vrijdag 29 december 2017

Nieuwjaarswens 2018 van Frans Captijn


Nieuwjaarswens

Elke wens is een geschenk
Als je iemand iets moois toewenst geef je iets moois
Als je iemand iets lelijks toewenst geef je iets lelijks
En als je dan nagaat dat we alles wat we geven in honderdvoud terugkrijgen
('Wie wind zaait zal storm oogsten') dan is het eigenlijk hoogst merkwaardig
en uiterst betreurenswaardig dat we maar een paar dagen per jaar de tijd
nemen om anderen mooie dingen toe te wensen en dat die wensen zich
meestal niet uitstrekken tot buiten onze familie-, vrienden- en kennissenkring.
We doen onszelf en de mensen om ons heen feitelijk zo enorm tekort.

Daarom wens ik jou in het komende jaar de volgende dingen toe:

Genoeg onderscheidingsvermogen om alles wat er op je levenspad komt als noodzakelijk te zien voor jouw persoonlijke groei en precies op het juiste moment te doen wat de situatie nodig heeft.

Genoeg vertrouwen in de natuurlijke loop van de dingen om jezelf niet gedwongen te voelen om te concurreren.

Een moeiteloos meestromen en aanwezig zijn voor dat wat aan je verschijnt.

Genoeg ruimte in je leven om elke dag even de tijd te nemen om iedereen op de wereld allerlei moois toe te wensen.

Genoeg licht in je hart om niemand van deze wens uit te zonderen
of, als dat niet lukt, voldoende stilte in je geest om oprecht uit te zoeken wat je tegenhoudt.

En verder nog;

Dat je mag ontdekken wat je het aller- aller- allermooiste en aller- aller belangrijkste in je leven vindt en dat je alles gegeven mag worden wat nodig is om die diepste wens te (gaan) leven.

Uiteraard beperkt deze wens zich niet tot jou alleen maar geldt die ook voor de mensen om je heen, alle mensen die ik ken en alle mensen die ik niet ken (voor zover er verschil is tussen die laatste twee groepen)

Een briljant 2018!
Frans Captijn
Gastheer Captijn Insight werkretraiteprogramma's

(Captijn Insight wenst jou een mooie overgang naar een jaar waarin je liefde en vriendschap mag ontvangen, het beste van jezelf kan geven in functie van je eigen ontwikkeling, en de moed en kracht ontwikkelt om de volgende stappen op je levenspad voluit vorm te geven, daarbij ondersteund door een goede gezondheid (door er in eerste instantie zelf verantwoordelijkheid voor  te nemen).


We hopen je in 2018 op één van onze werkretraites te ontmoeten.

(Met dank aan mijn voormalige leraar en de Satsang van het Padma Centrum in Middelburg-NL voor de inspiratie)

vrijdag 22 december 2017

Afleiding. Het voortdurend verbinden met onrust... De angst en vlucht voor rust en thuis komen.

Veel mensen die hier op de plek waar ik woon en werk al eens geweest zijn zeggen onafhankelijk van elkaar regelmatig dat ze vinden dat ik in het Paradijs woon. Eerlijk is eerlijk dat voelt als een super compliment over dat wat ik 'thuis zijn' noem.

Het is voor mij vooral de ervaring van de hoge energie hier, de natuur (flora en fauna) en de cultuur. De voor mij veel sterkere band met dat wat LEVEN in verbinding met die natuur je gratis aanbiedt.

Het Pavana Chiang Mai Resort, waar ik woon en werk, noemt zich ‘The one-stop destination for healthy living’. Iets dat je kunt vertalen als het enige loket waar je hoeft te zijn om gezond leven te ervaren. Een holstische benadering. Gezond zijn heeft immers niet alleen te maken met je lijf. Ook je geest, emotionele balans, spirituele verbinding & verdieping en inzicht in- en aanpak van je energie leveranciers en energie zuigers maken er deel van uit. Allemaal van groot belang om je intens 'gezond' te voelen en dus ook te kunnen noemen. 

