vrijdag 24 november 2017

De ongezonde stressbal van november tot nieuwjaar is weer onderweg

Onlangs heb ik de film "A bad Moms Christmas" gezien. De komedie volgt drie overbelaste vrouwen terwijl ze rebelleren tegen de uitdagingen en verwachtingen van de 'Wereld Cup' voor moeders: Kerstmis.

En weer maakte het me overduidelijk wat een gekke, in veel opzichten ongezonde, 'show' de meeste mensen niet alleen van Kerstmis maken. Nog meer hoe de meeste mensen helemaal zelf van november tot net na nieuwjaar voor zichzelf en anderen een grote stressbal creëren. Allemaal omdat iedereen het doet. Ze kunnen toch niet achter blijven, of zijn bang om 'anders' gevonden te worden en te zijn.

Waarom ongezond?
Allereerst ongezond omdat ze tegen de natuur in gaan met hun leven. De natuur toont immers, in diezelfde periode december, althans in de westerse wereld, dat het juist tijd is om rust te nemen na het loslaten en jezelf de tijd te gunnen om op te laden. Om (weer) verbinding te maken met de kern van het leven. Daar waar het leven echt om draait.
In het Christendom bijvoorbeeld is er de periode die Advent wordt genoemd. Of je nu religieus bent of niet, het is een periode die je de gelegenheid biedt om te stoppen, een tijdje na te denken omdat (de oorspronkelijke betekenis van het woord Advent) een opmerkelijke persoon in aantocht is. Met betrekking tot Kerstmis heeft het alles te maken met nieuw leven dat er weer aan komt.
De natuur dus,en ook Advent, biedt ons van november tot nieuwjaar dus aan om juist NIET te gaan stressen. Het is de spiegel en uitnodiging om te stoppen met rennen en om in contact te komen met waar het leven, jouw leven, echt om draait.

Ongezond op nog een andere manier omdat in veel gevallen december een deadline lijkt. In werk, in projecten, financiële / fiscale (belasting) zaken, enzovoort. En dat is het dus van oorsprong dus eigenlijk total niet. Het is precies het tegenovergestelde. Het vieren en voorbereiden van een nieuw begin (en dat druk je dus uit met dat stukje natuur, die natuurlijke groene kerstboom of die kersttak, die je in je huis kunt brengen).

En marketing en allerhande advertenties helpen ons wel om te laten zien wat ‘gezelligheid’ zou moeten inhouden. We moeten elkaar cadeaus geven en / of zouden ze toch tenminste moeten ontvangen. God weet waarom…Hoe zouden we anders immers vorm en inhoud aan onze ‘eindejaarsgelukshows’ kunnen geven. Marketing en reclame creëerden de 'nep' kerstman en daarnaast ook de 'heilige' Sinterklaas. Dubbele ‘pret’.

Begrijp me niet verkeerd, het vieren van Kerstmis en Sinterklaas hebben zeker hun charme en ik heb er zelf super goeie herinneringen aan. De manier waarop we dat vaak ‘vieren’, vorm en inhoud geven, is door er overweldigende shows van te maken, zonder uberhaupt te beseffen wat de achterliggende betekenis is. En die is juist in feite materialistisch gezien juist super sober en spiritueel en in relatie tot je gezondheid gezien meer dan rijk. 

Die stressbal december draait feitelijk nog bijna alleen om kopen en materialisme. Goed voor de economie, mensen slechts tijdelijk gelukkig maken en ze er in te laten geloven dat dat ook echt helemaal lukt door te kopen. Meerdere malen zelfs jaloers of ongelukkig makend. 
Het begint al met de klachten over het kerstpakket van de baas. Waarom krijgen we die pakketten overigens? Ze zijn zelfs aan belastingregels gebonden. Word eens wat meer creatief met dat geld en die geste. Overigens, ooit probeerde ik dat in mijn loopbaan eens en uit een soort van angst voor het onbekende gaf de ondernemingsraad aan dat het toch maar beter was om de ‘vaste’ lijn te volgen. Blij maken en worden met nootjes die soms vaak bijna over de datum zijn en met dingen waar je toch feitelijk helemaal niet op zit te wachten. Dat pak koffie en die kandelaar? Inderdaad, maak er iemand blij mee die daar echt misschien op zit te wachten maar jij toch niet? Als ik er weer aan terug denk…

Mensen veranderen in december. Ze laten op hun ‘sociale’ media zelfs nog gelukkigere gezichten, gezinnen, kleding, en blinkende sieraden zien. Allemaal onderdeel van de show. Een tijdje geleden las ik op internet ergens een artikeltje dat het aantal echtscheidingen na de ‘feestdagen’ (en de zomervakantie) het hoogste is. Als of het niet gezellig genoeg was.

