Het is hier nu net zomervakantie voor de scholen. De heetste periode van het jaar. De afgelopen weken hing er voor het eerst om het hek van de toegangspoort van de basisschool in ons kleine dorp een dikke ketting met een zwaar hangslot. De poort zit tijdens de lessen inmidddels op slot.
Een vreemd gezicht daar waar ouders en kinderen jarenlang altijd vrij in en uit konden lopen en lokale mensen met hun karretjes met eet- en drinkwaar in de pauzes hun spulletjes aan de kinderen konden verkopen.
Het moet een bijdrage leveren aan een veilige leeromgeving.
Wat ooit 'Amerikaanse toestanden' waren zijn nu zaken die meer en meer in de hele wereld aan de orde van de dag zijn. Mensen die door wat voor reden ook gigantische ellende en onrust met dreigmails, pistolen, geweren, messen en eergisteren nog een bijl, veroorzaken.
Om in scholen, kerken, winkelcentra of andere plaatsen waar veel mensen bijeen zijn, vanuit welk probleem waar ze mee zitten, volledig te ontsporen.
Begin oktober vorig jaar gebeurde het ook hier in een kinderdagverblijf. 24 Kinderen en 13 volwassenen werden ronduit, notabene door een ex-politieagent, met een mes door de man afgeslacht.
Mensen in deze wereld lijken steeds meer door te draaien. En omdat de wereld door al onze 'smart' apparaten en 'sociale' media voor wat betreft informatie voorziening ook in 'een dorp' is veranderd krijgen we binnen luttele seconden alle negativiteit uit de hele wereld mee. Voor het positieve nieuws is immers nauwelijks aandacht. Voortdurend worden emotie en angst gezaaid en het blijkt te floreren.
Waarom draaien die mensen door vroeg ik me af. In mijn beleving, missen veel mensen oprechte aandacht en voelen ze zich diep van binnen eenzaam. De verbindingen die ze nog met de wereld om hen heen hebben draaien om het World Wide Web met de voortdurende schijn aandacht show en gamen in de eigen wereld speelt de boventoon. Ouders hollen hun eigen wereld en babies groeien al op met de digitale nanny's in hun handjes. Via een webcam worden ze een beetje op afstand in de gaten gehouden. Er wordt weinig tot geen tijd geinvesteerd in diep contact laat staan dat veel ouders weten wat er in hun kinderen omgaat.
Het kan dan ook haast niet anders dan dat deze uitspattingen in de toekomst alleen maar meer worden.
Geloof het of niet. Na alle publicitiet over de moordpartij op een school in Nashville in Amerika, zat er die avond bij ons een jonge knul aan een tafeltje in het restaurant waar we vaak komen een game te spelen waarbij een schutter in een of ander gebouw om zich heen schoot. Hij ging er helemaal in op. Hoe geweldig om punten te scoren met iedereen die door de schutter (door hem) werd neergeknald...
 |
| Kogelvrije rugzak voor kleuters |
Angst bij ouders en kinderen, angst bij schoolbesturen. Je bent immers 'gewaarschuwd'. Het kan immers overal gebeuren en je kunt het je als schoolbestuur niet veroorloven om niets te doen. En dus dek je je zo goed mogelijk in. Met camerasystemen, ontruimings- en 'Run, Hide, Fight' oefeningen en jawel als ouders met het kopen van een kogelwerende rugzak voor je kinderen om zich in geval van nood te beschermen. Hoe kan het ook anders, natuurlijk speelt de markt er weer handig en gretig op in. Het is eenvoudig om aan angst te verdienen. En wat die kogelvrije rugzakken betreft, je kunt inmiddels kiezen tegen welke vuurwapens ze je kinderen beschermen.
Of de gecreeerde 'veilige leeromgeving' werkelijk bij draagt aan dat veiligere gevoel dat je zou moeten hebben als je gewoon op school zit om iets te willen leren waag ik te betwijfelen. Het is diep triest.
Wat een tijd had ik ooit, dat ik vrij en onbezorgd op mijn step en door het tunneltje onder het spoor van Haarlem-Noord naar de lagere school in Bloemendaal kon.
De enige bezorgdheid bij mij was er voor de wijkagent die zich in die tunnel regelmatig ophield om bekeuringen uit te schrijven als je niet met de step of je fiets aan de hand liep maar stepte of fietste.
Ik had een leren schooltas zoals op de foto hierboven. Mijn vader stond op stevig. Je kwam van die schooltas ook niet meer af zo lang als hij mee ging. Goed voor de bescherming van mijn boeken, schriften en agenda en van mijn broodtrommel waarin dagelijks een kleine verrassing door mijn moeder was verstopt. Maar die tas was er toch niet ter bescherming van jezelf?
Mijn moeder maakte zich alleen druk als ik iets te laat thuis was. Ze wist bij voorbaat eigenlijk al dat dat kwam omdat ik werk moest afmaken op school of weer eens moest nablijven door lol die ik had uitgehaald. Andere dingen kwamen toen in je hoofd toch niet op?
En wat die veilige leeromgeving van toen aanging, maakte zich daar bijna niemand druk over. Het stond niet op de agenda en was gewoon een vaststaand gegeven. Slechts wat brandpreventieve zaken en een EHBO trommel bij de hoofdmeester en dat was het.
Yep, we zijn er aardig op vooruit gegaan...
Frans Captijn (Gangey Gruma)
