vrijdag 15 maart 2024

Levensreddende operatie aan huis. Met dank aan Phatsamon

Een erg lang verhaal deze week. Als je alleen de kortere versie zou willen lezen begin dan bij Rot-hae.

Als er van iemand haar leven in de afgelopen jaren veranderd is, dan is het het leven van Phatsamon wel. We spraken er afgelopen week nog weer eens samen over. 

7 Jaar geleden nog wonen en werken op een bank in Bangkok en nu wonen en werken op haar eigen land in haar geboorteplaats Surin. Regelmatig 'handen aan de ploeg' in onze bouw en werken in de grote tuin. Haar leus is: "Niet op voorhand zeggen dat je iets niet kan. Eerst maar eens proberen en zo goed als alles is aan te leren". 
Voor mij een waarheid als een koe. Slap hangen en lullig kijken zien we, en klagen horen we, meer dan genoeg.

Kortom, allerhande talenten komen ineens boven drijven en dat is super leuk om te zien en te ervaren voor ons alletwee. En ja, soms levert het wat spierpijn voor haar op maar niet zeuren. Doorgaan, blijven bewegen en oefenen en het gaat wel weer over. En een fijne massage doet wonderen.

Een ander talent dat zich bij haar ineens sterk heeft ontwikkeld is dat van "Dierenvriend". En dat is, zeker voor Thailand, best een beetje een uitzondering. Dieren meer dan zat hier, maar die zijn er vooral om geld mee te verdienen of voor de voedselvoorziening. Zeker in de landelijke omgeving waar we wonen zien we dat elke dag. 

Van jongs af aan is ze daar natuurlijk ook mee opgegroeid. Thuis hadden ze buffels, koeien, varkens, kippen, eenden en een vijver vol met vis. Allemaal voor de verkoop en voor eigen gebruik. Samen met hun rijstvelden was de familie zo goed als totaal self-supporting. 
En natuurlijk waren er honden en katten. Hoewel eigenlijk altijd buitenshuis, waren en zijn dat hier de 'huisdieren'. Ze aten ze niet (hoewel dat in Thailand op hele kleine schaal toch nog wel eens gebeurt). 

Phatsamon had met die honden en katten altijd al iets. Ze deelt nog regelmatig haar fijne en verdrietige ervaringen daarover met me. Toch hield ze zich als kind in het dorp een beetje afzijdig met affectie voor die huisdieren om niet 'buiten de boot' te vallen. Dat is nu gelukkig wel anders. 

In de cultuur hier is het over het algemeen geen enkel vergelijk met huisdieren in Nederland. Dieren hier waren en zijn immers voor gebruik en zijn over het algemeen van een zeer lage 'rangorde'. Voor de meeste honden en katten wordt nu niet echt goed gezorgd. Ze hebben vaak letterlijk een hondenleven. Volgende week een Blog waarin dat ook een beetje terug komt. 

Phatsamon leerde een Farang (buitenlander) met een hond kennen. Dat was ik dus samen met mijn beste vriend Kadhow. Vriendinnen waarschuwde al voor buitenlanders die een hond hadden. Die mensen gaven nooit 100% aandacht aan je. Hun hond staat op een hoger plan is de redenering. Apart. Maar goed, ze liet zich er niet door leiden want we zijn immers nu getrouwd en hebben hier maar liefst 3 van deze viervoeters rondlopen. Kadhow, Cupid en Singto.
Daarnaast heeft Phatsamon, bij haar moeder, de zorg op zich genomen voor vier kittens. De moederkat werd op de provinciale weg voor haar moeders huis helaas doodgereden toen de kittens net twee weken oud waren. Drie kittens hebben het overleefd, ze zien er perfect verzorgd uit en zijn inmiddels in een prima conditie 7 maanden oud. 

De slechte zorg voor honden en katten en de voortdurende stroom van puppies en kittens in het dorp, en niet alleen in ons dorp maar zo goed als overal, doet Phatsamon veel. 
Ongezien geeft ze straathonden die vol teken en vlooien zitten en leiden aan haaruitval, medicijnen. Ze knappen zienderogen op. 
Ongezien inderdaad. Prima dat ze met haar geld (we noemen het met een lach soms de 'Phatsamoni foundation') wat helpt maar het moet wat mij betreft niet doorschieten. 
Als mensen er achter komen wat ze allemaal doet dan is de kans groot dat we hier straks een dierentuin kunnen beginnen. Singto is feitelijk ook zo goed als 'over de schutting' bij ons als puppy van nog geen vijf weken gegooid. En we hebben geen geldboompje om alle 'huisdieren' om ons heen te verzorgen. Onze eigen drie honden zijn, zeker met de verzorging en aandacht die ze krijgen, meer dan genoeg. 

