vrijdag 28 oktober 2016

Rouw en verdriet. Zwart of kleurrijk. Verschillende benaderingen.

In mijn jeugd heb ik, als misdienaar in de katholieke kerk, al vaak met begrafenissen en crematies te maken gehad. In relatie daarmee met verdriet en rouw. In vele culturen wordt daarbij zwarte kleding gedragen (nu ben ik er achter dat sommige culturen tijdens rouw ook andere kleuren gebruiken zoals wit (India). Als kleine jongen nam ik dat allemaal gewoon voor lief aan. Maar mensen in deze zwarte kleur rouwkleding geven me altijd al een verdrietig gevoel. Een voor mij negatieve en sombere energie alsof de fut er uit is.

Begrijp me niet verkeerd. Ik respecteer cultureel gedrag. Ik vraag me alleen af waaraan het op die manier bijdraagt. Waarom verdriet zo uiten, in zwart? Helpt het? Helpt het de persoon die is overleden? Is dit dan echt de manier om respect te tonen en / of iemand te herinneren waarvan de ziel zich heeft vrij gemaakt van het lichaam?
Ja, zeker het kan een 'community gevoel' geven, maar waarom moet dat een (soms zeer lang) gevoel van verdriet zijn? Waarom kun je je respect niet uiten door je iemand te herinneren op een kleurrijke manier, immers… het leven gaat toch door? Waarom steun je zijn / haar goede daden – die je respecteert - niet om verder te gaan in jouw leven als het voor die ander fysiek niet meer mogelijk is om daar zelf mee door te gaan? Wat wil je met dat rouwen nu eigenlijk uitdrukken en wat brengt het? Waarom kies je voor rouw op deze manier door neerslachtig te zijn of te doen?

Vaak zag ik na een begrafenis of crematie, ik heb vele jaren in de horeca branche gewerkt, dat het grote verdriet tijdens de koffietafel snel veranderede in een soort van ‘vieren’. De somberheid werd omgezet in iets positiefs. Familieleden zagen elkaar na een lange tijd weer eens en met respect voor de overledene werd met zijn/haar herinneringen en intenties in het achterhoofd het leven 'gevierd'. Een vorm van “Ja, wij willen en kunnen door gaan!”  laten zien.

Slechts een paar van mijn gedachten. Wees je je er alsjeblieft van bewust dat het op geen enkele manier mijn bedoeling is om mensen of culturen in hun gevoel of beleving te kwetsen. Het zijn slechts enkele persoonlijke gedachten en eigenlijk is het mijn wens/wil om mijn gedachten - mocht ooit een idee opkomen nadat mijn tijd daar was om om mij te gaan rouwen – op die manier en dus anders in relatie tot het bekende en zwarte 'rouwen' toe te passen. Eigenlijk om niet te rouwen.

"Rouwen is, in de meest eenvoudige betekenis van het woord, verdrietig zijn over de dood van iemand. Het woord wordt ook gebruikt om een cultureel complex van gedragingen van nabestaanden te beschrijven, of voor de vorm van gedrag waarvan ‘men’ verwacht dat je daaraan zal voldoen. Het dragen van zwarte kleding is in veel landen daarbij gewoonte. Degenen die het meest getroffen zijn door het verlies van een dierbare tonen vaak een periode van rouw. Een periode die gekenmerkt wordt doordat deze mensen zich voor een periode terugtrekken uit sociale evenementen en rustig, respectvol gedrag vertonen. Mensen kunnen religieuze tradities voor dergelijke gelegenheden volgen."(bron: Wikipedia Eng.).

Voor mij moet het gevoel van bewondering (een soort liefde-relatie gevoel) of eerbied/achting in de richting van een persoon (wat we respect noemen) worden 'verdiend'. Het bouwt zich in de tijd op. Eerder schreef ik al eens een blog over dat idee. 

Nadat iemand is overleden (en misschien nog veel beter tijdens zijn of haar leven) is het geweldig om de goede dingen te noemen die hij of zij deelde met of gaf aan de wereld. Waarom moet je daar verdrietig om zijn? Als je respect voor die persoon hebt, leer die dingen die zo goed waren dan in je eigen leven in de praktijk te brengen. Omarm je verdriet en zet die energie om in iets positiefs. De persoon (ziel) - die fysiek niet meer in staat is om de dingen die jij zo respect voort te zetten - kan daardoor met jou weldegelijk verder. In een vorm van vicieuze bedompte cirkel van verdriet gaan draaien en voor een tijdje in een 'stille en rustige modus' te gaan, verstoort de onderliggende levenskracht van de overleden persoon om door te kunnen gaan... Wie zijn wij om dat proces te hinderen?