In de aanpak van dat lichaam werkt het resort ook samen met een externe organisatie die zich vooral richt op de fysieke fitness. Mensen van letterlijk alle soorten/kom-af en maten die zich hier een week of soms meer zeer intensief met hun lijf bezig houden. En bij de temperaturen hier en in relatie tot het zware programma is dat niet altijd een pretje kan ik je zeggen. Een programma van vooral intensief bezig zijn. Niet stilstaan maar hollen, fietsen, trainen, zwemmen, etc., doen. Als ik de verbitterde gezichten vaak zie vraag ik me af en toe wel eens af of ze het niet ervaren als een tijdelijke lichamelijke pijniging voor het 'goede doel' in plaats van de mogelijke introductie van een langdurig gezonder en plezieriger leven. Of mensen het nadien ook echt een plek geven in hun leven...?
En dat is overigens niet anders met de ontgiftingsprogramma’s die we hier aanbieden. Een eenmalige gigantische schok aan je lichaam geven kan in mijn ogen niet echt gezond zijn. De bedoeling is om het als een start te zien en om van daaruit gezonder te gaan door-leven.

Onlangs toen ik naar de Sala, mijn open lesruimte op de heuvel hier, toe liep, kwam ik een man van dat fitness programma tegen. Uiterlijk gestresst, volledig in gedachten, koptelefoon op zijn hoofd (meer en meer mensen zie ik er mee rondlopen).
Ik probeerde hem aan te spreken. Natuurlijk hoorde hij me niet. De harde disco muziek op zijn oren kon ik van een afstand al horen. Helemaal in een soort van ‘trans’. Hij zag mijn toenadering en nam de moeite om zijn koptelefoon even om zijn nek te hangen. In het lawaai dat uit het apparaat door ging vertelde ik hem dat hij de gratis fantastische vogel- en dierengeluiden in dit paradijs miste bij het onwaken van de dag. Als blikken konden doden…

Toen ik weer thuis kwam zag ik dat ik die ochtend nog niet de bladzijde van de dag van mijn boek “wijsheid uit het verre oosten 365 dagen” had omgedraaid. Dat deed ik dus alsnog. En dit kwam tevoorschijn:

“De wind waait en gaat liggen. De vogels fluiten. In de diepe vallei van de berg valt een druppel van een blad. Nog rustiger is de berg.”
(Meester Keizan)  

Er kwam een lach op mijn gezicht. Dat is ook ‘toe-vallig’. Ik hoor die vogels elke dag, ik ben haast elke dag getuige van de steeds weer andere zonsopgang. Ik hoor die druppels inderdaad vallen, mijn hond en mezelf ademen, mijn voetstappen en zijn gedribbel en vooral… al die fantastische ochtend geluiden die de dieren bij het krieken van de dag maken. Die fantastische energie van de omgeving. De geur van het bos, het land onder de dauw of van de rijstvelden. Het chanten van monniken in de verte. De man die zijn koeien in het land brengt en zijn huppelende dochtertje in haar school uniformpje er achter aan. Ze is al klaar voor de schoolbus maar nog even de koeien met papa mee helpen wegbrengen. Ja… inderdaad…een paradijs.

En heeft dat te maken met hier? Volgens mij niet hoewel het zeker ook mee speelt. Het nodigt misschien meer uit. Hoewel het voor de koptelefoonman kennelijk geen enkele aantrekkingskracht uitoefende. Veel meer echter heeft het volgens mij te maken met de levensstijl en je eigen keuze om je te kunnen en mogen verbinden met dat wat er al lang voor je is. Gratis beschikbaar. Met de stilte. En begrijp me niet verkeerd. Stilte is niet het ontbreken van iets. Juist niet. Het is de uitnodiging om je gewaar te zijn van alles wat er voor je is. Voor mij een andere verbinding dan alleen met popmuziek in de natuur. 

