Vandaag
woon ik op de kop af tien jaar in Thailand. Misschien aardig om eens wat over
de cultuur te delen. En of die echt, in relatie tot het onderwerp van dit blog,
zo verschillend is waag ik eigenlijk nog te betwijfelen.
Nog
voordat ik hier ging wonen kreeg ik op een Thailand beurs in Nederland al te horen over
dat je als buitenlander toch een goeie dure en grote auto moest hebben. Dat hoorde bij je ‘high-so’
status. Een vreemd verhaal vond ik maar. Hoewel ik het geld er voor had hoefde ik het niet aan een auto uit te geven. Ik heb het in de eerste
zeven jaar dan ook lekker met een scooter en zonder auto uitgehouden. En eerlijk is eerlijk, wat mij betreft kan dat eigenlijk nog steeds maar we hebben sinds drie jaar nu een fijne gewone
Mazda 2. Meer om in het veiligheidsgevoel van mijn vriendin tegemoet te komen. We gebruiken die auto eigenlijk zelden.
Achteraf gezien had ik slimmer, als de noodzaak voor een auto al aanwezig was, zo af en toe een auto kunnen huren. In die zeven jaar deed ik dat drie keer voor in totaal twee weken.
En
even tussendoor, over veiligheidsgevoel en cultuur gesproken, mensen rijden hier op hun
scooters (die hier met gemak 80 km per uur tuffen) zonder helm maar met een mond/neusmasker.
Ja, je zou maar een virus kunnen oplopen natuurlijk.
In hun pickup trucks zit de hele familie gezellig in de open lucht bij elkaar in de achterbak (zonder welke veiligheidvoorziening dan ook). En momenteel is er een verhitte discussie gaande over het verplicht stellen van kinderzitjes voor de jongsten van het gezin. Die hobbelen hier heel gewoon van voor tot achter vrij door de auto en zo'n vijfentwintig tot vijftig euro (hier) voor zo'n zitje is een veel en veel te grote uitgave om verplicht te stellen vindt het merendeel van de bevolking kennelijk.
Terug
naar die auto. Ik begreep al snel dat die in Thailand als ‘Heilige Koe’ wordt
gezien. Net overigens als bijvoorbeeld de mobiele telefoon en de televisie. En aan specifiek die
auto wordt status gegeven. Afgelezen overigens niet echt want het blijkt over het algemeen slechts uiterlijke schijn zo zal ik je zo uitleggen.
En omdat je als buitenlander als ‘rijk’ gezien
wordt, je kunt immers hier wonen en de Thai meestal niet in bijvoorbeeld
Nederland, moet je die status wel laten zien. En zo begreep ik die opmerking
die ik op die beurs hoorde. Jammer, ik heb er niets mee en doe er ook niet aan mee.
Wij worden in ons dorp maar een beetje krenterig gevonden werd ons verteld. Reden? Omdat we onze bouw zelf met eigen handen realiseren en geen werklui inhuren.
Mijn partner wordt ook niet begrepen. Ze heeft immers een Farang (in de ogen van de Thaise cultuur een rijke buitenlander) en al ruim twee jaar lopen we dagelijks in oude werk kleding omdat we gewoon lekker samen aan de slag zijn. We gaan er zelfs haast dagelijks in het nabuur dorps restaurantje mee uit eten.
Wat iedereen er allemaal wel of niet van vindt... Mijn pa zou zeggen; “Jongen, lekker lullen laten”. En precies zo doen we en we lachen er om.
Als
je hier rondrijdt dan zie je veel ‘huizen’, met daaromheen puinhopen van veramelde ouwe zooi en opslag. Weggooien doen mensen hier niet snel.
De voordeur versperd door een explosie van her en der uitgeschopte slippers en schoenen van de mensen die er wonen of op bezoek zijn.
In die huizen in ieder geval allemaal een grote televisie (heilige koe).
Mensen
hier maken meestal maar beperkt gebruik van meubilair. Dat hebben ze dus ook maar heel beperkt. Ze leven immers buiten en zijn
het zitten en eten op hun gevlochten mat boven op hun bamboe platform gewend. Wat heb je immers eigenlijk echt nodig? Een zittoilet ontbreekt, zeker op het platteland, veelal.
Hurken (ik kan het niet) om te ontlasten is de gewoonte.
En
dan... in de tuin jawel een overkapping en daaronder… ‘De gouden koets’. Een glanzende en
super schone auto die meer dan vertroeteld wordt. Het status symbool.
In
Thailand steel je de show met een nieuwe auto. En dat mag, of moet, iedereen ook weten.
De eerste zes weken mag die auto
met een rode nummerplaat rijden. Nieuwe scooters hoeven de eerste zes weken
geen nummerplaat te hebben. Ook daaraan kun je zien dat ze spiksplinternieuw
zijn.
En
ook die nieuwe mobiele telefoon met steeds meer camera's, waar mensen de hele dag met Facebook, Line en Twitter
verslaafd op turen, is zo’n heilige koe en moet de nieuwste van de nieuwste
zijn om aan je vrienden te laten zien.
Al
die nieuwe dingen doen het goed op die sociale media. Rijkelijk wordt met de
buitenwereld gedeeld dat je weer iets nieuws hebt. Het maakt mensen een beetje
jaloers. Eigenlijk fantastische marketing. Wij willen immers ook en we willen (nog)
meer.
Het heeft een dubbele bodem.
Bijna
alles, maar dan ook werkelijk bijna alles, kun je hier op afbetaling kopen. Zeer
‘aantrekkelijk’ met bijvoorbeeld dat je het eerste jaar geen rente hoeft te
betalen.
Meer
dan drie kwart van de auto’s moet helaas volledig worden gefinancierd. En aan
die lening zit je meestal zo’n zeven jaar vast. Weg maandelijkse bestedingsruimte die regelmatig al erg beperkt was.
En
dat geldt voor nagenoeg al die ‘heilige koeien’, de afbetalingstermijnen verschillen
slechts.
Gemiddeld
zitten gezinnen in Thailand meer dan diep, tot ver boven hun oren, in de schulden. Ik vraag me wel eens
af hoe ze daar ooit nog van af komen. En nieuwe leningen worden maar verstrekt. De credietmaatschappijen varen er wel bij.
Fantastisch uiterlijk vertoon waarvoor je uiteindelijk met je
levensomstandigheden wel erg lang met haast levenslange afbetalingen door het slijk moet.
Geweldig
om de buitenwereld te laten ‘meegenieten’ van alle pracht en praal en ‘gebakken
lucht’ status. Het blijkt immers in de meeste gevallen slechts show.
De
dubbele boodschap van al die mooie, kortdurende en tijdelijke ‘hebbedingen’ op de sociale media tonen is dan ook feitelijk: "Ik ben blij, want ik heb er alweer een extra persoonlijke lening bij". En of je daar nu echt zo blij mee
moet zijn? Mensen hier geven daar kennelijk niet om. Het draait om het
uiterlijk vertoon.
In werktenue of uniform met die prachtige auto naar het werk en daar naast al die andere glimmende wagens van je collega's de hele dag parkeren. 's Avonds weer thuis gekomen de
auto met de plumeau afstoffen en weer lekker, in de korte broek met t-shirt en slippers aan, ‘jezelf’
zijn. Ik vind het soms om te lachen omdat je er zo snel doorheen prikt. Amazing
Thailand.
En,
terug naar het begin van dit blog, of dit zoveel afwijkt van de cultuur in
Nederland weet ik nog zo net niet. Ook daar wemelt het immers van de schulden door al die meest nieuwe en moderne dingen waarover we vinden dat we moeten beschikken.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
