Groeiende onveilige toekomst

Vanmorgen vroeg hier hoorde ik van de dodelijke schietpartij, gisterenmiddag, in een woning en op de Erasmus universiteit in Rotterdam. Het raakte me en maakte me een beetje emotioneel. Gevoelens van innerlijke boosheid, onmacht en zelfs verdriet. 

Amerikaanse toestanden? Al lang niet meer. Een wereldwijd en dus ook in ons 'vredige' Nederland, door media, game- & filmindustrie gestimuleerd, snel verspreid fenomeen. 

Mijn vriendin zag mijn emotie en toen ik haar beelden toonde zei ze me: "De wereld is helemaal niet ziek, steeds meer mensen zijn het". Voor mij een waarheid als een koe. Diverse mensen zijn niet een beetje ziek in hun hoofd maar zijn het ongeneeslijk. 

En of het nu komt doordat we te dicht op elkaar zitten, vanuit verschillende culturen die elkaar onvoldoende begrijpen en accepteren komen, niet meer weten te communiceren, steeds kortere lontjes of wat dan ook hebben... Steeds meer mensen lijken te lijden aan die ongeneeselijke ziekte met alle gevolgen van dien.

 

Ook de voortdurende voetbal rellen door een groepje 'ongeneeslijk ziek in hun hoofd fans' van clubs in ons 'beschaafde' en 'veilige' Nederland zijn er een voorbeeld van. Het is goeie promotie maar niet heus. 

"De maat is vol" zei de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema afgelopen week. Maar hoe ziet dat er, na zoveel slechte ervaringen met dit soort zieke mensen, in vredesnaam uit vraag ik me af. Nog meer ME op de achter (of voor) grond? Vijftig duizend mensen voor een partijtje voetbal, omdat sport veredelt(?), fouileren? Netten spannen? Lost dit het op? 

Nee, en ik weet het ook niet beter. 

Is het geen mosterd na de maaltijd? Waar waren en zijn hun ouders toen deze jongens en meisjes tijdens hun opvoeding sturing nodig hadden? Wat voor rol speelden ze voor hun toen nog 'liefdesbaby's'?  

In mijn ogen is er weinig hoop met de huidige digitale 'nanny's' dat er in die sturing ooit nog verbetering zal komen. 

Het is met die digitale oppas scherpjes wraak en moord & doodslag als je iets niet zint, aanleren. Het heft in eigen hand nemen en de wereld om je heen 'opschonen' van dat wat jou irriteert. 

Het wordt je met de paplepel ingegeven. Slechter nog, je bent er al aan verslaafd. Neem die mobiel bij die peuters van nu maar eens uit handen. Scheeuwen troef! Dus voor het gemaak maar weer snel terug dan...

Ook ons hele systeem om met bijvoorbeeld zo'n situatie als gisteren in Rotterdam om te gaan is in mijn ogen ziek. Petje af voor de snele en professionele inzet van hulpverleners en arrestatie teams gisteren weer. Maar daarna komt het pas echt en... de maatschappij (dat zijn wij) mogen het allemaal betalen. 

Er staat voor de 32-jarige 'verdachte' Rotterdamse arts-student vast weer ergens een of andere soort van 'criminaliteit geile' advocaat op die (nog meer) naam wil maken. 

Zijn of haar verhaal zal voorspelbaar zijn dat al dit vreselijks (en dat is veel meer dan 3 moorden en brandstichtingen, maar zeker ook alle gezaaide angst, verdriet en verderf) deze man niet is aan te rekenen. Hij was immers 'slechts' ziek in zijn hoofd en dat kon hij niet helpen. Het waren zijn buren, een docent en vooral de maatschappij waarin hij zich niet veilig voelde en geen uitweg meer wist. Van het moment zelf weet hij zich niet veel meer te herinneren. Hij was ontoerekeningsvatbaar, regelmatig depressief en had last van een verslaving. En niet te vergeten, zijn jeugd was niet rooskleurig...

En ik ben beëdigd advocaat dus u kunt mij vertrouwen en geloven... 

Tranen trekkende verhalen waar we naar mogen/moeten luisteren. Om te kotsen. Dure juridische procedures. Jarenlange opsluiting en verzorging die we van onze belastingcenten moeten ophoesten. Politie, justitie, psychologen en wie niet meer die met dit werk inbeslag genomen wordt en daardoor niet aan andere dingen die er zeker ook toe doen toe komen. 