Altijd en eeuwig maar weer die afleiding. En als je het mensen vraagt dan doen ze dat om juist om te ontspannen... Voor mij een weglopen voor jezelf. Angst om thuis (in jezelf) te durven komen…

Wat mij betreft dan ook geen koptelefoon in die fantastische natuur. Lekker in de wilgen er mee.


Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com

vrijdag 15 december 2017

Pure natuur, pure verbinding. Geen enkel getrap op een hometrainer die nergens naar toe gaat. Dankzij Kadhow.

Vorige week zaterdag werkte ik met een geweldige groep van 10 zakenvrouwen uit Myanmar. De dames hadden zichzelf een cadeautje gegeven. Een vier daags programma vol beweging en eigenlijk vol stil staan. Een prachtige manier om weer eens hun diepere en echte verbinding op te zoeken. Tijd om adem te halen.

Die avond organiseerde ik een kampvuur bijeenkomst met de mooie ‘Chiang Mai Khom Fai lantarens’. Een speelse manier om bezig te zijn met loslaten of om iets te wensen. En na dat kampvuur werkten we met elkaar aan verbindingsdans. Het accepteren van flow en het ervaren van vertrouwen. En dat ging tot bijna middernacht door.

Die middag, tijdens hun pause, kwamen er twee van de dames naar mijn huis en ze vroegen me of ik die avond mijn hond Kadhow kon meenemen omdat iedereen van de groep dierenvriend was. Die vraag had ik nog nooit eerder gehad en dus breng ik, met uitzondering van de wekelijkse Hike, nooit mijn hond mee naar een van mijn lessen. Soms deed ik dat overigens wel met de uil die tot voor kort nog bij me woonde en nu vrolijk met zijn of haar vriend of vriendin in de bossen rond mijn huis woont. Maar mijn hond… nee nooit.

Ik keek Kadhow eens even in zijn ogen en zijn staart begon al te kwispelen bij de gedachte. En dus dacht ik; ik doe het! Het bleek voor zowel de gasten als voor mijn hond en ook voor mij een hartstikke leuke ervaring te zijn en hij gedroeg zich perfect.

Vanzelfsprekend kreeg ik allerhande vragen over hem. Hij kwam als nog maar 6 weken oude pup in mijn leven. Eigenlijk zocht hij mij uit. Een cadeautje van een monnik van de temple in Saluang, een minuut of twintig hier vandaan. Nu alweer vijf jaar oud, of liever gezegd jong. Ik vertel iedereen die naar het ras vraagt dat hij een Koninklijke Thaise Tempel hond is. Dat maakt indruk omdat ‘gewone’ tempelhonden hier vaak worden geassocieerd met monikken die in hun vorige leven niet helemaal op het rechte monikkenspoor gebleven zijn en dus alles nog eens even dunnetjes mogen over doen om opnieuw te leren. Als ik eerlijk ben dan denk ik dat Kadow nog wel een paar levens als hond van een tempel te gaan heeft omdat hij nog steeds kinderlijk actief is en gedrag van een huppelende wolf blijft vertonen die niet veel leert. Een inbreker die altijd krijgt wat hij hebben wil. Eigenlijk altijd happy.
Toen ik hem net had stuurde mijn zoon Rik me een boek op over hoe je een puppy kon opvoeden. Het boek staat vol met foto’s die de lichaamstaal van de hond uit drukken. Weggegooid geld een beetje want Kadhow komt maar overeen met 1 foto uit het boek. Altijd alert en blij en met zijn staart in een grote krul.  