Zwart en de energie.
In het algemeen staat zwart voor: Vernietiging, dood, hopeloos, seksueel negatief. Zwart is feitelijk geen kleur, het duidt op een volkomen afwezigheid van kleur en licht en duidt op een tegengestelde toestand van geestelijk inzicht. We kunnen ook grijs als zodanig beschouwen, ook dit is een gebrek aan instraling van genoeg licht. Een zwart voorwerp absorbeert alle invallende straling en trekt dan ook alle energie uit zijn omgeving weg.

Voor mij toont rouw dat je worstelt met loslaten. Je kunt niet stoppen met je vast te klampen aan een soort van (of misschien wel een ware) ‘liefde-relatie’ die je hebt opgebouwd. De vorm van respect die ik eerder noemde. Maar ... je weet dat er geen andere manier is, je moet. Je verkrampt jezelf met het vastklampen aan iets dat fysiek niet meer is. Je moet de fysieke vergankelijkheid van alles accepteren en los laten. Je kiest er dus voor om jezelf eigenlijk in een continu proces van pijn te houden (en daarmee ook je omgeving pijn en verdriet aan te doen). Een gevoel van een gebroken hart uitstralen. En ja, dat lijkt een normale reactie. Zijn we immers niet nog steeds mens? Maar waarom?

Uit het boeddhisme kun je leren de emotie te accepteren, maar om te stoppen met jezelf pijn te doen. Dit jezelf en anderen kwetsen door je te blijven vastklampen aan iets dat niet meer is dient niemand. En vraag jezelf eens af of diegene die je bent verloren ooit de bedoeling met je had dat jij na zijn of haar dood zou rouwen. Wilde hij of zij dat je verdriet hebt? Om voor een tijdje te stoppen met het genieten van het leven zoals je wellicht eerder deed (of naar een manier te zoeken om verder te gaan met de dingen die je van hem/haar tijdens je leven leerde)? Maakt het hem of haar gelukkig dat je in zwart gehuld bent en toont dat je het geestelijk inzicht mist om door te gaan en voor een lange periode verdrietig wilt zijn? Dat je hem/haar respect toont door niet aan sociale evenementen deel te nemen om te volgen wat anderen (opnieuw met respect) goed vonden hoe jou te gedenken en/of jouw heengaan te verwerken?

Het accepteren van de emotie is aanvaarden dat het proces van emotie (een energie) een natuurlijk proces is dat zijn eigen tijd nodig heeft. Als de golven op een meer, nadat de storm is gaan liggen. De golven hebben hun eigen tijd nodig om te dempen. Dat kun je niet afdwingen. Je kunt het proces niet versnellen, je kan het niet helpen.
De emotie is de energie van verdriet. En je kunt de periode van zo’n proces, de persoonlijke beleving, niet afdwingen. Met rouw maak je volgens mij het proces alleen maar langer. Misschien kun je het zelfs zien als voor een kortere of langere periode geen respect tonen dat leven door moet. En ja, je bent sterk genoeg en ja je kunt het. Het heet veerkracht. Denk eens na over mogelijke hulpmiddelen die hij/zij je tijdens zijn of haar leven gaf (misschien zelfs nieuwe visies van het leven) waarmee je het leven kunt dienen en relaties levend kunt houden.

Zoals ik van mijn ouders, van mijn geloof, van mijn cultuur, van mijn programmering en eigenlijk van het boeddhisme geleerd heb kunnen een groot deel van mijn gedachten en gevoelens worden gevonden in een voor mij prachtige tekst van OSHO:

"Als je weet lief te hebben, zul je weten dat alles begint en alles eindigt, en er is een tijd voor het begin en er is een tijd voor het einde, en er is geen wond tussen.

Je bent niet gewond, je moet eenvoudigweg weten dat het seizoen voorbij is.

Je bent niet wanhopig, je begrijpt dit gewoon begrijpt en de een bedankt de andere: "Je gaf me zoveel moois. Je gaf me nieuwe visies van het leven, je opende een paar ramen van het leven voor me die  ik nooit alleen had kunnen openen.

