vrijdag 28 december 2018

Bezuinigings en verbindings tip voor het nieuwe jaar. Drink weer koffie met vrienden en kennissen thuis.

Ik kreeg een uitnodiging om een paar weken geleden op een zondagmiddag een bijeenkomst van een groep mensen uit de Filipijnen bij te wonen. Een zalige Filipijnse lunch inbegrepen. Het werd een gastvrije ontmoeting en beleving.

Op enig moment ging het gesprek er over hoe je geld zou kunnen besparen en ook nog eens beter met mensen om je heen daadwerkelijke verbinding kon leggen.
Een van de jonge dames uit de groep wierp op dat je dan gewoon weer thuis moest gaan koffie drinken in plaats van naar de Starbucks te lopen. De koffie thuis was ook nog eens beter en thuis kwam je tenminste op echte verbinding en verhalen. Even viel het stil en er werd gelachen. Ik lachte mee. Er zit wat in...

Volgens mij denkt elke onderneming en ook hier elke Thai dat je goud geld aan koffie kunt verdienen. Met Starbucks geloof ik daar overigens best in hoewel dat voor mij toch meer met een grote show te maken heeft en niet meer met koffie. Knap om zo’n imago te gronden.

Daar waar ik woon komen de koffieshops als paddenstoelen uit de grond. Alsof iedereen er naar smacht om elke minuut van de dag koffie te willen drinken. De meeste shops blijven echter op een enkele voorbijganger na leeg.
En het knappe concept van Starbucks lijkt meer te gaan over het achter de grote ramen zichtbaar zijn voor anderen en de selfies die je kunt verspreiden dan over de kwaliteit van de koffie. Mensen weg gedoken achter laptops of opgezogen in hun tablets of I-Phones. Meer en meer is mijn ervaring dat er veredelde werkplekken worden aangeboden waar je uit je kartonnen bekertje met een groot logo in ieder geval zo min mogelijk daadwerkelijk met mensen communiceert, je absoluut niet bezig houdt met de inhoud van je bekertje, en waar je nog een zeer pittig bedrag voor moet neerleggen ook.

Ik denk dat de jonge Filipijnse dame een punt maakte. Ik herinner me nog hoe buren, de melkboer, de bakker en de schillenboer thuis bij mijn moeder aan tafel aan schoven. Mijn moeders 'koffie shop' was eigenlijk altijd open. Haar super kwaliteit ‘Koetosari koffie’, jawel, mijn vader was er ooit hoofdvertegenwoordiger van, prezen en de verhalen over van alles wat zich in onze families, onze omgeving, ons land en ook wat er zich voor zover dat toen bekend was in de wereld afspeelde. We kenden elkaar en er stroomde energie tussen mensen.

En dat koffie drinken? Dat kostte toch niets. Ach ja, een Melitta filter, duinwater uit de kraan, een beetje gas om het water te koken en natuurlijk de met de (hand) koffiemolen door mijn oudste broer gemalen bonen. Je liet mensen daadwerkelijk in je keuken en woonkamer kijken. Hele normale gastvrijheid toen. Nu ik dit zo typ komt dat zalige gevoel weer helemaal in me terug en ruik ik zelfs de koffie weer.

Ze heeft gelijk die Filipijnse jonge dame, verbinding en besparing. Een groots ding is om weer lekker thuis met vrienden en kennissen koffie te drinken en een goed gesprek over van alles en nog wat aan te gaan. Een antwoord op besparing en verbinding.



Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com



vrijdag 21 december 2018

De waanzin van Kerstmis alleen in Thailand?

Zelfs mijn hond Kadhow is de weg een beetje kwijt. 

Plastic bomen, geen geur van het bos, glinsterende ballen maar niet om te spelen. Dat is toch geen uitnodiging om daar de unieke lucht van je plas op achter te laten? Ik probeerde hem uit te leggen dat al deze show met Kerstmis te maken heeft.
Kerst, kerst, wat de f... is kerst in zijn land, lijkt hij te denken als hij voor het in zijn ogen gedecoreerde stuk plastic zit. Hij is een Thaise boeddhistische tempelhond en begrijpt er helemaal niets van.

De laatste jaren zie ik het fenomeen 'Kerstmis' in Thailand hand over hand toenemen. Overal, in winkelcentra, straten, pleinen, restaurants en zo voorts wordt geprobeerd een kerstsfeer te creëren. Het personeel van de Tesco Lotus (een soort van super Albert Heijn xxxxxxxxxL) draagt achter de rijen van kassa’s al weken een kerstmuts en de muziek van 'Let it snow' raast door de winkel. Wat een klucht. Zeker is dat het hier met 34 graden Celsius 100% opnieuw dit jaar zeker niet zal sneeuwen. Het is allemaal één grote show. In ieder geval voor Kadhow en mij. Gemaakte gezelligheid.

Kerstmis, misschien is het schokkend nieuws, heeft te maken met de betekenis van de geboorte van Christus en dus met het christendom als een religie. Wikipedia geeft aan dat in Thailand het christendom slechts 1,2% van de nationale bevolking vertegenwoordigt. En dit aantal zegt natuurlijk helemaal niets over wie van die kleine groep mensen ook echt praktiserend zijn. Dus waarom haast overal hier kerst versiering?

Kerstmis heeft helemaal niets te maken met het geven van cadeautjes aan elkaar, hoewel er een oud verhaal is van drie Koningen / Wijzen die Christus, als een pasgeboren baby, geschenken aanboden.

