vrijdag 25 juli 2014

Als je (nog) mooier wilt zijn dan wordt er geld verdiend

En ook vandaag weer iets dat een verschil in cultuur je helemaal duidelijk maakt.

Als je blank bent dan word je vanuit de marketing en cosmetica industrie voorgeschoteld dat we toch vooral een getinte of gebruinde huidskleur zouden moeten willen. Pas dan ben je immers super mooi en dus pas écht gelukkig als je reclames moet geloven. Veel westerlingen zien we dan ook hier aan de stranden en rond de zwembaden waar Villa-Asia vertoeft om maar zoveel mogelijk zonlicht op te kunnen vangen.

In Azië hebben marketing en cosmetica industrie de getinte huid de bewoners gebruikt om toch met name dames in te prenten… ´Hoe blanker, hoe mooier, hoe knapper en dus hoe gelukkiger.` Geen enkele Thai is hier aan het zwembad te vinden om 'gezond' bij te bruinen. Ze dekken hun huid als het even lukt overdag helemaal af, smeren zich in met witmakers en dragen paraplu’s om zich juist tegen de zon te beschermen.

Onder het mom van ´Sun protection´ ziet dezelfde industrie dus op een slimme manier een wereldwijde markt. Een aardige manier van slim en stevig verdienen door mensen te laten geloven dat ze veel mooier kunnen zijn met een andere huidskleur.

Het doet me denken aan een verhaal dat ik ooit tijdens mijn economie lessen van een docent hoorde. In het begin was er naar olie helemaal geen vraag. Mensen kenden het niet eens. Om een markt te kweken werden er toen gratis brandertjes uitgedeeld met gratis olie er bij. Het verlangen naar deze vorm van energie werd zo gekweekt. Het gevolg? De wereld valt bijna plat zonder olie. Andere vormen van vrije energie worden door de mensen die de touwtjes in handen hebben aardig gedwarsboomd. De film Thrive (Een lange zit, met na een half uur een dipje, maar in mijn ogen wel degelijk de moeite waard om helemaal af te kijken) geeft daar een aardig doorkijkje in.    

En zo wordt ons allemaal wat voorgeschoteld in deze wereld. We geloven de industrie en onze omgeving kijkt ons op afwijkend gedrag aan. Dus doen we mee en wordt er stevig aan ons verdiend. Dingen die je toch vooral moet hebben om gelukkiger te zijn terwijl je er zelf nog niet eens van wist. 

Het wordt een aardig vliegwiel van zakken vullen door mensen in dat wat ze niet hebben te laten geloven en ze over de streep te halen om het te kopen. Dat noemen we kennelijk ‘economie’.  Hmmm, in mijn gedachte komt steeds meer op: Zakken vullen door verlangens te kweken. En of het écht mooier maakt... Aan de buitenkant wellicht even.

Frans Captijn

vrijdag 18 juli 2014

Er zijn Nederlanders bij betrokken. Ineens telt de buitenkant niet meer…



En alweer worden we met onze neus op de feiten gedrukt. 298 mensen, waaronder zeker 193 Nederlanders in een klap dood.

Toen ik het bericht over de tragische luchtaanval op een passagiersvliegtuig, gisteren boven de Oekraïne, had gehoord kwamen er een aantal gedachten in mij op tijdens een wandeling met onze hond.

Als er Nederlanders bij betrokken zijn dan komen zaken ineens dichtbij, lijken ze erger en spreken ze kennelijk (pas echt) aan. Vreemd want hier ging het uiteindelijk om in totaal 298 mensen. Dat zijn 298 namen, 298 levensgemeenschappen die ‘onschuldig’ geraakt zijn.

Zodra je als Nederlander de landsgrens over gaat dan lijken ineens alle Nederlanders, zeker als ze in nood zitten, familie. Grenzen, labels en buitenkantjes vallen zomaar weg. Staat er een auto of motorrijder met een gele nummerplaat en het blauwe Europese NL logo met pech langs de weg dan stop je om te helpen of heb je tenminste sneller de neiging om te stoppen. Een landgenoot heeft hulp nodig. Een Engelsman met een zelfde pech geval hééft met ons pech (tenzij je motorrijder bent).

