Niets aan de hand? Slaap rustig verder... Deze wereld gaat vanzelf verder om zeep.

Een beetje een lang Blog en misschien toch de moeite waard om er eens voor te gaan zitten. 

Vanmorgen vroeg, zes uur, een 'verkoelende' 29 graden. Op met de honden naar het bos. Ze hadden er niet heel veel zin in met de hitte maar een koeler moment op de dag is er niet. 

Angstig. Het bos wordt met de dag meer een dor en totaal uitgedroogd spookbos. Super link ook wanneer een of andere onverlaat er zijn sigarettenpeuk in gooit. 

Twee weken geleden schreef ik al over de extreme hitte die Thailand (en wellicht ook andere delen van Azie) teistert. Gisteren hier in Surin 44 graden Celcius en die temperatuur stijgt, als we de weerberichten moeten geloven, nog een beetje verder. De komende weken nog geen verkoeling in zicht. De lentebladeren aan de struiken en bomen verkleuren. In het rubberbomen bos, op loopafstand bij ons vandaan, zijn ze inmiddels bijna allemaal uitgedroogd en al afgevallen. 

Phatsamon doet dagelijks haar best om planten en bomen op ons land water te geven. Dat lukt maar een beetje. Ondanks al haar inspanningen sneuvelt inmiddels palm na palm en ook onze bananen hebben al zo goed als de pijp aan Maarten gegeven. 

Werken aan onze bouw (we proberen toch nog steeds een uurtje of vier per dag), is feitelijk niet meer verantwoord. Een ladder opklimmen lukt me haast niet meer omdat je gewoonweg uitgeput voelt, nee, laat ik maar eerlijk zijn, bent. Liters zweet druppelen niet meer, maar lopen in straaltjes van je lijf. 

We zitten in een soort van vorstverlet maar dan anders. De temperaturen zijn inmiddels zo hoog dat isolatiemateriaal van de metalsheet dakplaten op ons pomphuis en van het zonnedak boven onze TED's, begint los te laten. 

Zelfs ons drinkwater is nog nauwelijks koel te krijgen met onze waterkoeler. We hebben pas een nieuwe. De oude kreeg een soort van hartinfarct en was door mij niet meer te reanimeren. 

En over water gesproken. Koud water kennen we sinds bijna een maand niet meer. De temperatuur daarvan is rond de 45 graden Celcius door onze opslagtanks. Geen koude douche meer dus. 

En natuurlijk weten onze hondvrienden zich ook geen raad meer met en van de hitte. De oudste 'huilt' regelmatig omdat hij, net als de twee jongsten, geen koele plek meer kan vinden en eigelijk het liefst de hele dag in een ruimte met airco ligt.  

Maar goed, fijn dat ze in ieder geval nog een vijver en een bad hebben om in te springen en ook dat water is veel en veel te warm. 

Je ziet het waterniveau in de vijver haast slinken door de verdamping. Gelukkig kunnen we met onze eigen watervoorziening nog steeds om de twee dagen wat bijvullen. 

Gelukkig is het voor onze honden en de watervogels hier nog iets. Hun collega's in het dorp staan er slechter voor. Droog en nauwelijks water.

We hoeven maar naar de piramide te lopen en ze komen al hollend aan omdat ze weten dat het daarin een stuk koeler is. Helaas pindakaas, soms hebben ze mazzel maar meestal zijn we er maar kort. In de nacht hoeven we niet te roepen of ze komen. Verkoeling is dat wat ze willen en... terecht. 

Natuurlijk is dit allemaal aardig het gesprek van de dag omdat mensen, dieren en ook de natuur er pittige en steeds grotere problemen mee hebben. Dit is nog nooit eerder zo geweest. 

En uit die gesprekken, vooral met buitenlanders, valt me op dat door velen de schouders een beetje worden opgehaald. Er is 'niets aan de hand' en de natuur weet zich, zoals door de eeuwen heen, vast wel weer te herstellen... 

Word wakker! Het is GROOT ALARM!

Alsof er geen klimaat verandering plaats vindt. Dubai, heb ik slechts gehoord omdat ik het nieuws niet meer volg, staat onder water. Ook vrij bijzonder en van het ijs op de Pool blijft ook steeds minder over. De afgelopen jaren worden we overstelpt door allerhande natuurrampen...

De opstelling en houding van sommige mensen maken me soms wat boos en verdrietig. En natuurlijk kan ik het bij het totaal verkeerde einde hebben hoewel de stroom van zweet me dagelijks keer op keer wakker houdt dat er echt iets anders in deze wereld aan de hand is. Misschien is het al te laat maar tijd om te ontwaken en dingen te veranderen is al een lange tijd daar. 

Ik woon hier (op 20 mei a.s.) twaalf jaar en ja, in die jaren was het warm en heet maar zo extreem en lang als nu? Nee, echt niet. Een nichtje van me vroeg me of we aan de hoge temperaturen gewend waren.