Kerstmis heeft te maken met hoop, vrede, een nieuwe start, toekomst, doel, verbinding, een manier van leven, familie (een heel belangrijk iets in Thailand), en nog veel meer. Maar helemaal niet met kopen, kopen en nog eens kopen, marketing als tijdelijk geluksmoment. Dat is wat mensen ervan hebben gemaakt.

De gekte van Kerstmis alleen in Thailand? Helemaal niet natuurlijk! Eigenlijk is het over de hele wereld een van de vele marketing spektakels geworden. Gewoon nog een fenomeen op de steeds langer wordende lijst om geld te verdienen, om te verkopen, door een sfeer te creëren om iets te moeten 'vieren'. Maak je vooral niet zo druk om welke achtergrond ook. Ga mee met de massa, loop naar de kassa en... koop!

Naar mijn mening en beleving de basis missen en wederom een externe show maken om mensen te helpen kopen of om te geven. 
Kerstmis, ik vind het een beetje triest, is wereldwijd steeds meer een economisch partijtje. Het draait helemaal niet om toekomst of om gelukkig zijn.

Dit blog van deze week? Wellicht een open deur en toch. Gewoon een uitnodiging om daar misschien eens een moment bij stil te staan. Om niet te geloven in al dat uiterlijke vertoon en die campagnes, en eens terug te gaan naar de werkelijke roots zo op het einde van het jaar.

Ik hoop dat ik met mijn verhaal de plank voor jou volledig mis sla (omdat jij het verhaal totaal herkent). Ik wens je dan ook een Zalig kerstfeest.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


captijninsight@gmail.com




vrijdag 14 december 2018

Hoe creëer je rust in je hoofd, kalmeer je je gedachten?

Regelmatig kreeg ik tijdens ochtendmeditaties de vraag hoe je je gedachten kunt kalmeren en wat meer rust in je hoofd kan creëren.
Vorige week kreeg ik opnieuw deze vraag van een voormalige gast. Ik denk dat veel mensen regelmatig met deze vraag in hun hoofd spelen. En nee, dit is geen truc, er is ook geen knop die je in je hoofd om kunt zetten, het is een kwestie van continu oefenen en het jezelf aanleren. Waarom zou je het dus niet gewoon proberen om er een routine van te maken en al zeker met betrekking tot die gedachten die je zo storen?

Hoe dat dan werkt?
De trigger is dat je je bewust bent van een gedachte die je stoort. En van die storing wil je dus kennelijk af.

Als je je hiervan bewust bent, kun je van een afstandje naar dat proces kijken. We noemen dat ook wel contemplatie. Het is een prachtige en kansrijke ervaring om te beseffen en te erkennen dat er in dit proces ten minste drie rollen of 'actoren' zijn. De gedachte op zich, jij zelf, en de mogelijkheid die je hebt om in de rol van waarnemer te springen om naar dat proces te kijken.

In die situatie plaats je jezelf dan ook eigenlijk in de rol van de waarnemer van je denkproces, terwijl je van een afstandje je gedachten bekijkt. Op deze manier is het niet nodig om je vast te klampen aan die gedachte. Je kunt er naar kijken en door er verder geen energie aan te geven kun je die gedachte net als een wolk in de lucht laten wegdrijven. Je kijkt zonder te oordelen. En dat is niet zo eenvoudig als het er op het eerste gezicht uitziet. Het is een kwestie van je geest er in trainen.

Hoe kun je dan kijken zonder te oordelen?
# Het eerste wat je hoeft te doen is je gevoelens observeren. Je kunt je ongemakkelijk voelen, angstig, bezorgd, boos of wat dan ook. Overweeg het en fluister tegen of in jezelf: "Ik voel .... (noem dat specifieke gevoel of die gevoelens die je ervaart). Ik wil dit gevoel niet. Ik laat het gaan."
# Ten tweede weet je dat deze gedachte slechts en alleen een gedachte is. Het creëert gewoon dat gevoel en is op zichzelf niets meer. Dus ja, je kunt het zeker weten loslaten.
# Het derde punt is dat je moet begrijpen dat elke gedachte, al je hele leven lang, slechts tijdelijk is en niet eeuwigdurend.
# Daarna, als de laatste vierde stap, moet je begrijpen dat jij niet deze gedachte bent. En net zoals jij niet je gedachte bent, ben je dus ook niet je gevoel. Je hoeft het je niet te laten beïnvloeden. Dus laat het los.

In boeddhistische meditatie noemen we dit proces Satipatthana.

Wees je er meer bewust van en probeer het dagelijks uit om meer rust in je hoofd te krijgen en weer zelf, in plaats van je gedachten, meester over je leven te worden.



Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com






vrijdag 7 december 2018

Black Friday en Cyber Monday gemist. Ik had me zoveel geld kunnen besparen en... dat deed ik ook!

Jawel hoor, achter het net gevist!

Soms word ik er pijnlijk aan herinnerd dat het niet meer op de ‘sociale’ media zijn, geen kranten meer lezen en haast geen televisie kijken ook zijn nadelen kent. Te laat moest mijn zus me er aan herinneren dat het Black Friday en Cyber Monday was geweest. Ik had het gemist... Ik had me zoveel geld kunnen besparen en al die kortingen heb ik door mijn vingers laten weg slippen. Super jammer.