Het was eigenlijk best even een genot om naar die film 'A bad Moms Christmas' te kijken en op een speelse manier weer eens op die stressbal en ‘geluk- en gezelligheidshows’ te worden gewezen.

De plaats waar ik woon ligt op ongeveer 25 kilometer van de Thaise stad Chiang Mai. Een stad, dag na dag, overvol met toeristen. In onze omgeving hebben we zelfs grote Makro-winkels en ja ... er is ook iets te verdienen in dit boeddhistische land in oktober, november en december. Dus… plastic kerstbomen en meer. Iedereen voelt dat het hier niet hoort. De Thai genieten van de knipperende Karaoke lichtjes en begrijpen er verder ook niet veel van. Het zijn dan ook bijna alleen de Farang (buitenlanders) die deze versieringen (die zelf al allamaal nep zijn) kopen. Niet om een echte december-sfeer te creëren naar mijn idee. Hoe lukt dat met bijvoorbeeld vandaag weer een tropische temperatuur van ongeveer 32º C.

Voor mij inmiddels al jaren geen december stress meer. En eigenlijk heeft dit dus ook helemaal niets met december te maken. Het voelt voor mij elke maand, elke dag als ‘Kerst’. Op mijn manier elke dag nieuw be-LEVEN. En jawel hoor kerst, in zijn oorspronkelijke betekenis, en het einde van het jaar verbonden vieren maken daar gewoon deel van uit. Geen extra cadeaus, geen extra winkels voor nodig. Dit jaar valt 25 december op een gewone maandag. Net als iedere dag van de week overigens zijn de winkels ook gewoon open en ook de overheid heeft geen vrij (dat hebben ze overigens meer dan genoeg omdat hier heel, heel veel wordt gevierd (stil gestaan). En zeker weten verwacht niemand sneeuw dus ook dat verlangen is snel in de kiem gesmoord. Dus hoe zit dat dan met een kerstgevoel? Laat me niet (meer) lachen. Het spel hoort er neem ik maar aan op deze manier maar gewoon bij en... het houdt de glimlach op mijn gezicht in stand.

Het zal niet goed zijn voor de economie en toch. Geniet van een gezond en stressvrij einde van het jaar (wat de wereld om je heen daar ook over denkt). Neem de tijd om je op te laden en in contact te komen met dat waar het/je leven echt om draait. Misschien kun je de natuur eens ingaan om in de spiegel te kijken en wellicht wat te ont-leren van wat je altijd aangeleerd hebt gekregen als waar.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com


vrijdag 17 november 2017

Ga afvallen, of je nu mager, 'gewoon' bent of dik, en… ont-dek wie je ook al weer was (en nog steeds bent).

Van een voormalige, nog jonge, collega die ongeneeslijk ziek is en zijn dagen bewust telt kreeg ik een bericht dat hij met de dag meer gewicht verloor. Mijn eerste indruk was dat dat fysiek gewicht was door die ziekte en dat bleek niet zo te zijn. Hij verloor, hij noemt het, ‘ik’ gewicht.

Door het proces, feitelijk van aftakeling, waarin hij fysiek terecht is gekomen is hij beland op een pad van letterlijke ‘ik’ verlichting. Dagelijks laat hij stukjes los die zijn ‘ik’ door de jaren heen gevormd hebben. Zijn echte ik in zijn leven hebben omhuld. Ik noem het voor het gemak maar even ‘sluiers’. En die sluiers leg je vanuit levenservaringen heel geleidelijk om je heen. Dikker en dikker. Sluiers die je denkt nodig te hebben om je te beschermen. En daarmee dekken ze dus je echte ik gewoonweg af. Je verandert en verandert en je noemt dat gemakshalve ook nog even ‘aanpassen’. Ja inderdaad het woord zegt het zelfs. Je past meer en meer (sluiers) over elkaar heen aan. In mijn boek ‘Speurtocht naar persoonlijk meesterschap’ schreef ik er al eens eerder over.

