Mijn beste vriend houdt me mentaal en fysiek in gezonde beweging en laat me regelmatig lachen.

Op 2 november 2012, bijna zeven jaar geleden, schreef ik voor het eerst over een nieuwe aanwinst in mijn leven. Ik schreef in dat blog “wordt vervolgd”. En al een paar keer eerder haalde ik mijn, zeker weten, beste vriend in mijn blogs aan. Kadhow, mijn ‘wolf’. Toen een puppy en nu, zeven jaar later, nog steeds eigenlijk een puppy. Heerlijk om mee te leven.

En ja, natuurlijk geeft het hebben van zo’n vriend beperkingen maar voor mij wegen die nog steeds niet op tegen zoveel dat je ontvangt.

Hier in Thailand verklaren ze me soms haast voor gek. Een land met een overkill aan honden en dan deze, ‘Koninklijke’ tempelhond die op de scooter en in de auto door dit mooie land toert. Mee loopt aan een riem met een halsband met een belletje eraan. Eigenlijk meer dan ‘bezopen’ met al die honden die hier vrij en meestal wild rondlopen.

Mijn vriendin zegt me regelmatig dat ik veranderd ben. Eerst was ik ‘baas’ en had ik regelmatig de auto met chauffeur. Nu ben ik de privéchauffeur van mijn hond. Yep, het kan verkeren. Volgens mij hoort Kadhow, dat is zijn naam, inmiddels tot de meest bereisde honden van Thailand. Hij is stapelgek op de auto en op reis doen we dan ook alleen plekken aan waar hij ‘gewenst’ is. Dat aantal plekken beperkt ons natuurlijk ook. Het is dan maar zo.

Hij is gewend aan restaurant bezoek en aan elders logeren en gedraagt zich meer dan keurig. Geweldig om de gezichten van de Thai te zien.

Een tijdje geleden haalde ik mijn vriendin van haar werk in Bangkok op. Een pittige reis met aardig wat vertraging door noodweer onderweg. Toch… de Mazda trotseerde diep water en Kadhow moet zich, net als ik, af en toe in een boot gevoeld hebben.

We waren op weg naar de Thaise provincie Nakhon Ratchasima en na de lange rit was ik redelijk kapot kan ik je zeggen. Ik wilde gewoon even relaxen. Eerst dit metropool uit. Dat lukte maar traag.

Een hotel. Pfff. Ik wilde er stoppen. Mijn vriendin vond dat op zich ook een goed besluit maar zei ze: “Volgens mij is dit een seks hotel”. Heel gewoon hier. Mij boeide het niet ik wilde gewoon stoppen met rijden omdat het niet verantwoord meer was en mijn vriendin na een lange dag het ook niet echt zag zitten om in de late avond nog te rijden. Kadhow was geen optie maar wilde er ook wel uit.

Wij dus de oprit op. Mijn vriendin, in perfect Thais natuurlijk, vragen of er een kamer beschikbaar was voor een nacht. Geen punt. “Kunnen we de hond ook meenemen?” Ik geloof dat de man haast van zijn stoel viel want dit was volgens mij in dat wat inderdaad een seks hotel was nog niet eerder vertoond. En wat hem betrof mocht uiteindelijk alles een eerste keer hebben. En kijk, zo maak je dus nog eens wat mee. Goed om te lachen.

En wat die beweging en die beste vriend betreft? Hij levert het allemaal en met een grote blije krul in zijn staart. Mijn zoon, Rik, nam ooit een boekje voor mij mee over de gedragskenmerken van een hond en hoe je zijn communicatie met jou daaruit kunt opmerken en vice versa. Nou, Kadhow heeft volgens mij maar één houding en dat is ‘blij’.

Hij geeft me dagelijks fysieke en mentale fitness. Een paar uur per dag actief in het bos wandelen, genieten van dat wat de natuur te bieden heeft. Een vorm van meditatie. Awareness met een mooi woord.

En inderdaad, zoals Rik als dierenkenner en verzorger vaak zegt, je kunt er vaak meer op vertrouwen dan op mensen omdat ze ‘echt’ zijn. Yep, een meer dan zeer bijzondere vriend.

Het is na zeven jaar nog steeds een puppy. En misschien heeft mijn vriendin gelijk dat hij inmiddels mijn ‘baas’ is. Fun! Ik voel me met deze gezond houdende vriend meer dan prima.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Papa, ik lijk steeds meer op jou.