Black Friday en Cyber Monday? Ik had er nog nooit van gehoord en toch schijnt het hele volksstammen in hun greep te hebben gehouden. Een vorm van super uitverkoop en zeker met de over het algemeen duurdere decembermaand in het vooruitzicht was dit dus een gemiste kans. Of toch niet?

Het schijnt weer een nieuwe marketing truck te zijn en, slechts mijn beleving, jawel daar trappen we dus weer in. Want als je een heel klein beetje dieper in dat fenomeen duikt dan mag je je in alle redelijkheid afvragen wat er nu eigenlijk in die super aanbiedingen wordt aangeboden. Marketing laat je er in geloven dat je in je leven niet zonder kunt en/of er niet meer bij hoort als je er niet aan mee doet. Het draait om kopen, kopen en nog eens kopen. Of je er nu wel of niet het geld voor hebt en of je het nu wel of niet (ik zeg dus gewoon maar heel eenvoudig NIET) nodig hebt. Het is goed voor de economie en dat geldt zeker ook voor al die persoonlijke leningen waar grof geld aan wordt verdiend. Een schuldenlast waar je heel lang aan vast blijft zitten en waardoor je uitgaven mogelijkheden feitelijk alleen maar krapper worden en in heel veel gevallen ook blijven omdat je van die leningen haast niet meer af komt.  
Weer een tijdelijk speeltje of dingetje er bij. Tijdelijk geluk. Snel kom je er achter dat het alweer verouderd is en wordt je op misschien wel een nieuw fenomeen ‘Saving Wednesday’ (als het er al niet is) er aan herinnerd dat je je inmiddels ouwe troep beter weg kunt gooien en toch eigenlijk wel in moet ruilen voor wat nieuws. Je hoort er anders immers niet meer bij, bent uit de tijd en kunt niet meer mee.

Zoals mijn hond zijn vacht regelmatig lekker uit schudt zo deed ik dat ook maar eens even. En inderdaad is mijn vacht wat dunner maar dat schudden zorgde er, net als bij hem, wel voor dat ik met een lach op mijn gezicht constateerde dat ik die Black Friday en Cyber Monday helemaal niet gemist had. Ik had nog veel en veel meer bespaard. Ik had er namelijk helemaal niets aan uitgegeven omdat ik ook geen behoefte of door anderen (marketing) aangekweekt verlangen had om iets van die boel aan te schaffen. Ik had en heb het niet nodig om een super fijn en waardevol leven te leiden.

Wat een verademing en wat een super goede vangst. Die lokroep, of het aanbod om te kunnen besparen is immers niet meer dan schreeuwen om te investeren. Om te kopen en daarmee om uit te geven. 
Ik heb dus meer dan geweldig bespaard! En om dat te vieren ga ik binnenkort met mijn vriendin Japan maar eens beLEVEN. Door het missen van deze dagen heb ik dat geld kennelijk nu immers 'over' gehouden. 



Frans Captijn (Gangey Gruma) 


captijninsight@gmail.com


vrijdag 30 november 2018

In één klap je gezin verwoest. Weer die spiegel. LEEF met de dag.

Afgelopen maandagmorgen kreeg mijn partner een berichtje dat haar schoolvriendin (40), tot nu toe, samen met twee van haar familieleden, bij een verkeersongeval tragisch om het leven gekomen was. Dat ongeluk gebeurde de dag ervoor op zondagmorgen 25 november 2018 in de Thaise provincie Rayong. Haar man ligt levensgevaarlijk op de intense of care unit en hun twee zoontjes van 8 en 10 jaar (op de Facebookfoto met hun moeder) zijn er ‘goed’ vanaf gekomen. Een hartverscheurend beeld.  

Een grote vrachtauto met zand haalde een voorganger in en kon, op de tweebaansweg, niet op tijd terug in zijn rijbaan komen en verpulverde als het ware een tegemoet komende auto. De auto die haar man bestuurde met hun gezin en nog een aantal andere familieleden. In totaal negen personen, niets vermoedend, op weg voor een familie uitje naar een waterval in het national park daar. 

Mijn vriendin belde me gelijk nadat ze het tijdens haar werk gehoord had en was en is aardig van slag. In de cultuur waarin ik hier mag leven speelt familie en familieband over het algemeen ook nog eens een belangrijkere rol dan in het Westen. En zo geldt dat ook met vriendschappen in deze cultuur. Mijn vriendin maakt bijvoorbeeld deel uit van een hechte groep van acht vrienden en vriendinnen die elkaar van de universiteit kennen en die elkaar tenminste jaarlijks treffen. En dat zijn er nu dus nog zeven...
Een jong gezin... hoezo toekomst?

Ik weet niet wat het is dit jaar 2018 (in Thailand 2561). Dit jaar lijkt een film van spiegels om me wakker te houden waar het leven allemaal echt om gaat en hoe broos dat leven is. In één klap kan het allemaal anders zijn. En als je dan om je heen ziet hoe en waar we ons allemaal druk om maken en hoe we hollen om...??? Geld, status, macht, positie, etc., dan kom je met dit soort berichten er keer op keer achter dat dat helemaal NIETS voorstelt.

Elke morgen als ik wakker word ben ik dankbaar dat ik weer een dag gekregen heb. Een uitnodiging om die dag te be-LEVEN en er iets van te maken. Me niet in te laten met zoveel negativiteit wat om ons heen en via de (‘sociale’) media voor het oprapen ligt. Te genieten van kleine dingen die niets kosten en blij te zijn de beleving van ‘status’ dan wel ooit gekend te hebben maar die heerlijk kwijt te zijn.

