vrijdag 26 april 2013

Geen reclame levert je minimaal vijf weken extra vakantie op!

Ieder uur dat je in Nederland commerciële televisie kijkt word je verrast met zo’n 20 minuten reclame. Die reclametijd wordt, zonder dat je er erg in hebt of er om gevraagd hebt, gewoon van je gejat. Twee keer zoveel als op de foto hiernaast.

Onlangs hoorde ik de uitspraak: 'Marketing werkt in op de psyche van de mens door een behoefte te creëren voor een zogenaamd door anderen voor jou geconstateerd tekort.' Marketing is zo een overtuiging die anderen je voorhouden en die jij dan gelooft. Een gezochte behoefte, voor dingen die je feitelijk niet nodig hebt, je meestal ook niet (of maar heel kort) gelukkiger maken en die in heel veel gevallen ook nog eens enorm 'gefaked' is. De monden spreken nog niet eens de taal die je hoort en in de kleine, haast niet te lezen, lettertjes die juridisch gezien getoond moeten worden staat ook nog eens opgenomen dat het zo positief voorgestelde ‘resultaat’ slechts geconstateerd is bij een klein percentage van een kleine groep. Derhalve, statistisch gezien, niet echt representatief.

Eens even een denkbeeldig maar misschien toch niet onrealistisch rekensommetje opstellen. Stel dat iemand met een veertig-urige werkweek gemiddeld vier dagen in de week drie uur per dag/avond tv (met daarin dus in totaal zo'n een uur reclame) kijkt. Dan praat je overigens volgens mij in de meeste gevallen niet over een ‘groot gebruiker’. Maar toch, zo’n vier uur per week gestolen vrije tijd. Als je, gemakshalve voor het hoofdrekenen, dat maal vijftig weken neemt kom je op zo’n tweehonderd uur. Da’s toch snel vijf weken extra vakantie waar je bij je baas over het algemeen eerst aardig voor moet werken. En wij… het valt ons niet eens op. Het rolt, ongevraagd, over ons heen. Daarnaast creëert het een behoefte die er nooit was. 

‘Ja maar dat hoeft toch niet’ hoor ik dan vaak zeggen. Er zit toch een 'uit-knop' op?'. En inderdaad, helemaal geen verkeerd antwoord. Gun je jezelf eens wat meer tijd voor jezelf zonder dat je daar echt tijd voor hoeft vrij te maken, dan zou je die uit-knop eens vaker kunnen gebruiken. Alleen het geluid al afzetten is al een stap. Je laat stilte toe. 
Honderd uren stilte levert vaak meer op dan honderd uren stress.

Ons grootste goed en waarde in het leven is misschien wel tijd. We staan daar pas bij zeer ingrijpende gebeurtenissen, meestal kort, bij stil. Vanuit mijn werk in de fysieke veiligheid en hulpverlening heb ik echt talloze mensen gezien en helaas niet meer kunnen spreken, die ’s ochtends nog zeiden; ‘Tot vanavond’. Dat moment is echter nooit meer gekomen. Ook in mijn vrienden en kennissenkring ken ik te veel mensen die er ineens niet meer zijn. En dat, terwijl ze altijd de mond vol hadden dat ze als ze met pensioen gaan, pas echt gaan genieten…

Stel je eens voor. Als je weet dat je nog maar zes seconden te leven hebt, wat zou je dan nog doen? Geniet je dan bijvoorbeeld nog steeds zo van alles wat je tijdelijk als je ‘bezit’ hebt gehad? Misschien is juist dan arm zijn wel heel rijk en rijk heel arm.

Geniet van (tenminste) vijf weken extra vrije tijd. OK, die eventuele zichtbare 'witte streep' op je shirt door een 'verkeerd' wasmiddel en het zelf in de gaten moeten houden van de natuurlijke fysiologische balans van je vagina blijven dan wellicht een gigantisch probleem. Maar of je daardoor minder gelukkig bent... Je krijgt er ook wat voor jezelf voor terug.

Frans Captijn

vrijdag 19 april 2013

Van wie MOETEN we eigenlijk langer doorwerken?