Als je daar de tijd voor neemt om er wat dieper naar te kijken kan je er achter komen dat daar twee primaire vragen onder liggen. Hoe overleef ik en hoe blijf in veilig. En als je nog dieper kijkt dan ligt onder die twee vragen als basis… Ik wil (over)leven.

Na mijn scheiding, uiteindelijk in 1999, kreeg ik van heel veel mensen te horen dat ze me eindelijk weer herkende. In de negen jaar huwelijk had ik me te veel aangepast. Let wel wat hier staat. Hier staat het word ik. Ik heb dat dus zelf gedaan en dat is niet een sort schuld van de moeder van onze twee kanjers van kids. Vanuit de beste intentie, en waar had ik dat immers ooit geleerd (iets waarin ik in de wereld niet uniek ben), heb ik mijn ik aangepast om het beste uit onze relatie te halen. Om zowel samen als alleen ‘veilig’ te blijven en onze relatie te laten overleven. Helaas pindakaas dat werd hem dus niet. Het werd meer en meer een last, en niet alleen voor mij, om er mee door te gaan en mezelf kwijt te zijn geraakt.

En dit is ‘slechts’ een van mijn eigen voorvallen als voorbeeld. Ik kan er uit mijn leven nog heel, heel veel opnoemen. Niets unieks aan.
Hoe zit het met jouw ‘aanpassingen’ die je in je leven allemaal al gedaan hebt en waarmee je die person die je (diep) van binnen eigenlijk echt bent, bent gaan verliezen? Die zaken die, als je nu terug kijkt, je eigenlijk stapje voor stapje ‘een ander mens’ hebben gemaakt dan je van binnen echt bent?

Aanpassingen die je zelf hebt gedaan en waardoor je jezelf zonder er erg in te hebben stapje voor stapje en ongewild ging veranderen. Door je ouders, je broers en zussen, je leefomgeving, je school, religie, je werk en positie, je relatie(s), en ga zo maar door.

Ga afvallen! Ga ont-dekken. Laat die sluiers vallen. Gooi dat gewicht van je schouders af. Breng je aanpassingen terug naar de zee. 
Niemand, maar dan ook echt niemand zit op die schijnvertoning die je van jezelf hebt gemaakt te wachten. Je maakt er jezelf en de wereld om je heen ook absoluut niet blij mee. En weet dat velen feilloos in de gaten hebben en voelen dat jij jezelf niet bent. Stop met het verstoppertje spelen voor jezelf.   

Wie ben je eigenlijk echt?
Laat elke dag wat gewicht van je schouders vallen. Maak je vrij om weer te zijn wie je echt ben en juist die uniekheid te leven. Een verademing!

En let wel, doe het nu. Wacht niet tot je ongewild in omstandigheden terecht komt waardoor je er ‘uiteindelijk’ bij stil komt te staan om over dit sort zaken te gaan nadenken. Het zou wel eens te laat kunnen zijn. Beter om lekker jezelf, je IK, te leven NU.



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com



vrijdag 10 november 2017

Ben je bang om dood te gaan?

Eind oktober, na mijn eerste vroege les die ik gaf, kwam er een Chinese vrouw naar me toe. Ze vroeg of ze me een hele persoonlijke vraag mocht stellen. Natuurlijk! Het maakte me nieuwsgierig.
“Frans, ben jij bang om dood te gaan?”

Nou, dat was even een aardige binnenkomer op de vroege ochtend. Spontaan, alsof ik op de vraag was voorbereid, gaf ik het antwoord. “Nee hoor, helemaal niet. Over de manier waarop dat gaat gebeuren is voor mij weer wat anders. En omdat ik niet weet wanneer het zal zijn ga ik me daar zeker op dit moment dan ook maar niet druk om maken.”