Onlangs hoorde ik het nummer “Papa, ik lijk steeds meer op jou” van Stef Bos weer eens een keer. En verdomt, hoe meer ik er over denk, het is inderdaad waar. Ik lijk steeds meer op mijn pa. En hoewel de songtekst zegt dat we elkaar na de dood nooit meer tegen komen, geldt dat niet voor mijn pa en mij. We komen elkaar werkelijk dagelijks tegen.

Nooit gedacht overigens omdat we, dacht ik, zo anders waren en dat ik ook dagelijks een enorme invloed in mijn leven van de persoon waarnaar ik vernoemd ben ervaar.

En hoe zich dat dan uit dat ik voel dat ik steeds meer op mijn pa lijk?

Zonder er ooit bij stil te hebben gestaan heb ik van mijn vader een dagelijks ritueel over genomen. Zijn gevleugelde quote; “Een gezonde geest in een gezond lichaam”. Leef ik. Althans, ik probeer het. Dagelijks een uur yoga bijvoorbeeld. En wat schets de verbazing, bij het schrijven van dit blog vind ik deze foto van hem. Zelfs eenzelfde oefening.

Nee, ik hoef er niet voor naar een fitnesscentrum. Discipline noem ik het ook niet. Inderdaad ritueel. En ook die geest krijgt, zeker hier in Thailand, voldoende training in rust en awareness door dagelijkse meditatie en regelmatig stil te staan en me niet door allerhande negativiteit te laten beïnvloeden. “Pluk de dag!” overigens een uitspraak van mijn moeder.

Uitspraken van mijn pa als:

“Ruim je rotzooi op”, “Jongen, doe eens gewoon”, "Doe dat licht uit als je niet in je kamer bent", “Blijven bewegen als je een blessure hebt”, “Optimist tot in de kist en enthousiast tot je laatste snik” en nog zoveel meer. Ze klinken dagelijks door en vaak krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Zeker bij dat “doe eens gewoon”. Teken dat ik nog steeds regelmatig die puppy in mezelf lekker vrijlaat. Hoe eenvoudig kan lol maken en lol beleven zijn.
Ik leef steeds meer zijn rituelen.

Zijn twee wijntjes per dag zijn bij mij twee biertjes per dag met als enige verschil dat ik tweemaal per jaar 6 weken alcohol vast.

Actief. Ik moet er werkelijk niet aan denken om achter de geraniums te moeten gaan zitten. Er is nog veel te veel te doen, te beleven en te delen.

En ook in de kerk, ik mag hier in de kathedraal van Chiang Mai de rol van Eucharistic Minister en Cantor vervullen, zie ik wekelijks zijn rituelen voorbijkomen. Het maakt me dankbaar en blij.

En zo is er steeds meer. Kopieer gedrag? Ik weet het niet, het voelt als van mezelf hoewel ik voor 50% uit mijn vader ben voortgekomen natuurlijk. Ik voel me er super goed bij.

Mijn pa haalde enorm gezond met zijn actieve levensstijl, optimist en enthousiast zijn 93 levensjaren, zoals hij het altijd noemde.

Ik hoop ook tenminste met dat getal op hem te gaan lijken. Gezond blijven is daarvoor een groot goed. Wie weet dat een van mijn slogans: “Er is maar één doel in het leven en dat is te LEVEN” er nog een schepje bovenop mag doen.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

'Gevaarlijke' en 'angstaanjagende' hond gaat met pensioen

Dit keer misschien eens een wat ander blog. Het gaat over een verandering in onze straat.

Zolang ik in Thailand woon, dat is inmiddels al bijna zeven en een half jaar, is er op onze residences on op het aangrenzende kuuroord een witte hond. Alle zogenaamde ‘Farang’ (buitenlanders) die hier wonen, noemen die hond Whitey. De Thaise staf noemt hem Kaow (het Thaise woord voor rijst).

Een voormalige tuinman die altijd dronken was, was de eigenaar van de hond. De tuinman werd ontslagen en de hond… die bleef. Zijn gezondheid holde achteruit toen er eigenlijk niemand meer echt naar omkeek. Een van de voormalige instructeurs van de fitnessprogramma’s hier, begon voor Whitey te zorgen en zijn gezondheid werd weer stukken beter. Hij begon iedereen hier die aardig tegen hem was te beschermen. Mensen die hem niet mochten, die hem slecht behandelde (of die hij gevoelsmatig gewoon niet mocht) werden letterlijk afgeblaft.

