20 jaar geleden. Herinnering met een glimlach aan de verwachte Millenniumbug.

De tijd vliegt. Ik herinner me nog goed hoe de wereld bijna in paniek was tegen het einde van 1999 met de verwachte Millenniumbug.

In die tijd was ik commandant van de brandweer van de steden Kerkrade en Landgraaf. En hoewel er regionale en nationale coördinatie was over deze verwachte crisis, was ik de uitvoerend commandant en coördinator voor ons gebied voor het geval er dingen mis zouden gaan.

Wereldwijde en nationaal kwamen mensen met de grootste rampspoed ideeën van alles wat er maar mis kond gaan en wij, met onze fulltime en parttime professionele medewerkers, waren voorbereid om 'de problemen' die er zouden kunnen zijn op te lossen. Ik weet nog steeds niet waar we nu eigenlijk op voorbereid waren, hoewel we verschillende regionale oefeningen hebben gekregen om alle problemen aan te pakken. In mijn ogen was het allemaal een grote show.

Op dit moment zou de wereld compleet platliggen door de gecreëerde afhankelijkheid van automatisering. In die tijd was het nog net ietsjes minder.

Die oudejaarsavond hadden we een speciaal crisisteam op het stadhuis. Onze burgemeester, Thijs Wöltgens, en gemeentesecretaris, Chris Kuikman, hoofd van de politie, enz. waren er vanzelfsprekend ook evenals de belangrijkste woordvoerders van diensten. Een zogezegd multidisciplinaire club stond paraat. We wisten alleen niet voor wat.

En veel ambtenaren waren die nacht ook op het gemeentehuis. Triest dat ze niet bij hun familie konden zijn hoewel, ja dit is Kerkrade, veel families kwamen naar het gemeentehuis.

Het was eigenlijk een grote grap en, nu terugkijkend, naar mijn mening weer een soort multi marketingcampagne. Er werden enorm veel geld verdiend door de IT-industrie. Het moet in 2000 veel bonussen hebben opgeleverd voor de mensen die daarin werkte.

De herinnering met een glimlach is te wijten aan het feit dat beide burgemeesters van die steden, dus ook in die tijd Bert Janssen uit Landgraaf, van een Bourgondische levensstijl hielden. Dat zorgde er voor dat iedereen rijkelijk werd voorzien van eten en drinken. Het was meer een soort feestje en een crisis was in geen velden of wege te zien.  Met een glimlach naar het nieuws keken we naar de dingen die (dus niet) komen gingen op het eiland Kiritimati (waar een nieuwe dag in de wereld begint) en naar Australië.

En ja, precies op het Millenniumbug-moment in ons land, de jaarwisseling, was er voor het hele team champagne. En ook bij ons gebeurde er, naast het traditionele vuurwerk, helemaal niets. Dat had overigens niets te maken met al die nieuw computers die door veel bedrijven, instellingen en particulieren waren aangeschaft.

Goede oude tijden om te onthouden met een glimlach.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

De energie van je omgeving en de invloed op je gesteldheid

In de voetsporen van mijn moeder volgde ik ongeveer tien jaar terug een opleiding tot acteur. Mensen die me kennen zullen nu vast een glimlach op hun mond krijgen en denken dat ik dat niet nodig had. Klopt misschien ook wel omdat mijn ‘root talent’ van mijn talentenboom de ‘Nar’ is. En zeker weten heb ik die humor van mijn moeder mee gekregen. Maar toch, als eer aan mijn moeder die actrice was in onder andere de Haarlemse Stadsschouwburg, haalde ik mijn certificaat.

Een van de dingen die ik in dat vakgebied leerde was het anticiperen op de energie van de zaal. Van het publiek. Een ander ding, hoe je jouw energie door houding en gedrag kunt delen met uitsluitend het podium (een in jezelf blijven), met de eerste rij of rijen, met de zaal, of met het hele theater inclusief de balkons. Super interessant vond ik het en… een feest van herkenning. Ik ben een gevoelsmens en pik energie om me heen, zeg maar de atmosfeer, snel op. En ik weet wat een invloed dat op me heeft. Het maakte me zelfs in 2010 stevig ziek.

De basis energie van publiek dat naar een voorstelling komt is totaal anders op de vrijdagavond, de zaterdagavond, tijdens de matinee op zondag en op zondagavond. En hoewel je zelf de opdracht hebt om dezelfde voorstelling te brengen merk je dat dat de ene keer veel eenvoudiger is en beter stroomt dan de andere keer. Een van de grote invloedfactoren is die energie van de zaal.

In mijn baan als directeur stond ik vaak op het podium en sprak ik groepen mensen van allerhande niveaus toe. Vrij, een gave die ik van mijn vader mee kreeg. Spreken in het openbaar over zaken waar ik verstand van had of waar ik verantwoordelijk voor was vond ik altijd leuk.

