vrijdag 26 mei 2017

Het effect van onze altijd verkeerde opvattingen. Vraag jezelf af: "Weet ik dit wel zeker?" en slaap beter.

We gedragen ons bijna altijd op basis van verkeerde opvattingen en ideeën.
Onze gedachten kennen drie achtergronden:
1) Dingen die we écht zien, horen, voelen, ruiken of proeven
2) Dingen die we alleen in onze geest creëren, verzinnen, we noemen ze onze illusies
3) Dingen die liggen tussen realiteit en illusies.

Onze belevingen als reactie op die gedachten kennen een basis in onze levenservaringen en onze programmering. We reageren vanuit een soort gereedschapskist met 51 mentale factoren in onszelf. Je kunt ze zien als een soort ‘reactie emoties’.
Grofweg uitgelegd zijn slechts 11 van die factoren heilzaam. Ze leveren ons een stimulerende ontwikkel bijdrage en zijn in die ontwikkeling van nut. 26 Van die factoren maken ongezond / zijn afbrekend. 14 Zijn neutraal. En hoe gek het op het eerste gezicht misschien ook over komt, in ons leven maken we eigenlijk vooral gebruik van de 26 ‘ongezond makers’, die niet stimulerende emoties.

Als we iemand op straat zien lopen, of een nieuwe collega op ons werk ontmoeten, is onze eerste reactie die op komt meestal vanuit die negatief bijdragende set van 26. Gelijk beginnen we met ‘stempelen’ en ‘stickers plakken’. De man is bijvoorbeeld te dik, zijn kleding is overdreven, lippenstift van die vrouw is te rood, te veel make-up, enz. Onze primaire reactie is over het algemeen meestal meer negatief dan positief. Zonder dat we ons ervan bewust zijn zijn we, zo lijkt het wel, getraind om vanuit die negatieve set eerst maar eens vanuit de heup te schieten, de toon te zetten, te reageren.

Dingen die we écht zien, horen, ruiken, smaak of voelen zijn echt voor ons. Eigenlijk zijn ze bijna altijd slechts een deel van een veel grotere realiteit. Die complete realiteit hebben we voor onszelf echter nog niet ontdekt en toch… dat deel van ons is in ieder geval voor ons dan waar. Onze opvattingen zijn dan ook in ieder geval afkomstig van iets dat feitelijk niet helemaal waar is.
Als je bijvoorbeeld naar een prachtige zonsondergang kijkt, kan je er zeker van zijn dat je de zon ziet zoals die op dat moment voor jou is. Een wetenschapper zal je haarfijn kunnen uitleggen dat het beeld van de zon die je ziet, het beeld van de zon van acht minuten geleden is. Zonlicht doet er namelijk acht minuten over om over zo'n lange afstand de aarde te bereiken.

Illusies zijn niet waar. Onze geest kent geen enkel verschil tussen dingen die het aangeboden krijgt die waar zijn of die niet waar zijn. Het begint als uitgangspunt automatisch en ‘gewoon’ met het genereren van allerhande oplossingen en ideeën die allereerst antwoorden op de vragen; ‘hoe blijf ik veilig en hoe overleef ik’ geven. Daarmee ook de beleving creëren.
Hetzelfde gebeurt met dingen die tussen 'realiteit' en illusie liggen. En hoewel een illusie dus niet waar is, is onze reactie niet gebaseerd op die waarheid of onwaarheid hierin. Opvattingen ontstaan en we beleven.

Een voorbeeld. Een nog steeds verliefde man wiens vrouw een paar weken voor haar werk in het buitenland was, had een kort Skype-gesprek met haar op het moment dat ze in een restaurant bleek te zijn. Hij ontdekte dat ze erg blij was en van haar diner genoot samen met een voor hem wildvreemde andere man. Haar man wilde haar tijdens haar diner niet storen en zei haar dat hij de volgende dag terug zou bellen. Na het korte gesprek kwamen er in de avond en nacht allerhande gedachten en ideeën in het hoofd van de man op. Over hun relatie, hoe die avond bij haar verder was gegaan en wat er die nacht misschien nog wel gebeurd was, wat haar zo blij maakte om juist met die man te eten, enzovoort. De volgende dag hoorde hij van zijn vrouw dat het de man was van haar vrouwelijke collega. Ze hadden haar uitgenodigd voor een etentje in een restaurant en ze had de tijd niet gehad om dat even te vertellen. Op het moment dat ze met haar man op Skype belde, was haar collega even aan de balie van het restaurant om de rekening te betalen...