Nu is de tijd gekomen dat we elkaar los laten en onze wegen scheiden. 'Niet in boosheid, niet in woede, niet met wrok, niet met verdriet, niet met een klacht, maar met een enorme dankbaarheid, met een grote liefde, met dankbaarheid in het hart.

Als je weet hoe lief te hebben, weet je de weg van weer los te laten. "

Voor mij toont rouw dat je niet wilt loslaten en niet begrijpt dat alles dat je vast kunt houden slechts tijdelijk is. Je accepteert geen verandering en daarmee sta je verdere groei en vernieuwing niet toe. Hoe langer de periode van rouw duurt, des te meer je voelt dat je gevolg wilt geven aan die natuurlijke innerlijke kracht om door te gaan. Er kan geen wond zijn in leven dat door gaat zoals Osho zegt.

In het boeddhisme leren we dat het lichaam slechts de tijdelijke tempel van de ziel is. Het lichaam is voor ieder van ons vergankelijk. De ziel daarentegen wil verder met haar opdracht te vervullen, moet in vele levens verdere wijsheid opbouwen, wil groeien, bloeien en verder gaan. De crematie of begrafenis kan dan ook worden gezien als het teruggeven van het lichaam (de tijdelijke tempel, uit stof ben je gemaakt en als stof zul je weer terug gaan) en het bevrijden van de ziel om nieuwe stappen voorwaarts te maken. Het vastklampen aan de situatie die was helpt niet - misschien blokkeert het zelfs – om deze ziel verder te helpen om stappen te zetten en laat eigenlijk zien dat je de kracht en bereidheid niet hebt om die zaken die al lang voor je klaar liggen om verder te gaan te willen ontvangen (en eventueel zelfs de kracht van deze ziel om juist verder te gaan). Je moet, en kunt, jezelf vertrouwen. Vanuit herinnering en respect, kun je die dingen die je zo in die ander respecteerde zelf proberen in praktijk te brengen en door gaan...

Dus eigenlijk, zoals Osho het in zijn gedachtengoed uit drukt, om dankbaar te zijn voor dat wat je van de overleden persoon kreeg. Als je van hem/haar geleerd hebt en als je respecteert... brengt zijn of haar goede daden in de praktijk en help hem / haar daarmee om verder te gaan. Je hoeft daar niet om te treuren.

Voor mij heeft het respect voor iemand die is overleden in de meeste gevallen te maken met vrijheid, loslaten, het accepteren van verandering en groei.

# Vrijheid
In heel veel situaties dankbaar zijn (vooral bij ouderen en zieken) dat die persoon niet meer verder hoeft te lijden en verlost is van pijn. De mogelijkheid krijgen om met hem/haar als voortdurende leermeester in je eigen leven verder te gaan.

# Loslaten
Dankbaar zijn dat een ziel die jij respecteert en mogelijk lief hebt, met een enorme dankbaarheid, met grote liefde, met dankbaarheid in je hart, weer de vrijheid krijgt om nieuwe stappen vooruit te zetten. (Realiseer je dat loslaten dan ook niet betekent dat iets echte verdwijnt. De geestelijke en spirituele verbinding blijft. Je houdt echter niet langer meer vast aan de relatie met de vorm en het fysieke verlangen. Je bent in staat om verbinding te maken met het 'hogere' zelf en gaat als het ware daarmee een eeuwige verbinding (die misschien zelfs nog wel eens steviger kan zijn) aan. Er ontstaat een vrijheid binnen jezelf en misschien valt er zelfs een last van je schouders. Door los te laten een vorm van vrijheid in jezelf waardoor het mogelijk is om een verdere bezielende verbinding met de wereld om je heen aan te gaan.

# Verandering
Jij bent het die in de gewijzigde omstandigheden verder moet en je kunt het. Met de goede dingen en lessen van de andere persoon in het achterhoofd is het jouw keuze om al dan niet in een andere setting daarmee door te gaan. Dus kan het levensdoel of de levensmissie van die andere persoon verder gaan... Het is een verandering van de verbinding.

# Groei
Respecteer de voortdurende cyclus van het leven. Alles begint en alles eindigt in een voortdurend proces (cirkel van Samsara) waarbij er op wordt ingezet dat er respect blijft voor de (weder) geboorte en de dood en voor nieuwe generaties die zullen ontstaan...