Maar goed, soms zijn er 'spoedgevallen' waar ze voor zichzelf toch niet aan voorbij kan en wil lopen. En, met haar, ben ik het er mee eens dat je het geld beter dan daaraan kunt besteden dan aan het nog meer spekken van tempels en de bijbehorende oranje mannen. 

Wachten in het dierenziekenhuis
voor ultrasound check.
Rot-hae
(Thais woord voor 'optocht') is zo'n spoedgeval dier. 
Phatsamon heeft haar die naam gegeven omdat ze eind vorig jaar tijdens de meer dan knoert harde muziek (met huizenschuddende bassen) tijdens een optocht vanuit een naastgelegen dorp naar ons dorp gevlucht was. Geen voormalige eigenaar die zich daarom bekommert of naar het dier gaat zoeken. Ik kan er met de pet niet bij, maar ja zoals gezegd, andere cultuur. Een hond stelt voor de meesten niets voor en "levert geen geld op" is niet alleen de gedachtengang maar wordt ook letterlijk zo in gesprekken gedeeld.

Er was een jong koppel hier dat zich een beetje om Rot-hae wilde ontfermen. Maar... geen geld en mee eten met de overblijfselen van dat wat de pot dagelijks schaft. Maar toch, Phatsamon was blij dat er in ieder geval iemand was die haar wat aandacht gaf. En dat ook nog eens in de straat tegenover het huis van haar zus. Ze kon en kan dus soms een klein beetje een oogje in het zeil houden. 

De hond, haast vanzelfprekend niet gesteriliseerd, bleek achteraf kennelijk al net zwanger toen ze op de vlucht geslagen was. De laatste paar weken werd ze dikker en dikker en zou eigenlijk al lang hebben moeten bevallen maar niets. Ze werd steeds meer een soort van voetbal op poten en dat kwam niet door eten. Ze bleef maar groeien, ging steeds moeilijker lopen en knapte zowat. 

Phatsamon ging met het dier voor bloedonderzoek, testkit hartworm & bloedparasieten, een utrasound scan en een x-ray naar een dierenziekenhuis hier in Surin. 
De conclusie? Het dier had, toen ze al zwanger was, door de vorige 'eigenaar', een anti-conseptie injectie gekregen. De zwangerschap was in de baarmoeder daardoor afgestorven en het dier kon er niet vanaf komen. 
Een operatie moest zo snel mogelijk in het dierenhospitaal gebeuren omdat het dier anders spoedig zou overlijden. Een (voor Thaise begrippen) dure operatie na al de kosten die door Phatsamon uit haarzelf al waren gemaakt. 

Phatsamon ging via een Thaise speciale sociale media groep vorige week op zoek naar sponsoren om de vereiste ongeveer 18.000 THB, zo'n kleine vijfhonderd euro (voor de gemiddelde Thai twee maandsalarissen), bij elkaar te krijgen. 

Helaas, daarop wachten kon in ieder geval niet meer. Afgelopen zondag at en dronk Rothae niet meer, lopen ging zo goed als niet meer en haar situatie werd met het uur slechter. Een kleine twee maanden was het rottingsproces in haar buik al aan de gang en de boel begon van binnen steeds meer te gisten. 
Ze belde haar jonge dierenarts, een hele spontane jonge meid, die ook de katjes van Phatsamon gecastreerd en gesteriliseerd had, om te vragen of zij de operatie ook kon doen. Het ziekenhuis had dat afgeraden omdat een operatie bij een 'normale' dierenarts veel risicovoller is. Ze beschikken immers niet over allerhande dure en specialistische apparatuur in geval van nood die het ziekenhuis hier wel heeft. Begrijpelijk. Maar vervoer van Rot-hae naar het dierenziekenhuis was eigenlijk ook geen optie meer. Het was er op of er onder en dan maar met kunst en vliegwerk proberen om te redden wat er nog te redden viel. 

De jonge dierenarts (Puppy Love) gooide haar programma om en kwam afgelopen maandagmiddag om drie uur, met haar vader als hulp, met een soort bestelwagen naar het huis toe waar Rothae nu woont. Operatietafel en allerhande benodigde spullen in de achterbak mee. Phatsamon had hier een kaarsje aangestoken en ging er naar toe. Super spannend natuurlijk. 

