vrijdag 31 oktober 2014

Geïnspireerd door een berg



Ik herinner me vanuit mijn jeugd dat mijn vader altijd geïnspireerd geweest is in bergen. Tijdens onze vakanties gingen we regelmatig naar pension Willems-Diederen in het plaatsje Oud Valkenburg – deel van de gemeente Schin op Geul - in Limburg. Hij voelde zich er thuis en wandelde elke dag alleen een aantal uren in het bos en op de heuvels. Toen ik ouder was ben ik regelmatig met hem naar Oostenrijk geweest. Het was zijn land en alweer… door de bergen.

In Thailand, waar ik inmiddels nu al een tijdje verblijf, werk en leef ik dagelijks met de natuur. Natuur inspireert me, ik heb er een nieuwe verbinding mee gekregen. En, nu ik meer en meer ontdek over het boeddhisme, ben ik er achter dat ook de Boeddha zich liet inspireren door de natuur en er aardig wat lessen aan wijdt. Het enige dat hij eigenlijk deed was er de tijd voor te nemen. De tijd om te kijken, te voelen, te ruiken, te proeven en te luisteren naar de natuur en om de energie ervan te voelen. Als je geïnspireerd raakt door de natuur, kan de natuur een eenvoudig voorbeeld en een spiegel zijn hoe je het leven kunt leven.

Met een paar gasten namen we eens de tijd om van een berg / heuvel te genieten (zie de foto) en te wachten tot we zouden worden geraakt door inspiratie. Een geweldige ervaring die ik graag wil delen met de hulp van een zogenaamde ‘Dhama talk’ die we er bij gebruikten.

We noemden dat bergen stil, standvastig en duurzaam zijn. Dat ze puur en solide zijn. Van minuut tot minuut tonen ze zich in hun natuur. Ze zijn geaard. Ze zijn stabiel. Ze leven door. Ze zijn een uiting van voortdurende natuur. En ook tonen ze van dag tot dag hun aanwezigheid. Van het ene seizoen naar het volgende verandert hun verschijning eigenlijk op dezelfde manier zoals iemand die achtereenvolgende stappen zet verandert. De wolken die de bergtoppen beroeren doen dat in harmonie. Precies zoals de voetstappen als wij onze weg gaan. 

Bergen zijn aanwezig in het landschap. Ze accepteren alles. Ze verbergen zich niet als er sneeuw valt of ijs ontstaat. Als het regent of de hitte van de zon ze raakt. En als mensen over ze heen lopen of vuil droppen, accepteert de berg dat. Dat wil niet zeggen dat je geen respect moet tonen voor de natuur. Maar een berg, zonder enig pardon, accepteert het leven helemaal zoals het is.

Wij kregen het in-zicht van; Probeer jezelf niet te verstoppen voor hoe situaties gewoonweg zijn. Reageer op de voor jou juiste manier. Accepteer het feit dat je een vrije keuze hebt om te doen wat de juiste, goede oplossing is. Je zou zonder angst moeten zijn als je de juiste gevoelsmatige keuze maakt. Net zoals een berg geen angst kent. Wees bergen voor elkaar. Wees puur, prettig, zonnig en zeker voor elkaar.

En natuurlijk. Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal. Er is altijd licht en donker in dingen. Bergen zijn niet alleen maar ‘pluizig’ en zacht. Ze kennen niet alleen liefde en licht. Ze kunnen gevaarlijke plekken hebben. Er kunnen lawines zijn, aardverschuivingen en hele lage temperaturen. En die kent het leven op een zelfde wijze natuurlijk ook. Leven kan gevaarlijk zijn. En dat zullen we, hoewel niet altijd gemakkelijk, moeten respecteren.

Dus…, misschien, als je weer eens een keer een berg of heuvel ziet… sta eens stil en laat je inspireren. 

Frans Captijn

vrijdag 24 oktober 2014

Als je ´vrienden´ verliest ontstaat er ruimte voor vrienden.



In het programma ´De Reis van de Held´, waar ik vorige week ook al even aan refereerde, kwam het ook over vriendschappen. Vrienden krijgen, vrienden hebben en vrienden houden.

