vrijdag 25 juni 2021

Niet langer gebonden blijven aan iets waar je afstand van doet.

Op 18 maart 2016 publiceerde ik al eens een blog over de kunst van het loslaten (Wil je dat blog zien klik dan hier). Het was een blog uit de tijd dat ik nagenoeg elke ochtend meditatielessen met boeddhistische filosofie op het wellness resort in Mae Rim, Thailand, gaf.

Onlangs kwam ik een, in mijn ogen, mooie aanvulling tegen die ik graag deel.

De Indiase Jesuit Tony de Mello (1931 – 1987) stelde dat je gebonden blijft aan iets waar je afstand van doet. Het blijft je in zijn ban houden. Toen ik dat las en er wat meer over dacht kon ik me in heel veel gevallen in die stelling vinden. Veel mensen die ik tot nu toe in mijn werk en privéleven ben tegengekomen ‘blijven hangen’ in iets waar ze afstand van hebben gedaan. Meestal overigens ongewenst afstand. Een situatie die hun plezier in het leven soms aardig in de weg staat. 

De Mello adviseert om eens van een afstandje naar die situatie te kijken en om te proberen om eens te doorzien wat er echt en dieper aan de hand is zonder er een waardeoordeel aan te geven. Kortom om de situatie te doorzien. En met name in het doorzien zonder gelijk naar die innerlijke stem te luisteren die weer boven komt is vaak niet gemakkelijk.

Als je erachter komt wat het eigenlijk waard is, dan zul je er geen afstand van hoeven doen. Het zal je namelijk heel natuurlijk en als vanzelf ontvallen is zijn stelling.

En ook toen ik daar dieper over dacht ontdekte ik in mezelf dat dat voor mij zo is. Of het nu iets materieels, immaterieels of emotioneels is of de situatie zelf die je met je gevecht om gebonden te willen blijven in standhoudt.  

Wellicht een overweging waard.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 18 juni 2021

Be-kering en geduld. De Jip en Janneke ervaring (en beloning)

We zijn inmiddels nu anderhalf jaar onderweg met ons bouwproces in Surin, Thailand. Het zelf ontwerpen en met eigen handen bouwen van een energierijke privé plek met piramides.

Steevast is de eerste vraag die mensen stellen; “Wanneer is het klaar?” Mijn standaard antwoord; “Als het klaar is.”. En ja, dat kan nog wel jaren duren. We zijn en blijven gewoon lekker bezig. Tot nu toe is onze tijdelijke wooncontainer en het labyrinth af en we zijn nu met twee gastpyramides (slaapkamers) bezig. Het woonhuis gedeelte zal nog wel effe duren. 

En toch natuurlijk een logische vraag vanuit de snelle wereld waarin we zijn opgegroeid en leven. Hurry up met je idee en ‘zet het even neer’. Hollen en stress. Het werd me tien jaar geleden bijna fataal door een eenzijdig ongeval in Zeeland.

Na die ervaring heb ik mijn levenswijze totaal veranderd. Eigenlijk een soort van be-kering. Nee, niets spiritueels (hoewel) maar het leven op een nieuwe manier bekijken, vanuit een nieuw perspectief. Weg met de stress en regelmatig de tijd nemen om vanaf een afstandje eens te kijken naar waar het allemaal echt om draait. “Rijkdom”, macht en controle lijken hoog te staan aangeschreven in deze wereld. En als je er van een afstandje naar kijkt dan moet ik er toch regelmatig erg om lachen.

Afgelopen week weer zo’n ervaring met een jonge, in topfitness verkerende, voetballer die voor het oog van de wereld tijdens een wedstrijd in elkaar zakt. Zijn coach gaf gelijk aan dat het je weer eens met de neus op de feiten drukt van waar leven eigenlijk echt om draait. En helaas hebben velen dat nog niet ontdekt… niet om rijkdom, macht en controle.