Ter plekke werd de hond direct buiten onder een luifel in de tuin geopereerd. 
Het resultaat? 8 Helaas dode en al weken rottende puppies of wat er nog van over was in de baarmoeder (foto hiernaast). Samen, geloof het of niet, goed voor een gewicht van bijna tien kilo. Voor de operatie was de hond 21,8 kg. Een flinke afslangoperatie in een uur tijd dus. Wat moet dat een opluchting voor dit dier zijn geweest. En natuurlijk ook gelijk gesteriliseerd.

Dat was nog maar net op tijd om het leven van Rot-hae te redden. 

Rot-hae, twee uurtjes voor
publicatie van dit Blog
Tot nu toe gaat ze goed bergopwaarts. Hopen dat ze de kracht heeft om snel weer helemaal goed te herstellen.

Phatsamon was en is natuurlijk ook super blij. Door haar inzet en talent is dit letterlijk een geslaagde operatie geworden. Goed gedaan!

De kosten waren uiteindelijk voor de 'Phatsamoni foundation' met deze 'achtertuinoperatie' iets minder dan de helft dan de prijsopgave van het ziekenhuis. 
De aanvraag voor donaties is overigens jl. maandagavond pas goedgekeurd na allerhande papierwerk en garanties. Logisch opzich, omdat ook hier door mensen helaas misbruik van wordt gemaakt. 
Tot nu toe heeft het een klein steuntje in de rug van iets meer dan zestienhonderd Thaise Baht opgeleverd. Dat is weinig maar goed, beter dan helemaal niets. Phatsamon is er in ieder geval hartstikke blij mee. En... het levert haar vast ook goed Karma op. 
Ze was en is ook niet de enige met een donatieverzoek in de groep. Het staat werkelijk vol met schrijnende gevallen van huisdieren en bijbehorende donatieverzoeken. 


Net na de operatie

Nu maar hopen dat het hier bij blijft (???) omdat we hier echt andere plannen hebben dan een dierenfoundation te beginnen en genoeg te zorgen hebben voor onze eigen drie viervoeter 'kids' 😏. 

En zo maak je altijd weer wat anders mee. Het leven blijft zo in ieder geval bij ons een avontuur.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 



vrijdag 8 maart 2024

De jaarlijkse mondluiers zijn hier in het noorden helaas weer volop terug.

In een tijdsbestek van een dag kreeg ik een paar dagen geleden (en onafhankelijk van elkaar) van vier vrienden en kennissen in Mae Rim / Chiang Mai weer berichten dat er van de prachtige omgeving niets meer te zien was. De omgeving was, zoals ieder jaar, weer gehuld in een dikke laag rook en de heuvels en bergen waren uit het zicht vertrokken. Ik kan het zelfs op de cctv van het resort waar ik mijn huis heb zien, of liever gezegd ik kan ze inderdaad niet meer zien. 
Het is binnen blijven, ramen en deuren sluiten en je luchtreiniger, als je die hebt, op volle toeren laten draaien. 
Vanmorgen haalde Chiang Mai alweer de tweede plaats op de wereldranglijst van steden met de hoogste luchtverontreiniging. 

Mijn voormalige Duitse buurvrouw vertelde me dat ze met haar kat in de auto onderweg naar de dierenarts in Mae Rim in de auto een speciaal N95 mondmasker (een van mijn vrienden noemt ze inmiddels mondluier) moest dragen omdat ademen voor haar heel veel problemen opleverde. Tussendoor sprayen met een mondspray tegen astma om wat verlichting te krijgen. Ooit leerde ik dat je beter de bron aan kunt pakken omdat het bestrijden van de effecten dweilen met de kraan open is. Maar die bron blijkt niet, en zal in mijn ogen ook nooit, te kunnen worden gestopt. 
Zo'n 80% op de universiteit waar de dochter van mijn vriend in Chiang Mai studeert loopt inmiddels weer met de mondluier om vertelde hij me eergisteren.  

Vanaf oktober is er tot op heden geen spatje regen meer gevallen. Misschien vandaag de eerste spat. Bossen en velden zijn kurkdroog en de branden die moedwillig (de gevallen bladeren en vegetatie verbranden zodat er binnenkort sneller paddestoelen voor voornamelijk de Chinese markt kunnen worden geoogst) worden aangestoken lopen snel gierend uit de klauw. 

Diverse mensen vertrekken weer voor weken of maanden naar hun thuisland of naar de kuststrook in het zuiden om het rookseizoen te laten wat het is. Te triest dat gezondheid kennelijk geen enkele rol speelt ondanks dat de overheid er veel tegen probeert te doen. 
Het gezondheidsresort in Mae Rim waar ik jaren met veel plezier voor heb mogen werken mocht de naam in maart en april eigenlijk niet dragen. 
Het idee is nu zelfs om van Chiang Mai een centrum voor gezondheidsbehandelingen te gaan maken. Een super goed plan en opzich een omgeving die zich er uitstekend voor leent. Om dat ooit te kunnen realiseren moet in mijn beleving dan eerst dat branden, en niet alleen in Chiang Mai maar ook ver daarbuiten, stoppen. 

