vrijdag 25 januari 2013

Van hulpmiddel naar onbewuste lifeline verslaving.


Achteraf is het deze week een iets langere blog geworden dan normaal. Er kwam ook steeds meer aanvullende info op mijn pad. Juist door een pad is de blog van deze week overigens ontstaan. Als de lengte op voorhand de reden is om niet verder te lezen heb je wellicht (alleen nu?) erg veel haast. Probeer het dan later toch nog eens als je tijd voor jezelf neemt. En anders, neem heel even nu de tijd.

Woensdagmorgen liep ik na de ochtendmeditatie klas, op de heuvel hier, terug naar huis. Bergopwaarts kwam een rechtshandige buitenlandse gast voor de yoga les die kort daarna in dezelfde ruimte waar ik vandaan kwam begon. In haar hand haar lifeline met de wereld waarop ze een mailtje aan het typen was. Ze struikelde op het pad en viel bijna. Haar lifeline veilig vastgeklemd in haar hand.


Ik glimlachte en zei haar: 'Bijna uw lifeline gebroken'. Ze lachte, nog een beetje met de schrik in haar ogen, stond stil en keek me toen heel bewust van top tot teen aan.

"Heeft u geen horloge?" vroeg ze me. "Nee, zolang als ik hier al woon niet meer" was mijn antwoord. "Ook geen mobieltje zie ik?", vulde ze aan. "Nee, ik heb er wel een maar die ligt thuis op een kastje. Ik kijk er zo af en toe eens op." gaf ik als antwoord.

Ze dacht even na en keek naar haar onbewuste lifeline en vroeg me: "Hoe weet u dan hoe laat het is?"

Ik zei haar terug: “Ik heb drie klokken. De ene is mijn gevoel. Noem het de biologische klok. Een kwestie van reageren op signalen die je lichaam altijd tijdig af geeft.
De tweede is hier voor mij de stand van de zon. Die geeft me een aardige indicatie. Als het licht wordt, is het hier tijd om op te staan. Ik volg hier gewoon het dagritme.
En eerlijk is eerlijk, op diverse plekken hangen vaak al klokken. Op mijn nachtkastje staat voor de zekerheid een wekkertje om er zeker van te zijn dat ik op tijd ben om de jongste ’s ochtends vroeg naar school te helpen. Nu ik er over schrijf… ik heb hem daar eigenlijk nog nooit voor nodig gehad. Ik gebruik die wekker soms als ik met onze programma’s bezig ben. Handig voor de afspraken die we voor deelnemers hebben met het restaurant.”.

Ik vroeg haar: “Maar zeker op vakantie is het toch zalig om eens even niet verbonden te zijn en helemaal en alleen tijd voor uzelf te hebben?”

Ze keek weer naar haar life-line, frummelde wat op toetsjes en stopte hem, ik weet niet voor hoelang, onder haar handdoek in haar tas met de woorden; “Nu ik er eens over nadenk… Ik ben er onbewust aan gewend geraakt. Ik ga het deze week hier eens zonder proberen!” Om zich heen kijkend zag ze de fantastische natuur, een geweldig landschap een prachtige zon en… het pad waar ze op liep. Ontspannen en kaarsrecht liep ze, zonder te struikelen, verder naar boven... 

Waarom moeten we tegenwoordig continu en overal bereikbaar en ‘verbonden’ zijn? Zonder dat we het zelf in de gaten hebben, zijn we beland in een wereld van (nog slechts) digitale connectie. Wat er echt om ons heen gebeurt merken we vaak nog nauwelijks op. We schakelen ons natuurlijke gevoel in mijn beleving steeds verder af. Hadden we die apparaatjes niet ooit als hulp gekregen? Inmiddels lijkt het overal in de wereld nog onze enige houvast. De ondersteuning is heel vaak verworden tot ‘handboeien van deze tijd’.

Crisisbeheersing, mijn oorspronkelijke vak… De crisis is pas écht compleet als die verbindingen er uit vallen. We weten dan van nature geen connectie meer te maken… Aardig scenario voor een mooie oefening of James Bond film. Daar zal heel wat creatief denken bij te pas moeten komen. We kunnen het ons niet eens meer voorstellen. Hoezo verslaving…?

In het begin van die middag kreeg ik via Facebook een berichtje van een collega. Hij was volgens mij op wintersport en plaatste op zijn tijdlijn: 'Als je kinderen je al gaan tekenen met je Blackberry in de hand is dat toch wel een teken aan de wand...'. 