Onze ideeën zijn eigenlijk gewoonlijk verkeerd of tenminste onvolledig omdat ze zijn gebaseerd op een niet compleet of niet bestaand beeld en/of onvolledige informatie. Vaak ervaren we meer last dan plezier of nut van onze opvattingen. En als we de combinatie bekijken van dat niet complete of onvolledige en ook nog eens de last die daardoor ontstaat, dan wordt onze beleving langzamerhand meer en meer een soort lijdensweg. Iets dat energie slurpt, ons een gevoel van ongemak en onbehagen bezorgt, ons zeker niet helpt in ons zelfvertrouwen, en zelfs slapeloosheid creëert.

We moeten erg voorzichtig zijn met onze opvattingen, anders zullen we er steeds meer last van hebben en maken ze ons letterlijk ziek. Misschien kan een handige handreiking zijn om een opvallende notitie op de spiegel in je badkamer te plakken met de tekst: "Weet ik dit wel zeker?" En: "Zelfs als ik het zeker weet, controleer het dan toch nog maar eens een keer!"

Vaak hebben we het onszelf veel lastiger gemaakt dan nodig was of onszelf zelfs onheil bezorgd. We hebben onszelf en mensen die ons dierbaar zijn misschien wel met onze opvattingen een hel bezorgd. Ben je zeker van je opvattingen?

Als je boos bent en je hebt verdriet of voelt je niet goed, probeer dan eens wat afstand van de situatie te nemen om als een soort derde persoon, een toeschouwer, dieper naar die situatie te kijken. Een dieper inzicht te krijgen in dat waar jouw opvattingen vandaan komen. De ware aard ervan in en van jou, te ontdekken. Jouw programmering, jouw reflecties, jouw realiteit (in plaats van dé realiteit), jouw reactie (uit eerdere negatieve ervaringen, pijn, jaloezie of wat dan ook).

Als je in staat bent om de verkeerde opvattingen te skippen of aan te passen, wordt harmonie en geluk in je hersteld en gecreëerd, en kun je je weer op een betere, goede of juiste manier met anderen verbinden en van anderen houden.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 

vrijdag 19 mei 2017

Zonder modder geen bestaan, laat staan groei.

Ik blijf het mooi vinden om eigenlijk heel eenvoudige verhalen die ik hier in Thailand hoor of lees te kunnen vertalen naar inzicht. Die inzichten deel in dan weer graag in mijn blog.

Afgelopen week las ik een verhaal over een boom die ziek was in een grote tuin. Er werd zelfs een specialist bij gehaald. In Nederland noemen we het een boomchirurg. De boom kreeg alle aandacht. Deze boom overleefde het. Veel andere bomen en planten in de tuin legden het loodje.

Wat was, nee wat is, er eigenlijk aan de hand? Door de zorg voor de ‘patiënt’ kregen de andere bomen en planten in de tuin te weinig aandacht en stierven.

Frans, wat heeft dat met modder te maken?
Eigenlijk is het heel simpel. Om een Lotus bloem een kans te geven van bestaan en te laten groeien is modder nodig. Modder staat in het boeddhisme voor de wereld van ons piekeren, ons zorgen maken, ons lijden. En dat heb je eerst allemaal nodig om te kunnen worden en zijn wat en wie je nu bent.

Waar zit of zitten hem dan de verstoringen in? Die zitten hem in het je blijven vastklampen aan je verlangens en continue aandacht te schenken aan die modder en hoe je daar uit kunt komen.

De leek Vimalakirti zou eens gezegd hebben: “Omdat de wereld ziek is, ben ik dus ook ziek. Omdat andere mensen zich zorgen maken maak ik me ook zorgen." Medelijden wordt het ook wel genoemd. Feitelijk zakken we steeds dieper in onze eigen modder door bezig te zijn om uit die modder te komen. Onze oceaan aan zorgen, piekeren en onzekerheden is immens groot. En om bezig te zijn met uit onze eigen modder te komen helpen we helemaal niemand. Medelijden helpt ook niemand. Je maakt slechts meer ‘slachtoffers’. NIet alleen die ander maar ook jezelf en daarmee weer je omgeving.
En hoewel we in die oceaan van piekeren en modder aan het werk zijn vergeten we om ons af en toe eens om te draaien en te zien dat de oceaan alleen kan bestaan. Dat bestaansrecht is er uisluitend en alleen omdat er ook land is. Daarop kun je vertrouwen of je kunt het in veel gevallen zelfs al zien. 