We moeten langer doorwerken. Maar wie bepaalt dat eigenlijk? Momenteel wordt dat al langzaam opgeschroefd tot 67 jaar. Pas dan krijg je AOW of schijn je met pensioen te kunnen/mogen. En toch… ben je er niet zelf bij? Hoe is het over een paar jaar? Nog slechter? Moet je nog langer door? Wat is er nog over van wat je verwacht? Moet je je blijven bijverzekeren om nog te blijven ‘hebben’ wat je had of wat je denkt nodig te hebben? Wie betaal je daar eigenlijk echt mee?

Wat bij het woord pensioen steeds vaker gelijk in me op komt is de vraag of ik en mensen om me heen hun pensioen überhaupt wel zullen halen. In een periode van twee jaar verloor ik tien goede vrienden en bekenden. Allemaal met hun dromen over wat ze gingen doen als ze gepensioneerd zouden zijn. Die tijd brak helaas niet meer aan. 

Bosjes mensen ken ik die haast naar hun pensioen zijn toe gekropen. Let wel, naar een leeftijd van 55, 63 of 65 jaar. Een paar maanden na hun afscheid van het werk begon het gekwakkel met hun gezondheid en werden hun dromen aardig ingeperkt.

Hoe de regeltjes en voorwaarden over een paar jaar zijn? Het verandert zonder slag of stoot en buiten je om. Kortom, volop onzekerheid over het pensioen dat door anderen, hogere machten?, wordt bepaald. Wie weet is er helemaal niets meer uit te keren. Dan moet je eigenlijk nu toch al wel eens creatief gaan zitten nadenken over wat dan…. Of misschien had je dat zelfs al veel eerder moeten doen.

En natuurlijk geldt ook hier, ik schreef er in een eerder blog al over, als je met plezier bezig bent met de dingen die je doet en je krijgt er ook nog eens naar jouw tevredenheid voor betaald… waarom dan niet. ‘Werk’ lekker door. Een groot voorbeeld heb ik daarbij aan mijn vader.

Je kunt er op inzetten om je dromen te gaan leven met je pensioen. Vast staat dat je langer door moet. De vraag is dan hoe gezond je nog bent om je dromen te verwezenlijken. Het genieten van je pensioen komt immers steeds verder in de laatste fase van je leven te liggen. Je body veroudert, je wordt gewoon ouder papa, geef het maar toe. Je kunt nog wel enorm veel willen maar of dat ook allemaal dan nog lukt waag ik te betwijfelen.

En weer die vraag wie er eigenlijk bepaalt dat je langer door moet en welke zekerheden (of juist onzekerheden) je dan ‘mist’. JIJ bent er toch ook nog die iets te beslissen heeft. En ja, ik begrijp dat je dit soort stappen niet maar even zo zet. Je onzekere 'zekerheden' laat je niet zo maar los en ik heb wellicht ook heel gemakkelijk praten zullen velen denken en/of zeggen.

Ga in ieder geval al eens (al is het maar even) eerder met ‘pensioen’. Kies, nu je naar ik hoop gezond bent, om in te zetten op het leven van die droom. Als is het maar als een sabbatical dat je afspreekt met je werkgever. Wie weet wat zo’n sabbatical uiteindelijk nog extra voor je in petto heeft.

In het Boeddhisme leven de mensen hier veel meer bij de dag. De past is history, the future a mystery and the present moment can be a present.

Wees creatief, denk niet in onmogelijkheden maar in uitdagingen en kansen. Passeer je generaal excuus eens één keer. Geniet (ook al is het maar vooruitlopend op) van jouw present en ga er eens een tijdje met de mensen die je dierbaar zijn tussenuit.

Steeds vaker tref ik hier mensen die daar bewust voor hebben gekozen en de stap hebben gezet. Het is even wat geregel en toch… ook die voorbereiding kan al super genieten zijn van de kansen die je jezelf geeft. Wacht niet te lang… (nu het nog kan).

Frans Captijn


vrijdag 12 april 2013

Er is weer iets te vieren! Happy Songkran!