Yep, in die twaalf jaar zijn en ben ik aardig wat gewend. Een temperatuur overdag van zo'n 30 graden Celsius is voor ons lekker. Bij twintig trekken we een dikke trui aan. Inderdaad wat aangepast en gewend dus maar dit.... Niet aan te wennen. Veel en veel te extreem en niet meer gezond. 

Waar komt dat dan allemaal in mijn ogen door? 

Zelfzucht, macht en overbevolking voeren in mijn ogen de boventoon. Gevolgd door de voortdurende inzet op 'economische groei' (of vernietiging). Kortom geld. De wereld staat letterlijk en figuurlijk in de fik.

Als ik het klimaatprobleem en de aantasting van de bossen in Nederland moet geloven komt het volgens de deskundigen vooral door de stikstofuitstoot. De veestapel moet naar beneden. Ze produceren te veel stront (om het even gemakkelijk, helder en onpopulair uit te drukken). Natuurlijk geen Nederlands probleem maar een wereld probleem. 

Het mag natuurlijk niet gezegd worden omdat dat heel onpopulair en misschien wel onmenselijk is, maar toch.... Hoe zit dat dan met de hoeveelheid stront die door de wereldwijde mensenstapel (zo rond de 8.106.000.000 mensen, waarvan er dagelijks 227.000 bij komen) geproduceerd wordt? 

En denk even terug aan nog geen honderdvijftig jaar geleden. Straten waren nog leeg. Nu is er bijna geen gezin meer met tenminste twee auto's (wij hebben er ook twee en ook nog eens twee scooters). 

Heb je er ooit bij stil gestaan dat de bevolking alleen al in Nederland de laatste honderdvijftig jaar inmiddels vervijfvoudigd is naar inmiddels bijna 18 miljoen? 

En dan de wereld machtspelletjes. Ontelbare bommen en granaten die 'vrede' (en vooral macht) moeten bewerkstelligen. Ze zijn haast niet meer aan te slepen. En we blijven maar doneren. 

Azie en bijvoorbeeld ook Australie die maanden per jaar bossen en velden in de fik steken om 'de natuur een beetje te helpen'. En ook andere plekken op deze wereld blijven niet achter. 

Mijn voormalige Duitse buurvrouw in Chiang Mai vertelde me gisteren dat ze inmiddels binnen blijft door het, nog steeds, voortdurende branden van velden en bossen en nu ook door de gigantisch hoge temperaturen. Is er nog wel iets te branden in Chiang Mai vraag ik me af en waarom wordt er niets tegen gedaan?

Bossen die wereldwijd gekapt worden en noem maar op.

Zoals altijd... geld en macht, overdekt met een saus van corruptie, is waar het om draait en dat is over de hele wereld zo.  

Ons weggooi en marketing (koop) gedrag en de misbruik van plastics. Nog geen anderhalf jaar geleden werden plastic zakken hier verbannen. Ze zijn in nagenoeg elke winkel inmiddels weer terug en de bossen en bermen langs wegen liggen er mee bezaaid. 

Check even 'flight tracker' om te zien wat er over onze hoofden door vliegtuigen 24 uur per dag  over onze hoofden wordt uitgestort. Het is een dikke deken van vliegtuigen rond onze planeet. Haast om bang van te worden. 

Ik vraag me trouwens vaak ook af waarom zoveel mensen op vakantie willen gaan. Thuis hangen ze in hun zwaffer (mobiel of tablet) en op vakantie zeker niet minder. Youtube zou wonderen kunnen doen in geldbesparing en als sparing van het milieu. Gewoon lekker thuis blijven en de tijd pakken om de atmosfeer van een vakantiebestemming in een promotiefilmpje even bekijken. Wellicht meer dan genoeg. Hoef je er niet meer naar toe en kun heerlijk thuis doorswafferen.

Als je er heel, heel even bij stil staat, zijn we er in onze ontwikkeling en groei er niet alleen maar op vooruit gegaan. 

De pandemie heeft aangetoond dat de natuur tot op zekere hoogte inderdaad in staat is om zich te herstellen. Maar die tijd is (wellicht tijdelijk) even over. Zolang we samen doorgaan met het vergiftigen en uitroeien van die natuur stopt de veerkracht van herstel en is er steeds minder een weg terug. 

Zuurstof is nog steeds 'gratis'. We beseffen ons dat nauwelijks. Als we er voor zouden moeten betalen dan verandert vast ons perspectief om wat bewuster te leven.  

Wat een toekomst veroorzaken wij willens en wetens voor onze 'liefdesbabies', onze kinderen en kleinkinderen...? Zet er nog meer op de wereld... 

Uit mijn vorige job weet ik dat ALARM gilt om super snelle respons. Elke seconde telt!

Tijd om tenminste veel bewuster te leven en die druppel op die gloeiende plaat bij te dragen. Als al die ruim 8 miljard mensen die druppel zouden willen leveren dan is dat toch een hele stevige plons in de goeie richting.