En die voortdurende, en naar het lijkt steeds snellere, stroom van spiegeltjes die iedereen in zijn leven kent, sporen eigenlijk aan om te LEVEN met de dag en dankbaar te zijn voor alles wat je hebt en voor degene die je bent.

En weer kwam het gezegde van OSHO door mijn hoofd; “Het enige doel van het leven is te leven”. LEEF met de dag. Waar anders maak je je allemaal druk om. Je tijd raakt op en... het kan in één klap allemaal anders zijn.



Frans Captijn (Gangey Gruma) 


captijninsight@gmail.com




vrijdag 23 november 2018

Het nut van de onzin

Van huis uit heb ik humor mee gekregen. Net als in ieder ander gezin waren er ook bij ons soms best problemen. Het was met name mijn moeder die de spanning vaak brak of zaken weer liet stromen met onzin en lol.

We zeuren met z’n allen wat af en maken van heel wat, vaak zelfs hele kleine, zaken halszaken alsof ons leven er van af hangt. Mijn moeder stapte er vaak luchtig en licht overheen met die lach en haar humor. Gewoon doorgaan en niet bij de pakken neer zitten. Laat staan je kostbare energie aan futiliteiten laten opgaan. Zie de zonzijde was een van haar gevleugelde uitspraken.

Zeuren, ja en vaak elkaar het leven zuur maken om... niets. Monden vol over wat er in de wereld om ons heen en op ons werk allemaal fout gaat en er zelf in onze eigen kleine wereld vaak niet veel beters van maken. En hoe ouder mensen worden hoe erger dat zeuren vaak wordt.

Ja, zeker weten heb ik mijn humor van mijn moeder. Ze was in Haarlem en in de Haarlemse schouwburg actrice. Je ziet haar op de foto bij dit blog in het toneelstuk “Zomer in december” zoals ik het net las op de achterkant van deze oude foto. Hoeveel lagen make-up door een visagiste ook op haar gezicht gesmeerd werden of welke kleding of pruik ze ook moest dragen.. haar regisseur wist dat ze alleen komische rollen kon en ook wilde spelen. Humor volle typetjes. Het was ook niet anders mogelijk met mijn moeder. Die ‘nar’ in haar was gewoonweg niet te verbergen. Ze lachte vaak om zichzelf als ze zag hoe ze zichzelf in het leven tegen kwam. Die binnenpretjes waren slechts kort te verbergen. Grote onzin vaak.

En ik heb dat van haar mee gekregen. Ook in mij is de ‘nar’ het talent waarmee ik verankerd ben met deze wereld. En hoe het werkt is niet uit te leggen en wie het niet snapt, ook goed, die snapt het dan gewoon niet.  

Alsof mijn moeder regelmatig in me door gaat. Ze leerde me het nut van de onzin. Mijn kids, diverse vrienden en vriendinnen zijn er regelmatig getuige van of van geweest. Ik zie iets voor me gebeuren of observeer op een terrasje wat mensen die bij elkaar zitten en de comedy in mijn hoofd gaat als een film draaien. En ook ik kan dat innerlijke plezier niet binnen houden en ga het vertellen. Ik geloof, nee weet haast zeker, dat dat verhaal vaak voor misschien wel 90% ook nog eens waar is ook.  

Youp van ’t Hek zou zeggen: “Een beetje licht, een beetje lach, een beetje lucht, een beetje lol.”. Maak je over al die zaken om je heen wat minder druk en leef wat luchtiger en meer met de dag. Je tijd raakt op en die tijd die je nog hebt kun je beter op een luchtige manier leven (voor zover dat fysiek natuurlijk ook kan) dan met zeuren beleven.

Zalig dat ik die humor van mijn moeder heb geërfd. Een gift waar ik dagelijks van geniet en van mag delen.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


captijninsight@gmail.com

vrijdag 16 november 2018

De oorzaken van onze emoties

Vorige week heb ik na een lange tijd weer eens een boeddhistische les gevolgd. Het bracht me zoals eigenlijk altijd weer diverse inzichten die ik graag wil delen. Groeien door te delen is nog steeds een van mijn levensthema's. Wie weet ben je geïnteresseerd.

De les ging over emoties. Emoties, we hebben er nogal wat, kun je zien als effecten. In de tegenwoordige tijd, en vooral met de huidige stand van de techniek en de 'sociale' media, delen mensen hun emoties met de zogenaamde 'Emoticons'. Feitelijk gevoelloze afbeeldingen die iets over onze gemoedstoestand in relatie tot een onderwerp niet eens onder woorden brengen door een plaatje te laten zien.

Waar er effecten zijn, zijn er ook bronnen, oorzaken. En omdat voor elke persoon deze bronnen anders kunnen zijn, verschillen de emoties die we in verschillende omstandigheden laten zien, van persoon tot persoon. En de ingesleten gewoonten van onze reacties bepalen mede onze persoonlijkheid.

Hoewel er een balans is in emoties belichten we, als we over emoties praten, meestal direct de ongezonde of negatieve kant er van. Tijdens mijn toneellessen leerde ik bijvoorbeeld dat vanuit de zelfde energie van het oer element ‘vuur’ je zowel heilzaam (uitbundig lachen en het uitstralen van geluk) als diep bedroefd (schreeuwen en huilen) kunt reageren. Het is slechts de uiting die anders is.
Emoties zijn persoonlijke uitdrukkingen en gedragingen. Soorten lichaamstaal met al onze zintuigen en de uiting van hoe we omgaan met onze innerlijke energie. Alle emoties hebben twee gezichtspunten: dat wat we denken (psychologisch) en dat wat we voelen (fysiek).