Gisteren ontving ik een uitnodiging om maar eens te kiezen voor een Top-less vergaderarrangement. Voor de gein even een stukje tekst delen:

Durft u het aan?! 
Nee, dit is niet wat u in eerste instantie denkt. Het gaat om vergaderen zonder laptop, telefoon, tablet of andere mobiele apparaten. Wij attenderen u op het dagritme en geven u de mogelijkheid om te vergaderen zonder afleiding, hetgeen wat uw productiviteit ten goede komt.
Lever in ieder geval uw stropdas en horloge in; wij verzorgen het dagritme.
Kunt u een etmaal zonder bereikbaar te zijn? 

Het moet in mijn beleving toch eigenlijk allemaal niet maffer worden in onze ratrace wereld.  
In ieder geval zowel het voorval hier, de tekening met een Blackberry van mijn collega én dan ook als klap op de vuurpijl nog Top-less vergaderarrangementen...nodigde me als schouderklop uit om deze blog gewoon maar eens te schrijven. Het blijft immers met veel dingen gewoon langzaam ontwaken.Ook hier dus awareness. 

Gedurende onze Villa-Asia programma’s vragen wij dringend om horloge en digitale ondersteuningsmiddelen (noemen wij het nog steeds) tijdelijk niet te gebruiken. Da’s de eerste dag/dagen even vreemd en dan voel je je bevrijd van ‘de handboeien van deze tijd’. In geval van nood hebben we een ‘by-pass’ zodat je toch via ons gevonden kunt worden en contact kunt maken. Bij ons dus al jaren heel gewoon Top-less programma's.

Op een heel enkele deelnemer na zien onze gasten het nadien als een tijdelijke bevrijding. Een van onze deelnemers vertelde haar collega (die twee lifelines tegelijk in de lucht hield) dat je, zeker als manager dat voor het volgen van zo’n mooi programma toch moest kunnen managen… Of dat bij de ander in goede aarde viel waag ik te betwijfelen. Een kern van waarheid? Volgens mij de spijker op zijn kop!

Of het de yogadeelneemster een week gaat lukken? Ik wens haar die ervaring van harte toe! 

Frans Captijn


 

vrijdag 18 januari 2013

Aandacht en adem laten je groeien.

Een aantal weken gelden deden we hier een ademhalingsoefening: “ Adem bewust heel diep in en hou die adem even vast. Voel de spanning die dat gevoel van volheid in je lichaam en de last op je schouders die dit te weeg brengt en de ruimte die je probeert in te nemen. Adem nu helemaal uit en houd ook daar even halt. Voel de leegte en de last die van je schouders is afgegleden. De ruimte die het je oplevert…"

Groeien doe je primair door aandacht en adem voor jezelf en niet door uiterlijk vertoon en materiële show. Je hebt lessen nodig om van te leren zodat je innerlijk kunt groeien. 

Als je er even over na denkt en bij stilstaat dan krijgt ieder mens die lessen vaak automatisch aangereikt. En om je bij die rust en om dat bewustzijn een beetje te helpen is alweer de ademhaling een fantastisch houvast. 

Een voorbeeld?
  • Als je tussen de 4 - 6 keer per minuut inademt ben je in rust ('in control')
  • Is dat tussen de 7 - 15 keer per minuut dan ben je nog steeds 'in control' maar aardig in het begin van stress.
  • Bij 16 - 20 keer per minuut ben je uit balans/controlle en in stress
  • Bij meer dan 20 keer per minuut ademen zit je volledig 'out of control'   

Maar terug naar die lessen om te groeien.
Ik werd bij dat denken een beetje geholpen door een tekst die ik van een goede vriend uit Kerkrade kreeg toegestuurd.
 
Je krijgt misschien helemaal niets wat je wil maar ontvangt alles wat je nodig hebt om te leren en daarvan te groeien. Om er eens de aandacht op te vestigen; Wijsheid krijg je bijvoorbeeld door problemen die op je weg komen op te lossen. Moed en kracht door obstakels te overwinnen. Liefde door mensen op je weg met vraagstukken die je kunt helpen. Gunsten door kansen die je ontvangt te zien en ze aan te gaan. 

En nu ik toch over ademhaling en lessen om te groeien bezig ben... Maandag j.l. hoorde (en publiceerde) ik een mooie uitspraak: 
"Life is not measured by the number of breaths we take, 
but by the moments that take our breath away."
Ik hield me er vroeger nooit mee bezig. Da's toch echt geitenwollen sokken gedoe? Al het andere was veel belangrijker. Inmiddels verander ook ik van gedachten en vooral gevoel daarover.