Ik had die zinnen, die recht uit mijn hart (of ziel) kwamen, eigenlijk nog niet uit gesproken – ik hoorde ze mezelf als het ware zeggen -, toen ik er over dacht hoe ik dit antwoord nu eigenlijk zomaar kon geven. Ja het is waar voor mij en waarom komt dit antwoord, zonder er over na te denken, ineens zo spontaan naar buiten?

En eigenlijk kwamen de achtergronden oover dat antwoord dat ik gaf de dagen daarna pas goed boven en kreeg ik veel duidelijkheid over mijn antwoord.

Nee, ik wil niet gaan nadenken of piekeren over hoe ik die - overigens meest normale zaak die voor iedereen bij leven hoort, de dood, - ga tegen komen. Me nu al druk maken over de manier waarop... Voor mijn gevoel een beetje tijd, en daarmeeleven, verspilling. Het komt wel zoals het komt en op het tijdstip dat achteraf gezien waarschijnlijk het beste was of het beste paste. Daar ben ik dus snel mee klaar.

Maar niet bang zijn voor de dood… Dat is toch even iets anders… Hoewel…?

Toen ik meer en meer over die vraag en dat antwoord na dacht kwam heel spontaan in me op dat ik helemaal niet dood ga. Dat is eigenlijk altijd mijn beleving al geweest en vanuit mijn ervaringen hier in Thailand en mijn verbinding met het Boeddhisme is dat nog sterker geworden. Het is niet eens meer een geloof, het is veel verder verdiept naar een vol vertrouwen.

Er moet al gigantisch veel liefde voor mij zijn geweest nog voordat ik was geboren en nog voordat ik zelf kon en mocht beginnen met het terug geven van aandacht en liefde. 

Denk maar eens hier aan; Mijn fantastische ouders heb ik 'slechts' gekregen. Ik heb niet bewust gevraagd om deze inspirerende levensmanagers. . niet gekozen. Ik heb ze gekregen. Zij bliezen als het ware de levensenergie in me. De adem om te leven. De plek waar ik ben geboren heb ik niet gekozen maar slechts gekregen. Mijn omgeving om op te groeien kreeg ik. Ik kreeg mijn dierbaarste spirituele gids, die in mij door leeft en werkt, wiens naam ik met eer mag dragen. Lieve mensen om me heen (en ook de in mijn ogen wat minder lieve) kreeg ik om me te laten groeien en ontwikkelen tot de person die ik ben. Twee goeie benen, armen,  ogen een compleet en gezond lichaam.  Ik ontving gevoel en de mogelijkheden om me met anderen te verbindenen om liefde terug te geven. 

Volgens mij uit een bijzondere liefde, met een doel en met een opdracht om er goed gebruik van te maken omdat er hier iets op deze wereld ook voor mij iets specifieks te doen is. Zoals dat voor iedere persoon (die immers uniek is) in mijn beleving geldt. 
Ik heb dus om niets gevraagd, ik heb het allemaal uit een hele bijzondere liefde gekregen (dat is althans mijn volledige overtuiging). En dat is voor mij iets Goddelijks waarvoor is hartstikke dankbaar ben.

Mag je dan iets terug geven? En is dat dan ‘slechts’ iets tijdelijks?
Voor mij gaat dat dood gaan over het afscheid van slechts het omhulsel waarvan je tijdens je ‘leven’ gebruik mocht maken. Die tijdelijke tempel van en voor je ziel. Die kruiwagen om je te laten leren en te laten groeien. Die kan je op enig moment niet meer verder dienen en hoe mooi is het dan dat je daar afstand, afscheid, van kan en mag nemen. Het is een zielloos lichaam. Heel, heel vaak heb ik in mijn vorige loopbaan binnen de brandweer en hulpverlening en ook prive van die zielloze lichamen gezien. Je hoeft er geen expert voor te zijn om gelijk te zien en, hoe mooi eigenlijk, ook te voelen dat de ziel, die sprankeling, die tinteling, die levensenergie plotsklaps verdwenen is.

In de natuurkunde leerde ik ooit een basis wet; "Energie gaat nooit verloren."

