Titels staan vaak de relatie met anderen in de weg

In een weerspiegeling van een verhaal dat ik hoorde deelde iemand uit Amerika dit citaat een paar weken geleden met me. Het zette me aan het denken en voor mij is het waar.

Inderdaad, ik was ook blij en trots om ooit titels voor en achter mijn naam te krijgen (sommigen noemen het te verdienen). Eigenlijk zijn/waren ze werk/baan gerelateerd. In mijn ‘thuisland’, Nederland, zijn we een beetje familiair, we noemen mensen al snel bij hun voornaam.

Ik herinner me een van mijn eerste bezoeken aan Duitsland, waar een dame in een groentewinkel "Frau Doktor" werd genoemd. Ik dacht bij mezelf... wat is dit? Deze dame was net als ik alleen maar aan het winkelen. Waarom noemen ze haar in haar vrije tijd Frau Doktor in de groentewinkel? Of wil ze dat soms? 

Ik zie het ook op visitekaartjes. Mensen maken de leukste titels om zichzelf te presenteren. Vorige week kreeg ik een visitekaartje van iemand uit Europa die zichzelf voorstelde als ‘President’ van zijn bedrijf. Toen hij dat bedrijf eens op internet ‘bezocht’ bleek het een eenmanszaak te zijn. Hij was de enige werknemer. En inderdaad ben je dan natuurlijk ook de president. Toch een beetje om te lachen vind ik.

Met een titel laat je gewenst of ongewenst je ‘status’ zien. En jezelf president van je eenmanszaak noemen, is zeker een gewenste keuze om jezelf status en belangrijkheid aan te meten. En ja, de wereld om je heen trapt er vaak in. Professor zijn en professor worden genoemd (tijdens het werk) is gewoon iets dat met het werk te maken heeft. En toch ook zelfs in een werkrelatie creëren titels vaak afstand. 

Uit eigen ervaring kan ik ook zeggen dat ze mensen aantrekken. Voor hen is het fijn om met hun omgeving te delen dat ze deel uit maken van jouw ‘netwerk’. Je weet maar nooit of het ze hogerop kan brengen. Ze ‘vinden je aardig’ vanwege je titel (s) en / of positie, maar niet vanwege de persoon die je daadwerkelijk bent. 

Ik ben lid van een Expats Club hier in Thailand. De meeste van de vele leden zijn met pensioen en zijn hier in Thailand gaan wonen om van het laatste deel van hun leven te genieten. Daar heb je geen titels meer bij en voor nodig in mijn beleving. Meerdere leden willen toch aangesproken worden met hun bijvoorbeeld dr. Titel. Ik heb eens een lid, die ik ook elders soms tegenkom, gevraagd naar de achtergrond waar hij nog steeds bij zijn titel genoemd wil worden omdat het voor mij afstand schept. Grote ogen van hem die verongelijkt naar me keken ... Inderdaad… afstand 😉. 

In een ware en sterke relatie met anderen gaat het niet om titels of positie, maar om de verbinding tussen mensen vanuit wie ze werkelijk van binnen zijn. Dat creëert nabijheid en duurzame verbinding.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Behandeling tegen kanker en de kwaliteit van leven.

Nee, afkloppen, maar tot op heden ben ik voor zover ik weet gelukkig nog goed gezond.  

Afgelopen week kwamen weer heel veel verhalen en ervaringen samen en had ik een gesprek met mijn partner over dit onderwerp. En wat ik hier deel is slechts een persoonlijke opvatting die ik heb. 

Ongeveer twee weken terug heb ik grote hoeveelheden onkruid hier op ons land verwijderd. Het maakte de gravelweg op de site weer zichtbaar en vooral breder. Een pittige klus. Ooit leerde ik van een goeie bekende dat schoffelen wel aardig lijkt maar dat je de diepe wortels in de grond moet verwijderen om er echt een tijd af te zijn. Zo gezegd, zo gedaan en dat was een stevige klus en stevig zweten. En... gelukt (dacht ik).