Nee, ik ben niet voor invoering van de doodstraf hoewel ik met dit soort hele duidelijke zaken (hoezo is dit slechts de verdachte? Ja we moeten het netjes volgens de regeltjes zo blijven zeggen) heel soms ook wel eens twijfel. 

Misschien, wie ben ik, was het in deze situatie voor iedereen beter geweest als de 'verdachte' niet alleen slechts was overmeesterd en gearresteerd. 

Ook het 'vredige' Nederland wordt, met dit soort vrij rondlopende ongeneeslijke geesteszieken, steeds onveiliger. Zeker een reden om wat beter elkaar en je omgeving aandacht te geven, wat meer om elkaar te geven en er ook veel eerder voor elkaar te zijn.    

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Onze aarde moet 'gewoon' verder aan gort. Toch is er een échte oplossing waar niemand van wil weten.

Alle klimaatdemonstraties (wereldwijd) ten spijt deze aarde gaat 'gewoon' verder aan gort. 

En of vanuit Nederland, met alle 'goeie' bedoelingen van demonstranten op de A12, fossiele subsidies nu stoppen of niet, dit proces verandert niet. Ook al wil je iets doen en een signaal voor de toekomst van je kinderen afgeven zoals diverse demonstranten op televisie als drijfveer vertellen. Is dit dan wel het juiste signaal?

Ik kreeg afgelopen dinsdag van mijn dochter de foto hiernaast toegestuurd. Ik moest er even goed naar kijken en het tot me door laten dringen. Het is gewoon een waarheid als een koe. We gaan in een steeds snellere vaart verder met het uitmergelen van de, in de wel meest letterlijke zin, grondstoffen in onze aarde. 

We zitten niet in een periode van de transitie van fossiele brandstof energie naar vernieuwbare/oplaadbare energie. We gaan van de extractie van fosiele brandstof naar het delven van steeds meer kostbare aard mineralen en niet alleen dat. Nadien vervuilen we onze aardbol weer met de rotzooi die we na het gebruik weer achter laten. Net zoals nu met alle vervuiling met alle gevolgen van dien door aardolie. 

Langzaam druppelen de signalen van het uitputten van gronden, in voornamelijk lage loon landen in de wereld, in het nieuws binnen. Voor al die fantastische moderne electrische auto's met hun batterijen, die steeds sneller vernieuwende mobieltjes, computers en al die 'smart' apparaatjes waar we kennelijk behoefte aan hebben en niet meer zonder kunnen in deze tijd, zijn nogal wat aardmetalen en mineralen nodig. 

Onze wegwerpmaatschappij doet er nadien met de vervuiling van al dat ooit zo 'moois' en 'behulpzaams' nog een schepje bovenop. 

Zo doorgaan met ons klimaat en met dit systeem van brandstoffen dan? Nee, dat kan zoals we weten en inmiddels ook allemaal ondervinden door de snelle klimaatveranderingen, niet. Onze aarde geeft steeds meer aan dat ze zieker en zieker wordt. Ik denk inmiddels zo goed als ongeneeselijk ziek is. 

En ja, goed daar niet alleen een signaal voor de toekomst van je kinderen voor af te geven maar ook écht wat tegen te doen. 

En de kern, in mijn beleving, in daar écht wat tegen doen zit hem in twee basis dingen: 

-    Als eerste niet het beste jongetje van de klas willen zijn maar samen optrekken. Er staat geen muur om het kleine kikkerlandje Nederland. Het is een wereldwijd probleem dat ook voor een gezamenlijke wereldwijde oplossing vraagt. Van dingen waar tegen gedemonstreerd wordt in Nederland hebben ze in bijvoorbeeld Thailand nog nooit gehoord. Stikstof uitstoot? Het zal wel. 

Politiek macht en positiespel zou eens wat meer naar de achtergrond moeten gaan om een werkelijk goede bijdrage aan onze aarde te leveren. 

-    Het tweede, en volgens mij belangrijkste, is dat we door al die klimaatproblemen nu eindelijk eens wakker geschut zijn en dat iedereen gaat consuminderen, inzet op meer dan duurzaam, reparatie en hergebruik. 