Al dat (onnodige) piekeren is slechts een effect en als er een effect is, dan is er ook een oorzaak. Die oorzaak ligt vaak in hoe wij door anderen zijn geprogrammeerd. Een programmering die onze levensstijl (de manier waarop wij op situaties persoonlijk reageren) heeft geschapen.

Zelfs als je heel veel verdriet met je mee draagt zijn er talloze zaken om je heen waar je weldegelijk blij van zou kunnen worden. Een prachtige zons opgang of ondergang, een speels blij kind of dier. Je weigert echter om dat te doen en om daaraan aandacht te schenken. Je blijft hangen in je modder.

Om een prachtige lotusbloem te worden heb je modder nodig. Om te kunnen bestaan en te kunnen groeien tot iets moois heb je in je leven ook modder nodig. Fysiek, mentaal, emotioneel, spiritueel en niet te vergeten uit je omgeving (energie vreters en energie gevers). Ze zijn als je er echt eens dieper op terug kijkt allemaal tot nu toe nodig geweest om dat van je te maken wat je nu bent.

Als je daar niet blij mee bent dan ligt het zuiver en alleen in jouw handen om daar iets aan te doen. Om je aandacht te verleggen en de gezonde bomen en planten die ook in jouw tuin staan, ondanks die ene zieke boom, aandacht te geven. Alles wat je aandacht geeft groeit…

Als je nooit echt honger hebt gekend, en wie uit onze generatie kent dat eigenlijk, dan besef je vaak te weinig dat eten hebben eigenlijk een wonder is. Als je het nooit echt koud hebt gehad, besef je ook niet het genot van warmte. Als je negatieve ervaringen in je leven hebt mee gemaakt, dan weet je (meer) van het leven, het paradijs dat ook op aarde is, te genieten.

Op het eerste gezicht negatieve ervaringen, hebben het vermogen in zich om ons het pad van bevrijding en verlossing in ons leven te vinden. Je hoeft je vaak alleen maar om te draaien.

Andere mensen brengen je niet van de wijs, je doet dat uitsluitend zelf. Modder in je leven, nee natuurlijk nog steeds niet aantrekkelijk, heb je nodig om intenser te kunnen bestaan en te genieten van die zaken die ook voor je aanwezig zijn om tot die fantastisch mooie Lotus bloem die je in je hebt te groeien en daaruit jouw uniekheid optimaal terug te geven.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 

vrijdag 12 mei 2017

Mijn leven verder verdiepen. Ik neem afscheid van (sociale) media. Wellicht vind ik mijn leven nog verder terug.

Op verzoek toch even wat meer uitleg naar aanleiding van een post die ik op 3 mei jl. op sociale media heb geplaatst.

Op 20 mei a.s. ga ik een verdere verdiepingsslag in mijn leven maken. Ik neem onder andere afscheid van (sociale) media en beëindig bijvoorbeeld op die dag mijn Facebook en Twitter accounts. Word ik dan een kluizenaar? Ik denk het niet.

Mijn blogs kun je, als je dat wilt, blijven volgen. Meld je dan gewoon (op http://franscaptijn.blogspot.com) aan als volger. Dat kan zelfs anoniem als je daarvoor zou willen kiezen. De frequentie van mijn blogs zal niet meer standaard elke week zijn maar slechts als er van mijn kant iets te delen is en ik me geroepen voel en vooral ook de tijd er vrij voor heb om het blog te schrijven. Nieuw is dat ik op 20 mei start met het wekelijks posten van een foto over mijn leven of van een ervaring. Een wekelijks fotoblog dus. Als je dat wilt volgen kijk dan op: http://franspictureoftheweek.blogspot.com

En ben ik dan helemaal niet meer bereikbaar? Jawel hoor. Via de website (www.captijninsight.com) en via email (captijninsight@gmail.com) ben en blijf ik gewoon bereikbaar en ook LinkedIn (slechts voor het in stand houden van mijn netwerk) houd ik aan. Ik reageer over het algemeen binnen twee dagen.

