Phatsamon noemt het altijd de ‘fishcan’
zo vol als deze metro’s allemaal altijd zitten.
Wat wil je, de mensen spenderen gemotiveerd hun energie allemaal aan het afhollen op hun doel. En nog voordat ze daar zijn aangekomen zijn ze alweer op weg naar het volgende doel. Ontspannen en genieten is er niet bij. Je moet door en als je dat niet zou willen dan word je er wel toe aangemoedigd.
Ik ben eigenlijk geen vrij plekje op een muur of plafond tegengekomen zonder reclame of, vaak flitsende, reclame/marketing. Je moet immers om gelukkig te blijven, blijven kopen. Dat creëert dan weer torenhogen schulden die je met nog meer gehol moet aflossen en zo blijf je dan weliswaar in beweging maar blijf je ook je levensenergie totaal, maar dan ook totaal verspillen.
Alle ‘mieren’ zijn ‘lekker belangrijk’ zo oogt het in ieder geval.
Als je om je heen kijkt, voor zover dat in die fishcan waarin ook ik stond voor me mogelijk was, is het aardig (of eigenlijk triest) om te zien. Ik vroeg me ook af wat een mens eigenlijk voor stelt. Wat maakt het voor anderen in het algemeen uit iemand meer of minder in deze metro? Het draait toch slechts om ‘ik’?
Geen doel in de toekomst. Jij bent immers het doel. Zeker weten is juist dát lekker belangrijk en het is niet egoïstisch om zelf eerst eens gezond in lichaam en vooral ook geest te zijn.
De titel van dit blog geeft het al aan. Ik kwam er heel, heel veel tegen die naast het verhaal hierboven ook nog eens extra opvielen. Ik haal er maar vier aan. Lach je mee?
Op weg naar Bangkok ging een man uit onze wagon om de circa 20 minuten naar de wc. Zijn hele lichaam bedekt. Dubbele zwarte mond/neus masker voor en, hangend aan een riem voor op zijn buik, een plantenspuit gevuld met ontsmettingsmiddel. Hij moet haast wel volledig gevaccineerd en continue volgespoten met booster om zijn gezondheid voor de toekomst te 'garanderen' zijn geweest.
Zowel onderweg naar het toilet als op de terugweg bleef hij zijn handen maar ontsmetten en wassen. Ook zijn zitplaats werd keer op keer behandeld (terwijl het schoonmaak personeel op de trein uitstekend hun best deden in mijn ogen. Een complete obsessie. Covid-19 dacht ik? Dat is inmiddels toch zo’n vier jaar geleden? Ben je echt nog te redden? Het zal wel met iets anders te maken hebben gehad maar ik moest glimlachen als ik de smetvreesman weer met zijn plantenspuit zag aankomen en vertrekken.
Goed
dat mijn kinderen er niet bij waren want er was direct een film in mijn hoofd over
deze man opgekomen (iets dat ik heerlijk om te lachen van mijn moeder heb geërfd)
en ze hadden onder de banken gelegen van het lachen.
#
De rennende Chinese zakenman:
In het hotel waar ik verbleef was ook een fitnessruimte. Om zes uur ’s ochtends ging ik er heen om een uur yoga en fitness te doen. Een kwartiertje later kwam de 'Ren Chinees' binnen.
In het hotel waar ik verbleef was ook een fitnessruimte. Om zes uur ’s ochtends ging ik er heen om een uur yoga en fitness te doen. Een kwartiertje later kwam de 'Ren Chinees' binnen.
Hij startte eerst de televisie op en met de remote zocht
hij het Chinese nieuws. Daarna stopte hij in zijn rechteroor een oordopje dat
was verbonden met zijn mobiel. Hij startte de loopband en begon een half uur zijn
parcours te lopen/rennen. Telefoon op een tafeltje op hoogte rechts naast hem.
Vanaf de start totdat hij stopte pleegde hij het ene na het andere
telefoongesprek. Kijkend naar het nieuws, zijn lijf laten bewegen en zijn gedachten
overal en zelfs bij de diverse klanten die hij volgens mij belde. Je hebt in je
leven immers geen tijd te verliezen om je doel te bereiken. Blijven rennen. Wat voor schade breng je je hersenen met al deze impulsen niet toe dacht ik. Maar beter om te denken, ik schreef het al eerder, dat ik niet meer spoor in deze in mijn ogen krankzinnige wereld.