Die vraag van; “Wanneer is het klaar?” bracht afgelopen week ook een Jip en Janneke verhaaltje in mijn herinnering terug. Ze hadden aardbeien plantjes en Jip kon niet wachten op de eerste aardbeien die zouden gaan komen. Elke dag liep hij ongeduldig om de plantjes heen maar er gebeurde niet of nauwelijks wat. Hij gaf het maar op tot hij een week later toch nog eens ging kijken en… verrek… de eerste aardbeien.

Hier is een boeddhistische gezegde: 
De taak van de boer is om het land voor te bereiden en te bewerken, water in het rijstveld te laten lopen, de rijst te zaaien of te planten en zich nooit af te vragen wanneer er geoogst kan worden. De rijst komt, in zijn eigen tempo, precies op tijd.

Wij genieten van ons bouwproces. Geen project want er is immers geen eindtijd laat staan dat we rekening houden met SMART (Specifiek, Meetbaar, Aanvaardbaar, Realistisch en Tijdgebonden) principes en doelen. Beperking van creativiteit, stress verhogend en toch eigenlijk achteraf gezien om erg om te lachen.
Inderdaad, weer die be-kering. 
En als je zo af en toe eens terug kijkt naar ons bouwproces dan is er tot nu toe met veel aandacht toch al aardig wat goeie en rijpe ‘oogst’ te zien en bereikt. En dat is, net als bij de aardbeien van Jip en Janneke, toch een aardige beloning.

Geen ongeduld en met be-kering. Leven op een nieuwe manier en nagenoeg zonder stress.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


 

vrijdag 11 juni 2021

Voor twee weken even monnik

Vorige week vrijdag en zaterdag waren we in het dorp uitgenodigd voor het inwijdingsritueel van een nieuwe (tijdelijke) monnik. Het is een typisch Thais Boeddhistisch ritueel.'

Om dankbaarheid te tonen aan de familie, en met name de ouders en moeder, besluit een zoon meestal om voor kortere of langere tijd monnik te worden en het tempelleven van meditatie, studie, gebed en persoonlijke verdieping aan te gaan. Gehoorzaamheid, respect, dankbaarheid en toewijding tonen aan de mensen die hem hebben opgevoed. Volgens de Thaise traditie draagt het bij aan goed Karma voor de familie.

Er kunnen ook meer onderliggende redenen zijn zoals het eren van overleden familieleden en nog veel meer. Van origine vindt zo’n tijdelijk monnikschap plaats voordat de zoon trouwt. 

Hoe dan ook, wij waren erbij. Vrijdagmorgen vroeg was er een uitgebreid ontbijt (jawel, wederom om acht uur in de morgen alweer aan het bier) voordat de ceremonie om negen uur (het geluksgetal 9) begon.
Een monnik, nam na een vorm van zegeningen en chanten, de aftrap met harenknippen van de nieuwe kandidaat. Gevolgd door zijn moeder en de genodigden die allemaal drie plukjes haar mochten afknippen. Ook ik was van de partij.

De monnik maakte daarna met een scheermes het werk af. Zowel hoofdhaar als wenkbrauwen moesten eraan geloven. 

De hele dag kwamen er vrienden en bekenden aan, een party van een dag, en in de avond was er een diner.

Zaterdagmorgen in optocht naar de tempel, nu in het oranje gekleed en met een bedelnap. Hij was niet de enige die dag en buiten de tempel was het meer dan druk met familie en vrienden van alle nieuwe monniken die werden ingewijd. Op het tempelterrein veel kraampjes met eten en drinken. Waar zouden Thai zijn zonder overal en de hele dag door eten? 😉

Tijdens het ritueel keek er ineens een 'oude' monnik naar mij. Niet omdat ik de enige buitenlander in de tempel was maar omdat ik (al jaren) ook kaal ben geschoren. Hij gaf me aan dat ik er al (op mijn wenkbrauwen na) klaar voor was en zo kon aanschuiven. Nou, wie weet ooit in een volgend leven. 

Twee weken maar voor deze monnik. Niet werken betekent hier in de meeste gevallen ook geen inkomsten. En sommige mensen lijken nog steeds echt voor lange tijd onmisbaar. Er wordt dan ook vaak al een tijdje voor gespaard.

