vrijdag 25 augustus 2017

Leef zonder streven. Accepteer je leven als een avontuurlijke studiereis

'Geluk betekent het gevoel hebben op ieder moment op het juiste pad te zijn'
(Thich Nhat Hanh)

Sinds half juli 2017 woont mijn dochter in Perth, Australië. Nog geen dag na haar afstuderen en diploma uitreiking in Maastricht verliet ze haar 'thuisland'. Eigenlijk voelde dat al lang niet meer 'thuis'.
Zonder doelen, zonder streven. Alleen met het verlangen om het avontuur van leven aan te gaan. En als vader ben ik zo super trots om het lef van haar om dit te toen. Velen begrijpen enthousiasme en steun naar haar van mij niet.

Het hele systeem waarin we leven, overvoert ons met allerhande fantastische standaarden waaraan we toch eigenlijk zouden moeten voldoen. Je moet naar school, je moet toch wel trouwen, je moet een carrière opbouwen, zonder kinderen geen geluk en natuurlijk een mooi huis. Je moet je gedragen en in de pas mee lopen, je moet de buitenwereld tonen hoe blij je bent, je moet beter zijn, je moet toch wel iets voorstellen…

Hoe langer ik hier woon en werk en hoe dieper en meer ik me verdiep in systeem, hoe meer ik ontdek dat ik in een soort van algemeen aanvaardbaar ‘verdien’ patroon zijn en worden weg geduwd.
En we denken wat af. We denken na over wat we denken dat andere mensen over ons denken. We spenderen er dagen en nachten aan. Proberen creatieve manieren te vinden om vooral niet anders te zijn, niet af te wijken. We willen niet veroordeeld worden en zijn bang om te worden beschadigd of in de schijnwerpers te komen door wat andere mensen van ons denken. En zonder dat we ons ervan bewust zijn, laten we onszelf los, verliezen we ons zelf. Een gelukkig ‘niet meer zelf’ aan de buitenwereld  tonen. We gedijen... En het systeem is daar blij mee.

Hoe zit het ook al weer met dat enige échte doel in het leven? LEVEN, jezelf zijn!
Als je jezelf kan zijn, is dat al meer dan genoeg actie. Je denkt alleen dat dat niet genoeg is en dat je wel in het systeem mee moet en moet passen. Als dat niet zou zijn, zo houden we ons zelf voor, dan kan er wellicht iets verschrikkelijks gebeuren. Geen eten, geen liefde, geen dak boven je hoofd, niemand die voor je zorgt, enz. Daaraan denken is een truckje van je geest en je omgeving en de samenleving ondersteunt je er graag bij om het allemaal te geloven. Actie is gebaseerd op geen-actie; Actie is gewoon jezelf zijn.

Je hoeft het eind van het pad niet te bereiken, je hoeft niet te streven, om gelukkig te zijn. Als je geen vaste bestemming hebt ..., bereik je immers elke dag een avontuurlijke bestemming. Het ‘juiste pad’ zoals Tich Nhat Hanh het noemt verwijst naar de zeer bewuste manieren waarop je je leven elk moment leeft. Streven naar het bereiken van doelen verstoort je van de waarneming van zoveel meer wat er aan vele mooie mogelijkheden en uitnodigingen voor je klaar liggen tijdens het bewandelen van je pad. Het be-leven van je pad. En als je focust op je doel en dat uiteindelijk bereikt, dan ben je meestal niet eens meer gelukkig omdat je al weer hollend onderweg bent naar het behalen van het volgende doel.

Er zijn mensen die veel doen, maar die ook veel problemen veroorzaken. Hoe meer ze proberen te helpen, hoe meer problemen ze creëren, ook al handelen ze meestal vanuit de beste bedoelingen. Ze zijn niet rustig, ze zijn niet gelukkig. Het is vaak beter om niet zo hard te streven, maar gewoon 'te zijn' en te leven. Vanuit die opstelling en houding is er altijd natuurlijke rust en mededogen mogelijk.

Geluk is alleen mogelijk als je jezelf bent, ophoudt met het rennen en het hier en nu meer gaat koesteren.

Als trotse vader heb ik mijn dochter nog nooit zo zien stralen, vol van geweldige energie, slechts leven en dat van dag tot dag accepteren. Hoe dat verder gaat…? Ik weet het niet. Een ding is voor mij in ieder geval heel zeker. Niemand zal nooit deze levenservaring van haar afnemen. Wat een doel om je open te stellen voor dat wat LEVEN heet.