Bezoek je een kasteel, museum, een muziekuitvoering of wat dan ook… kom je Nederlanders in het buitenland tegen dan heb je heel snel contact. Een soort ‘aha erlebnis’ van familieleden. Het voelt als direct contact maken met de binnenkant grenzen vervagen. Zonder aarzelen gaan we dieper, als een soort röntgenfoto. In Nederland zelf had je ze al direct een label gegeven en was je dat contact misschien nooit aan gegaan. Niet mijn slag, type, niveau, etc..

Wat is dat? Volgens mij is het niet iets typisch Nederlands (Een Australiër in de Makro sprak me net nog aan dat er heel veel mensen uit Australië in het vliegtuig zaten). Direct schiet je in de mood van: “We zijn hier op de wereld om elkaar (als Nederlanders) te helpen nietwaar?”. Waarom is er over de grens wél die klik - vallen de buitenkanten ineens weg - en binnen de grens meestal absoluut niet. Best een apart fenomeen. Het geeft mij een gevoel zo van als we dan toch in het zelfde schuitje zitten dan maken we er samen het beste van. Een aangeleerde of misschien wel natuurlijke veerkracht of magnetisme naar ‘binding’. Zeker in de vakantietijd en continue hier in de stad Chiang Mai waar altijd aardig wat Nederlandse toeristen vertoeven speelt dat sterk.

Toen ik nog op afroep voor het Internationale Rode Kruis inzetbaar was kreeg ik dagelijks een update van dat wat er in de wereld allemaal gaande was. Heel veel ellende. Het stond, met uitzondering als er economische belangen aan vast zaten, meestal niet in de krant. Altijd was er in de Nederlandse media een bericht als er ook maar één Nederlander bij betrokken was.

Onze woonplaats is nog steeds Middelburg. Zeker weten dat bij het tragische ongeval van gisteren de media uitzoeken of er Zeeuwen uit de grote groep Nederlanders bij betrokken zijn en zo ja uit welke woonplaats en misschien zelfs wel wijk. Zeker weten dat de gemeenten daar op hun eigen manier, meestal in draaiboeken al vastgelegd, aandacht aan besteden om hun medeleven te tonen.

Hoe dichter bij hoe meer het ons aan spreekt en even stil maakt.

Waarom hebben we steeds een schok, liefst letterlijk zo dicht mogelijk bij, nodig om even stil te staan bij waar het allemaal in het leven écht om draait? Waarom steeds maar weer, en helaas voor heel even, stil staan om te er achter te komen dat je uiteindelijk helemaal niets bezit. Liefst maar kort stilstaan want je moet weer doorhollen omdat dat van je verwacht wordt… Door wie? En wie maakt daar de beslissing over? Wie bepaalt jouw LEVEN?

Er zijn geen Nederlanders of schokken heel dicht bij nodig om het leven meer te vieren. Daar hoef je geen actie voor te ondernemen maar dat is gewoon een wat bewuster zijn. Een bewuster genieten van dat wat er al allemaal al lang om je heen en onder die buitenkantjes van mensen is. Om er daadwerkelijk voor de hele wereld om je heen te kunnen en mogen zijn.

Iets om wellicht dankbaar voor te zijn… Om wat bewuster te leven en nog meer te genieten van vakantie. Ik-tijd, kwalit-tijd, tijd om weer eens écht met anderen te verbinden anders dan digitaal. 


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 11 juli 2014

Mag je tegenwoordig eigenlijk nog wel dood?

Wat een verschil in werelden. 

Het lijkt wel of we In het westen de basis deal zijn vergeten dat je alles dat je maar kunt bezitten gewoon weer kwijt raakt tot zelfs je lichaam aan toe. Je gaat dus gewoon dood en liever praten we daar maar niet over. Kom op zeg, niet nu, het is vakantie… Durf je de gedachtegang toch aan? Lees dan even door.

 Juist vandaag dit blog omdat het hier in Thailand nu Asalha Bucha dag is. De dag waarop boeddhisten herdenken dat de Boeddha zijn eerste les als leraar gaf en daarmee zijn leer (levens filosofie) begon te verspreiden. Die leer symboliseren ze hier als een wiel, de Dhamachakra, het wiel van het leven. En juist dat wiel van het leven daar gaat het hier in dit blog over. Iets langer dan normaal en ik hoop interessant genoeg om er toch nog een wellicht nieuw inzicht bij te krijgen.