Ongezonde of negatieve emoties hebben te maken met:
# Hebzucht: Verlangens, lust, passie
# Woede: razernij, vijandigheid, haat, wrok, afkeer
# Onbekendheid: depressie, verdriet, wanhoop, angst, zelfmedelijden, zorgen maken, onzekerheid, enzovoort.

Negatieve emoties leiden tot psychische stoornissen. Beïnvloeden (ruïneren) je gezondheid, gezin, werk, relatie, enz. Gewoon je hele leven.

Gezonde of positieve emoties hebben te maken met:
# Blijdschap: geluk, enthousiasme, optimisme, opgewektheid, plezier
# Ware liefde: zorgzaamheid, mededogen.

Positieve emoties leiden tot mentaal evenwicht en orde. Ook zij hebben invloed op je hele leven maar ze versterken en bouwen zaken en samenwerking juist op.

Als we meer zicht hebben op de oorzaken van onze emoties, kunnen we juist daaraan werken in plaats van met bijvoorbeeld medicijnen, alcohol, drugs of onze verslaafdheid aan onze eenzaamheid verhogende mobieltjes, de effecten proberen te onderdrukken.

De vraag in mijn blog van deze week is dan ook: waar komen onze emoties vandaan?

Als we dieper op deze vraag ingaan, kunnen we ontdekken dat de oorzaak van onze emoties te maken heeft met karma. Het boeddhisme leert zelfs dat het draait om karma van dit leven maar ook van eerdere levens. Maar laten we dat laatste voor nu maar even laten voor wat het is.

Karma? Makkelijk gezegd maar misschien niet zo gemakkelijk te begrijpen. Laat ik eens een poging doen.
Karma kun je zien als een verzameling van acties. Daadwerkelijke lichamelijke acties, en ook dat wat je zegt en de gedachten in je hoofd. Karma heeft ook te maken met de zogenaamde 'wet van oorzaak en gevolg'. Dit komt er op neer dat dat wat we denken, zeggen en doen (als oorzaak) invloed heeft op onze toekomst (gevolg).
En opnieuw kun je begrijpen dat onze eerste jonge ervaringen in onze jeugd een geweldige invloed op dat zogenaamde karma hebben. Zonder er zelf erg in te hebben ben je in die periode immers jezelf aan het aanleren hoe je veilig kunt blijven en ontwikkel je je de basis van je strategie om te kunnen overleven.

Het je eigen maken van de ervaringen van en in je leven nu (je omgang met de wereld om je heen) en de interactie met onze opbouwende / aangeleerde mentale ervaringen veroorzaken de opwinding en het vrijkomen van je emoties. Je spiegelt als het ware automatisch het nu aan jouw verleden en komt in het patroon van reactie.
Hunkeren naar zaken, aanhankelijkheid/gehechtheid, invulling geven aan je verlangens, slepen in dat interactie proces een grote rol en maken ons afhankelijk. We kunnen en willen niet loslaten. We hebben dat ook meestal nooit geleerd.

Emoties kun je zien als de persoonlijke, meestal jouw specifiek gebruikelijke, manier van aandacht gebaseerd op je persoonlijke waarneming in de interactie met jezelf en anderen.

Afstand nemen van een situatie nemen om zonder oordelen te kijken naar dit persoonlijke proces geeft inzicht in dat persoonlijke karma en de manier waarop je jouw emoties toont.
Leren loslaten, je geest kalmeren en zaken (ervaringen) vanuit het verleden opruimen (of tenminste in relatie tot je leven dat je nu lijdt opschonen) en stap voor stap focussen op gezonde emoties kan een mogelijk verstoord emotioneel evenwicht herstellen. En dat is de aanpak van de oorzaak in plaats van de bestrijding van het effect.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


captijninsight@gmail.com


vrijdag 9 november 2018

Open je briefpost niet op vrijdag en zaterdag en kweek rust in je email verkeer.

Post, zowel briefpost als email verkeer, kan je humeur aardig verstoren. Zeker tijdens je welverdiende weekend dat je nodig hebt om weer even op te laden. En natuurlijk kan dat zowel in positieve zin als in negatieve zin zijn. Heb je er ooit bij stil gestaan?

Afgelopen week werd ik er door iemand uit Nederland en iemand uit Duitsland weer eens even haarfijn op gewezen en veel negatieve gevoelens kwamen weer even terug. 

Graag deel ik met je hoe ik mijn ‘postgedrag’ inmiddels heb ingericht. Niet als het ei van Columbus maar wellicht om er toch eens over na te denken en wellicht actie te ondernemen om misschien wat meer regie over je leven terug te krijgen.

Helaas heb ik in de jaren negentig in een vervelend en langdurend, soms tergend, proces van een echtscheiding gezeten. Niets unieks om het maar even snel nu zo af te doen. En toen ik luisterde naar de verhalen van die twee kwam veel weer boven over hoe dat toen gegaan is en ook hoe zaken vaak nog steeds bij mensen gaan. Verstoringen van je weekend, verstoringen van nachtrust door… jawel post.