Songkran is het Thaise Nieuwjaar. Hoewel het nieuwe jaar op 1 januari al begonnen is (maar voor wat betreft het jaar tal het Boeddhisme volgt  en dus op dit moment niet 2013 maar 2556 telt)  viert met op 13 april eigenlijk écht het Thaise Nieuwjaar. Het Thaise woord "Songkran" komt uit het Sanskriet en betekent: "verplaatsen" of "van plaats veranderen". In dit geval verandert de zon haar positie.

13 April Wan Sangkhan Lohng. Mensen maken hier hun huizen schoon en bereiden zich voorop het festival van het nieuwe jaar dat op deze dag begint. In de Song Kran parade in Chiang mai worden Boeddha beelden uit de tempels van de stad op praalwagens meegevoerd. Groepen uit de diverse districten van de provincie, muziekanten en mensen in traditionele klederdracht lopen mee. Ze worden langs de route door de toeschouwers royaal met water besprenkeld.

Waar wij wonen vieren we Rod Nam Dam Hua. Lanna (Noord-Thaise mensen) vieren de Su Ma Karawa. Ze bieden aan ouderen hun excuses aan voor hun ‘slechte daden’ uit opzet of per ongeluk. Ze tonen dan hun dankbaarheid en respect. Aan de monniken in ons dorp wordt vroeg eten aan geboden. Ook bij ons worden kleine zand Chedis gemaakt (zie verder en zie foto. 

14 April Wan Nao.  Mensen bereiden en gebruiken op Wan Nao gekookt en bewaard voedsel om voor de volgende dag te kunnen offeren. Op deze dag gaan mensen ook naar de Ping Rivier om zand op te halen om Chedis te kunnen bouwen (zie foto). Ze versieren ze met papier slingers en bloemen, binnen de tempel compound. Wanneer ze gesloopt worden verhoogt het zand van de chedis het niveau van de binnenplaats van de tempel.

15 April Wan Payawan. Op deze, feitelijk eerste dag van het nieuwe jaar, komen de Taaien vroeg samen bij de tempel. Ze bieden het eten dat ze de dag tevoor hebben klaar gemaakt, fruit en nieuwe gewaden en andere goederen aan de monniken aan. Dit was traditioneel de dag waarop traditioneel (gematigd) het waterspel begonnen is (momenteel lijkt het een beetje uit de hand gelopen).

16 April WAN-Park Bpee. Op deze dag vereren de mensen hier hun voorouders, ouderen, of mensen die ze respecteren om hun gevorderde leeftijd of positie. Ze gieten uit respect geparfumeerd water over de handen van deze mensen, die op hun beurt de deelnemers aan deze ceremonie zegenen.

Het feest  in de grote steden (waaronder Chiang Mai) duurt  tenminste drie dagen tot een week. In deze periode gaan de bewoners uit de grote steden terug naar hun eigen provincies om samen met hun families dit feest te beleven.

Het  moderne Songkran wordt ook wel "het feest van het water" genoemd omdat gedurende de drie dagen iedereen elkaar nat mag gooien met water. Langs de weg staan hele families met emmers water, tuinslangen en waterpistolen klaar om voorbijgangers nat te gooien. Pick-up trucks rijden langzaam rond, vol met mensen die in hun midden een groot watervat hebben. Met bakjes gooien ze iedereen nat die ze maar tegenkomen. Vaak hebben ze ergens een groot blok ijs opgehaald om het water ijskoud te maken. Vooral mensen met paraplu’s en nog droge mensen zijn het mikpunt.

Sommigen hebben bakjes met wit mentholpoeder (soms ook vermengd met water) bij zich om mensen vegen in hun gezicht te geven. Jonge mannen gebruiken het witte poeder vooral om aantrekkelijke meisjes en jonge vrouwen aan te raken en witter te maken (een witte huidskleur wordt in Thailand mooi gevonden, gewoonlijk gebruiken Thaise vrouwen dagelijks talkpoeder om iets witter te lijken). Iedereen heeft veel lol en doordat het zo warm is, is het vele water een welkome verkoeling.