Veel mensen leggen zich allerhande beperkingen op en zetten zich in een soort keurslijf om vooral maar aan de – overigens meestal door henzelf voorgestelde - verwachtingen van anderen en aan een door marketing gespiegeld gelukkiger en gemakkelijker ‘eeuwig leven’ te voldoen.
Steeds meer hebben, voor altijd mooi en jong blijven en de schijn op houden dat je tot in lengte van jaren door kunt (als je maar wel investeert). Ze geven alles om vooral maar niets te hoeven verliezen. ‘The show must go on’ en daar moet je dan maar wat voorover hebben.
En als het dan 'mis' gaat - en het leven al dan niet plotseling ophoudt - dan voelt dat als een soort verraad wat ze door het leven wordt aangedaan. Ze willen de waarheid niet onder ogen zien dat het helemaal niet mis gaat maar dat het een natuurlijk proces is dat bij het leven hoort. Er is dus wat dat betreft ook geen enkele hoop...
  
Hier is het de normaalste zaak van de wereld dat je over de dood praat. Het boeddhisme accepteert en waardeert de voortdurende cyclische beweging van geboorte en dood. Het heet de cirkel van Samsara. Geboorte vier je hier en dood dus ook. Ik heb daar al eens eerder over geschreven. Het is het begin van een 'opnieuw zijn' zo ze dat hier noemen in plaats van reïncarnatie. Vergelijkbaar met het ritme van de continue opvolgende seizoenen. 

Onlangs las ik een verhaal dat me aansprak over dat begin en einde én over de ruimte die daar tussenin zit.

Je loopt hier op de aarde niet voor niets rond. Je hebt een opdracht, een missie, te vervullen. Je komt om jouw talenten te delen waarmee je die missie zonder veel problemen kunt vervullen als je jouw bron maar volgt. Piekeren doe je jezelf aan als je afwijkt van die natuurlijke opdracht / stroom en andere, meestal materiële, dingen verlangt of andere paden bewandelt dan die je nodig hebt om die opdracht simpel te kunnen vervullen.

Je bent hier ook om te leren en te groeien. En om te doen wat je hier hebt te doen heb je een instrument gekregen en dat instrument, hoe mooi het er in jouw ogen ook al dan niet uit ziet, heet lichaam. En een lichaam... ja, dat veroudert nu eenmaal, heeft een voor ieder mens onbekende houdbaarheidsdatum en functioneert in een omgeving met ook onbeheersbare risico’s. En als dat lichaam niet meer kan (of misschien niet meer mag), dan beperkt het jou en daarmee anderen in verdere groei en ontwikkeling in dit leven en is het de normaalste gang van zaken dat er een natuurlijk moment is dat je er afstand van doet.

Het boeddhisme leert dat iedere levenscyclus je een stap verder brengt. En soms is het lichaam, het huis waarin je tijdelijk mag verblijven, gewoon op. De tijd van regulier onderhoud en/of onderdelen vervangen is over. Tijdelijke lapmiddelen verhogen de kwaliteit van leven niet. Het woord 'kwaliteit' kun je feitelijk ook niet eens meer gebruiken. Het is geen leven meer. Het lichaam verhindert je dan om nieuwe ontwikkelstappen te zetten om zelf te kunnen groeien en de wereld om je heen van jouw aanwezigheid (jouw delen) te kunnen laten genieten en groeien. 

Dood gaan is hier dus ook gewoon dood gaan. Niet het verzachtende mooie woord 'over-lijden'. Als het op is dan is het op en wie zijn wij om mensen die dan vanuit zichzelf de wens hebben om door te stappen, hun lichaam achter zich te laten, tegen te houden. Oma of opa, die eigenlijk helemaal niet meer kan, moet toch vooral nog bij ons blijven. Krampachtig wordt vastgehouden en wordt geprobeerd om hem of haar toch nog even (voor ons?) op te peppen. 

Dood gaan kun je iemand gewoonweg gunnen en iedereen die mij kent weet wat ik met deze uitspraak bedoel. Dat is geen verwensing maar dat is een los laten. Als je al een levensschouw zou doen dan is er genoeg gegeven en genoeg geleerd in dit leven en is het fysieke lichaam op en een hinder om verder te kunnen. 