Mooie woorden en eigenlijk zo eenvoudig te doen. Het is niet meer dan een oprechte wil tonen. Tegen je kinderen zeggen 'helaas' met je verjaardag, voor Sinterklaas of Kerst, geen nieuwe mobiel, tablet of laptop deze die je nu hebt doet het nog prima. Hoezo geef je niet een meer dan geweldig teken voor de toekomst voor je kinderen af? Dat is pas ballen tonen dat je echt die klimaatverbetering wilt. Je hoeft er niet eens met anderen de straat voor op. 

Minder luisteren naar (en volgen van) schreeuwende marketing die je de hele dag over je heen krijgt gegooid om je lekker te maken om te kopen (en het oude weer op de afvalberg weg te gooien). 

En wat die politiek betreft... die oprechte wil om machtspel en geld (economische groei) voor ons allemaal eens wat naar de achtergrond te schuiven en vervuiling aan te pakken. Stuur je containers met rotzooi niet naar Thailand op bijvoorbeeld om het daar te 'verwerken' (verbranden of te dumpen in zee). We hebben hier al genoeg eigen plastic zooi verspreid langs de weg en in de prachtige natuur. 

Minder munitievervuiling tussen Rusland en Europa, voor de toekomst van de volgende generaties, zou daarin bijvoorbeeld ook goed passen. Wellicht iets om voor te demonstreren.

Het is zo enorm makkelijk maar zoals iedereen weet... (bijna) niemand wil hier aan. Beter dan maar geen schijnvertoningen meer te houden en vingerwijzingen naar bedrijven en overheden te doen. 

Verbeter (het klimaat in) de wereld?... begin bij jezelf. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Goeie energie plek

De plek waar we wonen bruist van goeie energie en de afgelopen week toonde dat weer eens op een fijne manier aan. 

Phatsamon heeft in Surin zo'n vijftien jaar geleden van haar ouders vier stukken bouwgrond gekregen. Op 16 oktober 2019 ben ik ze samen met haar gaan bekijken. Benieuwd of we met z'n tweetjes, of liever gezegd met z'n drietjes (met Kadhow er bij), konden 'voelen' of een van die vier stukken ons beviel om op te gaan bouwen. 

Inderdaad, voelen. Voor mij is dat essentieel om, overigens waar dan ook ter wereld, thuis te kunnen zijn en om mijn eigen energie optimaal te laten stromen. Iets dat ik hier gelukkig dagelijks ervaar. 

Nog geen dag heb ik een gevoel van tegenzin gehad met onze bouwactiviteiten en ik zit gewoon lekker in mijn vel. En natuurlijk is het niet alleen maar halleluia. Het weer zit ook hier bijvoorbeeld regelmatig tegen. Veel te warm en/of veel te nat, het heeft zeker invloed op mijn energie en humeur en toch... niet een gevoel om niet verder te gaan met onze activiteiten. Eerder nog draagt die goeie energie er aan bij dat nieuwe ideeën zich verder ontwikkelen. Ik schrijf daar later nog wat over. 

En die energie heb ik over een tijdje ook nodig om hier heerlijk met gasten aan de slag te zijn zoals ik dat op het voormalige gezondheidsresort in Chiang Mai jaren mocht doen. 

En dat dagje bouwland voelen beviel. Een van die stukken, waar we nu op aan het bouwen zijn, voelde fantastisch en ook Kadhow gaf dat op een super actieve en speelse manier aan. Hij was op dit stuk land, als enige van die vier, totaal door het dolle heen. Iets dat zeker ook mijn goeie gevoel over dat stuk grond nog eens extra bevestigde (De foto hierboven is 'crazy running' Kadhow op die dag op ons land.) 

En die goeie energie hier trekt aan. Dat belooft in onze ogen iets voor mensen die ons in de toekomst gaan bezoeken. Nu nog geen gasten. Hordes dieren. Het lijkt soms wel een recreatiepark, een speeltuin en camping, voor dieren. Ze voelen zich hier thuis, op hun gemak en dus kennelijk ook veilig. 

Eerst moet de weg naar ons huis zijn aangelegd. Nu is het een grote modderpoel waar we zelfs met de scooter regelmatig niet door komen.

Gasten gaan zeer zeker komen en zullen zich net als de dieren nu al, ook bij ons thuis voelen.  