En omdat, in mijn beleving, die ziel dus door gaat ga je dus helemaal niet dood en hoef je daar dan ook helemaal niet bang voor te zijn. Ik heb twee kinderen waarin ik voor 50% mijn levensenergie heb mogen blazen en met die levensenergie gaan zij dan ook door. Iets dat ik dagelijks voel vanuit de nabijheid van mijn overladen ouders.
En al zou ik geen kinderen op deze wereld hebben mogen zetten… ook dan ging het delen van mijn uniekheid (zoals iedere persoon zijn eigen uniekheid heeft) door. Alle contacten, alle ideeen die werkelijkheid zijn geworden of waarop ik invloed op mocht en kon uitoefenen, het lesgeven en noem maar op… die energie gaat door.

En ik ben vrij om weer stappen voorwaarts te maken in verdere groei… Wat mij betreft lekker doorgaan.

Het is maar hoe je er tegenaan kijkt en niet wat je geloofd maar wat je veel dieper voor 100% vertrouwt…



Frans Captijn

www.captijninsight.com 

vrijdag 3 november 2017

Slapeloosheid? Word wakker! Stop er mee en ga slapen!

In mijn ‘vorige leven’ in dit leven, in mijn rol als algemeen directeur van een organisatie, kampte ik regelmatig plotseling wakker worden in de nacht en door al mijn gedachten niet meer in slaap kunnen komen.

Bij mij werkte het eigenlijk zo. Ik had mijn bed nog niet geroken of ik viel haast in slaap. Het had meer te maken met fysieke en mentale uitputting (wat later ook de vorm van een burn-out aan nam). En door die overbelasting viel ik dus weldegelijk diep in slaap. Althans, zo voelde het.
Na een paar uur kwam ik als een dobber die door een vis even naar onderen werd getrokken en plotseling weer werd los gelaten, als een soort raket weer plotseling ‘naar boven’. Als een raket weer klaar wakker. Kon niet meer in slaap komen. Piekeren over allerhande situaties, projecten, problemen, et cetera, zowel zakelijk als privé.

Nu ben ik er achter wat er eigenlijk gebeurde. De hele dag, tot zelfs vlak voordat ik ging slapen was ik in mijn hoofd aan de weer met allerhande problemen en situaties. In mijn werk, thuis, in de kleine en grote wereld om me heen, soms zelfs in mezelf. Ik ging maar door en gunde me geen 'cool-down' periode voor ik ging slapen. Altijd en overal bereikbaar en beschikbaar. En als je dan gaat slapen dan schakel je ineens de invloeden van je vijf basis zintuigen uit. Echter je hoofd draait nog op volle toeren en gaat dus aan de slag met van alles en nog wat dat het maar kan vinden. Soms in de meest gekke kronkels en soms zelfs dromen. 

Sinds ik in Thailand leef en werk ken ik nachten met slapeloosheid eigenlijk niet meer. Ze komen dan ook nagenoeg niet voor. Ik slaap goed, val rustig en als een blok in slaap en wordt door mijn biologische klok vroeg wakker. Mijn lijf neemt gewoon de rust die nodig is om op te laden.

Slapeloosheid is een effect. En als er een effect is dan is er dus ook een bron. Medicijnen helpen bij effect bestrijding. Zeker als voormalig brandweermens weet ik dat het vele malen beter is om niet de bron te bestrijden maar de bron niet te laten ontstaan. En juist daarin ligt de kern volgens mij van de aanpak en de, overigens in mijn ogen zeer natuurlijke, oplossing. 

Het is fantastisch om te weten hoe zaken werken en het is ook fantastisch dat farmaceutische bedrijven pilletjes, al dan niet via de dokter, aanbieden die je helpen om te kunnen slapen. Feitelijk maken ze je afhankelijk en vaak werkt zo’n pilletje op den duur verslavend. Het lost dus eigenlijk niets meer op dan een doekje voor het (blijven) bloeden.

De basis van slapeloosheid ligt in onszelf en in onze leefstijl. En jawel, ervaringen die we in het verleden hebben opgedaan en vormen van (oer) angst gaan met onze geest aan de slag en houden ons dus uit onze slaap. We kunnen ons afvragen waarom baby’s (in veruit de meeste gevallen) zalig kunnen slapen en zich niet gestoord voelen door waar ze zijn of wat er om hen heen gebeurt. Wat hebben wij onszelf dus aangedaan? Waarom lukt ons dat niet meer om waar dan ook in slaap te kunnen vallen.