Nou dat verhaal was op een aantal punten voor mij effe slikken maar zo had ik er nog nooit tegenaan gekeken. Het is een dankbaar zijn voor dat wat was en gegeven is. Een dankbaar zijn voor wat geleerd is en het afstand nemen, loslaten, van het huis waarin gewoond is om ruimte te bieden voor verdere groei. Hoe mooi is dat (vind ik)?

Niets vreemds aan, niets engs aan op deze manier van beleven. Cirkel na cirkel is rond en zo wordt leven een opgaande spiraal. 

Ik wil nog wel even blijven in dit leven. Er is in mijn beleving nog meer dan genoeg te delen. En vanuit dit boeddhistische inzicht zal ik dus ook altijd blijven. Vanuit deze filosofie ga ik dus helemaal niet dood. Hoop is niet eens nodig. Geloof ook niet (maar toch) het is slechts een vertrouwen.

En als het dan echt zover is dan hoop ik dat dierbaren mijn oude huis tijdig loslaten en het verbranden om voor mij ruimte te creëren om door te leven en verder te groeien door te delen in het vertrouwen dat ik er altijd voor ze zal blijven. Iets dat ik ook dagelijks ervaar van mensen van wie ik hun fysieke huizen heb moeten, ik zeg nu mogen, loslaten. Ze zijn er voor mij dagelijks.

Doodgaan mag en is vanuit het boeddhisme slechts een los laten van het oude en ruimte maken voor nieuwe groei, nieuw leven. Op deze wijze reden voor een dankbaar feest.


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 4 juli 2014

Voor anderen zorgen… Regelmatig stank voor dank.


We zorgen met z’n allen wat af. We geven het beste van onszelf aan de ander en ontvangen vaak stank voor dank. Althans… zo ervaren we het regelmatig.

Tijdens een communicatiecafé kwam ‘zorgdragen voor’ als thema een tijdje geleden aan bod.
OSHO geeft er een hele mooie omschrijving voor. Hij zegt; “Zorgen is je hand in het donker steken als aanbieding om iemand anders in het licht te trekken.”

In die zin staat nogal wat als je er even dieper naar kijkt.
Je biedt jezelf als het ware aan. Je bent er gewoon en stelt je open om te helpen, te steunen. Voor de ander bied je de mogelijkheid om daar gebruik van te maken.

Waar het mis gaat is in en met onze eigen verwachtingen. Wij geven de invulling aan wat wij denken dat iemand anders nodig heeft. We willen actie. 
De praktijk is dat er gewoonweg ´zijn´ meestal actie genoeg is. Er wordt niet om zo heel veel gevraagd. Veel draait om aandacht, een luisterend oor, ruimte geven om een verhaal kwijt te kunnen en vooral géén adviezen.

Diverse keren ben ik mee geweest als hulp naar bedevaarten in Lourdes. Mijn schoonzus die daar een paar keer per jaar als gastvrouw op treedt organiseerde dan regelmatig gespreksgroepen. Steevast kwam er een blauw potje NIVEA op tafel. Niet om de boel soepel te maken. Dat ging meestal als vanzelf. Het potje bleef dicht maar waar het om draaide was die naam op het deksel. Ze gebruikte die naam als afkorting voor; “Niet Invullen Voor Een Ander”.
Vanuit de beste bedoelingen doen we dat overigens meestal wel. En als ons (opgedrongen) aanbod dan niet goed over komt dan ervaren wij dat als stank voor dank.

Als je wilt zorgen… wees er dan ‘gewoon’ voor een ander. Steek je hand uit en wees niet teleurgesteld als dat aanbod, door wat voor reden dan ook, niet wordt aangenomen. Er is (nog) geen behoefte aan, de ander is er niet klaar voor en wie zijn wij om de ander in, wat wij goed bedoeld noemen, "het licht" te trekken.

Niet invullen voor een ander en er alleen maar vanuit je hart zijn, zoals de deksel van dit potje zo mooi laat zien, is vaak meer dan genoeg.

Minder verwachten beperkt je eigen teleurstellingen en houdt je beter in balans zodat je er bent wanneer je nodig bent.

Frans Captijn