Ooit schoot een medewerker van hier met zijn katapult een steen tegen hem. Dat zorgde voor gedeeltelijke blindheid aan een van de ogen van de hond. Deze man, die hier nog steeds werkt, komt al jaren de straat gewoonweg niet meer in. Als hij er voor zijn werk echt moet zijn dan wacht hij aan het eind van de straat tot een van de huiseigenaren gek wordt van het geblaf en de hond tijdelijk aan een riem vastzet. Whitey vergeet het incident nooit meer.

De fitnessinstructeur vertrok om een ​​eigen bedrijf te starten en ... de hond bleef weer. Mijn Amerikaanse buurman begon zich toen meer en meer over de hond te ontfermen wat er voor zorgde dat ze samen beste vrienden werden. Mijn Duitse buurvrouw werd een soort van eerste plaatsvervangster en ook ik nam de zorg als ze beiden niet beschikbaar waren af en toe over. Whitey en mijn hond Kadhow zijn vanaf het begin al soulmates. Leuk om ‘the gang’ samen te zien.

Deze Whitey is een speciale hond met veel innerlijke mensenkennis. Zolang ik hier woon, praten we er als buren vaak over hoe hij het karakter, het ‘Jai dee’ (Thais voor goed hart) en de innerlijke echte vriendelijkheid van mensen ‘voelt’. Het was altijd geweldig om te zien hoe hij reageerde en reflecteerde op onze visites/bezoekers en op nieuwe gasten van het resort die in onze straat liepen. Vaak hadden wij wat langer nodig om te ervaren dat Whitey in een fractie van een seconde wist wat voor vlees hij in de kuip had.

Diverse gasten beoordelingen over het resort op bijvoorbeeld Trip Advisor maar ook diverse andere websites spreken over de aanwezigheid van een ‘gevaarlijke’ en ‘angstaanjagende’ witte hond. Ik denk beoordelingen van mensen die Whitey vanaf het begin af aan al goed had ingeschat. Van die klaagtypes.

Als een soort van opperhoofdhond beschermde hij regelmatig ook samen met mijn eigen hond onze straat tegen negatieve invloeden zou je kunnen zeggen. En… hij waarschuwde voor slangen en hield andere wilde honden uit de buurt door het territorium te beschermen. Door dit gedrag gaven we als buren een tijd geleden onze straat zelfs de bijnaam: "Whitey Boulevard". Je kon maar tijdig waarschuwen nietwaar?  

Whitey is nu ongeveer 13 jaar oud. Mijn Amerikaanse buurman zal vaak naar de provincie Tak gaan. Hoewel nog steeds Thailand toch een aardig eindje van hier. Ook mijn Duitse buurvrouw vertrekt volgende week naar een ander district van onze provincie.

Tijd voor Whitey om met pensioen te gaan, besloot zijn ‘baas’. Als buren vinden we het de beste beslissing en oplossing en gunnen we het hem ook.

En dus, vertrok afgelopen dinsdag ook Whitey naar Tak om, overigens dicht bij mijn buurman, op een mooie boerderij te gaan wonen bij een goede nieuwe verzorger. Hopelijk met een mooie pensionering in zicht.

Ja, wij huiseigenaren (en zijn vriend Kadhow) zullen hem en zijn ‘waarschuwing- en alarmsignalen’ hier missen. We hebben een fijne tijd met hem en goeie bescherming door hem gehad.

Kadhow heeft het inmiddels, nadat hij veel van zijn vriend heeft geleerd, hier over genomen. Wie weet dat de gastbeoordelingen van het resort binnenkort op de diverse websites vermelden dat er een ‘gevaarlijke’ en ‘angstaanjagende’ bruine soort van wolf aanwezig is waarvoor je moet uitkijken. Met dank aan Whitey.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Hou me niet tegen om mooi te zijn?

Vandaag, 4 oktober, is de sterfdag van mijn moeder. Ik ken haar eigenlijk niet anders dan dat ze altijd bezig was om mooi te zijn. En jawel dat mooi zijn was ook regelmatig pijn lijden als ik haar ’s avonds weer met haar krulspelden in haar haar met een netje er om naar bed zag gaan. Hoe kun je erop slapen?

