met ons land van ruim negen duizend vierkante meter. Maar toch, plezier en ook beperkingen natuurlijk. 

In Thailand is het niet meer dan normaal om een aantal honden te hebben. Zelf heb ik er soms wat moeite mee als ik de levenscondities van die dieren zie. Kadhow heeft bij ons een 'royal' leven en ook Cupid, zo we onze tweede hond nu hebben genoemd, zal het aan niets ontbreken. 

Cupid vonden we na wat zoeken een leuke naam die ons samen aansprak. Het staat kort gezegd voor liefde en hartstochtelijk verlangen. In de klassieke mythologie is Cupid (Latijn Cupīdō) de god van verlangen, erotische liefde, aantrekkingskracht en genegenheid. Nou dat belooft wat... ;). 

Donderdag heeft ze zonder enig probleem haar eerste vijf puppy inentingen en een ontwormingskuur gehad. Over een maandje wederom een set en binnen zes tot negen maanden na haar geboortedag sterilisatie (of eigenlijk castratie). Maakt het 'erotische' niet meer helemaal compleet maar er zijn hier al meer dan genoeg honden en regelmatige 'one-night-stands' hier zullen met oom Kadhow ook uit de klauw lopen. 

De eerste ervaringen met haar is dat het een gemakkelijke en (natuurlijk) speelse hond is die snel leert. Ze is zeker weten (tot nu toe) niet bang. Grote broer, of beter gezegd oom, Kadhow moest haar beschermen omdat ze hier gelijk achter de koeien in het rijstveld aan ging. Bij onweer afgelopen avond speelde ze heerlijk door terwijl Kadhow bibberend van angst binnen schuilde. 
We zijn momenteel buitenmuren aan het metselen en hebben daar slijp- en cementmengmachines voor nodig die nogal wat lawaai maken. De eerste keer was het even opkijken maar nadien slapen op een oud t-shirt in de tweede piramide in aanbouw. 

Ook voor Kadhow (samen met haar op de foto hiernaast) een super grote verandering na zo'n lange tijd eigenlijk alle aandacht. Tot nu toe gaat het goed. Hij gedraagt zich als een soort van coach en die kleine hobbelt er vooralsnog huppelend achteraan op haar ontdekkingstocht van de wereld. 

Op de bouw is het oppassen geblazen. Ze loopt overal vrij rond en we zijn dat rond onze benen draaien met het zware werk nog niet helemaal gewend. Het is dus continue alert zijn.
 
We hopen met deze gezinsuitbreiding, ook samen met Kadhow, veel plezier te beleven. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 15 april 2022

Vermoorden en verwoesten. De meest ‘normale’ spelletjes in deze wereld.

Na nog geen maandje uitproberen ben ik er alweer mee gestopt. Het begon me stevig te irriteren en ik werd er opstandig van.
 
Afgelopen week heb ik een dag of vier ziek op bed gelegen. Niet echt mijn ding. In de stad heb ik vorige week vrijdag in een restaurant een hardnekkige voedselvergiftiging opgelopen. Hardnekkig want ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Balen, maar kan gebeuren. Niet klagen. Hoewel ik van alles en nog wat wilde doen liet mijn lichaam het gewoon niet toe. 
Prachtig eigenlijk hoe de natuur werkt en hoe je lichaam die ‘strijd’ zelf aan kan om weer gezond te worden. Je hoeft je er maar aan over te geven. En ja, dat voelt niet altijd lekker en duurt vaak langer dan je wilt. 
Lezen of een spelletje spelen zat er ook niet in. Te duizelig en moe. En het turen op een scherm deed pijn aan mijn ogen en gaf me nog meer hoofdpijn.
 
Over spelletjes gesproken…
Ongeveer een maand geleden heb ik via Google Playstore, voor het eerst van mijn leven, eens drie spelletjes gedownload. Een blok puzzel, iets met gekleurde balletjes en boogschieten. Eigenlijk een beetje tijdverdrijf en ‘ontspannen’ zo dacht ik. Elke dag speelde ik een kwartiertje tot twintig minuten na het eten in de avond. Die spelletjes lijken ‘gratis’ omdat er ‘wat’ marketing aan gekoppeld zit. Feitelijk betaal je door die reclames zelf of tenminste vele anderen voor het ‘genot’ van die ontspanning in dat spel die je zoekt.
 