Superleuk om dit een keer van nabij mee te kunnen maken.

Hieronder nog wat sfeerbeelden.








Frans Captijn (Gangey Gruma) 



vrijdag 4 juni 2021

Lekker lachen. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

We gaan gemiddeld zo’n vijf tot zes keer per week uit eten. Effe er uit en voor de prijs hoef je het niet te laten. Daarnaast niet al te veel boodschappen, tijd om aan andere dingen te besteden en ook nog eens minder afwas. Ook om nog eens andere mensen te ontmoeten. En 'afhalen' of 'online' bestellen blijft niet mijn ding. 

In ons dorp wonen drie buitenlanders, een Australiër, een Duitser en ik. Alle drie hebben we een Thaise partner en we treffen elkaar vaak in het kleine restaurantje aan de rand van ons dorp. Regelmatig duurt het nogal even voordat het eten dat we bestellen klaar is. We zijn niet de enige klanten en veel mensen komen er om af te halen. Prima eten, goeie pot bier met ijs en lachwekkende conversaties. Gewoonweg meestal droge humor over dat wat er die dag dus allemaal weer eens anders ging dan we dachten.
We lachen dan ook aardig wat af met z’n allen over eigenlijk helemaal niets. En de dames doen ook regelmatig een stevige duit in het zakje. En weer op weg naar huis, met nog steeds een glimlach op je gezicht, voelt het werkelijk dat je die dag weer zalig geleefd hebt.

Een voorbeeldje.
Afgelopen week hadden we een uitnodiging voor een verjaardag ontbijt van de vrouw van de Australiër. Hij wist niet wat er allemaal ging gebeuren en liet het maar weer over zich heen komen zei hij vooraf. Verkeerd gehoord maar die verjaardag begon al om zes uur in de ochtend terwijl ik acht uur verstaan had.

Wij kwamen dus om acht uur en op dat moment zaten er negen monniken in een tent al aan een stevig ontbijt na alle ceremoniële zaken en het chanten dat ze er de afgelopen twee uur al op hadden zitten. Voor de dertig gasten was er zowel Thais als internationaal voor ongeveer honderd man gekookt geloof ik en natuurlijk al vroeg in de ochtend ook bier. Het leek wel een beetje fruhshoppen tijdens carnaval.

De hoofdmonnik begreep dat wij, overigens net als onze Australische kennis (Bob), zijn zegen hadden gemist en nodigde ons uit om dat alsnog bij hem te komen halen. Wij gaven er gehoor aan. Wat hij ons allemaal toewenste weet ik niet, mijn vriendin zei dat het nogal wat goeds was. Gedurende zijn gebeden besprenkelde hij ons met water en dat ging maar door en maar door.  Ik voelde Bob, die naast mij zat, beginnen te snikken van het lachen terwijl bij mij inmiddels het water mijn bilnaad vulde. Ook ik hield het niet meer.

In de avond troffen we elkaar wederom in het restaurant en kwamen de verhalen en ervaringen met schaterlachen terug. Van mijn moeder heb ik mee gekregen dat die ervaringen zich voortzetten in mijn hoofd en in een soort van eigen setting door gaan. Mijn partner en kids kennen dat en het levert lachwekkende tafrelen op. Heerlijk. 
Even nadien brak er een stortbui uit. Bob en ik keken elkaar aan. Volgens ons was de monnik nog steeds om zich heen aan het zegenen of hij deed gewoon een regendans.

En als ik dan hoor dat je van de overheid in Nederland met ingang van zes juni in de kerken (niet te lang en op spreekniveau) weer mag zingen, dan kom je toch eigenlijk ook niet meer bij van het lachen?

Het gaat eigenlijk nergens over maar is toch zo zalig dat lachen. Geen dag gaat er voorbij zonder zalig te lachen. En wie weet is het werkelijk gezond. Het voelt in ieder geval super. 


Frans Captijn (Gangey Gruma)