Op het moment dat ik dit schrijf zitten er twee rijstvogels op nog geen 50 cm van me in het raam. Ze willen er al dagen hun nest bouwen. Iets dat overigens niet kan omdat het raam dan niet meer dicht kan, maar toch. Ze blijven volhouden. 

En om eens wat 'bezoekers' van de afgelopen week die zich hier thuis voelen te noemen: 

Zeven verschillende honden uit de buurt die hier dagelijks bij toerbeurt even aankomen om met Kadhow, Cupid en Singto te spelen. We geven ze geen snacks of eten. Ze vinden het hier gewoon gezellig en ze voelen zich hier goed denken we. We hebben ze allemaal maar namen gegeven. 

Een varaan, twee eekhoorns, kingfishers, allerhande soorten vogels die zich aan onze aanwezigheid nauwelijks storen (gelukkig komen ze na de moordpartij van een paar maanden geleden weer terug) en... 'Otus'-uilen. Afgelopen week drie nachten nagenoeg achter elkaar. Top dat een van onze cctv camera's ze opmerkte en me attendeerde op de beelden. 

Het was weggegooid geld om vogelhuisjes te kopen en op te hangen. Geen enkel 'Appartement' werd en wordt gebruikt. Daarentegen hebben we veel 'camping gasten' die hier zelf hun 'tenten' (nesten) hebben opgebouwd.  

Het voelt hier dus goed. Het enige dat ons wat verontrust dit jaar is dat de rijstboeren om ons heen veel van hun velden met 'grasverdelger' besproeien. We hopen dat dit gif geen invloed heeft op de dierenstand. 

En even terug naar die ideeën.

Ons 'stiltebos' idee, waarover ik op 19 mei jl. schreef, krijgt steeds meer vorm. Van het land hier gebruiken we van de in totaal zo'n 9.500 m2, nu 2.500 m2 (verhoogd gedeelte) om onze gebouwen op neer te zetten. Van de 7000 m2 die 'rest' willen we een stiltebos met een grote vijver met daarin een eiland met een paviljoen aanleggen. Hoewel we er geen haast mee hebben zou het zomaar eens kunnen dat we er in de tweede helft van het volgend jaar de eerste voorbereidingen (graafwerk) voor gaan treffen. 

Die Kadhow had het in ieder geval met zijn goeie energie signalen bij het rechte eind.   

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Wolkjes in mijn oog. Ja, papa wordt ouder. Ik geef het wel toe.

Onlangs las ik in een boek; "Wolken hebben geen wortels". En dat klopt natuurlijk. Ze zweven immers vrij in de lucht. En toen ik dat zo las kwam er een vreemde ervaring van een paar weken geleden terug in mijn gedachten.

In de kerk stond ik op de lijst om een van de lezingen in het Engels voor te lezen. Geen probleem want dat deed ik al vaak in de kathedraal in Chiang Mai en inmiddels doe ik dat ook al een paar jaar in onze kleine kerk in Surin. Thuis bereid ik dat altijd, zowel in het Nederlands als in het Engels, even voor. 

Ik liet mijn bril op de kerkbank achter omdat ik die om te lezen niet nodig heb en liep het priesterkoor, de kleine verhoging voor in de kerk, op. Daar staat ook de lessenaar waarachter je de lezing voorleest. Microfoon even goed zetten en aan de slag met voorlezen. 

De eerste paar zinnen gingen goed en toen ineens ging mijn rechteroog in de mist en begon mijn linkeroog met een gevoel van in- en uitzoomen om scherp te stellen. Heel maf. Ik kon heel even geen zin meer lezen en het duurde maar heel kort. Volgens mij is het ook niemand opgevallen. 

Een jaar of zes geleden had ik er ook last van. Dochter Carlien liep toen op het gezondheidsresort waar ik werkte stage. Ze ging met me mee naar het ziekenhuis omdat ik een onderzoek kreeg waarbij mijn ogen eerst met een soort van pupil vergroot vloeistof gedruppeld werden. Nadien, omdat het even duurde voordat dat spul op mijn oog was uitgewerkt, moest ik een hele donkere zonnebril dragen en mocht ik zelf niet rijden. Fijn dat Carlien dat dus even over kon nemen.