En die sociale media is onderdeel van meer. De radio luister ik al vijf jaar niet meer (met uitzondering soms van muziek (en dan slechts zonder al die gillende reclames er tussendoor die tijd van me stelen). Kranten laat ik aan me voorbij gaan en ook televisie staat eigenlijk al vijf jaar uit. Als ik die sporadisch aan zette om ‘wereldnieuws’ te zien dan werd mijn aandacht afgeleid door een tekstbar die me toont hoe de Dow Jones index zich ontwikkelt of de AEX. Mij interesseerde dat nieuws en dus niet die voor mij zeer storende index.
Morgen ben ik er misschien niet meer. Een ‘rijke’ kan wel eens straat arm zijn… een ‘arme’ rijk. En nee hoor, geen tv kijken heeft voor mij niets met geloofsovertuiging of Boeddhisme te maken. Het is mijn vrije keuze.

Ik wil nog intenser genieten en me nog meer verbinden met dat wat voor mij LEVEN heet. Face-to-face contact. Verbinding met de gasten die op mijn pad komen. Verbinding met de natuur die zoveel te spiegelen en te leren heeft. Verder studeren, (anders) nog intens groeien. En daar heb ik tijd voor nodig en minder verstoring. Reden dan ook dat ik minder externe beïnvloeding of invloeden wil hebben. Het is een keuze. En ja, ik weet dat ik ook iets ga missen en toch denk ik dat ik er veel en veel meer voor terug krijg van dat wat ik persoonlijk zoek.

We raken meer en meer verslaafd aan ons contact met de buitenwereld. Sociale media krijgt een steeds minder sociaal tintje. Meer en meer is het een etalagegedrag van alles wat maar geluk uit straalt en regelmatig ook met collectieve klaagzang. Met alles en iedereen ‘verbinden’ en mee gaan met de meute. Zouden we zonder internet nog wel kunnen overleven? Volgens mij stort de wereld dan in.

Ik wil terug naar mijn leven. Meer en nog intenser gaan be-leven. Ik zit niet langer meer te wachten op magazines die me op het eerste gezicht enorm aanspreken maar waar ik eerst zes pagina’s reclame moet omdraaien om een eerste klein artikel te vinden waar ik dat blad eigenlijk voor kocht. Spaar me de tijd, de moeite en het geld. Ik zoek het zelf wel op en hoef het niet langer meer aangeboden te krijgen.

Alles wat je aandacht geeft groeit. We geven steeds minder aandacht aan dat waar ons leven echt om draait. Dat is althans mijn beleving. Die wake-up call komt pas – en vaak te laat - als we ouder worden of ineens geconfronteerd worden met een ongeluk of bijvoorbeeld een ernstige ziekte. Dan verschuiven levenswaarden vaak ineens. Dat gold ook voor mij.

Ik zie haast nog slechts uitsluitend mensen die opgesloten zitten in een in veel gevallen 24-uur per dag volgen van alles. Die gewoonweg accepteren dat ze 24 uur op een dag gestoord mogen worden en er kennelijk ook nog van genieten. Daarmee wegrennen voor zichzelf, de eenzaamheid ontvluchten en verveling tegen gaan. Voor mij voelt dat inmiddels als verspilling van leef-tijd.

Het is absoluut niet verkeerd om bij te blijven met dat wat er in en om je heen gebeurt. Maar moet dat alles zijn van over de hele wereld? Moet dat doordrenkt zijn van marketing? Heb je er ooit over nagedacht dat ‘nieuwswaarde’ in hoofdzaak draait om emotie? Wat moet je er allemaal mee? Het maakt onrustig, angstig en haalt je regelmatig uit balans.
En jawel, het helpt je ook om je voor te bereiden op dat wat mogelijk komen gaat. En… weet je dat dan wel wat er gaat komen? Of maak je vaak illusies in je hoofd. Nachten wakker liggen, piekeren, tijdverspilling. Het brengt je namelijk nooit tot een oplossing. Vragen als “waarom?”. Ze komen nooit tot een eind. Opmerkingen als “maar” geeft aan dat je het er eigenlijk niet mee eens bent. Lost het iets op? Brengt het je verder?

We leven meer en meer in een wereld waarin materiele waarden, macht en ‘IK” de boventoon voeren. Een wereld vol van trucks om intermenselijke verbinding echt te laten lijken. Al onze communicatie ondersteunende middelen brengen ons juist af van dat waar communicatie echt om draait. Ze brengen je in verwarring, maken onrustig, leiden af en vaak weten we niet eens meer wat we nu wel of niet daadwerkelijk nog moeten geloven.