Met dit in mijn achterhoofd is overlijden voor mij meer een natuurlijke zaak om eigenlijk te 'vieren' in plaats van om te rouwen. Blij zijn dat er iemand op deze aarde was die, op zijn of haar manier, probeerde zijn of haar missie of roeping te vervullen. Dingen met jou en de wereld te delen.

Voor mij geen zwart. In plaats daarvan graag kleurrijk. En mocht je, als mijn tijd daar is, het idee of gevoel al krijgen om over mij te moeten rouwen, gebruik die energie dan om die dingen die je in mij aanspraken te herinneren, lach er misschien om, en probeer ze in jouw leven voort te zetten. Herinner mij met kleur, help me om verder te kunnen gaan…Blij dat ik twee kinderen heb die voor 50% uit mij zijn voortgekomen. Zoals mijn ouders en voorouders dagelijks in mij verder leven … grote kans dat mij dat tenminste in en met hen ook lukt…

Het leven draait door. Leef het!


Frans Captijn

www.captijninsight.com


vrijdag 21 oktober 2016

Elkaar begroeten. Respect tonen en de ander uitnodigen om zijn of haar uniekheid te tonen.

Als mensen elkaar in de westerse wereld begroeten dan schudden ze elkaar de hand. “Hallo! Leuk je weer te zien. Hoe gaat het er mee?” Het standaard antwoord is meestal; “Goed!”. Misschien is dat maar goed ook. Als je immers aan geeft dat het niet zo goed gaat dan is er ineens in het standaard protocol een verstoring. Er moet dan even gezocht worden naar de juiste woorden en of de juiste manier om daar mee om te gaan. En waarom zou het niet eens een keer gewoon niet goed gaan? Het is toch niet meer dan normaal?

In mijn vorige werk, als regionaal commandant brandweer en algemeen directeur van een Veiligheidsregio, bezocht ik regelmatig bijeenkomsten in de regio, ons land of internationaal. En zeker in de werkomgeving worden dan verwacht dat je je zogenaamde netwerkvaardigheden toont. En dat doet dus iedereen op zijn of haar manier bij dit soort bijeenkomsten. Het was zelfs onderdeel van mijn functieprofiel. Iedereen heeft toch een ‘doel’ om te bereiken? En vaak kom je op dit soort bijeenkomsten de mensen tegen die je bij het halen van dat doel kunnen helpen. Je bent dus juist primair naar die mensen op zoek. En dat merk je aan de aandacht die mensen met dat “Hallo!” aan je schenken. Je voelt er soms geen enkele verbinding mee en regelmatig wordt je nog niet eens aangekeken omdat hun ogen gericht zijn op de doelen, die mensen die ze juist wilt treffen. Beter gezegd nodig hebben. Het is meer een hand, een “Hallo”, uit beleefdheid hoewel feitelijk heel erg onbeleefd. Of een zogenaamd gemeende begroeting met een gemaakte lach omdat we voor de buitenwereld niet willen laten zien dat we jou nu eigenlijk bij deze bijeenkomst wel kunnen missen.

Met handen schudden maak je daadwerkelijk fysieke verbinding en dat biedt de mogelijkheid om naast elkaar aan te kijken (de spiegels van de ziel even te raken) de energie van elkaar te voelen. Weinig staan we daar bij stil en toch blijft het iedere keer iets unieks om persoonlijkheden (en iedereen is een persoonlijkheid) aan te raken.

In de cultuur waar ik hier woon is dat aanraken van elkaar er niet bij. Daarvoor moet de relatie langer en sterker zijn en moet er vooral een basis van vertrouwen zijn opgebouwd. Familie is hier nummer één en de rest komt veel later. Sommigen noemen het een soort kat uit de boom kijken. Je kunt het ook zien als respect naar elkaar tonen. En in de begroeting hier die we doen met de zogenaamde ‘Wai’ zit enorm veel respect en zelfs een uitnodiging.

Juist daarover dit blog om te laten zien dat in een elkaar begroeten zoveel meer kan zitten dan een soms ongeïnteresseerd handen schudden.

De "Wai" is de Thaise manier van begroeten en respect tonen. De "Wai" wordt gevormd door van je handen de vorm van de knop van een Lotus bloem ter hoogte van je borst/hart te maken en een klein beetje je hoofd te buigen. De "Wai" is een unieke, gracieuze handeling die als begroeting in heel Thailand wordt gebezigd en die een belangrijke rol speelt in de Thaise etiquette en het uiten van respect. In het Boeddhisme is de Lotus bloem verbonden met de Boeddha. 