En hoe verder je je ‘bekwaamt’ in het spel hoe meer reclame je naar je toegeslingerd krijgt zo lijkt het mij althans. En niet alleen reclame. Na elk ‘potje’, en ook steeds vaker tussendoor of zelfs irritant creatief onder in het scherm tijdens het spelen, krijg je een aanbod van een ander spel dat mogelijk ook iets voor je is en dat je vooral moet downloaden. Diverse trucks, ook een soort spel, moet je je eigen maken om steeds maar weer van die shit af te komen om met je oorspronkelijke spel door te kunnen.
 
“Vermoord de helikopterpiloot”, “Schiet de tasjesdief dood”, “Versla het leger”, “Schiet de rendieren die zich verstoppen dood”, “breng de zilveren ridders om zeep”, “Vernietig de stad”.  enzovoort, enzovoort. Alsof het de dood normaalste zaken in het leven zijn om te doen. Allemaal zeer opwekkend en miljoenen mensen op de wereld spelen kennelijk die spelletjes zo geven de apps aan.
Jong en oud. Het is kennelijk geweldige ontspanning, je kunt er lekker veilig voor achter je schermpje blijven zitten en hoeft vooral geen contact of verbinding te hebben met anderen. Ach toch allemaal heel gewoon vermoorden en verwoesten. En je kunt er ook nog punten mee scoren. Kun je aan je digitale vrienden of vriendinnen laten zien dat jij er nog beter en koelbloediger in bent dan zij. Top!
 
Ontspanning en rust zocht ik, verstoring en stress kreeg ik er feitelijk voor terug. Je moet jezelf hiermee toch ziek in je hoofd maken? Afmaken die ander, heel gewoon...??? En… in de ‘echte’ wereld speelt dagelijks hetzelfde. Moord, verderf en ellende als je de media allemaal zou volgen. En daar wordt dan op afgegeven…
 
En toen ik me na die vier dagen bedrust door die voedselvergiftiging, net voor het Thaise Nieuwjaar hier, weer een beetje beter voelde om zo’n spelletje te spelen werd dit me steeds duidelijker. Dit aanbod is gewoon te zot en mensen genieten er kennelijk van. Met het spelen werd ik verplicht om meer bezig te zijn met het skippen van reclames en nieuwe aanbiedingen van “vermoord” spelletjes dan dat ik nog een spel kon spelen. Niet meer normaal. Het was voor mij de druppel. 

Vrije keuze, WEG ermee!! Ik besloot om al die zooi dan ook te verwijderen. Weer rust aan mijn kop.
 
De nieuwe koers? Op mijn laptop (met Adblocker) voor mij interessante en/of leuke dingen op YouTube kijken of naar muziek luisteren en, tijden niet meer gedaan, Nederlandstalige boeken lezen. Mijn Nederlands gaat na tien jaar Thailand best achteruit. Niet verkeerd dus.
 
Met dank voor het aanbod maar ga mijn deur maar lekker voorbij. Aan die spelletjes doe ik niet meer mee. 
 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 8 april 2022

De natuur heeft een stevige griep te pakken

De afgelopen week zaten we wederom bijna vier dagen in modderlockdown. Zeer ongewoon voor deze tijd van het jaar. Volgens mij heeft de natuur wereldwijd een stevige griep te pakken.
 
Misschien kougevat? Niet voldoende afstand gehouden? Medisch mondmasker ver-geten? Geen griepinjectie of boosters gehaald? Dat kunnen de oorzaken toch niet zijn?
 