Ik deelde met mijn gasten dat Kadhow mijn boeddhistische monnik en leraar is. Hij is mijn fitness instructeur, onze waakhond, mijn alarm in het bos voor slangen of andere dieren die ik zelf niet of moeilijk waarneem. De gids die ons de weg om te hiken wijst. Degene die mijn toch al lage drempel om contact met andere mensen of dieren te maken nog meer verlaagt of eigenlijk gewoon laat verdwijnen. Degene die empathie en begrip toont. Mijn wekker als ik, overigens slechts zelden, niet op tijd wakker word en op sta. Degene die me laat zien wat onvoorwaardelijke liefde werkelijk voorstelt en is. Mijn kameraad.
En afgelopen zaterdag liet hij me ook nog eens zien hoe hij op de roedel dames kon passen (ze noemen het wellicht instinct en het is prachtig om waar te nemen) en sleepte hij voortdurend uit het bos nieuwe takken aan om het kampvuur gaande te houden en daarmee de fijne gesprekken en de gezelligheid.

Het verleden is voorbij, de toekomst is er nog niet. Het moment van het hier en nu is het enige moment dat je in je leven kunt aanraken. En als je je daar heel bewust van bent dan eindigt dat dus nooit. En dat is de les die mijn boeddhistische tempel hond mij steeds weer leert. Stop met piekeren, met zeuren en klagen. Wees gewoon wie je bent en geniet van dat wat er op dit moment voor je is. 

Het kampvuur glimt in zijn glinsterend uitnodigende, charmante en speelse ogen.

Pure natuur, pure verbinding. Ik ga toch niet een partijtje zitten rond trappen op een hometrainer die nergens naar toe gaat of me thuis extra inspannen om mijn lijf fit te houden? Zonder enige moeite krijg ik dat gratis en met veel plezier en liefde van mijn hond.

Wat een geweldige ervaring om een, voor mij DEZE, hond als Kadhow te hebben! 



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com


vrijdag 8 december 2017

Verwacht niet minder… wees blij met de spiegel dat je anders bent

Deze week had ik een gesprek op Skype met mijn dochter die in Australie woont en werkt. Ze had een vervelende ervaring in relatie tot haar verwachtingen. En nog steeds, keer op keer, heb ik dat zelfde gevoel (en mijn zoon overigens ook). Me gewoonweg soms rot voelen omdat verwachtingen niet uit komen.

Al meer dan vijf jaar heb ik op de spiegel in de badkamer boven en beneden de enige (ik hou niet van tegeltjeswijsheid aan de muur) quote in mijn huis geplakt. De foto daarvan vind je bij dit blog.
En de manier om die ‘simpele’ regels te begrijpen blijkt gewoonweg minder simpel dan ze zijn.

Vaak krijg ik bijvoorbeeld vragen over de programma’s die ik hier aanbied over flow, zoektocht naar talent, levensmissie, hoe om te gaan met grote veranderingen in je leven, persoonlijke ontwikkeling, enzovoort. Mensen delen levensverhalen met me en dat resoneert enorm bij mij. Het zet me aan om maatwerk te leveren en dieper op hun wensen en verlangens in te gaan om iets moois van de persoonlijke ontdekkingsreis die ze mogelijk met zichzelf willen aan gaan te maken. Vaak een paar weken intens mail contact en zelfs contact op Skype.
Geloof het of niet. Na deze intense verdiepingen hoor ik gemiddeld van 1/3 van deze mensen nooit meer iets. Het contact valt ineens stil voordat ze een beslissing willen maken om al dan niet aan een programma deel te nemen. Nog geen dank je wel of berichtje van ‘ik/we zien er toch liever van af.’. Voor mij heeft het veel te maken met respect, beleefdheid en… voor mijzelf … met leren.

Steeds meer gasten die ons hier bezoeken vragen of ze een foto met me mogen nemen. Velen willen graag een kopie van een verhaal, gedicht of oefening. En natuurlijk sturen ze je de foto ook toe (althans dat beloven ze je). 90% Doet het nooit. Je stuurt ze de gevraagde info. 75% Geen enkele reactie terug. Nog geen dank je wel. En ik kan nog wel even doorgaan met veel andere ervaringen buiten mijn werk om delen van diverse inmiddels ‘ex’ sociale media ‘vrienden’.