Mensen die regelmatig mijn blogs lezen weten dat ik hier in Chiang Mai op zondag actief ben in de kathedraal. Ook daar sta ik haast wekelijks ‘op het podium’ om het maar even zo uit te drukken. De ene keer draag ik de lezingen voor, de andere keer ben ik cantor en zing ik psalmen bijvoorbeeld.

En afgelopen zondag, de derde zondag van Advent, werd ik weer met de neus op dat energiegevoel van mijn toneelopleiding gedrukt. Ik stond in het schema voor het zingen van de psalm. Fijn.

En toen ik voor de microfoon stond voelde ik de gemeenschap die er was, zo’n 300 mensen, in één woord ‘plat’. Totaal anders dan 'normaal'. Misschien, als vergelijk, een beetje zoals op de foto van hiernaast hoewel de energie daar heel goed zou kunnen zijn. Het voelde alsof er helemaal niemand was. Een gevoel dat niet aanmoedigde of uitnodigde om te zingen. Die optie was natuurlijk niet open dus ik zong weeldegelijk. En weet je, dat is heel hard werken. Alsof je je energie in een diepe put gooit en weg is het. En ook de respons vanuit de gemeenschap was gewoon plat.

Toen ik het nadien aan een paar mensen vroeg zeiden ze, inderdaad, het was heel anders dan anders. Dat jij dat opmerkt.

Een vrouwelijke collega zei me dat ze het ook heel sterk voelde, of eigenlijk dus niets voelde, en dacht dat het misschien kwam door de kerstbijeenkomst en het buffet dat we de avond ervoor met vierhonderd mensen hadden. Wie weet.

Je omgeving heeft een enorme invloed op je welbevinden en gedrag. Als er bijvoorbeeld enthousiasme of plezier is dan geeft je dat energie. Het is een aanmoediging en zaken vanuit jezelf stromen als vanzelf als je dingen wilt delen. In de situatie die ik hierboven omschreef of in een omgeving die je succes niet gunt is het hard werken geblazen en dat put uit.

Wees op je hoede, voel en probeer daar waar mogelijk die energie drainage te ontlopen. Beter voor je gezondheid.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Mindfulness is egoïstisch?

Al een tijdje voordat ik in 2010 mijn burn-out kreeg was ik met meditatie en mindfulness bezig. En tot op de dag van vandaag is dat deel van mijn huidige levensstijl. Al vaak schreef ik over de enorme wending in mijn leven. Voor mij is het veel meer een mee bewegen met de natuur en het ritme, vaak de cyclus, die je daarin tegen komt geworden. Zeker is het een vertraging en regelmatig ook een wachten en daar moet je aan wennen. De cultuur hier in Thailand helpt er een beetje bij hoewel ik toch nog steeds af en toe wat opstandig kan worden voor al dat grote op ons gemak. Maar goed, eerlijk is eerlijk, stress is inmiddels iets dat ik me nog maar vaag van vroeger kan herinneren. En met meer aandacht, of misschien moet ik zeggen minder afleiding, met zaken bezig zijn is zo gek nog niet en levert een hogere productiviteit dan al dat voormalige multitasking dat ik ooit deed.  

Een paar weken geleden maakte ik uit een artikel dat ik las op dat de schrijver mindfulness eigenlijk maar een hele egoïstische bezigheid vindt. En toen ik daar even over dacht vond ik dat helemaal nog niet zo’n gekke stelling. Voor mij is hij alleen iets te kort. Nog niet af.

Met mindfulness probeer je dingen zo te doen dat je er helemaal bij aanwezig bent. Geen stappen overslaan (veel minder fouten maken ook) en het natuurlijke proces volgen. Het brengt je dichter bij je eigen wezen. En ook wat die meditatie, de training van je geest, betreft draait het inderdaad om jou. Bij mij zorgt het er onder andere voor dat ik me als individu beter voel. Maar om dat nu egoïstisch te noemen…

Regelmatig haalde ik tijdens mijn meditatie, yoga en boeddhistische filosofielessen allerhande thema’s aan. Gasten vroegen er ook naar. In mijn blogs schreef ik vaak over die zaken.

Ik herinner me de schrik die vaak op de gezichten van deelnemers verscheen als ik stelde dat je vooral eerst goed voor jezelf moest zorgen en dat dat juist niet egoïstisch is. Ik bedoel daarbij niet de materiële zaak maar juist die gezonde geest in een gezond lichaam. Je holistische gezondheidsbalans (mentaal, fysiek, emotioneel, spiritueel en causaal (het contact met je omgeving met daarin energie leveranciers en energie afnemers)) moet op orde zijn. En dat vraagt aandacht en tijd. Inderdaad voor jezelf.

Dat is toch egoïstisch, zoals ook in dat artikel gesteld wordt? Niet dus. Het verhaal is namelijk helemaal nog niet af.

In mijn lessen gaf ik altijd als aanvulling: Als je niet eerst goed voor jezelf zorgt, hoe kun je er dan optimaal voor de ander zijn. En volgens mij maakt dat de cirkel weer rond. Ja, je begint met het werken aan jezelf om vanuit die stevige balans dat wat je in je hebt met de wereld om je heen te delen. En dat is een groeien in relaties met elkaar en een bijspringen waarin je elkaar kunt helpen om samen sterker te kunnen optreden. Het beste van jezelf daarin geven.