God Frans, wat negatief allemaal! Zit je niet zo lekker in je vel? 

Niet echt, nee. Het is onvoorstelbaar heet gemaakt door onachtzaamheid, onwetendheid, onvoorzichtigheid en vooral zelfzuchtigheid. 

De balans is volledig zoek. Maar geloof mij niet. Velen denken nog steeds dat er niets aan de hand is. Dus...geen reden tot paniek. Lekker zo doorgaan... 

Een gewaarschuwd mens telt voor twee. 

  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Vriendschap

Onze plakkikker (Aziatische Gouden Boom kikker) heeft sinds een maandje een vriend of vriendin. Hij of zij is donkerder bruingoud van kleur. Zoiets als het verschil van de huidskleur tussen Phatsamon en mij ;). 

Die kikker, ik noem hem maar even voor het gemak 'hij', voelt zich al tijden bij ons thuis. We troffen hem op verschillende plekken aan maar heeft nu zijn vaste woon en verblijfplaats.

De bovenkant van de reserve waterfles bij onze TED's Place (Talk, Eat and Drink place) is overdag zijn slaapkamer onder de grote trechter die over de fles hangt om onze waterkoeler te kunnen vullen. 

Als het donker begint te worden kruipt hij eronder vandaan en begint voor hem de 'dag'. Hij springt al plakkend overal rond en dat springen kan hij als een soort van circus acrobaat. Gaaf om te zien. 

Als ik 'sochtends vroeg mijn yoga en meditatie op de veranda van de TED's ga doen en de trechter optil dan zit hij er weer. 

Al een paar keer heb ik geprobeerd om het beest hier een stuk verderop in het bos te zetten. In een emmer met de scooter het bos in en in de schaduw bij een boom zetten. Twee dagen later plakt hij hier weer rond. Ik laat het maar. Hij hoort er nu gewoon bij. 

Maar sinds een maandje nu heeft hij dus een (ik ga er voor het gemak ook maar van uit) vriendin. Elke avond springen en plakken ze samen hier rond in de bomen op ons land, en elke ochtend zitten ze dicht tegen elkaar onder de trechter. Echte vriendschap denk ik. 

En dat bracht tussen Phatsamon en mij het gesprek op het thema vriendschap. Ik heb er in juli 2019 in een Blog ook al eens aandacht aan besteed in relatie tot de onmogelijkheid om te kunnen 'ontvrienden'. 

Er gaat bijna geen dag voorbij of Phatsamon vertelt me over haar 'vrienden'. 

In Thailand werkt dat zo: Als je bij elkaar op school hebt gezeten als junior of senior en je kent elkaar daar dus van dan word je 'vriend' genoemd. Zo ook als je met iemand ooit hebt samengewerkt. 

Van al die 'vrienden' waarover ik inmiddels nu jaren hoor heb ik er tot nu toe niet meer dan een handvol ontmoet. We moeten er vaak samen ook om lachen. 

Nu, met onze bouw die vordert, kondingen meer 'vrienden' zich aan. Ze willen graag komen kijken (en met vaak hun hele gezin gratis slapen, eten en drinken natuurlijk) maar zover is het nog niet. Wie weet dat ik dus in de nabije toekomst veel van haar 'vrienden' ga ontmoeten. Een kwestie van rustig afwachten. 

Als ik naar mezelf kijk dan prees ik me ook gelukkig met zoveel 'vrienden'. Niet alleen in de dagelijkse kontakten maar zeker ook met de sociale media die ik jaren geleden nog had, volgde en bij hield. 

Facebook (ze noemde en noemen het daar ook letterlijk vrienden), Twitter (destijds), LinkedIn. Het stroomde over van de vrienden en vriendschappen. En ook bijvoorbeeld de serviceclubs waar ik jaren lang actief en met super veel plezier lid van was. 

Wikipedia zegt onder andere over vriend en vriendschap:

"Een vriend/vriendin is een persoon waarmee je een speciale persoonlijke band hebt. 

Vriendschap is een nauwe relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid.

Bij een belangeloze vriendschap kijkt de een naar wat de ander nodig heeft en worden eigen belangen/verlangens op de achtergrond geplaatst." 

Als ik op al die honderden 'vriendschappen' die ik had nu terug kijk dan zijn daar nog geen hand vol van over. En ja, natuurlijk, dat ligt zeker ook aan mij. 

Onvoorwaardelijkheid en belangenloosheid blijken in de meeste gevallen een sprookje. Het was vaak 'leuk' en 'fijn' en het liet zich goed aanzien om 'bij een persoon in de groep te horen' op de sociale media. Alsof je met hem of haar echt een goede persoonlijke band hebt. 

De meeste 'vriendschappen' kwamen voort uit het mooie woord 'netwerken' (juist uit eigen belang en dus niet belangenloos vriendjes van elkaar proberen te zijn). En zo werkt het overal. 

In mijn ogen geen ware vriendschap. 