#
De broekplasser:
Vroeger had je grote mobiele telefoons, daarna kleinere en nog kleinere, Wonder der techniek. Momenteel worden ze, modern, weer groter en groter.
Ik wilde op het station naar de wc om te plassen. Voor me liep een jonge man die in zijn tablet iets voor hem zeer belangrijks aan het kijken was. Ook hij moest plassen. Hij plaatste zijn tablet op een tegeltjes verhoging om tijdens het plassen door te kunnen gaan met het kijken op zijn scherm.
Ik schoof ietsjes later aan, met twee plekken tussenruimte. Hij begon te plassen maar vergat, in zijn obsessie voor zijn scherm, om zijn ‘pielie’ goed uit zijn broek te halen en boven het urinoir te hangen. Jammer… natte broek en dat leidde toch zijn focus van het scherm op enig moment af.
#
De Boeddhistische preken luisteraar:
Ik was heel erg vroeg op het station voor de terugreis en zat er niets anders te doen dan te kijken.
Met een telefoon zo groot als een laptop, ik had zo’n ding werkelijk nog nooit eerder gezien, liep een jonge vent rond die luisterde naar een Boeddhistische lezing of preek. Het volume van het apparaat stond volgens mij op maximaal en hij holde als een bezetene tussen de rijen door om steeds ergens anders te gaan zitten. Daar luisterde hij dan een minuutje om daarna, hollend en gestresst, weer hardlopend tussen de rijen een ander plekje te vinden om te zitten luisteren. Dan stond hij weer op, keek wild om zich heen met het apparaat vlak bij zijn oor, en liep weer naar een andere plek of naar het gratis oplaadpunt.
Vroeger had je grote mobiele telefoons, daarna kleinere en nog kleinere, Wonder der techniek. Momenteel worden ze, modern, weer groter en groter.
Ik wilde op het station naar de wc om te plassen. Voor me liep een jonge man die in zijn tablet iets voor hem zeer belangrijks aan het kijken was. Ook hij moest plassen. Hij plaatste zijn tablet op een tegeltjes verhoging om tijdens het plassen door te kunnen gaan met het kijken op zijn scherm.
Ik schoof ietsjes later aan, met twee plekken tussenruimte. Hij begon te plassen maar vergat, in zijn obsessie voor zijn scherm, om zijn ‘pielie’ goed uit zijn broek te halen en boven het urinoir te hangen. Jammer… natte broek en dat leidde toch zijn focus van het scherm op enig moment af.
Ik was heel erg vroeg op het station voor de terugreis en zat er niets anders te doen dan te kijken.
Met een telefoon zo groot als een laptop, ik had zo’n ding werkelijk nog nooit eerder gezien, liep een jonge vent rond die luisterde naar een Boeddhistische lezing of preek. Het volume van het apparaat stond volgens mij op maximaal en hij holde als een bezetene tussen de rijen door om steeds ergens anders te gaan zitten. Daar luisterde hij dan een minuutje om daarna, hollend en gestresst, weer hardlopend tussen de rijen een ander plekje te vinden om te zitten luisteren. Dan stond hij weer op, keek wild om zich heen met het apparaat vlak bij zijn oor, en liep weer naar een andere plek of naar het gratis oplaadpunt.
Heerlijk dacht ik. Vertrokken. Niets minder waar. Als een flits was hij tien minuten later weer terug om hetzelfde te doen. Niet gelogen., een paar
uur achter elkaar. Volgens mij draaien die lezingen om rust en ontspanning maar
hij zal daar denk ik nog veel langer voor nodig hebben om dat te leren. Goed bezig ;).
Dat
bezoekje aan Bangkok was weer eens een openbaring en het gaf me voor de
zoveelste keer weer wat extra inzicht. Ik zei het al, het gemakkelijkste is
maar te geloven dat ik zelf krankzinnig en een grote mafketel ben. Het was
slechts observeren.
Heerlijk
om in mijn leven niet meer op doelen af te blijven hollen. Wat heb je immers
echt nodig? In ieder geval niet dat wat je allemaal wordt aangeprezen… Het
feest van het leven vieren bevalt mij althans op de manier hoe wij het hier met elkaar en met onze dieren doen stukken beter.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