Niet zo egoïstisch volgens mij.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Levenslijnen en de toekomst. Het zichtbaar worden van het (jouw) plan.

Nee schrik niet. Dit is geen blog over toekomstvoorspellingen of handlezen.

Na een ochtendmeditatie een tijdje geleden vroeg ik mezelf af of ik 62 jaar geleden, als ik het toen als net geboren baby al had kunnen begrijpen, de toekomstvoorspelling van mijn leven dat ik tot nu toe gehad heb had geloofd. Als iemand, vanuit volle overtuiging en met de beste intenties had geprobeerd me dit te vertellen was ik denk ik schaterend van het lachen, en vooral met ongeloof, weg gelopen. Ik had er een hoop lol over gehad maar geloof en vertrouwen erin, nou nee niet echt. Laten we even met twee benen op de grond blijven staan… zou mijn gedachte eerder zijn. Dat zou ik helemaal nooit overleven.

Toen ik vanaf nu ging terugkijken kwamen er spontaan allerhande levenslijnen in mijn hoofd op. Niets bijzonders natuurlijk omdat ieder mens zo’n set heeft. We staan er alleen haast nooit bij stil.

Om er eens een paar te noemen: De lijnen van gezondheid, opleiding, vriendschappen en contacten, relaties, kinderen, plaatsen waar je gewoond hebt, geloof, werk, loopbaan & carrière, plezier & teleurstellingen, creativiteit, talenten invulling, geld, dieren in je leven, ontmoetingen, kansen, en zo kan ik nog wel even door gaan. De opsomming en het totaalaantal is voor iedere persoon hetzelfde. Het verloop is wezenlijk anders. En juist dat maakt levens, of levenswegen anders.

Die lijnen, of levenservaringen, starten bij je geboorte (of wie weet al daarvoor zouden de boeddhisten zeggen) en stoppen als je ophoudt met ademhalen (of wie weet zijn ze weer het begin van de nieuwe start). Ik ga daar nu maar even verder niet op in hoewel een interessant thema.

Sommige lijnen zijn nagenoeg recht en opgaand. Andere bochtig, onstuimig, soms dalend of trapsgewijze. Iedere lijn in ieder geval feitelijk onvoorspelbaar en onberekenbaar. Als het ineens bijvoorbeeld met je gezondheid totaal verkeerd gaat dan kan dat immers aardig wat effecten op je leven en levensstijl hebben. Vandaar ook dat ongeloof over die toekomstvoorspelling en verwachting dat ik na mijn geboorte zou hebben gehad.

Iedere lijn heeft een specifiek verhaal. Gelukkig voor mij persoonlijk tot nu toe nagenoeg allemaal doorspekt met vooral plezier.

Het is letterlijk ongelooflijk dat ik met al die ervaringen van al die lijnen hier in Thailand nu het leven leef dat ik nu leef. Eigenlijk een wonder. En nogmaals, ik ben daarin niet uniek want het geldt voor iedereen en heeft met wonen in Thailand niets te maken.

En vanuit die ervaring nu, geloof ik erin, en dat heeft niets met religie te maken maar heeft wellicht toch een spiritueel tintje, dat er weeldegelijk een levenspad voor je klaarligt. Stap voor stap wordt het plan voor je steeds meer zichtbaar.

Mijn zus was ondanks heel erg bedroefd dat haar zoon niet was aangenomen bij een baan die, dacht zij, op zijn lijf geschreven was. Hij was het niet geworden… Zeker balen op dat moment en toch kun je die ‘afwijzing’ zien als een boodschap dat er iets ligt te wachten dat vele malen meer ontwikkeling en groei oplevert. Overigens voor twee partijen, ook die nieuwe werkgever. Je ziet dat alleen pas later en niet op het moment dat je de afwijzing te horen of te zien krijgt.

Velen willen gaan voor ‘zekerheid’. Nou vergeet dat maar want dat bestaat niet of toch wel…?

Als ik terugkijk op al die individuele levenslijnen in mijn leven dan besef ik dat daarin ook weer een lijn te vinden is. Die lijn is mijn levensweg. En vanuit mijn denken en willen kan ik wel veel energie steken om die specifieke lijn te beïnvloeden maar helaas…

Deze tussenevaluatie, zo ik het maar even met een mooi woord noem, na die meditatie, geeft aan dat ik gewoon mag vertrouwen op die weg en dat het zeker weten allemaal ‘goed’ komt. Niet al te druk maken als zaken niet lopen zoals jij het allemaal graag zou willen (beïnvloeden).

Gewoon, voor zover dat kan, lekker leven en vooral zoveel mogelijk genieten vanuit optimisme. Want ook dat eindpunt van al die lijnen is onvoorspelbaar en komt zeker weten voor iedereen op enig moment in zicht.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com