Mijn twee zussen hebben het gen overigens ook over genomen en ach, zeg nu eerlijk, wie van de dames en meer en meer ook heren doen er nu niet aan mee? En Thailand scoort voor wat die mannen betreft volgens mij hoog op de wereldranglijst.

Je kunt tegenwoordig haast geen magazine meer in je handen nemen of het is niet voor tenminste 50% gevuld met hoe je nog mooier kunt worden. Er is geen eind aan. Mijn Chinese leraar Boeddhistische filosofie vertelde eens in een les dat het inderdaad oneindig is. Er is altijd mooier, er is altijd beter, er is altijd meer en zelfs wat mannen en vrouwen aan gaat er is altijd nog mooier te vinden.

Is het niet geweldig wat er niet allemaal verzonnen wordt? Mooier! Hier weer zo’n plaatje dat ik in de afmeting van een huis groot zondagmiddag 25 augustus jl. in de stad (Chiang Mai) tegen kwam.

Natuurlijk moet je niet worden tegen gehouden voor de firma (de naam heb ik weg gehaald) die dit soort posters plaatst of al die advertenties in de bladen zet. En als je de producten koopt betaal je nog eens dubbel voor al die reclame. Dat magazine zou immers anders nog veel duurder zijn zonder die sponsor.

We kunnen niet eens omschrijven wat mooi eigenlijk is. En ieder heeft daarin weer zijn eigen smaak. Ik vind mijn partner bijvoorbeeld mooi en aantrekkelijk. Haar getinte huidskleur vind ik mooi. Iemand anders vindt het misschien helemaal niets. Niets mis mee. De wereld is vol.

Het leuke is dat de beauty industrie hier de mensen voor houdt dat ze vooral blank moeten zijn. Schappen vol met ‘whitener’ en zo veel mogelijk uit de zon blijven. Dikke truien met lange mouwen aan in de warmte op de scooter en als ‘gangsters’ je hoofd bedekt. In Europa moet je juist de zon opzoeken en dat getinte kleurtje krijgen. Dat is pas mooi (vind ik overigens ook). Dezelfde bedrijven verkopen daar dus ook middeltjes voor. Voor elk wat wils.

Wat ik mooi vind in het niet tegen houden van wat voor mij schoonheid is, is net dat tikkeltje accent geven aan de natuurlijke mooiheid. De eigenheid. Dat is iets anders dan de race tegen veroudering, etc., zaken die immers niet te stoppen zijn. Geen wandelende schilderijen waar het ‘stuckwerk’ haast van afspringt bij een natuurlijke lach.

Spiegeltjes zijn al van alle tijd en veel zijn inmiddels over genomen door de mobiel als spiegel te gebruiken. Er wordt op een dag wat afgestaard in die spiegel. Naar alles wat, volgens de beauty industrie mooier en beter zou moeten en kunnen. Elk haartje, bultje, rimpeltje, grijze haar, ooglid, lip, en ga zo maar door. De dames en heren op de make-up en beauty afdelingen in de shopping malls hier spannen wat mij betreft de kroon. Ze staren op een dag wat af. En of ze ook nog echt zichzelf in die spiegels of mobiels tegen komen?

Niet om mijn moeder af te kraken maar ze sloeg in mijn ogen heel vaak wat door. En voor haar vak als toneelspeelster was dat geen punt natuurlijk. Het hoorde er een beetje bij. Maar toch zag ik mijn moeder eigenlijk op zijn mooist als ik ’s nachts uit het café of de disco kwam en ze met die krulspelden in haar haar nog met een biertje op me zat te wachten. Puur natuur en ja, net als de natuur, dat verandert met de tijd. Niet dat het niet ‘mooi’ was.

Wat is mooi? Dat wat de industrie je vertelt omdat ze willen verkopen?

Je bent al lang mooi! Nooit voor iedereen natuurlijk want er is altijd ‘beter’ zoals die monnik ooit in een les tegen me zei. En smaken verschillen nu eenmaal. En als je dat beseft dan hoef je ook helemaal niet tegen gehouden te worden om mooi te zijn omdat je tevreden bent met die schoonheid die je (ieder mens) op zijn of haar eigen manier al lang heeft en waarmee je jezelf kunt zijn.

Spaart ook nog een hoop geld (ik blijf toch nog een beetje Nederlander).

Geniet vrij en gratis van je schoonheid.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com