Misschien denk ik nu wel te ver door achteraf te zeggen dat het voelde als een soort van complottheorie. Maar meestal lag er weer een dikke brief van een of ander advocatenkantoor op zaterdagmorgen in de brievenbus of kreeg ik een mail op de vrijdagmiddag. Alsof in het lesprogramma van de advocatuur is opgenomen om vooral de ‘tegenstander’ van je ‘client’ of in mijn geval ‘cliënte’ het leven in het weekend zuur te maken.

‘Benieuwd’ open je dan zo’n bericht en je weekend is gelijk aan gort. Die tijd die je juist hebt om even op te laden wordt in beslag genomen door gedachten, boosheid, ongeloof, en noem maar op. En niet alleen overdag, vooral ook ‘s nachts.

En natuurlijk heeft het niet alleen met de advocatuur te maken. Zeker weten dat je uit je persoonlijke ervaringen ook een opsomming van afzenders kunt noemen.

En ook hier kun je zelf de regie over in handen nemen en al zeker voor dat wat je privé leven aan gaat. 
En ja, regie over je post en mail vergt wat discipline om van dat aangeleerde verslaafde gedrag om direct te lezen en te reageren af te komen. Overigens stond ik er versteld van hoe snel mijn buitenwereld er aan was gewend en ben ik ook positief verrast over hoe er op wordt gereageerd.

Mijn persoonlijke voorbeeld deel ik dan ook graag met je.

# Allereerst open ik post die ik ontvang op vrijdag of zaterdag pas op maandag.

# Mijn digitale postverkeer heb ik ook al tijden terug anders in handen genomen.  
Als mensen mij een mail sturen (zowel overigens zakelijk als privé) dan krijgen ze automatisch standaard in het Engels en Nederlands het volgende berichtje alvast terug:

Dank je voor je bericht.

Houd er rekening mee:

Ik zit in een haast continu digitaal vasten & ontgiftingsprogramma. Daardoor geniet ik nog meer van het Leven van mijn leven en van face-to-face contact in verbinding met vrienden, gasten en natuur. Daarom bekijk ik mijn emails uitsluitend op maandagochtend en donderdagochtend vóór de middag in Thailand (GMT + 7).

Indien nodig probeer ik binnen twee dagen nadat ik je mail heb gelezen te reageren.

Bedankt voor je begrip en een mooie dag verder.

Frans Captijn

Tot op heden dragen de twee acties bij mij aan meer rust en nagenoeg geen verstoring van over het algemeen super fijne weekenden bij.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com





vrijdag 2 november 2018

Management zonder bezieling. Hoe je een bedrijf of organisatie binnen een jaar volledig om zeep helpt.

Om een bedrijf te runnen moet je bekwaam en vaardig zijn. Op de middelbare school leerde ik dat je, economisch gezien, een bedrijf runt om optimale winst te maken. Dat is de zakelijke kant van de medaille. Geen liefdewerk oud papier noemde mijn moeder het.

Meer en meer zijn we, in de zakelijke en steeds afstandelijkere wereld, er achter gekomen dat bezieling, klantencontact en zogenaamde aftersales (klantenbinding), elementen zijn die nodig zijn om klanten tevreden te houden met het product of de dienst waar ze voor betalen. Het verlaagt de drempel om nog eens bij je terug te komen en daarmee de continuïteit van je bedrijf.

Management behoeft dus niet alleen een zakelijk inzicht en kennis van zaken maar ook een passie. Een bezieling, een geloof in het product, weten waar je mee bezig bent, de waarde van dat wat je brengt kennen, de omgeving (cultuur) waarin je werkt omarmen én oprechte betrokkenheid. Niet alleen uitsluitend geld inzamelen en liefst zo snel mogelijk de zakken vullen en weer weg wezen.

In management termen vraagt dat om een juiste mix van Feminine en Masculine (Yin Yang) eigenschappen in relatie tot het bedrijf dat je wilt voeren of het product of de dienst die je wilt leveren. En als je een bedrijf als team runt dan moet je in dat team principe flexibel zijn, de zelfde taal spreken en elkaar daar waar nodig of gewenst aanvullen in plaats van beconcurreren. Je ogen en oren open houden en je gedrag aan passen aan dat wat op enig moment voor het geheel nodig is.

Van de zijlijn ervoer ik hoe door, in mijn ogen, gebrek aan kennis van de unieke diensten die een bedrijf dat me dierbaar is levert, door onbegrip van cultuur verschil, gebrek aan team samenwerking, het ontwikkelen van een angstcultuur en vooral het ontbreken van bezieling, een pracht bedrijf in een jaar tijd volledig aan de grond liep.

Gemotiveerd personeel keerde de organisatie de rug toe. Terugkerende klanten blijven weg en negatieve mond op mond ‘reclame’ maken een doorstart niet of nauwelijks, en al zeker niet meer onder de zelfde naam, nog mogelijk. Het bedrijf staat weer te koop...

Bezieling is iets dat telt en als je daar goed mee om weet te gaan is het runnen van een bedrijf een feest dat energie en ook op een nette manier geld op levert. Heel anders dan het managen van iets dat door het ontbreken daarvan feitelijk op voorhand al ten dode is opgeschreven.

Triest om dit met lede ogen als buitenstaander te moeten gade slaan.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

vrijdag 26 oktober 2018

De armoede van rijkdom

Begin oktober ben ik zes dagen met mijn vriend Kadhow (mijn hond) met de auto vanuit Chiang Mai naar Bangkok en Pattaya geweest. Een periode om er een zalig lang weekend met mijn vriendin te vieren.