Dierenleed, schade aan de natuur en eigendomen doordat die branden zich super snel en gevaarlijk verspreiden en gezondheidsschade, ach, wat maakt het uit...???
Het is zoals bijna altijd slechts geld en egoisme dat telt. 

Even dachten de bewoners hier in het Noorden en vooral in de omgeving van Chiang Mai dat het dit jaar wel mee zou vallen door wederom nieuwe en strengere overheidsmaatregelen en regels. Maar helaas, het is weer helemaal terug. Gedurende de pandemie alleen viel het twee jaar mee. 

Ik verwacht dat we wel weer snel een door vliegtuigen opgewekte 'zomerstorm' zullen krijgen daar. Vorig jaar zorgde zo'n storm, hoewel niet te bewijzen dat die was opgewekt, voor pittig wat schade in de omgeving. Ook aan mijn huis en aan het resort waar dat staat. Ik schreef er toen ook een blog over. 

Ook in Surin waar we de meeste tijd wonen is er natuurlijk rook en daarmee verontreiniging. Rook houdt zich immers niet aan grenzen. De verontreinigingswaarden hier vallen, verhoudingsgewijze, gelukkig mee maar het blijft op zich toch te veel. 

Een typisch cultureel aziatisch probleem want ook alle landen om ons heen doen stevig mee.  

Wie weet dat deze cultuur toch nog eens in gaat zien dat gezondheid wat belangrijker is dan eigenbelang en geld.
 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 






vrijdag 1 maart 2024

Een nieuwe bisschop. Perfect georganiseerd.

Afgelopen zaterdag, 24 februari en ook nog eens precies op zijn 64e verjaardag, ben ik getuige geweest van het aantreden van onze nieuwe bisschop Stephen Boonlert Phromsena in ons bisdom Ubon Ratchathani. 

Dat bisdom beslaat maar liefst 7 provincies van Thailand: Amnat Charoen, Maha Sarakham, Roi Et, Sisaket, Surin, Ubon Ratchathani en Yasothon. Een groot gebied van 54.000 km2 en zo'n 8,2 miljoen inwoners waarvan maar een kleine 26.000 katholiek zijn. Thailand is immers een Boeddhistisch land. 

Met drie personenbusjes vanuit onze kleine kerk in Surin bezochten we de inwijding in de kathedraal in Ubon Ratchatani (foto hiernaast). De "stoel" of "zetel" van onze bisschop.

Geloof het of niet maar uiteindelijk waren we vanuit de 55 parochies in ons bisdom met rond de vijfduizend bezoekers en daar moet aardig wat voor geregeld worden...

Ubon Ratchathani is van ons uit zo'n drie uur rijden. Vroeg in de morgen om vier uur opstaan en om vijf uur vertrek met de busjes naar Ubon. Een korte stop onderweg en vlak voor aankomst even een kort ontbijt. 

Daar bij de kathedraal aangekomen al een drukte van belang. 
De kathedraal is gelegen bij een enorm groot schoolcomplex. Werkelijk alle openbare ruimten en sporthallen waren met stoelen ingericht voor parochianen en bezoekers. 

En wat een top organisatie. Vanaf welke kant je het terrein ook op kwam, gelijk kreeg je van vriendelijke studenten een gelikt boekje voor de viering (helaas alleen in Thai maar ook nog wat Latijn dat ik nog kende uit mijn tijd als misdienaar in Bloemendaal). En, ja dit is Thailand, gelijk maar vast een tegoedbon voor de lunch in het boekje erbij. 

De kerk zelf was vanzelfsprekend bestemd voor alle speciale genodigden. In de tuinen waren grote tenten opgezet en overal moderne super grote televisieschermen en prima geluid waarop alles voor iedereen te volgen was. 

Ongeveer zes tenten met medisch personeel en ook een ambulance standby. Moderne aanvullende toiletwagens. Jonge militairen die verkeer en publiek in goede banen begeleidde. Een meer dan fantastische catering voor de genodigden en alle bezoekende gasten. Volop en overal water. Verkoop kraampjes voor lokale mensen om wat fruit aan de man te kunnen brengen en... Vluchtwegen open en vrij, 

En ja, hoe later het werd, hoe meer zinderende hitte. In de middag in de schaduw 40 graden celsius. Studenten, jonge militairen en scholieren bleven komen met koel water, snoepjes, verkoelingsdoekjes en iets om je luchtwegen te koelen als je er aan rook. Gaaf spul. Overal grote koelboxen met ijs en water en... veel ventilatoren. Volgens mij werd er wat veel stroom afgenomen want dat kon je af en toe zien aan het toerental van de ventilatoren. 