Afgelopen vrijdagavond en nacht zakte hier de temperaturen in een paar uur tijd van 38 ˚C naar 15˚C. Mensen zaten in ons favoriete restaurant met ijsmutsen op en dikke jassen aan. Windhozen, bakken met regen (bijna 7,5 cm op een dag) en een aantal keren urenlang stroomuitval. Fijn om inmiddels op onze bouwsite aardig zelfvoorzienend te zijn. De noodstroom generator kwam weer van pas en vergeet onze brandweerlaarzen niet.
 
De landwegen naar ons land zijn veranderd in een soort van modder skipistes en de weilanden (rijstvelden) staan onderwater. Koeien sopten er in en zijn in de stromende regen door de boeren veilig naar hun stallen gebracht. De onlangs nieuw vier meter diep uitgegraven gracht stroomde na een dag bijna over. 
Kortom, allemaal zeer ongewoon voor nu.  
 
Hier is het op dit moment zomervakantie. Normaal is het droog seizoen en temperaturen tussen de 34 tot 40 graden. 13 April vieren we hier Thais Nieuwjaar en water festival. Hoogtepunt van de zomer in de droge tijd. Naast alle onderliggende culturele gebruiken en gewoontes ook een tijd om elkaar met water nat te gooien en wat af te koelen. In de kou waarin ik dit blog nu schrijf moet ik er effe niet aan denken.
 
En ook in Nederland, althans in ieder geval in delen van Nederland en in andere landen heeft de griep van de natuur toegeslagen. Mijn zoon, in Zuid-Limburg, kon afgelopen vrijdag de ruiten van zijn auto krabben en in Londen sneeuwde het.
 
Nog nooit eerder is het zo onstuimig geweest zeggen de mensen uit ons dorp. En ja, maart roert zijn staart en april doet wat hij wil maar het wordt steeds extremer met de gevolgen van hoe we met z’n allen de natuur omzeep helpen.
 
De statistiek wijst uit dat in twintig jaar tijd is het aantal klimaat gerelateerde natuurrampen is verdubbeld (tot inmiddels zo’n kleine 7000). 500.000 mensen kwamen erdoor om het leven en 3.9 miljard mensen werden erdoor getroffen (Bron: VRT). En nee, daar horen wij (gelukkig) ook met wat we hier nu meemaken (nog)niet bij.
 
De natuur vecht terug en zal ook zeker weten uiteindelijk de winnaar zijn. Wat dat voor tol aan beide kanten nog meer gaat vergen is eigenlijk eenvoudig voor te stellen.
 
Al ons consumeerderen is zeker debet aan het ziekbed waarin de natuur inmiddels ligt. De pandemie gaf kortdurend wat herstel maar de ziekteverschijnselen nemen weer in volle hevigheid toe.
 
Hoezo hebben we met ons leefgedrag respect voor de leefomstandigheden van een volgende generatie? Hoezo bieden we toekomst voor nog meer ‘liefdesbaby’s’ die op deze wereld worden gezet?
Inderdaad, je leeft nu en je leeft (misschien) maar één keer. Maar hebben we niet ook een verantwoordelijkheid voor onze toekomst of is het alleen nog maar hebben, hebben, en Ikke, Ikke en de rest kan straks misschien letterlijk wel stikken?
 
En over die lucht en de luchtkwaliteit gesproken... We kunnen gemiddeld een week of drie zonder eten. Een aantal dagen zonder drinken en nog geen paar minuten zonder lucht met de door mensen en dieren benodigde voldoende zuurstof erin.
En die lucht is tot nu toe gratis! Geen land die de kraan kan dichtdraaien. Hoewel, we doen dat met hoe we met de natuur omgaan gezamenlijk misschien wel heel langzaam en de luchtkwaliteit wereldwijd daalt. De verontreiniging stijgt. Wederom door ons gedrag. 
Heb je er wel eens over nagedacht hoe je er mee om zou gaan als je er net als elektriciteit, gas, en water per eenheid ook voor lucht zou moeten betalen? Voor de ‘Slimmeriken’ waarover ik afgelopen week schreef misschien wel een nieuwe goudmijn.
 