Frans Captijn



vrijdag 11 januari 2013

Hoe groter de onzekerheid, des te meer je lééft !?



 ‘Het leven is in wezen heel onzeker en daarom heeft het een eenvoudige logica.

Voor wie meer uit zijn leven wil halen, moet in onzekerheid leven.

Hoe groter de onzekerheid, des te meer je lééft.’


Osho





Tijdens een programma dat ik deze week met een gast uit Hongkong mocht doen liet ik een van onze vele filmfragment zien. Dit keer van de Australiër Nick Vujicic. Ik heb dat fragment al heel vaak gezien en steeds pakt iets anders me in zijn verhaal. Hij vertelde dat je iets dat onzeker of onbekend is op twee manieren kunt benaderen. Als eng of juist als uitdagend. Als je er even over nadenkt kun je vast van beide invalshoeken voorbeelden voor jezelf bedenken.



Het innerlijke proces van je oordelen is vaak angst. Rationele, of irrationele angst. Daar kunnen legio achtergronden, overigens allemaal uit en in jezelf, achter liggen. Die opmerking over het benaderen van onzekerheid en specifiek de invalshoek ‘angst’ zette me aan het denken en bracht me aan het zoeken.

In een werkmap vond ik ook nog een mooi artikel van een goeie vriend, Arnold van Veen, over dit onderwerp. Een van onze communicatiecafés gaf met nog handvatten en ik liep tegen een paar quotes aan. Al met al deze week een mix van invalshoeken van mezelf en van de genoemde bronnen.  


Meestal zijn we bang voor zaken die nog moeten gaan gebeuren. In de meeste gevallen is het ook nog eens zo dat onze angsten helemaal niet eens uitkomen. Angst kost enorm veel energie. Angst brengt je uit je kracht en ondermijnt je zelfvertrouwen. Angst brengt je aandacht in je hoofd, verkrampt je gevoel en blokkeert je energiedoorstroming.



Ieder mens heeft de wijsheid in zichzelf. Een soort innerlijke stem, je gevoel of intuïtie. Regelmatig kun je, als je stil bent en er de tijd voor neemt, die ‘stem’, horen. Er naar luisteren is een tweede.

Angst voor het onbekende zorgt er voor dat je lang niet altijd de adviezen uit jezelf volgt.

Als je dieper in jezelf gaat speuren kun je ervaren dat angst of onzekerheid vaak de reden is om veranderingen die uit jezelf komen vooral toch maar niet aan te gaan.



We kennen vele angsten. Bijvoorbeeld angst voor zinloosheid, onmacht, eenzaamheid, vervreemding en kwetsbaarheid


Angsten bieden je een keuze. Je kunt er voor weglopen (en slechts blijven denken daardoor ‘veilig’ te blijven), in een slachtofferrol kruipen (hoewel er geen wet is die zegt dat je je als slachtoffer moet gedragen) of ze juist tegemoet treden. Als je bang bent pak je meestal de aanleiding daarvan aan in plaats van de oorzaak (in jezelf).



  • Als je de angst voor zinloosheid tegemoet treedt kun je ervaren dat er ruimte ontstaat voor inspiratie en je in contact komt met je innerlijke drive.

  • Als je de angst voor machteloosheid tegemoet treedt kun je ervaren dat er, indien je niet te krampachtig mikt op zogenaamde 'zekerheden', mogelijkheden ontstaan voor ontwikkeling en creativiteit.

  • Alleen zijn, confronteert je met jezelf. De Boeddha gaf ooit aan: ‘Je bent alleen geboren, je zal alleen doodgaan en zelfs jouw leven, tussen die twee momenten in, leef je alleen.’ Eenzaamheid is je dus eigen. Als je je vrees voor eenzaamheid overwint kan je dat rust en vitaliteit opleveren.

  • Vervreemding. Jij wil het liefste jezelf blijven. Je bekijkt de wereld dan ook vanuit jouw normen, waarden, overtuigingen en vanzelfsprekendheden. Al het anderen is voor jou ‘vreemd’. Als je erkent dat je ook alles bent wat je diep in je hart eigenlijk niet zou willen zijn, dan kan je leren om van jezelf te houden. Die ‘vreemden’ blijken dan meer aan je verwant en minder bedreigend te zijn dan je eerst dacht. Dat geeft ruimte voor ontspanning, verrassing, humor én nieuwe contacten.