Al die (sociale) media helpen met veroordelen. Met labels plakken. Er allemaal iets van vinden (leuk of niet). Iets dat ik feitelijk met dit blog dus ook doe. Het draagt niet bij aan nieuwsgierig zijn of er iets te ontdekken valt in het standpunt of de zienswijze van anderen of van bijvoorbeeld de natuur.
We denken vrij te zijn maar zitten steeds meer gevangen. Laat me niet lachen over dat wat ‘privacy’ zo langzamerhand nog voorstelt. Het was toch ooit zo’n groot goed…

Als je werkelijk vrij wilt zijn moet dat vanuit jezelf komen. En dat betekent eerst jezelf beter leren kennen. Misschien zelfs met jezelf de confrontatie maar eens aan gaan. Een verdiepingsslag dus. Afschakelen van allerhande afleiding waar je zelf niets aan kunt veranderen. En is dat dan egoïstisch? Waarom zou dat egoïstisch zijn? Heb je immers niet zuiver en alleen jouw uniekheid met de wereld om je heen te delen? Leer en leef die uniekheid dan eerst. Met die uniekheid lever je de beste bijdrage. Verstoringen kun je op die weg wat mij betreft missen.

Begin in je eigen directe en naaste omgeving. Inzet voor de hele wereld wordt niet van je gevraagd. Zoek de menselijke verbinding en ga die weer aan. Herstel conversatie. Geniet meer van dingen die er toe doen door eens stil te staan. Kijk niet te ver vooruit (de meest waanzinnige training die ik ooit volgde om me voor te stellen waar ik over vijf jaar zou willen zijn…). Waar volgende week is misschien slimmer en je leeft zoveel meer. Je tijd raakt immers op. Geniet dus van dat wat je nu (nog) hebt.

Die tocht wil ik nog verder aan gaan.  Nee, niet als kluizenaar maar juist volop in verbinding. En daarvoor laat ik andere ‘verbinding’ dus los.

Frans Captijn


www.captijninsight.com

vrijdag 5 mei 2017

Overlast van liefdesbaby’s? Vele soorten Nanny’s lossen het op. Succes voor de toekomst? Niet verzekerd.

En alweer betrap ik me er op dat ik van een andere generatie ben. Het valt me gewoon steeds meer op, hier op het resort waar ik werk, afgelopen week in een restaurant hier in de buurt, bij de internationale scholen hier in de buurt maar ook, - met super blije gezichten -, op de sociale media. De zogenaamde liefdesbaby’s zullen  dan wel lief zijn… en toch, ze veroorzaken ook erg veel ongemak zo valt me op.

Meer en meer ‘nanny vormen’ zie en hoor ik verschijnen. Peuterspeelzalen, voor- en naschoolse opvang, digitale nanny’s in de vorm van televisie of zoals een paar dagen geleden op iPhones en tablets op tafel in het restaurant waar ik was (kinderen van nog geen jaar), en jawel, meer en meer met name dames van andere culturen die de zorg voor de kinderen over nemen of af nemen. De eens zo super gewilde kinderen blijken toch voor veel mensen regelmatig erg leven en carrière pad verstorend te zijn.   

Als ik voorzichtig naar de achtergrond van het digitale of fysieke ‘Nanny gebruik’ informeer dan heb ik inmiddels een aantal antwoorden van mensen die als volgt antwoorden aan mij gaven:
“We hebben toch zulke fijne en lieve kinderen, maar die hoeven toch onze carrière niet in de weg te staan?”. “Wij hebben toch ook zelf nog een leven?”. “Het leven (ons leven) is gewoonweg duur en we willen er eerlijk over zijn er moet wel geld voor de hypotheek en onze vakanties op tafel komen en dat betekent er wel samen voor gaan.”. “Wij verdienen stukken meer dan dat onze nanny kost.”. “Sorry hoor maar opvoeden is niet echt mijn ding. Nooit geleerd.”. “Na mijn werk wil ik ook nog wel even ontspannen, ik heb ook nog een sociaal leven en twee keer per week naar het fitnesscentrum en een keertje golf is toch niet al te veel.”. “Weet je, we zorgen nog voor werkgelegenheid ook.”. “Het is toch geweldig als je kinderen leren om met andere kinderen op de kinderopvang om te gaan?”.