Een prachtige viering en feitelijk ook best uniek om mee te maken. Op die ongeveer vijfduizend aanwezigen waren er drie Farang (buitenlanders) en dat valt op. Zeker ook als je de grootste bent en ook nog eens kaal zoals ik. 

Na de viering de lunchbon inleveren en in een razend tempo werden de bezoekers voorzien van een fijne lunchbox met alles er op en er aan. 
De genodigden kregen hun lunch uitgeserveerd aan tafels in verschillende overdekte ruimten van de school. Tijdens het eten was er volop Thaise dans door verschillende groepen terwijl de bisschop op zijn verjaardag ook de felicitaties en cadeautjes nog in ontvangst nam. 

Het blijft op heel veel gebieden toch een mooie cultuur. 




Die middag om iets voor vijf was ik weer terug in Surin. Een warme lange dag maar, zoals zoon Rik opwekkend zei: "Zo maak je nog eens dingen mee. Funny."

Ik denk dat die nieuwe bisschop, nog veel meer dan ik natuurlijk, aardig gesloopt was aan het eind van de dag en ook pittig wat liters zweet heeft verloren. Ik kan namens onze groep uit Surin spreken dat we hem nog lang hier hopen te mogen zien en meemaken.  




Frans Captijn (Gangey Gruma) 





vrijdag 23 februari 2024

Mis je iets als je het nieuws mist?

Mijn schoonmoeder, ja nu ik weer getrouwd ben kan ik daar over praten, merkte een paar weken geleden op dat het nieuws op televisie steeds negatiever wordt. Op haar leeftijd van (dit jaar) 80 jaar, ziet ze steeds meer schietpartijen, misdaad, tragische ongelukken, diefstal, corruptie, moorden, dierenleed en berichten over oorlogen en andere ellende in de wereld. Ze vertelde het onlangs aan Phatsamon. Het wordt er allemaal niet vrolijker op zei ze en het maakte haar wat verdrietig en ook een beetje moe. Haar toekomst is nog maar kort maar wat een toekomst krijgen haar kleinkinderen?
Zet de radio en televisie gewoon uit is misschien een makkelijke oplossing. Hoewel...

Ook voor mij blijft het zo af en toe volgen van het nieuws en lezen van de koppen toch verslavend werken. Wellicht omdat ik hier in dit dorp waar we aan het bouwen zijn een van de weinigen niet Thai ben en toch wat 'op de hoogte' van de buitenwereld wil houden. Van alle 'sociale' media heb ik jaren geleden afscheid genomen. Tot op de dag van vandaag bevalt me dat nog steeds prima.
En toch, ondanks dat er in ons dorp zat gebeurt, dat 'verslavende' nieuws...

Ik moet mijn schoonmoeder gelijk geven. Als ik al op de websites van NOS punt nl of Nu punt nl kijk dan gaat er bijna geen dag voorbij of de eerste reeks artikelen gaan over doden, moord, verkeersongelukken, ontvoering, demonstraties, drugs laboratoria en handel, branden, oorlogen, wapenwedloop (om de vrede te bewaren???), machtsspelletjes en politiek gedoe. Ik kwam er achter dat je je op misdaadberichten zelfs kunt abonneren. Dan 'mis' je tenminste gelukkig niets...

En zeker weten is die toenemende negatieve nieuwsstroom niet alleen in en vanuit Nederland. Het zijn veel invloeden (of beinvloeding) van ver daarbuiten. En ja, de wereld is een dorp maar wat moeten we nu als voorbeeld toch al jaren met al die berichtgeving en schandalen over blerbek Trump? Is het niet verspilde tijd om dat te weten, laat staan je daarin te verdiepen?

Ik heb een hele goeie Franse kennis, Olivier Morin, die regelmatig vertelt dat we niet voor niets op een bepaalde plek in de wereld wonen. Op die plek kunnen we onze talenten delen en proberen te helpen bij dat wat nodig is. 
Die hele grote wereld is voor iedeereen te groot. Alles dat daarin gebeurt leidt af en draineert je energie in relatie tot dat wat je weldegelijk direct om je heen kunt betekenen. 