En dragen al die elektrische auto’s, zoals ons verteld wordt, écht bij aan een beter milieu en klimaat? Wetenschappelijk aangetoond, immers alles moet dat tegenwoordig zijn, wel. Maar op de lange termijn misschien toch wel wat minder dan ons met allerhande prijsaanbiedingen en door hogere brandstofprijzen wordt wijsgemaakt.
Het onderzoek rapport ‘The battery paradox’ (van Somo*) bijvoorbeeld legt de lange termijn gevolgen die groter zijn dan uitsluitend het klimaat en het milieu. Somo stelt bijvoorbeeld dat de stijgende vraag naar de mineralen die nodig zijn voor de productie van de benodigde batterijen — lithium, kobalt, nikkel, grafiet en mangaan — de komende jaren zal leiden tot een ongekende toename van de mijnbouw, tegen een hoge milieubelasting. Gemeenschappen over de hele wereld ondervinden nu al de gevolgen van deze wereldwijde run op mineralen, variërend van ernstige vervuiling en waterschaarste tot gevaarlijke werkomstandigheden, kinderarbeid en landconflicten.
 
Een beetje (nog) bewuster leven, iets minder consumeren en weggooien, weg met al die lagen plastic en (nog) verstandiger omgaan met afval. Het zijn kleine dingen die je zelf met respect voor jouw toekomst en de toekomst die je achter laat kunt doen.
 
Al die regen maakt het hier, veel en veel eerder dan normaal, aardig groen. En bijvoorbeeld ook onze vijver hoeven we zelf niet met onze eigen watervoorziening bij te vullen. Ook de aircon's waren een paar dagen niet nodig. Dat zijn dan weer positieve bijdragen van die griep die de natuur die terugvecht geeft. Jammer van de modderwegen maar je kunt natuurlijk niet alles hebben. 
Maar niet klagen dus.

Inmiddels schijnt weer even de zon hier. En met de rijstvelden deels al onderwater geeft dat van de zonsondergang die we vanaf onze veranda kunnen zien mooie plaatjes. 

 

 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

 
 
*) SOMO onderzoekt multinationals. Onafhankelijk, feitelijk, kritisch en met een duidelijk doel: een eerlijke en duurzame wereld, waarin publieke belangen zwaarder wegen dan belangen van bedrijven.
 

vrijdag 1 april 2022

Slimmeriken. De échte veroorzakers van torenhoge prijsstijgingen.

Het lijkt inmiddels voor de meeste mensen wel een soort van trieste 1 april grap die gigantische prijsstijgingen wereldwijd maar helaas is dat het dus zeker weten niet. De 'Cost of living ciris' of kostencrisis. Heel veel mensen raken meer en meer in de problemen en (nog) dieper in de schulden. Ligt dat echt aan alles dat ons als redenen wordt voorgehouden?

Word wakker...! Economie? Inflatie? Kostencrisis???
‘Slimmeriken’! De lachende eerste(n).
 
Toen ik na het afronden van de HAVO overstapte naar het VWO moest ik er als aanvulling van mijn vakkenpakket een vak bijnemen. Ik koos voor economie. Interessant, logisch, vaak te berekenen en te begrijpen. Ik herinner me nog de studieboeken van Arnold Heertje voor de grondbeginselen. Na mijn VWO kon ik ze tweedehands ook weer goed verkopen. Een heel klein beetje zakendoen. Een goed economisch principe immers.
 
Wat er nu in de wereld gebeurt met prijzen die skyrocket hoog de lucht in gaan zou economisch gezien nog steeds heel goed uit te leggen en te begrijpen zijn. Of toch niet?
Nee, er wordt gewoonweg op een gemakkelijke manier misbruik gemaakt van, al dan niet gecreëerde, situaties. Er zit iets heel anders achter al die stijgingen en wij mogen in de prachtige verhalen trappen. 
 