In de Thaise / Boeddhistische cultuur gaan mensen er van uit dat in iedere persoon een Boeddha zit. Dat is niets heiligs (Boeddhisme is ook geen godsdienst). Dat Boeddha schap zien ze als een zaadje dat in ieder mens aanwezig is om goed te doen en dat te delen wat in hem of haar aan talenten zit. Daarmee help je je omgeving en help je jezelf in verder groei en wijsheid op de beste wijze.

Bij het begroeten - of het beantwoorden van een groet - met de Wai zeg je feitelijk:

“Een Lotus voor jou, ik nodig je uit om je Boeddha te tonen.”

Je toont respect naar de ander en schenkt hem een lotus. Daarbij nodig je die ander uit om zich zelf te tonen met zijn of haar uniekheid. Meer hoef je niet te zijn, meer hoef je niet te delen. Wees en blijf jezelf. Daarop wordt slechts gewacht en vertrouwd.

In Nederlandse begrippen zou het zoiets kunnen zijn als doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Laat gewoon jezelf zien en speel geen spelletjes. Hoe anders heb ik ervaren in de wereld waarin ik jaren mocht vertoeven in allerhande ‘kringen’ en jawel, ook ikzelf deed er aan mee.

Met de Wai toon je ook respect voor de status van de ander. Jongeren groeten bijvoorbeeld ouderen eerst. Iemand met een hogere status (een monnik, de koning) groet je met je handen (duimen) tegen je voorhoofd (zesde Chakra / derde oog).
Kinderen begroeten hun ouders door hun handen voor hun neus (verbonden met ademhalen / leven) te houden. Ze tonen daarmee respect naar hun ouders omdat de ouders ze het leven hebben geschonken.

Schoolkinderen en studenten begroeten hun docenten met de Wai voor hun mond. Dit respect (volgens mij in het Westen en al zeker op de middelbare scholen nagenoeg niet meer te vinden) heeft als betekenis; “Wij hebben geleerd in iedere situatie eerst ons mond te houden. De leraar is er om ons iets te leren. Daar moet je eerst naar luisteren om te kunnen begrijpen.” Iets overigens dat niet betekent dat je als student dan maar altijd overal je mond over moet houden of alles voor zoete koek hoeft te slikken. Maar neem je tijd eerst eens om te luisteren. De dag daarop, als jij meer weet, kun je met respect die zaken voorleggen of vragen en daarmee schiet iedereen iets op.

Verbinden, respect tonen en de uitnodigen om lekker gewoon jezelf te zijn en te delen wat je aan uniekheid te delen hebt. Voor mij een warme(re) ervaring.


Frans Captijn

www.captijninsight.com


vrijdag 14 oktober 2016

Je wereld van mogelijkheden en kansen is veel groter dan je denkt. Over je ongekende mogelijkheden.

Iedere keer weer is het voor mij een prachtige ervaring wanneer onze gasten ontdekken dat ze een veel grotere wereld van (nog) ongekende mogelijkheden en kansen hebben om weer flow in hun leven en werk te krijgen. Een kwestie van even tijd nemen om dit inzicht te krijgen.

We leven in een ongelooflijk drukke wereld. Eigenlijk maken we ons druk en iedereen denkt dat dit heel normaal is omdat iedereen om ons heen druk doet. Het tempo van het leven is vaak wild, we zijn altijd met onze gedachten ‘onderweg’, en we zijn altijd bezig met iets te doen. Een studie van de boeddhistische University toont aan dat we, in algemene zin, voor bijna 50% van onze tijd in gedachten verzonken zijn (dat is bijna 50% van ons leven). En die zwervende gedachten, ons piekeren, zijn voor een groot deel verantwoordelijk voor de vernietiging van ons gevoel van blijdschap en geluk. Geluk kun je zien als gemoeds-rust. Je geest is helemaal niet in rust. En omdat we steeds meer met alles en iedereen verbonden willen zijn, verhogen we dit percentage met onze drukdoenerij ook nog eens. Eigenlijk lopen we meer en meer van onszelf weg en besteden we dagelijks eigenlijk nog geen seconde aandacht aan onze geest.

Onze programmering en drukheid houden ons weg van aandacht op ons zelf. En omdat we vastgeklampt zitten aan onze ideeën, onze visie, onze waarheid, zien we vaak geen oplossingen of de mogelijkheden om weer stroming in ons leven te krijgen of om problemen in ons privéleven of zakelijke leven op te lossen.