En meer en meer gezinnen die hier bij ons op vakantie komen nemen dus ook hun nanny letterlijk mee. Zelfs op vakantie hebben de ouders niet echt tijd voor verbinding met hun kinderen. De tablets en laptops blijven hen in de greep houden. De greep op de kinderen is uitbesteed. En ach dat kost verhoudingsgewijze een paar centen maar… dan heb je ook wat. Rust. Niet al dat gedoe van zeurende kinderen om je heen. En als je dan even lekker uit eten gaat met z’n allen dan zet je op tafel een leuke tekenfilm voor je kinderen op en kun je zelf ook online nog even met de buitenwereld verbonden blijven. Je mag immers niets missen. Er wordt immers ook op jouw antwoorden gewacht.

Kinderen verworden meer en meer tot een product. Ouders hebben minder en minder tijd of willen de tijd niet meer nemen om oprechte en ware liefde te delen. Liefde wordt ‘gewoon’ en ‘eenvoudig’  uitbesteed. Kinderen kunnen veel input aan. Wat uiteindelijk de output wordt is nog maar de vraag. En de commercie speelt daar handig op in. Is het niet schrikbarend hoeveel  reclame er speciaal voor kinderen wordt gemaakt? Aandacht, gemis aan echte liefde en dus menselijke verbindingsenergie speelt hierin een rol. De afweging maken tussen zelf opvoeden of opvoeding uitbesteden, kind voor de tv zetten en/of smartphone geven is eigenlijk een afweging die je, vanuit mijn generatie bekeken, niet zou mogen maken. En…tsja wel lekker makkelijk, en die commercie is regelmatig ook erg aantrekkelijk omdat je als ouder meer tijd kan besteden aan het creëren van geld. Ooit (vooraf) stil gestaan hoeveel geld en tijd het opvoeden van een kind of kinderen kost? Te vaak hoor ik het verhaal; “Over een paar jaar zijn mijn kinderen de deur uit, ze kunnen dan voor zichzelf zorgen, eindelijk weer tijd om even samen te genieten…” Wat zeg je daar eigenlijk mee???

Misschien voor mensen die nog niet aan kinderen zijn begonnen de overweging om toch nog eens na te denken of je wel wil voldoen aan de ‘algemeen aanvaarde norm of geaccepteerde standaard en het stramien van je vrienden en vriendinnen. Misschien heb je het lef om eens af te wijken. De wereld om je heen noemt het vaak egoïstisch. Een gemakkelijk label.
Er hangt meer aan vast dan je wellicht lief is en voor mij, mocht er ooit een volgend leven op mij liggen te wachten, dan was de ervaring van nu super maar ik sla dan liever deze verantwoordelijkheid van kinderen op mijn schouders nemen een keer over (overigens weten mijn kinderen hier van en heb ik ze niet minder lief). Er lopen meer dan genoeg kinderen op deze wereld rond en om nu te gaan om mijn stamboom voort te zetten… Hoeft van mij niet.

Wat ben ik blij om de ervaring in mijn leven te hebben mogen hebben van ouders die er eigenlijk altijd voor me waren, die wisten en voelden wat er in mij om ging, die mijn persoonlijke managers waren. Veiligheid en verbinding (die onvoorwaardelijke liefde) met de paplepel in goten. De deur stond helemaal niet altijd open. Er was niet eens een deur, zelfs geen drempel. En die enkele oppas die wel eens kwam? Best een avontuur!

En als ik op mijn leven terug kijk… het heeft mij in mijn beleving tot op de dag van vandaag nooit aan iets ontbroken en met kinderen speelde je, net als hier in ons dorp nog steeds, gewoon op straat. En als je dan onder de prut zat kwam het in niemand zijn of haar hoofd op dat je daarvan misschien wel een enge ziekte kon krijgen. Je bouwde gewoon weerstand op.

Wat een leven in oprechte en duurzame verbinding met die mensen die mij ooit uit liefde op deze wereld hebben gezet. Succes verzekerd? Vanzelfsprekend! De huidige situaties…? Hoe kan het toch dat onze kinderen ons eigenlijk nooit begrepen hebben??? We hebben ze toch zoveel gegeven…

Dank jullie wel kanjers, pap en mam, voor al die kansen die jullie mij op jullie manier gegeven hebben! Volgens mij kan daar geen enkele nanny ooit tegenop. 


Frans Captijn

www.captijninsight.com