Wat me opviel was dat diverse onkruid soorten zich als een soort van satelieten ondergronds ongecontroleerd en soms abnormaal verspreiden. Maar ik slaagde er in om met wortels en al de grond vrij van onkruid te maken. En eerlijk gezegd gaf dat een goed gevoel na het werk. Het zag er weer keurig netjes en verzorgd uit. 

Voor nog geen week! Na een regenbui kwam het onkruid weer volop terug. Dat goeie gevoel was van korte duur. 

Wat heeft dit met de titel "Behandeling tegen kanker en de kwaliteit van leven te maken? 

Ik kreeg van de vrouw van een school(jeugd)vriend, een email dat haar man aan een kwaadaardige hersentumor was overleden. In mijn familie, vrienden en kennisenkring zijn er diverse mensen die met gezondheidsklachten (vaak vormen van kanker) kampen. En in de cursus die ik volg werd onlangs ook weer gesproken over sterven.

Hoewel we het er maar meestal niet over willen hebben is dat doodgaan iets wat gekoppeld is aan geboren worden. Niemand ontkomt er aan of je nu arm of rijk bent of wat en wie je ook denkt voor te stellen. En meenemen kun je helemaal niets. Alles wat je 'bezit' is immers maar tijdelijk geleend. 

Dat onkruid deed me denken aan kanker. En gelukkig, er is steeds meer kennis en ook steeds meer mogelijk om kanker te vertragen of in sommige gevallen zelfs te stoppen. Maar, misschien hard om te zeggen, dood ga je (hoewel dan misschien niet aan kanker als je dat zou hebben(gehad)). 

Ik ken en hoor veel verhalen over de vaak hele zware behandelingen tegen kanker. De dagelijkse hoeveelheden medicijnen, bestralingen en ook Chemotherapie. Veel van die behandelingen zijn stevig lijden. Alles gericht op het bestrijden of vertragen van de kanker en je leven te verlengen. Ik herinner me nog goed de behandelingen van mijn moeder en ook van mijn nog jonge neef (21) die helaas veel en veel te vroeg het gevecht niet kon winnen. 

Mijn oudste broer overleed ook aan kanker. Hij besloot om de pillen en chemokuur strijd niet aan te gaan om zijn leven nog met al die ellende en vaak hondsberoerdheid een paar maanden langer te rekken. In heel veel gevallen is het immers helaas hetzelfde als met dat onkruid. Zijn afweging was welke kwaliteit van leven er nog zou zijn en waar je dat dan allemaal (nog) voor doet. Is het niet een jezelf overgeven aan je natuurlijke einde van je levenspad? Zes weken later overleed hij. 

In het gesprek met mijn vriendin ging het over die kwaliteit van leven. Voor iedereen geldt dat zijn of haar tijd op raakt. En hoe ouder we worden (of willen doorwerken) hoe minder er van die tijd over blijft. Onze wens is om die tijd zo goed mogelijk, in een hoge kwaliteit, te leven. En in heel veel gevallen is dat door gezondheidsproblemen al niet eens meer mogelijk. Wat is je kwaliteit van leven? Leef NU en maak je soms eens wat minder druk om zaken waar leven eigenlijk niet echt om gaat.

Ik deel die opvatting van mijn broer. En zoals ik er nu tegenaan kijk mag van mij die beker van medicijnen en chemo, als het zover ook voor mij zou komen, voorbij gaan. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

  

Pracht natuur gaat steeds meer verloren

Mijn dochter Carlien woont en werkt al weer een aantal jaren in Perth Australie. 

Afgelopen weekend had haar vriend een camper gehuurd en gingen ze er samen op uit langs de kustlijn richting het Noorden van Australie. Ze stuurde me woensdag diverse foto's die ze hadden gemaakt tijdens hun trip. Dolfijnen, walvissen, prachtige landschappen, vogels. Ik plaats er bij dit artikel een paar. 