Alles wat je aandacht geeft groeit. Je programmering in het verleden, je levensstijl (zie het als de manier waarop je op situaties geleerd hebt te reageren), is altijd in de weer om je te helpen om zaken te labelen en in hokjes te stoppen, om te (ver)oordelen, vast te klampen aan je ideeën, jouw waarheid. Zelfs als andere mensen bereid zijn om er in moeilijke periodes voor je te zijn dan nog start je discussies als zij dingen (meestal als buitenstaander) anders zijn dan dat jij ze ziet en dat is niet waarop je zit te wachten. Het kost je dan ook veel moeite (en dat is meestal wederom denken) om mogelijkheden te vinden je buitenwereld aan te passen zodat je je weer wat beter kunt voelen. Misschien geef je jezelf wel letterlijk een cadeautje, koop je wat, zodat je voor even weer even blij bent of neem je een borrel of een sigaret. Een duurzaam, langdurig gevoel van geluk biedt het je uiteindelijk niet.

Wij zijn bijna altijd aan het piekeren. Voortdurend met onze geest aan het zwerven. Altijd actief. We lopen onszelf voorbij of ontvluchten onszelf zelfs. We zijn ons niet bewust, nee naar mijn mening zijn we in veel gevallen niet eens bereid, om tijd te nemen om de wereld van kansen en mogelijkheden die op ons ligt te wachten om weer flow in situaties waarin we beland zijn te zien.

Wanneer heb je voor het laatst tien minuten de tijd genomen om niets te doen? Echt en ongestoord niets? Een staat en gevoel van er is even helemaal 'niets te bereiken'. Geen sms, geen radio, muziek of tv, niet lezen, niet spreken, niet eten, niet mailen, geen internet? Zelfs niet met je gedachten afdwalen naar het verleden of naar de toekomst. Gewoon bewust zijn van dat wat is. Wanneer heb je jouw geest die tijd om te kunnen ontspannen voor het laatst gegeven? Hoe bewaak jij je geest? Eigenlijk gewoon ‘IK-tijd’ nemen. Gewoon beschikbaar zijn voor het ervaren van het hier en nu bijvoorbeeld in de natuur.

Onze geest is onze belangrijkste en meest waardevolle bron waardoor we ons leven van moment tot moment kunnen ervaren. Wij vertrouwen er gedurig op. Altijd beschikbaar om ons te helpen om veilig te blijven en om te overleven. Ons aan te passen aan elke situatie waarin we zijn beland of waarin we terecht gaan komen. Je kunt het zien als je belangrijkste computer. We besteden over het algemeen zo veel tijd aan ons lichaam. Hoeveel tijd per dag besteed je aan je brein, aan je verstand?

Ons brein zorgt er voor dat we onze gedachten focussen op die dingen die voor ons belangrijk zijn. Onze programmering helpt ons te focussen en stelt onze aandacht scherp. Meestal hangen we aan die vorm van aandacht. En in dat specifieke veld van aandacht proberen we onze creativiteit de vrije hand te geven om met oplossingen voor stroom in ons leven of in de situaties waarin we terecht zijn gekomen of dreigen te komen, te krijgen.

Zoals in de tekening hiernaast laat zien, helpt die gerichte aandacht ons slechts aan een deel van onze waarheid, een deel van de voor ons beschikbare oplossingen en mogelijkheden.
Nog drukker worden en niet de tijd nemen om eens tien minuten per dag tijd aandacht aan onze geest te gunnen helpt ons niet verder.

Je kunt het idee om hard te werken zodat je de wereld om je heen voor jezelf kunt veranderen gerust los laten. Je mag stoppen met het vastklampen aan je verlangens en het piekeren over hoe je je doelen kunt bereiken. Niet voor de camera maar achter de camera schijnt de zon al lang en nog veel meer voor je. Het enige wat je hoeft te doen is te stoppen, om even niets te doen en je camera de kans geven om 360 ° in het rond te draaien. Om jouw 360 ° panorama van kansen en mogelijkheden waar te kunnen gaan nemen en je daar bewust van te worden. Een kwestie van gewoon niets doen en afstand nemen. Alleen maar observeren zonder te oordelen.