Energie drainage. Inderdaad. De media overdracht gaat sneller en sneller en we proberen maar bij te blijven met het 'nieuws'. Met dat wat er om ons heen gebeurt. De vraag is alleen wat de keuze van onze persoonlijke reikwijdte is van dat 'om ons heen'. Is dat alle negativiteit, waaraan je niets kunt veranderen, van de hele wereld? Geniet je er van (en heb je er tijd voor over) om je dag in dag uit te laten besmetten met negativiteit als een soort van nieuwsmasochisme? Wat moet je er allemaal mee? 

Eigenlijk is 'nieuws', als je er heel even bij stil staat, ook altijd al oud. Het is verworden tot een haast voortdurende negatieve beinvloeding van ons, afgewisseld met reclames voor dingen die je niet nodig hebt en waar je ook al niet op zit te wachten. 
Zeker als je er ook maar een heel klein beetje bevattelijk voor bent, en wie is dat niet, levert het je allemaal geen extra levensvreugde op anders dan dat je er misschien met anderen 'over mee kunt praten'. Of je moet misschien voortdurend dankbaar zijn dat jouw, hele kleine wereld om je heen, er anders uit ziet en dat je tot nu toe van al die andere ellende bespaard bent gebleven. 
Als het echt nodig is dat je iets moet weten, dan hoor je het toch nog wel op tijd is mijn ervaring. 

En misschien is dat het beste antwoord op de 'verslaving' van het volgen van het nieuws en de media. Al die negativiteit slurpt voortdurend je energie weg en maakt, net als de ervaring van mijn schoonmoeder, alleen maar somber. Energie en tijd die je veel en veel beter kunt besteden aan zo lekker mogelijk Leven. 

Is dat je kop dan maar in het zand steken? Volgens mij niet. Aan 99.9% van al die berichten kun je helemaal niets veranderen laat staan dat je er enige invloed op kunt uitoefenen. Wil je immers 24 uur per dag met je standaard demonstratiebordje 'BAH', dat zo goed als overal op van toepassing is, gaan rondlopen? Ook dat verandert niets.

Mis je iets als je het nieuws mist?
Zeker weten! Je mist dagelijks bakken met negativiteit die over je heen wordt gegooid. En die constatering is geweldig nieuws wat mij betreft!

Mijn wijze uil Otus liet zich door het nieuws ook nooit verstoren. Hij/zij wist het eigenlijk al lang. 
Zonder al die negatieve invloeden en beinvloeding leef je gezonder, blijf je beter in balans en ben je stukken vrijer en blijer. 
En, als bonus, je bespaart op tijdverspilling. Je houd immers stukken meer tijd over om te genieten van- en dat te doen- waar het leven voor jou echt om draait.
 
Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 16 februari 2024

Steeds vaker en sneller ziek. Vanzelfsprekend nietwaar?

In mijn laatste job in Nederland heb ik super fijn mogen samenwerken met Frits Hendriks die op dat moment interim directeur van de GGD in Zeeland was. Hij is arts en heeft een, in mijn ogen,  super nuchtere kijk op zaken in zijn vakgebied. Iets dat me enorm aansprak. 

Hij vertelde me ooit terloops een keer over handenwassen dat dat op zich allemaal prima was maar dat we ons er bewust van moesten zijn dat je handen na dat wassen alweer snel besmet zijn omdat het om ons heen krioelt van de bacterien en virussen. 
En toch wordt je daar niet ziek van. Je bent immers beschermd door je natuurlijke afweer. En mocht je toch een hand krijgen van een 'ziek' persoon dan merk je eigenlijk haast nooit dat jij daar ook een heel klein beetje ziek van wordt zo vertelde hij. Je lichaam bouwt dan gelijk ook weer een antistof op waardoor je daar in de toekomst niet meer 'ziek' van wordt. 

Een logisch en nuchter verhaal dat ik me overigens ook nog kon herinneren van de biologie lessen  op de lagere - en middelbare school. Zonder bacterien en virussen kunnen we immers niet eens leven.

En nu hoor ik meer en meer om me heen dat mensen steeds vaker en ook steeds sneller ziek zijn dan jaren geleden. 
En overigens dat niet alleen, in de twee regio's waar ik hier woon sneuvelen ze met bosjes. Alleen deze week alweer drie personen in onze directe omgeving. En er gaat geen week voorbij dat we niet in de super vroege ochtend wederom getrakteerd worden op het overlijdensdeuntje uit de luidsprekers. Gevolgd, drie dagen later, door zware knallen van vuurwerk bij de crematie. 
Vorige week merkte mijn Duitse vriend in Mae Rim nog op dat ook in het dorp waar hij met zijn vrouw woont het aantal crematies steeds verder en sneller stijgt. Maar goed, laat ik het even bij het onderwerp 'Steeds vaker en sneller ziek' houden.    