Als je de sociale media mag geloven barst zo langzamerhand iedereen van de ´vrienden´. Ik geloof er helemaal niets van - of laat ik het anders zeggen – bij mij is dat niet zo. 
Waar ik persoonlijk aan vast houd is dat ik mensen in mijn ‘netwerk’ tenminste een keer persoonlijk moet hebben gezien en gesproken en dat ik er een gevoel bij moet hebben om me er via sociale media mee te verbinden. Daarmee zijn het netwerk contacten, heel veel kennissen, een aantal familieleden, mijn partner en kids en misschien een handje vol echte vrienden.

In de banen die ik heb mogen doen heb ik enorm veel ‘vrienden’ gekend. Vanwege status en positie was het leuk om met mij bevriend te zijn. Het opende soms gemakkelijk deuren en ook zelf maakte ik daar af en toe gebruik van. In diverse banen werd in de functievereisten zelfs een netwerker gevraagd. Niets anders eigenlijk dan iemand die op een haast onzichtbare en positieve manier vriendjes met anderen wil worden om er zelf of als organisatie beter van te worden én om drempels te verlagen. Doodeenvoudig om anderen als kruiwagen te gebruiken of onder deze mooie benaming als kruiwagen gebruikt te worden. Om te netwerken onder het mom van ik iets voor jou, jij misschien iets voor mij. Handel en soms ook energie vretend.
In sommige gevallen noemen we dit als het gaat over 'netwerk gedrag' in andere landen corruptie of witte boorden criminaliteit. Maar om nu te zeggen dat dat vriendschap is...?

En als je in je leven dan een andere koers kiest of je missie volgt dan ben je ineens voor heel veel 'vrienden' niet meer interessant. De meeste van ooit je directe collega’s schamen zich zelfs als ze per ongeluk op een verkeerd knopje van hun telefoon drukken en jou aan de lijn krijgen. Even is dat schrikken en soms slikken aan de andere kant van de lijn. Hier zijn geen zaken meer mee te doen... Dan maar quasi geïnteresseerd vragen hoe het er mee gaat.

En zo was en is het ook nu ik mijn koers verlegd heb. Het oude netwerk, waar je je zo verbonden mee voelde, ebt langzaam weg. Vrienden blijken achteraf helemaal geen vrienden. Jouw weg die je gaat volgen is in veel gevallen absoluut niet meer waardevol voor de ander. Anders gezegd stelde ik me van vriendschappen iets anders voor dan ze achteraf bleken te zijn. Een ervaring op zich om jezelf af te vragen waarom je daar dan zo je levenswerk van wilde maken. Die vinger wijst dus naar mij...

De Reis van de Held leert dat het eigenlijk heel natuurlijk is dat je vrienden verliest en door ze te verliezen je eigenlijk automatisch opent voor oprechte vriendschappen. Mensen die op je pad komen en met je mee op willen lopen. Dan moet je wel stoppen met het spelen van een spel of het uitvoeren van ‘slechts’ een rol. Je moet zijn en uitstralen wie je eenvoudig weg bent. Je hoeft er niet eens voor te werken. Het ontstaat.

Het boeddhisme is op heel veel vlakken geïnspireerd door de natuur. De herfst is een fantastische periode om vriendschap te spiegelen. De Boeddha gebruikt een tak met bladeren als referentie. Ieder blad kun je zien als vriendschap. Op enig moment kan het zijn dat je vriendschappen verliest, het blad valt af. Soms een eigen keuze, soms iets dat ontstaat. De waarde van de gezamenlijke vriendschap is geweest. De natuur, zeker in deze periode van het jaar, laat zien dat je dan eenvoudigweg moet loslaten.

In de oksel van het ‘oude blad’ (de oude vriendschap) zit echter al lang weer een nieuwe knop voor een blad te wachten. Het oude blad moet eerst af vallen om een fris blad, geënt op groei en bloei weer te laten ontstaan.

Het bleek tijdens de ontdekkingsreis een mooie metafoor die ik dan ook graag in dit blog met je deel.

Als je ‘vrienden’ verliest, dan ontstaat er ruimte voor groeiende en bloeiende vriendschappen die al lang op je lagen te wachten en er op jouw weg oprecht toe doen. 

Frans Captijn  

vrijdag 17 oktober 2014

Als je je drempelwachters verslaat ben je al aardig op weg.