Iedereen kent het spreekwoord: "Uit het oog, uit het hart." En zo gaat dat in verreweg de meeste gevallen. Ik denk dat velen de ervaring kennen al kort nadat ze met pensioen zijn. Eigenlijk ook niet meer dan normaal. 

Ieder leeft en ontwikkelt immers zijn eigen leven. Dat je daarbij een poosje samen op loopt kan voor een tijdje een speciale persoonlijke band opleveren maar hoe sterk die band uiteindelijk is... je kunt je er in vergissen. Eerlijk is eerlijk, soms is dat super jammer. 

Dan maar weer terug op die sociale media? Nog niet misschien. De meeste verhalen erop zijn te mooi om waar te zijn en, wat mij betreft, een band creeer je er niet mee. Dat lukt pas echt goed face-to-face. 

Ik denk dat die plakkikkers, zonder sociale media, een stevigere en prettigere vriendschap hebben. Face-to-face en body close to body. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Vakkundig en slim leegroven

De meeste mensen in Thailand werken nog steeds 6 dagen (9 uur per dag) per week. Op hun vrije dag is een favoriete bezigheid om er op uit te gaan om te vissen. In de pick-up of op de brommer met de hele familie en diverse hengels. Lunch(koel)box en zitkleedje mee.

Maar de mensen hier op het platte land kennen ook een andere manier van vissen. Een doeltreffende manier waarop ze gegarandeerd alle vis uit het water/de vijvers halen. Zelf vind ik het wat weinig met vissen te maken hebben. Ik vind het meer vakkundig en slim leegroven maar hier denken ze er natuurlijk heel anders over. Zij genieten er van.  
Eens per jaar of eens per twee jaar is er een party van ongeveer een dag waarop ze hun vijvers totaal leeg pompen. 

Het begint vroeg in de ochtend met het aanslepen van pompen. In de middag gaan de mannen en kinderen de modder al in van de vijvers die steeds leger worden en zo worden alle vissen er uit gehaald. De vrouwen hebben de bbq al aangestoken en de whiskey en het bier staan klaar. Uit de pick-ups komt, niet te missen, muziek met zware bassen. En de week erop is de vijver van de buren aan de beurt. Steeds weer een feest wordt er van gemaakt. 

Vorige week schreef ik al over de extreme hitte hier. En die hitte gaat ook met droogte gepaard. 

De meeste vijvers en beken staan inmiddels totaal droog. Onze vijver daarentegen blijft gevuld. Afhankelijk van de waterstand vul ik hem om de twee tot drie dagen steeds bij. En vissen doen wij niet en dat betekent dat de vijver vol zit met diverse verschillende vissen die we ook twee keer per week voeren. In het riet slakken en boven het water als de zon langzaam onder gaat veel vliegjes en insecten. 

En als je honger hebt... ja dan ga je op zoek naar eten. De weg voor steeds meer watervogels naar onze vijver is dan ook gevonden. Eerst was het alleen dagelijks onze vriend de Kingfisher maar nu zijn er allerhande soorten en maten vogels. De vijver wordt vakkundig en slim leeg geroofd. Hoewel, helemaal leeg zal niet lukken omdat de grootste vissen niet worden gegeten. Mooi dat de natuur zo werkt.  

Vakkundig en slim?

Die vogels kennen inmiddels ons dagritme. 

Als we in de ochtend met de honden naar het bos gaan zitten ze in de bomen al klaar. Weinig verstoring tijdens het roven als we niet in de buurt zijn zorgt voor een smakelijker en stressloos ontbijt in het prive 'vogelrestaurant'. 

En zodra we uit het bos komen hollen de honden Singto en Cupid met een snoeivaart naar en in de vijver om de vogels weg te jagen. Sommige watervogels duiken letterlijk onder en komen op onverwachte plekken ineens weer boven om weg te vliegen of nogmaals onder te duiken. Er vanaf komen is meestal maar van korte duur en in de namiddag zijn ze ook weer terug. 

We laten het gaan. Over een aantal weken spoelen we hier door de regentijd regelmatig weer weg en zijn overal de vijvers, beken en velden weer gevuld met water. Genoeg te eten en onze vijver is dan weer een aantal maanden minder interessant. 

Het blijft prachtig om dit schouwspel steeds weer te zien. Vakkundig en slim en ze hoeven er de vijver niet voor leeg te laten pompen. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Code Zwart. Extreme hitte

Ik vond op internet dat je in Nederland bij temperaturen boven de 27 graden in de schaduw praat over 'extreme hitte'. Het nationale 'hitteplan' zou dan ook in werking kunnen worden gezet. 

Eerlijk is eerlijk, hier is zo'n temperatuur eigenlijk zalig. Iets dat eigenlijk betekent dat ik, na zo'n kleine twaalf jaar onafgebroken in Thailand, aardig aan de hoge temperaturen gewend ben. Ja, hoewel anders door de medische wetenschap wordt beweerd, je went er (tot op zekere hoogte) aan. 