Dat is een vreemd gevoel in deze wereld. Wat moeten andere mensen daar wel niet over denken? Laat andere mensen denken! Heb je ze ooit gevraagd of jouw gedachten van wat je denkt dat ze denken wel kloppen? Het is hetzelfde als al angstig te worden over het gevoel dat je misschien angstig kunt gaan worden. Je versterkt de aandacht op een 'verhaallijn' uit het verleden waarmee je je focus en verkramping alleen maar versterkt.

Tien minuten per dag niets doen. Laat je scoop op je problemen eens los. Het zal je leven veranderen en biedt je na enige oefening minstens een uur per dag van nieuwe kansen een mogelijkheden die al lang voor je klaar liggen op om nieuwe stroming in het leven, liefde, familie, zaken doen, carrière en werk te krijgen.


Frans Captijn
www.captijninsight.com

vrijdag 7 oktober 2016

Status, positie, succesvol? Vaak een tijdelijke gebakken lucht show.

Veel mensen hebben het idee dat ze nergens goed in zijn, dat zij niet in staat zijn om net zo succesvol als andere mensen te zijn. Ze kunnen zich er niet gelukkig door voelen; ze zijn feitelijk jaloers op de prestaties en sociale status van anderen en beschouwen zichzelf als mislukkeling als ze niet tenminste het zelfde wereldse succes hebben. Zij lijden aan een minderwaardigheidscomplex en hebben weinig zelfvertrouwen. Ze hebben geen oog voor de unieke zeer goede kiemen die ze in zichzelf hebben. En omdat ze die kiemen, die talenten, niet kennen kunnen ze ze ook niet ontwikkelen. Ze streven alleen bezig met het streven naar meer om ‘beter’ te kunnen worden of zijn. Eigenlijk met het zichzelf in een soort van dwangbuis persen om zich anders voor te gaan doen dan ze van nature daadwerkelijk zijn.

Allereerst ben je geen mislukkeling als je fouten maakt. Je bent aan het leren. Het leven is een levenslange leerschool. En over dat vermeende succes van anderen... veelal is het niet meer dan gebakken lucht, een uiterlijk vertoon. Steeds meer krijg ik dit inzicht door te werken met veel internationale (vaak aan de buitenkant) succesvolle mensen.

Het is een illusie om überhaubt alleen al te denken dat je waardeloos bent. Je bent superieur! Iedereen is superieur, een persoonlijkheid, want je bent immers uniek. Er is slechts één jij van jou en deze jij van jou heeft de mogelijkheid, eigenlijk is het de roeping van je leven, om te groeien en de potentie die je in je hebt te delen. NIET met andere dingen (die feitelijk helemaal niet bij jou horen of bij jou passen). Niet op de manier die je omgeving je aangeeft (of waarvan je denkt dat de omgeving denkt) wat te doen. Maar je eigen hart volgen. Met jouw potentie het gat vullen waar de wereld op wacht. Voor jou! Jouw unieke set aan talenten in te zetten en te delen met de wereld om je heen. Dit doen voelt niet als werken. Het is flow. Je hebt al lang het meesterschap in je. Toon het door je uniekheid te leven.

We kijken naar sociale status, positie en het succes van andere mensen, maar weten helemaal niet eens wat er echt gaande is in het leven van deze mensen. Wat er speelt onder de wateroppervlakte. Vaak is het slechts een tijdelijke 'gebakken lucht' show. Ik heb er veel van mogen zien in mijn leven en ontdek die nep-vertoning meer en meer. Vaak de vertoning van macht. Ik ken van heel nabij mensen / managers die zichzelf een 'hogere' sociale status toe eigenden door het aantal werknemers die zij hadden ten opzichte van andere directeuren. Sommige mensen permitteren zich een status uit persoonlijke angst (narcisme) of onderdrukken in hun manier van regeren (Machiavelli). Leiding geven is daarin verworden tot lijden geven vanuit pure machtswellust.

Sociale status kan worden bereikt door je eigen prestaties. Eigenlijk in de beste en bezielende manier om dat te tonen om met jouw specifieke natuurlijke talenten-DNA optimaal te werken en die talenten te delen waarmee je dient. Op deze manier krijg je respect van anderen. Dit heeft dan ook niets te maken met het streven om succesvol te zijn, maar met een jezelf kunnen en willen zijn.
De andere manier om status te krijgen is als je in een positie wordt geplaatst. Dat wil niet zeggen dat je al, of ooit, respect zal krijgen. Je moet het verdienen.
Een laatste manier om de status te krijgen is als je wordt in het systeem door bijvoorbeeld je erfelijke positie een status toegewezen krijgt. Zoals bijvoorbeeld onze Koning Willem Alexander van Nederland en ‘onze Koning Bhumibol van Thailand die beiden hebben. Met hun optreden en bezield contact met mensen en met het land ontvangen ze groot respect. Ze zijn niet bezig om dit respect te vergaren. Ze krijgen het door de bezielende verbinding die ze maken en het (in de best moeilijke situatie waarin ze moeten functioneren) zich zelf zijn.