Ik denk dat ieder mens op enig moment in zijn of haar leven dat stemmetje in zichzelf ontmoet dat zegt dat het tijd wordt om eindelijk eens wakker te worden. Om het ego maar eens wat los te laten en om gewoon te zijn wie je bent en te doen wat je hier te doen hebt. Een soort overgave aan je opdracht, een roep om avontuur. En ja… daar komt “los laten” bij kijken.

De cultuur filosoof Josef Campbell ontdekte tijdens het bestuderen van mythen, sagen en sprookjes een bepaald grond patroon. Fasen die je door maakt als je aan die roep om avontuur, om jezelf (weer) te worden – nee gewoon te zijn- , gehoor geeft. Tijdens mijn opleiding tot talentcoach kregen die fasen gepaste aandacht en in Thailand vormen die stappen de basis van ons mooie programma: `De reis van de held´.

Ieder mens is uniek en als iedereen nu eens dat waar hij of zij uniek in is levert - en anderen accepteren dat – dan zijn we zonder enige strijd en stress samen super compleet.
Als je dat wat je hier werkelijk komt doen, het volgen van je missie, niet toe staat dan maak je jezelf uiteindelijk gewoon geestelijk en/of lichamelijk ziek. Je levert niet dat waarop anderen eigenlijk zitten te wachten en doet jezelf en anderen dus gewoonweg te kort.

Stel nu dat je besluit om uiteindelijk toch die avontuurlijke reis met jezelf aan te gaan. Daar is best moed voor nodig. Het is een voortdurende strijd tussen ratio en gevoel geweest en gevoel is voor jou dan eindelijk de overwinnaar. Je zet je angsten en soms zogenaamde ‘zekerheden’ aan de kant. Je gooit het roer om. Vastberaden zet je stappen en dan… de ultieme test. Je ontmoet je drempelwachters. Drempelwachters, zie ik je denken, nooit van gehoord…

Zelf ontmoette ik er drie tijdens mijn reis. Ik kreeg bijvoorbeeld, vlak voordat ik wilde springen, nog even op de drempel een geweldige aanbieding via een oud collega. Een aanbod voor een interim klus voor maar een paar maanden waarin ik, nog even snel, bijna drie keer zo veel per maand kon verdienen. “Het is op jouw geschreven Frans! Ze hebben precies zo iemand als jou nu even nodig. Een makkie voor jou. En over een paar maanden kun je dan toch gewoon alsnog de stap naar je nieuwe leven zetten…?”

Een vorm van ultieme testen of je wel écht de sprong wilt maken. En eerlijk is eerlijk, mij bracht het toch even aan het wankelen. Het is op het scherp van de snede de beproeving met het vertrouwen in jezelf om (eindelijk) te gaan voor die roep om avontuur die ‘jouw levensweg volgen’ heet. Een roep die je in mijn ogen eigenlijk uiteindelijk alleen maar laat leven zoals leven voor jou bedoeld is.

Gasten die zich hier op hun persoonlijke reis van de held voorbereiden weten meestal al feilloos hun drempelwachters te noemen. Als je ze weet te verslaan, de beproeving dus doorstaat, dan ben je aardig op weg om zelf en anderen de vruchten van je avontuurlijke reis te laten ervaren.

En eerlijk is eerlijk, daar hoef je helemaal geen held voor te zijn, het is ook geen lef hebben maar slechts toe geven aan je gevoel om (weer) te leven zoals alleen jij dat kan. 

Frans Captijn

vrijdag 10 oktober 2014

Ga open. Als anderen je niet goed genoeg vinden, vraag dan eens een second opinion.



Onlangs had ik een mailwisseling met een hele goeie collega. Het ging over ´open zijn´ en ´recht uit je hart´ reageren. Ook hoe dat bij anderen over kan komen. Het inspireerde me om er dit blog over te schrijven.

Kennelijk wordt ik regelmatig als nogal open door anderen ervaren. Het gesprek op papier maakte me duidelijk dat ik me daarvan zelf eigenlijk nauwelijks bewust ben. Zo lang als ik me kan herinneren weet en ben ik niet anders. Misschien mag ik wel van geluk spreken…

De standaard vraag die ik in mijn leven dikwijls kreeg komt nu ineens weer in me op: "Ben jij met je openheid en het soms tonen van je emoties niet bang dat andere mensen daar misbruik van zullen maken?" Nu heb ik dat óf nooit gemerkt, wat me stug lijkt maar het zou theoretisch kunnen, óf het is in mijn ogen helemaal nog nooit gebeurd. Ik vertrouw dat laatste gelukkig.