In een artikel dat ik pas geleden op internet tegen kwam leggen virologen uit hoe dit komt. Kennelijk is het inderdaad een gegeven, en niet slechts mijn veronderstelling, dat mensen tegenwoordig veel sneller en vaker ziek worden dan een jaar of vijf geleden. 
De specialisten concluderen bij de meerderheid van de bevolking een 'immuniteits gat' in het menselijk stelsel. Bij velen is het lichaam ontwend om op een voorheen natuurlijke manier om te gaan met bacterien en virussen om ons heen. Een soort van gat in de ozonlaag idee. De bescherming is 'beschadigd' en werkt dus niet meer optimaal. Vandaar vaker en sneller ziek. 

Toen ik die uitleg las moest ik een beetje lachen. Vanzelfsprekend nietwaar? 
Door het, in mijn ogen volledig doorgeslagen, pandemie beleid zijn mensen langdurig met mondkapjes gaan oplopen, begon de voortdurende stroom van handenwassen en gingen we 'sociaal' afstand van elkaar houden. We werden bang gemaakt om elkaar nog een hand te geven of aan te raken. Wij kregen hier zelfs te maken met 'adviesregels' over hoe je tijdens seks afstand kon blijven houden. Je moet maar willen adviseren ;). Thuis werken, etc.. 
Opsluiten en afsluiten van de buitenwereld om het gemakkelijk te zeggen. En alles wat je uitademt omdat je lichaam zichzelf wil reinigen, adem je gewoon lekker in een continue stroom met dat steeds viezere masker weer zelf in. 

In Thailand zijn er nog steeds hordes mensen die met dat masker, soms zelfs op basis van een toenmalig advies twee over elkaar heen, oplopen of rondrijden. Sommigen zeggen dat dat tegen de luchtverontreiniging is maar achter die woorden schuilt nog steeds de gigantische (en met hulp van sociale media ingepeperde) angst om 'besmet' te raken... 
En zo kom je massa's mensen, zoals op de foto bij dit blog, op de scooter tegen die 'voor hun veiligheid' dat masker blijven dragen en voor diezelfde 'veiligheid' hun helm omdat het te warm is en zo'n bescherming om je hoofd wat zwaar is, maar achterwege laten. 

En dat masker na jaren uiteindelijk dan toch eens af...? Ja, dat maakt snel en vaker ziek. Veel mensen hebben met al die langdurige maatregelen hun natuurlijke immuunsysteem totaal ontregeld en zijn meer dan vatbaar geworden. 

De virologen in het artikel geven aan dat het ook nog wel een paar jaar zal duren omdat het lichaam weer moet wennen aan bacterien en virusen. Door steeds een klein beetje ziek te worden bouw je weer natuurlijke immuniteit op. Het komt allemaal weer goed...

Die Frits Hendriks en ook die biologie lessen van de lagere- en middelbare school gaven het al aan. Je hoeft er geen viroloog voor te zijn. Een baby ontdekt toch ook de vloer (en veel meer) door die eens te ruiken en te proeven. Sterk genoeg zo'n kleintje om er absoluut niet ziek van te worden. Lekker een keertje in de modderpoel (er schijnt in Nederland zelfs een modderpoeldag te zijn). Geen ouder die zich er volgens mijn druk om maakt dat een kind misschien daarvan wel ziek zou kunnen worden terwijl ze zich met veel plezier letterlijk vol bacterien smeren. Hoe geweldig en eenvoudig werkt dat lichaam van ons niet?

Het is allemaal erg vanzelfsprekend en toch zit je mogelijk nog jaren met de gebakken peren en ellende als je je zo goed 'beschermd' had tegen de pandemie. 

Al die doorgetrokken maatregelen hebben mensen, blijkt nu ineens, juist zwakker gemaakt. Hopen dat die immuniteit voordat de volgende pandemie uitbreekt toch weer op orde is. Misschien moet je momenteel dus wel blij zijn met wat sneller en vaker ziek zijn. Je lichaam bouwt immers weer resistentie op.

Hopen dat ook de Thai zonder helm en met masker dat na zoveel jaar gaan inzien. Af die smerige zooi die je immuunsysteem zo heeft verzwakt. Het maakt het straatbeeld in mijn ogen ook nog eens veel meer Amazing... 
Terug naar het land van de weer zichtbare smiles.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 9 februari 2024

Bar "De Koperen Scheepsbel" al 48 jaar springlevend

Mijn zus moest voor een kleine huid behandeling in Haarlem naar het ziekenhuis. Ze bezoekt voor controle regelmatig daar haar dermatoloog. Hij is een vorige klasgenoot van mij. We zaten samen op het Mendelcollege in Haarlem. 