Die zekere hoogte heeft ook te maken met je afkomst volgens mij, Mijn West-Europese huid is, buiten het kleurverschil, anders dan die van de Aziatische Phatsamon. 

Ik zweet bijvoorbeeld hier super snel en drink ook veel meer. Liters en liters drinkwater uit onze waterkoeler per dag en ook sport drank met speciale zouten en mineralen. En het werken in onze bouw doet er een aardige plons bovenop. Mijn kleren kun je dagelijks uitwringen.

In de jaren 80 werkte ik in Saoedi Arabie en toch was, in mijn beleving en herinnering, de warmte daar anders. 

Er zijn maar heel weinig dagen in het jaar dat hier de tropische temperatuur van 30 graden Celcius niet wordt gehaald.  

Ik herinner me nog, in het begin toen ik hier begon te wonen, dat ik heel erg moest lachen als ik Thaise mensen in de winter (net als in Nederland december, januari en het begin van februari). Ze reden op de brommer met dikke truien en handschoenen aan terwijl ik heerlijk met een t-shirt op de brommer zat. 

En overigens was dat niet alleen in de wintermaanden maar eigenlijk het hele jaar door. Zeker voor de dames. Ze bedekken hun huid, ondanks de hoge temperaturen, met al het mogelijke om maar een witte huidskleur te houden of te krijgen. Marketing heeft immers in Azie geleerd dat dat prachtig is. En die zelfde firma's beloven in Europa bijvoorbeeld juist het tegenover gestelde. Een getinte huidskleur is prachtig. En zo wordt er aan iedereen verdiend. 

Heerlijk dat Phatsamon die getinte pracht kleur (vind ik) heeft en dat ze er niet voor in de zon hoeft te liggen. Scheelt zeeen van tijd. 

Maar goed, terug naar die temperaturen en dat gewennen.  

Die tijden zijn voor mij veranderd. Ook ik rijd hier in de wintermaanden inmiddels met handshoenen aan bij ochtendtemperaturen van rond de 16 graden Celcius. En wat die kleding betreft. Ik bescherm me dagelijk tegen de zon. Lange broeken, lange mouwen. Factor 50 om mijn kale kop te beschermen en op die kop eigenlijk altijd een zonnehoed of tenminste een petje. 

En in de zon liggen? Ik zou wel gek zijn om hier te gaan 'bijbruinen'. Je gaat kapot en er is geen lol aan. Wat mij betreft gewoonweg niet te doen. 

Voor mij ligt de grens van extreme hitte inmiddels zo'n 10 graden hoger op ongeveer lichaamstemperatuur. De temperatuur waarop we onze aircon's voor de nacht hebben ingesteld is de Nederlandse 'extreme hitte' temperatuur van 27 graden. We slapen daar prima bij.  

Code zwart:

En toch... het wordt jaar na jaar erger. Inmiddels is het hier al weken boven de 40 graden in de schaduw en het kwik zakt ook in de nacht niet meer onder de 27 graden. Als de zon om ongeveer half zeven onder is, nog steeds veertig graden. Ook niet uitnodigend meer voor een bbq.

De komende weken komt er, als je het weerbericht gelooft, nog een schepje bovenop. Phatsamon vertelde me gisteren dat we hier in 'code zwart' zaten. Ik had er nog nooit van gehoord dat die code bestond. Kennelijk wordt het hier dus boven 'rood' gehanteerd. Bloedheet is het immers al lang niet meer en vandaar dat 'rood' denk ik in de steek is gelaten en is doorgeschaald naar zwart.  

De honden liggen haast voor dood onder de TED's in de schaduw in het zand. Ze hebben maar weinig trek in eten en plonsen af en toe in de vijver of het bad dat we voor ze gemaakt hebben. Verfrissend werkt het niet echt. Het water is veel te warm. Zelfs de vissen in de vijver lijken er moeite mee te hebben. 

 

Een koude douche bestaat ook al een tijdje niet meer. Het water hoeft niet meer te worden verwarmd. Koud water is gewoon op. 

Als je op onze veranda in de schaduw in een stoel gaat zitten moet je voorzichtig zijn. Die dingen zijn gewoon kokend heet. Alles, maar dan ook alles, is meer dan heet wat je aanpakt. De koel/vriescombinatie zweet haast van het harde werken.

En dat alles betekent een stapje terugschakelen met onze activiteiten. Geen hitteplan voor nodig. Gewoon je verstand een beetje gebruiken (hoewel). 

Veel pauzes maken en tussen de pauzes wat werken. Dat zijn dus helaas totaal maar een uurtje of vier tot maximaal vijf per dag. En diverse activiteiten, zoals het schilderen van staal, zijn gewoon tijdelijk uit beeld. Het is niet anders. 

12.45 uur vanmiddag.
Mogen we alsjeblieft onze pyramidekoelkast in?