En wat die emoties, uitingen van verdriet of juist plezier, betreft… Ik kan ze gewoon ook niet tegen houden. Mee gekregen van mijn moeder ga ik vanuit. Ik noem ze gekscherend maar 'gelieerde energetische uitingen van betrokkenheid'.
Een voorbeeld? Zelfs mijn voormalige bestuursvoorzitter haalde het in mijn periodieke functioneringsgesprekken wel eens aan. Enerzijds helemaal niet onterecht. Ze gaven mij anderzijds aan dat het menselijk kapitaal waarmee ik lang mocht samenwerken en onze taak en opdracht waar we voor stonden, als mijn club voelde. En als je betrokken én open bent dan ben je gevoelig voor alles wat er in de wereld om die organisatie heen gebeurt.

Standaard geloof ik dat je als je open bent ook transparant bent. En daarmee eigenlijk helemaal niet te raken of te misbruiken. Ik geloof er dan ook niet in dat je door open te zijn jezelf kwetsbaar op stelt. Wat zou er dan gekwetst moeten worden? Wat of wie je bent? In mijn beleving draagt openheid juist bij aan vrijheid in verbinding.

Open zijn heeft ook nog eens iets makkelijks. Je hoeft niet na te denken wat je die ene persoon nu ook al weer wel of niet verteld hebt en hoe dat zat bij die ander. En ja, dat lost niet altijd alles op. Interpretatieverschillen, omdat je altijd met een zender en een ontvanger werkt, blijven bestaan maar zijn heel gemakkelijk uit te leggen.

Ik ben niet trots op het verleden, dat overigens ook bij mij bestaat uit ups en downs, maar ben er wel blij en dankbaar mee. Ik heb me gelukkig ook nooit van mezelf ergens voor hoeven te schamen - wat ook de interpretatie en uitingen van anderen van mijn ervaringen mag zijn - en weet ook niet wat ik te verbergen heb. Ik ben dankbaar voor de inzichten die het verleden me tot dusver gebracht hebben. Die inzichten zijn de impuls geweest voor de beslissingen die ik in mijn leven nam en hebben me tot nu toe aardig op het pad van de verbinding met mezelf gehouden. En als daarbij dan ook de regelmatig in mijn hoofd opborrelende uitspraak van mijn moeder; “Jongens, laten we de lol er als het even kan ook nog een beetje in blijven houden.” bij op telt...

En toch… eens stil staan dat het ook allemaal een keerzijde heeft en je met een wereld om je heen te maken hebt is heel niet verkeerd. Die openheid kan als bedreigend worden ervaren, als te snel, als opschepperig misschien wel, als onveilig, als te extrovert. En moet dat je dan afhouden van ‘open zijn’, van “reageren vanuit je hart”?

Deel, mooi en uniek als je bent, jouw persoonlijkheid. In mijn beleving wordt daar wel degelijk in de wereld om je heen op gewacht. Misschien is alleen de plek waar je bent (nog) niet de juiste. Angst en onveiligheidsgevoel kunnen en mogen toch niet je raadgevers zijn om je af te houden van te mogen zijn wie je werkelijk bent? 

Wij kwamen er in onze mailwisseling op dat de wereld lang niet altijd veilig voelt. Als je puur authentiek en puur vanuit je hart werkt en leeft dan kun je gaan ervaren dat de veiligheid eigenlijk in jezelf zit. 

Als je de beslissing neemt om het pad te lopen dat uit komt bij jezelf en de wereld van die unieke persoon die jij bent te laten genieten, dan ga je bloeien en is er geen houden meer aan ‘open gaan’ aan. Het is kiezen voor de vrijheid om (weer) te leven.

En mogen smaken niet verschillen? Niet iedereen hoeft van je te houden. Daar waar ‘vrienden’ je ineens dan niet meer zien zitten komen op enig moment mensen op je pad waarmee je een werkelijke meerwaarde voor en met elkaar kunt gaan be-leven.

Een uitspraak die me altijd bij zal blijven van Nick Vujicic;

Als de wereld om je heen je niet goed genoeg vindt…, vraag dan eens een second opinion.”

Frans Captijn


vrijdag 3 oktober 2014

Hoeveel aandacht krijgt je lichaam en hoe weinig je echte meester...