Een jonge oogarts in het ziekenhuis in Chiang Mai vroeg me wat er gebeurd was en onderzocht mijn ogen. Door die druppels waren mijn pupillen in een soort van garagedeur opening beland. Makkelijk voor haar om met haar apparaten de boel van binnen te bekijken. 

Ik had: 'Mouches volantes' vertaald 'vliegende vliegjes'. Nou, mooi woord dat zo op een menukaart kan volgens mij maar nee. Als je, al zeker als man, wat ouder wordt dan kunnen er kleine stukjes van het netvlies van het oog loslaten en die gaan dan als vliegjes of wolkjes in je oogvocht drijven. Niets ernstigs verzekerde ze me en vaak trekt het na een paar weken weg (tot er weer een stukje loslaat natuurlijk). Het kan het zicht soms wat verstoren. Je wordt gewoon ouder. 

Nou inderdaad een tijd geen last meer van gehad tot ongeveer een ruim jaar geleden. Ik denk dat het hier waar we wonen ook te maken heeft met het gigantische felle licht waar we aan het bouwen zijn en waar we wonen. Een zonnebril dragen is geen optie met deze temperaturen en het zweet dat mijn lijf dagelijks verlaat. Mijn gewone brillen hebben meekleurende glazen en dat scheelt wat maar tijdens de bouw kan ik die brillen niet dragen. 

En dus kwam er, als herinnering dat ik nog verder ouder word, weer een wolk in mijn oog voorbij. Een beetje hinderlijk maar het is niet anders.

Een kwestie van even een flits pauze inlassen die eigenlijk niet eens iemand opmerkt. 

Je wordt ouder papa! Ja, ik geef het wel toe.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Burenhulp in de rijstvelden. Slim bekeken.

Twee weken geleden schreef ik al dat onze rijstboeren te kampen hebben gehad met een wat rustig begin van de regentijd. 

Met die rijst gaat dat hier, weer anders dan in Chiang Mai, zo:

De koeien gaan van het land. Ze ploegen het land eerst. De mest en stoppels van de afgelopen oogst worden omgezet als voedingsstof voor het land. De rijst wordt, meestal nog met de hand, gezaaid en daarna wordt die rijst onder een laagje omgezette grond gebracht. Zo krijgen de vogels minder kans om het (ontkiemende) zaad te pikken en gaan de rijstkorrels niet drijven. 

En dan is het hopen op regen zodat de grond van water verzadigd raakt. Binnen een week zie je dan de eerste groene jonge rijstplantjes opkomen. Altijd een mooi gezicht. 

Dit jaar voor dat proces te weinig water. Niet dat de rijst niet opkwam maar ook heel veel wild gras en dat verstoort. Onder water groeit rijst wel maar gras blijft achter en dat is waarop gehoopt wordt. Dit jaar dus anders. 

En onze boeren hier hebben daar iets praktisch op gevonden. 

Inmiddels staan hier de velden onder water en volop in bloei. Inderdaad met rijst en met wild gras. 

Buren schieten elkaar te hulp. Met elkaar gaan ze, gewapend met hun grasmaaiers, op blote voeten of met laarzen aan, rijstveld na rijstveld in en maaien het vlak boven het water af. 

Rijst en gras worden verzameld. En als je helpt mag je het gratis meenemen om je koeien op stal te voeren. En zo wast de ene hand de ander. 

Vaak is het in de avond na het maaien hier een gezellige bende en wordt er op het samen maaien gedronken. 

En de Thai zouden geen Thai zijn als er ook niet bij gegeten wordt of iets wordt verkocht. Toen wij even stopte voor de foto bij dit blog kwam er gelijk een vrouw van een boer met een gevulde plastic zak (zie hiernaast) op Phatsamon aflopen om haar gegrilde kikkers uit het land te verkopen. Nou, niet mijn ding maar Phatsamon haar moeder werd aardig blij van deze delicatesse.  

Wat dat maaien oplevert? 

Het gras blijft met groeien nu achter en de rijst schiet als een speer verder omhoog. De foto hiernaast toont het eerste resultaat. En momenteel is de moeson hier goed los gebarsten. 

Eind september / begin oktober (hier) ontstaan de rijsthalmen. In november is de regentijd op zijn eind en kan de nieuwe rijst worden geoogst. 

Slim bekeken.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com