Tussen 12.30 en 14.30 uur is het onverantwoord om in de volle zon te werken. Gevoelstemperaturen inmiddels van rond de 47 graden Celcius. 

We hebben het Spaanse idee van siesta ingevoerd en steevast doe ik een middagdut van een uur in een van onze piramide gastenkamers. Heerlijk met airco bij zo'n zesentwintig tot zevenentwintig graden. Onze honden hollen als ik er naar toeloop al naar toe en staan keurig in een rijtje te wachten tot ik de deur open doe om ook plat in de 'pyramidekoelkast' te gaan. 

En wat dat 'hoewel' van hierboven betreft. Veel mensen verklaren ons voor gek dat we momenteel aan ons dak aan het werk zijn met het installeren van de dakpannen. Yep, we willen zoveel mogelijk doen om het voordat de regentijd begint zo 'dicht' mogelijk te hebben. 

En die regentijd geeft dan voor wat betreft de hitte wellicht iets verlichting maar niet voor het zweten. De vochtigheidsgraad loopt immers gigantisch op waardoor je je warmte slechter kwijt kunt. 

Nog steeds zijn er mensen die denken dat we niet te maken hebben met klimaatverandering en dat het door de eeuwen heen klimaatschommelingen al waren. Het heeft helemaal niets te maken met menselijk gedrag zeggen ze. Slaap lekker verder. Ik moet er een beetje om lachen (en huilen) want we zien het hier met het jaar verslechteren. Ieder zijn mening.

Wat voor toekomst geven wij
nog een nieuwe generatie?

Afgelopen middag kreeg ik, in reactie op dit Blog van mijn dochter een Facebook bericht dat ze in Australie van iemand had gekregen. Ze stuurde me het door en ik vond het zeer toepasselijk. Wat voor toekomst geven wij de nieuwe generatie? 

Het zijn van die dingen die er hier en in de wereld bij horen en we nemen ze helaas maar 'voor lief'. Wat kun je anders. De politiek in de wereld praat, en praat, en praat. Slaap rustig verder. Ondertussen verandert er niets. En gedrag van mensen verandert ook niet. We blijven kopen, vervuilen en de natuur omzeep helpen. 

Hoelang blijft die aardbol dit nog trekken?  

Het 'positieve'? Zalig in ons dorp als een van de weinigen over airco's te beschikken (die overigens voor dat wijzigende klimaat geen goeie bijdrage leveren). Daar staat overigens tegenover dat we geen centrale verwarming kennen en hebben of eigenlijk misschien toch? Die (on)natuurlijke extreme hitte.

Pffff...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Plezier met zijn enkelband

Op 19 maart was ik op de scooter onderweg naar een bouwmarkt. Ik moest voor een verkeerslicht wachten en met veel lawaai, bravoure en gas geven kwam er een andere scooter aan die midden op de rijbaan naast me ging staan. Steeds, als een soort van motorfiets die aan een race mee deed. En maar gasgeven en aandacht trekken.  

Een jonge magere vent met, naar ik aanneem, zijn (enorme dikke) vriendin achterop die, totaal niet onder de indruk van het gedrag van haar vriend, in haar mobiel hing. Alletwee geen helm. De jonge maakte er een feest van en genoot van zijn one-man-show voor het rode licht. 

Ik keek automatisch af en toe even opzij en moest er een beetje om lachen. 

De gedachte ging door mijn hoofd dat die scooter misschien wel een wheelie zou maken door het gewicht van die jonge vrouw als de jongen zou gaan staan maar gelukkig bleef hij op zijn zadel zitten. 

Hij lachte terug. Zijn vriendin bleef, als een zoutzak achterop, in balans en onverstoord geobsedeerd in haar mobiel hangen. 

Iets later pas viel me ineens om zijn linker enkel een band met daarop een of ander kastje op. Ik had er wel eens van gehoord maar had zo'n ding nog nooit gezien. Hetzelfde als op de foto die ik op internet vond. 

Even ging er van alles door mijn hoofd heen. De jonge man zag een beetje mijn verbazing en zelfs een beetje schrik maar ging er denk ik nog harder om lachen en feest van maken. Snel keek ik naar iets anders. 

Het licht sprong op groen en inderdaad, alsof de hekken bij een paardenrace geopend werden, hij ging er als een raket en met veel lawaai vandoor. Hij draaide tijdens zijn 'vlucht' nog even om en zwaaide met een lach naar me. Ik zwaaide met een lach terug. 

Verder onderweg naar die bouwmarkt dacht ik er aan dat deze jongen misschien wel net was vrijgelaten. Elke provincie heeft hier een gevangenis en daar in een soort grote kooi met veel andere gedetineerden in moeten zitten is absoluut geen pretje. Geen vergelijk met de omstandigheden in Nederland.

Wellicht was hij dus wel super blij dat hij weer eens even wat 'normaler' kon luchten en zijn leven weer wat oppakken waren mijn gedachten. 