Geniet van de avontuurlijke studiereis van het leven. Heb het lef! En weet…je bent al lang iemand; Je hoeft niet iemand anders te zijn of te worden. Je bent al een wonder van het leven.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com

vrijdag 18 augustus 2017

Is het niet geweldig om een ego te hebben? Gebruik het goed.

Ik word er soms een beetje moe van hoe negatief er over het hebben van een ego wordt gesproken. In de cultuur waarin ik hier mag leven is het de normaalste zaak van de wereld dat je ego je ter beschikking staat. Zonder ego kun je niet eens leven. Het is een drijfveer en basis voor interactie.

Kort komt die achtergrond er op neer dat je 8 zogenaamde bewustzijnstoestanden hebt. Eén daarvan heeft alles te maken met je ego.

En natuurlijk begrijp ik waar regelmatig de negatieve ophef over ego vandaan komt. Een ego dat soms zelfs kan doorslaan in een vorm van haantjes gedrag of zelfs narcisme (een vorm van gedrag dat wordt gekenmerkt door een obsessie met de eigen persoonlijkheid, met egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen. Vaak met als achtergrond persoonlijke angst).

Als je jezelf niet kent, nooit jezelf ontmoet hebt, niet weet wie je bent, wat je hier te doen hebt, dan weet je al zeker niet hoe je met dat fantastische instrument ‘Ego-bewustzijn’ kunt, nee hoort, om te gaan.
Dat ego heb je niet voor niets. Maar omdat je meestal niet weet wat je er mee moet, gebruik je het om er mee te proberen te krijgen wat je kunt om status en positie te verwerven. Althans, dat denk je.

Heb je er ooit bij stil gestaan dat je een ego gekregen hebt om jouw uniekheid, jouw authenticiteit en jouw specifieke zingeving vorm en inhoud te kunnen geven. Jouw ego is van onschatbare waarde. Het is de basis voor ons aanpassingsvermogen om die uniekheid op de best mogelijke manier in de wereld te brengen. Om jezelf, en dus niet iemand anders, te kunnen, te mogen nee te moeten zijn. Om dat te delen wat er vanuit die uniekheid die je bent, te delen is. En daarmee groei jij dan zelf weer.
En feitelijk is dat niet hard werken maar dingen laten ontstaan zoals ze op je pad komen (een vorm van accepteren en leren). Juist daarmee geef je flow (zin) aan je leven.

Door tegen die stroom op te lopen ga je hard werken, geef je je niet aan de zin van jouw leven over maar ga je een vorm van innerlijk gevecht aan om ‘beter’ te zijn. Om anders te zijn. Om te voldoen aan verwachtingspatronen waarvan je meestal slechts denkt dat anderen die van je hebben. Door niet te luisteren naar jezelf.

Juist dit loslaten en je ego toestaan slechts het delen van jouw uniekheid te ondersteunen zorgt voor minder zorgen en je overgeven aan het pad dat leven heet. Geweldig om daar op de juiste manier jouw fantastische ego voor te gebruiken. Het draait slechts om jezelf kennen en de juiste manier vinden om vanuit empathie met jouw uniekheid water te geven aan de wortels van anderen. De boom zorgt dan zelf wel voor de verspreiding van dat water (jouw zeldzaamheid) naar al die delen, stam, takken en bladeren, die dat water nodig hebben als voeding, als vitamine, als mineraal, als energie, om zelf verder te kunnen groeien, misschien zelfs als behandeling.  

Gebruik je ego goed en overwerk je niet. Laten stromen wie je daadwerkelijk bent is gemakkelijker en voor zowel jezelf als de wereld om je heen beter.



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com

vrijdag 11 augustus 2017

Wat wil je later worden? Vreemde vraag

Wat wil je later worden als je groter bent? Een vraag die volwassen in relatie tot hun kinderen en vanzelfsprekend ook kinderen zelf vaak al op jonge leeftijd bezig houdt. 

Als je wat dieper bij die vraag stil staat dan legt die vraag nogal wat druk op ontplooiing van je uniekheid op. Vaak weet je dat immers helemaal nog niet en mocht je het wel weten dan zijn er maar weinig kinderen die dat hun leven lang vol houden. 