  • Kwetsbaarheid. Bij lichamelijke en persoonlijke integriteit zijn begrippen als ‘verantwoordelijkheid’ en ‘respect’ aan de orde. Letterlijk: Wie is verantwoording verschuldigd aan wie? Een ander respecteren betekent letterlijk: ‘weer naar de ander kijken’. Het is onmogelijk dat jij beter dan de ander zou weten wat hij denkt, voelt en wil. Je ziet de ander dan niet staan en dat is pas ‘respectloos’. Individuele integriteit biedt de mogelijkheid om anderen nodig te hebben én om nodig te zijn.

Er is ruimte voor troost, verwondering en vrede als je je realiseert dat je er maar even bent: tijdelijk, fysiek en kwetsbaar. Er zijn immers altijd anderen; voordat je er was, nu je er bent en nadat je er bent geweest. Jij hoeft hun leven niet te leiden.

  

‘Onze diepste angst is niet onze zwakte en vertwijfeling, maar onze innerlijke kracht, die zich openbaart als je gaat doen wat je in dit leven te doen hebt. Wat wil je met je leven? Je kunt je - als zovelen - aan de massa aanpassen en jouw specifieke talenten verkwanselen. Je kunt er ook voor kiezen om jezelf te bevrijden, om te worden wie je bent, met al je talenten en je onhebbelijkheden.’


Phurba-Lama





Zomaar een aantal vragen/opmerkingen:

  • Ben je vooral bezig met wat jij van het leven wil of zou moeten krijgen (ego) of kijk je ook naar wat het leven van jou wil (dienstbaarheid aan de wereld)? 
  • Heb je het lef om de controlefreak in jezelf los te laten en je over te geven aan het leven?
  • Problemen overkomen je. Uitdagingen heb je zelf in de hand.
  • Probeer pas bang te worden als angst letterlijk voor je staat. (Mijn dochter Carlien, op de foto hierboven, vond de angst met dit dier een ervaring waar ze super blij van werd)

Hoe groter de onzekerheid, des te meer je leeft… Dat kan wel eens heel erg waar zijn.



Frans Captijn




vrijdag 4 januari 2013

Als je kijkt zie en geniet je meer.

Het verhaal voor mijn blog van deze week werd me ingegeven door een van mijn voormalige docenten, Michiel Kuijpers. Hij stuurde op Facebook prachtige foto’s waaronder een van het al ontluiken van de lente tijdens het ‘joggen’ in het Amsterdamse bos.

Ons laatste programma had als thema ‘mindfulness en awareness’ en ook daarin kijk je en geniet je meer.





Het Boeddhisme leert:

  •  Als je kijkt, kijk, 
  •  Als je hoort, hoor, 
  •  Als je ruikt, ruik, 
  •  Als je proeft, proef, 
  •  Als je voelt, voel en 
  •  Als je begrijpt, begrijp.

Dat klinkt misschien in de westerse wereld heel nobel. En toch…
Wat bedoeld wordt is dat je je bewust bent van kijken als je kijkt en je aandacht dan niet laat afleiden door andere dingen. Kortom de tijd nemen om te kijken. Of de tijd nemen om je bewust te zijn van alleen luisteren.

Wanneer heb jij voor het laatst op je rug gelegen om alleen te kijken naar de wolken? Je jonge jaren komen er misschien zelfs in je geheugen door terug. Met bewust kijken zie je meer, je laat je creativiteit ook ontwaken. Wat zag / zie je ook al weer allemaal in die prachtige wolken?

Zelfs met joggen hol je er vaak voorbij. Michiel stond even stil om er een foto van te maken. Fotograferen is zo’n slechte hobby (of vak) nog niet (net als schilderen of tekenen bijvoorbeeld). Je brengt focus aan, neemt andere standpunten in, ziet meer van een plaatje en maakt het meer compleet. Je ont-dekt. Maakt zichtbaar wat er al lang is maar waar je de tijd niet voor nam om te zien en te genieten.

Als je holt naar je doel geniet je onvoldoende van wat je reis er naar toe te brengen heeft en ben je, nog voordat je bij dat doel bent vaak al weer bezig met de volgende mijlpaal en ben je nog nauwelijks (bewust) blij van waar je uiteindelijk bent (of inmiddels al weer was) aangekomen. 

Jaren heb ik dat zelf gedaan. Onze tijd hier in Thailand is één grote eye-opener waardoor we onze ervaringen weer mogen delen met anderen hier.

Ik wens je dit jaar toe dat je meer tijd neemt om te kijken. Zeker weten dat je meer zult genieten door zo enorm veel meer te zien.

Frans Captijn