Wat is de natuur toch prachtig en wat helpen we diezelfde natuur met z'n allen toch omzeep. 

Record na record wordt verbroken met hogere temperaturen, overstromingen en natuurrampen. De natuur slaat terug. Triest hoe we in onze 'hebben' en 'wegwerp' maatschappij niet veel geven om volgende generaties, zo lijkt wel. 

Het huidige wereld wijde virus zwakt in de meeste landen weer een beetje af en dat zie je ook in de toename van de luchtverontreiniging. We leren eigenlijk helemaal niets en pakken de draad zo veel mogelijk weer op zoals het was. Met op dit moment 7,800,000,000 mensen op onze planeet gaan we door die pracht natuur steeds meer om zeek te helpen. Of onze levensstijl uiteindelijk dat echte geluk brengt en of er voor generaties na ons nog zoveel moois over blijft is voor mij de vraag. 

Die pracht natuur laat niet met zich sollen...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Wat was en ben ik toch eigenlijk vreselijk verwend

Vlak voor me keert een scooter met een vrouw en twee kinderen erop. Niemand draagt een helm. Wel een mondkapje. Grappig om te zien overigens als we het over veiligheid hebben.

Er steekt een schildpad de weg over. Zij hadden hem gezien en rapen hem op. Hij gaat in het mandje voorop. Een delicatesse en zeker weten wordt het een soort van kerstdiner. Geen dagelijkse kost.

Een paar weken geleden kwamen wij er met z’n drietjes op de scooter (Geen mondkapjes, hond Kadhow zonder helm maar wij met) ook een overstekende schildpad tegen. We hielpen hem/haar met oversteken.

In de late avond, bijna nacht, lopen mensen uit het dorp met hoofdlampen door de velden. Op zoek naar padden, ratten en ook in de bomen slangen. Ze worden op de markt verkocht en ook zelf gegeten. Het is een bronnetje van inkomsten…

Er wordt op verschillende manieren gewoond. Huizen zijn echter anders en ook hoe er in die huizen gewoond en geleefd wordt is echt anders. Eigenlijk niet te vergelijken en het lijkt erop dat wonen nou niet echt een prioriteit is. Als ik om me heen kijk dan geeft het voor mij, vanuit mijn cultuur, niet echt een gevoel van ‘thuis voelen’ aan. Maar ik ben gewoon verkeerd. Hier voelen de mensen zich misschien veel meer thuis dan bij ons. Over het algemeen geen luxe. En jawel, een tv hoort er wel bij. De auto lijkt belangrijker dan het huis en hoe het huis erbij staat of bewoond wordt. En of dan nu uitsluitend te maken heeft met ‘arm zijn’… ik vraag het me af.

Na ruim acht jaar hier wonen mag je toch veronderstellen dat mijn vakantiegevoel wel zo’n beetje over is. En leven op het platteland, nagenoeg geen buitenlander te bekennen hier, brengt je toch echt in contact met de ware cultuur en leefwijzen van de mensen hier.

Ik verbaas me steeds minder. Steeds meer is ‘gewoon’ terwijl, als ik erbij stil sta, het voor mij helemaal niet gewoon is.

‘Holy cow’ wat was en ben ik toch eigenlijk verwend. En of dat dan beter is, dat durf ik niet te zeggen.

Ik voel me hier ook thuis. En jawel we wonen anders dan de gemiddelde inwoner hier en ook onze toekomstplannen met ons bouwproces zien er anders uit.

Internet toont, ook hier, hoe je geluk kunt kopen. Je moet meer hebben. Eigenlijk verwoest het deze fantastische cultuur waar de oudere generatie nog steeds genoegen neemt met weinig, weet te ontspannen en te genieten van de basisdingen en het familiegevoel waar leven echt om gaat.

Geweldig om dit inzicht te mogen krijgen door die moeder met haar kinderen die een schildpad opraapt…

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com