Mensen vragen me bijvoorbeeld om op LinkedIn te linken. De eerste herkenning dat ze dat echt graag willen is voor mij dat ze niet standaard slechts de onpersoonlijke knop indrukken; ‘Frans, ik wil graag deel uitmaken van jouw LinkedIn netwerk’, maar een iets persoonlijkere boodschap sturen. Teken voor mij dat ze iets meer tijd in een netwerkcontact willen steken. En de vele boodschappen die afsluiten met ;’gr.P’ (met vriendelijke groet, Peter) is voor mij het teken van het haastwerk waarin we zitten. De boodschap van ‘veel tijd heb ik helaas niet voor je’. De wonderbaarlijke digitale snelle wereld.

Ben ik dan niet tevreden met dit soort dingen en de vele andere zaken die ik vluchtig noemde? Eigenlijk heeft het helemaal niets te maken met tevreden zijn. Het heeft alles te maken met die persoonlijke verwachtingen. Mijn persoonlijke verwachtingen. En dat onder ogen zien geeft me aan dat ik nog veel te leren heb.  

De Spiegel van die voortdurende ervaring is dat ik anders ben (niet beter). Mijn ouders hebben me een andere manier voor geleefd. Voor mij de fundering van oprechte interesse, de bezieling om op een dieper niveau comtact maken, elkaar respecteren, en ‘afspraak is afspraak’ waar te maken zodat mensen op je kunnen rekenen en je kunnen vertrouwen. Voor mij normaal.

En als ik dat hier nu zo neer schrijf, wat ik dan te leren heb is om vanuit die ervaringen, het niet uitkomen van mijn verwachtingen, me niet rot te voelen, maar mijn emotie om te draaien. De motion (beweging/het effect) in mijn geest anders te ervaren. Juist blij met die emotie te zijn. Blij omdat ik in deze steeds snellere wereld van ‘Mij’, ‘mij’, ‘mij’ en ‘Ik’, ‘ik’, ‘ik’,  door met deze Spiegel geconfronteerd te worden ervaar dat ik (in mijn beleving) anders ben. Het is de Spiegel van… ‘Wees blij dat je anders bent’.

Voor mij is het dan ook geen slecht idee om dat laaste simpele statement ‘verwacht minder’ om te draaien in ‘Accepteer dat je anders bent en wees daar blij mee’.
Voor mij een reden om mijn energie meer en meer te delen met mensen die dat anders zijn van mij in mijn ogen en beleving weten te respecteren en de verbinding daarmee willen aangaan.



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com




vrijdag 1 december 2017

Een grote verrassing en fantastische beleving. We kunnen de gevoeligheid van onze zintuigen verhogen

Een tijdje geleden kwam mijn zoon hier bij mij in Thailand weer aan. De tweede keer dit jaar. Dit keer nam hij een vriend van hem mee. Ze hadden een prima tijd hier en regematig trok ik samen met ze op om onze prachtige omgeving te ontdekken.

Zijn vriend rookt. Omdat ik niet rook en ook roken in mijn huis niet prettig vind rookte hij dan ook vanuit respect buiten. Geen enkel probleem.

Op een ochtend wilden ze een kookles in de stad volgen en moesten ze vroeg opstaan. Voor de vriend van mijn zoon begint de dag altijd met een sigaretje buiten. Toen ik die ochtend de trap af liep was ik meer dan dat ik ooit eerder had ervaren gevoelig voor die sigaretten lucht. En nee dit had er niets mee te maken dat ik ooit bij de brandweer was.

Het maakte me alert dat ik de gevoeligheid van mijn zintuigen, zonder er erg in te hebben, de afgelopen Jaren had verhoogd. Kan dat dan? En hoe was er dan gebeurd?