Te gemakkelijk worden zaken die in de wereld spelen als een soort van marketing aangegrepen om te verklaren dat prijzen stijgen. Ik herinner me nog van toen ik nog heel jong was een zakje patat in een week tijd haast in prijs verdubbelde. De aardappeloogst in Zeeland was door de vele regen immers mislukt. Er was schaarste en dus gingen de prijzen omhoog (een principe dat ik destijds uit de boeken van Heertje heel begrijpelijk leerde). Ik dacht wat klein want er zijn immers veel en veel meer aardappelen dan uitsluitend in Zeeland en of er echt schaarste was? Ik heb nooit een aardappel minder hoeven eten. Maar goed, die prijs ging omhoog om, toen de oogsten de jaren erop stukken beter waren, helemaal nooit meer naar beneden te gaan.
 
Eén Europa. In elk land een andere benzineprijs met Nederland als duurste aan top. Belastingen…
Hier in Thailand is de prijs ook met zo’n dikke veertig procent gestegen. Toch ligt die prijs voor (dezelfde) Euro 95 hier op dit moment net iets boven de euro per liter.  
De overheden in de wereld waren zo gul tijdens de pandemie en ja het geld moet ergens van terug komen. Het ‘sigaar uit eigen doos principe’ zoals vooraf al te bedenken was.
En daarnaast spelen de oliemaatschappijen slim op situaties in de wereld in. Waarom zou je niet gelijk je prijs maar verhogen? De uitgelezen momenten om dat eenvoudig te doen. 
 
Het speelt al jaren. Als kind werd ik gestimuleerd om te sparen. Met mijn ouders twee keer per jaar naar de postbank om rente te laten bijschrijven. Het stimuleerde en was altijd weer een op stekertje. Heel stapsgewijze en in mijn ogen wat gluiperig kun je inmiddels naar rente op spaargeld fluiten. Mocht je nog meer dan genoeg op een spaarrekening hebben dan moet je er zelfs voor betalen.
Een paar keer per jaar krijg ik van mijn bank een bericht dat er online een bericht voor me klaar staat. Die berichten gaan altijd over verhogingen van tarieven, nieuwe opslagen, kortom weer meer betalen.
Onlangs kreeg ik een kostenoverzicht toegestuurd van mijn ‘voordelige’ Oranjerekening met onlangs verdubbelde buitenlandtoeslag. Daar zag ik wat er voor mijn creditcard die ik per jaar misschien een keer of twee-drie gebruik aan opslagen en transactiekosten wordt ingehouden. Allemaal van die dingen die er stilletjes insluipen en waar je niet of nauwelijks op let. Afgelopen zondag heb ik dan ook maar afstand van die ‘gemakkelijke’ betaalkaart genomen. Weer een paar dozen bier verdiend.
 
En over bier gesproken. Een Australische kennis die hier vlakbij woont was boos om de verhoging van de prijs van het bier dat hij altijd drinkt. De grondstofprijs van graan was dan wel gestegen door de oorlog volgens hem (?) maar dit vond hij toch belachelijk. 
Hij drinkt nooit het merk LEO bier dat langer dan drie maanden geleden is gebotteld. Hij vertelde dat de stapel met bierdozen met exact dezelfde productiedatum van die hij een week geleden aantrof nog steeds in de horecagroothandel stonden. Alleen de prijs was in een week tijd pittig gestegen. Had dus helemaal niets te maken met een hogere grondstof prijs. Oud inkoop voor de nieuwe prijs, met extra vette winst, verkopen. Dat is nog eens lekker zakken vullen. 
 
En wat die prijs van de grondstoffen betreft, ik zet er grote vraagtekens bij. De olie enorm duurder omdat de grondstofprijs gestegen is? Het zat al miljoenen jaren in de grond en de mensen die het er uit pompen verdienen geen cent meer. 
Hetzelfde geld voor de rijstboeren hier die geen cent meer krijgen voor een kilo rijst terwijl de prijzen in de winkel in een maand tijd met zo’n twintig procent gestegen zijn. De tussenhandel verdient stevig meer en… die ‘slimmeriken’. En ja, ik ken het principe uit de economie dat prijzen stijgen wanneer grondstoffen schaarser worden. Maar is er echt schaarste?
 