Even een beetje verbazing omdat ik er nooit bij stil had gestaan. Weer een ervaring rijker. Eigenlijk best goed om deze mensen niet alleen zo weer een nieuwe een kans te geven maar ook die overvolle gevangenissen hier een beetje te ontlasten. 

Of het uiteindelijk allemaal wat oplevert in blijvend veranderd gedrag blijft voor mij een vraag. En dat geldt natuurlijk niet alleen hier. 

Hoewel ik ook geen andere oplossing weet zet ik regelmatig grote vraagtekens bij gevangenis straffen, laat staan taakstraffen. 

Gevangenissen blijken, in mijn ogen, vaak hogescholen en universiteiten voor criminelen. 

Dat er nieuwe inzichten bij mensen ontstaan is me helder. En zeker weten dat het bij een aantal mensen tot het inzicht leidt om om dat waar ze hun straf voor uit zaten niet meer te doen.

Voor veel anderen werkt de nieuwe 'vriendenkring' aanstekelijk om op het ooit ingeslagen pad verder en zelfs regelmatig nog gerafineerder en dieper door te gaan. 

En of taak'straffen' veel zoden aan de dijk zetten is ook maar de vraag. Helaas heb ik diverse verschillende verhalen daarover gehoord. 

Haast vanzelfsprekend starten veroordeelden super ongemotiveerd er mee en alles wordt uit de kast getrokken om vooral zo lang mogelijk zo min mogelijk te doen om de uren afgetekend te krijgen. Soms is het in de praktijk slechts alleen proberen om op een slimme manier aanwezigheid te laten registreren. 

Met zo'n enkelband worden mensen, als het goed is, tenminste nog een beetje tijdelijk in de gaten gehouden. En dat ze bij die 'onvrijheid' er ook een feestje van kunnen maken dat heb ik nu in ieder geval een keer ervaren.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Hondenleven en hondenLeven.

Ik heb vorige week al even dit blog aangekondigd n.a.v. de operatie van hond Rot-hae (het gaat overigens super goed met haar. De hechtingen zijn er alweer uit en Phatsamon heeft door diverse Thaise donaties het geld van de operatie inmiddels helemaal terug). 

Hondenleven staat in de spreektaal bekend als 'een ellendig bestaan'. Ik kwam in een artikel op internet tegen dat deze uitdrukking is gebaseerd op het leven van honden zoals het vroeger was. Tegenwoordig zou het niet meer van toepassing zijn. 

Dat kan in Nederland misschien in de meeste gevallen zo zijn maar is hier in Thailand allerminst het geval. 

Er is hier een overkill aan honden. Met name straathonden. Het hele land is er mee bezaaid. Ik denk dat misschien wel meer dan 90% van al die dieren dat ellendige bestaan, waar dat woord hondenleven vandaan zou komen, nog steeds dagelijks leidt. Het is regelmatig schrijnend om te zien. 

Mensen geven hier niet veel om dieren. De simpele reden? Ze kosten geld. En dus ga je als je hond zijn poot gebroken heeft meestal maar niet naar een dierenarts (waarvan er meer dan genoeg goede en modern opgeleide overal zijn). Het lost zich vanzelf wel op een of andere manier op.

Dieren vol met teken en vlooien en soms ook zo goed als kaal door de haaruitval en het krabben. 

Leuke en aantrekkelijke puppies overal die aandacht krijgen. Als ze een paar maanden oud zijn is het leuke er vanaf en worden ze vaak bij een tempel gedumpt of aan hun lot over gelaten. Castreren en steriliseren? Kost geld en hoewel ook de overheid, en zelfs gratis een van onze prinsessen met een crew aan dierenartsen, zich er om bekommeren, fokt het maar door. Het is dweilen met de kraan open. 

Eten? De restjes (meestal alleen wat rijst) die van de mensen overblijven en vooral zwerfafval. Dat kom je hier met karrevrachten langs de wegen, uit de auto's gegooid want dat is de cultuur hier, tegen. En veel, heel veel honden, op zoek naar etensresten tussen dat afval, worden aan- of doodgereden. Op onze reizen van en naar Chiang Mai komen we elke keer weer heel veel dode honden tegen.  

Een hondenleven inderdaad. 

Die drie van ons hebben mazzel. Ze leven een hondenLeven (met een hoofdletter 'L'). Alleen de jongste, Singto, bij dit blog boven op de foto, heeft een week of vijf als puppie en voordat ze naast onze tuin in het bos gedumpt was, een traumatische ervaring (angst/vertrouwen) opgelopen. Iets dat er helaas ook nooit meer helemaal uitgaat. Gelukkig heeft, haar leven een pittige wending de goeie kant op gekregen. Ze is dikke maatjes met Cupid die juist voor niets en niemand bang schijnt te zijn. Haar enthousiasme slaat vaak wat door en niet iedere vreemde stelt haar ongeremdheid en blijheid op prijs. Voor Singto is het anderzijds een goed voorbeeld dat ze ook anderen dan ons vaak best na korte tijd kan vertrouwen. 