Status, positie en succes zijn allemaal maar tijdelijk. En als je er echt hard aan werkt om beter dan de ander te worden of te zijn en meer succes te bereiken dan kom je er achter dat daar nooit en te nimmer een einde aan komt. Er is altijd wel iemand die 'beter' is (of lijkt). Je komt nooit tot een eind. En het meest trieste van alles in dat voortdurende proces – de hang naar beter en meer- is dat je jezelf helemaal vergeet. Je vergeet die zaden in jezelf water te geven die juist voor jou – en de wereld om je heen – liggen te wachten. Om de meester die je bent zichtbaar en voelbaar te maken.

Veel mensen die succesvol lijken tonen dit met materiële zaken. Een groter huis (dat betekent meer hypotheek betalen en harder moeten werken), een hogere 'merk status' van hun auto (om de buitenwereld te helpen geloven dat ze echt succesvol en gelukkig zijn), merkkleding, zelfs plastische / cosmetische / esthetische chirurgie. En met die voortdurende en toenemende show van succes is er steeds minder tijd en aandacht voor dat waar het leven echt om draait. Te leven en dat leven in balans te houden. Uiteindelijk roept de steeds hogere status om een camerasysteem om je bezittingen in de gaten te kunnen blijven houden. Misschien zelfs tot daadwerkelijke persoonlijke bewaking. Je zult er achter komen dat je ogenschijnlijke en tijdelijke succes je feitelijk ontvoerd heeft van dat wat leven echt behelst. Je belandt in de gevangenis van stress en publiciteit waarin je je daadwerkelijke zelf helemaal niet meer kunt zijn. Wat een succes.

En mensen die zich ‘minder’- waardig voelen denken dan dat dit succes is. Is dit echt iets om na te streven? Is dit het doel om (on)gelukkiger te zijn?
Als mensen met zogenaamde status met hun functie stoppen dan blijkt in de meeste gevallen direct dat hun status en macht verdwenen zijn. Dit laat zien dat er in die gevallen helemaal niets persoonlijks aan die status verbonden was en toont wederom dat het slechts een tijdelijk fenomeen is. Als het écht iets was (of is) dat persoonlijk verbonden was dan vervaagt het respect naderhand niet. Dan houdt de natuurlijke status stand en eigenlijk kun je dat helemaal geen status meer noemen. Het is een respectvol over en weer met elkaar om blijven gaan zelfs zonder het behoud van hun positie.

We zijn altijd maar bezig met het spiegelen aan anderen om het ‘beter’ te krijgen of ‘beter’te hebben. Hierdoor missen we onszelf en missen we ons doel van ons leven te vaak.

"De tragedie van het leven is niet zozeer dat waar mensen door lijden, maar dat wat ze missen."
Thomas Carlyle (1795 - 1881)

Vergelijk jezelf niet met anderen die ogenschijnlijk gelukkiger of succesvoller zijn. Als je dieper naar jezelf kijkt en in contact komt met jouw unieke ware potentie, ben je in staat je gevoel van minder-waardig te zijn te overwinnen en je ware zelf te tonen. Jouw echte meester

Ben jij wel met het juiste bezig? Verspil je leven niet. Hoeveel jaar heb je nog te gaan? Hoeveel jaar krijg je nog? Wees jezelf en ontwikkel dat wat in jou zit. Geloof niet in de ‘gebakken lucht’ vertoningen van status, positie en het succes van anderen.

En misschien nog een laatste afsluitende gedachte. Mijn moeder zei altijd; "Iedereen is gelijk. We moeten allemaal naar het toilet en misschien gebruik jij wel beter toiletpapier dan die ander. Iedereen gaat onder de douche en is dan naakt. Als je jezelf dan bekijkt ben je in de meeste gevallen alleen daarmee al beter en mooier dan die ander die je 'beter'  acht. Wees je zelf en ben daar blij mee." 


Frans Captijn


www.captijninsight.com