Te gemakkelijk werd en wordt de pandemie en nu weer één van de diverse oorlogen die er in de wereld zijn maar die enorm veel media-aandacht krijgt, aangegrepen als ‘excuus’ dat prijzen ‘helaas’ wel moeten stijgen. Gasprijzen die de pan uitzwingen door Rusland? Ja, vast dat dat de oorzaak is. Moeten we ons misschien eens door een dokter laten nakijken?
 
De échte reden van al die torenhoge prijsstijgingen komt ergens anders vandaan.
De elite, de lachende eerste(n). Ze noemen het slim zaken doen. Zakken vullen over de ruggen van velen is het wat mij betreft. En of dit dan ‘eerlijk’ zakendoen en eerlijke handel is? Het neigt voor mij meer naar, of misschien is het wel, criminaliteit.
En… het spelletje werkt aanstekelijk. Steeds meer bedrijven en winkels gooien ineens hun prijzen met scheppen naar boven. De tijd lijkt meer dan rijp te zijn en in ieder geval kun je er zeker een graantje van meepikken nietwaar?
 
Als schapen pikt de meute het wel weer. Er wordt wat geklaagd en we gaan weer in en met de stroom mee. Het is toch inflatie of niet soms? Smeken voor een paar procent loonsverhoging bij de volgende CAO rondes of afwachten voor een kleine verhoging van pensioen om weer te kunnen compenseren. Zijn de schapen weer heel even stil. En zo gaat de spiraal weer verder.
 
En dit spelletje met mensen en de reset van deze wereld gaan gewoon door. Het spelletje lukt al tijden en het lukt en werkt tot nu toe al altijd. De elite, die al zwemt in het geld, begrijpt niet dat ook zij uiteindelijk niets bezitten laat staan kunnen meenemen. Yep, je leeft een zó geweldig fijn en happy leven. Een soort van Dagobert Duck gevoel wellicht. Of is dat échte geluk toch net effe wat anders?
 
Vanuit een soort van verslaafde overgave hoor ik al maanden veel en veel te veel en vanuit diverse kanten: Ja, wat moet je anders Frans? We wachten maar weer af…

Wat je dan wel kunt doen?
Stap 1 is je in ieder geval bewust zijn van dát wat er met ons gebeurt.
Samen optrekken, en jawel in onze individualistische maatschappij is dat moeilijk, om een tegen beweging te maken is een volgende. Dat kun je door bewust eens andere keuzes te maken dan die, die je de hele dag door maar worden aangepraat en toegeschreeuwd. Marketing, vanuit diezelfde elite gebracht, is immers niet meer dan het bij mensen kweken van koopverslaving. Duurzaam geluk zit niet in meer en alweer kopen en daarna maar weer weggooien.  
 
Misschien eens leren wat je af te leren hebt omdat veel van wat je allemaal zou moeten je slechts is aangepraat. Gewoon een beetje consuminderen is al een verdere stap in de goeie richting. Het is wel wat lef hebben in de dagelijkse schreeuwwereld van kopen om gelukkig te blijven maar… het levert je zeker weten meer op. En volgens mij is dat dan weer een beetje persoonlijk economisch denken.

(Aanvulling 5 mei 2022):
En jawel hoor. Wederom bewijs. 
Vandaag werd bekend dat Shell, ondanks kosten van terugtrekking uit Rusland, in de eerste drie maanden van dit jaar een winst heeft gemaakt van 6.7 miljard Euro. En ook een groot aantal andere oliemaatschappijen boekten record winsten. Hoe zat dat ook alweer met gestegen grondstofprijzen? Angst zaaien (toch eigenlijk ook een soort van propaganda) heeft het weer goed gedaan. De record bonussen zijn in ieder geval voor dit jaar weer veilig gesteld. 
En nee, individueel kun je er niets aan doen of tegenin brengen. Je je van dit Dagobert Duck spel bewust zijn is in ieder geval al een stap in de goeie richting in mijn beleving. Er wordt gewoon over de ruggen van anderen misbruik (en misleiding) gemaakt van situaties om...geld. 

Frans Captijn (Gangey Gruma)