Als ik naar mezelf kijk dan had ik nooit een uitgesproken mening voor horeca, als vrachtwagen chauffeur, in herenkleding, als bouwkundige (architectuur en constructie), voor een loopbaan bij de brandweer en in de hulpverlening de rampenbestrijding en crisisbeheersing. En toch... ik deed het allemaal en doe delen nog steeds. Ik heb aardig wat papieren op zak en ben nu beland in de wereld van persoonlijke ontwikkeling en transitieprocessen en talentcoaching in en voor mensen en organisaties. Gekscherend zeg ik wel eens dat dat toch nog steeds aardig veel te maken heeft met rampenbestrijding en crisisbeheersing maar dan in het leven van mensen zelf. 

Mijn interesse lag in fotografie en in dieren. En jawel dat is nog steeds een beetje hobby maar is nooit iets geworden in de richting van een loopbaan. Hoewel ik met fotografie als jongen van 16 jaar nog aardig wat geld verdiende door het maken van foto's van verkeersongevallen door naar de scanner te luisteren die het berichtenverkeer van de politie in mijn geboorteplaats Haarlem in mijn studeerkamer liet volgen. 
Eigenlijk, met dank aan mijn ouders, bestond en bestaat mijn leven uit dingen proberen die me aantrekken en waarin ik mijn creativiteit de vrije loop kan laten. Op dit moment noem ik het ook de Straat Universiteit van leren door te doen. Een fantastische ervaring die mij bezield, mijzelf en andere mensen en organisaties blij maakt en ik kan mezelf er ook nog heel keurig mee in leven houden. 

Wat een rare vraag eigenlijk; "Wat wil je later worden?" Ik kwam in de exacte vakken terecht en jawel die lagen me. In cito toetsen en hoe meer ik studeerde, werd me duidelijk gemaakt dat ik deuren voor mezelf in de ontwikkeling van een loopbaan achter me dicht gooide en dus steeds dichter bij mijn doel zou uitkomen. Een weg terug, je moest daar altijd dan wel even bij stil staan, was er niet. 

Waar ik nu achter ben... Grote flauwekul! Volg je roeping en je levensmissie en is het niet heel normaal dat je die roeping of die missie als je in je puberteit bent helemaal nog niet kent. Feitelijk is het je met de vraag wat je later in deze maatschappij zou moeten voorstellen voor heel veel jongelui een grote beperking en beklemming. Het idee dat je deuren achter jezelf dicht gooit omdat je wellicht niet meer zou kunnen doen wat je misschien echt in je hart zou willen als je ouder wordt. 

Het eerste antwoord dat van kindsaf aan op de vraag misschien gegeven zou moeten worden is dat je later helemaal niets wil worden maar voor altijd je unieke zelf wil blijven. Alsof je niet goed genoeg bent. 
Focus niet te veel op een doel dat 10 of 15 jaar of misschien nog wel meer weg ligt. Doe iets wat je leuk vindt en ontdek gaande weg wat jouw doel in het leven (allereerst om het leven te LEVEN) is. Lekker op een speelse manier. Ontdoe je van de gedachte dat je deuren achter je dicht gooit met welke keuze dan ook. Gaat het immers niet vooral eerst om JOUW geluk en JOUW plezier om met jouw uniekheid te doen (of niet te doen) wat jij wilt. 

Als jij je uniekheid leeft en ook blijft leven, jezelf blijft en dus niet voor de buitenwereld onder een soort zachte dwang van een systeem of van ouders of wat dan ook veranderd, zal je ervaren dat er altijd genoeg verdiend wordt om een leven te leven wat bij jou past. 

Volg JOUW uniekheid, ieder ander is immers al ingenomen, blijf jezelf en wordt niet anders. Dat alleen brengt jou en de wereld om je heen het meeste geluk.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 


vrijdag 4 augustus 2017

Volwassenen moeten leren om af te leren. Leer van kinderen

Afgelopen week stond ik bij toeval twee keer oog en oog met spelende kinderen. Terwijl zij in hun zorgeloze en creatieve wereld waren, waren hun ouders met hun mobieltjes met de buitenwereld verbonden.

Een kind is nog een vrije ziel zou je kunnen zeggen. Ouders zouden die zielen moeten versterken om hun eigen weg te gaan en hun eigen wil te oefenen. Als je even de foto’s op je in laat werken kun je zien dat de kinderen hier echt iets ontdekken, onderzoeken en hun creativiteit los laten. Een andere manier van gamen en oprecht verbinden. Leren van de ‘Straat Universiteit’ om steeds beter professioneel te kunnen improviseren. Ze hebben (nog steeds) een vrije en open geest.