We hadden, aangrenzend aan Bangkok-stad een mooie bed & breakfast geboekt waar ook Kadhow meer dan welkom was. Een villa op een plaats tussen de stad en de zee (Golf van Thailand). Nou beter gezegd een villa in een soort groene zone aangrenzend aan dit mega grote metropool. Een aparte ervaring om vanuit de extreme hectiek op de drukke vrijdagmiddag ineens in een oase van rust te komen. Rust van als mieren krioelende mensen, niet verstoten van lawaai.

Het geluid van ‘zeer grote vogels’ die de internationale luchthaven laag over de villa verlieten hield ons een tijdje wakker. Voor Kadhow voelde het als een lang repeterende oudejaars avond. Super vroeg in de ochtend die zelfde soort grote vogels, jawel zelfs landgenoten in een KLM Boeing zag je achter de raampjes zitten, die nu passagiers en vracht via de zelfde route juist kwamen brengen. Letterlijk een af en aan gaan van luchtverkeer.

Gewend als ik ben aan vroeg opstaan was het zalig om in de vroegte even met de hond te gaan wandelen. Plek daar genoeg en veel nieuwe luchtjes voor hem om te ontdekken. Zowel hij als ik moesten overigens regelmatig niezen van de luchtvervuiling die elke circa twee minuten over onze hoofden werd uit gesproeid en uit de stad over ons heen kwam.

Riante villa’s de ene nog groter en luxer dan de andere. Op de oprijlanen automerken als Lexus, BMW, Porche en Mercedes. Grote hoge muren en zware sierlijke smeedijzeren hekwerken als toegangspoort. Op de hoeken van de muren rond diverse villa’s bewakingscamera systemen en zelfs prive bewaking. Het ‘park’ zelf had al bewaking dus dit was nog even extra en dunnetjes over.

Kadhow boeide het niet. Buiten het vliegtuig geluid was het stil op straat. Misschien moest hij, met een grote krul in zijn staart, wel stilletjes van binnen heel erg lachen omdat zijn pet-vrienden achter slot en grendel naar hem zaten te kijken of naar hem blafte. Hij tufte vrolijk, vrij en blij rond zonder dat er ook maar één soortgenoot even aan hem kwam ruiken.

Het deed mij meimeren. Wat een armoede eigenlijk om in deze ‘rijkdom’ te moeten en willen leven. Een fantastische ‘succes show’ die niets zegt over geluk. Wat overigens niet wil zeggen dat deze mensen misschien op hun manier geen optimaal geluk ervaren. Maar om dat nu elke avond in een soort van gevangenis te moeten vieren gaat mij persoonlijk wat ver.

Na het weekend bracht ik mijn vriendin naar Pattaya en ging ik samen met Kadhow, in twee dagen, weer terug naar Chiang Mai waar ik in de avond gelukkig veilig na een aardig rijavontuur van zo’n 2300 kilometer weer aan kwam.

De volgende morgen werd ik wakker door... jawel, vogels. Dit keer kleinere soorten die hun ochtenddeuntjes floten. Een grote groene long met uitzicht op de bergen en frisse lucht zeker zo aan het eind van de regentijd. Nee, geen zee in de buurt. Ik heb ook geen grote villa, geen muren en een groot stalen sier hekwerk en... ‘slechts’ een Mazda.

Wat een zalig lang weekend zo met z’n drietjes. Rijk en voor herhaling vatbaar. Rijk, ja, zeker ook weer thuis. Dankbaar en zonder enige reden om me te moeten beveiligen en ommuren voor mijn rijkdom. Geen status, geen positie, gewoon lekker mezelf zijn. Geluk ervaren en genieten van het leven leven zonder stress, roem of de jacht naar succes.
Iets waar ik super dankbaar voor ben.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com


vrijdag 19 oktober 2018

Geen 'bucketlist', geen grote wensen meer.

Een paar weken geleden was ik op pad met een aantal andere expats die hier in Chiang Mai wonen.
Op een bepaald moment ging het gesprek over de ‘bucketlist’ die we persoonlijk nog hadden en over onze wensen en verlangens.

Mocht je er nog nooit van gehoord hebben, een bucketlist (bucket is emmer) is een lijst met activiteiten die iemand wil doen voordat hij of zij sterft. Het is een lijst met dingen die een persoon wil doen voordat ze "de emmer omschoppen". Een soort van ultiem verlanglijstje.

Tot verrassing van velen vertelde ik de groep dat mijn bucketlist leeg is. Geen doelen, geen grote dromen, geen wensen. Niet dat dat zegt dat ik mijn leven wel geleefd heb. Verre van dat, ik geniet volop en hoop nog even door te mogen. Toch geeft het niet meer hebben van die grote wensen die ik nog in vervulling zou willen laten gaan voordat ik er in dit leven niet meer ben, eigenlijk best rust.

Ik leef en geniet met en van de dag. Kleine dingen. Gewoon, spontaan en vaak onverwacht, allerhande mensen ontmoeten, rondlopen in de natuur en de geweldige energie ervaren. De kunst van kijken met mijn fotocamera beoefenen, blij zijn met het dagelijkse contact met mijn kinderen, genegenheid van mijn vriendin als ze er is, genieten van het gezelschap en speelsheid van mijn hond, een biertje drinken of wijn, dit soort dingen.