Het leven van Kadhow, Cupid en Singto is gewoon een groot feest. 

's Ochtends vroeg als het licht wordt en nog voor de zon opkomt worden we door ze wakker gemaakt. Geen punt want zo rond zes uur staan we toch altijd op omdat we hier meebewegen met de natuur.

Speeltijd is begonnen en in de ochtend is het, verhoudingsgewijze, nog koel. Het begint met het ravotten met hun 'knuffels'.

Opgestaan, langzaam rijdend met het 'gezin' op de scooter, met elkaar het bos in. Kadhow, als inmiddels beginnend oudje van bijna twaalf, het eerste stuk op de treeplank. De twee jongsten volgen ons vrolijk en speels hollend naast elkaar. 

Hollen door de rijstvelden, spelen met koeien en regelmatig ook andere honden en achter de eekhoorns aan. We parkeren de scooter ergens en lopen alle vijf door het bos en spelen er vaak verstoppertje. Kadhow speurt het beste en volgt zijn neus. Eigenlijk altijd raak. Cupid gebruikt haar neus later en kijkt eerst alleen en begint, al piepend, in alle richtingen te hollen en tussen de bosjes door te zoeken en, toch maar ook even de neus gebruiken, vindt ons. Singto, wellicht door haar trauma van vroeger, houdt ons meestal altijd in de gaten om te kijken of en waar we verstoppen.

Na het ontbijt spelen in de grote tuin, ons rijstveld of de velden om ons heen. Vaak met vriendjes of vriendinnetjes in allerhande kleuren. Phatsamon heeft ze allemaal namen gegeven.

De hele dag lekker vrij buiten.

Rond een uur of tien is het echt te warm en bezwijkt de hele bups onder de warmte. Tijd om te rusten. Op de veranda, in onze TED's of in het koelere zand onder de TED's (Talk, Eat & Drink place). 

In de middag een uurtje als extraatje, als ik even rust, lekker in de piramide met airco. 

Rond vier uur in de middag komt de activiteit weer heerlijk terug omdat de temperaturen weer dalen. 

In de vroege avond, na hun eten en bij licht, nog even kort met de scooter het bos in.

En overdag, regelmatig het water in om wat af te koelen in onze vijver of in het meer in het bos als we daar lopen. In onze vijver is dat extra leuk omdat ze met de geinteresseerde vissen spelen. 

Geweldig dat onze honden geen vlooien, teken of andere parasieten hebben. Dat kost een beetje geld maar Bravecto, NexGard Spectra en Symparica trio doen werkelijk wonderen. Twee keer per jaar een tabletje, naar rato van hun gewicht, en geen centje last. 

Natuurlijk ieder jaar de vaccinaties. De prijzen vallen mee. Hondsdolheid jaar herhaling bijvoorbeeld Euro 1,50 en de totale jaarlijkse up-date aan vaccinaties, conform hun paspoort, iets meer dan een tientje in totaal per dier.

Tandreiniging en verzorging, en de vacht doen we zelf. En, mankeren ze iets dat we zelf niet kunnen behandelen dan gaan we naar een van onze dierenartsen of naar een van de twee dierenziekenhuizen hier in Surin of in Chiang Mai.  

Twee maal per dag een mix van goeie brokken en Thais eten. Af en toe een hondensnack. En maf of niet, de twee jongsten eten 's ochtends na hun ontbijt ook fruit. Bananen, appel, mango, etc.. 

Op vier plekken bakken met drinkwater die steeds worden ververst. 

En elke avond, bij toerbeurt, gaat er eentje op de scooter met ons mee naar ons dorpsrestaurantje. Elke avond doen ze hun truckendozen open om als eerste op de scooter te kunnen zitten. Helaas voor ze, het is bij toerbeurt 😊.

En ja, natuurlijk zijn het handenbinders. Althans, dat hebben wij er van gemaakt. Wij vinden dat heel normaal onze verantwoordelijkheid. Van huis uit mee gekregen. En daar krijg je ook aardig wat, aan voornamelijk plezier en oprecht en eerlijk gezelschap, voor terug. Dat is voor ons niet in geld uit te drukken. 

Gaan we naar Chiang Mai, 900 km hier vandaan, dan gaan ze mee. Ik denk dat Kadhow, met zijn inmiddels bijna twaalf jaar, een Thaise hond is die in de top staat van honden die in dit land veel kilometers hebben afgereisd. 

Vaak krijgen we over Kadhow vragen hoe het komt dat hij als Thaise straathond (wij zeggen altijd Royal Thai Temple dog) al zo oud is en nog steeds zo gezond. Het antwoord is eigenlijk zo super eenvoudig. Aandacht en zorg en ja... dat kost wat geld en tijd, en ook Kadhow heeft natuurlijk niet het eeuwige leven. 

Die drie van ons zijn inderdaad aardig verwend en hebben, vinden wij, een welverdiend fijn hondenLeven.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com