Regelmatig komt het in hun gesprekken ook over 'die goeie ouwe tijd'. Wij hadden een bijzondere en vooral levendige klas om het maar zo uit te drukken. En dat kwam zeker weten ook door de (illegale) bar "De Koperen Scheepsbel" die ik op zolderverdieping van ons grote huis op "De Krim" in Haarlem had. Veel studenten liepen op school rond in het T-shirt van de bar.

Mijn bar werd op 31 juli 1976 geopend getuige de inscriptie van die koperen scheepsbel die regelmatig voor het geven van een 'rondje' werd gebruikt. 

Ons huis had drie verdiepingen en nog een zolder. Mijn vader gebruikte op de eerste verdieping de grootste kamer als zijn praktijkruimte voor massage en bewegingsleer. Boven waren de slaapkamers van de kinderen. En omdat ik als jongste een nakomer ben, mijn jongste zus en ik schelen zeven jaar met elkaar, werd het op de bovenverdieping steeds leger. De andere 'vogels' vlogen eerder uit en ik kreeg steeds meer ruimte. 

Mijn eerste project waar ik van mijn ouders toestemming voor kreeg was de bouw van een fotostudio met donkere kamer. Zelf ontwikkelen en vergroten. En geld verdiende ik door naar de scanner met de kanalen van de Haarlemse politie te luisteren en op de brommer van mijn oudste zus foto's van ongelukken te maken. Verzekeringen betaalde er voor.  

Toen ik in mijn vrije tijd als student in Overveen en Zandvoort in de Horeca als kelner ging werken beviel dat steeds beter. De horeca wereld sprak me gigantisch aan. Ik haalde er ook mijn diploma's voor maar mijn toenmalige vriendin zag fulltime werk daarin niet helemaal zitten. Toch was die horeca/hospitality vonk zo groot dat ik, wederom met toestemming van mijn ouders (of liever gezegd mijn moeder en mijn vader hobbelde er meer een beetje achteraan op dat moment) toestemming kreeg om de hele boven verdieping om te toveren in een heuse bar. 

Elke vrijdagavond was ik open vanaf acht uur tot een uur 's nachts. En het 'klantenbestand' groeide tot uiteindelijk zo'n 85 (meest) studenten. Het garagepad stond altijd vol fietsen en brommers en de bomen aan de overkant van de straat werden als parkeerpalen voor fietsen gebruikt. 
Onze buren hadden gratis toegang en ook mijn vader draaide bij omdat hij na sluiting altijd nog even een sherry of rode wijn kwam drinken. 
Al onze familiefeestjes waren in de bar. Makkelijk want alles was voor handen tot sate, tosties, eieren en hamburgers aan toe. 7 zitplaatsen aan de bar. Diverse zitbanken en tafeltjes en zelfs een kleine dansvloer met disco verlichting. Super (Bose) geluidsinstallatie en nog een fijne heuse bandrecorder met top muziek. Super gezellig. 

Van brandveiligheid had ik toen nog niet gehoord maar roken deden we boven in ieder geval niet. 

De instemming voor de bar van mijn moeder was volgens mij meer ingegeven door het feit dat ze zich dan geen zorgen om me hoefde te maken waar ik in het weekend uit hing. Ik was zelf immers altijd door de bar thuis. Daarnaast kende ze bijna al de meiden en knullen die vrijdags kwamen. Ze gingen beneden, omdat daar de keuken was waar we ook het eten voor de bar klaar maakte, soms een praatje met haar maken. Slim want van mijn moeder kregen ze een gratis biertje. 

Kortom, bij de klasgenoot dermatoloog kwamen de verschillende verhalen weer boven. 

Ik vertelde mijn zus dat die bar nog steeds spring levend is. Zeker nu we ook Carlien en Daniel op bezoek hadden en steeds vaker vrienden over de vloer krijgen. De bar en zitruimte binnen zijn kleiner maar buiten hebben we ons heerlijke terras en ook nog eens een kampvuurplaats waar we regelmatig een bbq doen. En die koperen bel met inscriptie... die hangt nu dus in de TED's (Talk, Eat & Drink place) hier op ons land in Thailand (op de foto rechts boven in de hoek bij het plafond).

Kortom, al achtenveertig jaar gaan de fijne ervaringen nog steeds lekker door en er is hoop voor een lange verdere toekomst. 



Frans Captijn (Gangey Gruma)