Op de plek waar ik werk wordt aardig wat geld uit gegeven aan wellness en gezondheid. Met name kiezen mensen voor hun lijf. De fysieke gezondheid. Ze nemen deel aan programma's die inzetten op 'detox', op 'vasten', op beweging (yoga maar ook je helemaal geven in fitness boot camps), op rauw voedsel- en het leven op sappen weken. Ze laten zich masseren, nemen een pedicure, manicure  of andere fantastisch weldadige behandeling voor hun lichaam.Jong en gezond blijven blijft voor de meeste mensen toch een fysieke en uiterlijke aangelegenheid.

Tijdens een (alweer) een les die ik met een eigen groep volgde op de boeddhistische universiteit, maakte de monnik/docent er even een thema van.

Aan de groep werd gevraagd hoeveel tijd we zoal aan ons lijf spendeerde. Na even wat aanloop angst om over de drempel te stappen brak er een aardige beschieting op de argeloze monnik/docent die voor ons stond los. Je verzorgt je lichaam immers dagelijks wel een aantal keren. We fitnessen en hollen wat af als ik het zo hoorde en ook uit mijn eigen vrienden en kennissen kring weet ik wat mensen hier, al dan niet met lol, voor over hebben.

De monnik vergeleek deze aandacht voor het lichaam als de aandacht die mensen vaak geven aan een nieuwe auto. Alles moet zo veel mogelijk in op en top conditie zijn. 

Mijn vader (ja daar is hij weer) zei in zijn sportlessen die hij gaf altijd al: 'Maar dames en heren en jonge lui, vergeet nooit 'Zorg voor een gezonde geest in een gezond lichaam.' Ik nam dat altijd gewoon maar aan en dacht er nooit over na. Nu, tijdens deze les hier in Thailand, kwam die uitspraak helemaal boven drijven. 

De monnik vroeg namelijk na zijn verhaal over de auto welke aandacht en hoeveel tijd we aan onze geest besteedde. En toen viel het aardig stil. We hollen maar door, zijn ons nauwelijks bewust van de dingen die we doen, rusten vaak veel en veel te weinig en onze 'monkey mind' springt vrij van de hak op de tak. 

Die mind onze geest, zo vertelde hij, kun je je voorstellen als de bestuurder van die prachtige auto. En weet je, de bestuurder van de auto is nog altijd de baas, de échte meester. En juist die meester krijgt nauwelijks aandacht omdat we al maar bezig zijn met de buitenwereld en de buitenkant. Lichaam en geest zijn één en juist de geest is de meester van die twee. En als je geen aandacht aan die meester geeft, onbewust blijft door springen, dan gaat het op enig moment fout. 

Je geest kun je trainen, verzorgen. Geen 'brain games' maar meer bewuste aandacht, regelmatig even stil staan, Facebook, email en mobiel eens even uit, of door meditatie. En denk bij meditatie dan niet gelijk aan wat zoveel mensen denken 'geiten wollen sokken' of 'stil zitten'. 
Maar wees eens heel eerlijk tegen jezelf. Wanneer ben jij eens stil? Niets doen waarderen (ik vind het nog steeds super moeilijk). Als we ook maar een moment 'vrij' hebben pakken we onze mobiel of tablet of een boek. We kunnen bijna niet meer stil zijn. Stil zijn is 'eng' geworden. We willen de oorlog die vaak in ons heerst niet zien. Dus rennen en jezelf verstoppen. 
Veel mensen zien dan ook op tegen een stiltedag of halve dag die we wel eens in onze programma's hebben. Na zo'n oefening zijn de meesten meer dan razend enthousiast. Je ontmoet jezelf. De verstilling brengt je langzaam naar jouw bron van creativiteit en talent. En ja, dat is even oefenen. 

"Een gezonde geest in een gezond lichaam". Lichaam en geest zijn één. 
Misschien zo gek nog niet om toch eens wat meer aandacht aan die geest te besteden, die geest juist eens wat meer en beter te trainen en het fysieke deel in onze holistische balans een heel klein beetje te verschuiven naar ook wat bewuste aandacht voor het mentale deel.

En als die master gezonder en rustiger is, dan rijdt die auto ook nog eens veiliger, fijner en is de reis op zich net zo plezierig als het aankomen op de bestemming.

Frans Captijn