Toen ik er met een gas teen gesprek over voerde ontdekte ik tenmiste vier oorzaken voor dit gevoeliger, bewuster, zijn.

Ten eerste heeft het naar mijn mening alles te maken met de omgeving waarin ik nu woon. Ik woon en werk in een gezondheids- en wellnessresort in een meer dan prachtige en natuurlijke omgeving in het noorden van Thailand. Het is een energieke en vredige plek die je echt uitnodigt om op een diepere manier contact te maken met jezelf en met de natuur. Eten en drinken zijn eigenlijk ook altijd anders dan in mijn vorige thuisland. Het is hier bijna altijd vers en met een uitnodigende rijke mix aan smaken en geuren.

Het tweede is dat mijn levensstijl volledig veranderd is. Meer dan 30 jaar, tot het eind van 2010, was ik een zeer drukke manager die geleefd werd (nu besef ik dat ik eigenlijk moet schrijven; Die zich liet leiden (of misschien wel lijden))) door een overvolle agenda. Ik was verbonden en wilde ook verbonden zijn met werkelijk alles wat er in de wereld om me heen gebeurde. Het volgen van de kranten en het (inter) nationale nieuws op radio en televisie. Ik was 24 x 7 beschikbaar voor alles en iedereen. Veel contacten en ‘vrienden’ via de ‘sociale’ media. Altijd onderweg en aan het rennen.

Al meer dan vijf jaar ben ik nu een persoon zonder horloge, geen I-Phone, geen agenda meer (nog slechts een kalender). Iemand die geen kranten meer leest of het (inter) nationale nieuws bekijkt. Ik heb meer dan een half jaar geen sociale media meer. Heb geen vaste planning meer en leef met de dag. Geniet van face-to-face gesprekken en boven de ingang van mijn huis vind je de tekst: "De klok zal je hier niet vinden.". Wandelen met mijn hond en daarbij regelmatig stil staan en tijd nemen om te ontdekken wat ik zie, voel, hoor, ruik of zelfs proef.
Confusius had gelijk met zijn uitspraak: “Overal is er schoonheid maar sommige mensen zien het niet”. Ik horde ooit bij die groep die het bijna niet zag. En dat is in die veranderde levensstijl dus ook volledig veranderd. Wat een weldaad en weelde om dankbaar voor te kunnen zijn.

Het werk dat ik nu doe, als derde ding, heeft alles te maken met mindfulness en bewustzijn. En zonder er dus eigenlijk erg in te hebben gehad ben ik vijf jaar geleden eigenlijk de training gestart om dagelijks die zintuigen en mijn geest te trainen. Meditatie (zoals op de foto), mindful fotograferen en Tantra-workshops zijn continue prikkels voor de zintuigen en de geest om gevoeliger te worden.
En het leuke is, dat werkt dus ook bij onze gasten. Vanmorgen merkte een gast die hier inmiddels al drie keer is geweest op dat hij vanmorgen tijdens mijn les negen verschillende vogelgeluiden had gehoord.

En last but not least heeft het volgens mij alles te maken met terug een terug naar de basis (moeten) gaan van wat met een mooi woord 'onthouding' heet. Doodeenvoudig omdat je hier van bijna niets zeker bent (waar wel overigens?). Niet alles is beschikbaar op het moment dat je dat wilt hebben en vaak het hartste voor jezelf denkt nodig te hebben. Elektriciteit, water, internet, melk, boter, brood, noem maar op. Er regelmatig om moeten wachten maakt je vaak heel creatief om andere invullingen en oplossingen te vinden. Aan de andere kant maakt het je veel bewuster (en dankbaar) voor die dingen die er als je ze nodig hebt dus wel zijn.

Het met mijn zintuigen en waarneming veel gevoeliger zijn dan ooit te voor geeft me gratis meer begrip en waardering voor het leven dat ik ter beschikking heb. 



Frans Captijn

www.captijninsight.com 
captijninsight@gmail.com