In de ochtend wassen de monniken de Boeddhabeelden (om genoeg regen voor de rijstvelden af te smeken) en vaak worden kleine dieren uit hun kooi vrijgelaten. Ook worden tijdens deze dagen de grootouders, oudere familieleden en leraren geëerd door de jongere generatie. Met de handpalmen tegen elkaar gieten de jongeren geparfumeerd water over de handen van de ouderen. In ruil hiervoor krijgen ze wensen voor goede gezondheid, een lang leven en welvaart.

Happy Songkran dus!

Frans Captijn


vrijdag 5 april 2013

Belgen doen het beter en toch… hier lukt het nóg beter!


Eén van onze gasten (uit Australië) moest afgelopen dinsdag ineens kei hard lachen. Ik keek verbaasd op. We zaten voor een oefening in een programma bij, of liever gezegd in, een waterval.

Voor de gasten was het een dag van ‘Nobel Silence’. Een dag waarin in stilte, dit keer ook nog eens in een hoog energetische omgeving, gewerkt wordt aan een persoonlijk ingebracht thema of vraagstuk.

Zo’n anderhalf uur waren we er alleen.

Een paar dagen geleden kwam de vraag naar voren die we zo vaak horen waarom we ons brede aanbod zover weg doen en niet bijvoorbeeld in België.

Steeds meer mensen (inmiddels al uit: Amerika, Arabische Emiraten, Duitsland, Engeland, Hongkong, Nederland, Nieuw-Zeeland, Libië, Republiek der Filipijnen, het Sultanaat Oman en Tadzjikistan) maken gebruik van ons aanbod. De afstand en de prijs van een vliegticket vormen voor velen nog wel eens een obstakel. Ondanks de ook aanwezige creatieve mogelijkheden daarvoor wordt dat althans vaak als reden genoemd om juist niet aan een programma van Villa-Asia deel te nemen. Heel logisch ook natuurlijk. Zo’n 10.000 km van huis (vanuit Nederland gezien) en om te beginnen tenminste zo’n Euro 700 ‘lichter’ om heen en terug naar ons (meestal aangevuld met een paar weken vakantie) te komen. Da’s voor velen ook niet niks.

Ooit las ik een artikel ‘Belgen doen het beter’. Het gaat over andere zaken dan deelname aan onze programma’s die we aanbieden in Thailand. Soms komt dat hier, in relatie tot die vraag van potentiële deelnemers, nog eens ter sprake. Zo ook in het programma nu.

Steeds meer mensen ervaren dat de bakermat van de combinatie van westers functioneren en de combinatie met oosterse invalshoeken weldegelijk HIER een veel betere uitwerking heeft. Dat be-leef en voel je hier. Elke deelnemer/ster is daar tot nu toe van overtuigd geraakt.

Het is zoiets als een fantastische wijn die je tijdens je vakantie in Frankrijk, al dan niet op een camping, treft. Je neemt een doosje mee naar huis en ervaart daar, in je eigen comfort zone, dat je absoluut niet het gevoel terug krijgt dat je had. Hier gaan we met ervaringen en gevoel anders om. Je neemt ze mee naar huis en hebben daar weldegelijk een positieve uitwerking. Juist daarom willen wij inzetten op de activiteiten hier. Ze hebben een blijvende uitwerking omdat je ze juist hier beleeft.

De Australische gast hoorde eerder dit verhaal tijdens het programma. Het popte op toen hij, terwijl hij in de waterval voor zichzelf aan het werk was, ineens omhuld werd door zo’n dertig jonge monniken in opleiding die, het leek uit het niets, in de waterval kwamen zwemmen. De foto geeft slechts een beperkte impressie.

En hoewel het stiltedag was, legde hij me dinsdagavond uit, kon hij zijn schaterlach niet meer inhouden toen mijn verhaal over België ineens door zijn hoofd flitste.

“Geen twijfel mogelijk” zei hij. “Voor al deze ervaringen en energie moet je toch echt HIER in Thailand en hoe goed bedoeld ook, NIET in België zijn.

Een betere aanbeveling kun je toch niet krijgen?



Frans Captijn