Onlangs maakte ik toen ik met mijn hond door het bos liep een foto van deze spin. Mijmerend dacht ik, dit dier is ook gewoon bereid om te wachten op de dingen die komen gaan. Heeft toch ook geen bucket list. Als hij of zij het leuk vindt komt het dier in actie, zo niet laat hij het met rust en voorbij gaan. En hij is er zeker van dat elke dag iets zal brengen. Het is slechts het alert zijn van het signaal van de verandering van spanning in het web. Eigenlijk zoals vissen of jagen. Bewust, op hun gemak en aanwezig.

Genieten van de dag en zolang dat mag duren elke dag dankbaar zijn om deze nieuwe kans weer te krijgen. Bereid om te wachten op wat de dag weer laat zien. 

Geen streven, niet rennen, ik heb al meer dan genoeg super mooie dingen in mijn leven gekregen. En jawel hoor, graag ontvang ik nog veel meer en zo niet... ook helemaal OK.



Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com


vrijdag 12 oktober 2018

Verwacht overlijden en je geniet meer van dat waar leven echt om draait.

Het lijkt wel of mijn vrienden en kennissen in een steeds sneller tempo deze wereld verlaten. Natuurlijk heeft dat met mijn ouder worden te maken en misschien moet ik in zekere zin dan ook wel juist blij zijn dat ik de overlijdensberichten nog steeds kan en mag lezen.

Zeker na mijn besluit om vroeg te stoppen met mijn werk, doodeenvoudig omdat ik dat werk na een stevige burn-out niet meer kon doen, heeft leven voor mij een diepere waarde en betekenis gekregen. Ik leef en geniet met de dag. Ik ervaar inmiddels nu bijna elke dag een sterker gevoel van vervulling dan ik ooit eerder had. Wat inmiddels meer en meer belangrijk voor me is, is me veel meer bewust van dingen te zijn en me met de inhoud van zaken die er voor mij daadwerkelijk toe doen nog slechts bezig te houden. 
Regelmatig vertel ik mensen; “Ik heb geen medicijnen meer tegen hoge bloeddruk. Stress kan ik me nog slechts herinneren. En mocht de zon voor mij morgen niet meer op gaan, wat anderen er ook allemaal van vinden, dan heb ik in ieder geval wél geleefd.’  

Voor mij heeft die diepere waarde en betekenis van leven zeker ook te maken met het feit dat het thema ‘dood’ een normale en bewuste plek in mijn leven heeft ingenomen. Net als geboorte hoort het er bij en het is niet iets dat je hoeft weg te drukken. Door me er bewust van te zijn leg ik automatisch veel meer de klemtoon op dingen waar mijn/het leven eigenlijk echt om draait en geniet ik meer.

De opmerking die ik vaak op rouwkaarten en in rouwadvertenties zie van hij of zij is ‘geheel onverwacht’ overleden zette me afgelopen week aan het denken. Hoe kun je nu geheel onverwacht overlijden. Dood gaan is toch een gegeven? Je kunt het feitelijk niet eens verwachten, je moet er op rekenen. En natuurlijk weet ik hoe het bedoeld is maar het is goed om in je leven daar misschien toch eens in letterlijke zin naar te kijken. Het kan een spiegel zijn om meer te genieten van LEVEN en je wellicht wat minder druk te maken over de dingen waar je je zo druk over maakt. Doen ze er daadwerkelijk toe?
Stop met het verspillen van je leven. Vraag jezelf af of je, en luister daarbij heel diep van binnen, om en aan de juiste dingen aandacht geeft. 

Geboorte en dood horen bij de cirkel die leven heet. Ze zijn zoals dat soms mooi wordt uitgedrukt ‘onlosmakelijk met elkaar verbonden’. Niemand ontkomt er aan. Je gaat, heel zeker weten en geen ontkomen aan, dood. Hoog of laag in ‘status’ (ik lach er steeds meer om), ‘arm’ of ‘rijk’. En hoewel je je er tegen kunt verzekeren (eigenlijk ook vreemd omdat het geen risico is maar een vast staand feit) valt het doek op enig moment en kun je niets mee nemen. Wees dus voorbereid en je daar van bewust zodat je veel gemakkelijker keuzes in je leven maakt. Het maakt het wat lichter en vrijer zoals de vlinder op de foto. Keuzes waarvan je wellicht en als je eerlijk tegenover jezelf bent, meer geniet.

Overlijden staat vast. Het moment staat niet vast en dat maak in de volksmond dat voor anderen zo onverwachte moment van verwachte dood zo onverwacht.
Ooit bij stil gestaan dat na de dag van vandaag je leven alweer een dag korter is? Ook dat staat voor iedereen heel gewoon vast. Geen ontkomen aan. En hoelang dat leven dan nog is... Voor de meesten van ons is dat nog onbekend en lijkt het nog niet in zicht. De praktijk kan anders zijn en bedriegen.

In mijn beleving helpt het om er naar te leven dat je niet onverwacht overlijdt en dat het maar zo zover kan zijn. Dat is meer LEVEN en genieten van het moment en je wellicht wat minder druk maken om al die dingen waarover je je zo druk maakt en die zogenaamd moeten.

Verwacht de dood. Het maakt het gemakkelijker om te gaan zorgen voor de voor jou juiste dingen en meer te genieten van waar het leven echt om draait. Vraag jezelf eens af: "Wat geeft mij diep van binnen echt het gevoel van vervulling in mijn leven? Nu kan het nog...


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com