Hoe anders is dat met hun ouders. De foto van de twee met elkaar spelende kinderen heb ik genomen in een stroom van een prachtige waterval in de buurt van de plaats waar ik woon. Twee koppels ouders met in totaal drie kinderen. De ouders betaalden de entree en volgens mij hebben ze de hele waterval niet eens gezien. Uitsluitend verbinding met hun mobieltjes, met hun ‘vrienden’ of met hun werk. Geen enkele aandacht voor hun kinderen, niets aan hun kinderen bijbrengen (of misschien eigenlijk juist wel), geen enkele support of aanmoediging, geen enkele inspirerend woord.

Ze waren in hun wereld van piekeren, zich zorgen maken. Discussies, soms een beetje kwaad, dingen die op de schermpjes van hun apparaten verschenen aan elkaar laten zien en lezen.
Wat een verschil. Gevangen in hun eigen gecreëerde gevangenis van verlangens, zonder ruimte in hun geest. Hun geest, als een stortplaats, een vuilnisbelt, vol met chaos van indrukken en ervaringen. Druk, vol van stress. En open en klaar om nog veel meer op die stort te dumpen door vooral met alles bij te blijven. Door hun verslaving niet meer in staat om zelf nog bewust te bepalen hoe ze hun leven eigenlijk inrichten. Niet meer de bewaker van hun eigen leven kunnen zijn of de bezielende tuinmand die in plaats van chaos, orde in die tuin, die stortplaats, schept.
Om wat ruimte te creëren voor wat rust en vrede met zichzelf. Geen oor hebben voor dat kind in ze dat eigenlijk ook nog zo graag eens even vrij zou willen spelen maar inmiddels ziek is van het daarom vragen zonder ooit nog een antwoord te krijgen…

Er is zo veel te leren van kinderen. Een jong kind is niet bang om te stralen, om te laten zien waar het toe in staat is, om creatief te zijn en soms wat gek te doen, om zichzelf te knuffelen en te zeggen dat het geweldig is. Creatief, rustig, ruimte in zijn/haar hoofd, gewoon meestal blij. Hoe ouder het kind wordt, des te meer het gaat luisteren naar de omgeving, wat anderen denken, de ouders gaan kopiëren. Verlangens inwilligen, de roep naar meer, vergiftigd door marketing, door geld. De hulp om er meer en meer in te gaan geloven dat dat je leven gelukkiger maakt. Totdat ze er achter komen dat langdurig geluk om heel andere dingen draait.

Eigenlijk stimuleren ouders, door niet voor hun kinderen beschikbaar te zijn, om ook en nog sneller dan ooit tevoren te gaan piekeren en zich zorgen te gaan maken. Om hun invulling van leven te volgen. Op de toneelspeler in hun leven te worden die ogenschijnlijk slechts het publiek in de zaal tevreden lijkt te stellen.

Ontleer en leer van kinderen. Zij kunnen de leraren zijn van en in jouw leven om meer van jezelf te houden. Niets egoïstisch aan. Niet verstoord worden door wat jij denkt dat de wereld om je heen van jou denkt. Alles bij elkaar is dat nogal wat denken. Een beetje tijd en energie verspilling. Wees en leef je uniekheid en ontwikkel jezelf meer vanuit het contact met dat speelse uitnodigende stemmetje in jezelf dat weet wat je echt nodig hebt.

Als we dat kind in onszelf meer vrij kunnen laten, geven we niet alleen ons zelfvertrouwen een boost, maar respecteren we onszelf ook nog eens meer en voeden we onze creativiteit. We worden weer (meer) mens met mededogen in plaats van medelijden en zorgen maken die intenser kunnen genieten en op een dieper niveau ons met anderen kunnen verbinden.

Wij creëren weer als vroeger ruimte in onze geest. Zijn meer speels, creatief en in vrede met onszelf. We beginnen opnieuw te ademen en te ontdekken dat alleen wij verantwoordelijk zijn voor onze woede, angsten en oorlog in onszelf en niet anderen.

Als kind worden we vrijere, meer verbonden en gelukkigere volwassenen.

Leer om af te leren.


Frans Captijn

www.captijninsight.com