Ik herinner mij onze twee kids nog tijdens de carnaval in de Rodahal in Kerkrade. Harde muziek, oeverloos veel mensen, gezelligheid en veel rumoer. En allebei lagen ze zalig in hun clownspak op de grond in een hoekje op de grond te slapen. Veilig vanuit het oer vertrouwen dat er op ze werd gelet omdat er om ze werd gegeven en er dus niets kon gebeuren (Ik adviseer je niet om zoals op de foto op straat te gaan slapen tenzij er een oogje in het zeil gehouden wordt).
Overigens is mijn hond, die ik als mijn persoonlijke boeddhistische leraar zie, ook zo'n voorbeeld. Hij maakt zich niet druk over gisteren en ook niet over morgen en slaapt waar hij maar slapen wil en kan. Meer dan alert als we er samen regelmatig lekker in de natuur op uit trekken. 

Tijdens onze groei en opvoeding zijn we ons niet bewust dat we onze eigen 'portier' of 'bewaker' van informatie niet kennen. We kennen de ‘uit’ knoppen niet. We gooien een overkill aan informatie in ons hoofd als een soort vuilnisvat naar binnen. We zijn overmand door de hang naar informatie en verbinding met alles en nog wat om ons heen. Zijn verslaafd. We zijn het ritme van de natuur kwijt geraakt en passen ons slechts tegenovergesteld aan. In de lange avonden gaan we langer doorwerken en in de zomer gaan we bij meer energie rusten op het strand.

Op slaap dien je je voor te bereiden. Niet alleen voor die slaap maar je dient je er bewust van te zijn dat het een normaal en natuurlijk onderdeel, een ritme, is van de dag. Dat voorbereiden doe je door de prikkels die je de hele dag tot je neemt in balans te houden en voor de nacht af te bouwen (in plaats van juist op te bouwen). Een cool-down zoals ik het eerder noemde. En door je minder op te winden over - of om - zaken die vanuit de buitenwereld grip op je proberen te krijgen (meditatie is bijvoorbeeld en methode om dat te leren). 

Een van mijn leraren zei een tijd geleden tegen me; “Frans, als jij in je leven terug kijkt op al dat piekeren en al die slapeloosheid die je jezelf hebt aangedaan, heeft het je oplossingen gebracht? Heeft het je wat opgeleverd?”. Als ik eerlijk ben dan moet ik erkennen dat het me uitsluitend slapeloosheid heeft opgeleverd. Het is gewoonweg tijdverspilling. En al die ideeën die ik in mijn hoofd liet opkomen bleken in de praktijk allemaal anders uit te pakken dan ik gedacht had. En ik kon er mee omgaan anders kan ik dit hier en nu niet schrijven. Ik leef nog steeds. Ware tijdverspilling is het geweest. En vanuit die ervaring is het dus beter om er mee te stoppen.  

Echte oplossingen vind je niet in de buitenwereld maar in jezelf. Werken aan rust en inzicht hoe dingen werken zorgen voor 'verlichting' (lichter maken van jezelf). De bewaker (manager) van je eigen leven worden is de kunst. Een van de hoofdzaken daarbij is om weer in balans te komen en te ervaren dat het niet hebben van al die contacten en informatie je meer in balans brengt en houdt dan je denkt. 

Het resultaat? Geen pilletjes meer nodig, een betere nachtrust, kunnen slapen waar je eigenlijk maar wilt of waar het, net als mijn kinderen tijdens de carnaval, maar mogelijk is. De natuur een beetje als spiegel volgen en… je apparaatjes waar je de hele dag maar mee rond loopt gewoon lekker vroeg in de avond uitzetten bijvoorbeeld. Geen email na het avondeten.

Stop je slapeloosheid. Hou je niet voor de gek dat anderen of situaties je dit aan doen. Pas je levensstijl aan. Wordt je er van bewust dat piekeren slechts tijdverspilling is en je op jezelf kunt vertrouwen. Je hebt het slechts zelf in de hand.

Slaap lekker.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com